- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
The Changing Carbon Map: How We Rev
The Changing Carbon Map: How We Revised Our Interactive Look at Global Footprints
Posted by Marianne Lavelle of National Geographic on November 22, 2013
At climate change talks in Warsaw this week, just as in the previous 18 annual rounds of negotiations, delegates never were able to overcome the divide between rich and poor nations.
We map the starkly different views of the climate crisis that have led to stalemate in our newly revised interactive, Four Ways to Look at Global Carbon Footrpints. (See related “Quiz: What You Don’t Know About Climate Change Science.”)
Our map zeroes in on just a small number of nations–14–but they happen to be responsible for 80 percent of the world’s carbon emissions. The numbers come from the World Resources Institute’s excellent climate data navigator, CAIT 2.0, one of the few data sources that enables apples-to-apples comparisons of emissions from around the world.
Each of the four viewpoints in our map is accurate, as far as it goes. But each alone is inadequate. Like the legendary blind men surveying the elephant, nations that contemplate the massive global warming problem from only one vantage point will end up groping at a portion of the truth and griping at each other, missing the whole picture. (See related, “Q&A With Philippines Climate Envoy Who’s Fasting After Super Typhoon Haiyan.”)
For the United States and most other industrialized nations, the operative view is “Current Emissions,” and the alarming reality that China’s carbon output has grown more than 40 percent, and India’s, by 25 percent, since our last version of the map, based on 2005 data. (See related “Pictures: A Rare Look Inside China’s Energy Machine.”) Any treaty that is designed like the Kyoto accord, with binding carbon emissions cuts only for the richest countries, will fail to stem the rising threat of Asia’s rapidly mounting emissions.
The U.S. and Europe often point to the climate progress they’ve made by focusing on what we call “Intensity,” on our map, their relatively low greenhouse gas emissions per unit of economic output. Indeed, carbon intensity has fallen dramatically in wealthy nations over the past few decades. But no nation is an island, and these efficiency improvements are in part because energy-intensive manufacturing has moved to the developing world, often to make goods that are being shipped, bought and consumed in the developed world. And even if all nations were reducing their intensity, it would matter little if absolute emissions are rising at their current rate.
Developing nations frequently rebuff calls that they face binding emissions cuts, pointing to their low “Per Capita” emissions, compared to the giant footprint of the United States and other wealthy countries. Several years ago, India in particular made relatively low per capita emissions the cornerstone of its climate policy, but the trends here too are alarming. India’s per capita carbon emissions are up 12 percent since our previous map, China’s are up 40 percent and now nearly on par with those of Europe. The atmosphere will be overwhelmed if per capita emissions continue to grow at this rate in nations with large and growing populations, and yet these countries still face the very real and necessary challenge of extending electricity to millions of people living in poverty and without access to the grid. (See “Related: Five Surprising Facts About Energy Poverty.”)
But most of the debate in Warsaw has centered around the title on our map called “Cumulative Emissions.” When measured since the start of the Industrial Revolution, the greenhouse gases released to the atmosphere by the United States and Europe far surpass those of any single developing nation. If, as the scientists now say, the world has a limited “carbon budget” and more than half of it already has been spent, developing nations point out that the United States and Europe have burned up more than their fair shares of fossil fuel on their paths to economic progress.
Cumulative emissions are about more than emissions, they are now about money. Wealthy nations have long promised to establish a fund to bolster the defenses of those at the greatest risk of sea level rise and extreme weather. Developing countries now want to see that funding plus an additional mechanism for the nations with the largest cumulative emissions to compensate the poorer, vulnerable nations for “loss and damage” due to climate events. They could point to one example playing out in real time, the tragedy unfolding in the Philippines after Super Typhoon Haiyan.
But cumulative emissions, too, are changing. Just prior to the Warsaw talks, the United Nations Environmental Program released its “emissions gap” report, showing how nations’ current commitments on climate change fall well short of what’s needed to curb the risk of catastrophic global warming. UNEP noted that until about the year 2000, it was clear that the wealthy nations’ historic emissions far outweighed those of the poor countries. Since then, emissions have grown so rapidly in the developing world since then that the balance has changed significantly. Now, developed nations and developing nations’ share roughly 50-50 responsibility for the atmosphere’s cumulative carbon load since 1850.
Recent research on cumulative emissions cited by the UN, by the Joint Research Center of the European Commission and PBL Netherlands Environmental Assessment Agency, shows how tricky a single viewpoint of emissions can be. Some have suggested for example, discounting some past emissions to account for technological progress. The authors point out that the United Kingdom, for instance, had a long history of high emissions due to the use of inefficient steam engines. But nations developing today don’t need to repeat that history; they can employ much more advanced technologies and emit far less carbon for the same level of economic output.
Another way to look at cumulative emissions, the authors point out, is to grant each nation a “deduction,” so to speak, for “basic needs.” In this approach, nations would not be held responsible for the carbon emissions necessary to meet the basic needs of their people.
Discounting past emissions to account for technological progress would tend to lessen responsibility for wealthy nations, while deductions for “basic needs” would lessen the pressure on poorer and developing nations. But the recent research on cumulative emissions underscores the point of our interactive map, the importance of looking at the world’s climate crisis globally and from many different points of view, and not just from the poor frame of reference circumscribed by any one nation’s borders.
Posted by Marianne Lavelle of National Geographic on November 22, 2013
At climate change talks in Warsaw this week, just as in the previous 18 annual rounds of negotiations, delegates never were able to overcome the divide between rich and poor nations.
We map the starkly different views of the climate crisis that have led to stalemate in our newly revised interactive, Four Ways to Look at Global Carbon Footrpints. (See related “Quiz: What You Don’t Know About Climate Change Science.”)
Our map zeroes in on just a small number of nations–14–but they happen to be responsible for 80 percent of the world’s carbon emissions. The numbers come from the World Resources Institute’s excellent climate data navigator, CAIT 2.0, one of the few data sources that enables apples-to-apples comparisons of emissions from around the world.
Each of the four viewpoints in our map is accurate, as far as it goes. But each alone is inadequate. Like the legendary blind men surveying the elephant, nations that contemplate the massive global warming problem from only one vantage point will end up groping at a portion of the truth and griping at each other, missing the whole picture. (See related, “Q&A With Philippines Climate Envoy Who’s Fasting After Super Typhoon Haiyan.”)
For the United States and most other industrialized nations, the operative view is “Current Emissions,” and the alarming reality that China’s carbon output has grown more than 40 percent, and India’s, by 25 percent, since our last version of the map, based on 2005 data. (See related “Pictures: A Rare Look Inside China’s Energy Machine.”) Any treaty that is designed like the Kyoto accord, with binding carbon emissions cuts only for the richest countries, will fail to stem the rising threat of Asia’s rapidly mounting emissions.
The U.S. and Europe often point to the climate progress they’ve made by focusing on what we call “Intensity,” on our map, their relatively low greenhouse gas emissions per unit of economic output. Indeed, carbon intensity has fallen dramatically in wealthy nations over the past few decades. But no nation is an island, and these efficiency improvements are in part because energy-intensive manufacturing has moved to the developing world, often to make goods that are being shipped, bought and consumed in the developed world. And even if all nations were reducing their intensity, it would matter little if absolute emissions are rising at their current rate.
