The explosion had killed them both.

The explosion had killed them both.

Hanzo had been left alone with the payload, much to his displeasure, and McCree had come to move the car so that the archer could take the high ground and provide cover from above instead. Before he could begin to scale the wall the bomb had gone off (where the thing had come from in the first place was a mystery) and had fatally wounded the two warriors.

Before being slammed painfully against the wall and blacking out Hanzo recalled the gunslinger’s eyes on him, wide and worried. That look on the usually easy going cowboy’s face had made something in Hanzo’s gut feel as if it was twisting unpleasantly, and then said guts had been splattered all over the pavement, a messy detail of Hanzo's untimely demise. It was a horrible, painful way to go, but at least it had been mercifully quick.

The respawn technology didn't leave them dead for long though. Hanzo didn't know the science behind it or how it worked, not many did, it was one of Dr Angela Ziegler’s most closely guarded secrets. He owed his life to the technology many times over, it kept him in the fight and that's all he needed to know about the mysterious, powerful science.

Or so he had thought.

-

The feeling of suddenly existing out of nowhere was almost painful, and he never got used to the sensation no matter how many times he was revived that way. There was something off, something not quite right this time he realised. Hanzo took a deep breath, anticipating pain, only to grimace in confusion when no pain came.

There was still a feeling of discomfort though, of something not being as it should. He couldn't quite identify what it was, and that bothered him. Hanzo was an expert assassin, he had spent years honing his skills, training his senses, and yet something was very, very wrong and he couldn't decide what it was.

He took a step forward, surveying the room he had spawned in. Everything looked right except… not quite. It was almost as if the angle he viewed the world from had shifted, and above him the wide brim of what had to be a hat was cutting into his line of sight. He reached up tentatively to try and identify the foreign object only to freeze, his entire body going rigid.

He had reached up to grab the hat but it was not his arm that he saw, though the sight wasn't entirely unfamiliar. Fear spiked in his gut as he assessed the prosthetic limb, the cool, silver metal entirely unlike the warm flesh of his own inked skin. The arm was not his and the dragons were no longer with him, in their stead was a tacky skull that had been painted onto the plate of his forearm. The sight of the skull gave him pause.

A wide brimmed hat and a gaudy prosthetic left hand were both staple features of Jesse McCree's questionable aesthetic.

Before he could inspect himself further he heard an alarmingly familiar voice cursing quietly to his right, followed by a sharp gasp.

He turned to see himself, his own dark eyes wide as he held his tattooed arm closer to his face for inspection. His head was turned awkwardly, his tongue bobbing out slightly as he gawked at his own arm. The pose was childish and embarrassing and completely beneath him. The only thing odder than this strange, out of body experience was seeing himself acting like this, acting like…

