Party Rootedness versus Personalism

Party Rootedness versus Personalism
The ability of nonpartisan and antiparty candidates to win office serves as another indicator of party rootedness in society. Where citizens are attached to a party, such candidates rarely win high office. While nonpartisan or antiparty candidates rarely do well in consolidated democracies, such independent office-seekers can succeed in new democracies with inchoate party systems. Space for populists is especially available in presidential systems, where candidates can appeal directly to voters without needing to become head of a party in order to become a governor or president. For example, Brazil's Fernando Collor de Mello ran for president in 1989 at the head of a party that he had created for the purpose, and he ran as an antiparty figure. In the October 1990 congressional elections, held just seven months after his inauguration, his party won only 40 of 503 lower-chamber seats, and it evaporated within months of his December 1992 resignation (submitted to avoid impending impeachment proceedings). In 1990, Peru's Alberto Fujimori created an ad hoc party as part of his successful presidential run. He too campaigned against parties and has subsequently eschewed efforts to build a party. In Peru, political independents dominated the 1995 municipal elections. Hoping to imitate Fujimori's success at winning popular support, a new cohort of antiparty politicians has emerged.
Personalism and antiparty politicians are also common in some post-Soviet [End Page 74] cases. Russian president Boris Yeltsin is not a member of a party and has undermined parties. Aleksandr Lebed, the former Soviet air force general who finished third in the 1996 Russian presidential election, ran as a quasi-independent. So did Stanis~aw Tymiñski, who finished second in the 1990 Polish presidential election. Nonpartisan candidates have fared well in the plurality races for both chambers of the Russian parliament. In the 1993 elections, well over half of the single-member-district candidates for the lower chamber had no partisan affiliation, and only 83 of the 218 deputies elected in these races belonged to a party. In 1995, more than 1,000 of the 2,700 candidates for the single-member-district seats were independents. Independents won 78 of the 225 single-member seats; the largest single party could muster only 58 seats. 8
In more institutionalized party systems, such personalism is the exception. Prime ministers in Western Europe and presidents in the Latin American countries with more institutionalized systems are almost always longtime members of major parties.
These indicators show that there are profound differences in the rootedness of parties in society. In most of the advanced industrial democracies, despite some erosion in party voting over recent decades, more than half the voters identify with and vote for the same party over time. 9 In Brazil, Peru, and Russia, only a small minority of voters stick with the same party through election after election. The weakness of parties' social roots means that democratic political competition, rather than being channeled through parties and other democratic institutions, assumes a personalized character.
These differences in party rootedness have significant implications for democratic politics. In more institutionalized systems, voters are more likely to identify with a party, and parties are more likely to dominate patterns of political recruitment. In inchoate systems, a larger share of the electorate votes more according to personal image or personal connections than party, and antiparty politicians find it easier to win office. Thus populism and "antipolitics" are more common in countries with weakly institutionalized systems. Personalities rather than party organizations dominate the political scene. Given the propensity toward personalism and the comparative weakness of parties, mechanisms of democratic accountability are usually weaker. Weak party roots in society and a high degree of personalism enhance the role of television in campaigns, especially for executive positions. Democracies with weak party systems tend to take on what Guillermo O'Donnell calls "delegative" characteristics, as mechanisms of accountability grow weaker, personalism increases, and the executive branch claims sweeping powers. 10
Because they rely on direct links to the masses, populist leaders are more likely than others to act with an eye toward publicity rather than [End Page 75] long-range policy impact. Tied to parties loosely if at all, they are more likely to be erratic and to violate unspoken "rules of the game." A vicious cycle can set in as the inchoate nature of the party system creates opportunities for populists, who then govern without attempting to create more solid institutions. In an inchoate system, predictability is low while the potential for erratic leadership is high. Politics tends to be more personalized and patrimonial.
In more institutionalized systems, party labels are powerful symbols, and party commitments are important. Parties give citizens a way of understanding who is who in politics without needing to read all the fine print. By doing so, they help to facilitate accountability, a central element of democratic politics. Even if voters cannot evaluate individual legislative candidates, they can evaluate party labels and can differentiate among the parties.
With inchoate party systems, there is less institutional control over leadership recruitment. Even in this era of instant mass communications (which makes it easier for candidates to reach the public directly) and of skepticism about parties (which makes it easier for antiparty politicians to gain currency), countries with more institutionalized party systems are less likely to have antiparty leaders.
Because of the greater probability that a populist with a weak party base might be elected, institutional impasses are more likely in democracies with inchoate party systems. In institutionalized systems, candidates from minor parties have little prospect of being elected president. Most voters are loyal to a party, and they generally cast their ballots for candidates from that party. This reduces the likelihood that a candidate from a minor party could win the election, and also lengthens the odds facing populist, antiparty candidates.
