After receiving an MFA degree from

After receiving an MFA degree from the Art Institute of Chicago, Donald Sultan moved to New York in 1975 to begin his career as an artist. At first he was supporting himself by helping other artists construct lofts during the day and painting at night. He soon got a full-time position as a handyman in an art gallery, a job that lasted until the gallery closed in 1978. In 1979, Sultan won a $2,500 Creative Artists Public Service Grant from the New York State Council on the Arts, and that money enabled him to work full-time on his art. "By then I had started to show at a couple of places and to sell enough work to keep going," he said.[4]

Donald Sultan rose to prominence in the electrified atmosphere of New York's downtown renaissance in the late 1970s as part of the “New Image” movement.[5] His first solo exhibition was mounted in 1977 at Artists Space in New York, followed by group shows at Mary Boone Gallery in 1978 and Whitney Biennial at the Whitney Museum of American Art in 1979. As Sultan's work started to attract media attention and receive critical acclaim, prominent galleries and museums around the world such as the Indianapolis Museum of Art and the New York Museum of Modern Art in 1981, and the Houston Museum of Contemporary Art also in 1981, began to include his paintings in their exhibitions. In 1987 alone, impressive solo exhibitions were mounted at the Chicago Museum of Contemporary Art, the Los Angeles Museum of Contemporary Art, the Modern Art Museum of Fort Worth, the Brooklyn Museum, and the Blum Helman Gallery in New York. Reviewing these exhibitions for the New York Times, art critic Roberta Smith wrote, "Mr. Sultan is nothing if not a master of physical density, of the well-built image and the well-carpentered painting. He seems particularly to love the way an implacable slab of material can be made to flip-flop into a classically perfect, illusionistic form..."[6]

As Studio 54's co-founder Steve Rubell famously observed in 1985, "artists [were] becoming the stars of the 1980's, like the rock stars of the 1960's or the fashion designers of the 1970's," and this astute observation fully applied to Sultan.[7] "In the late 1980's", writes Geraldine Fabricant in the New York Times, "Donald Sultan was riding high. He was represented by a prestigious gallery, some of his paintings were selling for more than $100,000 each."[4] These paintings, explains the British art historian and author Ian Dunlop, "fall into two groups: the first group consists of bold, brightly colored pictures with well-defined shapes and crisp outlines forming a clear silhouette; the second group consists of dark, hard to read pictures full of menace and often inspired by disastrous industrial events such as warehouse fires, airplane crashes, and freight train derailments. In both cases the pictures make a strong, immediate visual statement."[8]

Sultan was one of the first to employ a wide range of industrial tools and materials, particularly tar, in lieu of traditional brushes and paints. "Out of industrial materials such as vinyl tile, butyl robber, and spackling plaster Sultan builds pictures that release pleasing vibrations in the mind and the eye," notes Calvin Tomkins in The New Yorker.[9] Sultan's frequent use of tar was influenced by his father's tire business, and his interest in the industrial world came from his formative years at the Art Institute of Chicago. "Donald Sultan continues to stretch the technical possibilities of his medium," observes Michael Brenson in the New York Times. "His images are fresh and direct in part because he approaches industrial materials as if they were tubes of paint, feeling free to use anything as long as he uses it directly, in the form in which he finds it."[10] In that regard, Sultan said that he "felt more comfortable working with the materials." “My father was a physical person", he explained, "I just felt most comfortable making things and moving things. Part of the whole American experience I came out of was the empire building mentality — physical labor. My grandfather was on the assembly lines of Detroit in the Depression. It was the way it was.”[11]

Sultan's imagery was simultaneously abstract and representational, and as he was exploring the boundary between the abstract and the everyday, he moved from the industrial subjects to the natural world, creating paintings and drawings of fruits and flowers – lemons and tulips, pomegranates and poppies. Of these works, art critic Vivien Raynor wrote in the New York Times, "Beneath these curmudgeonly surfaces there beats a romantic sensibility that is profoundly stirred by nature."[12] Although Sultan's subject matter varies, his still lifes share formal similarities of volume, texture and richness. He is best known for his lemons and fruit, and states that his subjects develop from previous work. The oval of his lemons has led to a series of oval-blossomed tulips. Dots from dice have become oranges. What does not change is the statement Sultan's images make. His work incorporates basic geometric and organic forms with a visual purity that is both subtle and monumental. His images are weighty, with equal emphasis on both negative and positive areas. Sultan's still lifes are studies in contrast. "Most of my ideas were to put imagery back into abstract painting,” explains Sultan of his artistic inspiration. “Some of the ones that look the most abstract are actually the most realistic."[11]

