From morning to night I stayed out

From morning to night I stayed out of sight
Didn't recognize I'd become
No more than alive I'd barely survive
In a word...overrun

Won't hear a sound
From my mouth
I've spent too long
On the inside out
My skin is cold
To the human touch
This bleeding heart's
Not beating much

I murmured a vow of silence and now
I don't even hear when I think aloud
Extinguished by light I turn on the night
Wear its darkness with an empty smile

I'm creeping back to life
My nervous system all awry
I'm wearing the inside out

Look at him now
He's paler somehow
But he's coming round
He's starting to choke
It's been so long since he spoke
Well he can have the words right from my mouth

And with these words I can see
Clear through the clouds that covered me
Just give it time then speak my name
Now we can hear ourselves again

I'm holding out
For the day
When all the clouds
Have blown away
I'm with you now
Can speak your name
Now we can hear
Ourselves again

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตั้งแต่เช้าจรดค่ำฉันอยู่ออกไปจากสายตาไม่รู้จักฉันกลายเป็นไม่เกินชีวิตฉันเพิ่งจะอยู่รอดในคำ... เหยียบย่ำจะไม่ได้ยินเสียงจากปากของฉันฉันได้ใช้เวลานานเกินไปในภายในผิวของฉันมีอากาศหนาวเย็นเพื่อสัมผัสของมนุษย์หัวใจเลือดออกนี้ก็ไม่ได้เต้นมากฉันบ่นปฏิญาณของความเงียบและตอนนี้ฉันไม่ได้ยินเมื่อผมคิดว่าการออกเสียงดับแสงผมเปิดในคืนวันที่สวมมืดกับรอยยิ้มที่ว่างเปล่าฉัน'm คืบคลานกลับมามีชีวิตระบบประสาทของฉันทั้งหมดเป๋ฉันสวมภายในออกดูเขาตอนนี้เขาซีดอย่างใดแต่เขามารอบเขาเริ่มที่จะหายใจไม่ออกมันนานมากแล้วนับตั้งแต่ที่เขาพูดดีเขาสามารถมีคำพูดที่ถูกต้องจากปากของฉันและมีคำเหล่านี้ฉันสามารถมองเห็นที่ชัดเจนผ่านเมฆที่ปกคลุมฉันเพียงแค่ให้มันถึงเวลาแล้วพูดชื่อของฉันตอนนี้เราสามารถได้ยินเสียงตัวเองอีกครั้งฉันถือออกเพราะวันนั้นเมื่อเมฆทั้งหมดได้ปลิวไปฉันกับคุณในขณะนี้สามารถพูดชื่อของคุณตอนนี้เราสามารถได้ยินเสียงตัวเองอีกครั้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จากเช้าถึงกลางคืนผมอยู่ออกจากสายตา

ไม่รู้จะเป็นไม่เกินยังมีชีวิตอยู่ฉันก็แทบไม่รอด
ในคำพูด . . . บุกรุก

จะไม่ได้ยินเสียงจากปากของฉัน

ผมใช้เวลานาน

ที่ภายในผิวของฉันคือเย็นกับมนุษย์สัมผัส

นี้เลือดหัวใจไม่เต้นมาก


ผมพึมพำพูดไม่ได้และตอนนี้
ฉันไม่ได้ยินตอนที่ฉันคิดดัง
ดับแสงเปิดทั้งคืน
ใส่ของความมืดกับว่างเปล่า รอยยิ้ม

ผมคลานกลับไปชีวิตของฉันระบบประสาททั้งหมดเบี้ยว

ผมใส่ข้างใน

ดูเขาตอนนี้สิ

แต่อย่างใดเขาซีดลงเขามาแล้ว เขาเริ่มสำลักรอบ

มันนานแล้ว ตั้งแต่เขาพูด
เขาสามารถ มีคำพูดจากปากของฉัน

และกับคำพูดเหล่านี้ที่ฉันสามารถมองเห็น
ชัดเจนผ่านเมฆที่ปกคลุมฉันแค่ต้องให้เวลากับมันแล้ว

พูดชื่อของฉันตอนนี้เราได้ยินตัวเราอีกครั้ง

ผมถือออกสำหรับวัน

เมื่อเมฆมีปลิว

ตอนนี้ฉันอยู่กับคุณแล้ว

สามารถพูดชื่อตอนนี้เราสามารถฟังอีกครั้ง

ตัวเราเอง