An election is personalistic if citizens cast their ballots more on the basis of a candidate's personal appeal than on the basis of party profile. Of course, some citizens in all democracies vote this way, but where personalistic disputes are decisive and party labels are less entrenched, those who win elections are likely to feel less restrained in how they govern. They are more prone to demagoguery and populism, both of which can have deleterious effects on democracy.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Rootedness ปาร์ตี้กับ Personalism ความสามารถของผู้สมัคร nonpartisan และ antiparty จะชนะสำนักงานทำหน้าที่เป็นดัชนีชี้วัดอื่นของ rootedness บุคคลในสังคม ประชาชนอยู่ที่บุคคล ผู้สมัครดังกล่าวไม่ค่อยชนะสำนักงานสูง ในขณะที่ nonpartisan หรือ antiparty ผู้สมัครไม่ค่อยดีในรวมเหมือน ๆ เช่นอิสระสำนักนี้สามารถประสบความสำเร็จในระบบ inchoate ของใหม่เหมือน ๆ พื้นที่ populists ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระบบประธานาธิบดี ซึ่งผู้สมัครสามารถดึงดูดให้ผู้ลงคะแนนโดยตรงไม่จำเป็นต้องเป็น หัวหน้าฝ่ายให้ ผู้ว่าราชการหรือประธาน ตัวอย่าง บราซิลของ Fernando Collor de Mello วิ่งสำหรับประธานในปี 1989 ในพรรคที่เขาได้สร้างขึ้นสำหรับวัตถุประสงค์ และเขาวิ่งเป็นรูปการ antiparty ในเดือนตุลาคมปี 1990 ตั้งเลือกตั้ง จัดเพียงเจ็ดเดือนหลังจากเขานอก พรรคของเขาชนะเพียง 40 ที่นั่งต่ำกว่าห้อง 503 และจะหายไปภายในเดือนของเขาออก 1992 ธันวาคม (ส่งเพื่อหลีกเลี่ยงการ impeachment ใกล้ตอน) ในปี 1990 เปรูของ Alberto Fujimori สร้างพรรคเป็นกิจเป็นส่วนหนึ่งของความสำเร็จของเขาประธานาธิบดีรัน เขาเกินไปรณรงค์กับพรรค และต่อมามี eschewed พยายามสร้างภาคี ในเปรู เมือง independents ครอบงำการเลือกตั้งเทศบาล 1995 หวังที่จะเลียนแบบความสำเร็จของ Fujimori ที่ชนะคะแนนสนับสนุน มีชุมนุม cohort ใหม่ของนักการเมือง antiparty Personalism และนักการเมือง antiparty ได้นอกจากนี้ในบางกรณีหลังโซเวียต [74 หน้าสุดท้าย] รัสเซียประธานาธิบดี Yeltsin บอริสไม่ใช่สมาชิกของภาคี และได้ทำลายบุคคล Aleksandr Lebed อดีตสหภาพโซเวียตกองทัพอากาศทั่วไปที่เสร็จสิ้นในปี 1996 รัสเซียเลือกตั้งประธานาธิบดี สาม วิ่งเป็นอิสระ quasi- ก็ Stanis ~ สะสม Tymiñski ที่สิ้นสุดที่สองในการเลือกตั้งประธานาธิบดีโปแลนด์ปี 1990 สมัคร nonpartisan มี fared ดีในการแข่งขันได้สำหรับทั้งหอสภารัสเซีย ในการเลือกตั้งปี 1993 ดีกว่าครึ่งหนึ่งของผู้สมัครเขตเดียวสมาชิกสำหรับห้องล่างได้ไม่สังกัดพรรค และ 83 ของผู้แทนราษฎรสเปน 218 ที่เลือกในการแข่งขันเหล่านี้อยู่ที่บุคคล ใน 1995 กว่า 1000 ผู้สมัคร 2700 ที่นั่งเดียวสมาชิกอำเภอถูก independents Independents ชนะ 78 ที่นั่งเดียวสมาชิก 225 พรรคเดียวที่ใหญ่ที่สุดสามารถรวบที่นั่ง 58 เท่านั้น 8 เพิ่มเติมระบบพรรค institutionalized, personalism ดังกล่าวเป็นข้อยกเว้น นายกรัฐมนตรีในยุโรปตะวันตกและประธานาธิบดีประเทศริกามีมากขึ้นเกือบตลอดเวลามีระบบ institutionalized longtime สมาชิกของพรรคการเมืองใหญ่ ตัวบ่งชี้เหล่านี้แสดงว่า มีความแตกต่างที่ลึกซึ้งใน rootedness ของบุคคลในสังคม ส่วนใหญ่เหมือน