This is not to say that no efforts

This is not to say that no efforts have been made to achieve better labour standards in a globalizing economy (Lee, 1997a; Standing, 1999; O’Brien, 2000; Rozendaal, 2002). The main site of global governance in respect of worker protection has been the International Labour Organization. Among other things the ILO created a Working Party on the Social Dimension of Trade Liberalization in 1994, launched an agenda of ‘decent work’ in 1999, and published a report on ‘fair globalization’ in 2004 (WCSDG, 2004). More concretely, since the late 1940s the ILO has promotes formalized core labour standards: for example, on freedom of association, the right of collective bargaining, the abolition of forced labour, the prevention of discrimination in employment, and a minimum wage. During the time of accelerated globalization the agency has also greatly increased the number of its other conventions and recommendations and has attracted many more signatories to those instruments. The ILO has in the past decade moreover broadened its conception of work beyond formal labour to cover also informal employment, household labour and the like. For example, the ILO Convention on HomeWork (1996) has sought to protect homeworkers (a largely female sector) with minimum wages and conditions (HomeNet, 1999). An ILO Convention on Migrant Workers is under preparation. However, far from all states have ratified ILO measures, and relatively few states have endorsed recent conventions on subjects such as occupational safety, training, and health services. Moreover, the ILO has lacked means to enforce its codes, in the way that states can mobilize their courts or the WTO can invoke its Dispute Settlement Mechanism.
For their part, transworld trade rules have as yet included little in the way of labour standards. True, revisions to the Generalized System of Preferences effective from 1995 have involved some elements of a social clause (Jordan, 1995: 28). However, attempts in 1996 to incorporate a Working Party on Worker Rights into the WTO were rebuffed, with particularly strong resistance from governments of the NICs. Indeed, many in the South have worried that appeals to ‘social protection’ are a ruse to sustain Northern advantages in world trade (John and Chenoy, 1996). Much like the WTO, the proposed (and for now abandoned) MAI protected capital mobility and property rights, but neglected to safeguard labour rights. Nor have global financial institutions incorporated guarantees regarding working conditions into structural adjustment programmes.
On a macro-regional scale, the European Community adopted a Charter of the Fundamental Social Rights (otherwise known as the Social Charter) in 1989 and included a Social Chapter in the Maastricht Treaty two years later (Purdy, 1997). The Social Charter has enshrined principles such as equal treatment for women at work, works councils, and EU-wide collective bargaining with global companies. Elsewhere the NAFTA agreement of 1994 included a side accord regarding labour rights and standards, although these provisions have had even fewer teeth than the EU measures. In South America MERCOSUR has had a social committee that includes trade union representation, but this organ, too, has been quite marginal.
Elsewhere in suprastate governance the OECD in 2000 upgraded its Guidelines on Multinational Enterprises inter alia to cover core labour standards. In the same year the UN Global Compact for responsible business addressed three of its nine main provisions to labour issues. Again, however, the implementation mechanisms for such arrangements have remained weak. In a word, fully fledged official global labour legislation does not exist.
Private governance arrangements have taken some steps to fill the gaps, inasmuch as labour standards are enshrined in a number of corporate social responsibility schemes (previously discussed in Chapter 6). For example, various firms engaged in global production (especially in clothing, footwear and toy industries) have since the 1990s adopted voluntary codes of conduct on labour practices in their factories. However, CSR-related labour measures have often suffered from limited scope, unambitious targets, loose terms, mixed record of (voluntary) application, lack of independent monitoring and verification, and an absence of clear stakeholder participation and accountability mechanisms. Many CSR exercises have mostly focused on improving market image, particularly when the schemes have been introduced following adverse publicity from consumer campaigns.
