Second, the elite have a low opport

Second, the elite have a low opportunity cost of money, while the poor have a low opportunity cost of labor; in some situations, the two resources can be usefully combined for collective action (an alliance for violent conflict, as in Esteban and Ray (2007a) is a good example). But there is a variety of situations in which inequality can dampen effective collective action: when all agents supply similar inputs — say effort — and their impact or cost of provision is nonlinear (Ray, Baland and Dagnielie (2006), Khwaja (2006)), when there are unequally distributed private endowments (Baland and Platteau (1998), Bardhan, Ghatak and Karaivanov (2006)), or when different individuals in the same community want different things by virtue of their social differences or inequality (Alesina, Baqir and Easterly (1999), Banerjee, Mookherjee, Munshi and Ray (2001), Miguel and Gugerty (2005), Alesina and La Ferrara (2005)), or when inequalities in wealth erode the informational basis of collective action (Esteban and Ray (2006)).
The importance of this area of research cannot be overemphasized. Several of the fundamental accompaniments of development requires state intervention at a basic level: health, education, social safety nets, infrastructure. This is especially so in poor countries, where privatized health and education are often ruled out by the sheer force of economic necessity. Yet states often are set upon by numerous claims that compete for their attention. How are these claims resolved? The theory and practice of collective action demands more research.
Moreover, while it can be argued (as I’ve done above) that inequality within a community might go either way in affecting that community’s ability to obtain public goods, there is no escaping the fact that at the level of the entire society, high inequality serves to fracture and divide. Simply put, the very rich want state policy that is different from the very poor, and rare is the society that has them in the same camp, and demanding the same things of their government. In the world of the median voter, one might simply resolve these issues by looking at the median voter’s ideal policy, but even in this rarefied scenario, there are complex issues that deserve our consideration. Political alliances can often redefine the median voter (Levy (2004)) and even without alliances it is unclear just who the median voter is (B´enabou (2000)). When we return to the “real world” of collective action, these issues are magnified considerably. For now each citizen does not have an endowment of one vote. The real endowments are labor and money. How these commodities combine (or compete) is fundamental to our understanding of political economy and — via this channel — our views on persistent history-dependence.