Whether French Impressionist Cinema

Whether French Impressionist Cinema even ought to be considered a film movement in the true sense is itself a highly contentious point. The fact is that films considered Impressionist bear a wide variety of qualities, and there was no centrally-run effort to coordinate these productions under a specific set of goals. However, certain characteristics can be determined to circumscribe the movement, the most prominent of which is put best by Kristin Thompson and David Bordwell-- "The Impressionists saw art as a form of expression, conveying the personal vision of the artist: art creates an experience, and that experience leads to emotions for the spectator.... In short, artworks create fleeting feelings, or impressions."[5] Impressionism was based around the theory of photogénie, which is not the same as being photogenic but instead describes a unique quality that objects take on when they are photographed. Photogénie is, in a sense, the new life of an object on film, which is informed by cinematic decisions like framing, optical effects, and so on. Impressionist directors saw this principle as the distinguishing strength of the film medium, rather than narrative, which they believed to belong to the older arts of literature and theatre. Film, as a new art and a synthesis of all other arts, had the unique ability to render character's subjective experiences through visual elements of photogénie. In this way, Impressionism was truly the cinema of subjectivity. Directors used point-of-view (POV) shots to show what a character saw, and filters to distort that character's vision or to point out the focus of their attention. They used masks to reshape a shot and emphasize its photogénie. They superimposed one image onto another to suggest character's thought process or to evoke an inner "impression." They blurred the image, distorted it with mirrors, set the lens out of focus, or did anything else to convey their characters' subjective inner states. Additionally, they were the first to use so-called "subliminal cuts" by editing together shots of only a few frames each into sequences that flashed like lightning.[6] An interesting point of comparison is Impressionist Cinema with Impressionist Painting. Although these two movements have little or no connection whatsoever, Impressionist Cinema can be best understood by the analogy that just as the painters used spots of color to force viewers to complete the picture in their minds, so did the filmmakers use editing and invasive camera techniques to force viewers to experience the "impression" in their minds

