About five years ago I lived downto

About five years ago I lived downtown in a major city in the US. I've always been a night person, so I would often find myself bored after my roommate, who was decidedly not a night person, went to sleep. To pass the time, I used to go for long walks and spend the time thinking.

I spent four years like that, walking alone at night, and never once had a reason to feel afraid. I always used to joke with my roommate that even the drug dealers in the city were polite. But all of that changed in just a few minutes of one evening.

It was a Wednesday, somewhere between one and two in the morning, and I was walking near a police patrolled park quite a ways from my apartment. It was a quiet night, even for a weeknight, with very little traffic and almost no one on foot. The park, as it was most nights, was completely empty.

I turned down a short side-street in order to loop back to my apartment when I first noticed him. At the far end of the street, on my side, was the silhouette of a man, dancing. It was a strange dance, similar to a waltz, but he finished each "box" with an odd forward stride. I guess you could say he was dance-walking, headed straight for me.

Deciding he was probably drunk, I stepped as close as I could to the road to give him the majority of the sidewalk to pass me by. The closer he got, the more I realized how gracefully he was moving. He was very tall and lanky, and wearing an old suit. He danced closer still, until I could make out his face. His eyes were open wide and wild, head tilted back slightly, looking off at the sky. His mouth was formed in a painfully wide cartoon of a smile. Between the eyes and the smile, I decided to cross the street before he danced any closer.

I took my eyes off of him to cross the empty street. As I reached the other side, I glanced back... and then stopped dead in my tracks. He had stopped dancing and was standing with one foot in the street, perfectly parallel to me. He was facing me but still looking skyward. Smile still wide on his lips.

I was completely and utterly unnerved by this. I started walking again, but kept my eyes on the man. He didn't move. Once I had put about half a block between us, I turned away from him for a moment to watch the sidewalk in front of me. The street and sidewalk ahead of me were completely empty. Still unnerved, I looked back to where he had been standing to find him gone. For the briefest of moments I felt relieved, until I noticed him. He had crossed the street, and was now slightly crouched down. I couldn't tell for sure due to the distance and the shadows, but I was certain he was facing me. I had looked away from him for no more than ten seconds, so it was clear that he had moved fast.

I was so shocked that I stood there for some time, staring at him. And then he started moving toward me again. He took giant, exaggerated tip-toed steps, as if he were a cartoon character sneaking up on someone. Except he was moving very, very quickly.

I'd like to say at this point I ran away or pulled out my pepper spray or my cellphone or anything at all, but I didn't. I just stood there, completely frozen as the smiling man crept toward me.

And then he stopped again, about a car length away from me. Still smiling his smile, still looking to the sky.

When I finally found my voice, I blurted out the first thing that came to mind. What I meant to ask was, "What do you want?!" in an angry, commanding tone. What came out was a whimper: "Whaaat…?"

Regardless of whether or not humans can smell fear, they can certainly hear it. I heard it in my own voice, and that only made me more afraid. But he didn't react to it at all. He just stood there, smiling.

And then, after what felt like forever, he turned around, very slowly, and started dance-walking away. Just like that. Not wanting to turn my back to him again, I just watched him go, until he was far enough away to almost be out of sight. And then I realized something. He wasn't moving away anymore, nor was he dancing. I watched in horror as the distant shape of him grew larger and larger. He was coming back my way. And this time he was running.

I ran too.

I ran until I was off of the side-road and back onto a better lit road with sparse traffic. Looking behind me then, he was nowhere to be found. The rest of the way home, I kept glancing over my shoulder, always expecting to see his stupid smile, but he was never there.

