The Banaue rice terraces were once

The Banaue rice terraces were once a colourful collage of winding fields that clung onto a mountain-side in Ifugao province in the Philippines. After being almost completely abandoned by the locals, these plantations are now being revived as young farmers return to work on the paddies. While researching the new Rough Guide to the Philippines, Kiki Deere was awestruck by the sheer beauty and functionality of the Banaue rice terraces.
I follow my guide Elvis along a narrow path that snakes its way through verdant scenery. We clamber up a series of little stone steps that precariously jut out of the mountainside. “We’re heading to the viewpoint!” Elvis exclaims in excitement. I am too busy trying to balance along the stairway to avoid an unpleasant fall, and it’s not until we reach the top and I turn around that I realise what surrounds me: an awe-inspiring view of rice terraces that weave around the mountainside like a giant stairway. “If you joined these rice paddies end to end they would reach half way round the earth”, he tells me.
Designated a UNESCO World Heritage Site in 1995, these stone and mud rice terraces delicately trace the contours of the Cordillera Mountains in Northern Luzon, and have been central to the survival of the Ifugao people since pre-colonial Philippines.
Photograph by Kiki Deere
This living landscape, with its intricate web of irrigation systems harvesting water from the mist-enveloped mountaintops, reflects a clear mastery in structural techniques and hydraulic engineering that have remained virtually unchanged for over two millennia. The art of maintaining the terraces was passed orally from generation to generation with traditional tribal rituals evoking spirits to protect the paddies. To this day, bulol rice deities are venerated and placed in the fields and granaries in order to bring abundant harvests and protect against malevolent spirits and catastrophe.
“When I was seven I would head to the paddies with my grandfather. He would teach me how to repair the dikes, flatten the area. I rode the buffalo which would play like a dog sometimes; run back and forth, roll down…” Elvis’s voice is filled with warmth as he recounts his childhood experiences, and I sense a twinge of nostalgia for those carefree boyhood days spent working in the fields.
“The rice that we harvest here in Ifugao is only for personal consumption but sometimes it’s not enough. On average, an Ifugao family has five children, plus the parents. That’s a total of seven mouths to feed. And we eat rice three times a day.”
The average Filipino consumes over 120kg of rice a year. Commercial rice, as it is known up in the Cordilleras, is grown in mass quantities in the lowlands with the use of fertilisers, and is exported mainly abroad.

“Remember that there are bad harvests, too – when the rice we grow here is not enough we end up buying commercial rice from the low lands”, Elvis goes on to tell me. It is therefore very rare that an Ifugao family has excess rice to sell.
For Ifugao farmers, the terraces are the only source of income. With a daily wage of less than US$6, increasing numbers of young Filipinos have, in recent years, migrated to urban areas and renounced fieldwork. As a result, a number of rice terraces have been abandoned and are rapidly deteriorating. The situation reached such a worrisome degree that the terraces were placed on the list of World Heritage in Danger in 2001.
But Elvis tells me the situation is now improving: “In the last few years I have seen most of the abandoned paddies being revived. I’d say over 90% are being used at the moment.”
As the price of a sack of rice (50kg) now stands at US$45, a four-fold increase from the mid 1990s, the paddies are slowly being tended for again, with youngsters returning to their home province to work with their families.
Photograph by Kiki Deere
In the last decade, programmes have been put in place by the local government to conserve this living natural landscape, and in 2012 the terraces were successfully removed from the Danger List. Yet, the area continues to face new challenges. Climate change and powerful earthquakes have caused dams to move, thereby re-routing water systems and affecting the hydraulic system of the terraces. The Ifugao must overcome these challenges in order for the terraces to function as a balanced whole, with sustainable tourism proving to be one of the answers.
An elderly lady stoops in a field, a scarlet shawl wrapped around her head to protect her from the sun’s scorching rays. In the neighbouring terrace, a lean fellow stands knee deep in a viscous layer of mud, his coarse hands tightly wrapped around a wooden shovel. He is levelling the field for the upcoming planting season. This time of year – November and December – is commonly referred to as “mirror time” after the paddies’ glassy appearance as they lie covered in a layer of water.

