Background: Osteoporosis, together

Background: Osteoporosis, together with age, is the main risk factor for hip fracture, the incidence of which has also been associated with an increased risk of falling or co-morbidities and related pharmacological treatments. Objectives: The aim of this study was to investigate changes in concomitant pharmacological treatments prescribed before and after hip fracture in elderly patients compared with treatments prescribed to a matched cohort of subjects without hospitalisation for fractures. Methods: Data relating to the study population were extracted from a large population-based administrative database of the Italian National Health Authorities. A retrospective analysis was conducted involving female patients (6,431) aged ≥65 years and hospitalised for a hip fracture. The control group comprised age-matched subjects (38,586) not hospitalised for fracture. Changes in drug prescriptions 1 year before and 1 year after hip fracture and differences versus controls were compared. Results: Prior to the fracture, patients were taking more anti-Parkinson medications, antidepressants, medications for chronic obstructive pulmonary disease (COPD), bisphosphonates and calcium-vitamin D supplements, although the intake of the routinely monitored drug classes was significantly infrequent. Polypharmacy was less frequent in fractured women before fracture than in controls (22 vs. 25 %, respectively; P < 0.001), but it was more frequent (30 %, P < 0.001) post-fracture. The incidence of fracture was associated with a significant increase in the use of a number of drug classes: insulin, NSAIDs or analgesics, gastroprotectants, loop diuretics, β-blockers, antidepressants, antiparkinson drugs, antiepileptics and drugs for COPD. Conclusion: Our study confirms a strong association between the use of some drugs (antidepressants, antiparkinson drugs, drugs for COPD) and the risk of hip fracture, but drug use is globally less common than in controls. Hip fracture is associated with a significant increase in drug use, suggesting a global deterioration of health conditions.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พื้นหลัง: กระดูกพรุน กับอายุ ได้ปัจจัยเสี่ยงหลักสำหรับกระดูกสะโพก อุบัติการณ์ซึ่งยังได้เชื่อมโยงกับการเสี่ยงล้ม หรือตัว และรักษา pharmacological ที่เกี่ยวข้อง วัตถุประสงค์: จุดมุ่งหมายของการศึกษานี้คือการ ตรวจสอบการเปลี่ยนแปลง ในการรักษา pharmacological มั่นใจกำหนดก่อน และหลัง จากที่กระดูกสะโพกหักในผู้ป่วยสูงอายุเมื่อเทียบกับการรักษากำหนดให้ผู้ผ่านตรงกันเรื่องโดย hospitalisation สำหรับกระดูกหัก วิธีการ: ข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับประชากรศึกษาได้สกัดจากประชากรใช้จัดการฐานข้อมูลขนาดใหญ่ของหน่วยงานด้านสุขภาพแห่งชาติอิตาลี วิเคราะห์คาดได้ดำเนินการเกี่ยวข้องกับผู้ป่วยหญิง ≥65 (6,431) อายุปี และ hospitalised สำหรับกระดูกสะโพก กลุ่มควบคุมประกอบด้วยอายุตรงกับหัวข้อ (38,586) ไม่ hospitalised สำหรับกระดูก การเปลี่ยนแปลงในใบสั่งยา 1 ปีก่อน และ 1 ปีหลังจากเทียบกระดูกสะโพกและความแตกต่างเมื่อเทียบกับตัวควบคุม ผลลัพธ์: ก่อนกระดูก ผู้ป่วยได้รับยาต้านพาร์กินเพิ่มเติม antidepressants ยาสำหรับโรคระบบทางเดินหายใจเรื้อรังอุปสรรค (แอนเดอรส์), bisphosphonates และแคลเซียมวิตามิน D ผลิตภัณฑ์เสริมอาหาร แม้ว่าการบริโภคของคลายาเป็นประจำตรวจสอบถูกมากไม่ Polypharmacy พบได้น้อยในสตรี fractured ก่อนกระดูกมากกว่าในการควบคุม (22 เทียบกับ 25% ตามลำดับ P < 0.001), แต่ก็บ่อยขึ้น (30%, P < 0.001) หักหลัง อุบัติการณ์ของกระดูกหักเกี่ยวข้องกับการเพิ่มการใช้จำนวนยาเรียน: อินซูลิน NSAIDs หรือยาแก้ปวด gastroprotectants วน diuretics β-บล็อกเกอร์ antidepressants ยา antiparkinson, antiepileptics และยาสำหรับแอนเดอรส์ สรุป: เรายืนยันความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งระหว่างการใช้ยาบางอย่าง (antidepressants, antiparkinson ยาเสพติด ยาเสพติดสำหรับแอนเดอรส์) และความเสี่ยงของกระดูกหักที่สะโพก ได้ใช้ยาเสพติดเป็นทั่วโลกน้อยกว่าในการควบคุม กระดูกสะโพกที่สัมพันธ์กับการเพิ่มในการใช้ยาเสพติด เสื่อมสภาพโลกของสุขภาพแนะนำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พื้นหลัง: โรคกระดูกพรุนร่วมกับอายุเป็นปัจจัยเสี่ยงหลักสำหรับกระดูกสะโพกหัก, อุบัติการณ์ของการที่ได้รับยังเกี่ยวข้องกับความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของการล้มป่วยหรือร่วมและการรักษาทางเภสัชวิทยาที่เกี่ยวข้อง วัตถุประสงค์: จุดมุ่งหมายของการศึกษาครั้งนี้คือการตรวจสอบการเปลี่ยนแปลงในการรักษายาด้วยกันตามที่กำหนดก่อนและหลังกระดูกสะโพกหักในผู้ป่วยสูงอายุเมื่อเทียบกับการรักษากำหนดให้ตรงกับกลุ่มของอาสาสมัครโดยไม่ต้องรักษาในโรงพยาบาลสำหรับกระดูกหัก วิธีการ: ข้อมูลที่เกี่ยวกับประชากรที่ศึกษาที่ถูกสกัดจากประชากรขนาดใหญ่ที่ใช้ฐานข้อมูลการบริหารงานของหน่วยงานด้านสุขภาพแห่งชาติอิตาลี การวิเคราะห์ย้อนหลังได้ดำเนินการที่เกี่ยวข้องกับผู้ป่วยหญิง (6431) อายุ≥65ปีและโรงพยาบาลสำหรับกระดูกสะโพกหัก กลุ่มควบคุมประกอบด้วยวิชาอายุที่จับคู่ (38586) ไม่รักษาในโรงพยาบาลสำหรับการแตกหัก การเปลี่ยนแปลงในการจ่ายยา 1 ปีก่อนและ 1 ปีหลังจากที่กระดูกสะโพกหักและความแตกต่างเมื่อเทียบกับการควบคุมการเปรียบเทียบ ผลการศึกษา: ก่อนที่จะมีการแตกหักที่ผู้ป่วยได้รับมากขึ้นยาต้านพาร์กินสัน, ซึมเศร้า, ยาสำหรับโรคปอดอุดกั้นเรื้อรัง (COPD) bisphosphonates และอาหารเสริมแคลเซียมวิตามินดีแม้ว่าปริมาณของการตรวจสอบยาเสพติดประจำชั้นเรียนได้ไม่บ่อยนักอย่างมีนัยสำคัญ polypharmacy เป็นน้อยบ่อยในผู้หญิงร้าวก่อนที่จะแตกหักกว่าในการควบคุม (22 เทียบกับ 25% ตามลำดับ; p <0.001) แต่มันก็เป็นบ่อยมากขึ้น (30%, p <0.001) หลังการแตกหัก