สาธารณรัฐฟิลิปปินส์ฟิลิปปินส์มีจำนว

สาธารณรัฐฟิลิปปินส์
ฟิลิปปินส์มีจำนวนประชากรทั้งสิ้นประมาณ 107,668,231 คน
อายุเฉลี่ยที่เปิดรับสื่อ คือ 25 – 40 ปี
สื่อที่ได้รับการยอมรับมากที่สุดคือ สื่อสิ่งพิมพ์
ข่าวที่ถูกนำเสนอมากที่สุดคือ ข่าวสังคม
วิธีการนำเสนอ เนื่องจากสื่อสิ่งพิมพ์เป็นที่นิยมมากที่สุดในฟิลิปปินส์ ดั้งนั้นการเสนอข่าวจะถูกเผยแพร่โดยหนังสือพิมพ์
สื่่อในประเทศฟิลิปปินส์ได้ชื่อว่าเป็นสื่อที่มีเสรีภาพที่สุดในบรรดาประเทศในแถบเอเชีย นับตั้งแต่โค่นล้มอดีตประธานาธิบดีเฟอร์ดินัน มาร์กอสลงได้ในปี พ.ศ. 2529 การควบคุมสื่อในแง่ของการขออนุญาตเปิดหัวหนังสือถูกโค่นลง ไม่มีการปิดหนังสือพิมพ์อีกต่อไป มีการเกิดขึ้นของสื่อวิทยุ โทรทัศน์ และหนังสือพิมพ์ โดยเฉพาะในต่างจังหวัดในอัตราการเติบโตที่รวดเร็ว พร้อมกันนั้นสื่อของฟิลิปปินส์ก็เค้าสู่ยุคของสื่อพาณิชย์อย่างเต็มตัว ไม่ว่าจะเป็นสื่อในเมืองหลวงหรือสื่อในต่างจังหวัด
ตัวเลขเมื่อปี 2543 มีสถานีวิทยุในมะนิลา 50 แห่ง สถานีวิทยุในต่างจังหวัด 549 แห่ง สถานีโทรทัศน์ในมะนิลา 13 แห่ง ในต่างจังหวัด 95 แห่ง ส่วนหนังสือพิมพ์ที่ถือว่ายักษ์ใหญ่ 3 ฉบับอยู่ในเมืองมะนิลา ส่วนอีก 10 ฉบับเป็นหนังสือพิมพ์รายวันที่มีกลุ่มเป้หมายเฉพาะ นอกนั้นเป็นหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์ และด้วยภูมิศาสตร์ของฟิลิปปินส์เป็นหมู่เกาะ ซึ่งมีหมู่เกาะขนาดใหญ่ 3 หมู่เกาะ คือ ลูซอน วิซายา และมินดาเนา หนังสือพิมพ์ยักษ์ใหญ่จากมะนิลาไม่เพียงพอต่อความต้องการ ทำให้หนังสือพิมพ์รายวันในต่างจังหวัดเติบโตได้อีก ตัวเลขหนังสือพิมพ์รายวันในต่างจังหวัดมีมากถึง 43 ฉบับ ในขณะที่หนังสือพิมพ์รายสัปดาห์มีมากถึง 315 ฉบับ[1] สื่อกระแสหลักเหล่านี้มีแนวในการทำงานคล้ายกัน คือ เป็นสื่อพาณิชนิยมแสวงหากำไรสูงสุด เนื้อหาเป็นไปตามกลไกของตลาดและระบบทุน ไม่มีการตั้งคำถามเชิงสังคม สร้างข่าวเพื่อขายมากกว่านำเสนอข่าวตามความเป็นจริง ข่าวสารไม่เจาะลึกหรือนำเสนอข่าวด้านเดียว เป็นต้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สาธารณรัฐฟิลิปปินส์คนฟิลิปปินส์มีจำนวนประชากรทั้งสิ้นประมาณ 107,668,231อายุเฉลี่ยที่เปิดรับสื่อคือ 25-40 ปีสื่อที่ได้รับการยอมรับมากที่สุดคือสื่อสิ่งพิมพ์ข่าวที่ถูกนำเสนอมากที่สุดคือข่าวสังคม วิธีการนำเสนอเนื่องจากสื่อสิ่งพิมพ์เป็นที่นิยมมากที่สุดในฟิลิปปินส์ดั้งนั้นการเสนอข่าวจะถูกเผยแพร่โดยหนังสือพิมพ์ สื่่อในประเทศฟิลิปปินส์ได้ชื่อว่าเป็นสื่อที่มีเสรีภาพที่สุดในบรรดาประเทศในแถบเอเชียนับตั้งแต่โค่นล้มอดีตประธานาธิบดีเฟอร์ดินันมาร์กอสลงได้ในปีพ.ศ. 2529 การควบคุมสื่อในแง่ของการขออนุญาตเปิดหัวหนังสือถูกโค่นลงไม่มีการปิดหนังสือพิมพ์อีกต่อไปมีการเกิดขึ้นของสื่อวิทยุโทรทัศน์และหนังสือพิมพ์โดยเฉพาะในต่างจังหวัดในอัตราการเติบโตที่รวดเร็วพร้อมกันนั้นสื่อของฟิลิปปินส์ก็เค้าสู่ยุคของสื่อพาณิชย์อย่างเต็มตัวไม่ว่าจะเป็นสื่อในเมืองหลวงหรือสื่อในต่างจังหวัดตัวเลขเมื่อปี 2543 มีสถานีวิทยุในมะนิลา 50 แห่งสถานีวิทยุในต่างจังหวัด 549 แห่งสถานีโทรทัศน์ในมะนิลา 13 แห่งในต่างจังหวัด 95 แห่งส่วนหนังสือพิมพ์ที่ถือว่ายักษ์ใหญ่ 3 ฉบับอยู่ในเมืองมะนิลาส่วนอีก 10 ฉบับเป็นหนังสือพิมพ์รายวันที่มีกลุ่มเป้หมายเฉพาะนอกนั้นเป็นหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์และด้วยภูมิศาสตร์ของฟิลิปปินส์เป็นหมู่เกาะซึ่งมีหมู่เกาะขนาดใหญ่ 3 หมู่เกาะคือลูซอนวิซายาและมินดาเนาหนังสือพิมพ์ยักษ์ใหญ่จากมะนิลาไม่เพียงพอต่อความต้องการทำให้หนังสือพิมพ์รายวันในต่างจังหวัดเติบโตได้อีกตัวเลขหนังสือพิมพ์รายวันในต่างจังหวัดมีมากถึง 43 ฉบับในขณะที่หนังสือพิมพ์รายสัปดาห์มีมากถึง 315 ฉบับ [1] สื่อกระแสหลักเหล่านี้มีแนวในการทำงานคล้ายกันคือเป็นสื่อพาณิชนิยมแสวงหากำไรสูงสุดเนื้อหาเป็นไปตามกลไกของตลาดและระบบทุนไม่มีการตั้งคำถามเชิงสังคมสร้างข่าวเพื่อขายมากกว่านำเสนอข่าวตามความเป็นจริงข่าวสารไม่เจาะลึกหรือนำเสนอข่าวด้านเดียวเป็นต้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