His sensual, fleshy object representations are rendered through a labor-intensive and unique method. Instead of canvas, Sultan works on Masonite covered with 12-inch vinyl floor tiles. "He glues linoleum vinyl floor tile to plywood," explains art critic Michael Brenson in the New York Times, "then he covers the tile with tar. When it dries, he draws on it. In some places he scrapes the tar away and allows the tile to show through. Elsewhere, he cuts the tar away and fills in sections with plaster. The plaster and tile may or may not be painted. The color often retains the gloss and unnatural lushness of the Polaroid photographs Sultan takes after he decides the still-life arrangement. The results are surprising and hip. The still lifes may not literally contain apples and oranges, but they do mix together very different, seemingly incompatible elements... Positive and negative, charred and pristine, ripeness and decay all nestle together..."[13]

Sultan's use of industrial materials in this way is striking and innovative, and Vivien Raynor has made this point in the New York Times stating that "Donald Sultan is descended from the Process artists of the late 1960's in that he makes art out of materials that are very much a part of contemporary life. Yet even as his coeval, Julian Schnabel, has cornered plates as a medium, Sultan seems to have been the first to work in tar, combining it with spackle and latex on a ground consisting of vinyl tiles attached to Masonite."[12] It is through the use of these industrial materials, as well as through the deconstruction of his subjects into basic forms, that Sultan's paintings are enriching and elevating the still-life tradition. He is exploring the medium further through techniques of gouging, sanding, and buffing to create flatness, depth, gloss, and texture. The paintings are made of the same materials as the building in which the viewer stands; the architecture participates in the paintings. Weighty and structured, they are minimal and expressionist at the same time, while his images contradict their common association with fragility. "Sultan pushes the boundaries of painting as he virtually sculpts the painting into pictures that are minimal but opulently rich," notes columnist R. Couri Hay, a former editor of Andy Warhol's Interview Magazine in his 2011 profile of Sultan for the Hamptons Magazine.[3] The process of making these painting, suggests the New York Times, is technically so complex and, consequently, so painstakingly slow, that finishing "a single painting can take up to a month, so that Mr. Sultan's annual output is 12 to 18 paintings."[4]

The format of Sultan's paintings is almost always dictated by the tiles: one-foot squares, eight-foot squares, or most recently, four and eight-foot squares. Michael Brenson has referred to the smallest ones as "cunning little still lifes" and suggested that "the immediate effect is that of a detail in a Spanish Old Master painting isolated and blown up, or a detail in a fresco that has just been cleaned."[13] The larger compositions, huge pieces of fruit, flowers, dominoes, buttons and other objects, set against the stark, unsettling tar black, eight foot square background, have a different effect and dominate the viewer. Sultan describes these works as "heavy structure, holding fragile meaning with the ability to turn you off and turn you on at the same time."[14]

In addition to his paintings, Sultan has had success as a draftsman, printmaker and sculptor. As a printmaker, his scope of work includes lithography, serigraphy, wood cut, linocut, and etching.[15] His large size aquatint etchings are particularly complex technically, and many have been exhibited in museums all over the globe, including in May, 2014, at the Bibliothèque nationale de France in Paris. On his graphic work, Sultan was among a small group of influential American artists who frequently collaborated with Picasso's master-printer Aldo Crommelynck.[16] "[Sultan's etchings] emulate soft-edge charcoal drawings,' observed Suzanne Muchnic in the Los Angeles Times. "To do them, Sultan worked out a method of blowing and brushing resin powder on a printing plate before heating it. For the outsized lemons, he blew through long tubes and blurred edges of shapes with delicate Japanese brushes. The results are wonders of printmaking that retain the surface interest of drawings."[17]

As a draftsman, Sultan remains devoted to his imagery of nature. His silhouetted charcoal dr

