At the first blow, they both slippe

At the first blow, they both slipped and fell heavily to the sidewalk, half rising then, and again pulled each other to the ground. They found a better foothold in the thin snow to the side of the walk and rushed at each other, both swinging wildly and pressing out the snow into a pasty mud underfoot.
The street was deserted, and except for their short tired gasps and the padded sound as one or the other slipped down into the slushy mud, they fought in silence, clearly defined to each other by the full moonlight as well as by the amber glow that shone out of the open door. Several times they both slipped down together, and then for a while the conflict threshed about wildly on the lawn.
For ten, fifteen, twenty minutes they fought there senselessly in the moonlight. They had both taken off coats and vests at some silently agreed upon interval and now their shirts dripped from their backs in wet pulpy shreds. Both were torn and bleeding and so exhausted that they could stand only when by their position they mutually supported each other — the impact, the mere effort of a blow, would send them both to their hands and knees.
But it was not weariness that ended the business, and the very meaninglessness of the fight was a reason for not stopping. They stopped because once when they were straining at each other on the ground, they heard a man’s footsteps coming along the sidewalk. They had rolled somehow into the shadow, and when they heard these footsteps they stopped fighting, stopped moving, stopped breathing, lay huddled together like two boys playing Indian until the footsteps had passed. Then, staggering to their feet, they looked at each other like two drunken men.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เวลาระเบิดแรก พวกเขาทั้งลื่น และลดลงอย่างหนักสารพัด เพิ่มขึ้นครึ่งแล้ว และอีกครั้งดึงกันไปพื้น พวกเขาพบในเร็ว ๆ ดีกว่าหิมะบางด้านของการเดิน และวิ่งที่แต่ละอื่น ๆ ทั้งควงอย่างดุเดือด และกดออกหิมะเป็นโคลนเป็นลักษณะบ้านถนนถูกร้าง และยกเว้นของ gasps สั้นเหนื่อยและเสียงเบาะเป็นหนึ่งหรืออื่น ๆ ลดลงไปโคลนเฉอะแฉะ พวกเขาต่อสู้ในความเงียบ ชัดเจนกับแต่ละอื่น ๆ โดยแสงจันทร์เต็มเช่นเดียว กับแสงสีเหลืองอำพันที่ส่องจากเปิดประตู หลายครั้งพวกเขาทั้งสองลดลงด้วยกัน และจากนั้น ในขณะความขัดแย้ง threshed เกี่ยวกับอย่างดุเดือดบนสนามหญ้าสิบ สิบ ห้า ยี่สิบนาที พวกเขาต่อสู้มี senselessly ในแสงจันทร์ พวกเขามีทั้งถอดเสื้อ และเสื้อในบางเงียบยอมรับ ตามช่วงเวลา และตอน นี้เสื้อหยดจากหลังของพวกเขาในนานเละเปียก ทั้งสองถูกฉีกขาด และมีเลือดออกหมดว่า พวกเขาสามารถยืนเมื่อ โดยเฉพาะตำแหน่งของพวกเขาพวกเขาร่วมกันสนับสนุน และกัน — ผลกระทบ ความพยายามเพียงของระเบิด จะส่งได้ ทั้งมือและเข่าแต่ก็ไม่ได้ท้อที่สิ้นสุดธุรกิจ และ meaninglessness มากของการต่อสู้คือ เหตุผลในการไม่หยุด พวกเขาหยุด เพราะเมื่อเมื่อพวกเขาถูกรัดกันบนพื้นดิน พวกเขาได้ยินของมนุษย์ก้าวมาพร้อมสารพัด พวกเขามีรีดอย่างใดเป็นเงา และเมื่อพวกเขาได้ยินรอยเท้าเหล่านี้พวกเขาหยุดต่อสู้ หยุดการเคลื่อนไหว หยุดหายใจ วาง huddled ด้วยกันเช่นสองชายเล่นอินเดียจนได้ผ่านรอยเท้า แล้ว ส่ายเท้าของพวกเขา พวกเขามองที่คนอื่น ๆ ชอบผู้ชายขี้เมาสอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่ระเบิดครั้งแรกที่พวกเขาทั้งสองลื่นล้มอย่างหนักเพื่อทางเท้าครึ่งที่เพิ่มขึ้นแล้วและอีกครั้งดึงแต่ละอื่น ๆ ลงไปที่พื้น พวกเขาพบว่าตั้งหลักดีขึ้นในหิมะบางด้านของการเดินและรีบวิ่งไปที่แต่ละอื่น ๆ ทั้งที่แกว่งอย่างรวดเร็วและกดออกหิมะเป็นโคลนซีดขาวบนพื้นได้.
ถนนถูกทิ้งร้างและยกเว้นอ้าปากค้างเหนื่อยของพวกเขาในระยะสั้นและเบาะ เสียงหนึ่งหรืออื่น ๆ เล็ดรอดลงไปในโคลนเฉอะแฉะพวกเขาต่อสู้ในความเงียบกำหนดไว้อย่างชัดเจนกับแต่ละอื่น ๆ โดยแสงจันทร์เต็มรูปแบบเช่นเดียวกับการเรืองแสงสีเหลืองอำพันที่ส่องออกมาจากประตูที่เปิดอยู่ หลายครั้งที่พวกเขาทั้งสองเล็ดรอดลงด้วยกันแล้วในขณะที่ความขัดแย้งเกี่ยวกับการนวดอย่างดุเดือดบนสนามหญ้า.
