- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
A Good Man Is Hard To FindThe grand
A Good Man Is Hard To Find
The grandmother didn't want to go to Florida. She wanted to visit some of her connections in east Tennes- see and she was seizing at every chance to change Bailey's mind. Bailey was the son she lived with, her only boy. He was sitting on the edge of his chair at the table, bent over the orange sports section of the Journal. "Now look here, Bailey," she said, "see here, read this," and she stood with one hand on her thin hip and the other rattling the newspaper at his bald head. "Here this fellow that calls himself The Misfit is aloose from the Federal Pen and headed toward Florida and you read here what it says he did to these people. Just you read it. I wouldn't take my children in any direction with a criminal like that aloose in it. I couldn't answer to my conscience if I did."
Bailey didn't look up from his reading so she wheeled around then and faced the children's mother, a young woman in slacks, whose face was as broad and innocent as a cabbage and was tied around with a green head-kerchief that had two points on the top like rabbit's ears. She was sitting on the sofa, feeding the baby his apricots out of a jar. "The children have been to Florida before," the old lady said. "You all ought to take them somewhere else for a change so they would see different parts of the world and be broad. They never have been to east Tennessee."
The children's mother didn't seem to hear her but the eight-year-old boy, John Wesley, a stocky child with glasses, said, "If you don't want to go to Florida, why dontcha stay at home?" He and the little girl, June Star, were reading the funny papers on the floor.
"She wouldn't stay at home to be queen for a day," June Star said without raising her yellow head.
"Yes and what would you do if this fellow, The Misfit, caught you?" the grandmother asked.
"I'd smack his face," John Wesley said.
"She wouldn't stay at home for a million bucks," June Star said. "Afraid she'd miss something. She has to go everywhere we go."
"All right, Miss," the grandmother said. "Just re- member that the next time you want me to curl your hair."
June Star said her hair was naturally curly.
The next morning the grandmother was the first one in the car, ready to go. She had her big black valise that looked like the head of a hippopotamus in one corner, and underneath it she was hiding a basket with Pitty Sing, the cat, in it. She didn't intend for the cat to be left alone in the house for three days because he would miss her too much and she was afraid he might brush against one of her gas burners and accidentally asphyxiate himself. Her son, Bailey, didn't like to arrive at a motel with a cat.
She sat in the middle of the back seat with John Wesley and June Star on either side of her. Bailey and the children's mother and the baby sat in front and they left Atlanta at eight forty-five with the mileage on the car at 55890. The grandmother wrote this down because she thought it would be interesting to say how many miles they had been when they got back. It took them twenty minutes to reach the outskirts of the city.
The old lady settled herself comfortably, removing her white cotton gloves and putting them up with her purse on the shelf in front of the back window. The children's mother still had on slacks and still had her head tied up in a green kerchief, but the grandmother had on a navy blue straw sailor hat with a bunch of white violets on the brim and a navy blue dress with a small white dot in the print. Her collars and cuffs were white organdy trimmed with lace and at her neckline she had pinned a purple spray of cloth violets containing a sachet. In case of an accident, anyone seeing her dead on the highway would know at once that she was a lady.
She said she thought it was going to be a good day for driving, neither too hot nor too cold, and she cautioned Bailey that the speed limit was fifty-five miles an hour and that the patrolmen hid themselves behind billboards and small clumps of trees and sped out after you before you had a chance to slow down. She pointed out interesting details of the scenery: Stone Mountain; the blue granite that in some places came up to both sides of the highway; the brilliant red clay banks slightly streaked with purple; and the various crops that made rows of green lace-work on the ground. The trees were full of silver-white sunlight and the meanest of them sparkled. The children were reading comic magazines and their mother and gone back to sleep.
"Let's go through Georgia fast so we won't have to look at it much," John Wesley said.
"If I were a little boy," said the grandmother, "I wouldn't talk about my native state that way. Tennessee has the mountains and Georgia has the hills."
"Tennessee is just a hillbilly dumping ground," John Wesley said, "and Georgia is a lousy state too."
"You said it," June Star said.
"In my time," said the grandmother, folding her thin veined fingers, "children were more respectful of their native states and their parents and everything else. People did right then. Oh look at the cute little pickaninny!" she said and pointed to a Negro child standing in the door of a shack. "Wouldn't that make a picture, now?" she asked and they all turned and looked at the little Negro out of the back window. He waved
"He didn't have any britches on," June Star said.
"He probably didn't have any," the grandmother explained. "Little riggers in the country don't have things like we do. If I could paint, I'd paint that picture," she said.
The children exchanged comic books.
The grandmother offered to hold the baby and the children's mother passed him over the front seat to her. She set him on her knee and bounced him and told him about the things they were passing. She rolled her eyes and screwed up her mouth and stuck her leathery thin face into his smooth bland one. Occasionally he gave her a faraway smile. They passed a large cotton field with five or fix graves fenced in the middle of it, like a small island. "Look at the graveyard!" the grandmother said, pointing it out. "That was the old family burying ground. That belonged to the plantation."
"Where's the plantation?" John Wesley asked.
"Gone With the Wind" said the grandmother. "Ha. Ha."
When the children finished all the comic books they had brought, they opened the lunch and ate it. The grandmother ate a peanut butter sandwich and an olive and would not let the children throw the box and the paper napkins out the window. When there was nothing else to do they played a game by choosing a cloud and making the other two guess what shape it suggested. John Wesley took one the shape of a cow and June Star guessed a cow and John Wesley said, no, an automobile, and June Star said he didn't play fair, and they began to slap each other over the grandmother.
The grandmother said she would tell them a story if they would keep quiet. When she told a story, she rolled her eyes and waved her head and was very dramatic. She said once when she was a maiden lady she had been courted by a Mr. Edgar Atkins Teagarden from Jasper, Georgia. She said he was a very good-looking man and a gentleman and that he brought her a watermelon every Saturday afternoon with his initials cut in it, E. A. T. Well, one Saturday, she said, Mr. Teagarden brought the watermelon and there was nobody at home and he left it on the front porch and returned in his buggy to Jasper, but she never got the watermelon, she said, because a nigger boy ate it when he saw the initials, E. A. T. ! This story tickled John Wesley's funny bone and he giggled and giggled but June Star didn't think it was any good. She said she wouldn't marry a man that just brought her a watermelon on Saturday. The grandmother said she would have done well to marry Mr. Teagarden because he was a gentle man and had bought Coca-Cola stock when it first came out and that he had died only a few years ago, a very wealthy man.
They stopped at The Tower for barbecued sand- wiches. The Tower was a part stucco and part wood filling station and dance hall set in a clearing outside of Timothy. A fat man named Red Sammy Butts ran it and there were signs stuck here and there on the building and for miles up and down the highway saying, TRY RED SAMMY'S FAMOUS BARBECUE. NONE LIKE FAMOUS RED SAMMY'S! RED SAM! THE FAT BOY WITH THE HAPPY LAUGH. A VETERAN! RED SAMMY'S YOUR MAN!
Red Sammy was lying on the bare ground outside The Tower with his head under a truck while a gray monkey about a foot high, chained to a small chinaberry tree, chattered nearby. The monkey sprang back into the tree and got on the highest limb as soon as he saw the children jump out of the car and run toward him.
Inside, The Tower was a long dark room with a counter at one end and tables at the other and dancing space in the middle. They all sat down at a board table next to the nickelodeon and Red Sam's wife, a tall burnt-brown woman with hair and eyes lighter than her skin, came and took their order. The children's mother put a dime in the machine and played "The Tennessee Waltz," and the grandmother said that tune always made her want to dance. She asked Bailey if he would like to dance but he only glared at her. He didn't have a naturally sunny disposition like she did and trips made him nervous. The grandmother's brown eyes were very bright. She swayed her head from side to side and pretended she was dancing in her chair. June Star said play something she could tap to so the children's mother put in another dime and played a fast number and June Star stepped out onto the dance floor and did her tap routine.