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลังจากได้รับใบปริญญา MFA จากสถาบันศิลปะของชิคาโก โดนัลด์สุลต่านย้ายไปนิวยอร์กในปี 1975 เพื่อเริ่มต้นอาชีพของเขาเป็นศิลปิน ในตอนแรก เขาถูกสนับสนุนตัวเอง ด้วยการช่วยศิลปินอื่น ๆ สร้างลอฟท์ในระหว่างวันและภาพในเวลากลางคืน เร็ว ๆ นี้เขาได้เป็น handyman ตำแหน่งเต็มเวลาในหอศิลป์ งานที่กินเวลาจนปิดเก็บใน 1978 ในปีค.ศ. 1979 สุลต่านชนะ $2500 สร้างสรรค์ศิลปินราชการให้จากสภารัฐนิวยอร์กในศิลปะ และเงินใช้เขาทำงานแบบเต็มเวลาในงานศิลปะของเขา "แล้ว ผมก็เริ่ม จะแสดงคู่ของสถาน และขายงานที่เพียงพอเพื่อให้ไป เขากล่าวว่า [4]โดนัลด์สุลต่านกุหลาบเพื่อความโดดเด่นในบรรยากาศ electrified ของเรอเนสซองซ์เมือง New York ในปลายทศวรรษที่ 1970 เป็นส่วนหนึ่งของการเคลื่อนไหว "ภาพใหม่" [5] นิทรรศการเดี่ยวครั้งแรกเขาถูกติดตั้งใน 1977 ที่พื้นที่ศิลปินในนิวยอร์ก ตามกลุ่มแสดง Gallery Boone แมรีในปี 1978 และวิทนีย์ Biennial ที่วิทนีย์พิพิธภัณฑ์ศิลป์อเมริกาในปีค.ศ. 1979 เป็นงานของสุลต่านที่เริ่มดึงดูดความสนใจจากสื่อ และได้รับสำคัญ acclaim เด่นแกลเลอรี่ และพิพิธภัณฑ์ทั่วโลกเช่นพิพิธภัณฑ์ศิลปะอินเดียนาโพลิสและนิวยอร์คพิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่ในปี 1981 และฮุสตันพิพิธภัณฑ์ศิลปะร่วมสมัยยังในปี 1981 เริ่มการรวมภาพวาดของเขาในนิทรรศการของพวกเขา ในปี 1987 คนเดียว ประทับใจ นิทรรศการถูกติดตั้งที่ชิคาโกพิพิธภัณฑ์ ศิลปะร่วมสมัย ลอสแองเจลิสพิพิธภัณฑ์ ศิลปะร่วมสมัย พิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่ของฟอร์ทเวิร์ธ พิพิธภัณฑ์บรู๊คลิน และ เก็บ Helman สุ่มในนิวยอร์ก ทบทวนนิทรรศการเหล่านี้ในเดอะนิวยอร์กไทมส์ นักวิจารณ์ศิลปะโรเบอร์สมิธเขียน "นายสุลต่านได้อะไรถ้าไม่ใช่หลักของความหนาแน่นทางกายภาพ รูปหุ่นและจิตรกรรมแห่ง carpentered โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาน่ารักแบบพื้นไม่โอนอ่อนของวัสดุสามารถทำรองเท้าแตะในห้องโก illusionistic แบบ... "[6]เป็นผู้ก่อตั้งสตูดิโอ 54 ร่วม Steve Rubell ซึ่งพบในปี 1985 "ศิลปิน [ถูก] เป็น ดาวของปี 1980 เหมือนดาวร็อคของ 1960 หรือนักออกแบบแฟชั่นของยุค 1970 และสังเกตนี้ astute เต็มกับสุลต่าน [7] "ในในปลายยุค 80 ' s" เขียน Geraldine Fabricant ในเดอะนิวยอร์กไทมส์ "โดนัลด์สุลต่านก็ขี่สูง เขาถูกแทนที่ ด้วยแกลเลอรีที่คุณต้อง บางส่วนของภาพวาดของเขามีขายมากกว่า $100000 ละกัน" [4] ภาพวาด เหล่านี้อธิบายนักประวัติศาสตร์ศิลปะภาษาอังกฤษและผู้เขียนดันลอปเอียน, "แบ่งออกเป็น 2 กลุ่ม: กลุ่มแรกประกอบด้วยรูปภาพเป็นตัวหนา สีสดใสโดยรูปร่างและเค้าคมขึ้นรูปภาพเงาชัดเจน กลุ่มที่สองประกอบด้วยของดำ อ่านรูปภาพเต็มของภัยคุกคามต่อยาก และมักบันดาลเหตุการณ์ร้ายอุตสาหกรรมเช่นไฟไหม้คลังสินค้า เครื่องบินขัดข้อง และรถไฟขนส่ง derailments ในทั้งสองกรณี ภาพแถลงทันที แข็งแกร่งเห็น" [8]สุลต่านเป็นหนึ่งครั้งแรกที่ใช้วัสดุและเครื่องมืออุตสาหกรรมที่หลากหลาย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ทาร์ ไปว่าใช้แทนแปรงแบบดั้งเดิมและสี "จากอุตสาหกรรมวัสดุเช่นกระเบื้องไวนิล โม่งด... และปูน spackling สุลต่านสร้างภาพที่ปล่อยสั่นสะเทือนพอใจในจิตใจและตา หมายเหตุ Tomkins คาลวินใน The New Yorker [9] ใช้บ่อยสุลต่านทาร์ได้รับอิทธิพลจากธุรกิจยางพ่อ และความสนใจในโลกอุตสาหกรรมมาจากปีความอุดมสมบูรณ์ของเขาที่สถาบันศิลปะของชิคาโก "โดนัลด์สุลต่านยังคงยืดไปได้ทางเทคนิคของตัวกลางของเขา พิจารณา Michael Brenson ในเดอะนิวยอร์กไทมส์ "ภาพของเขาจะสด และตรงส่วนหนึ่งเนื่องจากเขาแจ้งวัสดุอุตสาหกรรมว่าพวกหลอดสี รู้สึกฟรีเพื่อใช้อะไรตราบใดที่เขาใช้มันโดยตรง ในแบบที่เขาพบว่า" [10] ที่เกี่ยวกับ สุลต่านกล่าวว่า เขา "รู้สึกสะดวกสบายมากขึ้นการทำงานกับวัสดุ" "พ่อเป็นคนจริง" เขาอธิบาย "ฉันเพียงรู้สึกสบายทำสิ่งและย้ายสิ่งต่าง ๆ ส่วนหนึ่งของฉันมาจากประสบการณ์ทั้งอเมริกันเป็นจักรวรรดิสร้างความคิดคือแรงงานจริง ปู่ของฉันบนบรรทัดส่วนประกอบของดีทรอยต์ในภาวะซึมเศร้าได้ ก็ตามก็" [11]ภาพของสุลต่านพร้อมบทคัดย่อ และ representational และเขาถูกหย่อนขอบระหว่างนามธรรมและในชีวิตประจำวัน เขาย้ายออกจากเรื่องอุตสาหกรรมธรรมชาติ สร้างภาพวาดและภาพวาดของผลไม้และดอกไม้ – มะนาว และดอกทิวลิป ทับทิม และป๊อบปี้ ของผลงาน นักวิจารณ์ศิลปะ Vivien แมว--ค้างคาวเขียนในเดอะนิวยอร์กไทมส์ "ข้างใต้พื้นผิวเหล่านี้ curmudgeonly มีเต้นอย่างทันโรแมนติกที่ซึ้งได้ถูกกวนตามธรรมชาติ" [12] แม้ว่าสุลต่านสาระแตกต่างกันไป สิ่งมีชีวิตของเขายังคงใช้ความคล้ายคลึงทางเสียง พื้นผิว และร่ำรวย เขาเป็นที่รู้จักกันดีสำหรับมะนาวและผลไม้ของเขา และระบุว่า เรื่องของเขาพัฒนาจากงานก่อนหน้านี้ วงรีของมะนาวของเขาได้นำไปสู่ชุดของวงรีดอกดอกทิวลิป จุดจากลูกเต๋าได้กลายเป็น ส้ม อะไรไม่เปลี่ยนจะทำให้ภาพของสุลต่านงบ งานของเขารวมเอารูปแบบเรขาคณิต และอินทรีย์พื้นฐาน ด้วยความบริสุทธิ์ภาพที่ฉลาด และอนุสาวรีย์ รูปภาพของเขาคือ weighty เท่ากับพื้นที่ทั้งลบ และบวก สุลต่านของสิ่งมีชีวิตยังคงมีการศึกษาใน "ที่สุดของความคิดของฉันได้กลับภาพเป็นภาพเขียนนามธรรม อธิบายสุลต่านของแรงบันดาลใจทางศิลปะ "บางคนที่มีลักษณะนามธรรมมากที่สุดเป็นจริงที่สุดจริง" [11]นำเสนอวัตถุ fleshy กระตุ้นความรู้สึกของเขาจะแสดงผ่านทางวิธีการเฉพาะ และ labor-intensive แทนผืนผ้าใบ สุลต่านทำงานบน Masonite ที่ปกคลุม ด้วยกระเบื้องพื้นไวนิล 12 นิ้ว นักวิจารณ์ศิลปะ Michael Brenson ในเดอะนิวยอร์กไทมส์อธิบาย "เขา glues กระเบื้องปูพื้นไวนิลเสื่อน้ำมันกับไม้อัด "นั้นเขาครอบคลุมกระเบื้อง มีทาร์ เมื่อมันแห้ง เขาวาดไว้ ในบางสถานเขา scrapes ทาร์ไป และอนุญาตให้ไพ่แสดงถึง อื่น ๆ เขาตัดทาร์เก็บ และกรอกข้อมูลในส่วนที่มีปูนฉาบ ปูนและกระเบื้องอาจ หรืออาจไม่ได้รับการทาสี สีมักจะเงาและพลายการ์เด้นธรรมชาติของภาพ Polaroid ที่สุลต่านใช้เวลาหลังจากที่เขาตัดสินใจจัดการชีวิตที่ยังคง ผลลัพธ์น่าแปลกใจ และสะโพก สิ่งมีชีวิตยังคงอาจอักษรประกอบด้วยแอปเปิ้ลและส้ม แต่พวกเขาผสมกันองค์ประกอบที่แตกต่างกันมาก ดูเหมือนว่าจะไม่เข้ากัน... ค่าบวก และค่าลบ เหมือนถูกย่าง และ บริสุทธิ์ ripeness และผุทั้งหมดรวมกัน... "[13]Sultan's use of industrial materials in this way is striking and innovative, and Vivien Raynor has made this point in the New York Times stating that "Donald Sultan is descended from the Process artists of the late 1960's in that he makes art out of materials that are very much a part of contemporary life. Yet even as his coeval, Julian Schnabel, has cornered plates as a medium, Sultan seems to have been the first to work in tar, combining it with spackle and latex on a ground consisting of vinyl tiles attached to Masonite."