Today, this poem reminded me of the

Today, this poem reminded me of the final line of one of Philip Larkin’s: “What will survive of us is love” (that’s from An Arundel Tomb.)
Flowers is such a heartbreaking piece. Wendy Cope has an incredible ability to create witty, often funny poems that are also profoundly melancholy. I love the way she uses the simple language of grief and evocative short sentences here, such as “It made me smile and hug you then” and “Now I can only smile.” This poem illustrates so beautifully the way we remember the thoughtfulness, the intentions and attentions of our loved ones, and not the material objects they might lavish upon us. Flowers are a particularly appropriate metaphor here, I feel, because flowers last such a short time. In this poem, the person’s intention to buy flowers for the speaker, and his rather adorable self-conscious doubts that she would want his flowers, is what has endured — this is what will always make the speaker “smile”, even after the person has gone.
And I find this ending so sweet and deeply touching: “look, the flowers you nearly brought/ Have lasted all this while”.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วันนี้ กลอนนี้เตือนฉันของบรรทัดสุดท้ายของฟิลิป Larkin: "อะไรจะอยู่รอดของเราเป็นความรัก" (ที่ได้จากหลุมฝังศพกดอัน)ดอกไม้เป็นชิ้น heartbreaking Wendy รับมือได้อย่างเหลือเชื่อความสามารถในการสร้างบทกวีมักจะตลก เฉียบแหลมที่ยังซึ้งทันที ฉันรักวิธีที่เธอใช้ภาษาที่เรียบง่ายของความเศร้าโศกและประโยคสั้นต่าง ๆ ที่นี่ "มันทำให้ฉันยิ้ม และกอดคุณแล้ว" และ "ตอนนี้ฉันสามารถเพียง ยิ้ม" กลอนนี้แสดงให้อย่างสวยงามแบบเราจำมอบช่วงที่ ความตั้งใจ และ attentions ของรักของเรา และไม่วัตถุวัสดุที่พวกเขาอาจ lavish เรา ดอกไม้จะเทียบที่เหมาะสมโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่นี่ รู้สึกว่า เนื่องจากดอกไม้ล่าสุดเช่นเวลาสั้น ๆ ในบทกวีนี้ ความตั้งใจของผู้ซื้อดอกไม้ที่ลำโพง และข้อสงสัยประหม่าเขาน่ารักแต่ว่า เธอต้องการเขาดอกไม้ คือ อะไรมีทน — นี่คืออะไรจะให้ลำโพง "รอยยิ้ม" แม้หลังจากที่ผู้เสียหายและหาจุดสิ้นสุดนี้จึงหวาน และสัมผัสลึก: "ดู ดอกไม้คุณเกือบนำ / มีกินเวลาทั้งหมดในขณะนี้"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วันนี้กลอนนี้เตือนฉันของบรรทัดสุดท้ายของฟิลิปลาร์คิน : " สิ่งที่จะอยู่รอด เรารัก " ( นั่นคือจากสุสาน ดาว )
ดอกไม้เป็นเพลงอกหัก เวนดี้รับมือมีความสามารถที่เหลือเชื่อในการสร้างไหวพริบ , บทกวีมักจะตลกที่ยังซึ้งเศร้า . ฉันรักวิธีที่เธอใช้ภาษาง่าย ๆของความเศร้าโศกและประโยคสั้น ๆนี้ที่นี่ such as “It made me smile and hug you then” and “Now I can only smile.” This poem illustrates so beautifully the way we remember the thoughtfulness, the intentions and attentions of our loved ones, and not the material objects they might lavish upon us. Flowers are a particularly appropriate metaphor here, I feel, because flowers last such a short time. In this poem, the person’s intention to buy flowers for the speaker, and his rather adorable self-conscious doubts that she would want his flowers, is what has endured — this is what will always make the speaker “smile”, even after the person has gone.
And I find this ending so sweet and deeply touching: “look, the flowers you nearly brought/ Have lasted all this while”.