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สอง ชนชั้นสูงมีต้นทุนต่ำโอกาสเงิน ในขณะที่คนจนมีโอกาสต่ำสุดต้นทุนแรงงาน ในบางสถานการณ์ ทรัพยากรสองสามารถ usefully รวมสำหรับการดำเนินการรวม (พันธมิตรสำหรับความขัดแย้งรุนแรง ใน Esteban และเรย์ (2007a) เป็นตัวอย่างที่ดี) แต่มีความหลากหลายของสถานการณ์ความไม่เท่าเทียมกันสามารถชุ่มดำเนินการรวมผล: เมื่อตัวแทนทั้งหมดจัดหาปัจจัยการผลิตที่เหมือนกัน — พูดพยายาม — และผลกระทบหรือทุนสำรองของพวกเขาจะไม่เชิงเส้น (Ray, Baland และ Dagnielie (2006), อัด (2006)) , เมื่อมีสาธารณะกุศลส่วนตัว unequally กระจาย (Baland และ Platteau (1998), Bardhan, Ghatak และ Karaivanov (2006)), หรือ เมื่อบุคคลอื่นในชุมชนเดียวกันต้องอาศัยความแตกต่างทางสังคมหรือความไม่เท่าเทียมกัน (Alesina ของพวกเขาอย่าง , Baqir และ Easterly (1999), Banerjee, Mookherjee, Munshi และเรย์ (2001), Miguel และ Gugerty (2005), Alesina และลาเฟอร์รารา (2005)), หรือเมื่อความเหลื่อมล้ำทางในสมบัติกัดกร่อนพื้นฐานรายละเอียดของการดำเนินการรวม (Esteban และเรย์ (2006))ความสำคัญของงานวิจัยนี้ไม่สามารถ overemphasized หลายพ่อคพื้นฐานของการพัฒนาต้องการการแทรกแซงของรัฐในระดับพื้นฐาน: สุขภาพ การศึกษา ตาข่ายทางสังคม โครงสร้างพื้นฐาน เป็นอย่างยิ่งดังนั้นในประเทศที่ยากจน ที่ privatized สุขภาพและการศึกษามักจะปกครองออก โดยแรงเลี่ยงความจำเป็นทางเศรษฐกิจ ยัง อเมริกามักจะโจมตี โดยเรียกร้องจำนวนมากที่แย่งความสนใจ วิธีจะเรียกร้องเหล่านี้สามารถแก้ไขได้หรือไม่ ทฤษฎีและปฏิบัติของการดำเนินการรวมความต้องการการวิจัยเพิ่มเติมนอกจากนี้ ในขณะที่มันสามารถจะโต้เถียง (ตามที่ผมได้ทำข้างบน) ว่า ความไม่เท่าเทียมกันในชุมชนอาจไปด้วยวิธีใดในการกระทบของชุมชนที่สามารถรับสินค้าสาธารณะ มีอยู่ไม่หนีความจริงที่ว่า ระดับของสังคมทั้งหมด ความไม่เท่าเทียมกันสูงให้ร้าว และแบ่ง เพียงแค่ใส่ รวยมากต้องนโยบายรัฐที่แตกต่างจากยาก และหายากเป็นสังคมที่มีให้ในค่ายเดียวกัน และเรียกร้องในสิ่งเดียวกันของรัฐบาลของพวกเขา ในโลกของปรุงมัธยฐาน เพียงหนึ่งอาจแก้ไขปัญหาเหล่านี้ โดยดูที่นโยบายเหมาะปรุงมัธยฐาน แต่แม้ในสถานการณ์สมมตินี้หลาย ๆ มีปัญหาซับซ้อนที่สมควรพิจารณาของเรา การเมืองพันธมิตรมักจะสามารถกำหนดมัธยฐานปรุง (Levy (2004)) และแม้ไม่ มีพันธมิตร เป็นที่ชัดเจนเพียงผู้ปรุงเดียน (B´enabou (2000)) เมื่อกลับมาถึง "โลกจริง" ของการดำเนินการรวม ปัญหาเหล่านี้กำลังขยายมาก ตอนนี้ ประชาชนทุกคนได้มอบเงินที่หนึ่งโหวต สาธารณะกุศลที่แท้จริงคือ แรงงานและเงิน วิธีเหล่านี้สินค้าโภคภัณฑ์รวม (หรือแข่งขัน) เป็นพื้นฐานให้เราเข้าใจเศรษฐกิจการเมือง และ — ผ่านช่องนี้ — มุมมองของเราในแบบประวัติพึ่งพา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประการที่สองที่ยอดเยี่ยมที่สุดมีต้นทุนค่าเสียโอกาสต่ำของเงินในขณะที่คนยากจนมีต้นทุนค่าเสียโอกาสต่ำของแรงงาน ในบางสถานการณ์ทั้งสองทรัพยากรที่สามารถรวมเป็นประโยชน์สำหรับการดำเนินการร่วมกัน (พันธมิตรสำหรับความขัดแย้งที่รุนแรงในขณะที่อยู่ในเอสเตบันและเรย์ (2007A) เป็นตัวอย่างที่ดี) แต่มีความหลากหลายของสถานการณ์ที่ไม่เท่าเทียมกันสามารถรองรับการดำเนินการร่วมกันที่มีประสิทธิภาพเมื่อตัวแทนจัดหาปัจจัยการผลิตที่คล้ายกัน - พูดพยายาม - และผลกระทบหรือค่าใช้จ่ายในการตั้งสำรองของพวกเขาคือการไม่เชิงเส้น (เรย์, Baland และ Dagnielie (2006), ควาจา (2006)) เมื่อมีการกระจายอย่างไม่มีที่เปรียบพลังเอกชน (Baland และ Platteau (1998), Bardhan, Ghatak และ Karaivanov (2006)) หรือเมื่อบุคคลที่แตกต่างกันในชุมชนเดียวกันต้องการสิ่งที่แตกต่างกันโดยอาศัยอำนาจของความแตกต่างทางสังคมหรือความไม่เท่าเทียมกันของพวกเขา (Alesina, Baqir และ ตะวันออก (1999), บาเนอร์จี Mookherjee, Munshi และเรย์ (2001), มิเกลและ Gugerty (2005) Alesina และ La เฟอร์รารา (2005)) หรือเมื่อความไม่เท่าเทียมกันในความมั่งคั่งกัดกร่อนพื้นฐานในการให้ข้อมูลของการดำเนินการร่วมกัน (เอสเตบันและเรย์ (2006 )).
