Further, a systemic review of vario

Further, a systemic review of various herbal products widely used for the treatment of type 2 diabetes confirmed the potential blood glucose lowering effects of bitter melon (Yeh et al., 2003). The exact mechanism of action by which bitter melon exerts its hypoglycemic effect is unknown, but several mechanisms have been proposed. Bitter melon may possess insulin-like properties (Khanna et al., 1981), increase insulin secretion ( Welihinda et al., 1982 and Yibchok-Anun et al., 2006), preserved pancreatic islet β cells (Ahmed et al., 1998), increase tissue glucose uptake ( Welihinda and Karunanayake, 1986 and Cummings et al., 2004), decrease glucose absorption (Shetty et al., 2005), increase liver and muscle glycogen storage ( Welihinda and Karunanayake, 1986 and Sarkar et al., 1996), depress hepatic gluconeogenesis (Shibib et al., 1993), and improve the activity of key enzymes of the glycolytic pathway (Rathi et al., 2002a).

To date, there were clinical studies to determine the efficacy of bitter melon in patients with type 2 diabetes. However, these studies were often not randomized, lacked a control group, short in duration, inadequately explained statistical methods or patient recruitment criteria, and did not systematically monitor or report adverse events (Leatherdale et al., 1981, Welihinda et al., 1986, Srivastava, 1993, Ahmad et al., 1999 and Tongia et al., 2004). Thus, additional evidence is needed to support the efficacy and safety of bitter melon for the treatment of type 2 diabetes mellitus. This study aimed to investigate hypoglycemic effect of various dosages of bitter melon compared with metformin and to determine the minimum effective dose of bitter melon.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นอกจากนี้การตรวจสอบระบบของผลิตภัณฑ์สมุนไพรต่าง ๆ ใช้กันอย่างแพร่หลายสำหรับการรักษาโรคเบาหวานชนิดที่ 2 ได้รับการยืนยันระดับน้ำตาลในเลือดที่มีศักยภาพการลดผลกระทบของมะระ (Yeh et al., 2003) กลไกที่แน่นอนของการดำเนินการโดยที่มะระออกแรงผลฤทธิ์ลดน้ำตาลที่ไม่เป็นที่รู้จัก แต่กลไกหลายได้รับการเสนอ มะระอาจมีคุณสมบัติอินซูลินเช่น (คันนา et al., 1981), เพิ่มการหลั่งอินซูลิน (Welihinda et al., 1982 และ Yibchok-อนันต์ et al., 2006) รักษาเกาะตับอ่อนβเซลล์ (อาเหม็ด et al., 1998 ) เพิ่มการดูดซึมกลูโคสเนื้อเยื่อ (Welihinda และ Karunanayake 1986 และคัมมิ่งส์ et al., 2004) ลดการดูดซึมกลูโคส (เชตตี้ et al., 2005) การเพิ่มขึ้นของตับและกล้ามเนื้อการจัดเก็บไกลโคเจน (Welihinda และ Karunanayake 1986 และซาร์การ์ตอัล , 1996) กด gluconeogenesis ตับ (Shibib et al., 1993) และปรับปรุงการทำงานของเอนไซม์ที่สำคัญของทางเดิน glycolytic นี้ (Rathi et al., 2002a). ในวันที่มีการศึกษาทางคลินิกเพื่อตรวจสอบประสิทธิภาพของแตงขม ในผู้ป่วยที่เป็นโรคเบาหวานชนิดที่ 2 อย่างไรก็ตามการศึกษาเหล่านี้มักจะไม่สุ่มขาดกลุ่มควบคุมสั้นในระยะเวลาไม่เพียงพออธิบายวิธีการทางสถิติหรือตามเกณฑ์การรับสมัครผู้ป่วยและไม่ได้มีระบบการตรวจสอบหรือรายงานเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ (Leatherdale et al., 1981 Welihinda et al., 1986 , Srivastava 1993 อาห์เหม็ et al., 1999 และ Tongia et al., 2004) ดังนั้นหลักฐานเพิ่มเติมเป็นสิ่งจำเป็นที่จะสนับสนุนประสิทธิภาพและความปลอดภัยของมะระสำหรับการรักษาโรคเบาหวานชนิดที่ 2 เบาหวาน การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลกระทบของการลดน้ำตาลในเลือดปริมาณต่างๆของมะระเมื่อเทียบกับยา metformin และเพื่อตรวจสอบยาที่มีประสิทธิภาพต่ำสุดของมะระ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพิ่มเติม ทบทวนระบบผลิตภัณฑ์สมุนไพรต่าง ๆที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในการรักษาเบาหวานชนิดที่ 2 ยืนยันศักยภาพระดับน้ำตาลในเลือด ลดผลของมะระ ( Yeh et al . , 2003 ) กลไกที่แน่นอนของการกระทำที่สร้างผลมะระทางของมันไม่เป็นที่รู้จัก แต่กลไกต่าง ๆ ได้ถูกเสนอขึ้นมา แตงขมอาจมีคุณสมบัติการ ( กานน et al . ,1981 ) , เพิ่มการหลั่งอินซูลิน ( welihinda et al . , 1982 และ yibchok อนันต์ et al . , 2006 ) รักษาตับอ่อน Islet บีตาเซลล์ ( อาเหม็ด et al . , 1998 ) , เพิ่มการดูดซึมกลูโคส ( welihinda เนื้อเยื่อ และ karunanayake 1986 และคัมมิง et al . , 2004 ) , ลดการดูดซึมกลูโคส ( ยอด et al . , 2005 ) , ตับและกล้ามเนื้อเก็บไกลโคเจนเพิ่มมากขึ้น ( welihinda และ karunanayake 1986 และซาร์คาร์ et al . , 1996 )กดเอนไซม์กลูโคนีโอเจเนซิส ( shibib et al . , 1993 ) และเพิ่มกิจกรรมของเอนไซม์ที่สำคัญของเส้นทาง glycolytic ( rathi et al . , 2002a ) .

ถึงวันที่มีการศึกษาทางคลินิกเพื่อศึกษาประสิทธิผลของแตงขมในผู้ป่วยเบาหวานชนิดที่ 2 อย่างไรก็ตาม การศึกษาเหล่านี้มักจะไม่ได้โดยมีกลุ่มควบคุมในช่วงเวลาสั้น ๆ ,ไม่เพียงพอที่จะอธิบายวิธีการทางสถิติ หรือเกณฑ์การสรรหา อดทน และไม่ได้รับการตรวจสอบหรือรายงานเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ ( leatherdale et al . , 1981 , welihinda et al . , 1986 , ศรีวัสทวา , 1993 , Ahmad et al . , 1999 และ tongia et al . , 2004 ) ดังนั้น หลักฐานเพิ่มเติมเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อสนับสนุนประสิทธิภาพและความปลอดภัยของแตงขมสำหรับการรักษาโรคเบาหวานชนิดที่ 2การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของยาในเลือดต่างๆ ของแตงขมเมื่อเทียบกับโลหะและเพื่อกำหนดปริมาณขั้นต่ำประสิทธิภาพของขมแตงโม