"Ain't she cute?" Red Sam's wife said, leaning over the counter. "Would you like to come be my little girl?"
"No I certainly wouldn't," June Star said. "I wouldn't live in a broken-down place like this for a million bucks!" and she ran back to the table.
"Ain't she cute?" the woman repeated, stretching her mouth politely.
"Arn't you ashamed?" hiss
The grandmother didn't want to go to Florida. She wanted to visit some of her connections in east Tennes- see and she was seizing at every chance to change Bailey's mind. Bailey was the son she lived with, her only boy. He was sitting on the edge of his chair at the table, bent over the orange sports section of the Journal. "Now look here, Bailey," she said, "see here, read this," and she stood with one hand on her thin hip and the other rattling the newspaper at his bald head. "Here this fellow that calls himself The Misfit is aloose from the Federal Pen and headed toward Florida and you read here what it says he did to these people. Just you read it. I wouldn't take my children in any direction with a criminal like that aloose in it. I couldn't answer to my conscience if I did."
Bailey didn't look up from his reading so she wheeled around then and faced the children's mother, a young woman in slacks, whose face was as broad and innocent as a cabbage and was tied around with a green head-kerchief that had two points on the top like rabbit's ears. She was sitting on the sofa, feeding the baby his apricots out of a jar. "The children have been to Florida before," the old lady said. "You all ought to take them somewhere else for a change so they would see different parts of the world and be broad. They never have been to east Tennessee."
The children's mother didn't seem to hear her but the eight-year-old boy, John Wesley, a stocky child with glasses, said, "If you don't want to go to Florida, why dontcha stay at home?" He and the little girl, June Star, were reading the funny papers on the floor.
"She wouldn't stay at home to be queen for a day," June Star said without raising her yellow head.
"Yes and what would you do if this fellow, The Misfit, caught you?" the grandmother asked.
"I'd smack his face," John Wesley said.
"She wouldn't stay at home for a million bucks," June Star said. "Afraid she'd miss something. She has to go everywhere we go."
"All right, Miss," the grandmother said. "Just re- member that the next time you want me to curl your hair."
June Star said her hair was naturally curly.
The next morning the grandmother was the first one in the car, ready to go. She had her big black valise that looked like the head of a hippopotamus in one corner, and underneath it she was hiding a basket with Pitty Sing, the cat, in it. She didn't intend for the cat to be left alone in the house for three days because he would miss her too much and she was afraid he might brush against one of her gas burners and accidentally asphyxiate himself. Her son, Bailey, didn't like to arrive at a motel with a cat.
She sat in the middle of the back seat with John Wesley and June Star on either side of her. Bailey and the children's mother and the baby sat in front and they left Atlanta at eight forty-five with the mileage on the car at 55890. The grandmother wrote this down because she thought it would be interesting to say how many miles they had been when they got back. It took them twenty minutes to reach the outskirts of the city.
The old lady settled herself comfortably, removing her white cotton gloves and putting them up with her purse on the shelf in front of the back window. The children's mother still had on slacks and still had her head tied up in a green kerchief, but the grandmother had on a navy blue straw sailor hat with a bunch of white violets on the brim and a navy blue dress with a small white dot in the print. Her collars and cuffs were white organdy trimmed with lace and at her neckline she had pinned a purple spray of cloth violets containing a sachet. In case of an accident, anyone seeing her dead on the highway would know at once that she was a lady.
She said she thought it was going to be a good day for driving, neither too hot nor too cold, and she cautioned Bailey that the speed limit was fifty-five miles an hour and that the patrolmen hid themselves behind billboards and small clumps of trees and sped out after you before you had a chance to slow down. She pointed out interesting details of the scenery: Stone Mountain; the blue granite that in some places came up to both sides of the highway; the brilliant red clay banks slightly streaked with purple; and the various crops that made rows of green lace-work on the ground. The trees were full of silver-white sunlight and the meanest of them sparkled. The children were reading comic magazines and their mother and gone back to sleep.
"Let's go through Georgia fast so we won't have to look at it much," John Wesley said.
"If I were a little boy," said the grandmother, "I wouldn't talk about my native state that way. Tennessee has the mountains and Georgia has the hills."
"Tennessee is just a hillbilly dumping ground," John Wesley said, "and Georgia is a lousy state too."
"You said it," June Star said.
"In my time," said the grandmother, folding her thin veined fingers, "children were more respectful of their native states and their parents and everything else. People did right then. Oh look at the cute little pickaninny!" she said and pointed to a Negro child standing in the door of a shack. "Wouldn't that make a picture, now?" she asked and they all turned and looked at the little Negro out of the back window. He waved
"He didn't have any britches on," June Star said.
"He probably didn't have any," the grandmother explained. "Little riggers in the country don't have things like we do. If I could paint, I'd paint that picture," she said.
The children exchanged comic books.
The grandmother offered to hold the baby and the children's mother passed him over the front seat to her. She set him on her knee and bounced him and told him about the things they were passing. She rolled her eyes and screwed up her mouth and stuck her leathery thin face into his smooth bland one. Occasionally he gave her a faraway smile. They passed a large cotton field with five or fix graves fenced in the middle of it, like a small island. "Look at the graveyard!" the grandmother said, pointing it out. "That was the old family burying ground. That belonged to the plantation."
"Where's the plantation?" John Wesley asked.
"Gone With the Wind" said the grandmother. "Ha. Ha."
When the children finished all the comic books they had brought, they opened the lunch and ate it. The grandmother ate a peanut butter sandwich and an olive and would not let the children throw the box and the paper napkins out the window. When there was nothing else to do they played a game by choosing a cloud and making the other two guess what shape it suggested. John Wesley took one the shape of a cow and June Star guessed a cow and John Wesley said, no, an automobile, and June Star said he didn't play fair, and they began to slap each other over the grandmother.
The grandmother said she would tell them a story if they would keep quiet. When she told a story, she rolled her eyes and waved her head and was very dramatic. She said once when she was a maiden lady she had been courted by a Mr. Edgar Atkins Teagarden from Jasper, Georgia. She said he was a very good-looking man and a gentleman and that he brought her a watermelon every Saturday afternoon with his initials cut in it, E. A. T. Well, one Saturday, she said, Mr. Teagarden brought the watermelon and there was nobody at home and he left it on the front porch and returned in his buggy to Jasper, but she never got the watermelon, she said, because a nigger boy ate it when he saw the initials, E. A. T. ! This story tickled John Wesley's funny bone and he giggled and giggled but June Star didn't think it was any good. She said she wouldn't marry a man that just brought her a watermelon on Saturday. The grandmother said she would have done well to marry Mr. Teagarden because he was a gentle man and had bought Coca-Cola stock when it first came out and that he had died only a few years ago, a very wealthy man.
They stopped at The Tower for barbecued sand- wiches. The Tower was a part stucco and part wood filling station and dance hall set in a clearing outside of Timothy. A fat man named Red Sammy Butts ran it and there were signs stuck here and there on the building and for miles up and down the highway saying, TRY RED SAMMY'S FAMOUS BARBECUE. NONE LIKE FAMOUS RED SAMMY'S! RED SAM! THE FAT BOY WITH THE HAPPY LAUGH. A VETERAN! RED SAMMY'S YOUR MAN!
Red Sammy was lying on the bare ground outside The Tower with his head under a truck while a gray monkey about a foot high, chained to a small chinaberry tree, chattered nearby. The monkey sprang back into the tree and got on the highest limb as soon as he saw the children jump out of the car and run toward him.
