Not long before this final debacle,

Not long before this final debacle, Higuchi, 14 years old, began studying classical poetry at one of the best of the poetic conservatories, the Haginoya. Here she received weekly poetry lessons and lectures on Japanese literature. There were also monthly poetry competitions in which all students, past and present, were invited to participate. Poetry taught at this school was that of the conservative court poets of the Heian period.[1] She always felt awkward among the other students, the great majority of whom came from the upper-class. It did not help that she was nearsighted, modest, small, and with thin hair.

Her compulsion to write became evident by 1891 when she began to keep a diary in earnest. It would become hundreds of pages long, covering the five years left in her life. With her feelings of social inferiority, her timidity, and the increasing poverty of her family, her diary was the place where she could assert herself. Often the entries are written as if they were part of a novel. Of considerable quality and interest, it has not been published in English.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่นานก่อนนี้สุดท้าย debacle, Higuchi, 14 ปี เริ่มเรียนบทกวีคลาสสิกในส่วนของวิทยาลัยดนตรีบทกวี Haginoya การอย่างใดอย่างหนึ่ง ที่นี่เธอได้รับบทเรียนบทกวีประจำสัปดาห์และบรรยายในวรรณคดีญี่ปุ่น ยังมีประกวดบทกวีเดือนซึ่งนักศึกษา อดีต และ ปัจจุบัน ได้รับเชิญให้เข้าร่วม บทกวีที่สอนที่โรงเรียนนี้เป็นที่ของกวีศาลหัวเก่าของยุคเฮอัง [1] เธอมักจะรู้สึกไม่สะดวกในการศึกษา ส่วนใหญ่มากที่มาจากชั้นสูง มันไม่ได้ช่วยที่เธอ nearsighted เจียมเนื้อเจียมตัว ขนาด เล็ก และผมบางการบีบบังคับเธอเขียนเป็นชัด โดย 1891 เมื่อเธอเริ่มที่จะเก็บไดอารี่ความเอาจริงเอาจัง มันจะกลายเป็นหลายร้อยหน้ายาว ครอบคลุมปีห้าที่เหลือในชีวิตของเธอ กับความรู้สึกของสังคมต่ำ timidity ของเธอ และความยากจนที่เพิ่มขึ้นของครอบครัว ไดอารี่ของเธอได้ซึ่งเธอสามารถยืนยันรูปตัวเอง รายการที่เขียนประหนึ่งว่าพวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของนวนิยาย มีคุณภาพพอสมควรและสนใจ จะไม่ถูกเผยแพร่ในอังกฤษ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไม่นานก่อนที่น้ำท่วมสุดท้ายนี้ Higuchi, อายุ 14 ปีเริ่มเรียนบทกวีคลาสสิกที่ดีที่สุดแห่งหนึ่งของโรงเรียนดนตรีกวี Haginoya ที่นี่เธอได้รับบทเรียนบทกวีรายสัปดาห์และการบรรยายในวรรณกรรมญี่ปุ่น นอกจากนั้นยังมีการแข่งขันบทกวีรายเดือนในการที่นักเรียนทุกคนในอดีตและปัจจุบันได้รับเชิญให้เข้าร่วม บทกวีสอนที่โรงเรียนนี้เป็นที่ของกวีศาลพรรคละช่วง. [1] เธอมักจะรู้สึกอึดอัดใจในหมู่นักเรียนอื่น ๆ ที่ส่วนใหญ่ของผู้ที่มาจากชั้นบน มันไม่ได้ช่วยว่าเธอเป็นคนสายตาสั้น, เจียมเนื้อเจียมตัวที่มีขนาดเล็กและมีผมบาง. การบังคับของเธอที่จะเขียนก็เห็นได้ชัดโดย 1891 เมื่อเธอเริ่มที่จะให้ไดอารี่อย่างจริงจัง มันจะกลายเป็นหลายร้อยหน้ายาวครอบคลุมช่วงห้าปีที่เหลืออยู่ในชีวิตของเธอ กับความรู้สึกของเธอปมด้อยทางสังคมความหวาดกลัวของเธอและความยากจนที่เพิ่มขึ้นของครอบครัวของเธอไดอารี่ของเธอเป็นสถานที่ที่เธอจะยืนยันตัวเอง บ่อยครั้งที่รายการจะเขียนราวกับว่าพวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของนวนิยาย ที่มีคุณภาพมากและที่น่าสนใจก็ยังไม่ได้รับการตีพิมพ์ในภาษาอังกฤษ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไม่นานก่อนนี้ท่วมสุดท้ายกูชิ อายุ 14 ปี เริ่มเรียนบทกวีคลาสสิกที่ดีที่สุดแห่งหนึ่งของ conservatories บทกวีที่ haginoya . ที่นี่เธอได้รับบทเรียนรายสัปดาห์บรรยายบทกวีและวรรณกรรมญี่ปุ่น นอกจากนี้ยังมีการแข่งขันบทกวีรายเดือนซึ่งนักเรียนทุกคน ทั้งในอดีต และปัจจุบัน ได้รับเชิญให้เข้าร่วมการสอนที่โรงเรียนนี้ของอนุลักษณ์กวีศาลของฮันเหียน [ 1 ] เธอกระอักกระอ่วนของนักเรียนคนอื่นๆ ส่วนใหญ่ที่ดีของผู้ที่มาจากชนชั้นสูง มันไม่ได้ช่วยเธอสายตาสั้น เจียมเนื้อเจียมตัว ขนาดเล็ก และผมบาง

การบังคับให้เธอเขียนเป็นประจักษ์โดย 1891 เมื่อเธอเริ่มเขียนไดอารี่อย่างจริงจังมันก็จะกลายเป็นหลายร้อยหน้ายาว ครอบคลุมห้าปีที่เหลือในชีวิตของเธอ กับความรู้สึกปมด้อยทางสังคม เธอขี้ขลาดและเพิ่มความยากจนของครอบครัวของเธอ ไดอารี่ของเธอคือสถานที่ที่เธอสามารถยืนยันตัวเอง มักจะรายการเขียนเป็นหากพวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของนวนิยาย คุณภาพมากและดอกเบี้ยก็ไม่ได้รับการตีพิมพ์ในภาษาอังกฤษ