Mrs Ferrars died on the night of th

Mrs Ferrars died on the night of the 16th17th September - a Thursday. I was sent for at eight o'clock on the morning of Friday the 17th. There was nothing to be done. She had been dead some hours.
It was just a few minutes after nine when I reached home once more. I opened the front door with my latchkey, and purposely delayed a few moments in the hall, hanging up my hat and the light overcoat that I had deemed a wise precaution against the chill of an early autumn morning. To tell the truth, I was considerably upset and worried. I am not going to pretend that at that moment I foresaw the events of the next few weeks. I emphatically did not do so.
But my instinct told me that there were stirring times ahead.
From the dining-room on my left there came the rattle of tea-cups and the short, dry cough of my sister Caroline.
'Is that you, James?' she called.
An unnecessary question, since who else could it be? To tell the truth, it was precisely my sister Caroline who was the cause of my few minutes' delay. The motto of the mongoose family, so Mr Kipling tells us, is: 'Go and find out.' If Caroline ever adopts a crest, I should certainly suggest a mongoose rampant. One might omit the first part of the motto. Caroline can do any amount of finding out by sitting placidly at home. I don't know how she manages it, but there it is. I suspect that the servants and the tradesmen constitute her Intelligence Corps. When she goes out, it is not to gather in information, but to spread it. At that, too, she is amazingly expert.
It was really this last named trait of hers which was causing me these pangs of indecision. Whatever I told Caroline now concerning the demise of Mrs Ferrars would be common knowledge all over the village within the space of an hour and a half. As a professional man, I naturally aim at discretion. Therefore I have got into the habit of continually withholding all information possible from my sister.
She usually finds out just the same, but I have the moral satisfaction of knowing that I am in no way to blame.
Mrs Ferrars' husband died just over a year ago, and Caroline has constantly asserted, without the least foundation for the assertion, that his wife poisoned him.
She scorns my invariable rejoinder that Mr Ferrars died of acute gastritis, helped on by habitual overindulgence in alcoholic beverages. The symptoms of gastritis and arsenical poisoning are not, I agree, unlike, but Carolinebases her accusation on quite different lines.
'You've only got to look at her,' I have heard her say.
Mrs Ferrars, though not in her first youth, was a very attractive woman, and her clothes, though simple, always seemed to fit her very well, but all the same, lots of women buy their clothes in Paris, and have not, on that account, necessarily poisoned their husbands.
As I stood hesitating in the hall, with all this passing through my mind, Caroline's voice came again, with a sharper note in it.
'What on earth are you doing out there, James? Why don't you come and get your breakfast?' 'Just coming, my dear,' I said hastily. 'I've been hanging up my overcoat.' 'You could have hung up half a dozen overcoats in this time.' She was quite right. I could have.
I walked into the dining-room, gave Caroline the accustomed peck on the cheek, and sat down to eggs and bacon. The bacon was rather cold.
'You've had an early call,' remarked Caroline.
'Yes,' I said. 'King's Paddock. Mrs Ferrars.' 'I know,' said my sister.
'How did you know?' 'Annie told me.' Annie is the house parlourmaid. A nice girl, but an inveterate talker.
There was a pause. I continued to eat eggs and bacon. My sister's nose, which is long and thin, quivered a little at the tip, as it always does when she is interested or excited over anything.
'Well?' she demanded.
'A sad business. Nothing to be done. Must have died in her sleep.' 'I know,' said my sister again.
This time I was annoyed.
'You can't know,' I snapped. 'I didn't know myself until I got there, and haven't mentioned it to a soul yet. If that girl Annie knows, she must be a clairvoyant.' 'It wasn't Annie who told me. It was the milkman. He had it from the Ferrarses' cook.' As I say, there is no need for Caroline to go out to get information. She sits at home and it comes to her.
My sister continued: 'What did she die of? Heart failure?' 'Didn't the milkman tell you that?' I inquired sarcastically.
Sarcasm is wasted on Caroline. She takes it seriously and answers accordingly.
'He didn't know,' she explained.
After all, Caroline was bound to hear sooner or later. She might as well hear from me.
'She died of an overdose of veronal. She's been taking it lately for sleeplessness. Must have taken too much.' 'Nonsense,' said Caroline immediately. 'She took it on purpose. Don't tell me!' It is odd, when you have a secret belief of your own which you do not wish to acknowledge, the. voicing of it by someone else will rouse you to a fury of denial. I burst immediately into indignant speech.
'There you go ag

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นางเฟอร์ราเสียชีวิตในคืนวันที่ 16th17th กันยายน - วันพฤหัสบดี ฉันถูกส่งเวลา 08:00 ในเช้าวันศุกร์ที่ 17 ไม่มีอะไรที่จะต้องทำก็คือ เธอได้รับการตายหลายชั่วโมง.