Developing nations frequently rebuff calls that they face binding emissions cuts, pointing to their low “Per Capita” emissions, compared to the giant footprint of the United States and other wealthy countries. Several years ago, India in particular made relatively low per capita emissions the cornerstone of its climate policy, but the trends here too are alarming. India’s per capita carbon emissions are up 12 percent since our previous map, China’s are up 40 percent and now nearly on par with those of Europe. The atmosphere will be overwhelmed if per capita emissions continue to grow at this rate in nations with large and growing populations, and yet these countries still face the very real and necessary challenge of extending electricity to millions of people living in poverty and without access to the grid. (See “Related: Five Surprising Facts About Energy Poverty.”)
But most of the debate in Warsaw has centered around the title on our map called “Cumulative Emissions.” When measured since the start of the Industrial Revolution, the greenhouse gases released to the atmosphere by the United States and Europe far surpass those of any single developing nation. If, as the scientists now say, the world has a limited “carbon budget” and more than half of it already has been spent, developing nations point out that the United States and Europe have burned up more than their fair shares of fossil fuel on their paths to economic progress.
Cumulative emissions are about more than emissions, they are now about money. Wealthy nations have long promised to establish a fund to bolster the defenses of those at the greatest risk of sea level rise and extreme weather. Developing countries now want to see that funding plus an additional mechanism for the nations with the largest cumulative emissions to compensate the poorer, vulnerable nations for “loss and damage” due to climate events. They could point to one example playing out in real time, the tragedy unfolding in the Philippines after Super Typhoon Haiyan.
But cumulative emissions, too, are changing. Just prior to the Warsaw talks, the United Nations Environmental Program released its “emissions gap” report, showing how nations’ current commitments on climate change fall well short of what’s needed to curb the risk of catastrophic global warming. UNEP noted that until about the year 2000, it was clear that the wealthy nations’ historic emissions far outweighed those of the poor countries. Since then, emissions have grown so rapidly in the developing world since then that the balance has changed significantly. Now, developed nations and developing nations’ share roughly 50-50 responsibility for the atmosphere’s cumulative carbon load since 1850.
Recent research on cumulative emissions cited by the UN, by the Joint Research Center of the European Commission and PBL Netherlands Environmental Assessment Agency, shows how tricky a single viewpoint of emissions can be. Some have suggested for example, discounting some past emissions to account for technological progress. The authors point out that the United Kingdom, for instance, had a long history of high emissions due to the use of inefficient steam engines. But nations developing today don’t need to repeat that history; they can employ much more advanced technologies and emit far less carbon for the same level of economic output.
Another way to look at cumulative emissions, the authors point out, is to grant each nation a “deduction,” so to speak, for “basic needs.” In this approach, nations would not be held responsible for the carbon emissions necessary to meet the basic needs of their people.
Discounting past emissions to account for technological progress would tend to lessen responsibility for wealthy nations, while deductions for “basic needs” would lessen the pressure on poorer and developing nations. But the recent research on cumulative emissions underscores the point of our interactive map, the importance of looking at the world’s climate crisis globally and from many different points of view, and not just from the poor frame of reference circumscribed by any one nation’s borders.
0/5000
