Since high school, I have been wait

Since high school, I have been waiting to enter college. I always wanted to be a college student; a serious student who would decide what to be in his life. My first day at Pierce College was on September 2, 2003, the first day of the fall semester. It was a day full of new experiences. I got into a new educational building, was exposed to a different style of learning, and met new people. My first day signified the beginning of my career goals. As soon as I entered the college campus the high school atmosphere was over and a serious period of my life began.

By entering the packed parking lot, I got the feeling that I was entering a big institution. The time was 7:30 a.m., and cars were already lined up waiting to park. Luckily, I was able to find a space to park my car. I entered the campus and asked people to help me find my classes. I walked down the main walkway and was amazed at the size of the campus. Grass and trees surrounded it. People were studying sprawled on the grass with their books. I felt like I had entered a park, not a college. I walked into a big hall with video games, tables and chairs. People were eating, playing video games, and doing their homework. I soon discovered that it was the cafeteria. I felt quite insignificant; the campus proved to be shockingly enormous. Finally, I approached a student and showed him my classroom number in the schedule book. He told me to follow him because he was enrolled in the same class. He led me to the classroom; I found a seat and sat down. The nature of the classrooms at Pierce College came as another shock to me.

The organization of the classrooms was different from the classrooms in high school. On the first day, many students showed up even though they were not enrolled in the class. There were students trying to get add cards. Some students who were enrolled in the class did not show up that day. The teacher erased those students from the ro

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตั้งแต่มัธยม ฉันได้รับการรอป้อนวิทยาลัย ผมอยากจะ ศึกษา นักเรียนอย่างจริงจังที่จะตัดสินใจว่า จะอยู่ในชีวิตของเขา วันแรกที่วิทยาลัยเพียร์ซวันที่ 2 กันยายน 2003 วันแรกของภาคฤดูใบไม้ร่วง มันเป็นวันเต็มไปด้วยประสบการณ์ใหม่ ผมได้เข้าศึกษาอาคารใหม่ ได้สัมผัสเรียนรู้รูปแบบต่าง ๆ และพบคนใหม่ วันแรก signified จุดเริ่มต้นของเป้าหมายอาชีพของฉัน ทันทีที่ฉันป้อนวิทยาลัย ได้บรรยากาศโรงเรียนมัธยม และเริ่มระยะร้ายแรงของชีวิตโดยการป้อนรวบรวมที่จอดรถ ผมรู้สึกว่า ผมถูกป้อนเป็นสถาบันขนาดใหญ่ เวลา 7:30 น. และรถยนต์แล้วตั้งเรียงรายรอให้สวน โชคดี ฉันไม่สามารถค้นหาช่องว่างเพื่อจอดรถ ป้อนวิทยาเขต และถามคนที่จะช่วยให้ฉันเรียนฉัน ฉันเดินลงทางเดินหลัก และที่ประหลาดใจขนาดของมหาวิทยาลัย หญ้าและต้นไม้ล้อมรอบนั้น คนเรียน sprawled บนหญ้ากับหนังสือของพวกเขา ฉันรู้สึกเหมือนฉันได้ป้อนพาร์ค วิทยาลัยไม่ ฉันเดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่มีวิดีโอเกม โต๊ะ และเก้าอี้ คนกิน เล่นวิดีโอเกม และทำการบ้านของพวกเขา เร็ว ๆ นี้พบว่า มีโรงอาหารที่ ผมรู้สึกค่อนข้างสำคัญ มหาวิทยาลัยพิสูจน์ให้มหาศาล shockingly สุดท้าย ผมทาบทามนักศึกษา และแสดงให้เห็นว่าเขาหมายเลขห้องเรียนของฉันในหนังสือกำหนดการ เขาบอกฉันจะทำตามเขา เพราะเขาถูกลงทะเบียนในประเภทเดียวกัน เขานำฉันไปสู่ห้องเรียน พบนั่ง และนั่งลง ลักษณะของห้องเรียนที่วิทยาลัยเพียร์ซมาเป็นช็อตอื่นให้ฉันองค์กรของห้องเรียนแตกต่างจากห้องเรียนในโรงเรียนมัธยม ในวันแรก นักเรียนจำนวนมากพบค่าแม้ว่าพวกเขาไม่ได้ลงทะเบียนในชั้นเรียน มีนักเรียนที่ต้องเพิ่มการ์ด นักเรียนบางคนที่ได้ลงทะเบียนเรียนไม่ได้แสดงค่าวันที่ ครูลบนักเรียนเหล่านั้นจากการอัพเกรดห้องฟรี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตั้งแต่มัธยม ฉันได้รับการรอที่จะเข้ามหาลัย ผมอยากเป็นนักเรียนวิทยาลัย ร้ายแรง นักเรียนจะตัดสินใจอะไรในชีวิตของเขา วันแรกของฉันที่เพียร์ซวิทยาลัยในวันที่ 2 กันยายน 2003 , วันแรกของเทอมนี้ มันเป็นวันที่เต็มรูปแบบของประสบการณ์ใหม่ ผมได้เข้าไปในอาคารสถานศึกษาใหม่ ได้สัมผัสกับสไตล์ที่แตกต่างของการเรียนรู้ และพบคนใหม่วันแรกของฉันเป็นตัวแทนของจุดเริ่มต้นของเป้าหมายในอาชีพของฉัน ทันทีที่ฉันเข้ามหาวิทยาลัยวิทยาลัยโรงเรียนมัธยมบรรยากาศและช่วงเวลาที่ร้ายแรงของชีวิตของฉันเริ่ม