ความสำคัญของพื้นที่ของการวิจัยนี้ไม่สามารถเน้น หลายตุ้มพื้นฐานของการพัฒนาต้องมีการแทรกแซงของรัฐในระดับพื้นฐาน: สุขภาพ, การศึกษา, ตาข่ายความปลอดภัยทางสังคมโครงสร้างพื้นฐาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศที่ยากจนที่ privatized สุขภาพและการศึกษาที่มีการปกครองมักจะออกจากแรงเชียร์ของจำเป็นทางเศรษฐกิจ แต่รัฐมักจะถูกกำหนดโดยการเรียกร้องมากมายที่แข่งขันสำหรับความสนใจของพวกเขา วิธีการที่เรียกร้องเหล่านี้ได้รับการแก้ไข? ทฤษฎีและการปฏิบัติของการดำเนินการร่วมกันเรียกร้องการวิจัยมากขึ้น.
นอกจากนี้ในขณะที่มันสามารถจะแย้ง (ที่ผมเคยทำมาแล้วข้างต้น) ความไม่เท่าเทียมกันในชุมชนที่อาจจะไปทางใดทางหนึ่งในการส่งผลกระทบต่อความสามารถของชุมชนที่จะได้รับสินค้าสาธารณะไม่มีการหลบหนี ความจริงที่ว่าในระดับของสังคมทั้งความไม่เท่าเทียมกันสูงทำหน้าที่ในการแตกหักและหาร เพียงแค่ใส่ที่ต้องการความอุดมไปด้วยนโยบายของรัฐที่แตกต่างจากคนยากจนมากและหายากเป็นสังคมที่มีพวกเขาในค่ายเดียวกันและเรียกร้องในสิ่งที่เหมือนกันของรัฐบาลของพวกเขา ในโลกของผู้มีสิทธิเลือกตั้งเฉลี่ยหนึ่งก็อาจจะแก้ไขปัญหาเหล่านี้โดยดูที่นโยบายที่เหมาะสำหรับผู้มีสิทธิเลือกตั้งเฉลี่ย แต่แม้จะอยู่ในสถานการณ์ซึ่งได้ทำให้บริสุทธิ์นี้มีปัญหาที่ซับซ้อนที่สมควรได้รับการพิจารณาของเรา พันธมิตรทางการเมืองมักจะสามารถกำหนดผู้มีสิทธิเลือกตั้งเฉลี่ย (เลวี่ (2004)) และแม้จะไม่ได้เป็นพันธมิตรมันจะไม่ชัดเจนเพียงผู้มีสิทธิเลือกตั้งเฉลี่ยอยู่ (B'enabou (2000)) เมื่อเรากลับไปที่ "โลกแห่งความจริง" ของการดำเนินการโดยรวมของปัญหาเหล่านี้จะขยายมาก สำหรับตอนนี้แต่ละคนไม่ได้มีการบริจาคของหนึ่งเสียง พลังจริงแรงงานและเงิน วิธีเหล่านี้รวมสินค้าโภคภัณฑ์ (หรือแข่งขัน) เป็นพื้นฐานของความเข้าใจของเราทางการเมืองและเศรษฐกิจ - ผ่านทางช่องทางนี้ - มุมมองของเราในการพึ่งพาประวัติศาสตร์ถาวร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สองยอดมีโอกาสต่ำต้นทุนของเงิน ในขณะที่คนจนมีโอกาสน้อย ต้นทุนของแรงงาน ในบางสถานการณ์ สองทรัพยากรสามารถเป็นประโยชน์รวมสำหรับการกระทำ ( พันธมิตรสำหรับความขัดแย้งรุนแรงในเอสเตบัน และเรย์ ( 2007a ) เป็นตัวอย่างที่ดี ) แต่มันมีความหลากหลายของสถานการณ์ที่ไม่สามารถรองรับประสิทธิภาพการกระทำ :เมื่อตัวแทนทั้งหมดจัดหาปัจจัยการผลิตที่คล้ายกัน - ความพยายาม - พูดและผลกระทบของต้นทุนของการให้คือ ไม่เชิงเส้น ( หรือเรย์ baland และ dagnielie ( 2006 ) , khwaja ( 2006 ) เมื่อมีการกระจายไม่เท่ากัน ( baland endowments ส่วนตัว และ platteau ( 1998 ) , bardhan กาทัก karaivanov ( 2006 ) , และ )หรือเมื่อบุคคลต่าง ๆ ในชุมชนเดียวกันต้องการสิ่งต่าง ๆ โดยอาศัยความแตกต่างของสังคม หรือความไม่เท่าเทียมกัน ( alesina baqir , ไปทางทิศตะวันออก ( 1999 ) และ บาเนอร์จี mookherjee munshi , และเรย์ ( 2001 ) , มิเกล และ gugerty ( 2005 ) , alesina และ La เฟอร์รารา ( 2005 ) , หรือเมื่ออสมการในความมั่งคั่งกัดกร่อนพื้นฐานข้อมูลการกระทำ ( เอสเตบัน และเรย์ ( 2006 )
)ความสำคัญของพื้นที่นี้ของการวิจัยจะไม่สามารถ overemphasized . หลายของ accompaniments พื้นฐานของการพัฒนาต้องมีการแทรกแซงของรัฐในระดับพื้นฐาน : สุขภาพ , การศึกษา , ตาข่ายความปลอดภัยทางสังคม โครงสร้างพื้นฐาน นี้โดยเฉพาะดังนั้นในประเทศยากจนที่ถูกสุขภาพและการศึกษามักจะปกครองออกด้วยแรงเชียร์ของความจำเป็นทางเศรษฐกิจแต่รัฐมักตั้งบนโดยหลายอ้างว่าแข่งขันสำหรับความสนใจของพวกเขา แล้วการเรียกร้องเหล่านี้ได้รับการแก้ไข ? ทฤษฎีและการปฏิบัติของการกระทำความต้องการการวิจัยเพิ่มเติม .
นอกจากนี้ ในขณะที่มันสามารถจะแย้ง ( เท่าที่ผมเคยทำข้างต้น ) ที่ความไม่เท่าเทียมกันภายในชุมชนที่อาจจะไปทั้งสองวิธีในที่ชุมชนที่มีผลต่อความสามารถในการได้รับสินค้าสาธารณะไม่มีหนีความจริงที่ว่า ในระดับของสังคมทั้งหมด , ความไม่เท่าเทียมกันสูงหน้าที่หักและหาร เพียงแค่วาง รวยมาก ต้องการนโยบายที่แตกต่างจากที่ยากจนมาก และหายาก เป็นสังคมที่มีพวกเขาในค่ายเดียวกัน และต้องการสิ่งที่เหมือนกันของรัฐบาลของพวกเขา ในโลกของผู้มีสิทธิเลือกตั้งมัธยฐานหนึ่งอาจเพียงแก้ไขปัญหาเหล่านี้โดยดูที่นโยบายที่เหมาะโดยผู้มีสิทธิเลือกตั้ง แต่แม้ใน rarefied สถานการณ์มีปัญหาซับซ้อนที่สมควรได้รับการพิจารณาของเรา พันธมิตรทางการเมืองมักจะสามารถกำหนดผู้มีสิทธิเลือกตั้ง ( median เลวี่ ( 2004 ) และยังไม่มีพันธมิตรมันไม่ชัดเจนแค่ผู้สิทธิเลือกตั้งกลาง ( B ใหม่ enabou ( 2000 ) เมื่อเรากลับไปที่ " โลกจริง " ของกลุ่มการกระทำปัญหาเหล่านี้จะขยายมาก ตอนนี้แต่ละคน ไม่ได้มีการบริจาคของ หนึ่งเสียง การบริจาคจริงๆ แรงงาน และเงิน ว่าสินค้าเหล่านี้รวม ( หรือแข่งขัน ) เป็นพื้นฐานความเข้าใจของเราของการเมืองและเศรษฐกิจ - ผ่านช่องนี้ - มุมมองของเราในการพึ่งพาประวัติศาสตร์
ถาวร