Other months bring an array of different colours: “Planting time is in the middle of January, until about the middle of February. Then the rice needs a bit of time to stabilise. Around April the terraces are at their greenest, in June and July, during harvest time, they become yellow, and in August they are golden with ripe grain, and then brown.”
I try to picture the terraces in their different stages, morphing into a rainbow of hues throughout the year, and remember how much these 70-degree slopes have shaped the lives of the people around them. I look across the mountainside to a small hamlet that comfortably nestles within the terraces, a tapestry of harmony between humankind and nature that is truly a sight to behold.
If you want to explore more of the Philippines, you can buy the Rough Guide to Southeast Asia on a Budget now, and look our for the new updated version coming in August 2014.
Book hostels for your trip, and don’t forget to purchase travel insurance before you go.
The Rough Guide to 2014 is out! Find the top countries, cities, and best-value destinations to visit in 2014 here.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระเบียงข้าวบาเนาถูกจับแพะชนแกะสีสันของขดลวดฟิลด์ที่พืชบนภูเขาฝั่งจังหวัด Ifugao ในฟิลิปปินส์ ครั้ง หลังเกือบทั้งหมดถูกทอดทิ้งโดยคนท้องถิ่น สวนเหล่านี้ขณะนี้กำลังฟื้นฟูเป็นเกษตรกรหนุ่มกลับไปทำนา ในขณะที่ทำการวิจัยแนะนำคร่าว ๆ ใหม่ไปฟิลิปปินส์ Kiki Deere ถูกตระการสวยงามและฟังก์ชันของระเบียงข้าวบาเนาผมทำตามคู่มือของฉันเอลวิสตามเส้นทางแคบที่งูสวยงามเขียวขจีของทางถึง เรา clamber ค่าตอนหินน้อยที่ precariously jut จากไหล่เขา "เรากำลังมุ่งหน้าไปจุด" เอลวิส exclaims ในความตื่นเต้น ฉันไม่พยายามที่จะสมดุลตามบันไดเพื่อหลีกเลี่ยงการตกใจ และก็ไม่จนเรามาถึงด้านบนสุด และเปิดสถานที่ฉันตระหนักถึงสิ่งล้อมรอบฉัน: ดูความอลังการของระเบียงข้าวที่ทอรอบ ๆ ไหล่เขาเช่นบันไดยักษ์ "ถ้าคุณเข้าร่วมเหล่านี้นาข้าวทั่วถึงพวกเขาจะมาถึง ครึ่งทางรอบโลก" เขาบอกกำหนดให้ไซต์มรดกโลกองค์การยูเนสโกในปี 1995 ระเบียงข้าวเหล่านี้หินและโคลนประณีตติดตามรูปทรงของภูเขา Cordillera ในลูซอนเหนือ และได้รับกลางเพื่อความอยู่รอดของชาว Ifugao ตั้งแต่ก่อนอาณานิคมฟิลิปปินส์ ถ่าย โดย Kiki Deereภูมิทัศน์นี้นั่งเล่น มีการชงระบบชลประทานเก็บเกี่ยวน้ำ mountaintops ขัดหมอก สะท้อนให้เห็นถึงต้นแบบชัดเจนในโครงสร้างเทคนิค และวิศวกรรมไฮดรอลิกที่ยังคงมีความจริงที่เปลี่ยนแปลงสำหรับนับกว่าสองพันปี ศิลปะของระเบียงถูกส่งผ่านเนื้อหาจากรุ่นสู่รุ่น ด้วยพิธีกรรมชาวแบบ evoking วิญญาณอารักขาการนา