In sum, despite some mild countervailing measures from official and private governance, on the whole flexibilization through globalization has had adverse repercussions for security in work. Once again, though, the problems have not lain with globalization as such, but with inclinations to take a laissez-faire approach to working conditions in global capitalism. More proactive policies towards labour standards could produce a more socially sensitive and sustainable globalization.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นี้จะไม่พูดว่า ไม่พยายามทำให้ดีกว่ามาตรฐานแรงงานในเศรษฐกิจ globalizing (ลี 1997a ยืน 1999 โอไบรอัน 2000 Rozendaal, 2002) เว็บไซต์หลักของบรรษัทภิบาลสากลผิดป้องกันผู้ปฏิบัติงานมีองค์กร แรงงาน นานาชาติ ต่าง ๆ ILO สร้างบุคคลทำงานในแบบสังคมมิติของเปิดเสรีการค้าในปี 1994 เปิดวาระการประชุมของ 'งาน' ในปี 1999 และเผยแพร่รายงาน 'โลกาภิวัตน์แฟร์' ในปี 2004 (WCSDG, 2004) มากกว่ารูปธรรม พ.ศ. 2483 ที่ ILO ได้ส่งเสริมมาตรฐานแรงงานหลักอย่างเป็นทาง: ตัวอย่าง ในเสรีภาพในการสมาคม ด้านขวาของเจรจา ยกเลิกแรงงานบังคับ การป้องกันการเลือกปฏิบัติในการจ้างงาน และค่าแรงขั้นต่ำ ในช่วงของโลกาภิวัตน์เร่ง หน่วยงานที่ยังมากขึ้นของข้อตกลงและข้อเสนอแนะอื่น ๆ ของ และได้ดึงดูดมากมายลงนามเพิ่มเติมเพื่อเครื่องมือเหล่านั้น ILO ได้ในทศวรรษนอกจากนี้เป็นต้นมาความคิดของงานมากกว่าแรงงานอย่างเป็นทางการยังเป็นการจ้างงาน แรงงานในครัวเรือน และเช่น ตัวอย่าง อนุสัญญา ILO ว่าด้วยการบ้าน (1996) ได้ขอปกป้อง homeworkers (ภาคผู้หญิงส่วนใหญ่) ค่าจ้างขั้นต่ำและเงื่อนไข (ของ HomeNet, 1999) การอนุสัญญา ILO ว่าด้วยแรงงานข้ามชาติอยู่ภายใต้การเตรียม อย่างไรก็ตาม จากทั้งหมดอเมริกามีสำคัญมาตรการแอล และอเมริกาค่อนข้างน้อยได้รับรองข้อตกลงล่าสุดเหนื่อยอาชีวบริการ ฝึกอบรม สุขภาพ และความปลอดภัย นอกจากนี้ ILO มีขาดหมายถึงการบังคับใช้โค้ด แบบที่อเมริกาสามารถระดมการศาล หรือองค์การสามารถเรียกกลไกการชำระความข้อโต้แย้ง For their part, transworld trade rules have as yet included little in the way of labour standards. True, revisions to the Generalized System of Preferences effective from 1995 have involved some elements of a social clause (Jordan, 1995: 28). However, attempts in 1996 to incorporate a Working Party on Worker Rights into the WTO were rebuffed, with particularly strong resistance from governments of the NICs. Indeed, many in the South have worried that appeals to ‘social protection’ are a ruse to sustain Northern advantages in world trade (John and Chenoy, 1996). Much like the WTO, the proposed (and for now abandoned) MAI protected capital mobility and property rights, but neglected to safeguard labour rights. Nor have global financial institutions incorporated guarantees regarding working conditions into structural adjustment programmes. On a macro-regional scale, the European Community adopted a Charter of the