107,668,231
คนอายุเฉลี่ยที่เปิดรับสื่อคือ25-40 สังคมข่าวหุ้นไทยวิธีการนำเสนอ มาร์กอสลงได้ในปี พ.ศ. 2529 ไม่มีการปิดหนังสือพิมพ์อีกต่อไปมีการเกิดขึ้นของสื่อวิทยุโทรทัศน์และหนังสือพิมพ์ 2543 มีสถานีวิทยุในมะนิลา 50 แห่งสถานีวิทยุในต่างจังหวัด 549 แห่งสถานีโทรทัศน์ในมะนิลา 13 แห่งในต่างจังหวัด 95 แห่ง 3 ฉบับอยู่ในเมืองมะนิลาส่วนอีก 10 นอกนั้นเป็นหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์ ซึ่งมีหมู่เกาะขนาดใหญ่ 3 หมู่เกาะคือลูซอนวิซายาและมินดาเนา 43 ฉบับ 315 ฉบับ [1] คือเป็นสื่อพาณิชนิยมแสวงหากำไรสูงสุด ไม่มีการตั้งคำถามเชิงสังคม เป็นต้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สาธารณรัฐฟิลิปปินส์

อายุเฉลี่ยที่เปิดรับสื่อความฟิลิปปินส์มีจำนวนประชากรทั้งสิ้นประมาณ 107668231 คน 25 – 40 .
สื่อที่ได้รับการยอมรับมากที่สุดคือสื่อสิ่งพิมพ์ข่าวสังคม

ข่าวที่ถูกนำเสนอมากที่สุดคือวิธีการนำเสนอเนื่องจากสื่อสิ่งพิมพ์เป็นที่นิยมมากที่สุดในฟิลิปปินส์ดั้งนั้นการเสนอข่าวจะถูกเผยแพร่โดยหนังสือพิมพ์
สื่่อในประเทศฟิลิปปินส์ได้ชื่อว่าเป็นสื่อที่มีเสรีภาพที่สุดในบรรดาประเทศในแถบเอเชียนับตั้งแต่โค่นล้มอดีตประธานาธิบดีเฟอร์ดินันมาร์กอสลงได้ในปีพ . ศ .2529 การควบคุมสื่อในแง่ของการขออนุญาตเปิดหัวหนังสือถูกโค่นลงไม่มีการปิดหนังสือพิมพ์อีกต่อไปมีการเกิดขึ้นของสื่อวิทยุโทรทัศน์และหนังสือพิมพ์โดยเฉพาะในต่างจังหวัดในอัตราการเติบโตที่รวดเร็วไม่ว่าจะเป็นสื่อในเมืองหลวงหรือสื่อในต่างจังหวัด
ตัวเลขเมื่อปี 2543 มีสถานีวิทยุในมะนิลา 50 แห่งสถานีวิทยุในต่างจังหวัด 549 แห่งสถานีโทรทัศน์ในมะนิลา 13 แห่งในต่างจังหวัด 95 แห่งส่วนหนังสือพิมพ์ที่ถือว่ายักษ์ใหญ่ 3 ฉบับอยู่ในเมืองมะนิลาส่วนอีก 10นอกนั้นเป็นหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์และด้วยภูมิศาสตร์ของฟิลิปปินส์เป็นหมู่เกาะซึ่งมีหมู่เกาะขนาดใหญ่ 3 หมู่เกาะความลูซอนวิซายาและมินดาเนาหนังสือพิมพ์ยักษ์ใหญ่จากมะนิลาไม่เพียงพอต่อความต้องการตัวเลขหนังสือพิมพ์รายวันในต่างจังหวัดมีมากถึง 43 ฉบับในขณะที่หนังสือพิมพ์รายสัปดาห์มีมากถึง 315 ฉบับ [ 1 ] สื่อกระแสหลักเหล่านี้มีแนวในการทำงานคล้ายกันความเป็นสื่อพาณิชนิยมแสวงหากำไรสูงสุดไม่มีการตั้งคำถามเชิงสังคมสร้างข่าวเพื่อขายมากกว่านำเสนอข่าวตามความเป็นจริงข่าวสารไม่เจาะลึกหรือนำเสนอข่าวด้านเดียวเป็นต้น