She knew she ought to be. After all

She knew she ought to be. After all, she was travelling across the ocean in pursuit of an aspiration she'd worked towards since the start of middle school. Chances like this simply didn't come around very often, were once-in-a-lifetime, and Kotori was grateful beyond measure to be offered it in the first place. Over and over again, she tried to convince herself that this was the way things were meant to be. Her life in Japan was over now, the past hidden in the shroud of smoke thrown up by all the bridges she had burned and the ties she had clumsily severed. A glittering new life, sparkling like pyrite, awaited her on the other side of the boarding gate.

But this future stirred nothing in her heart. No smile appeared on her face. Instead, all she could think about was the expression on Honoka's face at the moment she told her (Umi told her, she reminded herself) and the others that she was leaving Otonokizaka, leaving Japan, leaving Muse. Maybe for a few years, maybe for good.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เธอรู้ว่า เธอควรจะเป็น หลังจากที่ทุก เธอได้เดินทางข้ามมหาสมุทรแสวงหากับความทะเยอทะยานที่เธอได้ทำงานต่อตั้งแต่เริ่มต้นของโรงเรียน โอกาสเช่นนี้ก็ไม่ได้มาประมาณบ่อย ชีวิต และผมซาบซึ้งเกินกว่าการนำเสนอในสถานที่แรก และอีกครั้ง เธอพยายามชักจูงตัวเองว่า นี่คือวิธีที่สิ่งต่าง ๆ มีความหมายจะ ชีวิตของเธอในญี่ปุ่นมากกว่าตอน ซ่อนอยู่ในผ้าห่อศพโยนขึ้นสะพานทั้งหมดที่เธอได้เผาควันและความสัมพันธ์ผ่านมาเธอก็ซุ่มซ่ามตัดขาด ชีวิตใหม่ประกาย ประกายเช่น pyrite ที่รอคอยเธอในด้านอื่น ๆ ของประตูขึ้นเครื่องแต่อนาคตนี้กวนอะไรในหัวใจของเธอ ไม่มีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเธอ แทน ทั้งหมดที่เธอสามารถคิดเกี่ยวกับเป็นการแสดงออกบนใบหน้าของโฮโนกะในขณะที่เธอบอกว่า เธอ (ยูมิบอกว่า เธอ เธอเตือนตัวเอง) และคนอื่น ๆ ว่า เธอผิด Otonokizaka ญี มิวส์ออก บางทีสำหรับไม่กี่ปี ทีดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เธอรู้ว่าเธอควรจะเป็น หลังจากที่ทุกคนที่เธอกำลังเดินทางข้ามมหาสมุทรในการแสวงหาความทะเยอทะยานเธอต้องการทำงานต่อตั้งแต่เริ่มต้นของโรงเรียนมัธยมที่ โอกาสเช่นนี้ก็ไม่ได้มารอบมากมักจะเป็นครั้งหนึ่งในชีวิตและ Kotori ขอบคุณเกินวัดที่จะให้บริการในสถานที่แรก ซ้ำแล้วซ้ำอีกครั้งที่เธอพยายามที่จะโน้มน้าวตัวเองว่านี่คือสิ่งที่ทางได้หมายถึงการเป็น ชีวิตของเธอในประเทศญี่ปุ่นถูกกว่าตอนนี้ที่ผ่านมาที่ซ่อนอยู่ในผ้าห่อศพของควันโยนขึ้นโดยทุกสะพานที่เธอถูกไฟไหม้และความสัมพันธ์ที่เธอได้ตัดงุ่มง่าม อร่ามชีวิตใหม่ประกายเหมือนหนาแน่นที่รอคอยของเธอในด้านอื่น ๆ ของประตูขึ้น. แต่ในอนาคตนี้ขยับอะไรในหัวใจของเธอ ไม่มีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเธอ แต่ทุกอย่างที่เธออาจจะคิดเกี่ยวกับการแสดงออกบนใบหน้า Honoka ที่ช่วงเวลาที่เธอบอกเธอ (Umi บอกเธอนึกถึงตัวเอง) และอื่น ๆ ที่เธอกำลังจะออก Otonokizaka ออกจากประเทศญี่ปุ่นออกจาก Muse บางทีไม่กี่ปีที่ผ่านมาอาจจะให้ดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เธอรู้ว่าเธอควรจะ หลังจากที่เธอได้เดินทางข้ามมหาสมุทรในการแสวงหาแรงบันดาลใจ เธอจะทำงานกับตั้งแต่เริ่มต้นของโรงเรียน โอกาสแบบนี้ก็ไม่ได้มาบ่อยมาก มีครั้งเดียวในชีวิต และ โคโทริ ดีใจเกินกว่าจะวัดได้จะได้รับมันในสถานที่แรก กว่าและมากกว่าอีกครั้ง เธอพยายามที่จะโน้มน้าวตัวเองว่านี่คือสิ่งที่ควรจะเป็นนะ ชีวิตของเธอในญี่ปุ่นอยู่ตอนนี้ อดีตซ่อนอยู่ในผ้าห่อศพของควันโยนขึ้นโดยทุกสะพานที่เธอเคยถูกไฟไหม้และความสัมพันธ์ที่เธอมีเก้ๆ กังๆ ถูกตัด เป็นประกายแวววาวเหมือนใหม่ ชีวิต ไพไรท์ รอคอยเธอในด้านอื่น ๆของโรงเรียน "แต่อนาคตก็ไม่มีอะไรในใจของเธอ ไม่มีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเธอ แต่ทั้งหมดที่เธอนึกถึงสีหน้าของโฮโนกะ ในขณะนี้เธอบอกเธอ ( ยูมิบอก เธอนึกถึงตัวเองและคนอื่นว่าเธอจะไป otonokizaka ออกจากญี่ปุ่น จากแรงบันดาลใจ อาจจะไม่กี่ปี อาจจะดี