Fundamental Social Rights (otherwise known as the Social Charter) in 1989 and included a Social Chapter in the Maastricht Treaty two years later (Purdy, 1997). The Social Charter has enshrined principles such as equal treatment for women at work, works councils, and EU-wide collective bargaining with global companies. Elsewhere the NAFTA agreement of 1994 included a side accord regarding labour rights and standards, although these provisions have had even fewer teeth than the EU measures. In South America MERCOSUR has had a social committee that includes trade union representation, but this organ, too, has been quite marginal. Elsewhere in suprastate governance the OECD in 2000 upgraded its Guidelines on Multinational Enterprises inter alia to cover core labour standards. In the same year the UN Global Compact for responsible business addressed three of its nine main provisions to labour issues. Again, however, the implementation mechanisms for such arrangements have remained weak. In a word, fully fledged official global labour legislation does not exist. Private governance arrangements have taken some steps to fill the gaps, inasmuch as labour standards are enshrined in a number of corporate social responsibility schemes (previously discussed in Chapter 6). For example, various firms engaged in global production (especially in clothing, footwear and toy industries) have since the 1990s adopted voluntary codes of conduct on labour practices in their factories. However, CSR-related labour measures have often suffered from limited scope, unambitious targets, loose terms, mixed record of (voluntary) application, lack of independent monitoring and verification, and an absence of clear stakeholder participation and accountability mechanisms. Many CSR exercises have mostly focused on improving market image, particularly when the schemes have been introduced following adverse publicity from consumer campaigns. In sum, despite some mild countervailing measures from official and private governance, on the whole flexibilization through globalization has had adverse repercussions for security in work. Once again, though, the problems have not lain with globalization as such, but with inclinations to take a laissez-faire approach to working conditions in global capitalism. More proactive policies towards labour standards could produce a more socially sensitive and sustainable globalization.