แผนที่คาร์บอนเปลี่ยนแปลง: วิธีเราแก้ไขตารอยเท้าสากลของเราแบบโต้ตอบโพสต์ โดยลาเวลล์มาริแอนของชาติทางภูมิศาสตร์บน 22 พฤศจิกายน 2013 สภาพภูมิอากาศเปลี่ยนเจรจาในวอร์ซอสัปดาห์นี้ เช่นเดียวกับในรอบ 18 ปีก่อนหน้านี้ของเจรจา ผู้รับมอบสิทธิ์ไม่ได้สามารถเอาชนะแบ่งระหว่างประเทศรวย และยากจนเราแผนที่อันวิกฤตสภาพภูมิอากาศแตกต่างกัน starkly ที่ได้นำไปสู่ทางตันในการปรับปรุงของเราใหม่แบบโต้ตอบ วิธี 4 ตา Footrpints คาร์บอนทั่วโลก (ดูที่เกี่ยวข้องกับ "แบบทดสอบ: สิ่งที่คุณไม่รู้เกี่ยวกับวิทยาศาสตร์การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ")ศูนย์แผนที่ของเราในในเพียงจำนวนน้อยของประเทศ – 14 – แต่เกิดขึ้นจะรับผิดชอบร้อยละ 80 ของการปล่อยก๊าซคาร์บอนของโลก หมายเลขมาจากทางข้อมูลสภาพภูมิอากาศที่ดีเยี่ยมของ สถาบันทรัพยากรโลก CAIT 2.0 หนึ่งในไม่กี่แหล่งข้อมูลที่ช่วยให้การเปรียบเทียบแอปเปิ้ลแอปเปิ้ลปล่อยจากทั่วโลกแต่ละมุมมองสี่ในแผนที่ของเราถูกต้อง เป็นที่มันไป แต่ละคนเดียวจะไม่เพียงพอ เช่นตำนานตาบอดคนสำรวจช้าง ประเทศที่คิดใหญ่ปัญหาโลกร้อนทั่วโลกจากจุดชมวิวเดียว จะสิ้นสุดการคล้าหาในส่วนของความจริง และ griping กัน ภาพทั้งหมดหายไป (ดูที่เกี่ยวข้อง การ "Q & A กับราชทูตอากาศฟิลิปปินส์ที่คือ Fasting งไฮยานใกล้ซุปเปอร์")ในสหรัฐอเมริกาและอื่น ๆ ส่วนใหญ่ประเทศอุตสาหกรรม ดูวิธีปฏิบัติตนภายเป็น "ปัจจุบันปล่อย" และความเป็นจริงน่าเป็นห่วงที่คาร์บอนของจีนออกได้เติบโตขึ้นมากกว่า 40 เปอร์เซ็นต์ และอินเดียของ ร้อยละ 25 ตั้งแต่รุ่นล่าสุดของแผนที่ ตามข้อมูล 2005 (ดูที่เกี่ยวข้องกับ "รูปภาพ: หายากภายในเครื่องจักรพลังงานของจีนนั้น") สนธิสัญญาใด ๆ ที่ถูกออกแบบมาเช่นแอคคอร์ดเกียวโต กับผูกตัดปล่อยคาร์บอนเท่านั้นสำหรับประเทศที่รวยที่สุด จะไม่สามารถเกิดภัยคุกคามเพิ่มขึ้นของเอเชียอย่างรวดเร็วติดปล่อยสหรัฐอเมริกาและยุโรปมักจะชี้ไปที่ความคืบหน้าของสภาพภูมิอากาศที่พวกเขาได้ทำ โดยมุ่งเน้นในสิ่งที่เราเรียก "ความรุนแรง แผนที่ของเรา ของการปล่อยก๊าซเรือนกระจกที่ค่อนข้างต่ำต่อหน่วยของผลผลิตทางเศรษฐกิจ แน่นอน ความเข้มของคาร์บอนมีลดลงอย่างมากในประเทศที่มั่งคั่งไม่กี่ทศวรรษผ่านมา แต่ไม่มีประเทศเป็นเกาะ และการปรับปรุงประสิทธิภาพในบางส่วนเนื่องจากมีย้ายไปประเทศกำลังพัฒนา ผลิตพลังงานมากมักจะทำให้สินค้าที่มีการจัดส่ง ซื้อ และใช้ในโลกพัฒนาแล้ว และแม้ว่าทุกประเทศได้ลดความเข้มของพวกเขา มันจะเรื่องเล็ก ๆ ถ้าปล่อยแบบเต็มเพิ่มขึ้นในอัตราปัจจุบันของพวกเขาพัฒนาประเทศบ่อย rebuff เรียกว่า พวกหน้าตัดปล่อยผูก ชี้ไปที่ของพวกเขาต่ำ "ต่อหัว" ปล่อย เปรียบเทียบกับรอยเท้ายักษ์ของสหรัฐอเมริกาและประเทศที่มั่งคั่ง หลายปีที่ผ่านมา อินเดียโดยเฉพาะทำการปล่อยก๊าซเรือนกระจกต่อหัวค่อนข้างต่ำหลักสำคัญของนโยบายสภาพภูมิอากาศ แต่แนวโน้มที่นี่เกินไปน่าเป็นห่วง อินเดียต่อเศรษฐกิจฟิลิปปินส์จึงปล่อยก๊าซเรือนกระจกคือค่าร้อยละ 12 เนื่องจากแผนที่ของเราก่อนหน้านี้ มีของจีน 40 เปอร์เซ็นต์และหุ้นในเกือบทันทีกับยุโรป บรรยากาศจะสนุกสนานไปถ้าปล่อยต่อหัวยังคงเติบโตในอัตรานี้ในประเทศที่มีประชากรขนาดใหญ่ และเติบโต และยัง ประเทศเหล่านี้ยังคงเผชิญกับความท้าทายที่แท้จริง และจำเป็นของการขยายไฟฟ้าไปหลายล้านคนอยู่ ในความยากจน และไม่ มีการเข้าถึงตาราง (ดู "ที่เกี่ยวข้อง: ข้อเท็จจริงที่น่าแปลกใจห้าเกี่ยวกับพลังงานความยากจน")แต่ส่วนใหญ่ของการอภิปรายในวอร์ซอมีแปลกชื่อแผนที่เราเรียกว่า "ปล่อยสะสม" เมื่อวัดตั้งแต่จุดเริ่มต้นของการปฏิวัติอุตสาหกรรม ก๊าซเรือนกระจกออกสู่บรรยากาศ โดยสหรัฐอเมริกาและยุโรปไกลเกินของประเทศใดพัฒนาเดียวกัน ถ้า เป็นนักวิทยาศาสตร์ที่พูด โลกมีจำกัด "งบประมาณคาร์บอน" และมากกว่าครึ่งหนึ่งของมัน แล้ว มีการใช้ ประชาพัฒนาชี้ให้เห็นว่า สหรัฐอเมริกาและยุโรปได้เขียนขึ้นมากกว่าหุ้นยุติธรรมของเชื้อเพลิงฟอสซิลในเส้นทางของความก้าวหน้าทางเศรษฐกิจปล่อยก๊าซเรือนกระจกสะสมมีมากกว่าปล่อย พวกเขาเป็นเกี่ยวกับการเงิน ประเทศที่มั่งคั่งได้นานสัญญาเพื่อจัดตั้งกองทุนเพื่อส่งเสริมป้องกันผู้ที่มีความเสี่ยงสูงสุดของระดับน้ำทะเลสูงขึ้นและสภาพอากาศมาก ตอนนี้ประเทศกำลังพัฒนาต้องการดูว่าเงินทุนบวกมีกลไกเพิ่มเติมสำหรับประชาชาติกับปล่อยสะสมที่ใหญ่ที่สุดในการชดเชยชาติย่อม เสี่ยง "การสูญเสียและความเสียหาย" เนื่องจากสภาพเหตุการณ์ พวกเขาสามารถชี้ไปที่ตัวอย่างหนึ่งที่เล่นออกมาในเวลาจริง โศกนาฎกรรมแฉในฟิลิปปินส์หลังจากซุปเปอร์ลมงไฮยานแต่ปล่อยสะสม เกินไป มีการเปลี่ยนแปลง ก่อนเจรจาวอร์ซอ โปรแกรมสิ่งแวดล้อมแห่งสหประชาชาติออก "ปล่อยช่องว่าง" รายงาน แสดงว่าประชาชาติผูกพันปัจจุบันการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศตกดีขาดสิ่งจำเป็นเพื่อลดความเสี่ยงรุนแรงภาวะ UNEP กล่าวว่า จนกระทั่งประมาณปี 2000 เป็นชัดเจนว่า ปล่อยประวัติศาสตร์ของประเทศมั่งคั่งไกล outweighed ของประเทศยากจน ตั้งแต่นั้น ปล่อยได้เติบโตอย่างรวดเร็วในประเทศกำลังพัฒนาตั้งแต่นั้นว่า มีการเปลี่ยนแปลงดุลอย่างมีนัยสำคัญ ตอนนี้ ประเทศที่พัฒนาแล้วและประเทศกำลังพัฒนาใช้ร่วมกันประมาณ 50-50 รับผิดชอบของบรรยากาศคาร์บอนสะสมโหลดตั้งแต่ 1850ปล่อยก๊าซเรือนกระจกสะสมอ้าง โดยสหประชาชาติ โดยศูนย์วิจัยร่วมของคณะกรรมาธิการยุโรปและพีบีแอลกรุ๊ปเนเธอร์แลนด์สิ่งแวดล้อมประเมินหน่วยงาน วิจัยล่าสุดแสดงวิธีหากินจุดเดียวของการปล่อยก๊าซเรือนกระจกได้ บางคนได้แนะนำตัวอย่าง ให้บางปล่อยผ่านให้ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยี ผู้เขียนชี้ให้เห็นว่าสหราชอาณาจักร เช่น มีประวัติศาสตร์ยาวนานของการปล่อยก๊าซเรือนกระจกสูงเนื่องจากการใช้เครื่องยนต์ไอน้ำต่ำ แต่ประเทศพัฒนาวันนี้ไม่จำเป็นต้องทำซ้ำประวัติศาสตร์นั้น พวกเขาสามารถใช้เทคโนโลยีที่ทันสมัยมากขึ้น และคายคาร์บอนน้อยมากสำหรับผลผลิตทางเศรษฐกิจระดับเดียวกันอีกวิธีหนึ่งที่ปล่อยก๊าซเรือนกระจกสะสม ผู้เขียนชี้ให้เห็น คือให้แต่ละชาติ "หัก เพื่อที่จะพูด ใน"พื้นฐานความต้องการ" ในวิธีการนี้ ประชาชาติจะไม่รับผิดชอบการปล่อยก๊าซเรือนกระจกที่จำเป็นเพื่อตอบสนองความต้องการพื้นฐานของประชาชนให้เลยปล่อยให้ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีจะมีแนวโน้มผ่อนความรับผิดชอบสำหรับประเทศมั่งคั่ง ในขณะที่หักสำหรับ "ความต้องการพื้นฐาน" จะช่วยลดความดันย่อม และพัฒนาประเทศ แต่งานวิจัยล่าสุดในการปล่อยก๊าซเรือนกระจกสะสม underscores จุดของแผนที่แบบโต้ตอบ ความสำคัญของการมองวิกฤตสภาพภูมิอากาศของโลกทั่วโลก และ จากหลายจุดของมุมมองต่าง ๆ และไม่เพียง จากกรอบอ้างอิงที่ดี circumscribed โดยขอบของประเทศหนึ่งใด
การแปล กรุณารอสักครู่..