ๆ อุตสาหกรรมขั้นสูง แม้มีบางส่วนพังทลายในพรรคลงคะแนนทศวรรษล่าสุด ผู้ลงคะแนนมากกว่าครึ่งระบุด้วย และลงคะแนนพรรคเดียวกันช่วงเวลา 9 ในบราซิล เปรู รัสเซีย เฉพาะชนกลุ่มน้อยขนาดเล็กของผู้ลงคะแนนติดกับฝ่ายเดียวกันที่ผ่านการเลือกตั้งหลังเลือกตั้ง อ่อนแอของรากฐานทางสังคมของบุคคลหมายความ ว่า การแข่งขันทางการเมืองประชาธิปไตย แทนที่จอผ่านบุคคลและสถาบันประชาธิปไตยอื่น ๆ สันนิษฐานอักขระส่วนตัว Rootedness บุคคลเหล่านี้ต่างมีนัยสำคัญในทางการเมืองประชาธิปไตย ในเพิ่มเติม institutionalized ระบบ ผู้ลงคะแนนมีแนวโน้มให้กับบุคคล และบุคคลมีแนวโน้มครองรูปแบบของการสรรหาบุคลากรทางการเมือง ในระบบ inchoate เสียงส่วนใหญ่ในรูปแบบอื่น ๆ ตามภาพส่วนบุคคลหรือการเชื่อมต่อส่วนบุคคลมากกว่าพรรค และ antiparty นักการเมืองหาง่ายชนะสำนักงาน ดังนั้น ประชานิยมและ "antipolitics" ได้ทั่วไปในประเทศที่มีระบบ weakly institutionalized สับสนแทนที่เป็นองค์กรบุคคลครองฉากทางการเมือง ให้สิ่งต่อ personalism และอ่อนแอเปรียบเทียบพรรค กลไกของประชาธิปไตยความรับผิดชอบมักจะแข็งแกร่ง ฝ่ายอ่อนแอรากในสังคมระดับสูงของ personalism เพิ่มบทบาทของโทรทัศน์ในแคมเปญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับตำแหน่งผู้บริหาร เหมือน ๆ กับระบบพรรคอ่อนแอมักจะ ใช้ในลักษณะใด Guillermo O'Donnell เรียก "delegative" เป็นกลไกของความรับผิดชอบเติบโตแข็งแกร่ง personalism เพิ่ม และสาขาผู้บริหารอ้างอำนาจกวาด 10 เนื่องจากพวกเขาอาศัยเชื่อมโยงโดยตรงกับมวลชน ผู้นำประชานิยมมีแนวโน้มที่อื่น ๆ ทำกับตาไปทางประชาสัมพันธ์แทนที่เป็นผลกระทบระยะยาวนโยบาย [75 หน้าสุดท้าย] เชื่อมโยงไปยังบุคคลซึ่งถ้าเลย พวกเขามีแนวโน้มให้ความ และละเมิด unspoken "กติกาของเกม" สามารถตั้งรอบทายาใน ตามธรรมชาติของระบบของ inchoate สร้างโอกาสสำหรับ populists ผู้ควบคุมแล้ว ไม่พยายามที่จะสร้างสถาบันขึ้นแข็ง ในระบบ inchoate แอพพลิเคชันจะต่ำในขณะศักยภาพความเป็นผู้นำสูง การเมืองมีแนวโน้มจะ patrimonial และส่วนบุคคลมากขึ้น ในเพิ่มเติม institutionalized ระบบ ป้ายชื่อพรรคสัญลักษณ์ที่มีประสิทธิภาพ และผูกพันบุคคลสำคัญ ฝ่ายให้พลเมืองทางใครเป็นใครในเมืองไม่จำเป็นต้องอ่านทั้งหมดพิมพ์ปรับความเข้าใจ การทำเช่นนั้น พวกเขาช่วยเพื่อความรับผิดชอบ องค์ประกอบหลักของการเมืองประชาธิปไตย แม้ว่าผู้ลงคะแนนไม่สามารถประเมินผู้สมัครสภาละ พวกเขาสามารถประเมินป้ายชื่อพรรค และสามารถแยกความแตกต่างระหว่างทุกฝ่าย ด้วยระบบของ inchoate มีน้อยสถาบันควบคุมการสรรหาบุคลากรเป็นผู้นำ แม้ในยุคนี้สื่อสารมวลชนทันที (ซึ่งทำให้ง่ายขึ้นสำหรับผู้สมัครในการเข้าถึงประชาชนโดยตรง) และสงสัยเกี่ยวกับบุคคล (ซึ่งทำได้ง่ายสำหรับนักการเมือง antiparty จะได้รับสกุลเงิน), ประเทศที่ มีระบบพรรค institutionalized เพิ่มเติมจะต้องนำ antiparty เนื่องจากค่าความเป็นไปได้ว่า populist กับฐานฝ่ายอ่อนแออาจได้รับเลือกตั้ง impasses สถาบันมีแนวโน้มในเหมือน ๆ กับระบบของ inchoate ในระบบ institutionalized ผู้สมัครจากพรรคเล็กมีโอกาสน้อยของอยู่ ผู้ลงคะแนนมากที่สุดเป็นผู้จงรักภักดีฝ่าย และพวกเขาโยนคะแนนของพวกเขาสำหรับผู้สมัครจากพรรคนั้นโดยทั่วไป นี้ช่วยลดโอกาสที่ผู้สมัครจากพรรคเล็กสามารถชนะการเลือกตั้ง และยัง เท่าเดิมราคาหันประชานิยม