Chapter 1[edit]Part 1[edit]Workshop

Chapter 1[edit]
Part 1[edit]
Workshop Number: 360, Residential Area, Outer Gate Number: 2105380, Little Garden.

"Did the summoning go well, Kuro Usagi?"

"It seems so, Jin-bocchan."

Answered Kuro Usagi shrugging her shoulders in a jestful manner. She had rabbit ears and looked around 15-16 years old. The small boy next to her let out a sigh. He was wearing a large robe, which was very unfitting for his small stature.

Kuro Usagi, who was wearing a suggestive mini skirt and garter stockings on her beautiful legs, touched her index finger to her lips, and assumed a cutesy pose and added,

"Well, we will have to wait and see how it turns out. Nothing good comes from being pessimistic. We just have to emphasize how fun this place looks on the surface. It would be easiest to confess on the first meeting that "Our Community is on the brink of total destruction!" but that will only cause them to be wary about joining us," explained Kuro Usagi flinging her arms about in the process.

The reluctant boy listened, with quickly changing facial expressions, but in the end he nodded in approval.

"Sorry to leave everything to you, but can I ask you to pick them up?"

"Leave it to me!"

Kuro Usagi suddenly jumped out of the chair.

When she touched the workshop’s door, the young boy spoke to her with concern in his voice.

"Will their arrival...save our community...I wonder?"

"Who knows...but the Host promised one thing," she said while quickly turning to face him again, sending her skirt aflutter as she smiled at him mischievously, "The Gifts they possess are of the highest class in humanity!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Chapter 1[edit]Part 1[edit]Workshop Number: 360, Residential Area, Outer Gate Number: 2105380, Little Garden."Did the summoning go well, Kuro Usagi?""It seems so, Jin-bocchan."Answered Kuro Usagi shrugging her shoulders in a jestful manner. She had rabbit ears and looked around 15-16 years old. The small boy next to her let out a sigh. He was wearing a large robe, which was very unfitting for his small stature.Kuro Usagi, who was wearing a suggestive mini skirt and garter stockings on her beautiful legs, touched her index finger to her lips, and assumed a cutesy pose and added,"Well, we will have to wait and see how it turns out. Nothing good comes from being pessimistic. We just have to emphasize how fun this place looks on the surface. It would be easiest to confess on the first meeting that "Our Community is on the brink of total destruction!" but that will only cause them to be wary about joining us," explained Kuro Usagi flinging her arms about in the process.The reluctant boy listened, with quickly changing facial expressions, but in the end he nodded in approval."Sorry to leave everything to you, but can I ask you to pick them up?""Leave it to me!"Kuro Usagi suddenly jumped out of the chair.When she touched the workshop’s door, the young boy spoke to her with concern in his voice."Will their arrival...save our community...I wonder?""ใครรู้...แต่โฮสต์สัญญาสิ่งหนึ่ง เธอกล่าวขณะเลี้ยวเจอะเขาอีก ได้อย่างรวดเร็วส่งกระโปรงของเธอ aflutter เธอยิ้มที่เขาถึง "ของขวัญที่พวกเขามีอยู่สูงสุดของมนุษยชาติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 1 [ แก้ไข ] [ แก้ไข ]

ตอนที่ 1 : ปฏิบัติการจำนวน 360 , ที่พักอาศัย , จำนวนประตูด้านนอก : 2105380 , สวนเล็ก ๆน้อย ๆ

" ก็เรียกไปงั้น คุโระอุซางิ ?

" ดู จิน bocchan "

ตอบคุโระ อุซางิ ๆไหล่ของเธอในลักษณะที่ jestful . เธอมีกระต่ายหูและมองไปรอบ ๆ 15-16 ปี เด็กเล็กๆ ข้างๆ เธอถอนหายใจ . เขาสวมเสื้อคลุมใหญ่ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสมสำหรับความสูงขนาดเล็กของเขา . . . . . .

คุโระนะ ใครใส่กระโปรงและถุงน่อง Garter หยาบคายบนขาของเธอสวยงาม แตะนิ้วชี้กับริมฝีปากของเธอ และถือว่าเป็นท่าอื่นๆ และเพิ่ม

" แต่เราจะต้องรอและดูว่ามันจะออกมายังไง ไม่มีอะไรที่ดีมาจากการมองโลกในแง่ร้าย เราแค่ต้องเน้นวิธีสนุกที่นี่ดูบนพื้นผิวมันเป็นวิธีที่ง่ายที่สุดที่จะสารภาพในการประชุมครั้งแรกที่ " ชุมชนของเราอยู่ในปากของการทำลายล้าง ! แต่นั่นจะทำให้พวกเขาระมัดระวังเกี่ยวกับการร่วมงานกับเรา , " อธิบายคุโระ อุซางิ เหวี่ยงแขนในกระบวนการ .

เด็กไม่ฟังรีบเปลี่ยนสีหน้า แต่ในที่สุดเขาก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

" ขอโทษที่ทิ้งทุกอย่างเพื่อคุณแต่ผมขอถามคุณจะรับพวกเขา ?

" ฉันจัดการเอง ! "

คุโระ อุซางิก็กระโดดออกจากเก้าอี้

เมื่อเธอสัมผัสประตู การประชุมเชิงปฏิบัติการ เด็กหนุ่มพูดกับเธอด้วยความกังวลในเสียงของเขา . . . . . .

" จะมาถึง . . . . . ช่วยชุมชนของเรา . . . ผมสงสัย ?

" ใครรู้ . . . . . . แต่โฮสต์สัญญาสิ่งหนึ่ง " เธอกล่าวในขณะที่รีบหันมาเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้งส่งกระโปรงเธอรัวเมื่อเธอยิ้มให้เขาอย่างซุกซน " ของขวัญที่พวกเขามีเป็นระดับที่สูงที่สุดในมนุษยชาติ