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นี้ไม่ได้ที่จะบอกว่าไม่มีความพยายามที่จะทำให้ประสบความสำเร็จที่ดีกว่ามาตรฐานแรงงานในเศรษฐกิจยุคโลกาภิวัตน์ (ลี 1997a; ยืน 1999; โอไบรอัน, 2000; Rozendaal, 2002) เว็บไซต์หลักของการกำกับดูแลระดับโลกในแง่ของการป้องกันการปฏิบัติงานที่ได้รับการองค์การแรงงานระหว่างประเทศ เหนือสิ่งอื่นใดองค์การแรงงานระหว่างประเทศสร้างคณะทำงานในมิติทางสังคมของการเปิดเสรีการค้าในปี 1994 เปิดตัววาระการทำงานที่ดี 'ในปี 1999 และตีพิมพ์รายงานเกี่ยวกับ' โลกาภิวัตน์ยุติธรรม 'ในปี 2004 (WCSDG, 2004) รูปธรรมมากขึ้นตั้งแต่ปลายทศวรรษที่ 1940 องค์การแรงงานระหว่างประเทศมีการส่งเสริมมาตรฐานแรงงานหลักที่เป็นทางการ: ยกตัวอย่างเช่นเสรีภาพในการสมาคมด้านขวาของการเจรจาต่อรองที่ยกเลิกการบังคับใช้แรงงาน, การป้องกันการเลือกปฏิบัติในการจ้างงานและค่าจ้างขั้นต่ำ ในช่วงเวลาของโลกาภิวัตน์เร่งหน่วยงานที่ยังเพิ่มขึ้นอย่างมากจำนวนการประชุมอื่น ๆ และคำแนะนำและได้ดึงดูดผู้ลงนามอื่น ๆ อีกมากมายกับเครื่องมือเหล่านั้น องค์การแรงงานระหว่างประเทศได้ในทศวรรษที่ผ่านมานอกจากนี้ยังขยายแนวความคิดของการทำงานที่นอกเหนือจากการใช้แรงงานอย่างเป็นทางการเพื่อให้ครอบคลุมการจ้างงานที่ไม่เป็นทางการนอกจากนี้ยังมีแรงงานในครัวเรือนและชอบ ยกตัวอย่างเช่นอนุสัญญาองค์การแรงงานระหว่างประเทศในโฮมเวิร์ค (1996) ได้พยายามที่จะปกป้องที่บ้าน (ภาคเพศหญิงส่วนใหญ่) ที่มีค่าจ้างขั้นต่ำและเงื่อนไข (HomeNet, 1999) อนุสัญญาของ ILO ในแรงงานข้ามชาติที่อยู่ภายใต้การเตรียมความพร้อม แต่ไกลจากทุกรัฐได้ให้สัตยาบันมาตรการองค์การแรงงานระหว่างประเทศและรัฐค่อนข้างน้อยมีการรับรองการประชุมที่ผ่านมาในเรื่องต่าง ๆ เช่นด้านความปลอดภัยอาชีวการฝึกอบรมและการบริการด้านสุขภาพ นอกจากนี้องค์การแรงงานระหว่างประเทศได้ขาดหมายถึงการบังคับใช้รหัสของตนในทางที่รัฐสามารถระดมสนามของพวกเขาหรือองค์การการค้าโลกสามารถเรียกใช้การระงับข้อพิพาทของกลไก. the
สำหรับในส่วนของกฎการค้า transworld ได้เป็นยังรวมน้อยในทางของมาตรฐานแรงงาน ความจริงการแก้ไขระบบทั่วไปของการตั้งค่ามีผลตั้งแต่ 1995 มีความเกี่ยวข้องกับองค์ประกอบบางอย่างของคำสั่งทางสังคม (จอร์แดน, 1995: 28) อย่างไรก็ตามในปี 1996 ความพยายามที่จะรวมคณะทำงานด้านสิทธิคนงานเข้าไปในองค์การการค้าโลกที่ถูกหาเรื่องที่มีความต้านทานที่แข็งแกร่งโดยเฉพาะจากรัฐบาลของนิคส์ อันที่จริงหลายคนในภาคใต้ได้กังวลว่าจะดึงดูดความสนใจของ 'การคุ้มครองทางสังคม' เป็นอุบายที่จะรักษาข้อได้เปรียบที่เหนือการค้าโลก (จอห์นและ Chenoy, 1996) เหมือนองค์การการค้าโลกที่นำเสนอ (และถูกทิ้งร้างตอนนี้) เอ็มเอไอที่มีการป้องกันการเคลื่อนย้ายเงินทุนและสิทธิในทรัพย์สิน แต่ละเลยที่จะปกป้องสิทธิแรงงาน หรือมีสถาบันการเงินทั่วโลกค้ำประกันนิติบุคคลที่จัดตั้งขึ้นเกี่ยวกับสภาพการทำงานในโปรแกรมการปรับโครงสร้าง.
ในระดับมหภาคในภูมิภาคประชาคมยุโรปนำกฎบัตรพื้นฐานสิทธิมนุษยชนทางสังคม (หรือที่เรียกว่ากฎบัตรทางสังคม) ในปี 1989 และรวมถึงบทที่สังคมใน สนธิสัญญา Maastricht สองปีต่อมา (จัง, 1997) กฎบัตรสังคมได้ประดิษฐานหลักการเช่นการรักษาที่เท่าเทียมกันสำหรับผู้หญิงในที่ทำงานทำงานเทศบาลและการเจรจาต่อรองของสหภาพยุโรปกว้างกับ บริษัท ทั่วโลก อื่น ๆ ข้อตกลง NAFTA 1994 รวมถึงข้อตกลงเกี่ยวกับด้านสิทธิแรงงานและมาตรฐานแม้ว่าบทบัญญัติเหล่านี้มีฟันแม้แต่น้อยกว่ามาตรการของสหภาพยุโรป ในทวีปอเมริกาใต้ MERCOSUR มีคณะกรรมการทางสังคมที่มีตัวแทนสหภาพแรงงาน แต่อวัยวะนี้มากเกินไปได้รับขอบค่อนข้าง.
