The study of Northern European, or

The study of Northern European, or "Germanic", zoomorphic decoration was pioneered by Bernhard Salin[1] in a work published in 1904.[2] He classified animal art of the period roughly from 400 to 900 into three phases: Styles I, II and III. The origins of these different phases are still the subject of considerable debate; the development of trends in late-Roman popular art in the provinces is one element, and the older traditions of nomadic Asiatic steppe peoples another. The first two styles are found very widely across Europe in the art of the "barbarian" peoples of the Migration Period.

Style I. First appears in northwest Europe, it became a noticeable new style with the introduction of the chip carving technique applied to bronze and silver in the 5th century. It is characterized by animals whose bodies are divided into sections, and typically appear at the fringes of designs whose main emphasis is on abstract patterns.

Style II. After about 560-570 Style I was in decline and Salin's Style II began to replace it. Style II's animals are whole beasts, but their bodies are elongated into "ribbons" which intertwined into symmetrical shapes with no pretence of naturalism, and rarely any legs, so that they tend to be described as serpents, although the heads often have characteristics of other types of animal. The animal becomes subsumed into ornamental patterns, typically using interlace. Thus two bears are facing each other in perfect symmetry ("confronted"), forming the shape of a heart. Examples of Style II can be found on the gold purse lid.

After about 700 localised styles develop, and it is no longer very useful to talk of a general Germanic style.[3] Salin Style III is found mainly in Scandinavia, and may also be called Viking art.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การศึกษาของยุโรปเหนือ หรือ "ตระกูล" ตกแต่ง zoomorphic ได้เป็นผู้บุกเบิก โดย Bernhard สลิล [1] ในงานเผยแพร่ในปี 2447 [2] เขาแบ่งศิลปะสัตว์ระยะเวลาคร่าว ๆ จาก 400 กับ 900 ระยะที่ 3: รูปแบบ I, II และ III กำเนิดของระยะต่าง ๆ เหล่านี้ยังมีเรื่องของการอภิปรายมาก การพัฒนาแนวโน้มในสายโรมันศิลปะนิยมในจังหวัดเป็นองค์ประกอบหนึ่ง และประเพณีเก่าของทุ่งหญ้าสเตปป์บก nomadic peoples อีก แบบที่สองจะพบอย่างกว้างขวางมากทั่วยุโรปในศิลปะของคน "ช่องว่าง" ของการย้ายสไตล์ผม แรก ปรากฏขึ้นในยุโรปตะวันตกเฉียงเหนือ มันกลายเป็นแบบใหม่อย่างเห็นได้ชัด ด้วยการแนะนำของชิพแกะสลักเทคนิคกับบรอนซ์และเงินในศตวรรษ 5 มันเป็นลักษณะสัตว์ที่มีร่างกายแบ่งออกเป็นส่วน และอยู่ของการออกแบบที่เน้นหลักอยู่ในรูปแบบนามธรรมลักษณะที่สอง หลังจากประมาณ 560-570 สไตล์ผมในลดลงและลักษณะของสลิล II เริ่มแทน ลักษณะที่สองของสัตว์มีทั้งสัตว์ แต่เขาเป็นอีลองเกตเป็น "ทุกรุ่น" ที่เจอเป็นรูปทรงที่สมมาตรไม่ pretence naturalism และไม่ค่อยมีขา เพื่อให้พวกเขามักจะถูกอธิบายว่า งู แม้ว่าหัวมักจะมีลักษณะของสัตว์ชนิดอื่น ๆ สัตว์กลายเป็น subsumed ในรูปแบบที่สวยงาม โดยทั่วไปใช้แบบสอดประสาน ดังนั้น หมีสองจะหันในสมมาตรที่สมบูรณ์แบบ ("เผชิญ"), ขึ้นรูปร่างของหัวใจ ตัวอย่างที่สองรูปแบบสามารถพบได้บนฝาใส่ทองหลังจากพัฒนารูปแบบไหนประมาณ 700 และจะไม่มีประโยชน์พูดคุยของตระกูลลักษณะทั่วไป [3] สลิลลักษณะ III พบในสแกนดิเนเวีย และอาจจะเรียกว่าศิลปะไวกิ้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การศึกษาของยุโรปเหนือหรือ "ดั้งเดิม" ตกแต่ง zoomorphic เป็นหัวหอกโดยเบอร์นาร์ด Salin [1] ในการทำงานที่ตีพิมพ์ในปี 1904 [2] เขาจัดงานศิลปะสัตว์ในช่วงเวลาประมาณ 400-900 เป็นสามขั้นตอน: สไตล์ผม II และ III ต้นกำเนิดของขั้นตอนต่าง ๆ เหล่านี้จะยังคงเป็นเรื่องของการอภิปรายมาก; แนวโน้มการพัฒนาในช่วงปลายโรมันศิลปะที่เป็นที่นิยมในต่างจังหวัดเป็นหนึ่งในองค์ประกอบและประเพณีเก่าของคนบริภาษเอเซียเร่ร่อนอีก เป็นครั้งแรกที่สองรูปแบบที่พบมากอย่างแพร่หลายไปทั่วยุโรปในงานศิลปะของ "เถื่อน" ประชาชนอพยพระยะ. สไตล์ I. แรกที่ปรากฏอยู่ในทิศตะวันตกเฉียงเหนือของยุโรปมันก็กลายเป็นรูปแบบใหม่ที่เห็นได้ชัดด้วยการแนะนำเทคนิคการแกะสลักชิปที่ใช้กับสีบรอนซ์ และเงินในศตวรรษที่ 5 เป็นลักษณะสัตว์ที่มีร่างกายจะถูกแบ่งออกเป็นส่วน ๆ และมักจะปรากฏขึ้นที่ขอบของการออกแบบที่มีความสำคัญที่สำคัญคือรูปแบบนามธรรม. รูปแบบครั้งที่สอง หลังจากนั้นประมาณ 560-570 สไตล์ผมอยู่ในการลดลงและรูปแบบที่สอง Salin เริ่มที่จะแทนที่ สัตว์สไตล์ครั้งที่สองที่มีสัตว์ทั้งหมด แต่ร่างกายของพวกเขาจะยาวลงไปใน "ริบบิ้น" ซึ่งพันเป็นรูปทรงที่สมมาตรกับข้ออ้างของธรรมชาติไม่มีและไม่ค่อยขาใด ๆ เพื่อให้พวกเขามีแนวโน้มที่จะอธิบายว่างูแม้ว่าหัวมักจะมีลักษณะของอื่น ๆ ประเภทสัตว์ กลายเป็นสัตว์ในรูปแบบวิทยประดับโดยปกติจะใช้อินเตอร์เลซ ดังนั้นสองหมีกำลังเผชิญกันในสัดส่วนที่สมบูรณ์แบบ ("เผชิญหน้า") สร้างรูปหัวใจ ตัวอย่างของรูปแบบที่สองสามารถพบได้บนฝากระเป๋าเงินทอง. หลังจากนั้นประมาณ 700 รูปแบบภาษาท้องถิ่นพัฒนาและมันไม่ได้มีประโยชน์มากที่จะพูดคุยของรูปแบบดั้งเดิมทั่วไป. [3] Salin สไตล์ที่สามคือส่วนใหญ่พบในสแกนดิเนเวีและอาจ จะเรียกว่าศิลปะไวกิ้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การศึกษาในภาคเหนือของยุโรป หรือ " ดั้งเดิม " zoomorphic ตกแต่งถูกบุกเบิกโดยแบร์นฮาร์ดซาลิน [ 1 ] ในผลงานตีพิมพ์ใน 1904 . [ 2 ] เขาจัดศิลปะของระยะเวลาประมาณ 400 - 900 สัตว์เป็นสามขั้นตอน : รูปแบบฉัน , II และ III กำเนิดของขั้นตอนต่าง ๆเหล่านี้ยังคงเรื่อง อภิปรายจํานวนมากการพัฒนาของแนวโน้มในโรมันสายนิยมศิลปะในจังหวัดเป็นองค์ประกอบหนึ่ง และเด็กเร่ร่อน ประเพณีบัวทุ่งหญ้าสเตปป์ประชาชนอีก สองรูปแบบแรกที่พบอย่างแพร่หลายทั่วยุโรปในศิลปะของ " ชนชาติป่าเถื่อน " ของระยะเวลาการย้ายถิ่น