อุบัติการณ์ของการแตกหักที่เกี่ยวข้องกับการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในการใช้งานของจำนวนของการเรียนยาเสพติด: อินซูลินหรือยาแก้ปวดยากลุ่ม NSAIDs, gastroprotectants, ยาขับปัสสาวะห่วงβ-blockers, ซึมเศร้า, ยาเสพติด antiparkinson, antiepileptics และยาเสพติดสำหรับปอดอุดกั้นเรื้อรัง สรุป: การศึกษาของเรายืนยันความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งระหว่างการใช้ยาบางชนิด (ซึมเศร้ายาเสพติด antiparkinson ยาเสพติดสำหรับปอดอุดกั้นเรื้อรัง) และความเสี่ยงของกระดูกสะโพกหัก แต่การใช้ยาเสพติดทั่วโลกร่วมกันน้อยกว่าในการควบคุม กระดูกสะโพกหักที่มีความสัมพันธ์กับการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในการใช้ยาเสพติดบอกทั่วโลกเสื่อมสภาพของสภาวะสุขภาพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พื้นหลัง : โรคกระดูกพรุน ด้วยกันกับอายุเป็นปัจจัยเสี่ยงหลักสำหรับกระดูกสะโพกหัก , อุบัติการณ์ที่ได้รับการเชื่อมโยงกับความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของการล้มหรือ Co morbidities และการรักษาทางเภสัชวิทยาที่เกี่ยวข้อง วัตถุประสงค์ :จุดมุ่งหมายของการศึกษานี้คือ เพื่อศึกษาการเปลี่ยนแปลงในผู้ป่วยก่อนและหลังการรักษาทางเภสัชวิทยาที่กระดูกสะโพกหักในผู้สูงอายุ เมื่อเทียบกับ ต่างๆ เพื่อศึกษาวิชากับโดยไม่ต้องเข้าโรงพยาบาลเพื่อหัก วิธีการ :ข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับประชากรที่ใช้ศึกษา คือ แยกจากการบริหารฐานข้อมูลขนาดใหญ่ - ตามจำนวนประชากรของอิตาลีแห่งชาติสุขภาพเจ้าหน้าที่ การวิเคราะห์ย้อนหลัง มีวัตถุประสงค์ที่เกี่ยวข้องกับผู้ป่วยหญิง ( 6431 ) อายุ 65 ปี และเข้า≥สำหรับสะโพกหัก กลุ่มที่ประกอบด้วย age-matched วิชา ( 38586 ) ไม่เข้าสำหรับหักการเปลี่ยนแปลงในยาใบสั่งยา 1 ปี ก่อน และ 1 ปี หลังกระดูกสะโพกหักและความแตกต่างเมื่อเทียบกับการควบคุมเปรียบเทียบ ผลลัพธ์ : ก่อนที่จะกระดูกหัก ผู้ป่วยพาร์กินสันการต่อต้านโรค , antidepressants , ยาสำหรับโรคปอดอุดกั้นเรื้อรัง ( COPD ) , bisphosphonates และแคลเซียมวิตามินอาหารเสริมแม้ว่าการบริโภคของยาเสพติดตรวจตรวจสอบชั้นเรียนพบไม่บ่อยนัก . polypharmacy คือน้อยกว่าบ่อยในผู้หญิงมากกว่าในการควบคุมการแตกก่อน ( 22 และ 25% ตามลำดับ ; p < 0.001 ) แต่มันก็บ่อย ( 30 % , P < 0.001 ) หลังแตก อุบัติการณ์ของกระดูกหักที่เกี่ยวข้องกับการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในการใช้จำนวนของชั้นเรียนที่ใช้อินซูลินสเตียรอยด์ หรือยาแก้ปวด gastroprotectants , ห่วง , diuretics , บีตา - บล็อค antidepressants , ยา Antiparkinson ยากันชัก , ยาสำหรับโรค . สรุป : การศึกษาของเรายืนยันความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งระหว่างการใช้ยาบางอย่าง ( antidepressants , ยา Antiparkinson ยา COPD ) และความเสี่ยงของกระดูกสะโพกหัก แต่ใช้ยาทั่วโลกน้อยบ่อยกว่าในการควบคุมกระดูกสะโพกหักจะเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงในการใช้ยาแนะนำเสื่อมระดับโลกของเงื่อนไขสุขภาพ