Inside, The Tower was a long dark room with a counter at one end and tables at the other and dancing space in the middle. They all sat down at a board table next to the nickelodeon and Red Sam's wife, a tall burnt-brown woman with hair and eyes lighter than her skin, came and took their order. The children's mother put a dime in the machine and played "The Tennessee Waltz," and the grandmother said that tune always made her want to dance. She asked Bailey if he would like to dance but he only glared at her. He didn't have a naturally sunny disposition like she did and trips made him nervous. The grandmother's brown eyes were very bright. She swayed her head from side to side and pretended she was dancing in her chair. June Star said play something she could tap to so the children's mother put in another dime and played a fast number and June Star stepped out onto the dance floor and did her tap routine.
"Ain't she cute?" Red Sam's wife said, leaning over the counter. "Would you like to come be my little girl?"
"No I certainly wouldn't," June Star said. "I wouldn't live in a broken-down place like this for a million bucks!" and she ran back to the table.
"Ain't she cute?" the woman repeated, stretching her mouth politely.
"Arn't you ashamed?" hiss
0/5000
เป็นคนดีอยู่ยากที่จะหาเองไม่ต้องไปฟลอริด้า เธออยากชมบางส่วนของในตะวันออก Tennes ดูการเชื่อมต่อของเธอ และเธอได้ปฏิบัติการยึดสถานที่ทุกโอกาสที่จะเปลี่ยนใจเบลีย์ Bailey บุตรเธออาศัยอยู่กับ เด็กของเธอเท่านั้น เขานั่งอยู่บนขอบของเขาเก้าอี้ที่ตาราง เงี้ยวส่วนกีฬาสีส้มของสมุดรายวัน "ตอนนี้ดูที่นี่ Bailey เธอกล่าวว่า "ดูที่นี่ อ่านนี้" และเธอยืนอยู่ด้วยบนสะโพกของเธอบางและอื่น ๆ แสนยานุภาพหนังสือพิมพ์ที่ศีรษะศีรษะล้าน "นี่นี้คนที่เรียกตัวเองความเหมาะที่เป็น aloose จากปากกาของรัฐบาลกลาง และมุ่งหน้าไปยังฟลอริดา และคุณอ่านที่นี่สิ่งที่บอกกับคนเหล่านี้ เพียงแค่คุณอ่านมัน ฉันจะไม่ใช้ลูก ๆ ในทิศทางใดด้วยอาญาเช่นที่ aloose ใน ฉันไม่ตอบจิตสำนึกของฉันถ้าฉันไม่"Bailey ไม่ได้ดูค่าจากการอ่านของเขาเพื่อเธอล้อรอบแล้ว และต้องเผชิญกับแม่ของเด็ก หญิงสาวในกางเกงทรงหลวม ที่มีใบหน้าเป็นกว้างและบริสุทธิ์เป็นกะหล่ำปลีเป็น และผูกรอบ ด้วยตัวสีเขียวหัว-kerchief มีสองจุดอยู่ด้านบนเช่นหูของกระต่าย เธอนั่งบนโซฟา ให้นมลูกแอปริค็อบของเขาออกจากตัวขวด หญิงชรากล่าวว่า "เด็ก ๆ ได้ไปฟลอริดาก่อน "คุณทั้งหมดควรจะใช้พวกเขาสำหรับการเปลี่ยนแปลงที่อื่นเพื่อพวกเขาจะดูส่วนต่าง ๆ ของโลก และสามารถผ่อน พวกเขาไม่เคยได้ไปเทนเนสซีตะวันออก"แม่เด็กไม่ได้ดูเหมือนจะ ได้ยิน แต่แปดปีเด็ก จอห์น Wesley เด็ก stocky กับแว่นตา กล่าว ว่า "ถ้าคุณไม่ต้องไปฟลอริดา ทำไม dontcha อยู่ที่บ้าน" เขาและลูกสาว เดือนมิถุนายนดาว ได้อ่านเอกสารตลกชั้น"เธอจะไม่อยู่บ้านจะเป็นควีนวัน ดาวเดือนมิถุนายนกล่าว โดยยกศีรษะของเธอสีเหลือง"ใช่และคุณจะทำอะไรถ้าคนนี้ ความเหมาะที่ จับคุณ" ถามเองWesley จอห์นกล่าวว่า "ฉันจะตีใบหน้าของเขาดาวเดือนมิถุนายนกล่าวว่า "เธอจะไม่อยู่บ้านล้าน bucks," "กลัวเธอจะคิดถึงบางสิ่งบางอย่าง เธอได้ไปทุกที่ที่เราไป"ยายกล่าวว่า "ทั้งหมดขวา นางสาว "เพียงเรื่องสมาชิกที่ครั้งต่อไปต้องให้ขดเส้นผมของคุณ"เดือนมิถุนายนดาวบอกผมหยิกตามธรรมชาตินี้เองเป็นหนึ่งในรถยนต์ พร้อมที่จะไป เธอมี valise สีดำของเธอใหญ่ที่ดูเหมือนหัวของฮิปโปโปเตมัสในมุมหนึ่ง และใต้นั้น เธอถูกซ่อนตะกร้ากับสิงห์ Pitty แมว ใน เธอไม่ได้ตั้งใจสำหรับแมวจะเหลือคนเดียวในบ้านสามวัน เพราะเขาจะคิดถึงเธอมากเกินไป และเธอกลัว เขาอาจแปรงกับหนึ่งแก๊สเครื่องเขียนของเธอ และตั้งใจ asphyxiate ตัวเองได้ ลูกชายของเธอ Bailey ไม่ต้องมาที่โรงแรมกับแมวเธอนั่งตรงกลางเบาะหลังกับ Wesley จอห์นดาวเดือนมิถุนายนด้านใดด้านหนึ่งของเธอ Bailey และแม่เด็ก และเด็กที่นั่งด้านหน้า และพวกเขาทิ้งแอตแลนตาที่สี่สิบห้าแปด ด้วยระยะไมล์รถที่ 55890 ยายเขียนนี้ลง เพราะเธอคิดว่า มันจะน่าสนใจว่าจำนวนไมล์ที่พวกเขาได้เมื่อพวกเขาได้กลับมา ใช้เวลา 20 นาทีพวกเขาไปถึงชานเมืองหญิงแล้วตัวเองสบาย ถอดถุงมือผ้าฝ้ายสีขาวของเธอ และวางให้กับกระเป๋าเงินของเธอบนชั้นหน้าหน้าต่างหลัง แม่ของเด็กยังมีกางเกงทรงหลวม และยัง มีหัวของเธอติดใน kerchief สีเขียว แต่ยายที่มีหมวกน้ำเงินทหารเรือฟาง มีพวงของ violets ขาวเปี่ยมและชุดน้ำเงิน มีจุดขนาดเล็กสีขาวในการพิมพ์ โคลลาร์และ cuffs ของเธอถูกตัด ด้วยลูกไม้ผ้าไหมทรงยาวสีขาว และที่ neckline เธอ เธอได้ตรึงไว้พ่นสีม่วงของ violets ผ้าประกอบด้วยสูตรเป็น กรณีอุบัติเหตุ ใครเห็นเธอตายบนทางหลวงจะรู้กันว่า เธอเป็นผู้หญิงเธอบอกว่า เธอคิดว่า มันเป็นไปได้วันดีสำหรับการขับขี่ ไม่ร้อนเกินไป หรือเย็นเกินไป และเธอเตือน Bailey ที่ จำกัดความเร็วเป็นไมล์ห้าสิบห้าอันชั่วโมง และที่ patrolmen ที่ซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังป้ายโฆษณาและกระจุกเล็ก ๆ ต้นไม้ และ sped ออกหลังจากที่คุณก่อนที่คุณมีโอกาสที่จะชะลอตัวลง เธอชี้ให้เห็นรายละเอียดที่น่าสนใจของฉาก: หินภูเขา หินแกรนิตบลูที่ในบางสถานมาของทางหลวง ฝั่งดินแดงสดใสลายกับสีม่วง เล็กน้อย และพืชต่าง ๆ ที่แถวสีเขียวลูกไม้ทำงานบนพื้นดิน ต้นไม้เต็มไปด้วยแสงสีขาวเงิน และ sparkled meanest ของพวกเขา เด็ก ๆ ได้อ่านนิตยสารการ์ตูนและแม่และกลับไปนอนWesley จอห์นกล่าวว่า "ลองไปผ่านจอร์เจียอย่างรวดเร็วดังนั้นเราจะต้องดูได้มาก"ถ้าฉันเป็นชาย ยายกล่าวว่า "ฉันจะไม่พูด คุยเกี่ยวกับสถานะของฉันเป็นวิธี เทนเนสซีมีภูเขา และจอร์เจียมีเนินเขา""เทนเนสซี hillbilly เพียงถ่ายโอนข้อมูลดิน, " จอห์น Wesley กล่าว "และจอร์เจียเป็นสิ่งที่เด็ก ๆ เกินไป"ดาวเดือนมิถุนายนกล่าวว่า "คุณกล่าว"ในเวลาของฉัน กล่าวว่า ยาย พับเธอบาง veined นิ้ว "เด็ก ๆ มากเกรงอเมริกาดั้งเดิมของพวกเขา และพ่อแม่ และทุกอย่างอื่น คนไม่ได้ไปทางขวาแล้ว เธอโอ้ ดู pickaninny น้อยน่ารัก "กล่าว และยังชี้ให้เด็ก Negro ยืนในประตูชฟรอนท์เป็น "ไม่ที่ทำให้รูปภาพ ขณะนี้" เธอถาม และพวกเขาทั้งหมดเปิด และมอง Negro น้อยออกจากหน้าต่างด้านหลัง เขา wavedดาวเดือนมิถุนายนกล่าวว่า "เขาไม่ได้ขี้ตามช้างใด ๆ บน"เขาคงไม่มี ยายการอธิบาย "Riggers น้อยในประเทศไม่มีสิ่งที่เราไม่ ถ้าฉันสามารถวาด ฉันจะวาดภาพที่ เธอกล่าวเด็กแลกเปลี่ยนหนังสือการ์ตูนยายที่แก่เก็บทารกและมารดาของเด็กผ่านเขาไปนั่งหน้ากับเธอ เธอตั้งเขาบนหัวเข่าของเธอ และเด้งเขา และบอกเขาเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาได้ช่วย เธอสะสมตาของเธอ และเรื่องค่าปากเธอ และติดใบหน้าบางหนังฟอกเป็นหนึ่งคืนของเขาราบรื่น บางครั้งเขาให้เธอยิ้มไกล พวกเขาผ่านเขตใหญ่ฝ้ายกับห้า หรือแก้ไขสุสานรั้วกลาง เช่นเป็นเกาะเล็ก ๆ "ดูที่สุสาน" เองว่า ชี้มันออก "ที่เป็นครอบครัวเก่า burying พื้นดิน ที่เป็นสมาชิกที่สวน""อยู่ที่สวนไหน" Wesley จอห์นถาม"กอนวิธเดอะวินด์" พูดเอง "ฮา ฮา"เมื่อหนังสือการ์ตูนทั้งหมดที่พวกเขาได้นำเด็ก พวกเขาเปิดอาหารกลางวัน และกินมัน ยายจะกินแซนด์วิชเนยถั่วลิสงและลูกมะกอก และจะไม่ปล่อยให้เด็กโยนกล่อง และผ้าเช็ดปากกระดาษออกหน้าต่าง เมื่อมีอะไรทำ ก็เล่นเกมด้วยความ และจะทำการเดาสองรูปใดแนะนำ จอห์น Wesley เอาหนึ่งของวัวและเดือนมิถุนายนดาวเดาวัวและ Wesley จอห์นกล่าว ว่า ไม่ รถยนต์ และดาวเดือนมิถุนายนกล่าวว่า เขาไม่ได้เล่นเป็นธรรม และพวกเขาเริ่มจะตบกันไปเองเองว่า เธอจะบอกพวกเขาเรื่องราวถ้าพวกเขาจะทำให้เงียบสงบ เมื่อเธอบอกเรื่อง เธอรีดตาเธอ waved ศีรษะของเธอ และเป็นอย่างมาก และ เธอกล่าวว่า เมื่อเมื่อเธอเป็นผู้หญิงครั้งแรก เธอได้ถูก courted โดย Teagarden Atkins Edgar นายจากแจสเปอร์ จอร์เจีย เธอกล่าวว่า เขาเป็นสุภาพบุรุษและเป็นคนที่หน้าตามาก และที่ เขาทำให้เธอเป็นแตงโมทุกบ่ายวันเสาร์กับชื่อย่อของเขาตัดมัน E. A. ต. ดี วันเสาร์หนึ่ง กล่าว นาย Teagarden นำแตงโมมีใครอยู่บ้าน และเขาซ้ายบนระเบียงด้านหน้า และกลับไปแจสเปอร์ในรถของเขา แต่เธอไม่เคยได้แตงโม เธอ บอก เพราะเด็ก nigger กินได้เมื่อเขาเห็นชื่อย่อ E. A. ต. เรื่องนี้โดนจับกระดูกตลกจอห์น Wesley และเขากระดี๊กระด๊าไป และกระดี๊กระด๊าไป ได้เดือนมิถุนายนดาวไม่คิดว่า มันเป็นความดี เธอกล่าวว่า เธอจะไม่แต่งงานกับคนที่แค่ทำให้เธอเป็นแตงโมในวันเสาร์ เองว่า เธอจะทำดีจะแต่งงานกับนาย Teagarden เนื่องจากเขาเป็นคนอ่อนโยน และได้ซื้อหุ้นโคคา-โคล่าเมื่อก่อนออกมา และเขาเสียชีวิตเพียงไม่กี่ปีที่ผ่านมา มั่งคั่งพวกเขาหยุดที่ทาวเวอร์ที่ wiches หาดทรายแดง ทาวเวอร์มีส่วนหนึ่ง และส่วนไม้ปั้ม และแดนซ์ฮอลล์ในหักนอกทิโมธี ชายอ้วนชื่อ Butts Sammy แดงวิ่งได้ และมีป้ายติดอยู่ที่นี่และมีอาคาร และไมล์ขึ้นทางหลวงบอกว่า ลองแดงแซมมี่ของบาร์บีคิวมีชื่อเสียง ไม่ชอบสีแดงของแซมมี่มีชื่อเสียง สามสีแดง เด็กอ้วน มีหัวเราะมีความสุข ทหารผ่านศึก แซมมี่แดง MAN ของคุณSammy แดงกำลังนอนบนพื้นดินเปลือยนอกเดอะทาวเวอร์กับศีรษะของเขาภายใต้รถบรรทุกในขณะที่ลิงสีเทาเกี่ยวกับเท้าที่สูง chained เพื่อต้นไม้เล็ก chinaberry, chattered ในบริเวณใกล้เคียง ลิง sprang กลับเข้าไปในแผนภูมิ และมีขาสูงสุดทันทีที่เขาเห็นเด็กกระโดดออกจากรถ และวิ่งไปทางเขาภายใน เดอะทาวเวอร์มีห้องมืดนานนับที่หนึ่งและตารางอื่น ๆ และเต้นรำพื้นที่ตรงกลาง พวกเขาทั้งหมดนั่งลงที่ตารางคณะอยู่ข้อศอกจาระบี และแดงสามภรรยา หญิงสีน้ำตาลไหม้สูงกับผมและเบากว่าผิว ตามา และเอาใบสั่งของพวกเขา แม่เด็กใส่ขนาดเครื่องเล่น "เดอะเทนเนสซีวอลซ์" และยายกล่าวว่า เพลงที่มักจะทำเธอต้องเต้นรำกัน เธอถาม Bailey ถ้า อยากจะเต้นรำ แต่เขา glared ที่เธอ เขาไม่ได้ครอบครองธรรมชาติแดดเหมือนเธอไม่ได้ และเดินทางทำให้เขาประสาท ตาสีน้ำตาลของยายใสมากขึ้น เธอ swayed ศีรษะของเธอจากทางด้านข้าง และ pretended เธอได้เต้นรำในเก้าอี้ของเธอ ดาวเดือนมิถุนายนกล่าวว่า เล่นสิ่งที่เธอไม่สามารถเคาะเพื่อให้แม่ของเด็กใส่ในขนาดอื่น และเล่นได้อย่างรวดเร็ว และเดือนมิถุนายนดาวก้าวออกสู่ฟลอร์เต้นรำ และไม่เคาะประจำของเธอ"Ain ' t เธอน่ารักหรือไม่" แดงสามภรรยา พิงผ่านเคาน์เตอร์ "คุณต้องมาเป็นสาวของฉัน"ดาวเดือนมิถุนายนกล่าวว่า "ไม่ฉันแน่นอนไม่ "ฉันจะไม่ อยู่ในการวางตใบล้าน bucks " และเธอวิ่งกลับไปตาราง"Ain ' t เธอน่ารัก" ผู้หญิงซ้ำ ยืดปากเธอสุภาพ" Arn't คุณละอาย? " hiss
การแปล กรุณารอสักครู่..