สไตล์ผมครั้งแรกปรากฏในตะวันตกเฉียงเหนือของยุโรปมันเป็นสไตล์ใหม่ที่เห็นได้ชัดกับการแนะนำของชิปที่ใช้เทคนิคแกะสลักทองแดงและเงินในศตวรรษที่ 5 มันเป็นลักษณะของสัตว์ที่มีร่างกายแบ่งออกเป็นส่วนและมักจะปรากฏขึ้นที่ขอบของการออกแบบที่เน้นหลักในรูปแบบนามธรรม

สไตล์ 2 หลังจาก 560-570 สไตล์ผมลดลงและลักษณะของสาลิน 2 เริ่มแทนลักษณะที่สองของสัตว์เป็นสัตว์ทั้งหมด แต่ร่างกายของพวกเขาจะยาวเป็นริบบิ้นที่พันเป็นรูปทรงสมมาตร ไม่มีมารยาของธรรมชาติ และน้อยมาก ๆ ขา เพื่อให้พวกเขามีแนวโน้มที่จะอธิบายเป็นงูแต่หัวมักจะมีลักษณะของประเภทอื่น ๆของสัตว์ สัตว์ที่กลายเป็นวิทยให้เป็นลวดลายประดับ , มักจะใช้ไขว้กันดังนั้น หมีสองตัวกำลังเผชิญกับแต่ละอื่น ๆในรูปสมมาตรสมบูรณ์แบบ ( " เผชิญหน้า " ) เป็นรูปร่างของหัวใจ ตัวอย่างของรูปแบบ 2 สามารถพบได้บนฝากระเป๋าทอง

หลังจากประมาณ 700 แค่รูปแบบการพัฒนา และมันไม่มีประโยชน์มากที่จะพูดคุยทั่วไปดั้งเดิมสไตล์ [ 3 ] สาลินสไตล์ III พบส่วนใหญ่ในสแกนดิเนเวีย และอาจจะเรียกว่าไวกิ้งศิลปะ