This technology enables users to in

This technology enables users to interact and immerse themselves
in an environment through the stimulation of different
senses. In 1957, Morton Heilig designed the first approximation of a
virtual environment (VE) to stimulate various senses. This system
was called “Sensorama”, and it consisted of a display enriched with
objects from the physical world (e.g., images, sounds, odors). It tried
to provide the illusion of reality by using a 3D motion picture with
smell, stereo sound, and seat vibration, or increasing the sense of
movement by blowing air into users’ faces. Despite this initial
system, the most common senses stimulated in VE have been sight
(using 3D images) and hearing (using computer-generated sounds).
In recent years, the possibility of using strategies to stimulate smell,
touch or taste has been considered, with the purpose of improving
sensory experiences in VE. For instance, Dinh, Walker, Hodges,
Song, and Kobayashi (1999) analyzed the possibility of stimulating
different senses in order to enhance the VR experience. They
evaluated the effects of smell, touch, sight and hearing on the sense
of presence and memory. They used stimuli associated with specific
objects in the VE (scent of coffee for smell, specific sounds for
hearing, a real fan to provoke the sensation of air on the participants'
skin, or a light lamp to produce the feeling of the sun on the
skin to stimulate touch). Their results showed that the more senses
stimulated, the higher the sense of presence, specifically when
hearing and touch were introduced. Hoffman, Hollander, Schroder,
Rousseau, and Furness (1998) also found evidence of the role of
tactile sensations. In their study, participants could interact withphysical objects by means of tactile augmentation. While a virtual
hand was exploring a virtual object, the real hand was exploring the
real object at the same time. The authors suggest that adding
physical objects that provide tactile feedback for actions increases
the sense of presence in VEs. Other studies have focused on olfactory
stimulation. For example, Tortell et al. (2007) associated scents
with specific objects in a VE to assess their influence on memory.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เทคโนโลยีนี้ช่วยให้ผู้ใช้สามารถโต้ตอบ และตัวในสภาพแวดล้อมผ่านการกระตุ้นที่แตกต่างความรู้สึก ในปี 1957 แมด Heilig ประมาณแรกของการออกแบบการสภาพแวดล้อมเสมือน (VE) เพื่อกระตุ้นความรู้สึกต่าง ๆ ระบบนี้เรียก "Sensorama" และมันประกอบด้วยการแสดงที่อุดมไปด้วยวัตถุจากโลกทางกายภาพ (เช่น ภาพ เสียง กลิ่น) มันพยายามให้ภาพลวงตาของความจริง โดยใช้รูปภาพเคลื่อนไหว 3D ด้วยกลิ่น เสียงสเตอริโอ และที่นั่งสั่น หรือเพิ่มความการเคลื่อนไหว ด้วยการเป่าอากาศลงในใบหน้าของผู้ใช้ แม้จะเริ่มต้นนี้ระบบ กระตุ้นใน VE มากที่สุดทั่วไปสัมผัสได้เห็น(ใช้ภาพ 3 มิติ) และการได้ยิน (โดยใช้เสียงที่คอมพิวเตอร์สร้างขึ้น)ในปีล่าสุด ใช้กลยุทธ์กระตุ้นกลิ่นสัมผัสหรือรสชาติที่ได้รับการพิจารณา มีวัตถุประสงค์ในการปรับปรุงประสบการณ์ทางประสาทสัมผัสใน VE เช่น Dinh, Walker ใช้เพลง และโคะบะยะชิ (1999) วิเคราะห์ความเป็นไปได้ของกระตุ้นความรู้สึกที่แตกต่างกันเพื่อเพิ่มประสบการณ์ VR