ถึงวันนี้ bulol ข้าวเทวดามี venerated และวางฟิลด์และ granaries นำ harvests อุดมสมบูรณ์ และป้องกันวิญญาณซึ่งคิดร้ายและแผ่นดินไหว"เมื่อ เจ็ดหัวไปนากับตาของฉัน เขาจะสอนฉันวิธีการซ่อมแซมแนว แผ่พื้นที่ ผมขี่ควายที่จะเล่นเช่นสุนัขบางครั้ง ทำงานและกลับ หมุน..." เสียงของเอลวิสจะเต็มไป ด้วยความอบอุ่นเขา recounts ประสบการณ์ในวัยเด็กของเขา และฉันรู้สึก twinge ของความคิดถึงสำหรับผู้ใช้วันที่ boyhood เวลาทำงานในฟิลด์"ข้าวที่เราเก็บเกี่ยวได้ที่นี่ใน Ifugao สำหรับปริมาณการใช้ส่วนบุคคลเท่านั้น แต่บางครั้งไม่เพียงพอ โดยเฉลี่ย Ifugao ครอบครัวมีเด็ก 5 บวกผู้ปกครอง ที่มีทั้งหมดเจ็ดปากเลี้ยง และเรากินข้าววันละ 3 ครั้ง"ฟิลิปปินส์เฉลี่ยใช้ข้าวปีกว่า 120 กิโลกรัม ค้าข้าว เป็นที่รู้จักกันขึ้นใน Cordilleras ปลูกในปริมาณมวลในสกอตแลนด์ตอนใต้มีการใช้ปุ๋ย และส่งออกต่างประเทศส่วนใหญ่ "จำได้ว่า มีดี harvests เกินไป – เมื่อเราเติบโตข้าวไม่พอเราเอยซื้อค้าข้าวจากดินแดนต่ำ" เอลวิสไปบอก จึงหายากมากที่มีครอบครัว Ifugao มีข้าวส่วนเกินขายสำหรับเกษตรกร Ifugao ระเบียงเป็นเพียงแหล่งที่มาของรายได้ ด้วยค่าจ้างรายวันของน้อยกว่าสหรัฐอเมริกา $6 จำนวน Filipinos หนุ่มเพิ่มขึ้นได้ ในปี พื้นที่ถูกโยกย้ายการเมือง และสามารถ renounced ผล จำนวนของระเบียงข้าวได้ถูกทอดทิ้ง และมีกำลังทรุดลงอย่างรวดเร็ว สถานการณ์ทางการค้าขั้นที่ระเบียงไว้ในรายการมรดกโลกตกอยู่ในอันตรายในปี 2001 แล้วแต่เอลวิสบอกสถานการณ์ขณะนี้ได้ปรับปรุง: "ในไม่กี่ปี ผมเห็นส่วนใหญ่ของนาละทิ้งการฟื้นฟู ผมว่า กว่า 90% ใช้ในขณะนั้น"ตอนนี้ยืนราคากระสอบข้าว (50 กิโลกรัม) ที่สหรัฐอเมริกา $45 เพิ่มแบบพับสี่ทบจากกลางปี 1990 นามีช้ากำลังมีแนวโน้มสำหรับอีกครั้ง กับเยาวชนกับจังหวัดบ้านของพวกเขาทำงานกับครอบครัว ถ่าย โดย Kiki Deereในทศวรรษที่ผ่านมา โปรแกรมได้ถูกเก็บไว้ โดยรัฐบาลท้องถิ่นเพื่ออนุรักษ์ภูมิทัศน์ธรรมชาตินี้นั่งเล่น และ 2555 ระเบียงเรียบร้อยออกจากรายการอันตราย ยัง พื้นที่ยังคงต้องเผชิญกับความท้าทายใหม่ เปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศและการเกิดแผ่นดินไหวที่มีประสิทธิภาพทำให้เกิดเหตุผลการย้าย re-routing ระบบน้ำ และส่งผลกระทบต่อระบบไฮดรอลิกของระเบียงจึงการ Ifugao ต้องเอาชนะความท้าทายเหล่านี้ในการปูพื้นถนนเพื่อใช้เป็นแบบสมดุลทั้ง กับการท่องเที่ยวยั่งยืนที่พิสูจน์เป็นคำตอบมีสุภาพสตรีสูงอายุ stoops ในฟิลด์ สไบสีแดงรอบ ๆ ศีรษะของเธอเพื่อปกป้องเธอจาก scorching รังสี ในระเบียงเพื่อน เพื่อนแบบ lean ยืนเข่าลึกลงไปในชั้นของโคลนข้น มือหยาบของเขาแน่นรอบ ๆ จอบไม้ เขามีงานปรับระดับฟิลด์สำหรับฤดูกาลปลูกเกิดขึ้น ช่วงเวลานี้ของปี – เดือนพฤศจิกายนและธันวาคม – โดยทั่วไปเรียกว่า "กระจกเวลา" หลังปรากฏฟิตของนาเป็นพวกเขาอยู่ครอบคลุมในชั้นของน้ำ เดือนอื่น ๆ นำอาร์เรย์ของสีที่แตกต่าง: "พันธุ์ได้กลางเดือนมกราคม จนกว่าเกี่ยวกับกลางเดือนกุมภาพันธ์ แล้ว ข้าวต้องการบิตของเวลาในการรับ รอบระเบียงมีที่บรรจงของพวกเขา ในเดือนมิถุนายนและกรกฎาคม ระหว่าง เก็บเกี่ยวเมษายนพวกเขากลายเป็นสีเหลือง และในเดือนสิงหาคม จะมีทองกับข้าวสุก และน้ำตาลแล้ว"ฉันพยายามภาพระเบียงในระยะต่าง ๆ ของพวกเขา มอร์ฟฟิงเป็นรุ้งของโทนตลอดทั้งปี และจำจำนวน 70 องศาลาดเหล่านี้มีรูปชีวิตของคนทั่วไป ฉันมองข้ามไหล่เขากับแฮมเลตขนาดเล็กที่สะดวกสบายบริเวณภายในระเบียง พรมแขวนผนังของระหว่างมวลมนุษย์และธรรมชาติที่แท้จริงเที่ยวถ้าคุณต้องการสำรวจเพิ่มเติมของฟิลิปปินส์ คุณสามารถสั่งซื้อคู่มือหยาบไปยังเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในงบประมาณ และมีลักษณะของเราสำหรับรุ่นที่ปรับปรุงใหม่ในปี 2014 เดือนสิงหาคมมาจองโรงแรมสำหรับการเดินทาง และอย่าลืมซื้อประกันเดินทางก่อนเดินทางแนะนำคร่าว ๆ ไป 2014 พร้อม ค้นหาโรงแรมยอดนิยมในประเทศ เมือง และค่าส่วนนักท่องเที่ยวไปในปี 2014 นี่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ข้าวที่บานาเวเทอเคยเป็นวิทยาลัยที่มีสีสันของขดลวดฟิลด์ที่เกาะติดข้างภูเขาในจังหวัดอีฟูเกา ในฟิลิปปินส์ หลังจากที่ถูกทอดทิ้งเกือบสมบูรณ์ โดยชาวบ้านสวนเหล่านี้กำลังถูกฟื้นขึ้นมาเป็นเกษตรกรกลับมาทำงานในนาข้าว . ในขณะที่การค้นคว้าใหม่คร่าวๆไปฟิลิปปินส์กิกิ เดียร์ก็ประหม่าโดยความงามที่แท้จริงและการทำงานของบานาเวทุ่งข้าว .
ผมทำตามคู่มือ เอลวิส ไปตามเส้นทางที่แคบ ที่งูทางผ่านทิวทัศน์อันเขียวขจี เราตะกายขึ้นชุดของเล็ก ๆน้อย ๆหินขั้นตอนที่ยื่นออกมาอย่างน่ากลัวของไหล่เขา " เราจะไปที่มุมมอง ! " เอลวิสอุทานในความตื่นเต้นฉันยุ่งมากพยายามที่จะสมดุลตามบันไดเพื่อหลีกเลี่ยงการล้มไม่เป็น และมันไม่ได้จนกว่าเราจะไปถึงจุดสูงสุด และหันมาที่ฉันตระหนักถึงสิ่งที่ล้อมรอบฉัน : ความกลัวเป็นแรงบันดาลใจมุมมองของระเบียงข้าวที่สานรอบไหล่เขาเหมือนบันไดยักษ์ " ถ้าคุณเข้าร่วมนาข้าวเหล่านี้จบสิ้นก็จะถึงครึ่งทางรอบโลก
" เขาบอกฉันเขตมรดกโลกในปี 1995 , หินและโคลนทุ่งข้าวประณีตตามรูปทรงของแนวเขาภูเขาในภาคเหนือของเกาะลูซอน และถูกกลางเพื่อความอยู่รอดของอีฟูเกาคนตั้งแต่ก่อนยุคอาณานิคมฟิลิปปินส์ กิกิ

ภาพ โดย เดียร์ภูมิทัศน์ที่อาศัยอยู่นี้ กับเว็บที่ซับซ้อนของระบบการเก็บน้ำจากชลประทาน mountaintops หมอกคลุม ,สะท้อนให้เห็นถึงการจัดโครงสร้างที่ชัดเจนในเทคนิคและวิศวกรรมชลศาสตร์ที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงมานานกว่าสองพันปี ศิลปะของการดูแลรักษาระเบียงผ่านด้วยวาจาจากรุ่นสู่รุ่น กับพิธีกรรมของชนเผ่าดั้งเดิม evoking วิญญาณเพื่อปกป้องนาข้าว . วันนี้bulol ข้าวเทวดาก็เคารพและอยู่ ในเขตข้อมูล และ กรานารีเพื่อนำผลผลิตที่อุดมสมบูรณ์และป้องกันวิญญาณอันชั่วร้าย และความหายนะ .