I lived in that city for six months after that night, and I never went out for another walk. There was something about his face that always haunted me. He didn't look drunk, he didn't look high. He looked completely and utterly insane. And that's a very, very scary thing to see.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประมาณห้าปีที่ผ่านมาผมอาศัยอยู่ในเมืองเมืองใหญ่ในสหรัฐอเมริกา ฉันได้รับเสมอคนคืนดังนั้นฉันมักจะพบว่าตัวเองเบื่อหลังจากที่เพื่อนร่วมห้องของฉันซึ่งเป็นเด็ดไม่ได้เป็นคนกลางคืนไปนอน ให้เวลาผ่านไปผมเคยไปเดินเล่นและใช้เวลาคิด. ผมใช้เวลาสี่ปีเหมือนที่เดินคนเดียวในเวลากลางคืนและไม่เคยมีเหตุผลที่จะรู้สึกกลัว ฉันมักจะเคยพูดเล่นกับเพื่อนร่วมห้องของฉันว่าแม้ค้ายาเสพติดในเมืองสุภาพ แต่ทั้งหมดที่มีการเปลี่ยนแปลงในเวลาเพียงไม่กี่นาทีของเย็นวันหนึ่ง. มันเป็นวันพุธที่อยู่ระหว่างหนึ่งและสองในตอนเช้าและฉันกำลังเดินอยู่ใกล้กับตำรวจลาดตระเวนที่จอดค่อนข้างวิธีจากอพาร์ตเมนต์ของฉัน มันเป็นคืนที่เงียบสงบแม้สำหรับกลางสัปดาห์ที่มีการจราจรน้อยมากและเกือบจะไม่มีใครเดินเท้า สวนสาธารณะที่มันเป็นคืนมากที่สุดคือว่างเปล่า. ฉันหันมาสั้น ๆ ข้างถนนเพื่อที่จะกลับไปที่วงอพาร์ทเม้นของฉันเมื่อครั้งแรกที่ผมสังเกตเห็นเขา ที่ปลายสุดของถนนในด้านของฉันเป็นเงาของคนที่เต้นรำ มันเป็นเต้นแปลก ๆ คล้ายกับเพลงเต้นรำ แต่เขาเสร็จสิ้นในแต่ละ "กล่อง" กับการก้าวไปข้างหน้าแปลก ผมคิดว่าคุณอาจจะบอกว่าเขาเป็นเต้นรำเดินมุ่งตรงไปสำหรับฉัน. ตัดสินใจว่าเขาอาจจะเป็นเมาฉันก้าวที่ใกล้ที่สุดเท่าที่จะทำได้กับถนนเพื่อให้เขาส่วนใหญ่ของทางเท้าที่จะผ่านฉันด้วย เขาได้ใกล้ชิดมากขึ้นผมตระหนักถึงวิธีการได้อย่างสง่างามเขากำลังจะย้ายไป เขาเป็นคนที่สูงมากและผอมสูงและสวมใส่ชุดเก่า เขายังคงเต้นใกล้ชิดจนกว่าฉันจะทำให้ใบหน้าของเขาออกมา ดวงตาของเขาเปิดกว้างและป่าหัวเอียงเล็กน้อยกลับมองออกไปที่ท้องฟ้า ปากของเขาที่ถูกสร้างขึ้นในการ์ตูนเจ็บปวดกว้างของรอยยิ้ม ระหว่างดวงตาและรอยยิ้มที่ฉันตัดสินใจที่จะข้ามถนนก่อนที่เขาจะเต้นใด ๆ ใกล้ชิด. ฉันเอาตาของฉันออกจากเขาที่จะข้ามถนนที่ว่างเปล่า ขณะที่ผมมาถึงด้านอื่น ๆ ที่ผมมองย้อนกลับไป ... และแล้วก็หยุดตายในเพลงของฉัน เขาได้หยุดเต้นและกำลังยืนอยู่กับเท้าข้างหนึ่งในถนนที่ดีที่สุดที่ขนานไปกับฉัน เขาเป็นคนที่หันหน้าไปทางฉัน แต่ยังคงมองฟ้า ยังคงยิ้มกว้างบนริมฝีปากของเขา. ฉันเป็นอย่างสมบูรณ์และเต็มที่ขวัญนี้ ผมเริ่มเดินอีกครั้ง แต่เก็บไว้ในตาของฉันคน เขาไม่ได้ย้าย เมื่อฉันได้ใส่ประมาณครึ่งหนึ่งบล็อกระหว่างเราฉันหันไปจากเขาสำหรับช่วงเวลาที่จะดูทางเท้าด้านหน้าของฉัน ถนนและทางเท้าข้างหน้าผมก็ว่างเปล่า ขวัญยังฉันมองกลับไปยังที่ที่เขาได้รับการยืนไปหาเขาหายไป สำหรับ briefest ในช่วงเวลาที่ฉันรู้สึกโล่งใจจนผมสังเกตเห็นเขา เขาได้ข้ามถนนและตอนนี้ก็กำลังหมอบลงเล็กน้อย ฉันไม่สามารถบอกได้แน่นอนเนื่องจากระยะทางและเงา แต่ผมก็มั่นใจว่าเขากำลังเผชิญฉัน ผมได้มองออกไปจากเขาไม่เกินสิบวินาทีดังนั้นมันจึงเป็นที่ชัดเจนว่าเขาได้ย้ายอย่างรวดเร็ว. ผมจึงตกใจที่ผมยืนอยู่ที่นั่นบางครั้งจ้องมองที่เขา และแล้วเขาก็เริ่มย้ายไปฉันอีกครั้ง เขาเอายักษ์ขั้นตอนปลายเท้าโอ้อวดราวกับว่าเขาเป็นตัวการ์ตูนที่แอบขึ้นไปบนคน ยกเว้นเขากำลังจะย้ายไปมากอย่างรวดเร็ว. ผมอยากจะบอกว่าที่จุดนี้ฉันวิ่งออกไปหรือดึงออกมาจากสเปรย์พริกไทยหรือโทรศัพท์มือถือของฉันหรืออะไรฉันเลย แต่ฉันไม่ได้ ฉันเพียงแค่ยืนอยู่ที่นั่นแช่แข็งอย่างสมบูรณ์เป็นคนที่ยิ้มพุ่งไปทางฉัน. และแล้วเขาก็หยุดอีกครั้งเกี่ยวกับความยาวรถออกไปจากฉัน ยังคงยิ้มรอยยิ้มของเขายังคงมองไปบนฟ้า. เมื่อในที่สุดผมก็พบว่าเสียงของฉันฉันโพล่งออกมาสิ่งแรกที่มาถึงใจ สิ่งที่ผมหมายถึงการถามว่า "สิ่งที่คุณต้องการ ?!" ในโกรธเสียงบังคับบัญชา สิ่งที่ออกมาเป็นเสียงครวญคราง: "Whaaat ... " ไม่ว่ามนุษย์หรือไม่ได้กลิ่นความกลัวแน่นอนพวกเขาสามารถได้ยินมัน ผมได้ยินมันในเสียงของตัวเองและที่ทำเพียงฉันกลัวมากขึ้น แต่เขาไม่ได้ตอบสนองกับมันเลย เขาก็ยืนอยู่ที่นั่นยิ้ม. แล้วหลังจากที่รู้สึกเหมือนตลอดไปเขาหันไปรอบ ๆ ช้ามากและเริ่มเต้นเดินออกไป เช่นเดียวกับที่ ไม่อยากจะหันหลังกลับของฉันกับเขาอีกครั้งผมก็ดูเขาไปจนกว่าเขาจะได้ไกลพอไปเกือบจะออกไปจากสายตา แล้วฉันตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง เขาไม่ได้ย้ายออกไปอีกต่อไปเขาก็ไม่เต้น ผมดูในหนังสยองขวัญเป็นรูปร่างที่ห่างไกลของเขาใหญ่ขึ้นและมีขนาดใหญ่ เขาได้รับกลับมาในแบบของฉัน และในครั้งนี้เขากำลังวิ่ง. ฉันวิ่งด้วย. ฉันวิ่งจนผมออกจากข้างถนนและกลับขึ้นไปบนถนนไฟที่ดีกว่าที่มีการจราจรเบาบาง มองข้างหลังผมแล้วเขาก็ไม่มีที่ไหนเลยที่จะพบ ส่วนที่เหลือของทางกลับบ้านผมเก็บไว้ glancing ข้ามไหล่ของฉันมักจะคาดหวังว่าจะเห็นรอยยิ้มโง่ของเขา แต่เขาก็ไม่เคยมี. ฉันอาศัยอยู่ในเมืองที่เป็นเวลาหกเดือนหลังจากคืนนั้นและผมก็ไม่เคยออกไปเดินเล่นอีก มีบางอย่างที่เกี่ยวกับใบหน้าของเขาที่มักจะหลอกหลอนฉันเป็น เขาไม่ได้มองดื่มแล้วก็ไม่ได้ดูสูง เขามองอย่างสมบูรณ์และบ้าอย่างเต็มที่ และที่มากสิ่งที่น่ากลัวมากที่จะเห็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เกี่ยวกับห้าปีที่ผ่านมาฉันอาศัยอยู่ในเมืองในเมืองใหญ่ในสหรัฐอเมริกา ผมมักจะเป็นคนคืน ดังนั้นฉันมักจะพบว่าตัวเองเบื่อ หลังจากรูมเมทของฉันที่ถูกเด็ดไม่ใช่คนกลางคืน หลับไป ผ่านเวลาที่ฉันใช้ไปสำหรับ walks ยาวและใช้เวลาคิด