เข้าบริการลานจอดรถ ผมมีความรู้สึกว่าผมเข้าสถาบันใหญ่ เวลา 07.00 น. และรถก็เข้าแถวรอปาร์ค โชคดีที่ผมสามารถที่จะหาพื้นที่จอดรถของฉันผมเข้ามหาวิทยาลัย แล้วให้คนช่วยหาชั้นเรียนของฉัน ผมเดินลงทางเดินหลัก และประหลาดใจที่ขนาดของวิทยาเขต หญ้าและต้นไม้ล้อมรอบมัน คนกำลังนั่งอยู่บนหญ้ากับหนังสือของพวกเขา ฉันรู้สึกเหมือนฉันได้เข้าสวนสาธารณะ ไม่ใช่มหาลัย ฉันเดินเข้าไปในหอประชุมใหญ่ กับ วิดีโอเกม โต๊ะและเก้าอี้ คนถูกกิน การเล่นวิดีโอเกมและการทำการบ้านของพวกเขา ฉันเร็ว ๆนี้พบว่ามันอยู่ที่โรงอาหาร ผมรู้สึกค่อนข้างไม่สำคัญ ; มหาวิทยาลัยได้มหาศาลเขย่าขวัญ . ในที่สุดฉันก็พบเขาเป็นนักเรียน และจำนวนห้องเรียนในตารางงานหนังสือ เขาบอกให้ฉันตามเขาไป เพราะเขาเรียนอยู่ห้องเดียวกัน เขาพาฉันมาที่ห้องเรียน ฉันพบเบาะนั่งลักษณะของห้องเรียนที่เพียร์ซวิทยาลัยมาเป็นช็อตอื่นค่ะ

จัดห้องเรียน แตกต่างจากห้องเรียนในโรงเรียนมัธยม ในวันแรก นักเรียนหลายคนปรากฏตัวขึ้น ถึงแม้ว่าพวกเขาไม่ได้เข้าเรียนในชั้นเรียน มีคนพยายามที่จะได้รับบัตร นักเรียนที่ลงทะเบียนเรียนในชั้นเรียนไม่แสดงขึ้นในวันนั้นครูลบพวกนักเรียนจากโร