" เมื่อฉันอายุเจ็ดขวบ ผมก็มุ่งหน้าไปยังนาข้าวกับปู่ของฉัน เขาจะสอนฉันวิธีการซ่อมแซมเขื่อนเกลี่ยพื้นที่ ผมขี่ควายซึ่งจะเล่นเหมือนหมาบางครั้ง ; วิ่งกลับไปกลับมาม้วนลง . . . . . . . " เอลวิส เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นที่เขาเล่าประสบการณ์วัยเด็กของเขา และผมรู้สึกเจ็บใจแทนความคิดถึงวัยเด็กวันสำหรับผู้ที่ใช้เวลาทำงานในเขตข้อมูล .
" ข้าวที่เราเก็บเกี่ยวมาอีฟูเกาเป็นเพียงสำหรับการบริโภคส่วนบุคคล แต่บางครั้งก็ไม่เพียงพอ เฉลี่ย เป็นอีฟูเกา ครอบครัวมีห้าคน บวกกับพ่อแม่นั่นคือทั้งหมดของเจ็ดปากเพื่อดึงข้อมูล และที่เรากินข้าววันละสามครั้ง . "
เฉลี่ยฟิลิปปินส์สิ้นเปลืองกว่า 120kg ข้าวปี โฆษณาข้าว , เป็นที่รู้จักกันใน cordilleras คือโตในปริมาณมากในพื้นที่ราบลุ่มที่มีการใช้ปุ๋ย และส่วนใหญ่จะถูกส่งออกไปต่างประเทศ

" จำได้ว่ามีการเก็บที่ไม่ดี ,ด้วย และเมื่อเราปลูกข้าวที่นี่ไม่เพียงพอเราสิ้นสุดขึ้นการซื้อข้าวเชิงพาณิชย์จากแผ่นดินต่ำ " เอลวิสไปที่จะบอกฉัน มันจึงเป็นเรื่องยากที่ ฟูเกาในครอบครัวได้เกินข้าวขาย
เกษตรกรอีฟูเกา , ระเบียงเป็นแหล่งเดียวของรายได้ กับค่าจ้างรายวันของน้อยกว่า US $ 6 , ตัวเลขที่เพิ่มขึ้นของ ฟิลิปปินส์ ยัง มี ใน ปี ล่าสุดอพยพไปยังพื้นที่ในเมืองและละทิ้งงานภาคสนาม . เป็นผลให้จำนวนของข้าว Terraces ถูกทอดทิ้งและอย่างรวดเร็วจะทรุดโทรมลง สถานการณ์ดังกล่าวน่าเป็นห่วงถึงระดับที่ระเบียงถูกวางลงบนรายชื่อมรดกโลกในภาวะอันตรายใน 2001 .