A Good Man Is Hard To Find
The grandmother didn't want to go to Florida. She wanted to visit some of her connections in east Tennes- see and she was seizing at every chance to change Bailey's mind. Bailey was the son she lived with, her only boy. He was sitting on the edge of his chair at the table, bent over the orange sports section of the Journal. "Now look here, Bailey," she said, "see here, read this," and she stood with one hand on her thin hip and the other rattling the newspaper at his bald head. "Here this fellow that calls himself The Misfit is aloose from the Federal Pen and headed toward Florida and you read here what it says he did to these people. Just you read it. I wouldn't take my children in any direction with a criminal like that aloose in it. I couldn't answer to my conscience if I did."
Bailey didn't look up from his reading so she wheeled around then and faced the children's mother, a young woman in slacks, whose face was as broad and innocent as a cabbage and was tied around with a green head-kerchief that had two points on the top like rabbit's ears. She was sitting on the sofa, feeding the baby his apricots out of a jar. "The children have been to Florida before," the old lady said. "You all ought to take them somewhere else for a change so they would see different parts of the world and be broad. They never have been to east Tennessee."
The children's mother didn't seem to hear her but the eight-year-old boy, John Wesley, a stocky child with glasses, said, "If you don't want to go to Florida, why dontcha stay at home?" He and the little girl, June Star, were reading the funny papers on the floor.
"She wouldn't stay at home to be queen for a day," June Star said without raising her yellow head.
"Yes and what would you do if this fellow, The Misfit, caught you?" the grandmother asked.
"I'd smack his face," John Wesley said.
"She wouldn't stay at home for a million bucks," June Star said. "Afraid she'd miss something. She has to go everywhere we go."
"All right, Miss," the grandmother said. "Just re- member that the next time you want me to curl your hair."
June Star said her hair was naturally curly.
The next morning the grandmother was the first one in the car, ready to go. She had her big black valise that looked like the head of a hippopotamus in one corner, and underneath it she was hiding a basket with Pitty Sing, the cat, in it. She didn't intend for the cat to be left alone in the house for three days because he would miss her too much and she was afraid he might brush against one of her gas burners and accidentally asphyxiate himself. Her son, Bailey, didn't like to arrive at a motel with a cat.
She sat in the middle of the back seat with John Wesley and June Star on either side of her. Bailey and the children's mother and the baby sat in front and they left Atlanta at eight forty-five with the mileage on the car at 55890. The grandmother wrote this down because she thought it would be interesting to say how many miles they had been when they got back. It took them twenty minutes to reach the outskirts of the city.
The old lady settled herself comfortably, removing her white cotton gloves and putting them up with her purse on the shelf in front of the back window. The children's mother still had on slacks and still had her head tied up in a green kerchief, but the grandmother had on a navy blue straw sailor hat with a bunch of white violets on the brim and a navy blue dress with a small white dot in the print. Her collars and cuffs were white organdy trimmed with lace and at her neckline she had pinned a purple spray of cloth violets containing a sachet. In case of an accident, anyone seeing her dead on the highway would know at once that she was a lady.
She said she thought it was going to be a good day for driving, neither too hot nor too cold, and she cautioned Bailey that the speed limit was fifty-five miles an hour and that the patrolmen hid themselves behind billboards and small clumps of trees and sped out after you before you had a chance to slow down. She pointed out interesting details of the scenery: Stone Mountain; the blue granite that in some places came up to both sides of the highway; the brilliant red clay banks slightly streaked with purple; and the various crops that made rows of green lace-work on the ground. The trees were full of silver-white sunlight and the meanest of them sparkled. The children were reading comic magazines and their mother and gone back to sleep.
"Let's go through Georgia fast so we won't have to look at it much," John Wesley said.
"If I were a little boy," said the grandmother, "I wouldn't talk about my native state that way. Tennessee has the mountains and Georgia has the hills."
"Tennessee is just a hillbilly dumping ground," John Wesley said, "and Georgia is a lousy state too."
"You said it," June Star said.
"In my time," said the grandmother, folding her thin veined fingers, "children were more respectful of their native states and their parents and everything else. People did right then. Oh look at the cute little pickaninny!" she said and pointed to a Negro child standing in the door of a shack. "Wouldn't that make a picture, now?" she asked and they all turned and looked at the little Negro out of the back window. He waved
"He didn't have any britches on," June Star said.
"He probably didn't have any," the grandmother explained. "Little riggers in the country don't have things like we do. If I could paint, I'd paint that picture," she said.
The children exchanged comic books.
The grandmother offered to hold the baby and the children's mother passed him over the front seat to her. She set him on her knee and bounced him and told him about the things they were passing. She rolled her eyes and screwed up her mouth and stuck her leathery thin face into his smooth bland one. Occasionally he gave her a faraway smile. They passed a large cotton field with five or fix graves fenced in the middle of it, like a small island. "Look at the graveyard!" the grandmother said, pointing it out. "That was the old family burying ground. That belonged to the plantation."
"Where's the plantation?" John Wesley asked.
"Gone With the Wind" said the grandmother. "Ha. Ha."
When the children finished all the comic books they had brought, they opened the lunch and ate it. The grandmother ate a peanut butter sandwich and an olive and would not let the children throw the box and the paper napkins out the window. When there was nothing else to do they played a game by choosing a cloud and making the other two guess what shape it suggested. John Wesley took one the shape of a cow and June Star guessed a cow and John Wesley said, no, an automobile, and June Star said he didn't play fair, and they began to slap each other over the grandmother.
The grandmother said she would tell them a story if they would keep quiet. When she told a story, she rolled her eyes and waved her head and was very dramatic. She said once when she was a maiden lady she had been courted by a Mr. Edgar Atkins Teagarden from Jasper, Georgia. She said he was a very good-looking man and a gentleman and that he brought her a watermelon every Saturday afternoon with his initials cut in it, E. A. T. Well, one Saturday, she said, Mr. Teagarden brought the watermelon and there was nobody at home and he left it on the front porch and returned in his buggy to Jasper, but she never got the watermelon, she said, because a nigger boy ate it when he saw the initials, E. A. T. ! This story tickled John Wesley's funny bone and he giggled and giggled but June Star didn't think it was any good. She said she wouldn't marry a man that just brought her a watermelon on Saturday. The grandmother said she would have done well to marry Mr. Teagarden because he was a gentle man and had bought Coca-Cola stock when it first came out and that he had died only a few years ago, a very wealthy man.
They stopped at The Tower for barbecued sand- wiches. The Tower was a part stucco and part wood filling station and dance hall set in a clearing outside of Timothy. A fat man named Red Sammy Butts ran it and there were signs stuck here and there on the building and for miles up and down the highway saying, TRY RED SAMMY'S FAMOUS BARBECUE. NONE LIKE FAMOUS RED SAMMY'S! RED SAM! THE FAT BOY WITH THE HAPPY LAUGH. A VETERAN! RED SAMMY'S YOUR MAN!
