This study utilized the “story gram

This study utilized the “story grammar” approach (Stein and Glenn, 1979) to analyze the within-corpus differences in recounting of sixty 6- and 7-year-old children, specifically whether illustrations (5-factor accident sequence) were or were not resorted to as a means to assist their narration of a home accident in which a child received a burn injury from hot soup. Our investigation revealed that the message presentation strategy “combining oral and pictures” better helped young children to memorize the story content (sequence of events leading to the burn injury) than “oral only.” Specifically, the content of “the dangerous objects that caused the injury”, “the unsafe actions that people involved took”, and “how the people involved felt about the severity of the accident” differed significantly between the two groups.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การศึกษานี้ใช้วิธี "เรื่องไวยากรณ์" (สไตน์และเกล็น 1979) การวิเคราะห์ความแตกต่างภายใน corpus ในเล่าสิบ 6 และ 7-ปีเด็ก โดยเฉพาะอย่างยิ่งว่าภาพประกอบ (ลำดับ 5 ปัจจัยอุบัติเหตุ) ถูก หรือมี resorted เพื่อการช่วยเหลือของพวกเขาบรรยายของอุบัติเหตุบ้านที่เด็กได้รับบาดเจ็บที่เขียนจากซุปร้อน ๆ การตรวจสอบเปิดเผยว่า กลยุทธ์การนำเสนอข้อความ "รวมปากและภาพ" ดีกว่าช่วยให้จดจำเนื้อหาเรื่องราว (ลำดับของเหตุการณ์ที่นำไปสู่การบาดเจ็บเขียน) เด็กกว่า "ปากเท่านั้น" เฉพาะ เนื้อหาของ "วัตถุอันตรายที่เกิดจากการบาดเจ็บ" "ไม่ปลอดภัยการดำเนินการที่เอาบุคคลที่เกี่ยวข้อง" และ "วิธีคนที่เกี่ยวข้องรู้สึกเกี่ยวกับความรุนแรงของอุบัติเหตุ" แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญระหว่างสองกลุ่มนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การศึกษาครั้งนี้ใช้ "เรื่องไวยากรณ์" วิธีการ (สไตน์และเกล็น, 1979) ในการวิเคราะห์ภายในคลังความแตกต่างในแง่ของเด็กหกสิบ 6 และ 7 ปีโดยเฉพาะไม่ว่าจะเป็นภาพประกอบ (อุบัติเหตุลำดับ 5 ปัจจัย) เป็นหรือไม่ก็ถูก ไม่ resorted ที่จะเป็นวิธีที่จะช่วยให้พวกเขาเล่าเรื่องของการเกิดอุบัติเหตุในบ้านที่เด็กได้รับการบาดเจ็บจากการเผาไหม้น้ำซุปร้อน การสอบสวนของเราเปิดเผยว่าข้อความกลยุทธ์การนำเสนอ "การรวมช่องปากและภาพ" ดีขึ้นช่วยให้เด็กหนุ่มสาวที่จะจดจำเนื้อหาเรื่องราว (ลำดับของเหตุการณ์ที่นำไปสู่​​การบาดเจ็บการเผาไหม้) มากกว่า "ในช่องปากเท่านั้น." โดยเฉพาะเนื้อหาของ "วัตถุอันตรายที่ก่อให้เกิด ได้รับบาดเจ็บ "," การกระทำที่ไม่ปลอดภัยว่าคนที่เกี่ยวข้องเอา "และ" วิธีการที่คนที่เกี่ยวข้องรู้สึกเกี่ยวกับความรุนแรงของการเกิดอุบัติเหตุ "ที่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญระหว่างสองกลุ่ม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การศึกษาใช้วิธีการ " เรื่องไวยากรณ์ " ( Stein และเกล็น , 1979 ) เพื่อวิเคราะห์ความแตกต่างของข้อมูลในเล่าภายในหกสิบ 6 - 7 ปี เด็ก โดยเฉพาะว่า ภาพประกอบ ( ลำดับการเกิดอุบัติเหตุ 5-factor ) หรือไม่ก็หันไปเป็นวิธีการช่วยบรรยายจากอุบัติเหตุในบ้านที่เด็กได้รับการเผา การบาดเจ็บจากซุปร้อน ๆ การสืบสวนของเราพบว่า ข้อความที่นำเสนอกลยุทธ์ " รวมช่องปากและภาพ " ดีกว่า ช่วยให้เด็กจดจำเรื่องราวเนื้อหา ( ลำดับของเหตุการณ์ที่นำไปสู่การเผาบาดเจ็บ ) กว่าปาก " เท่านั้น โดยเฉพาะ เนื้อหาของ " วัตถุอันตรายที่ก่อให้เกิดการบาดเจ็บ " , " การกระทำที่ไม่ปลอดภัยที่คนที่เกี่ยวข้องได้ " " แล้วคนที่เกี่ยวข้องรู้สึกถึงความรุนแรงของอุบัติเหตุ " ความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างสองกลุ่ม