antiparty ผู้สมัคร การเลือกตั้งประชาชนโยนคะแนนของพวกเขาเพิ่มเติมตามอุทธรณ์ของผู้สมัครบุคคลกว่าตามโปรไฟล์ของ personalistic ได้ แน่นอน บางพลเมืองในเหมือน ๆ ทั้งหมดลงคะแนนด้วยวิธีนี้ แต่ที่พิพาท personalistic เป็นเด็ดขาด และป้ายชื่อพรรคมีน้อยมั่นคงแห่ง รัฐ ผู้ที่ชนะการเลือกตั้งมักใจน้อยยับยั้งในวิธีที่พวกเขาควบคุม พวกเขามีแนวโน้มมากขึ้นที่ demagoguery และประชานิยม ซึ่งทั้งสองจะมีผลร้ายประชาธิปไตย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อเทียบกับพรรคหยั่งรากลึก Personalism
ความสามารถของผู้สมัครและกลางที่จะชนะ antiparty สำนักงานทำหน้าที่เป็นตัวบ่งชี้ของพรรคอื่นหยั่งรากลึกในสังคม ที่ประชาชนจะแนบไปกับบุคคลที่ผู้สมัครดังกล่าวไม่ค่อยชนะสำนักงานสูง ในขณะที่ผู้สมัครหรือกลาง antiparty ไม่ค่อยทำดีในระบอบประชาธิปไตยรวมเป็นอิสระเช่นสำนักงานผู้สมัครสามารถประสบความสำเร็จในระบอบประชาธิปไตยใหม่ที่มีระบบขั้นต้นของพรรค พื้นที่สำหรับประชานิยมใช้ได้เฉพาะอย่างยิ่งในระบบประธานาธิบดีที่ผู้สมัครสามารถอุทธรณ์โดยตรงไปยังผู้มีสิทธิเลือกตั้งโดยไม่จำเป็นต้องเป็นหัวหน้าพรรคเพื่อที่จะกลายเป็นผู้ว่าราชการจังหวัดหรือประธาน ยกตัวอย่างเช่นบราซิลเฟอร์นันโดเดอเมลโล Collor วิ่งไปหาประธานในปี 1989 ที่หัวของบุคคลที่เขาได้สร้างขึ้นเพื่อวัตถุประสงค์ที่และเขาวิ่งตามรูป antiparty ในตุลาคม 1990 การเลือกตั้งรัฐสภาที่จัดขึ้นเพียงเจ็ดเดือนหลังจากเข้ารับตำแหน่งของเขาได้รับรางวัลบุคคลที่เขาเพียง 40 503 ที่นั่งที่ต่ำกว่าห้องและมันระเหยภายในเดือนธันวาคม 1992 เขาลาออก (ส่งกำลังจะเกิดขึ้นเพื่อหลีกเลี่ยงการดำเนินการฟ้องร้อง) ในปี 1990 ของเปรูอัลแบร์โตฟูจิโมริสร้างพรรคเฉพาะกิจเป็นส่วนหนึ่งของการทำงานที่ประสบความสำเร็จของประธานาธิบดี เขารณรงค์เกินไปต่อบุคคลและความพยายามเลี่ยงต่อมาในการสร้างงานปาร์ตี้ ในเปรูที่ปรึกษาทางการเมืองครอบงำการเลือกตั้งระดับชาติ 1995 หวังที่จะเลียนแบบความสำเร็จของฟูจิโมริที่ชนะการสนับสนุนที่นิยมหมู่ใหม่ของนักการเมือง antiparty ได้เกิด.
Personalism และนักการเมือง antiparty ยังเป็นคนธรรมดาในบางหลังโซเวียต [สุดท้ายหน้า 74] กรณี ประธานาธิบดีรัสเซียบอริสเยลต์ซินไม่ได้เป็นสมาชิกของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งและได้ทำลายฝ่าย อเล็กซานเด Lebed อดีตกองทัพอากาศโซเวียตทั่วไปที่สามในการเลือกตั้งประธานาธิบดีรัสเซีย 1996 วิ่งเป็นกึ่งอิสระ เพื่อให้ได้ Stanis ~ อัTymiñskiที่สองเสร็จในปี 1990 การเลือกตั้งประธานาธิบดีโปแลนด์ ผู้สมัครกลางได้มีอาการดีในการแข่งขันจำนวนมากสำหรับทั้งสองห้องของรัฐสภารัสเซีย ในปี 1993 การเลือกตั้งดีกว่าครึ่งหนึ่งของผู้สมัครที่เดียวของสมาชิกอำเภอสำหรับห้องล่างไม่มีสังกัดพรรคและมีเพียง 83 แห่ง 218 เจ้าหน้าที่ได้รับการเลือกตั้งในการแข่งขันเหล่านี้เป็นบุคคลที่ ในปี 1995 กว่า 1,000 ของผู้สมัคร 2,700 สำหรับเดียวของสมาชิกอำเภอที่นั่งที่ปรึกษา ที่ปรึกษาได้รับรางวัล 78 ของ 225 ที่นั่งเดียวของสมาชิก; พรรคเดียวที่ใหญ่ที่สุดสามารถรวบรวมเพียง 58 ที่นั่ง 8
ในระบบพรรคเป็นสถาบันมากขึ้น Personalism ดังกล่าวเป็นข้อยกเว้น นายกรัฐมนตรีในยุโรปตะวันตกและประธานาธิบดีในประเทศละตินอเมริกากับระบบสถาบันอื่น ๆ ก็มักจะเป็นสมาชิกเก่าแก่ของฝ่ายที่สำคัญ.
