The girl looked at the engrossed Ji

The girl looked at the engrossed Jian Chen with a strange look. Her eyes shined with a peculiar look as she sat down, “Thank you!” She said gently. Her voice was gentle sounding; anyone who heard her talk would feel comforted.

Jian Chen didn’t hear her words however, as he was already too absorbed in reading his book again. In his eyes, he could only see the book.

The girl looked at Jian Chen with curiosity again, but she didn’t say anything, and sat down with her book she was holding. She looked graceful as she slowly thumbed through her book, even though it was such a simple action. This gracefulness was an inherent talent of a noble, and suited her well.

The library was very peaceful. Even though there weren’t that many people, none of them made a sound, as they concentrated on their respective books.

At that moment, a male and a female student came through the gates of the library–it was the siblings, Ka Di Liang and Ka Di Qiuli.

“Second brother, look, he’s right over there.” Ka Di Qiuli pointed at Jian Chen.

Ka Di Liang looked to where Ka Di Qiuli was pointing, and sure enough, he saw the all too familiar body figure. He looked on with disdain as he advanced towards him with his head held high and an arrogant face. With his head high and chest out, he walked towards Jian Chen with Ka Di Qiuli closely trailing behind.

“Peng!” The moment Ka Di Liang got to the table Jian Chen was at, he slammed his hand onto the table, causing a large sound to echo out into the previously silent room.

The sudden noise attracted the attentions of all the people reading, and their gazes all moved away from their books one by one they began to observe Jian Chen’s table. Aside from a few people furrowing their brows, most people carried amused expressions.

Jian Chen knit his brows, and slowly lifted his head. He looked straight at Ka Di Liang, and said heavily with a hint of anger, “What are you doing!”

At this moment, even the girl sitting across from Jian Chen had furrowed her brows, and she looked at Ka Di Liang in annoyance, her face also carrying hints of anger. The sudden loud noise by her ear had scared her while she was peacefully absorbed in reading her book.

Ka Di Liang looked at Jian Chen with contempt, and haughtily said, “Changyang Xiang Tian, I, Ka Di Liang, formally want to request a duel. Do you dare to accept?” Ka Di Liang voice resonated through the entire first floor of the library, as if he were afraid nobody would be able to hear it.

“Duel!” Jian Chen’s face showed a hint of disdain, and he lightly snorted, “I’m not interested, so please leave this area immediately. Don’t disturb my reading; I don’t have the luxury of wasting time on you!”