มันเป็นเพียงไม่กี่นาทีหลังจากเก้าเมื่อผมกลับถึงบ้านอีกครั้ง ผมเปิดประตูด้านหน้ามีกุญแจไขสายยูของฉันและจงใจล่าช้าสักครู่ในห้องโถงแขวนหมวกและเสื้อคลุมแสงที่ผมถือว่าเป็นความไม่ประมาทฉลาดกับความเย็นของตอนเช้าต้นฤดูใบไม้ร่วงของฉัน เพื่อบอกความจริงผมก็ไม่พอใจมากและเป็นกังวล ผมไม่ได้ไปหลอกว่าในขณะที่ผมเล็งเห็นถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่กี่สัปดาห์ถัดไป ฉันกึกก้องไม่ได้ทำเช่นนั้น.
แต่สัญชาตญาณของฉันบอกฉันว่ามีตื่นเต้นครั้งข้างหน้า.
จากห้องรับประทานอาหารของฉันทิ้งไว้ที่นั่นมาสั่นของชาถ้วยและสั้นไอแห้งของน้องสาวของฉันแคโรไลน์.
'คือการที่คุณ เจมส์? ที่เธอเรียกว่า.
คำถามที่ไม่จำเป็นตั้งแต่ที่อื่นมันอาจจะ? เพื่อบอกความจริงก็คือน้องสาวของฉันได้อย่างแม่นยำแคโรไลน์ซึ่งเป็นสาเหตุของความล่าช้าไม่กี่นาทีของฉัน คำขวัญของครอบครัวพังพอนเพื่อให้นายคิปลิงบอกเราคือ 'ไปและหา. ถ้าแคโรไลน์เคย adopts ยอดแน่นอนฉันควรแนะนำพังพอนอาละวาด หนึ่งอาจละเว้นส่วนแรกของคำขวัญ แคโรไลน์สามารถทำปริมาณของการหาข้อมูลใด ๆ โดยนั่งสงบที่บ้าน ผมไม่ทราบว่าเธอจัดการมัน แต่มีเป็น ฉันสงสัยว่าข้าราชการและพ่อค้าเป็นการข่าวกรองกองพลเธอ เมื่อเธอออกไปก็ไม่ได้ที่จะรวบรวมข้อมูล แต่จะแพร่กระจายมัน ที่ว่าเกินไปเธอเป็นผู้เชี่ยวชาญที่น่าอัศจรรย์ใจ.
มันเป็นจริงนี้ชื่อลักษณะสุดท้ายของเธอซึ่งทำให้ฉันเจ็บปวดเหล่านี้ไม่แน่ใจ สิ่งที่ผมบอกกับแคโรไลน์ในขณะนี้เกี่ยวกับการตายของนางเฟอร์ราจะเป็นที่รู้กันทั่วไปทั่วหมู่บ้านภายในระยะเวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่ง ในฐานะที่เป็นคนมืออาชีพผมตามธรรมชาติมีจุดมุ่งหมายที่ดุลยพินิจ ดังนั้นผมจึงได้มีเป็นนิสัยของการหัก ณ ที่จ่ายอย่างต่อเนื่องข้อมูลทั้งหมดเป็นไปได้จากน้องสาวของฉัน.
เธอมักจะพบเพียงเดียวกัน แต่ฉันมีความพึงพอใจทางศีลธรรมของการรู้ว่าผมในทางที่จะตำหนิไม่มี.
สามีของนางเฟอร์รา 'เสียชีวิตเพียงกว่า ปีที่ผ่านมาและแคโรไลน์ได้อย่างต่อเนื่องถูกกล่าวหาโดยไม่มีรากฐานน้อยสำหรับการยืนยันว่าภรรยาของเขาวางยาพิษเขา.
เธอหัวเราะเยาะโต้ตอบคงที่ของฉันว่านายเฟอร์ราเสียชีวิตจากโรคกระเพาะเฉียบพลันช่วยโดยไม่บันยะบันยังนิสัยในเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ อาการของโรคกระเพาะและพิษสารหนูไม่ได้ผมเห็นแตกต่าง แต่ Carolinebases ข้อกล่าวหาของเธอบนเส้นที่แตกต่างกันค่อนข้าง.
'คุณได้มีเพียงที่จะมองไปที่เธอ' ผมเคยได้ยินเธอพูด.