ชี้วัดเหล่านี้แสดงให้เห็นว่ามีความแตกต่างที่ลึกซึ้งในการหยั่งรากลึกของบุคคลในสังคม ในส่วนของประชาธิปไตยอุตสาหกรรมขั้นสูงแม้จะมีการพังทลายของบางอย่างในการออกเสียงลงคะแนนของพรรคในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมามากกว่าครึ่งหนึ่งของผู้มีสิทธิเลือกตั้งระบุด้วยและออกเสียงลงคะแนนสำหรับพรรคเดียวกันเมื่อเวลาผ่านไป 9 ในบราซิลเปรูและรัสเซียมีเพียงส่วนน้อยของผู้มีสิทธิเลือกตั้งที่มีขนาดเล็กติดกับพรรคเดียวกันผ่านการเลือกตั้งหลังการเลือกตั้ง ความอ่อนแอของฝ่ายรากสังคมหมายความว่าการแข่งขันทางการเมืองในระบอบประชาธิปไตยแทนที่จะถูกช่องทางผ่านบุคคลและสถาบันประชาธิปไตยอื่น ๆ ถือว่าเป็นตัวละครที่ส่วนบุคคล.
แตกต่างเหล่านี้หยั่งรากลึกในพรรคมีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญทางการเมืองในระบอบประชาธิปไตยสำหรับ ในระบบสถาบันอื่น ๆ อีกมากมายผู้มีสิทธิเลือกตั้งมีแนวโน้มที่จะระบุกับงานปาร์ตี้และบุคคลที่มีแนวโน้มที่จะครองรูปแบบของการรับสมัครทางการเมือง ในระบบขั้นต้น, หุ้นขนาดใหญ่ของการเลือกตั้งลงคะแนนมากขึ้นตามภาพส่วนบุคคลหรือการเชื่อมต่อส่วนบุคคลมากกว่าพรรคและนักการเมือง antiparty พบว่ามันง่ายที่จะชนะการสำนักงาน ดังนั้นประชานิยมและ "antipolitics" จะมีอยู่มากในประเทศที่มีระบบสถาบันอ่อน บุคลิกภาพมากกว่าองค์กรบุคคลที่ครองฉากทางการเมือง ได้รับความเอนเอียงไปทาง Personalism และเปรียบเทียบความอ่อนแอของฝ่ายกลไกของความรับผิดชอบในระบอบประชาธิปไตยมักจะปรับตัวลดลง รากของบุคคลที่อ่อนแอในสังคมและระดับสูงของ Personalism เสริมสร้างบทบาทของโทรทัศน์ในแคมเปญโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับตำแหน่งผู้บริหาร ประชาธิปไตยกับระบบของบุคคลที่อ่อนแอมักจะใช้กับสิ่งที่กิดอนเนลล์เรียกว่า "delegative" ลักษณะเป็นกลไกของความรับผิดชอบที่อ่อนแอเติบโตเพิ่มขึ้น Personalism และเรียกร้องผู้บริหารสาขากวาดอำนาจ 10
เพราะพวกเขาพึ่งพาการเชื่อมโยงโดยตรงเพื่อมวลชนผู้นำประชาธิปไตยมีแนวโน้มมากขึ้นกว่าคนอื่น ๆ ที่จะทำหน้าที่ด้วยตาต่อการประชาสัมพันธ์มากกว่า [หน้า End 75] ผลกระทบนโยบายระยะยาว ผูกติดอยู่กับฝ่ายคับถ้าที่ทั้งหมดที่พวกเขามีแนวโน้มที่จะผิดปกติและจะละเมิดไม่ได้พูด "กฎของเกม." วงจรอุบาทว์สามารถตั้งค่าในลักษณะเป็นขั้นต้นของระบบพรรคสร้างโอกาสในการประชานิยมที่แล้วปกครองโดยไม่ต้องพยายามที่จะสร้างสถาบันที่มั่นคงมากขึ้น ในระบบขั้นต้นคาดการณ์อยู่ในระดับต่ำในขณะที่มีศักยภาพในการเป็นผู้นำที่ผิดปกติอยู่ในระดับสูง การเมืองมีแนวโน้มที่จะมากขึ้นและส่วนบุคคลมรดก.