คนอื่น ๆ ในการกำกับดูแล suprastate โออีซีดีในปี 2000 ปรับเพิ่มแนวทางของตนใน บริษัท ข้ามชาติอนึ่งเพื่อให้ครอบคลุมมาตรฐานแรงงานหลัก ในปีเดียวกัน UN Global Compact ที่สำหรับธุรกิจที่รับผิดชอบการแก้ไขสามเก้าบทบัญญัติหลักของปัญหาแรงงาน อีกครั้ง แต่กลไกการดำเนินงานสำหรับเตรียมการดังกล่าวยังคงอ่อนแอ ในคำที่เต็มเปี่ยมอย่างเป็นทางการกฎหมายแรงงานทั่วโลกไม่ได้อยู่.
เตรียมการกำกับดูแลภาคเอกชนมีการดำเนินการขั้นตอนที่จะเติมช่องว่าง, ดังนั้นมาตรฐานแรงงานประดิษฐานอยู่ในจำนวนขององค์กรรูปแบบความรับผิดชอบต่อสังคม (กล่าวก่อนหน้านี้ในบทที่ 6) ยกตัวอย่างเช่น บริษัท ต่างๆร่วมในการผลิตทั่วโลก (โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเสื้อผ้ารองเท้าและอุตสาหกรรมของเล่น) มีตั้งแต่ปี 1990 นำมาใช้รหัสสมัครใจของการดำเนินการในการปฏิบัติด้านแรงงานในโรงงานของพวกเขา แต่ความรับผิดชอบต่อสังคมที่เกี่ยวข้องกับมาตรการที่แรงงานได้รับความเดือดร้อนมักจะมาจากขอบเขตที่ จำกัด เป้าหมายมักน้อยเงื่อนไขหลวมบันทึกผสม (สมัครใจ) การประยุกต์ใช้การขาดของการตรวจสอบที่เป็นอิสระและการตรวจสอบและการขาดการมีส่วนร่วมของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียของชัดเจนและกลไกความรับผิดชอบ การออกกำลังกายความรับผิดชอบต่อสังคมหลายคนได้ส่วนใหญ่เน้นการปรับปรุงภาพตลาดโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อรูปแบบได้รับการแนะนำต่อไปนี้การประชาสัมพันธ์ที่ไม่พึงประสงค์จากแคมเปญของผู้บริโภค.
โดยสรุปแม้จะมีบางมาตรการตอบโต้รุนแรงจากการกำกับดูแลอย่างเป็นทางการและเอกชนในทั้ง flexibilization ผ่านโลกาภิวัตน์มีผลกระทบที่ไม่พึงประสงค์สำหรับ การรักษาความปลอดภัยในการทำงาน อีกครั้งหนึ่ง แต่ปัญหาที่ยังไม่ได้นอนด้วยโลกาภิวัตน์เป็นเช่นนี้ แต่มีความโน้มเอียงที่จะใช้วิธีไม่รู้ไม่ชี้กับสภาพการทำงานในระบบทุนนิยมโลก นโยบายเชิงรุกมากขึ้นต่อมาตรฐานแรงงานสามารถผลิตกระแสโลกาภิวัตน์ที่มีความสำคัญต่อสังคมมากขึ้นและยั่งยืน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นี้ไม่ได้ที่จะกล่าวว่าไม่มีความพยายามได้รับการทำเพื่อให้บรรลุมาตรฐานแรงงานในเศรษฐกิจโลกาภิวัตน์ ( ลี 1997a ; ยืน , 1999 ; O ' Brien , 2000 ; rozendaal , 2002 ) เว็บไซต์หลักของสาธารณสุขในส่วนของงานป้องกันได้ องค์กรแรงงานระหว่างประเทศ ในสิ่งอื่น ๆของ ILO สร้างคณะทำงานด้านมิติทางสังคมของการเปิดเสรีทางการค้าในปี 1994เปิดวาระการประชุมของการทํางาน ' ' ในปี 1999 และเผยแพร่รายงานเกี่ยวกับ ' โลกาภิวัตน์ ' ยุติธรรมในปี 2004 ( wcsdg , 2004 ) อีกอย่างเป็นรูปธรรมตั้งแต่ปลายยุค 40 ของ ILO กล่าวได้ส่งเสริมมาตรฐานแรงงานหลัก : ตัวอย่างเช่น อุบาสิกา , สิทธิในการเจรจาต่อรอง การบังคับแรงงาน การป้องกันการเลือกปฏิบัติในการจ้างงานและอัตราค่าจ้างขั้นต่ำในช่วงเวลาของการเร่งโลกาภิวัตน์หน่วยงานได้ยังเพิ่มขึ้นอย่างมาก หมายเลขของอนุสัญญาและข้อเสนอแนะอื่น ๆ และได้ดึงดูดอีกหลายฉบับเพื่อเครื่องมือเหล่านั้น องค์การแรงงานระหว่างประเทศมีในทศวรรษที่ผ่านมาและพัฒนาความคิดของงาน นอกเหนือจากแรงงานอย่างเป็นทางการเพื่อให้ครอบคลุมการจ้างงานนอกระบบ นอกจากนี้ แรงงานในครัวเรือน และชอบ ตัวอย่างเช่นองค์การแรงงานระหว่างประเทศในอนุสัญญาการบ้าน ( 1996 ) ได้พยายามที่จะปกป้องกฎหมาย ( ภาคผู้หญิง ) ) กับค่าจ้างขั้นต่ำและเงื่อนไข ( homenet , 1999 ) เป็นอนุสัญญาองค์การแรงงานระหว่างประเทศ ต่อแรงงานข้ามชาติ ภายใต้การเตรียมการ อย่างไรก็ตาม ห่างจากรัฐได้ให้สัตยาบันมาตรการองค์การแรงงานระหว่างประเทศ และค่อนข้างไม่กี่ประเทศรับรองการประชุมล่าสุดในวิชา เช่น ความปลอดภัย การฝึกอาชีพ และบริการสุขภาพนอกจากนี้ ILO ได้ขาดหมายถึงการบังคับใช้ของรหัสในทางที่ระบุสามารถระดมของศาลหรือ WTO สามารถเรียกของกลไกการระงับข้อพิพาท .
สำหรับส่วนหนึ่งของกฎการค้า Transworld เป็นจำนวนน้อยในทางของมาตรฐานแรงงานเลย จริง , การแก้ไขระบบทั่วไปของการตั้งค่าที่มีประสิทธิภาพจาก 1995 มีความเกี่ยวข้องกับองค์ประกอบบางอย่างของเงื่อนไขทางสังคม ( จอร์แดน2538 : 27 ) อย่างไรก็ตาม ความพยายามใน 1996 เพื่อรวมพรรคทำงานเกี่ยวกับสิทธิมนุษยชนใน WTO เป็น rebuffed ที่มีความต้านทานที่แข็งแกร่งโดยเฉพาะอย่างยิ่งจากรัฐบาลของนิคส์ . จริงๆ หลายคนในภาคใต้มีกังวลที่ดึงดูดใจ ' ป้องกัน ' เพื่อสังคมเป็นอุบายที่จะรักษาประโยชน์ของภาคเหนือในการค้าโลก ( จอห์น และ chenoy , 1996 ) มากเช่นองค์การการค้าโลกการนำเสนอ ( แล้วทิ้ง ) เชียงใหม่ป้องกันการเคลื่อนไหวเงินทุนและสิทธิในทรัพย์สิน แต่ไม่ได้ปกป้องสิทธิแรงงาน หรือมีสถาบันการเงินทั่วโลกรวมรับประกันเกี่ยวกับสภาพการทำงานในโปรแกรมการปรับเปลี่ยนโครงสร้าง
ในแมโครในมาตราส่วนประชาคมยุโรปประกาศใช้กฎบัตรของสิทธิพื้นฐานทางสังคม ( หรือที่เรียกว่ากฎบัตรทางสังคม ) ในปี 1989 และรวมบททางสังคมในสนธิสัญญา Maastricht สองปีต่อมา ( Purdy , 1997 ) กฎบัตรทางสังคมได้ประดิษฐานหลักเช่นเท่าเทียมกันสำหรับผู้หญิงในที่ทำงาน งานประชุม และสหภาพยุโรปกว้างการเจรจาต่อรองกับ บริษัท ทั่วโลกที่อื่นที่นาฟตาข้อตกลง 1994 รวมด้านข้อตกลงเกี่ยวกับสิทธิแรงงาน และได้มาตรฐาน แม้บทบัญญัติเหล่านี้มีฟันแม้แต่น้อยกว่าสหภาพยุโรป มาตรการ ในอเมริกาใต้ Mercosur มีสังคมคณะกรรมการที่มีตัวแทนสหภาพแรงงาน แต่อวัยวะเหมือนกัน ค่อนข้างร่อแร่ .