The Changing Carbon Map: How We Revised Our Interactive Look at Global Footprints
Posted by Marianne Lavelle of National Geographic on November 22, 2013
At climate change talks in Warsaw this week, just as in the previous 18 annual rounds of negotiations, delegates never were able to overcome the divide between rich and poor nations.
We map the starkly different views of the climate crisis that have led to stalemate in our newly revised interactive, Four Ways to Look at Global Carbon Footrpints. (See related “Quiz: What You Don’t Know About Climate Change Science.”)
Our map zeroes in on just a small number of nations–14–but they happen to be responsible for 80 percent of the world’s carbon emissions. The numbers come from the World Resources Institute’s excellent climate data navigator, CAIT 2.0, one of the few data sources that enables apples-to-apples comparisons of emissions from around the world.
Each of the four viewpoints in our map is accurate, as far as it goes. But each alone is inadequate. Like the legendary blind men surveying the elephant, nations that contemplate the massive global warming problem from only one vantage point will end up groping at a portion of the truth and griping at each other, missing the whole picture. (See related, “Q&A With Philippines Climate Envoy Who’s Fasting After Super Typhoon Haiyan.”)
For the United States and most other industrialized nations, the operative view is “Current Emissions,” and the alarming reality that China’s carbon output has grown more than 40 percent, and India’s, by 25 percent, since our last version of the map, based on 2005 data. (See related “Pictures: A Rare Look Inside China’s Energy Machine.”) Any treaty that is designed like the Kyoto accord, with binding carbon emissions cuts only for the richest countries, will fail to stem the rising threat of Asia’s rapidly mounting emissions.
The U.S. and Europe often point to the climate progress they’ve made by focusing on what we call “Intensity,” on our map, their relatively low greenhouse gas emissions per unit of economic output. Indeed, carbon intensity has fallen dramatically in wealthy nations over the past few decades. But no nation is an island, and these efficiency improvements are in part because energy-intensive manufacturing has moved to the developing world, often to make goods that are being shipped, bought and consumed in the developed world. And even if all nations were reducing their intensity, it would matter little if absolute emissions are rising at their current rate.
Developing nations frequently rebuff calls that they face binding emissions cuts, pointing to their low “Per Capita” emissions, compared to the giant footprint of the United States and other wealthy countries. Several years ago, India in particular made relatively low per capita emissions the cornerstone of its climate policy, but the trends here too are alarming. India’s per capita carbon emissions are up 12 percent since our previous map, China’s are up 40 percent and now nearly on par with those of Europe. The atmosphere will be overwhelmed if per capita emissions continue to grow at this rate in nations with large and growing populations, and yet these countries still face the very real and necessary challenge of extending electricity to millions of people living in poverty and without access to the grid. (See “Related: Five Surprising Facts About Energy Poverty.”)
But most of the debate in Warsaw has centered around the title on our map called “Cumulative Emissions.” When measured since the start of the Industrial Revolution, the greenhouse gases released to the atmosphere by the United States and Europe far surpass those of any single developing nation. If, as the scientists now say, the world has a limited “carbon budget” and more than half of it already has been spent, developing nations point out that the United States and Europe have burned up more than their fair shares of fossil fuel on their paths to economic progress.
Cumulative emissions are about more than emissions, they are now about money. Wealthy nations have long promised to establish a fund to bolster the defenses of those at the greatest risk of sea level rise and extreme weather. Developing countries now want to see that funding plus an additional mechanism for the nations with the largest cumulative emissions to compensate the poorer, vulnerable nations for “loss and damage” due to climate events. They could point to one example playing out in real time, the tragedy unfolding in the Philippines after Super Typhoon Haiyan.
But cumulative emissions, too, are changing. Just prior to the Warsaw talks, the United Nations Environmental Program released its “emissions gap” report, showing how nations’ current commitments on climate change fall well short of what’s needed to curb the risk of catastrophic global warming. UNEP noted that until about the year 2000, it was clear that the wealthy nations’ historic emissions far outweighed those of the poor countries. Since then, emissions have grown so rapidly in the developing world since then that the balance has changed significantly. Now, developed nations and developing nations’ share roughly 50-50 responsibility for the atmosphere’s cumulative carbon load since 1850.
Recent research on cumulative emissions cited by the UN, by the Joint Research Center of the European Commission and PBL Netherlands Environmental Assessment Agency, shows how tricky a single viewpoint of emissions can be. Some have suggested for example, discounting some past emissions to account for technological progress. The authors point out that the United Kingdom, for instance, had a long history of high emissions due to the use of inefficient steam engines. But nations developing today don’t need to repeat that history; they can employ much more advanced technologies and emit far less carbon for the same level of economic output.
Another way to look at cumulative emissions, the authors point out, is to grant each nation a “deduction,” so to speak, for “basic needs.” In this approach, nations would not be held responsible for the carbon emissions necessary to meet the basic needs of their people.
Discounting past emissions to account for technological progress would tend to lessen responsibility for wealthy nations, while deductions for “basic needs” would lessen the pressure on poorer and developing nations. But the recent research on cumulative emissions underscores the point of our interactive map, the importance of looking at the world’s climate crisis globally and from many different points of view, and not just from the poor frame of reference circumscribed by any one nation’s borders.
Posted by Marianne Lavelle of National Geographic on November 22, 2013
At climate change talks in Warsaw this week, just as in the previous 18 annual rounds of negotiations, delegates never were able to overcome the divide between rich and poor nations.
We map the starkly different views of the climate crisis that have led to stalemate in our newly revised interactive, Four Ways to Look at Global Carbon Footrpints. (See related “Quiz: What You Don’t Know About Climate Change Science.”)
Our map zeroes in on just a small number of nations–14–but they happen to be responsible for 80 percent of the world’s carbon emissions. The numbers come from the World Resources Institute’s excellent climate data navigator, CAIT 2.0, one of the few data sources that enables apples-to-apples comparisons of emissions from around the world.
Each of the four viewpoints in our map is accurate, as far as it goes. But each alone is inadequate. Like the legendary blind men surveying the elephant, nations that contemplate the massive global warming problem from only one vantage point will end up groping at a portion of the truth and griping at each other, missing the whole picture. (See related, “Q&A With Philippines Climate Envoy Who’s Fasting After Super Typhoon Haiyan.”)