Red Sammy was lying on the bare ground outside The Tower with his head under a truck while a gray monkey about a foot high, chained to a small chinaberry tree, chattered nearby. The monkey sprang back into the tree and got on the highest limb as soon as he saw the children jump out of the car and run toward him.
Inside, The Tower was a long dark room with a counter at one end and tables at the other and dancing space in the middle. They all sat down at a board table next to the nickelodeon and Red Sam's wife, a tall burnt-brown woman with hair and eyes lighter than her skin, came and took their order. The children's mother put a dime in the machine and played "The Tennessee Waltz," and the grandmother said that tune always made her want to dance. She asked Bailey if he would like to dance but he only glared at her. He didn't have a naturally sunny disposition like she did and trips made him nervous. The grandmother's brown eyes were very bright. She swayed her head from side to side and pretended she was dancing in her chair. June Star said play something she could tap to so the children's mother put in another dime and played a fast number and June Star stepped out onto the dance floor and did her tap routine.
"Ain't she cute?" Red Sam's wife said, leaning over the counter. "Would you like to come be my little girl?"
"No I certainly wouldn't," June Star said. "I wouldn't live in a broken-down place like this for a million bucks!" and she ran back to the table.
"Ain't she cute?" the woman repeated, stretching her mouth politely.
"Arn't you ashamed?" hiss
The grandmother didn't want to go to Florida. She wanted to visit some of her connections in east Tennes- see and she was seizing at every chance to change Bailey's mind. Bailey was the son she lived with, her only boy. He was sitting on the edge of his chair at the table, bent over the orange sports section of the Journal. "Now look here, Bailey," she said, "see here, read this," and she stood with one hand on her thin hip and the other rattling the newspaper at his bald head. "Here this fellow that calls himself The Misfit is aloose from the Federal Pen and headed toward Florida and you read here what it says he did to these people. Just you read it. I wouldn't take my children in any direction with a criminal like that aloose in it. I couldn't answer to my conscience if I did."
Bailey didn't look up from his reading so she wheeled around then and faced the children's mother, a young woman in slacks, whose face was as broad and innocent as a cabbage and was tied around with a green head-kerchief that had two points on the top like rabbit's ears. She was sitting on the sofa, feeding the baby his apricots out of a jar. "The children have been to Florida before," the old lady said. "You all ought to take them somewhere else for a change so they would see different parts of the world and be broad. They never have been to east Tennessee."
The children's mother didn't seem to hear her but the eight-year-old boy, John Wesley, a stocky child with glasses, said, "If you don't want to go to Florida, why dontcha stay at home?" He and the little girl, June Star, were reading the funny papers on the floor.
"She wouldn't stay at home to be queen for a day," June Star said without raising her yellow head.
"Yes and what would you do if this fellow, The Misfit, caught you?" the grandmother asked.
"I'd smack his face," John Wesley said.
"She wouldn't stay at home for a million bucks," June Star said. "Afraid she'd miss something. She has to go everywhere we go."
"All right, Miss," the grandmother said. "Just re- member that the next time you want me to curl your hair."
June Star said her hair was naturally curly.
The next morning the grandmother was the first one in the car, ready to go. She had her big black valise that looked like the head of a hippopotamus in one corner, and underneath it she was hiding a basket with Pitty Sing, the cat, in it. She didn't intend for the cat to be left alone in the house for three days because he would miss her too much and she was afraid he might brush against one of her gas burners and accidentally asphyxiate himself. Her son, Bailey, didn't like to arrive at a motel with a cat.
She sat in the middle of the back seat with John Wesley and June Star on either side of her. Bailey and the children's mother and the baby sat in front and they left Atlanta at eight forty-five with the mileage on the car at 55890. The grandmother wrote this down because she thought it would be interesting to say how many miles they had been when they got back. It took them twenty minutes to reach the outskirts of the city.
The old lady settled herself comfortably, removing her white cotton gloves and putting them up with her purse on the shelf in front of the back window. The children's mother still had on slacks and still had her head tied up in a green kerchief, but the grandmother had on a navy blue straw sailor hat with a bunch of white violets on the brim and a navy blue dress with a small white dot in the print. Her collars and cuffs were white organdy trimmed with lace and at her neckline she had pinned a purple spray of cloth violets containing a sachet. In case of an accident, anyone seeing her dead on the highway would know at once that she was a lady.
She said she thought it was going to be a good day for driving, neither too hot nor too cold, and she cautioned Bailey that the speed limit was fifty-five miles an hour and that the patrolmen hid themselves behind billboards and small clumps of trees and sped out after you before you had a chance to slow down. She pointed out interesting details of the scenery: Stone Mountain; the blue granite that in some places came up to both sides of the highway; the brilliant red clay banks slightly streaked with purple; and the various crops that made rows of green lace-work on the ground. The trees were full of silver-white sunlight and the meanest of them sparkled. The children were reading comic magazines and their mother and gone back to sleep.
"Let's go through Georgia fast so we won't have to look at it much," John Wesley said.
"If I were a little boy," said the grandmother, "I wouldn't talk about my native state that way. Tennessee has the mountains and Georgia has the hills."
"Tennessee is just a hillbilly dumping ground," John Wesley said, "and Georgia is a lousy state too."
"You said it," June Star said.
"In my time," said the grandmother, folding her thin veined fingers, "children were more respectful of their native states and their parents and everything else. People did right then. Oh look at the cute little pickaninny!" she said and pointed to a Negro child standing in the door of a shack. "Wouldn't that make a picture, now?" she asked and they all turned and looked at the little Negro out of the back window. He waved
"He didn't have any britches on," June Star said.
"He probably didn't have any," the grandmother explained. "Little riggers in the country don't have things like we do. If I could paint, I'd paint that picture," she said.
The children exchanged comic books.
The grandmother offered to hold the baby and the children's mother passed him over the front seat to her. She set him on her knee and bounced him and told him about the things they were passing. She rolled her eyes and screwed up her mouth and stuck her leathery thin face into his smooth bland one. Occasionally he gave her a faraway smile. They passed a large cotton field with five or fix graves fenced in the middle of it, like a small island. "Look at the graveyard!" the grandmother said, pointing it out. "That was the old family burying ground. That belonged to the plantation."
"Where's the plantation?" John Wesley asked.
"Gone With the Wind" said the grandmother. "Ha. Ha."
When the children finished all the comic books they had brought, they opened the lunch and ate it. The grandmother ate a peanut butter sandwich and an olive and would not let the children throw the box and the paper napkins out the window. When there was nothing else to do they played a game by choosing a cloud and making the other two guess what shape it suggested. John Wesley took one the shape of a cow and June Star guessed a cow and John Wesley said, no, an automobile, and June Star said he didn't play fair, and they began to slap each other over the grandmother.
The grandmother said she would tell them a story if they would keep quiet. When she told a story, she rolled her eyes and waved her head and was very dramatic. She said once when she was a maiden lady she had been courted by a Mr. Edgar Atkins Teagarden from Jasper, Georgia. She said he was a very good-looking man and a gentleman and that he brought her a watermelon every Saturday afternoon with his initials cut in it, E. A. T. Well, one Saturday, she said, Mr. Teagarden brought the watermelon and there was nobody at home and he left it on the front porch and returned in his buggy to Jasper, but she never got the watermelon, she said, because a nigger boy ate it when he saw the initials, E. A. T. ! This story tickled John Wesley's funny bone and he giggled and giggled but June Star didn't think it was any good. She said she wouldn't marry a man that just brought her a watermelon on Saturday. The grandmother said she would have done well to marry Mr. Teagarden because he was a gentle man and had bought Coca-Cola stock when it first came out and that he had died only a few years ago, a very wealthy man.