ที่อื่น ๆในการบริหาร suprastate OECD ในปี 2000 อัพเกรดของแนวทางการทำธุรกิจข้ามชาติ inter alia ครอบคลุมมาตรฐานแรงงานหลัก ในปีเดียวกันสหประชาชาติทั่วโลกขนาดกะทัดรัดสำหรับธุรกิจที่รับผิดชอบอยู่สามเก้าของบทบัญญัติหลักเพื่อแรงงาน ปัญหา อีกครั้ง อย่างไรก็ตาม การใช้กลไกในการเตรียมการดังกล่าวยังคงอ่อนแอ ในคําเต็มเปี่ยมอย่างเป็นทางการทั่วโลกกฎหมายแรงงานไม่ได้อยู่
จัดธรรมาภิบาลเอกชนไปบางส่วนเพื่อเติมช่องว่างในการที่มาตรฐานแรงงานจะประดิษฐานอยู่ในตัวเลขของโครงการความรับผิดชอบทางสังคม ( ก่อนหน้านี้ที่กล่าวถึงในบทที่ 6 ) ตัวอย่างเช่น บริษัทต่าง ๆร่วมในการผลิตทั่วโลก ( โดยเฉพาะในเสื้อผ้าอุตสาหกรรมรองเท้าและของเล่น ) ได้ตั้งแต่ปี 1990 โดยประกาศใช้จรรยาบรรณในการปฏิบัติด้านแรงงานในโรงงานของตน อย่างไรก็ตาม ผู้ที่เกี่ยวข้องด้านแรงงาน มาตรการมักจะได้รับความเดือดร้อนจากจำกัดขอบเขต เป้าหมายด้านสมถะ , หลวม , ผสมบันทึก ( อาสาสมัคร ) การขาดการตรวจสอบที่เป็นอิสระและการตรวจสอบและการขาดการมีส่วนร่วมของผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย และความรับผิดชอบที่ชัดเจนของกลไก แบบฝึกหัด CSR หลายคนส่วนใหญ่มุ่งเน้นในการปรับปรุงภาพลักษณ์ของตลาด โดยเฉพาะเมื่อโครงการได้รับการแนะนำต่อไปนี้ทวนชื่อเสียงจากแคมเปญผู้บริโภค .
ในผลรวม แม้บางอ่อนมาตรการตอบโต้จากอย่างเป็นทางการ และกิจการส่วนตัวใน flexibilization ทั้งหมดผ่านโลกาภิวัตน์มีความพึงประสงค์ความมั่นคงในการทำงาน อีกครั้ง แม้ว่า ปัญหายังไม่ได้หลับนอนกับโลกาภิวัตน์เช่น แต่ มีความโน้มเอียงที่จะใช้ Laissez Faire แนวทางการทำงานในระบบทุนนิยมโลก เชิงรุกมากขึ้นนโยบายไปสู่มาตรฐานแรงงานสามารถผลิตมากกว่าสังคม อ่อนไหวและโลกาภิวัตน์อย่างยั่งยืน .