[12] It is through the use of these industrial materials, as well as through the deconstruction of his subjects into basic forms, that Sultan's paintings are enriching and elevating the still-life tradition. He is exploring the medium further through techniques of gouging, sanding, and buffing to create flatness, depth, gloss, and texture. The paintings are made of the same materials as the building in which the viewer stands; the architecture participates in the paintings. Weighty and structured, they are minimal and expressionist at the same time, while his images contradict their common association with fragility. "Sultan pushes the boundaries of painting as he virtually sculpts the painting into pictures that are minimal but opulently rich," notes columnist R. Couri Hay, a former editor of Andy Warhol's Interview Magazine in his 2011 profile of Sultan for the Hamptons Magazine.[3] The process of making these painting, suggests the New York Times, is technically so complex and, consequently, so painstakingly slow, that finishing "a single painting can take up to a month, so that Mr. Sultan's annual output is 12 to 18 paintings."[4]มักมีบอกรูปแบบของภาพวาดของสุลต่าน โดยกระเบื้อง: เท้าหนึ่งสี่เหลี่ยม สี่เหลี่ยมแปดฟุต หรือล่าสุด 4 และ 8 ฟุต Michael Brenson ได้อ้างอิงน้อยที่สุดเป็น "ไหวพริบน้อยยังคงสิ่งมีชีวิต" และแนะนำที่ "มีผลทันทีคือรายละเอียดในหลักการเก่าสเปนภาพวาดแยกต่างหาก และขั้ว หรือรายละเอียดในจิตรกรรมฝาผนังที่มีเพียงการทำความสะอาด" [13] ที่องค์ใหญ่ ผลไม้ ดอกไม้ แต้ม ปุ่ม และ วัตถุอื่น ๆ ชิ้นใหญ่ได้กับทาร์สิ้นเชิง ก่อกวนสีดำ พื้นหลังตารางฟุตแปด มีผลแตกต่างกัน และครองตัวแสดง สุลต่านอธิบายผลงานเหล่านี้เป็น "หนักโครงสร้าง โฮลดิ้งเปราะบางความหมาย มีความสามารถคุณปิด และเปิดให้คุณในเวลาเดียวกัน" [14]นอกจากภาพวาดของเขา สุลต่านได้มีความสำเร็จเป็นเรา printmaker และประติมากร เป็นการ printmaker ขอบเขตของงานรวมถึงภาพพิมพ์หิน serigraphy ตัดไม้ linocut และกัด [15] เขา etchings aquatint ขนาดใหญ่ซับซ้อนโดยเฉพาะอย่างยิ่งเทคนิค และจำนวนมากได้ถูกจัดแสดงในพิพิธภัณฑ์ทั่วโลก รวมที่ทาดีนห้องพักทุกห้องในพฤษภาคม 2014 เดอฟรองซ์ในปารีส ในการทำงานของกราฟิก สุลต่านได้ในกลุ่มเล็ก ๆ ของศิลปินอเมริกันมีอิทธิพลที่มักร่วมมือกันของ Picasso หลักพิมพ์ Aldo Crommelynck [16] " [สุลต่าน etchings] จำลองภาพวาดถ่านอ่อนขอบ ซูซานคอ Muchnic ในลอสแอนเจลิสไทมส์สังเกต" การทำเช่นนั้น สุลต่านทำงานออกวิธีการเป่า และแปรงยางผงบนแผ่นพิมพ์ก่อนความร้อนนั้น สำหรับมะนาวที่อบอุ่น เขาได้พัดผ่านท่อยาว และเบลอขอบของรูปร่างกับแปรงอ่อนญี่ปุ่น ผลลัพธ์คือ ความมหัศจรรย์ของภาพพิมพ์ที่เก็บดอกเบี้ยพื้นผิวของภาพวาด" [17]เป็นตัวเรา สุลต่านยังคงอุทิศให้กับภาพถ่ายของเขาของธรรมชาติ ดร.เขาถ่าน silhouetted