They stopped at The Tower for barbecued sand- wiches. The Tower was a part stucco and part wood filling station and dance hall set in a clearing outside of Timothy. A fat man named Red Sammy Butts ran it and there were signs stuck here and there on the building and for miles up and down the highway saying, TRY RED SAMMY'S FAMOUS BARBECUE. NONE LIKE FAMOUS RED SAMMY'S! RED SAM! THE FAT BOY WITH THE HAPPY LAUGH. A VETERAN! RED SAMMY'S YOUR MAN!
Red Sammy was lying on the bare ground outside The Tower with his head under a truck while a gray monkey about a foot high, chained to a small chinaberry tree, chattered nearby. The monkey sprang back into the tree and got on the highest limb as soon as he saw the children jump out of the car and run toward him.
Inside, The Tower was a long dark room with a counter at one end and tables at the other and dancing space in the middle. They all sat down at a board table next to the nickelodeon and Red Sam's wife, a tall burnt-brown woman with hair and eyes lighter than her skin, came and took their order. The children's mother put a dime in the machine and played "The Tennessee Waltz," and the grandmother said that tune always made her want to dance. She asked Bailey if he would like to dance but he only glared at her. He didn't have a naturally sunny disposition like she did and trips made him nervous. The grandmother's brown eyes were very bright. She swayed her head from side to side and pretended she was dancing in her chair. June Star said play something she could tap to so the children's mother put in another dime and played a fast number and June Star stepped out onto the dance floor and did her tap routine.
"Ain't she cute?" Red Sam's wife said, leaning over the counter. "Would you like to come be my little girl?"
"No I certainly wouldn't," June Star said. "I wouldn't live in a broken-down place like this for a million bucks!" and she ran back to the table.
"Ain't she cute?" the woman repeated, stretching her mouth politely.
"Arn't you ashamed?" hiss
การแปล กรุณารอสักครู่..
ผู้ชายดีๆหายาก
ยายไม่อยากไปฟลอริด้า เธอต้องการที่จะเข้าชมบางส่วนของการเชื่อมต่อในทิศตะวันออก - เห็นว่ เธอคว้าทุกโอกาสที่จะเปลี่ยนความคิดของเบลี่ย์ . เบลีย์เป็นลูกชายเธออาศัยอยู่กับลูกชายคนเดียวของเธอ เขานั่งอยู่บนขอบของเก้าอี้ที่โต๊ะหลังขดหลังแข็งส่วนกีฬาสีส้มของวารสาร . ฟังนะ ไบลี่ย์ , " เธอกล่าวว่า " ดูที่นี่อ่านนี้ " เธอยืนมือข้างหนึ่งบนสะโพกบางของเธอและอื่น ๆเสียงหนังสือพิมพ์ที่ศีรษะล้าน " ที่นี่เพื่อนที่เรียกตัวเองว่า ไม่เหมาะเป็น aloose จากปากกาของรัฐบาลกลางและมุ่งหน้าไปที่ฟลอริด้าและคุณอ่านที่นี่ สิ่งที่เขาทำ กับคนเหล่านี้ แค่คุณอ่านมัน ผมจะไม่พาลูกไปในทิศทางใด กับอาชญากรแบบนี้ aloose ในมันผมตอบไม่ได้สำนึกของฉันถ้าฉันทำ . "
เบลลี่ไม่ได้เงยหน้าจากการอ่านของเขาเธอจึงล้อไปรอบ ๆแล้วเจอเด็กและแม่ของหญิงสาวในกางเกงทรงหลวมที่มีใบหน้าเป็นวงกว้างและผู้บริสุทธิ์เป็นกะหล่ำปลี และถูกมัดด้วยสีเขียว kerchief ที่มีจุดสองจุดบนด้านบนเหมือนกระต่ายหู เธอนั่งอยู่บนโซฟา ให้อาหารลูกบ๊วยของเขาออกมาจากขวดโหล" เด็กได้รับฟลอริด้าก่อน " หญิงชรากล่าว คุณควรไปที่อื่น เพื่อการเปลี่ยนแปลงดังนั้นพวกเขาจะเห็นส่วนต่างๆ ของโลก และกว้าง พวกเขาไม่เคยได้รับการเทนเนสซีตะวันออก "
ลูกแม่ไม่ได้ยินเธอแต่แปดขวบ จอห์น เวสลีย์ เด็กอ้วนเตี้ยใส่แว่น , กล่าวว่า , " ถ้าคุณไม่อยากไปฟลอริด้าทำไม dontcha อยู่ที่บ้าน ? เขาและเด็ก , มิถุนายน , ดาราตลกอ่านเอกสารบนชั้น
" เธอไม่ได้อยู่ที่บ้านเป็นพระราชินีวัน " จูนดาวพูดได้โดยไม่ต้องเพิ่มหัวเหลืองของเธอ
" ใช่และสิ่งที่คุณจะทำถ้านี้นะ เหมาะแล้วเหรอ ? " คุณยายถาม
" ผมตบใบหน้าของเขา , " จอห์นเวสลีย์บอกว่า
" เธอไม่ได้อยู่ที่บ้านเป็นล้านเหรียญ" จูนดาวกล่าว กลัวว่าเธอจะพลาดอะไร เธอมีที่จะไปทุกที่ที่เราจะไป "
" เอาล่ะ คุณหนู " คุณยายกล่าว เพิ่งจะเป็นสมาชิกในครั้งถัดไปที่คุณต้องการฉันที่จะม้วนผมของคุณ . "
มิถุนายนดาวบอกว่าเธอผมก็หยิกธรรมชาติ
เช้าวันต่อมา คุณยาย เป็นครั้งแรกในรถ พร้อมที่จะไปเธอตัวใหญ่สีดำกระเป๋าเดินทางใบเล็กที่เหมือนหัวฮิปโปอยู่ที่มุมหนึ่งใต้มัน เธอซ่อนตะกร้ากับพิตตี้ร้อง แมว อยู่ในนั้น เธอไม่ได้ตั้งใจให้แมวถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในบ้าน 3 วันเพราะเขาจะคิดถึงเธอเกินไป เธอกลัวว่าเขาอาจจะแปรงกับหนึ่งของเตาก๊าซและเผลอรัดคอตนเอง ลูกเบลลี่ของเธอไม่ชอบที่จะเดินทางมาถึงโรงแรมกับแมว
เธอนั่งอยู่ตรงกลางของเบาะหลัง กับ จอห์น เวสลีย์ และเดือนมิถุนายนดาวทั้งสองข้างของเธอ เบลีย์และเด็ก แม่และเด็ก นั่งในด้านหน้าและพวกเขาไปแอตแลนต้าตอนสองทุ่มสี่สิบห้า กับ ไมล์รถที่ 55890 .คุณยายเขียนมันลงไป เพราะคิดว่ามันน่าสนใจว่าหลายไมล์ที่พวกเขาได้รับเมื่อพวกเขากลับมา มันใช้เวลายี่สิบนาทีจะถึงชานเมืองของเมือง