แต่เอลวิสบอกสถานการณ์ตอนนี้ปรับปรุง : " ในไม่กี่ปีสุดท้ายที่ฉันได้เห็นมากที่สุดของทิ้งนาข้าวถูกฟื้นขึ้นมา .ผมว่ากว่า 90% จะถูกใช้ในขณะนี้ . "
เมื่อราคาของข้าวถุง ( 50 กิโลกรัม ) ตอนนี้อยู่ที่ US $ 45 , สี่พับเพิ่มจากกลางปี 1990 , นาข้าวจะค่อยๆได้รับมีแนวโน้มสำหรับอีกครั้งกับเยาวชนกลับไปจังหวัดที่บ้านของพวกเขาที่จะทำงานกับครอบครัวของพวกเขา

กิกิ ภาพ โดย เดียร์ ในทศวรรษที่ผ่านมาโปรแกรมที่ได้รับการวางในสถานที่โดยรัฐบาลท้องถิ่นเพื่ออนุรักษ์ธรรมชาติภูมิทัศน์นี้มีชีวิต และในปี 2012 พร้อมก็ออกเรียบร้อยแล้ว จากรายการอันตราย แต่พื้นที่ยังคงเผชิญความท้าทายใหม่ การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศและประสิทธิภาพแผ่นดินไหวทำให้เขื่อนต้องย้ายจึงเป็นเส้นทางระบบน้ำ และมีผลต่อระบบไฮดรอลิกของระเบียงส่วนอีฟูเกาต้องเอาชนะความท้าทายเหล่านี้เพื่อให้ระเบียงฟังก์ชันโดยรวมที่สมดุล กับการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนพิสูจน์เป็นหนึ่งในคำตอบ
คนแก่ผู้หญิงระเบียงในเขต , ผ้าคลุมไหล่สีแดงพันรอบศีรษะของเธอเพื่อปกป้องเธอจากรังสีของดวงอาทิตย์ ในประเทศเพื่อนบ้านระเบียง , ยันเพื่อนยืนเข่าลึกในชั้นความหนืดของโคลนมือหยาบของเขาพันแน่นรอบพลั่วไม้ เขาเป็นระดับฟิลด์สำหรับฤดูกาลเพาะปลูกต่อไป ช่วงเวลานี้ของปี – พฤศจิกายน และธันวาคม – มักเรียกว่า " กระจก " หลังนาข้าว ' เหมือนแก้วปรากฏพวกเขาโกหกปกคลุมด้วยชั้นของน้ำ

เดือนอื่น ๆ นำ อาร์เรย์ของสีที่แตกต่าง : " เวลาปลูกอยู่กลางมกราคมจนกระทั่งประมาณกลางเดือนกุมภาพันธ์ แล้วข้าวที่ต้องมีบิตของเวลาที่จะปรับ . รอบวันที่เทออยู่ในสถานที่ในเดือนมิถุนายนและกรกฎาคม ช่วงเวลาเก็บเกี่ยว ก็จะกลายเป็นสีเหลือง และในเดือนสิงหาคมมีสีทองด้วยเมล็ดสุกแล้ว บราวน์ "
ฉันพยายามนึกภาพระเบียงในขั้นตอนที่แตกต่างกันของพวกเขา , morphing เป็นรุ้งจางตลอดทั้งปีและจำเท่าใดเหล่านี้ 70 องศาลาดมีรูปร่างชีวิตของผู้คนรอบ ๆพวกเขา ผมมองข้ามไหล่เขาไปแฮมเลตขนาดเล็กที่สะดวกสบายตั้งอยู่ในระเบียง , ผ้าม่านของความสามัคคีระหว่างมนุษย์และธรรมชาติที่แท้จริง ปรากฏให้เห็น .
ถ้าคุณต้องการที่จะสำรวจเพิ่มเติมของฟิลิปปินส์ คุณสามารถซื้อคู่มือหยาบไปยังภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในงบประมาณตอนนี้และมองของเราสำหรับรุ่นที่ปรับปรุงใหม่ที่มาในสิงหาคม 2014
จองหอพักสำหรับการเดินทางของคุณและอย่าลืมที่จะซื้อประกันการเดินทางก่อนนะ .
คู่มือหยาบไปยัง 2014 จะออก ! ค้นหาประเทศ ยอดเมือง และคุ้มค่าที่สุด สถานที่ให้เยี่ยมชมใน 2014

ที่นี่เลย