พวกเขาประเมินผลของกลิ่น สัมผัส สายตา และการได้ยินในความรู้สึกสถานะการออนไลน์และหน่วยความจำ พวกเขาใช้สิ่งเร้าที่เกี่ยวข้องกับเฉพาะวัตถุใน VE (กลิ่นกาแฟกลิ่น เสียงเฉพาะได้ยิน แฟนแท้จริงเพื่อกระตุ้นความรู้สึกของอากาศบนของผู้เข้าร่วมผิวหนัง หรือไฟเพื่อสร้างบรรยากาศของดวงอาทิตย์ในการผิวเพื่อกระตุ้นการสัมผัส) ผลลัพธ์แสดงให้เห็นว่าความรู้สึกเพิ่มเติมstimulated, the higher the sense of presence, specifically whenhearing and touch were introduced. Hoffman, Hollander, Schroder,Rousseau, and Furness (1998) also found evidence of the role oftactile sensations. In their study, participants could interact withphysical objects by means of tactile augmentation. While a virtualhand was exploring a virtual object, the real hand was exploring thereal object at the same time. The authors suggest that addingphysical objects that provide tactile feedback for actions increasesthe sense of presence in VEs. Other studies have focused on olfactorystimulation. For example, Tortell et al. (2007) associated scentswith specific objects in a VE to assess their influence on memory.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เทคโนโลยีนี้ช่วยให้ผู้ใช้สามารถโต้ตอบและสัมผัสและเรียนรู้
ในสภาพแวดล้อมที่ผ่านการกระตุ้นของที่แตกต่างกัน
ความรู้สึก ในปี 1957 มอร์ตัน Heilig ออกแบบครั้งแรกประมาณของ
สภาพแวดล้อมเสมือนจริง (VE) เพื่อกระตุ้นความรู้สึกต่างๆ ระบบนี้
ถูกเรียกว่า "Sensorama" และประกอบไปด้วยการแสดงผลที่อุดมไปด้วย
วัตถุจากโลกทางกายภาพ (เช่นภาพเสียงกลิ่น) มีความพยายาม
ที่จะให้ภาพลวงตาของความเป็นจริงโดยใช้ภาพเคลื่อนไหว 3 มิติที่มี
กลิ่นเสียงสเตอริโอและการสั่นสะเทือนที่นั่งหรือเพิ่มความรู้สึกของ
การเคลื่อนไหวโดยการเป่าอากาศเข้าไปในใบหน้าของผู้ใช้ แม้จะเริ่มต้นนี้
ระบบประสาทสัมผัสที่พบมากที่สุดกระตุ้น VE ได้รับสายตา
(โดยใช้ภาพ 3 มิติ) และการได้ยิน (โดยใช้เสียงคอมพิวเตอร์สร้าง).
ในปีที่ผ่านมาเป็นไปได้ของการใช้กลยุทธ์เพื่อกระตุ้นให้เกิดกลิ่น
สัมผัสหรือรสชาติที่ได้รับการพิจารณา โดยมีวัตถุประสงค์ของการปรับปรุง
ประสบการณ์ทางประสาทสัมผัสใน VE ยกตัวอย่างเช่น Dinh วอล์คเกอร์, ฮอดจ์,
เพลงและโคบายาชิ (1999) การวิเคราะห์ความเป็นไปได้ของการกระตุ้น
ความรู้สึกที่แตกต่างกันในการสั่งซื้อเพื่อเพิ่มประสบการณ์ VR พวกเขา
ได้รับการประเมินผลกระทบของกลิ่นสัมผัสการมองเห็นและการได้ยินในความรู้สึก
ของการแสดงตนและหน่วยความจำ พวกเขาใช้สิ่งเร้าที่เกี่ยวข้องกับเฉพาะ
วัตถุใน VE (กลิ่นหอมของกาแฟกลิ่นเสียงที่เฉพาะเจาะจงสำหรับ
การได้ยินเป็นแฟนจริงที่จะกระตุ้นความรู้สึกของอากาศเข้าร่วม '
ผิวหนังหรือโคมไฟแสงในการผลิตความรู้สึกของดวงอาทิตย์นั้น
ผิวกระตุ้นสัมผัส) ผลของพวกเขาแสดงให้เห็นว่าความรู้สึกมากขึ้น
กระตุ้นที่สูงกว่าความรู้สึกของการแสดงตนโดยเฉพาะเมื่อ
การได้ยินและสัมผัสถูกนำมาใช้ ฮอฟแมน, ดัตช์, Schroder,
รูสโซและเฟอร์เนส (1998) นอกจากนี้ยังพบหลักฐานของบทบาทของ
ความรู้สึกสัมผัส ในการศึกษาของพวกเขาเข้าร่วมสามารถโต้ตอบวัตถุ withphysical โดยวิธีการของการเสริมสัมผัส ในขณะที่เสมือน
มือกำลังสำรวจวัตถุเสมือนจริงมือถูกสำรวจ
วัตถุจริงในเวลาเดียวกัน ผู้เขียนขอแนะนำว่าการเพิ่ม
วัตถุทางกายภาพที่ให้การตอบสนองต่อสัมผัสสำหรับการดำเนินการเพิ่ม
ความรู้สึกของการแสดงตนใน VES การศึกษาอื่น ๆ ได้มุ่งเน้นการดมกลิ่น
การกระตุ้น ยกตัวอย่างเช่น Tortell et al, (2007) กลิ่นที่เกี่ยวข้อง
กับวัตถุที่เฉพาะเจาะจงใน VE เพื่อประเมินอิทธิพลของพวกเขาในหน่วยความจำ