ในระบบสถาบันมากขึ้นป้ายชื่อของบุคคลที่เป็นสัญลักษณ์ที่มีประสิทธิภาพและภาระผูกพันของบุคคลที่มีความสำคัญ ภาคีให้ประชาชนทางของความเข้าใจใครเป็นใครในทางการเมืองโดยไม่จำเป็นต้องอ่านพิมพ์ปรับ โดยทำเช่นนี้จะช่วยอำนวยความสะดวกในความรับผิดชอบเป็นองค์ประกอบที่สำคัญของการเมืองในระบอบประชาธิปไตย แม้ว่าผู้มีสิทธิเลือกตั้งไม่สามารถประเมินผู้สมัครนิติบัญญัติของแต่ละบุคคลที่พวกเขาสามารถประเมินป้ายพรรคและสามารถแยกความแตกต่างในหมู่ฝ่าย.
ด้วยระบบขั้นต้นของบุคคลที่มีการควบคุมสถาบันน้อยกว่าการรับสมัครเป็นผู้นำ แม้จะอยู่ในยุคของการสื่อสารมวลทันที (ซึ่งทำให้มันง่ายขึ้นสำหรับผู้สมัครที่จะไปถึงประชาชนโดยตรง) และความสงสัยเกี่ยวกับฝ่าย (ซึ่งจะทำให้มันง่ายขึ้นสำหรับนักการเมือง antiparty ที่จะได้รับเงิน), ประเทศที่มีระบบพรรคเป็นสถาบันมากขึ้นมีโอกาสน้อยที่จะมี ผู้นำ antiparty.
เพราะน่าจะเป็นมากขึ้นว่าประชาธิปไตยที่มีฐานเป็นบุคคลที่อ่อนแออาจจะได้รับการเลือกตั้ง impasses สถาบันมีแนวโน้มมากขึ้นในระบอบประชาธิปไตยที่มีระบบขั้นต้นของพรรค ในระบบสถาบันผู้สมัครจากบุคคลที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะมีโอกาสน้อยที่จะถูกรับเลือกตั้งเป็นประธานาธิบดี ผู้มีสิทธิเลือกตั้งส่วนใหญ่มีความภักดีต่อพรรคและพวกเขาโดยทั่วไปลงคะแนนเสียงของพวกเขาสำหรับผู้สมัครจากพรรคว่า ซึ่งจะช่วยลดโอกาสที่ผู้สมัครจากพรรคเล็กสามารถชนะการเลือกตั้งและยังยาวอัตราต่อรองที่หันหน้าไปทางประชานิยมผู้สมัคร antiparty.
การเลือกตั้งเป็น personalistic ถ้าประชาชนลงคะแนนเสียงของพวกเขามากขึ้นบนพื้นฐานของการอุทธรณ์ส่วนบุคคลของผู้สมัครกว่าบนพื้นฐานของ รายละเอียดของบุคคลที่ แน่นอนว่าประชาชนบางส่วนในระบอบประชาธิปไตยทุกออกเสียงลงคะแนนด้วยวิธีนี้ แต่ที่เป็นข้อพิพาท personalistic เด็ดขาดและป้ายชื่อบุคคลที่ยึดที่มั่นน้อยกว่าผู้ที่ชนะการเลือกตั้งมีแนวโน้มที่จะยับยั้งความรู้สึกน้อยลงในวิธีที่พวกเขาควบคุม พวกเขามีแนวโน้มที่จะ demagoguery และประชานิยมซึ่งทั้งสองสามารถมีผลอันตรายในการปกครองระบอบประชาธิปไตย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

rootedness ปาร์ตี้กับบุคลิกภาพ
ความสามารถของผู้สมัครและกลาง antiparty ชนะสำนักงานทำหน้าที่เป็นตัวบ่งชี้ของพรรค rootedness ในสังคม ที่ประชาชนแนบกับพรรค ผู้สมัครดังกล่าวไม่ค่อยชนะสำนักงานสูง ในขณะที่ผู้สมัครกลางหรือ antiparty ไม่ค่อยดีนักประชาธิปไตย รวมเช่น สำนักงานผู้แสวงหาอิสระสามารถประสบความสำเร็จในประเทศประชาธิปไตยใหม่ที่มีระบบปาร์ตี้เพิ่งเริ่มต้น . พื้นที่สำหรับ populists โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่มีอยู่ในระบบประธานาธิบดี ซึ่งผู้สมัครสามารถร้องเรียนโดยตรงใช้โดยไม่ต้องกลายเป็นหัวของพรรคเพื่อที่จะเป็นผู้ว่า หรือท่านประธาน ตัวอย่างเช่นบราซิล เฟอร์นันโด เดอ เมลโลสีหาเสียงเป็นประธานาธิบดีในปี 1989 ที่หัวของพรรคที่เขาสร้างขึ้นเพื่อวัตถุประสงค์และเขาวิ่งเป็น