For the United States and most other industrialized nations, the operative view is “Current Emissions,” and the alarming reality that China’s carbon output has grown more than 40 percent, and India’s, by 25 percent, since our last version of the map, based on 2005 data. (See related “Pictures: A Rare Look Inside China’s Energy Machine.”) Any treaty that is designed like the Kyoto accord, with binding carbon emissions cuts only for the richest countries, will fail to stem the rising threat of Asia’s rapidly mounting emissions.
The U.S. and Europe often point to the climate progress they’ve made by focusing on what we call “Intensity,” on our map, their relatively low greenhouse gas emissions per unit of economic output. Indeed, carbon intensity has fallen dramatically in wealthy nations over the past few decades. But no nation is an island, and these efficiency improvements are in part because energy-intensive manufacturing has moved to the developing world, often to make goods that are being shipped, bought and consumed in the developed world. And even if all nations were reducing their intensity, it would matter little if absolute emissions are rising at their current rate.
Developing nations frequently rebuff calls that they face binding emissions cuts, pointing to their low “Per Capita” emissions, compared to the giant footprint of the United States and other wealthy countries. Several years ago, India in particular made relatively low per capita emissions the cornerstone of its climate policy, but the trends here too are alarming. India’s per capita carbon emissions are up 12 percent since our previous map, China’s are up 40 percent and now nearly on par with those of Europe. The atmosphere will be overwhelmed if per capita emissions continue to grow at this rate in nations with large and growing populations, and yet these countries still face the very real and necessary challenge of extending electricity to millions of people living in poverty and without access to the grid. (See “Related: Five Surprising Facts About Energy Poverty.”)
But most of the debate in Warsaw has centered around the title on our map called “Cumulative Emissions.” When measured since the start of the Industrial Revolution, the greenhouse gases released to the atmosphere by the United States and Europe far surpass those of any single developing nation. If, as the scientists now say, the world has a limited “carbon budget” and more than half of it already has been spent, developing nations point out that the United States and Europe have burned up more than their fair shares of fossil fuel on their paths to economic progress.
Cumulative emissions are about more than emissions, they are now about money. Wealthy nations have long promised to establish a fund to bolster the defenses of those at the greatest risk of sea level rise and extreme weather. Developing countries now want to see that funding plus an additional mechanism for the nations with the largest cumulative emissions to compensate the poorer, vulnerable nations for “loss and damage” due to climate events. They could point to one example playing out in real time, the tragedy unfolding in the Philippines after Super Typhoon Haiyan.
But cumulative emissions, too, are changing. Just prior to the Warsaw talks, the United Nations Environmental Program released its “emissions gap” report, showing how nations’ current commitments on climate change fall well short of what’s needed to curb the risk of catastrophic global warming. UNEP noted that until about the year 2000, it was clear that the wealthy nations’ historic emissions far outweighed those of the poor countries. Since then, emissions have grown so rapidly in the developing world since then that the balance has changed significantly. Now, developed nations and developing nations’ share roughly 50-50 responsibility for the atmosphere’s cumulative carbon load since 1850.
Recent research on cumulative emissions cited by the UN, by the Joint Research Center of the European Commission and PBL Netherlands Environmental Assessment Agency, shows how tricky a single viewpoint of emissions can be. Some have suggested for example, discounting some past emissions to account for technological progress. The authors point out that the United Kingdom, for instance, had a long history of high emissions due to the use of inefficient steam engines. But nations developing today don’t need to repeat that history; they can employ much more advanced technologies and emit far less carbon for the same level of economic output.
Another way to look at cumulative emissions, the authors point out, is to grant each nation a “deduction,” so to speak, for “basic needs.” In this approach, nations would not be held responsible for the carbon emissions necessary to meet the basic needs of their people.
Discounting past emissions to account for technological progress would tend to lessen responsibility for wealthy nations, while deductions for “basic needs” would lessen the pressure on poorer and developing nations. But the recent research on cumulative emissions underscores the point of our interactive map, the importance of looking at the world’s climate crisis globally and from many different points of view, and not just from the poor frame of reference circumscribed by any one nation’s borders.
การแปล กรุณารอสักครู่..
แผนที่ : วิธีการเปลี่ยนคาร์บอน เรายังคงมองแบบโต้ตอบของเราที่รอยเท้าสากล
โพสต์โดย Marianne ลาเวลล์ ของ National Geographic ใน 22 พฤศจิกายน 2013
ที่เปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศการเจรจาในกรุงวอร์ซอในสัปดาห์นี้ , เช่นเดียวกับในก่อนหน้านี้ 18 ปีรอบของการเจรจา ซึ่งไม่เคยมีความสามารถที่จะเอาชนะความเหลื่อมล้ำระหว่างคนรวย และคนจน สหประชาชาติ .
เราแผนที่มุมมองที่แตกต่างกันโร่ของวิกฤตภูมิอากาศที่นำไปสู่ทางตันของเราปรับปรุงใหม่แบบโต้ตอบ , วิธีในการดู footrpints คาร์บอนของโลก ( ดูที่ " คำถาม : สิ่งที่คุณไม่ทราบเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศวิทยาศาสตร์ " )
แผนที่ศูนย์ของเราในเพียงจำนวนเล็ก ๆของประเทศ ( 14 ) แต่พวกเขาเกิดขึ้นจะต้องรับผิดชอบสำหรับร้อยละ 80 ของโลก ปล่อยก๊าซคาร์บอน .ตัวเลขที่มาจากสถาบันทรัพยากรโลกที่ยอดเยี่ยมของข้อมูลสภาพภูมิอากาศเนวิเกเตอร์ cait 2.0 , หนึ่งในไม่กี่แหล่งข้อมูลที่ช่วยให้แอปเปิ้ลกับแอปเปิ้ลเปรียบเทียบของการปล่อยก๊าซจากทั่วโลก .