สิบห้ายี่สิบนาทีพวกเขาต่อสู้มีหมดความรู้สึกในแสงจันทร์ พวกเขาทั้งสองนำตัวออกจากเสื้อและเสื้อที่บางส่วนตกลงกันเงียบ ๆ อยู่กับช่วงเวลาและตอนนี้เสื้อของพวกเขาหยดจากหลังของพวกเขาในชิ้นเล็กชิ้นน้อยเละเปียก ทั้งสองถูกฉีกขาดและมีเลือดออกและหมดเพื่อให้พวกเขาสามารถยืนเฉพาะเมื่อโดยตำแหน่งของพวกเขาได้รับการสนับสนุนร่วมกันแต่ละอื่น ๆ -. ส่งผลกระทบต่อความพยายามเพียงของระเบิดจะส่งพวกเขาทั้งสองมือและหัวเข่าของพวกเขา
แต่มันไม่เป็นความเหนื่อยล้าที่จบลง ธุรกิจและความหมายมากของการต่อสู้เป็นเหตุผลที่ไม่หยุด พวกเขาหยุดเพราะเมื่อเมื่อพวกเขาถูกรัดที่แต่ละอื่น ๆ บนพื้นดินที่พวกเขาได้ยินเสียงฝีเท้าของผู้ชายคนหนึ่งที่มาพร้อมทางเท้า พวกเขาได้รีดอย่างใดเข้าไปในเงาและเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงฝีเท้าของเหล่านี้พวกเขาหยุดการต่อสู้หยุดเคลื่อนไหวหยุดหายใจนอนซุกตัวด้วยกันเช่นเด็กชายสองคนเล่นอินเดียจนกระทั่งเสียงฝีเท้าได้ผ่าน จากนั้นส่ายไปที่เท้าของพวกเขาพวกเขามองหน้ากันเหมือนสองคนเมา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่เป่าครั้งแรก มันทั้งลื่นและตกลงมาอย่างหนักกับทางเท้า ครึ่งที่เพิ่มขึ้นแล้ว และอีก ดึงกันกับพื้น พวกเขาพบดีกว่าตั้งหลักในหิมะบาง ๆ ในด้านของการเดิน และวิ่งในแต่ละอื่น ๆ ทั้งควงอย่างบ้าคลั่ง และกดออก หิมะลงโคลนตัวอ่อนบนพื้นถนนถูกทิ้งร้างและยกเว้นรูปของพวกเขาสั้น ๆเหนื่อยและเสียงเบาะเป็นหนึ่งหรืออื่น ๆลื่นลงไปในโคลนเฉอะแฉะ พวกเขาต่อสู้ในความเงียบ ชัดเจนกับแต่ละอื่น ๆโดยแสงจันทร์เต็มเช่นเดียวกับอำพันแสงที่ส่องออกมาจากประตูเปิด หลายครั้งที่พวกเขาทั้งลื่นลงด้วยกัน แล้ว สักพักความขัดแย้งนวดข้าวเกี่ยวกับอาละวาดบนสนามหญ้าสิบ สิบห้า ยี่สิบนาที พวกเขาต่อสู้มันโง่ในแสงจันทร์ พวกเขามีทั้งถอดเสื้อและเสื้อในบางช่วงเวลาและเงียบ ตกลงตอนนี้เสื้อของหยดลงมาจากหลังของพวกเขาเปียกเละเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ทั้งสองถูกฉีกขาดและมีเลือดออก และหมดแรงที่พวกเขาสามารถยืนเมื่อโดยตำแหน่งพวกเขาร่วมกันสนับสนุนแต่ละอื่น ๆ -- ผลกระทบความพยายามเพียงระเบิด จะส่งทั้งคู่มือและเข่าของพวกเขาแต่มันไม่เหนื่อยล้าที่สิ้นสุดทางธุรกิจ และการไร้ความหมายมากของการต่อสู้คือ เหตุผลที่ไม่ยอมหยุด พวกเขาหยุดเพราะครั้งหนึ่งเมื่อพวกเขาถูกรัดที่แต่ละอื่น ๆบนพื้นดิน พวกเขาได้ยินเสียงฝีเท้าของคนมาสารพัด พวกเขาได้รีดก็เป็นเงา และเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงเหล่านี้ เสียงฝีเท้าพวกเขาหยุดทะเลาะกันหยุดเคลื่อนไหว , หยุดหายใจ , วาง huddled ด้วยกันชอบเด็กผู้ชายสองคนเล่นอินเดีย จนกระทั่งเสียงฝีเท้าจากไป แล้วส่ายไปที่เท้าของพวกเขา พวกเขามองที่แต่ละอื่น ๆเช่น 2 คนเมา .