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลังจากได้รับปริญญา MFA จากสถาบันศิลปะแห่งชิคาโก , โดนัลด์สุลต่านย้ายไปนิวยอร์กในปี 1975 เริ่มอาชีพของเขาในฐานะศิลปิน ตอนแรกเขาก็สนับสนุนตัวช่วยสร้างโดยศิลปินอื่น ๆรวม ระหว่างวัน และงานกลางคืน ทันทีที่เขาได้รับตำแหน่งเต็มเวลาเป็น Handyman ในหอศิลป์ งานที่ lasted จนกว่าหอศิลป์ปิดในปี 1978 ในปี 1979 , สุลต่านจะ $ 2 ,500 ศิลปินสร้างสรรค์การบริการสาธารณะทุนจากสภาแห่งรัฐนิวยอร์กในศิลปะ และเงินที่ทำให้เขาทำงานเต็มเวลาในงานศิลปะของเขา แล้วผมก็เริ่มแสดงที่คู่ของสถานที่และขายงานมากพอแล้วเก็บไป , " เขากล่าวว่า . [ 4 ]

โดนัลด์สุลต่านกุหลาบเพื่อความโดดเด่นในบรรยากาศของยุคไฟฟ้าเมืองนิวยอร์กในปี 1970 เป็นส่วนหนึ่งของ " ภาพ " เคลื่อนไหวใหม่ [ 5 ] นิทรรศการเดี่ยวครั้งแรกของเขาถูกติดตั้งในปี 1977 ที่ศิลปินที่ว่างในนิวยอร์กตามกลุ่มแสดงที่แมรี่ บูน แกลเลอรี่ ใน 1978 และวิทนีย์ล้มลุกที่พิพิธภัณฑ์ พิพิธภัณฑ์ศิลปะใน 2522เป็นงานของสุลต่านเริ่มดึงดูดความสนใจของสื่อและได้รับการโห่ร้องที่สำคัญ หอศิลป์และพิพิธภัณฑ์ชื่อดังทั่วโลก เช่น อินเดียแนโพลิสของพิพิธภัณฑ์ศิลปะและพิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่ในนิวยอร์ก 1981 และฮูสตันพิพิธภัณฑ์ศิลปะร่วมสมัยใน 1981 เริ่มรวมภาพวาดของเขาในผลงานของพวกเขา ในปี 1987 คนเดียว