Realizing that Jian Chen was not seeing him as his equal, Ka Di Liang’s eyes flashed with anger. Glaring at Jian Chen, he ground his teeth, and forcefully squeezed out the words, “Do you dare to or not!”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หญิงสาวมองไปที่เฉินเจียนมุ่งมั่นแบบแปลก ๆ ดวงตาของเธอ shined แบบแปลกที่เธอนั่งลง "ขอบคุณ เธอกล่าวเบา ๆ เสียงของเธอก็ส่งเสียงอ่อนโยน ทุกคนที่ได้ยินเธอพูดจะรู้สึกสบายใจเฉินเจียนไม่ได้ยินคำพูดของเธออย่างไรก็ตาม ขณะที่เขาอยู่แล้วดูดซึมมากเกินไปในการอ่านหนังสือของเขาอีกครั้ง ในสายตาของเขา เขาอาจเห็นหนังสือเท่านั้นหญิงสาวมองไปที่เฉินเจียน ด้วยความอยากรู้อีก แต่เธอไม่พูดอะไร และนั่งลงกับหนังสือของเธอดำรง เธอดูสง่างามขณะเธอค่อย ๆ thumbed ผ่านหนังสือของเธอ แม้ว่าการดำเนินการดังกล่าวอย่างง่าย ๆ สง่างามนี้เป็นมีพรสวรรค์โดยธรรมชาติของขุนนาง และเหมาะกับเธอดีไลบรารีถูกเงียบสงบมาก แม้ว่าไม่มีที่คนจำนวนมาก ไม่มีพวกเขาทำเสียง ขณะที่พวกเขาเข้มข้นในหนังสือของพวกเขาเกี่ยวข้องในช่วงเวลานั้น ชาย และนักเรียนหญิง มาผ่านประตูของห้องสมุด – มันเป็นพี่น้อง Ka Di เหลียงและ Ka Di Qiuli"สองพี่ชาย มอง เขาเป็นอยู่โน่น" Ka Di Qiuli ชี้ไปที่เฉินเจียนKa Di เหลียงมองที่ใช้ในการชี้ Ka Di Qiuli และพอแน่ใจว่า เขาเห็นรูปร่างกายคนคุ้นเคยกันทั้งหมด เขาดูอยู่ปะปนกับเขาขั้นสูงไปยังเขาหัวขึ้นสูงและมีใบหน้าหยิ่ง ด้วยเขาหัวสูงและหน้าอกออก เขาเดินไปทางเฉินเจียนกับ Ka Di Qiuli อย่างใกล้ชิดต่อท้ายด้านหลัง"ยี่เป็ง" ขณะได้ตารางท่านเฉินเจียนเหลียง Di Ka เขาปากมือของเขาบนโต๊ะ ก่อให้เกิดเสียงก้องกังวานในห้องเงียบก่อนหน้านี้ฉับพลันเสียงดึงดูดแน่นทุกคนอ่าน และ gazes ของพวกเขาทั้งหมดย้ายออกไปจากหนังสือของพวกเขาหนึ่งพวกเขาเริ่มสังเกตตารางเฉินเจียน นอกเหนือจากกี่คน furrowing คิ้วของพวกเขา คนส่วนใหญ่ดำเนินการนิพจน์ขบขันเฉินเจียนถักคิ้วของเขา และค่อย ๆ ยกศีรษะของเขา เขามองดูตรงที่เหลียง Di Ka และกล่าวอย่างหนักกับคำใบ้ของความโกรธ "กำลังทำอะไรอยู่"ขณะนี้ แม้แต่สาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเฉินเจียนมีรอยย่นคิ้วของเธอ แล้วเธอก็มองที่เหลียง Di Ka ในความรำคาญ ใบหน้าของเธอยัง พกพาคำแนะนำของความโกรธ เสียงดังฉับพลัน โดยหูของเธอก็กลัวเธอขณะที่เธอดูดซึมอย่างสงบสุขในการอ่านหนังสือของเธอKa Di เหลียงเฉินเจียนมอง ด้วยความชิงชัง และ haughtily กล่าว ว่า, " Changyang เซียงเทียน Ka Di เหลียง อย่างเป็นทางอยากขอการ duel คุณกล้าที่จะยอมรับ" Ka Di เหลียงเสียงสะท้อนก้องผ่านชั้นแรกทั้งหมดของไลบรารี ราวกับว่าเขากลัวใครจะได้ยินมัน"ดวล" เฉินเจียนหน้าแสดงการรังเกียจ และเขาเบา ๆ snorted, "ฉันไม่สนใจ ดังนั้น โปรดปล่อยให้พื้นที่นี้ทันที ไม่รบกวนการอ่าน ฉันไม่มีการเสียเวลาคุณ"ตระหนักว่า เฉินเจียนเป็นไม่เห็นเขาเป็นของเขาเท่ากับ Ka Di เหลียงตาประกาย ด้วยความโกรธ แกลริงอินเตอร์ที่เฉินเจียน เขาดินฟันของเขา และประคั้นออกคำ "คุณ กล้าที่จะ หรือไม่"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หญิงสาวมองที่รุกเจี้ยนเฉินด้วยรูปลักษณ์ที่แปลก ดวงตาของเธอส่องด้วยรูปลักษณ์ที่แปลกประหลาดที่สุดเท่าที่เธอนั่งลง "ขอบคุณ!" เธอกล่าวเบา ๆ เสียงของเธอทำให้เกิดเสียงที่อ่อนโยน ทุกคนที่ได้ยินเธอพูดคุยจะรู้สึกปลอบโยน

เจี้ยนเฉินไม่ได้ยินคำพูดของเธอ แต่ในขณะที่เขาได้แล้วดูดซึมมากเกินไปในการอ่านหนังสือของเขาอีกครั้ง ในสายตาของเขาเขาเท่านั้นที่จะได้เห็นหนังสือเล่มนี้

หญิงสาวมองไปที่เจี้ยนเฉินด้วยความอยากรู้อีกครั้ง แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรและนั่งลงกับหนังสือของเธอที่เธอถูกจับ เธอมองสง่างามขณะที่เธอช้าพลิกผ่านหนังสือของเธอแม้ว่ามันจะเป็นเช่นการกระทำที่เรียบง่าย นวยนาดนี่เป็นความสามารถโดยธรรมชาติของขุนนางและเหมาะกับเธอดี

ห้องสมุดที่เงียบสงบมาก ถึงแม้ว่าจะมีไม่ได้ว่าหลาย ๆ คนไม่มีของพวกเขาทำเสียงขณะที่พวกเขาจดจ่ออยู่กับหนังสือของตน

ในขณะที่ชายและนักศึกษาหญิงผ่านประตูของมาห้องสมุดมันเป็นพี่น้องกาดิเหลียงและกาดิ Qiuli

