The share of exports in aggregate d

The share of exports in aggregate demand began rising in the 1970s, after hovering around 20% during the 1950s and 1960s. However, the increase in the share of exports in GDP has been exceptionally high in the 1990s; after averaging about 25% in the five years leading up to the Canada-U.S. Free Trade Agreement, exports as a proportion of nominal GDP (that is, unadjusted for price changes) soared above 40% by 1998, the highest of any G7 nation.(f.1) Imports have mirrored the trend in exports, with trade across the U.S. border being the driving force for both.

This paper uses Statistics Canada's Input-Output tables to examine various aspects of imports and employment embodied in exports over the 1986-to-1995 period. It determines the value added to GDP embedded in the exports of over 550 specific commodities. Value added is the net contribution to output by an industry, after all the intermediate inputs from other industries are subtracted from its gross output. Because all inputs are tracked to their origin, the tables capture the direct and indirect contributions of various industries to exports. The value of the imports in these exports is the difference between the total value of the exports and the domestic GDP content. The GDP in exports can then be compared with total GDP to determine the degree to which Canadian incomes are dependent on foreign markets.

The importance of trade to the economy does not come from an excess of exports over imports; rather, it is from the productivity gains that accrue with increased specialization. In 1995, the value-added output per worker was nearly one-third higher in the export sector than in the overall economy (Chart E). (The largest GDP per employee was in capital-intensive resources such as mining, chemicals, petroleum and lumber. With capital use factored in, however, their total multifactor productivity may not have been as high.) Moreover, this gap grew nearly 10 percentage points after 1991. As more resources are shifted to industries with above-average labour productivity (and incomes), overall GDP may rise. However, it is difficult to quantify this process, as the incremental changes to production occur at a highly, detailed level, and because it is impossible to sort out other factors, notably technological change.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เริ่มใช้ร่วมกันของการส่งออกในอุปสงค์มวลรวมเพิ่มขึ้นในปี 1970 หลังสามารถโฉบประมาณ 20% ในช่วงทศวรรษ 1950 และ 1960s อย่างไรก็ตาม การเพิ่มขึ้นของสัดส่วนของการส่งออกใน GDP ได้สูงในทศวรรษ 1990 หลังจากการหาค่าเฉลี่ยประมาณ 25% ในปี 5 นำไป ข้อตกลงการค้าเสรีสหรัฐอเมริกาแคนาดา ส่งออกเป็นสัดส่วนของ GDP ที่ระบุ (นั่นคือ ไม่ได้ปรับการเปลี่ยนแปลงราคา) เพิ่มสูงขึ้นเหนือ 40% โดยปี 1998 สูงสุดของชนชาติใดจี 7นำเข้า (f.1) ได้สะท้อนแนวโน้มในการส่งออก กับการค้าข้ามชายแดนสหรัฐฯ เป็นแรงผลักดันทั้งกระดาษนี้ใช้ตารางสถิติแคนาดาอินพุต-เอาท์พุตเพื่อตรวจสอบด้านต่าง ๆ ของการนำเข้าและการจ้างงานที่รวบรวมไว้ในการส่งออกในช่วงปี 1986 1995 กำหนดค่าเพิ่ม GDP ฝังอยู่ในการส่งออกของสินค้าโภคภัณฑ์ที่เฉพาะกว่า 550 มูลค่าเพิ่มเป็นเงินสมทบสุทธิผล โดยอุตสาหกรรม จากอินพุตกลางจากอุตสาหกรรมอื่น ๆ ออกจากผลรวมของ เนื่องจากปัจจัยการผลิตทั้งหมดถูกติดตามจุดกำเนิดของ ตารางเก็บผลงานทางตรง และทางอ้อมของอุตสาหกรรมต่าง ๆ เพื่อส่งออก ค่าของการนำเข้าในการส่งออกเหล่านี้คือ ผลต่างระหว่างมูลค่าการส่งออกและเนื้อหาภายในประเทศ GDP GDP ในการส่งออกสามารถแล้วเปรียบเทียบกับ GDP รวมเพื่อกำหนดระดับที่แคนาดารายได้จะขึ้นอยู่กับตลาดต่างประเทศความสำคัญของการค้าเศรษฐกิจได้มาไม่มากเกินส่งออกมากกว่านำเข้า ค่อนข้าง มันเป็นจากผลกำไรที่รับรู้ มีความเชี่ยวชาญเพิ่มขึ้น ใน 1995 ผลผลิตมูลค่าเพิ่มต่อผู้ปฏิบัติงานเป็นเกือบหนึ่งในสามสูงกว่าในภาคการส่งออกกว่าในระบบเศรษฐกิจโดยรวม (E แผนภูมิ) (GDP ใหญ่ที่สุดต่อพนักงานได้ในทรัพยากร capital-intensive เช่นเหมืองแร่ เคมีภัณฑ์ ปิโตรเลียม และไม้ ด้วยทุนการแยกตัวประกอบใน อย่างไรก็ตาม การผลิต multifactor รวมอาจไม่สูง) นอกจากนี้ มีช่องว่างเพิ่มขึ้นเกือบ 10 จุดหลัง 1991 เป็นทรัพยากรเพิ่มเติมได้จากอุตสาหกรรม มีผลิตภาพแรงงานสูงกว่าค่าเฉลี่ย (รายได้), GDP โดยรวมอาจเพิ่มขึ้น อย่างไรก็ตาม มันเป็นยากที่จะกำหนดปริมาณกระบวนการนี้ การเปลี่ยนผลิตเพิ่มที่เกิดขึ้นที่ความละเอียดสูง ระดับ และเนื่อง จากไม่สามารถแยกแยะปัจจัยอื่น ๆ ยวดเทคโนโลยีเปลี่ยน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ส่วนแบ่งของการส่งออกในความต้องการที่เพิ่มขึ้นรวมเริ่มต้นในปี 1970 หลังจากที่โฉบประมาณ 20% ในช่วงปี 1950 และ 1960 อย่างไรก็ตามการเพิ่มขึ้นในส่วนแบ่งของการส่งออกใน GDP ได้รับสูงเป็นพิเศษในปี 1990; หลังจากที่เฉลี่ยประมาณ 25% ในช่วงห้าปีที่ทอดขึ้นสู่แคนาดาสหรัฐตกลงการค้าเสรีการส่งออกเป็นสัดส่วนของจีดีพี (นั่นคือเท็มเพลตสำหรับการเปลี่ยนแปลงราคา) เพิ่มสูงขึ้นกว่า 40% จากปี 1998 ที่สูงที่สุดของประเทศ G7 ใด ๆ (F.1) นำเข้ามีแนวโน้มที่มิเรอร์ในการส่งออกที่มีการค้าข้ามพรมแดนสหรัฐเป็นแรงผลักดันทั้ง. กระดาษนี้จะใช้สถิติของแคนาดาตารางอินพุทที่จะตรวจสอบแง่มุมต่าง ๆ ของการนำเข้าและการจ้างงานเป็นตัวเป็นตนในการส่งออกในช่วง 1986- เพื่อ-1995 ระยะเวลา จะเป็นตัวกำหนดมูลค่าเพิ่มของ GDP ที่ฝังอยู่ในการส่งออกกว่า 550 สินค้าโภคภัณฑ์ที่เฉพาะเจาะจง มูลค่าเพิ่มคือการสนับสนุนการส่งออกสุทธิของอุตสาหกรรมหลังจากที่ทุกปัจจัยการผลิตขั้นกลางจากอุตสาหกรรมอื่น ๆ จะถูกหักออกจากผลผลิตรวมของ เพราะปัจจัยการผลิตทั้งหมดที่มีการติดตามที่มาของพวกเขาตารางจับการมีส่วนร่วมทางตรงและทางอ้อมของอุตสาหกรรมต่าง ๆ เพื่อการส่งออก มูลค่าการนำเข้าการส่งออกเหล่านี้คือความแตกต่างระหว่างมูลค่ารวมของการส่งออกและเนื้อหาของจีดีพีในประเทศ . จีดีพีในการส่งออกนั้นจะสามารถเทียบกับจีดีพีรวมเพื่อกำหนดระดับรายได้ที่แคนาดาจะขึ้นอยู่กับตลาดต่างประเทศความสำคัญของการค้าที่มีต่อเศรษฐกิจไม่ได้มาจากส่วนเกินของการส่งออกมากกว่านำเข้า; แต่มันก็มาจากกำไรจากการผลิตที่เกิดขึ้นมีความเชี่ยวชาญที่เพิ่มขึ้น ในปี 1995 การส่งออกมีมูลค่าเพิ่มต่อคนงานเป็นเวลาเกือบหนึ่งในสามที่สูงขึ้นในภาคการส่งออกกว่าในภาวะเศรษฐกิจโดยรวม (รูป E) (จีดีพีที่ใหญ่ที่สุดต่อพนักงานอยู่ในแหล่งเงินทุนมากเช่นการทำเหมืองแร่, สารเคมี, ปิโตรเลียมและไม้. ด้วยการใช้เงินทุนปัจจัยใน แต่ผลผลิต Multifactor ทั้งหมดของพวกเขาอาจไม่ได้รับสูงถึง.) นอกจากนี้ยังมีช่องว่างนี้เพิ่มขึ้นเกือบ 10 เปอร์เซ็นต์ จุดหลังจากปี 1991 ในฐานะที่เป็นทรัพยากรที่มากขึ้นมีการขยับไปทางอุตสาหกรรมที่มีผลิตภาพแรงงานสูงกว่าค่าเฉลี่ย (และรายได้) ของจีดีพีโดยรวมอาจเพิ่มขึ้น แต่มันเป็นเรื่องยากที่จะหาจำนวนขั้นตอนนี้เป็นเปลี่ยนแปลงที่เพิ่มขึ้นจากการผลิตที่เกิดขึ้นอย่างมากในระดับรายละเอียดและเพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่จะสังคายนาปัจจัยอื่น ๆ การเปลี่ยนแปลงทางเทคโนโลยีที่โดดเด่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ส่วนแบ่งการส่งออกในอุปสงค์เริ่มขึ้นในปี 1970 หลังจากที่โฉบประมาณ 20% ในช่วงปี 1950 และ 1960 อย่างไรก็ตาม เพิ่มส่วนแบ่งการส่งออกใน GDP ที่ได้รับสูงเป็นพิเศษ ในช่วงทศวรรษที่ 1990 ; หลังจากเฉลี่ยประมาณ 25% ในช่วงห้าปีที่นำไปสู่ canada-u.s. ข้อตกลงการค้าเสรี , การส่งออกเป็น ในสัดส่วนของ GDP ( นั่นคือการเปลี่ยนแปลงราคา ) สูงขึ้น ยังคงสูงกว่า 40 % โดย 1998 สูงสุดของประเทศใดก็ได้ ( f.1 ) นำเข้าได้สะท้อนแนวโน้มในการส่งออกด้วยการค้าข้ามชายแดนสหรัฐฯ เป็นแรงขับเคลื่อนทั้ง