แต่ละสี่มุมมองในแผนที่ของเราให้ถูกต้อง เท่าที่จะไปได้ แต่เพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอ ชอบตำนานคนตาบอดคนและช้างประเทศที่คิดใหญ่ ภาวะโลกร้อน ปัญหาจากเพียงหนึ่งจุดที่ได้เปรียบจะสิ้นสุดขึ้นลูบที่ส่วนของความจริงและเรียกร้องที่แต่ละอื่น ๆที่ขาดหายไปภาพทั้งหมด ( ดูที่ " Q &กับฟิลิปปินส์บรรยากาศทูตที่อดอาหารหลัง Super พายุไต้ฝุ่น Haiyan " )
สำหรับสหรัฐอเมริกาและประเทศอุตสาหกรรมอื่นๆ ดู " การทำหน้าที่ในปัจจุบัน" และการที่ความเป็นจริงว่า ผลผลิตคาร์บอนของจีนมีการเติบโตกว่า 40 เปอร์เซ็นต์ และอินเดีย โดยร้อยละ 25 ตั้งแต่รุ่นสุดท้ายของแผนที่ตาม 2005 ข้อมูล ( ดูที่ " ภาพ : หายากดูข้างในประเทศจีนพลังงานเครื่อง " ) สนธิสัญญาใด ๆที่ออกแบบมา เช่น สนธิสัญญาเกียวโต กับการปล่อยก๊าซคาร์บอนตัดเฉพาะสำหรับประเทศที่รวยที่สุดจะล้มเหลวเพื่อกั้นการคุกคามของเอเชียเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว การปล่อยก๊าซเรือนกระจก
สหรัฐและยุโรปมักจะชี้ไปที่การคืบหน้าพวกเขาทำโดยมุ่งเน้นไปที่สิ่งที่เราเรียก " ความเข้ม " บนแผนที่ของเรา พวกเขาค่อนข้างต่ำปล่อยก๊าซเรือนกระจกต่อหน่วยของผลผลิตทางเศรษฐกิจ แน่นอน , คาร์บอนได้ลดลงอย่างมากในประเทศที่ร่ำรวยกว่าทศวรรษที่ผ่านมา . แต่ไม่มีประเทศที่เป็นเกาะและการปรับปรุงประสิทธิภาพเหล่านี้ในส่วนหนึ่งเพราะการผลิตพลังงานที่เข้มข้นได้ย้ายไปยังประเทศที่กำลังพัฒนา บ่อยๆ เพื่อให้สินค้าที่ถูกส่ง ซื้อ และบริโภคในประเทศพัฒนาแล้ว ถ้าทุกประเทศมีการลดความเข้มของพวกเขา มันก็เรื่องเล็กๆ ถ้าแน่นอนการเพิ่มขึ้นในอัตราปัจจุบันของพวกเขา .
ประเทศกำลังพัฒนามักปฏิเสธสายที่พวกเขาเผชิญ ผูกพัน การตัด ชี้ตนต่ำ " ปล่อยต่อหัว " เมื่อเทียบกับรอยเท้ายักษ์ของสหรัฐอเมริกาและประเทศร่ำรวยอื่น ๆ หลายปีที่ผ่านมา อินเดีย โดยเฉพาะทำให้ค่อนข้างต่ำปล่อยก๊าซเรือนกระจกต่อหัว เสาหลักของนโยบายสภาพภูมิอากาศ แต่แนวโน้มที่นี่ด้วยจะน่ากลัวอินเดียต่อหัวปล่อยคาร์บอนขึ้น 12 เปอร์เซ็นต์ ตั้งแต่แผนที่ของเราก่อนหน้านี้ จีนจะขึ้น 40 เปอร์เซ็นต์ และตอนนี้เกือบเสมอกับพวกยุโรป บรรยากาศจะจมถ้าต่อหัวก๊าซยังคงเติบโตในอัตรานี้ ในประเทศที่มีประชากรขนาดใหญ่และเติบโตแต่ประเทศเหล่านี้ยังคงเผชิญความท้าทายมาก และจำเป็นของการขยายไฟฟ้านับล้านคนที่อาศัยอยู่ในความยากจนและไม่มีการเข้าถึงตาราง ( ดู " ที่เกี่ยวข้อง : ห้าน่าแปลกใจข้อเท็จจริงเกี่ยวกับพลังงานความยากจน . " )
แต่ส่วนใหญ่ของการอภิปรายใน วอร์ซอ มีศูนย์กลางรอบชื่อบนแผนที่ของเราเรียกว่า " สะสมมลพิษ" เมื่อวัดตั้งแต่เริ่มต้นของการปฏิวัติอุตสาหกรรมก๊าซเรือนกระจกออกสู่ชั้นบรรยากาศโดยสหรัฐอเมริกาและยุโรปไกลเกินใด ๆเดียวของประเทศกำลังพัฒนา ถ้าเป็นนักวิทยาศาสตร์แล้วว่า โลกมีจำกัด " คาร์บอนงบประมาณ " และมากกว่าครึ่งหนึ่งของมันได้ถูกใช้การพัฒนาประเทศชี้ว่า สหรัฐฯ และยุโรป ได้เผาผลาญมากกว่าหุ้นยุติธรรมของเชื้อเพลิงฟอสซิล บนเส้นทางของความก้าวหน้าทางเศรษฐกิจ .
สะสมเกี่ยวกับมากกว่าการปล่อยก๊าซเรือนกระจก ตอนนี้พวกเขาจะเกี่ยวกับเรื่องเงิน ประเทศที่มั่งคั่งได้นาน สัญญาว่า จะจัดตั้งกองทุนเพื่อสนับสนุนการป้องกันของความเสี่ยงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของระดับน้ำทะเลเพิ่มขึ้นและสภาพอากาศที่รุนแรงการพัฒนาประเทศในขณะนี้จะเห็นว่าเงินทุนบวกเพิ่มเติมกลไกในประเทศที่มีการสะสมมากที่สุด เพื่อชดเชยความเสี่ยงนั้น ประชาชาติ " ความเสียหาย " เนื่องจากเหตุการณ์ภูมิอากาศ พวกเขาสามารถจุดหนึ่งตัวอย่างการเล่นในเวลาจริง , โศกนาฏกรรมแฉในฟิลิปปินส์หลังจากซุปเปอร์ไต้ฝุ่น Haiyan .
แต่สะสมมลพิษก็จะเปลี่ยนเพียงก่อนที่จะพูดถึงวอร์ซอ สหประชาชาติสิ่งแวดล้อมโปรแกรมเปิดตัว " ปล่อยช่องว่าง " รายงานแสดงให้เห็นว่าสหประชาชาติว่าด้วยการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศในปัจจุบันกำลังตกดีสั้นของสิ่งที่จำเป็นในการลดความเสี่ยงจากภัยพิบัติโลกร้อน ซึ่งระบุว่า จนถึงปี 2000มันชัดเจนว่า ประเทศร่ำรวยประวัติศาสตร์การนิเวศไกลของประเทศยากจน จากนั้น การเติบโตอย่างรวดเร็วในประเทศกำลังพัฒนาทั่วโลกตั้งแต่แล้วว่า ความสมดุล มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญ ตอนนี้ ประเทศที่พัฒนาแล้วและประเทศกำลังพัฒนา ' ร่วมประมาณ 50-50 รับผิดชอบบรรยากาศสะสมคาร์บอน
โหลดตั้งแต่ 1850งานวิจัยล่าสุดที่สะสมการอ้างโดยสหประชาชาติ โดยศูนย์วิจัยร่วมของคณะกรรมาธิการยุโรป และเป็นฐานจากหน่วยงานประเมินสิ่งแวดล้อม แสดงวิธีหากินมุมมองเดียวของการปล่อยก๊าซได้ บางคนได้แนะนำ ตัวอย่างเช่น ส่วนลดบางอย่างที่ผ่านมาการปล่อยบัญชีเพื่อความก้าวหน้าทางเทคโนโลยี ผู้เขียนชี้ให้เห็นว่าสหราชอาณาจักร สำหรับอินสแตนซ์มีประวัติศาสตร์อันยาวนานของการปล่อยก๊าซสูงเนื่องจากการใช้เครื่องจักรไอน้ำไม่ได้ผล แต่ ประเทศพัฒนา วันนี้ไม่ต้องย้ำว่า ประวัติศาสตร์ พวกเขาสามารถใช้เทคโนโลยีขั้นสูงมากขึ้นและปล่อยมากน้อยกว่าคาร์บอนในระดับเดียวกันของผลผลิตทางเศรษฐกิจ .