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

The explosion had killed them both.Hanzo had been left alone with the payload, much to his displeasure, and McCree had come to move the car so that the archer could take the high ground and provide cover from above instead. Before he could begin to scale the wall the bomb had gone off (where the thing had come from in the first place was a mystery) and had fatally wounded the two warriors.Before being slammed painfully against the wall and blacking out Hanzo recalled the gunslinger’s eyes on him, wide and worried. That look on the usually easy going cowboy’s face had made something in Hanzo’s gut feel as if it was twisting unpleasantly, and then said guts had been splattered all over the pavement, a messy detail of Hanzo's untimely demise. It was a horrible, painful way to go, but at least it had been mercifully quick.The respawn technology didn't leave them dead for long though. Hanzo didn't know the science behind it or how it worked, not many did, it was one of Dr Angela Ziegler’s most closely guarded secrets. He owed his life to the technology many times over, it kept him in the fight and that's all he needed to know about the mysterious, powerful science.Or so he had thought.-The feeling of suddenly existing out of nowhere was almost painful, and he never got used to the sensation no matter how many times he was revived that way. There was something off, something not quite right this time he realised. Hanzo took a deep breath, anticipating pain, only to grimace in confusion when no pain came.There was still a feeling of discomfort though, of something not being as it should. He couldn't quite identify what it was, and that bothered him. Hanzo was an expert assassin, he had spent years honing his skills, training his senses, and yet something was very, very wrong and he couldn't decide what it was.He took a step forward, surveying the room he had spawned in. Everything looked right except… not quite. It was almost as if the angle he viewed the world from had shifted, and above him the wide brim of what had to be a hat was cutting into his line of sight. He reached up tentatively to try and identify the foreign object only to freeze, his entire body going rigid.He had reached up to grab the hat but it was not his arm that he saw, though the sight wasn't entirely unfamiliar. Fear spiked in his gut as he assessed the prosthetic limb, the cool, silver metal entirely unlike the warm flesh of his own inked skin. The arm was not his and the dragons were no longer with him, in their stead was a tacky skull that had been painted onto the plate of his forearm. The sight of the skull gave him pause.A wide brimmed hat and a gaudy prosthetic left hand were both staple features of Jesse McCree's questionable aesthetic.Before he could inspect himself further he heard an alarmingly familiar voice cursing quietly to his right, followed by a sharp gasp.เขาหันไปดูตัวเอง ตาของเขามืดกว้างเขาจัดแขนมวยของเขาใกล้ชิดกับใบหน้าของเขาสำหรับการตรวจสอบ หัวของเขาถูกเก้ ๆ ลิ้นผลุบ ๆ ออกเล็กน้อยเป็นเขา gawked ที่แขนของเขาเอง ก่อให้เกิดเป็นหน่อมแน้ม และอาย และ ใต้เขาอย่างสมบูรณ์ สิ่งเดียวที่ odder กว่านี้แปลก จากประสบการณ์ร่างกายรับทำหน้าที่เช่นนี้ ทำหน้าที่ตัวเอง...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ระเบิดฆ่ามันทั้งคู่ฮันโซก็ถูกทิ้งไว้คนเดียวกับของมากเพื่อความไม่พอใจของเขาและเมิกครี่มาเลื่อนรถให้อาเชอร์อาจใช้ดินสูง และให้ครอบคลุมจากข้างบนแทน ก่อนที่เขาจะเริ่มไต่ผนังระเบิดหายไป ( ซึ่งสิ่งที่ได้มาจากในสถานที่แรกที่เป็นปริศนา ) และมีผู้บาดเจ็บสาหัส 2 คนก่อนจะถูกกระแทกกับผนังอย่างเจ็บปวด และสลบไป ฮันโซเรียกของ Gunslinger ดวงตาเขา เป็นห่วงและกว้าง . มองที่มักจะง่ายคาวบอยหน้ามีอะไรในท้องของฮันโซรู้สึกราวกับว่ามันถูกบิด unpleasantly และก็พูดนะถูกสาดไปทั่วทางเท้ารายละเอียดยุ่งเหยิงของฮันโซก็แท้งตาย มันเป็นวิธีที่น่ากลัว เจ็บปวดไป แต่อย่างน้อยก็มีเมตตากรุณาด่วนrespawn เทคโนโลยีไม่ปล่อยให้พวกเขาตายหรอก ฮันโซไม่รู้วิทยาศาสตร์ที่อยู่เบื้องหลังมัน หรือมันทำงานอย่างไร ไม่ใช่หลายคน มันเป็นหนึ่งของดร. แองเจล่า ซีกเลอร์ส่วนใหญ่รักษาอย่างใกล้ชิดลับ เขาเป็นหนี้ชีวิตกับเทคโนโลยีหลายครั้ง มันทำให้เขาในการต่อสู้ และนั่นคือทั้งหมดที่เขาต้องการรู้เกี่ยวกับศาสตร์พลังลึกลับ .หรือเพื่อให้เขาคิด-ความรู้สึกที่จู่ๆ ก็โผล่มาก็เกือบจะเจ็บปวดที่มีอยู่ , และเขาไม่เคยได้ใช้ความรู้สึกไม่ว่ากี่ครั้งเขาก็ฟื้นขึ้นมาแบบนั้น มีบางอย่างออกไป บางอย่างไม่ถูกต้อง เวลาที่เขารู้ ฮันโซก็หายใจเข้าลึกๆ รอคอยความเจ็บปวดเท่านั้นที่จะทำหน้าบูดบึ้งสับสนเมื่อความเจ็บปวดมายังมีความรู้สึกไม่สบาย แต่ทำอะไรไม่ได้อย่างที่ควรจะเป็น เขาค่อนข้างไม่สามารถระบุอะไรได้ และนั่นทำให้เขาต้องลำบาก ฮันโซก็เชี่ยวชาญนักฆ่า เขาใช้เวลาหลายปี honing ทักษะของเขา ฝึกประสาทสัมผัสของเขา แต่บางอย่างมันผิดมากๆ และเขาก็ตัดสินใจไม่ได้ ว่ามันคืออะไรเขาจึงก้าวสำรวจห้องเขาเกิดใน ทุกอย่างดูแล้วยกเว้น . . . . . . . ไม่ค่อย มันเกือบจะเป็นถ้าเขาดูจากมุมโลกได้เปลี่ยน และข้างบนเขาขอบกว้างของสิ่งที่ต้องหมวกถูกตัดเป็นเส้นของสายตา เขาถึงขึ้นที่จะลองและระบุวัตถุต่างประเทศเท่านั้นที่จะตรึงร่างกายของเขาทั้งหมดจะแข็งเขาเอื้อมมือขึ้นไปคว้าหมวกแต่ก็ไม่ได้ แขนของเขาที่เขาเห็น แต่สายตาไม่ได้ทั้งหมดที่ไม่คุ้นเคย กลัวถูกแทงในท้องของเขาขณะที่เขาได้รับขาเทียม , เย็น , โลหะเงินทั้งหมดซึ่งแตกต่างจากเนื้ออุ่นของตัวเองถึงผิว แขนไม่ใช่ของเขา และมังกรไม่มีเขาในสถานที่ของพวกเขาเป็นหมาดกะโหลกที่ถูกวาดลงบนจานของแขนของเขา สายตาของกะโหลกให้เขาหยุดหมวกปีกกว้าง และแขนซ้ายเทียมทรพีทั้งสองคุณสมบัติหลักของเจสซี่เมิกครี่ที่สวยงามก่อนที่เขาจะตรวจสอบตัวเองต่อไป เขาได้ยินเสียงสาปแช่งเป็นที่คุ้นเคยเงียบๆไปทางขวาของเขา ตามด้วยง่ะ ชาร์ปเขาหันกลับมาดูตัวเอง ตาของเขามืดกว้าง เช่น เขาถือของเขา รอยสักแขนเข้ามาใกล้ใบหน้าของเขาสำหรับการตรวจสอบ ศีรษะของเขาถูกเปลี่ยนเก้ๆ กังๆ ลิ้นกระดกออกมาเล็กน้อย เขา gawked ที่แขนของเขาเอง ท่าทางเป็นเด็ก และน่าอายและสมบูรณ์ภายใต้เขา สิ่งเดียวที่แปลกพิสดารกว่าออกจากร่างกายประสบการณ์เห็นตัวเองทำแบบนี้ ทำเหมือน . . . . . . .