"พี่ชายสองมองเขามีสิทธิที่นั่น." กาดิ Qiuli ชี้ไปที่เจี้ยนเฉิน

กาดิเหลียงมองไปที่กาดิ Qiuli ชี้และแน่ใจว่าพอเขาเห็นรูปที่ร่างกายของทุกคนคุ้นเคยเกินไป เขามองด้วยความรังเกียจในขณะที่เขาก้าวไปสู่เขาด้วยหัวของเขาจัดขึ้นที่สูงและใบหน้าหยิ่ง กับศีรษะของเขาสูงและหน้าอกออกเขาเดินไปเจี้ยนเฉินกับกาดิ Qiuli อย่างใกล้ชิดตามหลัง

"เพ้ง" ขณะที่กาดิเหลียงได้ตารางเจี้ยนเฉินที่เขากระแทกมือของเขาลงบนโต๊ะที่ก่อให้เกิดเสียงขนาดใหญ่เพื่อสะท้อนออกมาในห้องเงียบก่อนหน้านี้

เสียงฉับพลันดึงดูดความสนใจของทุกคนอ่าน และอาศัยการมองตาของพวกเขาย้ายออกไปจากหนังสือของพวกเขาหนึ่งโดยหนึ่งพวกเขาก็เริ่มที่จะสังเกตเห็นตารางเจี้ยนเฉิน นอกเหนือจากไม่กี่คน furrowing คิ้วของพวกเขาคนส่วนใหญ่ดำเนินการแสดงออกขบขัน

เจี้ยนเฉินถักคิ้วของเขาและค่อยๆยกศีรษะของเขา เขามองตรงไปที่กาดิเหลียงและกล่าวอย่างหนักกับคำใบ้ของความโกรธ "คุณกำลังทำอะไร!"

ในขณะนี้แม้หญิงสาวนั่งอยู่ตรงข้ามจากเจี้ยนเฉินได้ขมวดคิ้วของเธอและเธอมองไปที่กาดิเหลียงในการแกล้ง ใบหน้าของเธอยังดำเนินการคำแนะนำของความโกรธ เสียงดังอย่างฉับพลันโดยหูของเธอได้กลัวเธอขณะที่เธอถูกดูดซึมได้อย่างสงบสุขในการอ่านหนังสือของเธอ

กาดิเหลียงมองที่เฉินเจี้ยนด้วยความชิงชังและเต๊ะกล่าวว่า "Changyang Xiang Tian, I, กาดิเหลียงอย่างเป็นทางการต้องการที่จะขอดวล คุณกล้าที่จะยอมรับ? "เสียงกาดิเหลียงสะท้อนผ่านชั้นแรกทั้งหมดของห้องสมุดราวกับว่าเขาเป็นไม่มีใครกลัวที่จะสามารถที่จะได้ยินมัน

"ดวล" ใบหน้าเจี้ยนเฉินแสดงให้เห็นว่าคำใบ้ของความรังเกียจและเขาเบา ๆ snorted "ฉันไม่สนใจดังนั้นโปรดออกจากพื้นที่ทันที ไม่รบกวนการอ่านของฉัน; ผมไม่ได้มีความหรูหราของการเสียเวลากับคุณ! "