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ว่าโรงภาพยนตร์ฝรั่งเศสดควรจะถือว่าภาพยนตร์เคลื่อนไหวในความรู้สึกแท้จริงแม้นั้นเองจุดสูงโต้เถียง ความจริงคือ ฟิล์มถือว่าหมีดูคุณภาพที่หลากหลาย และมีความทุ่มเททำงานโรงแรมประสานงานเหล่านี้ผลิตภายใต้ชุดเฉพาะของเป้าหมาย อย่างไรก็ตาม สามารถกำหนดบางลักษณะการเคลื่อนไหว โดดเด่นที่สุดที่จะใส่สุด โดย Kristin ทอมป์สันและ David Bordwell - circumscribe " Impressionists ที่เห็นศิลปะเป็นรูปแบบของนิพจน์ ถ่ายทอดวิสัยทัศน์ส่วนบุคคลของศิลปิน: ศิลปะสร้างประสบการณ์ และประสบการณ์นำไปสู่อารมณ์ในการแข่งขัน... ในระยะสั้น งานศิลปะสร้างความรู้สึกตรึก ความประทับใจ"[5] อิมเพรสชันนิซึมขึ้นอยู่รอบ ๆ ทฤษฎีของ photogénie ซึ่งไม่เหมือนกับการถูก photogenic แต่อธิบายคุณภาพเฉพาะที่วัตถุใช้ในเมื่อพวกเขากำลังถ่ายภาพแทน Photogénie ได้ ความรู้สึก ชีวิตใหม่ของวัตถุบนฟิล์ม ซึ่งได้รับแจ้งจากตัดสินผลงานชิ้นเช่นทำการถ่ายโอน ผลแสง และอื่น ๆ กรรมการดูเห็นหลักการนี้เป็นความแตกต่างของฟิล์มปานกลาง มากกว่าเล่าเรื่อง ซึ่งพวกเขาเชื่อว่าเป็นของศิลปะวรรณกรรมและละครเก่า ฟิล์ม ใหม่เป็นศิลปะและการสังเคราะห์ศิลปะอื่น ๆ ทั้งหมด มีเฉพาะความสามารถในการแสดงประสบการณ์ตามอัตวิสัยของตัวละครผ่านองค์ประกอบภาพของ photogénie ด้วยวิธีนี้ อิมเพรสชันนิซึมนั้นแท้จริงภาพยนตร์ของ subjectivity กรรมการใช้จุดของมุมมองภาพ (POV) จะแสดงอักขระที่เห็น และตัวกรอง การทำให้วิสัยทัศน์ของอักขระ หรือชี้ให้เห็นจุดเน้นของความสนใจ พวกเขาใช้มาสก์แวยิง และเน้นของ photogénie พวกเขาวางซ้อนอยู่รูปหนึ่งไปยังอีกแนะนำอักขระของคิดกระบวนการ หรือในการ "ประทับใจ" ที่เรามอบให้ พวกเขาเบลอภาพ ผิดเพี้ยนกับกระจก ตั้งเลนส์หลุดโฟกัส หรือไม่อะไรจะสื่ออเมริกาภายในตามอัตวิสัยของอักขระของตน นอกจากนี้ พวกแรกจะใช้เรียกว่า "ตัดซึ่ง" แก้ไขกันภาพเพียงไม่กี่เฟรมแต่ละลำดับที่ถ่ายเช่นฟ้าผ่า[6] เป็นจุดสนใจของการเปรียบเทียบเป็นภาพยนตร์ ดกับจิตรกรรมด แม้เคลื่อนไหวสองมีน้อย หรือไม่มีการเชื่อมต่อเหตการณ์ ดภาพยนตร์สามารถส่วนเข้าใจการเปรียบเทียบที่เหมือนชื่อจิตรกรที่ใช้จุดสีเพื่อบังคับให้ผู้ชมเพื่อให้ภาพในจิตใจของพวกเขา เพื่อให้ได้ภาพยนตร์ที่ใช้เทคนิคกล้องแก้ไข และรุกรานเพื่อบังคับให้ผู้ชมสัมผัสประสบการณ์ "ประทับใจ" ในจิตใจของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไม่ว่าจะเป็นฝรั่งเศสอิมเพรสชั่ Cinema แม้แต่ควรจะได้รับการพิจารณาการเคลื่อนไหวของภาพยนตร์เรื่องนี้ในความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองเป็นจุดที่ถกเถียงกันอย่างมาก ความจริงก็คือภาพยนตร์พิจารณาหมีอิมเพรสชั่หลากหลายของคุณภาพและไม่มีความพยายามจากส่วนกลางดำเนินการในการประสานงานโปรดักชั่นเหล่านี้ภายใต้ชุดเฉพาะของเป้าหมาย อย่างไรก็ตามลักษณะบางอย่างสามารถมุ่งมั่นที่จะ จำกัด วงการเคลื่อนไหวที่โดดเด่นที่สุดที่จะใส่ที่ดีที่สุดโดยคริสติน ธ อมป์สันและเดวิด Bordwell-- "ประพันธ์เห็นศิลปะเป็นรูปแบบของการแสดงออก, การถ่ายทอดวิสัยทัศน์ส่วนบุคคลของศิลปิน: ศิลปะสร้าง ประสบการณ์และประสบการณ์ที่จะนำไปสู่​​อารมณ์สำหรับผู้ชม .... ในระยะสั้นผลงานศิลปะที่สร้างความรู้สึกที่หายวับไปหรือการแสดงผล. "[5] อิมเพรสชั่มีพื้นฐานมาจากทฤษฎีของphotogénieซึ่งจะไม่เหมือนกันในฐานะที่เป็นถ่ายรูป แต่แทนที่จะอธิบาย ที่มีคุณภาพที่ไม่ซ้ำกันที่วัตถุใช้ในเมื่อพวกเขาจะถ่ายภาพ Photogénieคือในความรู้สึกชีวิตใหม่ของวัตถุบนแผ่นฟิล์มซึ่งได้รับแจ้งจากการตัดสินใจในโรงภาพยนตร์เช่นกรอบ, ผลกระทบแสงและอื่น ๆ กรรมการอิมเพรสชั่เห็นหลักการนี​​้เป็นความแรงที่แตกต่างกันของสื่อภาพยนตร์มากกว่าการเล่าเรื่องที่พวกเขาเชื่อว่าจะเป็นศิลปะเก่าของวรรณกรรมและละคร ภาพยนตร์เป็นศิลปะใหม่และการสังเคราะห์ศิลปะอื่น ๆ ทั้งหมดที่มีความสามารถพิเศษที่จะทำให้ประสบการณ์ส่วนตัวของตัวละครผ่านองค์ประกอบภาพของphotogénie ด้วยวิธีนี้อิมเพรสชั่โรงหนังเป็นอย่างแท้จริงของผู้กระทำ กรรมการใช้จุดมุมมอง (POV) ภาพที่จะแสดงสิ่งที่ตัวละครเห็นและตัวกรองที่จะบิดเบือนวิสัยทัศน์ของตัวละครที่หรือที่จะชี้ให้มุ่งเน้นความสนใจของพวกเขา พวกเขาใช้มาสก์จะช่วยพัฒนาและเน้นยิงphotogénieของ พวกเขาซ้อนทับภาพหนึ่งภาพไปยังอีกที่จะแนะนำกระบวนการคิดของตัวละครหรือจะทำให้เกิดภายใน "ความประทับใจ". พวกเขาเบลอภาพที่บิดเบี้ยวด้วยกระจกตั้งเลนส์ออกจากโฟกัสหรือทำอะไรอย่างอื่นในการถ่ายทอดตัวละครของพวกเขา 'รัฐภายในอัตนัย นอกจากนี้พวกเขาเป็นคนแรกที่ใช้เรียกว่า "ต​​ัดอ่อน" โดยการแก้ไขร่วมกันภาพของเพียงไม่กี่เฟรมในแต่ละลำดับที่ประกายเช่นฟ้าผ่า. [6] จุดที่น่าสนใจของการเปรียบเทียบเป็นโรงภาพยนตร์อิมเพรสชั่นกับภาพวาดอิมเพรส แม้ว่าทั้งสองมีการเชื่อมต่อการเคลื่อนไหวน้อยหรือไม่มีเลย ๆ อิมเพรสชั่ Cinema สามารถเข้าใจได้ดีที่สุดโดยการเปรียบเทียบที่เพิ่งเป็นจิตรกรที่ใช้จุดของสีที่จะบังคับให้ผู้ชมเพื่อให้ภาพในจิตใจของพวกเขาเพื่อให้ได้ทีมผู้สร้างใช้แก้ไขและเทคนิคกล้องรุกราน ที่จะบังคับให้ผู้ชมจะได้สัมผัสกับ "ความประทับใจ" ในจิตใจของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไม่ว่าจะเป็นภาพยนตร์ที่ประทับใจ ฝรั่งเศส ก็ควรจะถือว่าเป็นภาพยนตร์เคลื่อนไหวในความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองเป็นจุดสูงแย้ง . ความจริงก็คือภาพยนตร์ที่ถือว่าประทับใจหมีหลากหลายคุณภาพ และไม่มีการประสานงานจากส่วนกลาง เรียกความพยายามในการผลิตเหล่านี้ภายใต้ชุดเฉพาะของเป้าหมาย อย่างไรก็ตาม ลักษณะบางอย่างสามารถกำหนดเพื่อจำกัดการเคลื่อนไหวที่โดดเด่นที่สุดของที่ใส่ดีที่สุดโดยคริสติน ทอมสัน และ เดวิด บอร์ดเวล -- " impressionists เห็นศิลปะเป็นรูปแบบของการแสดงออก ถ่ายทอดวิสัยทัศน์ส่วนบุคคลของศิลปิน ศิลปะ สร้างประสบการณ์ และประสบการณ์ไปสู่อารมณ์ ชม . . . . . . . ในสั้น งานศิลปะที่สร้างความรู้สึกชั่วแล่น หรือความประทับใจ " [ 5 ] ฤษีอยู่รอบทฤษฎี photog ) ไม่ได้ ,ซึ่งจะไม่เหมือนกับถูกถ่ายรูป แต่อธิบายเอกลักษณ์ของวัตถุที่ใช้เมื่อพวกเขาถูกถ่ายภาพ photog é nie ในความรู้สึก ชีวิตใหม่ของวัตถุบนแผ่นฟิล์ม ซึ่งจะทราบโดยการตัดสินใจในโรงภาพยนตร์เช่นกรอบรูป , ผลแสงและ กรรมการประทับใจเห็นหลักการนี้เป็นลักษณะความแข็งแรงของฟิล์มขนาดกลาง มากกว่าการเล่าเรื่องที่พวกเขาเชื่อว่าเป็นของเก่า ศิลปะ วรรณกรรม และโรงละคร ภาพยนตร์เป็นศิลปะใหม่และการสังเคราะห์ของศิลปะอื่น ๆทั้งหมด มีความสามารถเฉพาะตัวในการทำให้ประสบการณ์อัตวิสัยของตัวละครผ่านองค์ประกอบของ photog é nie . ในวิธีนี้ คือ ฤษีอย่างแท้จริงโรงหนังส่วนตัว . กรรมการใช้มุมมอง ( POV ) ภาพ แสดงถึงสิ่งที่ตัวละครเห็นและตัวกรองเพื่อบิดเบือน นั่นเป็นลักษณะของวิสัยทัศน์หรือชี้เน้นความสนใจของพวกเขา พวกเขาใช้รูปแบบการยิงและเน้นรูปร่างของ photog é nie . พวกเขาซ้อนทับภาพหนึ่งไปยังอีกที่จะแนะนำกระบวนการคิดของตัวละคร หรือ เพื่อระลึกถึงความประทับใจภายใน " " พวกเขาเบลอภาพบิดเบี้ยวกับกระจก , ชุดเลนส์หลุดโฟกัสหรือมีอะไรอื่นที่จะถ่ายทอดตัวละครของรัฐภายในอัตวิสัย นอกจากนี้ พวกเขาเป็นพวกแรกที่ใช้เรียกว่า " อ่อนตัด " โดยการแก้ไขด้วยกันภาพเพียงไม่กี่ภาพในแต่ละลำดับที่ประกายสายฟ้าฟาด [ 6 ] จุดที่น่าสนใจของการเปรียบเทียบที่ประทับใจหนังกับอิมเพรสชันนิสต์ภาพวาดแม้ว่าทั้งสองมีการเชื่อมต่อใด ๆไม่มีการเคลื่อนไหวเล็ก ๆน้อย ๆหรือ หนังที่ประทับใจก็จะดีที่สุดครับ โดยเปรียบเปรยว่าเหมือนจิตรกรที่ใช้จุดสีเพื่อบังคับให้ผู้ชมภาพที่สมบูรณ์ในจิตใจของตนเอง แล้วใช้เทคนิคตัดต่อภาพยนตร์ และกล้องที่บังคับให้ผู้ชมสัมผัสประสบการณ์ " ความประทับใจ " ในจิตใจของพวกเขา