หญิงชราแล้วตัวเองสบาย เอาเธอถุงมือผ้าฝ้ายสีขาว และใส่ไว้กับกระเป๋าของเธอบนชั้นวางในด้านหน้าของหน้าต่างด้านหลังแม่ของลูกยังใส่กางเกงทรงหลวมและยังมีหัวเธอผูกขึ้นใน kerchief สีเขียว แต่คุณยายใส่สีน้ำเงินกะลาสีหมวกฟางกับพวงของไวโอเล็ตสีขาวบนขอบและสีน้ำเงินเข้มแต่งด้วยจุดสีขาวเล็ก ๆในการพิมพ์ นางปกและ cuffs ผ้าแก้วสีขาวขลิบลูกไม้ที่คอเสื้อเธอต้องกดสเปรย์สีม่วงผ้าสีม่วงที่มีถุงเครื่องหอมในกรณีของอุบัติเหตุ ไม่มีใครเห็นเธอตายบนทางหลวง จะรู้ได้ทันทีว่าเธอเป็นผู้หญิง
เธอบอกว่ามันจะเป็นวันที่ดีสำหรับการขับขี่ ไม่ร้อนเกินไป หรือเย็นเกินไป
ยายไม่อยากไปฟลอริด้า เธอต้องการที่จะเข้าชมบางส่วนของการเชื่อมต่อในทิศตะวันออก - เห็นว่ เธอคว้าทุกโอกาสที่จะเปลี่ยนความคิดของเบลี่ย์ . เบลีย์เป็นลูกชายเธออาศัยอยู่กับลูกชายคนเดียวของเธอ เขานั่งอยู่บนขอบของเก้าอี้ที่โต๊ะหลังขดหลังแข็งส่วนกีฬาสีส้มของวารสาร . ฟังนะ ไบลี่ย์ , " เธอกล่าวว่า " ดูที่นี่อ่านนี้ " เธอยืนมือข้างหนึ่งบนสะโพกบางของเธอและอื่น ๆเสียงหนังสือพิมพ์ที่ศีรษะล้าน " ที่นี่เพื่อนที่เรียกตัวเองว่า ไม่เหมาะเป็น aloose จากปากกาของรัฐบาลกลางและมุ่งหน้าไปที่ฟลอริด้าและคุณอ่านที่นี่ สิ่งที่เขาทำ กับคนเหล่านี้ แค่คุณอ่านมัน ผมจะไม่พาลูกไปในทิศทางใด กับอาชญากรแบบนี้ aloose ในมันผมตอบไม่ได้สำนึกของฉันถ้าฉันทำ . "
เบลลี่ไม่ได้เงยหน้าจากการอ่านของเขาเธอจึงล้อไปรอบ ๆแล้วเจอเด็กและแม่ของหญิงสาวในกางเกงทรงหลวมที่มีใบหน้าเป็นวงกว้างและผู้บริสุทธิ์เป็นกะหล่ำปลี และถูกมัดด้วยสีเขียว kerchief ที่มีจุดสองจุดบนด้านบนเหมือนกระต่ายหู เธอนั่งอยู่บนโซฟา ให้อาหารลูกบ๊วยของเขาออกมาจากขวดโหล" เด็กได้รับฟลอริด้าก่อน " หญิงชรากล่าว คุณควรไปที่อื่น เพื่อการเปลี่ยนแปลงดังนั้นพวกเขาจะเห็นส่วนต่างๆ ของโลก และกว้าง พวกเขาไม่เคยได้รับการเทนเนสซีตะวันออก "
ลูกแม่ไม่ได้ยินเธอแต่แปดขวบ จอห์น เวสลีย์ เด็กอ้วนเตี้ยใส่แว่น , กล่าวว่า , " ถ้าคุณไม่อยากไปฟลอริด้าทำไม dontcha อยู่ที่บ้าน ? เขาและเด็ก , มิถุนายน , ดาราตลกอ่านเอกสารบนชั้น
" เธอไม่ได้อยู่ที่บ้านเป็นพระราชินีวัน " จูนดาวพูดได้โดยไม่ต้องเพิ่มหัวเหลืองของเธอ
" ใช่และสิ่งที่คุณจะทำถ้านี้นะ เหมาะแล้วเหรอ ? " คุณยายถาม
" ผมตบใบหน้าของเขา , " จอห์นเวสลีย์บอกว่า
" เธอไม่ได้อยู่ที่บ้านเป็นล้านเหรียญ" จูนดาวกล่าว กลัวว่าเธอจะพลาดอะไร เธอมีที่จะไปทุกที่ที่เราจะไป "
" เอาล่ะ คุณหนู " คุณยายกล่าว เพิ่งจะเป็นสมาชิกในครั้งถัดไปที่คุณต้องการฉันที่จะม้วนผมของคุณ . "
มิถุนายนดาวบอกว่าเธอผมก็หยิกธรรมชาติ
เช้าวันต่อมา คุณยาย เป็นครั้งแรกในรถ พร้อมที่จะไปเธอตัวใหญ่สีดำกระเป๋าเดินทางใบเล็กที่เหมือนหัวฮิปโปอยู่ที่มุมหนึ่งใต้มัน เธอซ่อนตะกร้ากับพิตตี้ร้อง แมว อยู่ในนั้น เธอไม่ได้ตั้งใจให้แมวถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในบ้าน 3 วันเพราะเขาจะคิดถึงเธอเกินไป เธอกลัวว่าเขาอาจจะแปรงกับหนึ่งของเตาก๊าซและเผลอรัดคอตนเอง ลูกเบลลี่ของเธอไม่ชอบที่จะเดินทางมาถึงโรงแรมกับแมว
เธอนั่งอยู่ตรงกลางของเบาะหลัง กับ จอห์น เวสลีย์ และเดือนมิถุนายนดาวทั้งสองข้างของเธอ เบลีย์และเด็ก แม่และเด็ก นั่งในด้านหน้าและพวกเขาไปแอตแลนต้าตอนสองทุ่มสี่สิบห้า กับ ไมล์รถที่ 55890 .คุณยายเขียนมันลงไป เพราะคิดว่ามันน่าสนใจว่าหลายไมล์ที่พวกเขาได้รับเมื่อพวกเขากลับมา มันใช้เวลายี่สิบนาทีจะถึงชานเมืองของเมือง
หญิงชราแล้วตัวเองสบาย เอาเธอถุงมือผ้าฝ้ายสีขาว และใส่ไว้กับกระเป๋าของเธอบนชั้นวางในด้านหน้าของหน้าต่างด้านหลังแม่ของลูกยังใส่กางเกงทรงหลวมและยังมีหัวเธอผูกขึ้นใน kerchief สีเขียว แต่คุณยายใส่สีน้ำเงินกะลาสีหมวกฟางกับพวงของไวโอเล็ตสีขาวบนขอบและสีน้ำเงินเข้มแต่งด้วยจุดสีขาวเล็ก ๆในการพิมพ์ นางปกและ cuffs ผ้าแก้วสีขาวขลิบลูกไม้ที่คอเสื้อเธอต้องกดสเปรย์สีม่วงผ้าสีม่วงที่มีถุงเครื่องหอมในกรณีของอุบัติเหตุ ไม่มีใครเห็นเธอตายบนทางหลวง จะรู้ได้ทันทีว่าเธอเป็นผู้หญิง
เธอบอกว่ามันจะเป็นวันที่ดีสำหรับการขับขี่ ไม่ร้อนเกินไป หรือเย็นเกินไป
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- คุณคงจะมีการจัดที่celebrations Christmas
- เนื่องมาจากในยุคสมัยนี้ประเทศไทยเราประสบ
- What can Rick do about the problem?
- คุณสั่งทั้หมดเจ็ดชิ้นดังนั้นฉันจะจัดส่งใ
- The day finally came the day tama were d
- เนื่องมาจากในยุคสมัยนี้ประเทศไทยเราประสบ
- I came back to Bangkok Two weeks ago. My
- อีกคำเดียว ไอ่หนู รูปทั้งหมด เพื้อนมึงจะ
- then
- yes little
- More than 40 compounds were identified in
- You're out to get something to eat?
- เธอเท่านั้น
- nothing
- ทั้งสองพีธีต้องใช้การพูดที่เป็นแบบทางการ
- ฉันกำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปี่ที่ 5
- So lucky the film has vietnamese subcrib
- อากาศฤดูนี้ที่เมืองคุณ เปนแบบไหนคะ
- คุณพูดถูก
- เป็นไงเพื่อน คุณสบายดีไหม ฉันคิดถึงคุณมา
- I am so curious to know what tht white s
- Do u have more pics
- Thai drama about finding again
- I will love her forever aloneAnd are ask