วิธีการที่จะดูที่สะสมมลพิษ ผู้เขียนชี้ให้เห็นคือการอนุญาตให้แต่ละชาติ " หัก " เพื่อที่จะพูด" ความต้องการขั้นพื้นฐาน " ในแนวทางนี้ ประเทศจะไม่รับผิดชอบในการปล่อยคาร์บอนที่จำเป็นเพื่อตอบสนองความต้องการพื้นฐานของประชาชน เพื่อลดการปล่อยผ่าน
บัญชีความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีจะมีแนวโน้มที่จะลดความรับผิดชอบต่อประเทศที่ร่ำรวยในขณะที่หัก " ต้อง " เบื้องต้นจะลดความดันในประเทศยากจน และพัฒนา .แต่งานวิจัยล่าสุดในการสะสมถึงจุดของแผนที่แบบโต้ตอบของเรา ความสำคัญของมองวิกฤตสภาพภูมิอากาศของโลกทั่วโลก และจากหลายๆ จุดที่แตกต่างของมุมมอง , และไม่เพียง แต่จากกรอบอ้างอิงที่น่าสงสารของพื้นที่ที่ จํากัด โดยเส้นขอบใด ๆหนึ่งของประเทศ
โพสต์โดย Marianne ลาเวลล์ ของ National Geographic ใน 22 พฤศจิกายน 2013
ที่เปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศการเจรจาในกรุงวอร์ซอในสัปดาห์นี้ , เช่นเดียวกับในก่อนหน้านี้ 18 ปีรอบของการเจรจา ซึ่งไม่เคยมีความสามารถที่จะเอาชนะความเหลื่อมล้ำระหว่างคนรวย และคนจน สหประชาชาติ .
เราแผนที่มุมมองที่แตกต่างกันโร่ของวิกฤตภูมิอากาศที่นำไปสู่ทางตันของเราปรับปรุงใหม่แบบโต้ตอบ , วิธีในการดู footrpints คาร์บอนของโลก ( ดูที่ " คำถาม : สิ่งที่คุณไม่ทราบเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศวิทยาศาสตร์ " )
แผนที่ศูนย์ของเราในเพียงจำนวนเล็ก ๆของประเทศ ( 14 ) แต่พวกเขาเกิดขึ้นจะต้องรับผิดชอบสำหรับร้อยละ 80 ของโลก ปล่อยก๊าซคาร์บอน .ตัวเลขที่มาจากสถาบันทรัพยากรโลกที่ยอดเยี่ยมของข้อมูลสภาพภูมิอากาศเนวิเกเตอร์ cait 2.0 , หนึ่งในไม่กี่แหล่งข้อมูลที่ช่วยให้แอปเปิ้ลกับแอปเปิ้ลเปรียบเทียบของการปล่อยก๊าซจากทั่วโลก .
แต่ละสี่มุมมองในแผนที่ของเราให้ถูกต้อง เท่าที่จะไปได้ แต่เพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอ ชอบตำนานคนตาบอดคนและช้างประเทศที่คิดใหญ่ ภาวะโลกร้อน ปัญหาจากเพียงหนึ่งจุดที่ได้เปรียบจะสิ้นสุดขึ้นลูบที่ส่วนของความจริงและเรียกร้องที่แต่ละอื่น ๆที่ขาดหายไปภาพทั้งหมด ( ดูที่ " Q &กับฟิลิปปินส์บรรยากาศทูตที่อดอาหารหลัง Super พายุไต้ฝุ่น Haiyan " )
สำหรับสหรัฐอเมริกาและประเทศอุตสาหกรรมอื่นๆ ดู " การทำหน้าที่ในปัจจุบัน" และการที่ความเป็นจริงว่า ผลผลิตคาร์บอนของจีนมีการเติบโตกว่า 40 เปอร์เซ็นต์ และอินเดีย โดยร้อยละ 25 ตั้งแต่รุ่นสุดท้ายของแผนที่ตาม 2005 ข้อมูล ( ดูที่ " ภาพ : หายากดูข้างในประเทศจีนพลังงานเครื่อง " ) สนธิสัญญาใด ๆที่ออกแบบมา เช่น สนธิสัญญาเกียวโต กับการปล่อยก๊าซคาร์บอนตัดเฉพาะสำหรับประเทศที่รวยที่สุดจะล้มเหลวเพื่อกั้นการคุกคามของเอเชียเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว การปล่อยก๊าซเรือนกระจก
สหรัฐและยุโรปมักจะชี้ไปที่การคืบหน้าพวกเขาทำโดยมุ่งเน้นไปที่สิ่งที่เราเรียก " ความเข้ม " บนแผนที่ของเรา พวกเขาค่อนข้างต่ำปล่อยก๊าซเรือนกระจกต่อหน่วยของผลผลิตทางเศรษฐกิจ แน่นอน , คาร์บอนได้ลดลงอย่างมากในประเทศที่ร่ำรวยกว่าทศวรรษที่ผ่านมา . แต่ไม่มีประเทศที่เป็นเกาะและการปรับปรุงประสิทธิภาพเหล่านี้ในส่วนหนึ่งเพราะการผลิตพลังงานที่เข้มข้นได้ย้ายไปยังประเทศที่กำลังพัฒนา บ่อยๆ เพื่อให้สินค้าที่ถูกส่ง ซื้อ และบริโภคในประเทศพัฒนาแล้ว ถ้าทุกประเทศมีการลดความเข้มของพวกเขา มันก็เรื่องเล็กๆ ถ้าแน่นอนการเพิ่มขึ้นในอัตราปัจจุบันของพวกเขา .