ไม่รู้ว่าเจี้ยนเฉินก็ไม่ได้เห็นว่าเขาเป็นของเขาเท่ากับตากาดิเหลียงประกายด้วยความโกรธ ที่เห็นได้ชัดที่เจี้ยนเฉินเขาพื้นดินฟันของเขาและบีบอย่างแข็งขันจากคำว่า "คุณกล้าที่จะหรือไม่!" ผมไม่ได้มีความหรูหราของการเสียเวลากับคุณ! " ไม่รู้ว่าเจี้ยนเฉินก็ไม่ได้เห็นว่าเขาเป็นของเขาเท่ากับตากาดิเหลียงประกายด้วยความโกรธ ที่เห็นได้ชัดที่เจี้ยนเฉินเขาพื้นดินฟันของเขาและบีบอย่างแข็งขันจากคำว่า "คุณกล้าที่จะหรือไม่!" ผมไม่ได้มีความหรูหราของการเสียเวลากับคุณ! " ไม่รู้ว่าเจี้ยนเฉินก็ไม่ได้เห็นว่าเขาเป็นของเขาเท่ากับตากาดิเหลียงประกายด้วยความโกรธ ที่เห็นได้ชัดที่เจี้ยนเฉินเขาพื้นดินฟันของเขาและบีบอย่างแข็งขันจากคำว่า "คุณกล้าที่จะหรือไม่!"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สาวน้อยมองครุ่นคิด เจี้ยนเฉิน มีลักษณะแปลก ตาของเธอส่องประกาย มีลักษณะประหลาด เธอนั่งลง " ขอบคุณ ! " เธอพูดเบาๆ เสียงของเธอเป็นเสียงที่อ่อนโยน ใครๆ ที่ได้ยินเธอพูด จะรู้สึกสบายใจเจี้ยนเฉินไม่ได้ยินคำพูดของเธอ แต่ในขณะที่เขากำลังไปดูดซึมในการอ่านหนังสือของเขาอีกครั้ง ในสายตาของเขา เขาได้เห็นหนังสือหญิงสาวมองเจี้ยนเฉินด้วยความสงสัยอีกครั้ง แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรและนั่งลงกับหนังสือที่เธอถืออยู่ เธอดูสง่างาม ขณะที่เธอค่อยๆ thumbed หนังสือของเธอ แม้ว่ามันจะเป็นเช่นการกระทำง่าย ๆ ลีลานี่เป็นพรสวรรค์โดยธรรมชาติของโนเบิล และเหมาะกับเธอห้องสมุดมันเงียบมาก แม้ว่าจะไม่ได้ที่หลาย ๆคน ไม่มีใครทำเสียงเหมือนพวกเขาเข้มข้นในหนังสือของตนในตอนนั้น ชาย และนักเรียนหญิงมาผ่านประตูของห้องสมุดซึ่งเป็นพี่น้อง กะ ดิ เหลียง และ กะ ดิ qiuli ." พี่ชาย ลักษณะที่สอง เขาอยู่ตรงนั้นไง " คา ดิ qiuli จ่อเจี้ยนเฉินกะตี้เลี่ยงมองไปที่กา ดิ qiuli ชี้และแน่ใจว่าพอเขาเห็นทั้งหมดเกินไปคุ้นเคยกับรูปร่าง . เขามองดูด้วยความเหยียดหยาม เป็นเขาสูงที่มีต่อเขา หัวขึ้นสูงและใบหน้าที่อวดดี กับหัวของเขาสูงและหน้าอกออก เขาเดินต่อ เจี้ยนเฉินด้วยค่ะ ดิ qiuli อย่างใกล้ชิดต่อท้ายข้างหลัง" เพ้ง ! " เดี๋ยวค่ะ ดิ เลี่ยงได้โต๊ะเจี้ยนเฉินอยู่ เขากระแทกมือลงบนโต๊ะ ก่อให้เกิดเสียงขนาดใหญ่เพื่อสะท้อนเข้าไปในห้องเงียบไปก่อนหน้านี้เสียงทันทีดึงดูด attentions ของทุกคนที่อ่าน และชื่นชอบของพวกเขาย้ายออกไปจากหนังสือของพวกเขาหนึ่งโดยหนึ่ง พวกเขาเริ่มที่จะสังเกตโต๊ะเจี้ยนเฉิน นอกเหนือจากไม่กี่คน furrowing คิ้วของตน คนส่วนใหญ่ถือขำสีหน้าเจี้ยนเฉินถักคิ้วของเขา และค่อยๆ ยกศีรษะของเขา เขามองดูกะตี้เลี่ยง และบอกว่าหนักกับคำใบ้ของความโกรธ " คุณทำอะไรน่ะ ! "ในขณะนี้ แม้หญิงสาวที่นั่งตรงข้าม เจี้ยนเฉินมีคิ้วร่องของเธอ เธอมองกะตี้เลี่ยงในความรำคาญ ใบหน้ายังแบกคําแนะนําของความโกรธ จู่ๆ เสียงดังจากหูของเธอกลัวเธอ ในขณะที่เธอกำลังสงบดูดซึมในการอ่านหนังสือของเธอกะตี้เลี่ยงมองเจี้ยนเฉิน หมิ่นประมาท และวางท่าว่า " changyang เซียงเทียน ผม กะ ดิ เลี่ยง อย่างเป็นทางการขอประลองฝีมือกัน คุณกล้าที่จะยอมรับ " กะ ตี้เลี่ยงเสียง resonated ผ่านชั้นทั้งหมดของห้องสมุด เช่น ถ้าเค้ากลัวไม่มีใครจะได้ยินมัน ." การดวล ! " หน้าของเจี้ยนเฉิน พบคำใบ้ของการดูถูกเหยียดหยาม เขาได้กลิ่นเบาๆ " ฉันไม่สนใจดังนั้นโปรดออกจากบริเวณนี้ทันที อย่ารบกวนการอ่านของผม ผมไม่ได้มีความหรูหราของการเสียเวลากับคุณ "รู้ตัวว่า เจี้ยนเฉินก็ไม่เห็นเขา เท่ากับเขา กะ ดิ เลี่ยง ตาเป็นประกายด้วยความโกรธ จ้องเจี้ยนเฉิน เขากัดฟันและแรงบีบออกมาพูด " คุณกล้าหรือไม่ ! "