กระดาษนี้ใช้สถิติของแคนาดาอินพุตเอาต์พุตตารางตรวจสอบแง่มุมต่าง ๆของการนำเข้าและการจ้างงาน embodied ใน การส่งออกในช่วง 1986-to-1995 .มันเป็นตัวเพิ่มมูลค่า GDP ที่ฝังตัวอยู่ในการส่งออกของสินค้าโภคภัณฑ์โดยเฉพาะ 550 . เพิ่มมูลค่าเป็นสุทธิสนับสนุนผลผลิตอุตสาหกรรม หลังกลาง กระผมจากอุตสาหกรรมอื่น ๆ จะหักออกจากผลผลิตมวลรวมของ เนื่องจากปัจจัยการผลิตมีการติดตามที่มาของตารางจับโดยตรง และผลงานของอุตสาหกรรมต่าง ๆโดยอ้อมเพื่อการส่งออกมูลค่าการนำเข้าในไตรมาสนี้คือความแตกต่างระหว่างมูลค่ารวมของการส่งออกและปริมาณของผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ GDP ของไทยจะสามารถเทียบกับ GDP รวมระบุระดับที่รายได้ที่แคนาดาจะขึ้นอยู่กับตลาดต่างประเทศ

ความสำคัญของการค้าเศรษฐกิจ ไม่ได้มาจากส่วนเกินของการส่งออกมากกว่านำเข้า ค่อนข้างมันคือกำไรจากผลผลิตที่เพิ่มขึ้นกับการเพิ่มขึ้นของความเชี่ยวชาญ ใน 1995 , เพิ่มผลผลิตต่อแรงงาน เป็นเกือบหนึ่งในสามสูงในภาคการส่งออกกว่าเศรษฐกิจโดยรวม ( แผนภูมิ E ) ( ที่ใหญ่ที่สุดของ GDP ต่อพนักงานในทุนทรัพยากร เช่น เหมืองแร่ เคมี ไม้แปรรูปปิโตรเลียมและ ทุนที่ใช้ประกอบใน อย่างไรก็ตามmultifactor ของผลผลิตรวมอาจไม่ได้สูง ) นอกจากนี้ ช่องว่างนี้เพิ่มขึ้นเกือบ 10 เปอร์เซ็นต์ หลังจากปี 1991 เป็นทรัพยากรที่มากขึ้นจะเปลี่ยนอุตสาหกรรมที่มีผลิตภาพแรงงานเฉลี่ยข้างต้น ( และรายได้ ) , จีดีพีโดยรวมอาจเพิ่มขึ้น อย่างไรก็ตาม มันเป็นเรื่องยากที่จะหากระบวนการนี้ การเพิ่มการผลิตเกิดขึ้นในระดับรายละเอียดสูง , ,และเพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่จะแยกแยะปัจจัยอื่นๆ อาทิ เทคโนโลยีเปลี่ยน