นางเฟอร์ราแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในครั้งแรกของเธอ เยาวชนเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจมากและเสื้อผ้าของเธอแม้ง่ายเสมอดูเหมือนจะพอดีกับเธอดีมาก แต่ทั้งหมดเดียวกันจำนวนมากของผู้หญิงซื้อเสื้อผ้าของพวกเขาในปารีสและยังไม่ได้อยู่ในบัญชีที่จำเป็นต้องวางยาพิษสามีของตน
ขณะที่ผมยืนลังเลอยู่ในห้องโถงที่มีทั้งหมดนี้ผ่านไปผ่านใจของฉันเสียงของแคโรไลน์มาอีกครั้งกับการบันทึกภาพที่คมชัดในนั้น.
'อะไรในโลกที่คุณกำลังทำออกมีเจมส์? ทำไมคุณไม่มาและได้รับอาหารเช้าของคุณ? 'เพียงแค่มาที่รักของฉัน' ฉันกล่าวอย่างเร่งรีบ 'ฉันได้รับการแขวนเสื้อฉัน.' 'คุณจะได้แขวนขึ้นครึ่งโหลเสื้อในเวลานี้. เธอเป็นคนที่ค่อนข้างขวา ฉันสามารถมี.
ฉันเดินเข้าไปในห้องรับประทานอาหารให้แคโรไลน์คุ้นเคยกัดที่แก้มและนั่งลงไปที่ไข่และเบคอน เบคอนค่อนข้างเย็น.
'คุณมีสายเรียกต้น' ตั้งข้อสังเกตแคโรไลน์.
'ใช่' ผมบอกว่า 'เจี๊ยบของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว นางเฟอร์รา. 'ฉันรู้ว่า' กล่าวว่าน้องสาวของฉัน.
'วิธีที่คุณรู้หรือไม่? 'แอนนี่บอกผม. แอนนี่เป็นบ้าน parlourmaid สาวดี แต่พูดเข้ากระดูกดำ.
มีการหยุดชั่วคราวเป็น ฉันยังคงกินไข่และเบคอน จมูกน้องสาวของฉันซึ่งมีความยาวและบางสั่นเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ปลายเป็นมันเสมอไม่เมื่อเธอมีความสนใจหรือตื่นเต้นกว่าสิ่งใด.
'ดี' เธอเรียกร้อง.
'ธุรกิจที่น่าเศร้า ไม่มีอะไรที่จะต้องทำ จะต้องมีผู้เสียชีวิตในการนอนหลับของเธอ. 'ฉันรู้ว่า' กล่าวว่าน้องสาวของฉันอีกครั้ง.
เวลานี้ผมรำคาญ.
'คุณไม่สามารถรู้ได้ว่า' ฉัน snapped 'ผมไม่ทราบว่าตัวเองจนฉันได้มีและไม่ได้กล่าวถึงจิตวิญญาณของมันยัง ถ้าผู้หญิงคนนั้นแอนนี่รู้ว่าเธอจะต้องเป็นผู้มีญาณทิพย์. 'มันไม่ได้แอนนี่ที่บอก มันเป็นนม เขามีจาก Ferrarses 'คุก. ขณะที่ผมบอกว่ามีความจำเป็นสำหรับแคโรไลน์ที่จะออกไปเพื่อให้ได้ข้อมูลที่ไม่มี เธอนั่งอยู่ที่บ้านและจะมาพร้อมกับเธอ.
น้องสาวของฉันยังคง: 'สิ่งที่เธอไม่ตาย? หัวใจล้มเหลว?' 'ไม่ได้นมบอกคุณว่า? ฉันถามประชด.
ถากถางจะสูญเสียไปกับแคโรไลน์ เธอใช้มันอย่างจริงจังและคำตอบตาม.
'เขาไม่ได้รู้ว่า "เธออธิบาย.
หลังจากที่ทุกแคโรไลน์ถูกผูกไว้ที่จะได้ยินไม่ช้าก็เร็ว เธอเช่นกันอาจจะได้ยินจากฉัน.
'เธอเสียชีวิตจากยาเกินขนาดของ veronal เธอได้รับการใช้มันเมื่อเร็ว ๆ นี้สำหรับการนอนไม่หลับ จะต้องมีการดำเนินการมากเกินไป. 'ไร้สาระ' แคโรไลน์กล่าวทันที 'เธอเอาไว้ในวัตถุประสงค์ อย่าบอกนะ! ' มันเป็นสิ่งที่แปลกเมื่อคุณมีความเชื่อความลับของคุณเองซึ่งคุณไม่ต้องการที่จะรับทราบที่ ประกาศของมันโดยคนอื่นจะปลุกคุณโกรธของการปฏิเสธ ผมออกมาทันทีในคำพูดที่ไม่พอใจ.
'มีคุณไป AG