ประเทศกำลังพัฒนามักปฏิเสธสายที่พวกเขาเผชิญ ผูกพัน การตัด ชี้ตนต่ำ " ปล่อยต่อหัว " เมื่อเทียบกับรอยเท้ายักษ์ของสหรัฐอเมริกาและประเทศร่ำรวยอื่น ๆ หลายปีที่ผ่านมา อินเดีย โดยเฉพาะทำให้ค่อนข้างต่ำปล่อยก๊าซเรือนกระจกต่อหัว เสาหลักของนโยบายสภาพภูมิอากาศ แต่แนวโน้มที่นี่ด้วยจะน่ากลัวอินเดียต่อหัวปล่อยคาร์บอนขึ้น 12 เปอร์เซ็นต์ ตั้งแต่แผนที่ของเราก่อนหน้านี้ จีนจะขึ้น 40 เปอร์เซ็นต์ และตอนนี้เกือบเสมอกับพวกยุโรป บรรยากาศจะจมถ้าต่อหัวก๊าซยังคงเติบโตในอัตรานี้ ในประเทศที่มีประชากรขนาดใหญ่และเติบโตแต่ประเทศเหล่านี้ยังคงเผชิญความท้าทายมาก และจำเป็นของการขยายไฟฟ้านับล้านคนที่อาศัยอยู่ในความยากจนและไม่มีการเข้าถึงตาราง ( ดู " ที่เกี่ยวข้อง : ห้าน่าแปลกใจข้อเท็จจริงเกี่ยวกับพลังงานความยากจน . " )
แต่ส่วนใหญ่ของการอภิปรายใน วอร์ซอ มีศูนย์กลางรอบชื่อบนแผนที่ของเราเรียกว่า " สะสมมลพิษ" เมื่อวัดตั้งแต่เริ่มต้นของการปฏิวัติอุตสาหกรรมก๊าซเรือนกระจกออกสู่ชั้นบรรยากาศโดยสหรัฐอเมริกาและยุโรปไกลเกินใด ๆเดียวของประเทศกำลังพัฒนา ถ้าเป็นนักวิทยาศาสตร์แล้วว่า โลกมีจำกัด " คาร์บอนงบประมาณ " และมากกว่าครึ่งหนึ่งของมันได้ถูกใช้การพัฒนาประเทศชี้ว่า สหรัฐฯ และยุโรป ได้เผาผลาญมากกว่าหุ้นยุติธรรมของเชื้อเพลิงฟอสซิล บนเส้นทางของความก้าวหน้าทางเศรษฐกิจ .
สะสมเกี่ยวกับมากกว่าการปล่อยก๊าซเรือนกระจก ตอนนี้พวกเขาจะเกี่ยวกับเรื่องเงิน ประเทศที่มั่งคั่งได้นาน สัญญาว่า จะจัดตั้งกองทุนเพื่อสนับสนุนการป้องกันของความเสี่ยงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของระดับน้ำทะเลเพิ่มขึ้นและสภาพอากาศที่รุนแรงการพัฒนาประเทศในขณะนี้จะเห็นว่าเงินทุนบวกเพิ่มเติมกลไกในประเทศที่มีการสะสมมากที่สุด เพื่อชดเชยความเสี่ยงนั้น ประชาชาติ " ความเสียหาย " เนื่องจากเหตุการณ์ภูมิอากาศ พวกเขาสามารถจุดหนึ่งตัวอย่างการเล่นในเวลาจริง , โศกนาฏกรรมแฉในฟิลิปปินส์หลังจากซุปเปอร์ไต้ฝุ่น Haiyan .
แต่สะสมมลพิษก็จะเปลี่ยนเพียงก่อนที่จะพูดถึงวอร์ซอ สหประชาชาติสิ่งแวดล้อมโปรแกรมเปิดตัว " ปล่อยช่องว่าง " รายงานแสดงให้เห็นว่าสหประชาชาติว่าด้วยการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศในปัจจุบันกำลังตกดีสั้นของสิ่งที่จำเป็นในการลดความเสี่ยงจากภัยพิบัติโลกร้อน ซึ่งระบุว่า จนถึงปี 2000มันชัดเจนว่า ประเทศร่ำรวยประวัติศาสตร์การนิเวศไกลของประเทศยากจน จากนั้น การเติบโตอย่างรวดเร็วในประเทศกำลังพัฒนาทั่วโลกตั้งแต่แล้วว่า ความสมดุล มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญ ตอนนี้ ประเทศที่พัฒนาแล้วและประเทศกำลังพัฒนา ' ร่วมประมาณ 50-50 รับผิดชอบบรรยากาศสะสมคาร์บอน
โหลดตั้งแต่ 1850งานวิจัยล่าสุดที่สะสมการอ้างโดยสหประชาชาติ โดยศูนย์วิจัยร่วมของคณะกรรมาธิการยุโรป และเป็นฐานจากหน่วยงานประเมินสิ่งแวดล้อม แสดงวิธีหากินมุมมองเดียวของการปล่อยก๊าซได้ บางคนได้แนะนำ ตัวอย่างเช่น ส่วนลดบางอย่างที่ผ่านมาการปล่อยบัญชีเพื่อความก้าวหน้าทางเทคโนโลยี ผู้เขียนชี้ให้เห็นว่าสหราชอาณาจักร สำหรับอินสแตนซ์มีประวัติศาสตร์อันยาวนานของการปล่อยก๊าซสูงเนื่องจากการใช้เครื่องจักรไอน้ำไม่ได้ผล แต่ ประเทศพัฒนา วันนี้ไม่ต้องย้ำว่า ประวัติศาสตร์ พวกเขาสามารถใช้เทคโนโลยีขั้นสูงมากขึ้นและปล่อยมากน้อยกว่าคาร์บอนในระดับเดียวกันของผลผลิตทางเศรษฐกิจ .
วิธีการที่จะดูที่สะสมมลพิษ ผู้เขียนชี้ให้เห็นคือการอนุญาตให้แต่ละชาติ " หัก " เพื่อที่จะพูด" ความต้องการขั้นพื้นฐาน " ในแนวทางนี้ ประเทศจะไม่รับผิดชอบในการปล่อยคาร์บอนที่จำเป็นเพื่อตอบสนองความต้องการพื้นฐานของประชาชน เพื่อลดการปล่อยผ่าน
บัญชีความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีจะมีแนวโน้มที่จะลดความรับผิดชอบต่อประเทศที่ร่ำรวยในขณะที่หัก " ต้อง " เบื้องต้นจะลดความดันในประเทศยากจน และพัฒนา .แต่งานวิจัยล่าสุดในการสะสมถึงจุดของแผนที่แบบโต้ตอบของเรา ความสำคัญของมองวิกฤตสภาพภูมิอากาศของโลกทั่วโลก และจากหลายๆ จุดที่แตกต่างของมุมมอง , และไม่เพียง แต่จากกรอบอ้างอิงที่น่าสงสารของพื้นที่ที่ จํากัด โดยเส้นขอบใด ๆหนึ่งของประเทศ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- 大骗子！你怎么看得懂中文！再笑打你
- โดนพี่แกล้ง
- พนักงานไฟฟ้า
- send me a your hot pic.friend
- ความรู้สึกของผู้สูงอายุที่ไม่อยากเข้าไปอ
- ความตาย คือทางเลือกที่ดีที่สุดของฉัร
- ถูกทอดทิ้ง
- อ.หนูตั้งใจเรียนนะลูกหนูรู้ไหมหนูมีพี่สา
- เตรียมจัดโต๊ะอาหาร สำหรับกินข้าว
- several types
- Most of the study at the University.
- last night I have got the hornet sting
- if you have never seen
- โดนพี่แกล้ง
- Luck in love and luck in geam
- Vietnam is a country of a variety of des
- Awhile get well
- เหมือนคุณไม่สบายใจ ฉันรู้สึกแบบนั้น
- '- Absence levels are reviewed regularly
- ฉันมีHeroดีแต่ไม่ได้เอามาใช้
- is in what is called an extended family.
- I'm your already
- คุณแต่งงานกับฉัน
- Now it's time to join us and evolution