antiparty รูป ในเดือนตุลาคม 2533 รัฐสภาเลือกตั้งที่จัดขึ้นเพียงเจ็ดเดือนหลังจากรับตำแหน่ง พรรคของเขาชนะเพียง 40 กว่าที่นั่ง ห้อง 503 ,และมันระเหยภายในเดือน ธันวาคม 2535 ลาออกของเขา ( และเพื่อหลีกเลี่ยงการกล่าวโทษดำเนินคดี ) ในปี 1990 ของเปรู อัลเบร์โต ฟุจิโมะริสร้างพรรคเฉพาะกิจเป็นส่วนหนึ่งของวิ่งประธานาธิบดีของเขาประสบความสำเร็จ เขาก็รณรงค์ต่อต้านพรรคและต่อมาได้ eschewed ความพยายามที่จะสร้างพรรค ในเปรู , ที่ปรึกษาทางการเมืองการปกครอง พ.ศ. 2538 เทศบาลเลือกตั้งหวังที่จะเลียนแบบความสำเร็จของฟูจิโมริจะชนะการสนับสนุนที่เป็นที่นิยม เพื่อนร่วมงานใหม่ antiparty นักการเมืองก็โผล่แล้ว บุคลิกภาพ และ antiparty
นักการเมืองยังพบบ่อยในบางกระทู้ของสหภาพโซเวียต [ จบ ] หน้า 74 ราย ประธานาธิบดีรัสเซีย บอริส เยลต์ซิน ไม่ใช่สมาชิกของพรรค และได้ทำลายพรรค lebed อเล็กซานเดอร์ ,อดีตโซเวียตกองทัพอากาศทั่วไปที่จบที่สามในการเลือกตั้งประธานาธิบดี 2539 รัสเซีย รันเป็นกึ่งอิสระ แล้ว stanis ~ อ๊า tymi เมืองสกี , ที่เสร็จสิ้นที่สองในการเลือกตั้งประธานาธิบดีโปแลนด์ 2533 . สมัครกลางมี fared ดีในเสียงข้างมากแข่งทั้งห้องของรัฐสภารัสเซีย 2536 ในการเลือกตั้งกว่าครึ่งของเดี่ยวเขตผู้สมัครสมาชิกห้องล่างไม่มีพรรคที่สังกัด และ 83 ของ 218 เจ้าหน้าที่การเลือกตั้งในการแข่งขันเหล่านี้เป็นของพรรค ใน 1995 , มากกว่า 1000 ของ 2700 สำหรับผู้สมัครสมาชิกเขตเดียวที่นั่งอิสระ . อิสระจะ 78 ของ 225 สมาชิกเดียวที่นั่ง ; พรรคเดียวที่ใหญ่ที่สุดสามารถรวบรวมที่นั่งเพียง 58 8
ในระบบสถาบันพรรค เช่น บุคลิกภาพเป็นข้อยกเว้น นายกรัฐมนตรีในยุโรปตะวันตกและประธานาธิบดีในประเทศละตินอเมริกากับสถาบันระบบมักจะ longtime สมาชิกของพรรคการเมืองใหญ่
ตัวชี้วัดเหล่านี้แสดงให้เห็นว่ามีความแตกต่างที่ลึกซึ้งใน rootedness ของบุคคลในสังคม ในส่วนของอุตสาหกรรมที่ทันสมัยทวีปเอเชียแม้จะมีบางการกัดเซาะในพรรคลงคะแนนมากกว่าทศวรรษที่ผ่านมามากกว่าครึ่งหนึ่งของผู้มีสิทธิเลือกตั้งและระบุกับโหวตให้พรรคเดียวกันตลอดเวลา 9 ในบราซิล เปรู และรัสเซีย ส่วนเล็ก ๆของผู้มีสิทธิเลือกตั้งติดกับพรรคเดียวกันผ่านการเลือกตั้ง หลังการเลือกตั้ง จุดอ่อนของพรรคสังคมประชาธิปไตยการเมืองรากหมายถึงการแข่งขันแทนที่จะถูก channeled ผ่านบุคคลและสถาบันประชาธิปไตยอื่นๆ ถือว่าเป็นลักษณะส่วนบุคคล
ความแตกต่างเหล่านี้ในพรรค rootedness มีนัยสำคัญสำหรับการเมืองประชาธิปไตย ในสถาบันระบบร่มมีแนวโน้มที่จะระบุกับพรรคและบุคคลที่มีแนวโน้มที่จะมีรูปแบบของการสรรหาบุคลากรทางการเมือง เพิ่งเริ่มต้นในระบบ ,ขนาดใหญ่แบ่งเขตเลือกตั้งคะแนนเสียงเพิ่มเติมตามรูปภาพส่วนตัวหรือการเชื่อมต่อส่วนบุคคลมากกว่าพรรค และ antiparty นักการเมืองพบว่ามันง่ายที่จะชนะสำนักงาน ดังนั้น ประชานิยม และ " antipolitics " จะพบมากในประเทศที่มีสถาบันอย่างอ่อน ระบบ บุคคลมากกว่าองค์กรพรรคครองฉากทางการเมืองได้รับความโน้มเอียงต่อบุคลิกภาพและความอ่อนแอของกลไกการตรวจสอบเปรียบเทียบฝ่ายประชาธิปไตยมักจะอ่อนแอ พรรคอ่อนแอรากในสังคมและระดับสูงของบุคลิกภาพเพิ่มบทบาทของโทรทัศน์ในการรณรงค์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับตำแหน่งผู้บริหาร ประชาธิปไตยกับระบบพรรคอ่อนแอมีแนวโน้มที่จะใช้ในสิ่งที่ กิลเลอร์โม โอ ดอนเนลเรียก " ลักษณะ delegative "เป็นกลไกการตรวจสอบอ่อนแอลง เพิ่มบุคลิกภาพ และฝ่ายบริหารอ้างว่าพลังกวาด . 10
เพราะพวกเขาพึ่งพาการเชื่อมโยงโดยตรงกับมวลชน ผู้นำประชานิยมมีแนวโน้มมากขึ้นกว่าคนอื่น ๆ ทำด้วยตาที่มีต่อการประชาสัมพันธ์มากกว่า [ 75 ] หน้าสิ้นสุดระยะยาวนโยบายที่ส่งผลกระทบ เชื่อมโยงกับพรรคการเมืองอย่างหลวม ๆถ้าที่ทั้งหมดพวกเขามักจะคุ้มดีคุ้มร้ายและไม่ได้ละเมิดกฎ " ของเกม เป็นวงจรอุบาทว์สามารถตั้งค่าในธรรมชาติที่เพิ่งเริ่มต้นของระบบพรรคสร้างโอกาสสำหรับ populists ผู้ปกครองโดยไม่พยายามที่จะสร้างของแข็งมากกว่าสถาบัน ในระบบนโคการคาดการณ์ของต่ำในขณะที่ศักยภาพความเป็นผู้นำรื่นมีสูงการเมืองมีแนวโน้มที่จะเป็นส่วนบุคคลมากขึ้นและค้นหา .
ใน institutionalized ระบบป้ายสัญลักษณ์พรรค เป็นพรรคที่มีประสิทธิภาพ และ ผูกพัน เป็นสำคัญ ฝ่ายให้ประชาชนเป็นวิธีที่เข้าใจได้ว่าใครเป็นใครในทางการเมือง โดยไม่ต้องอ่านทั้งหมดพิมพ์ดี . โดยการทำเช่นนั้น พวกเขาช่วยเพื่อความสะดวกในความรับผิดชอบ องค์ประกอบหลักของการเมืองประชาธิปไตยถ้าผู้มีสิทธิเลือกตั้งไม่สามารถประเมินผู้สมัครฝ่ายบุคคล พวกเขาสามารถประเมินป้ายพรรคและสามารถแยกความแตกต่างระหว่างบุคคล
กับระบบปาร์ตี้เพิ่งเริ่มต้น มีการควบคุมน้อยกว่าสถาบันผ่านการสรรหาผู้นำแม้แต่ในยุคของการสื่อสารมวลชนทันที ( ซึ่งทำให้มันง่ายขึ้นสำหรับผู้ที่เข้าถึงประชาชนโดยตรง ) และความสงสัยเกี่ยวกับบุคคล ( ซึ่งจะทำให้ง่ายขึ้นสำหรับ antiparty นักการเมืองเข้าแลก ) ประเทศที่มีมากขึ้นสถาบันพรรคระบบมีโอกาสน้อยที่จะมี antiparty ผู้นำ
เพราะยิ่งความน่าจะเป็นว่าประชานิยมกับฐานพรรคอ่อนแออาจจะเลือกทางตันสถาบันมีแนวโน้มมากขึ้นในประชาธิปไตยกับระบบปาร์ตี้เพิ่งเริ่มต้น . ในสถาบันระบบ ผู้สมัครจากพรรคเล็กจะมีโอกาสน้อยของการเลือกประธาน ผู้มีสิทธิเลือกตั้งมากที่สุด จะซื่อสัตย์กับพรรคและพวกเขามักจะโยนบัตรลงคะแนนของพวกเขาสำหรับผู้สมัครจากพรรคนั้นนี้จะช่วยลดโอกาสที่ผู้สมัครจากพรรคเล็ก จะชนะการเลือกตั้ง และยัง lengthens เดิมพันซึ่งประชานิยม , antiparty ผู้สมัคร
การเลือกตั้งคือ ถ้าประชาชน personalistic โยนบัตรลงคะแนนของพวกเขามากขึ้นบนพื้นฐานของการอุทธรณ์ส่วนบุคคลของผู้สมัครพรรคมากกว่าบนพื้นฐานของข้อมูล แน่นอน ประชาชนบางส่วนในประเทศประชาธิปไตยโหวตวิธีนี้แต่ที่ข้อพิพาท personalistic ป้ายเด็ดขาด และพรรคจะน้อยน่า คนที่ชนะการเลือกตั้งมีแนวโน้มที่จะรู้สึกยับยั้งชั่งใจน้อยลงในวิธีที่พวกเขาปกครอง พวกเขามีแนวโน้มที่จะ demagoguery และนโยบายประชานิยม ซึ่งทั้งสองได้คงผลในประชาธิปไตย