ฉันใช้เวลาสี่ปีแบบนี้ เดินคนเดียวในเวลากลางคืน และไม่เคยต้องรู้สึกกลัวผมเคยพูดเล่นกับรูมเมทว่า แม้ผู้ค้ายาเสพติดในเมืองอยู่สุภาพ แต่ทั้งหมดที่เปลี่ยนไปในเวลาเพียงไม่กี่นาทีของเย็นวันหนึ่ง

มันคือวันพุธ อยู่ระหว่างหนึ่งและสองในตอนเช้า และฉันก็เดินมาใกล้ตำรวจตรวจตราอุทยานค่อนข้างวิธีจากอพาร์ทเม้นของฉัน มันเป็นคืนที่เงียบสงบ แม้กลางสัปดาห์ มีปริมาณน้อยมาก และแทบไม่มีคนเดินมาปาร์ค มันเป็นคืนที่สุดคือว่างเปล่า

ผมเลี้ยวลงถนนด้านสั้นเพื่อให้ลูปกลับไปที่อพาร์ตเมนต์ของฉันเมื่อฉันสังเกตเห็นเขา ที่ปลายสุดของถนน ข้างๆ เป็นเงาของผู้ชาย , เต้น มันเต้นแปลกๆ คล้ายกับ วอลซ์ แต่เขาเสร็จแต่ละ " กล่อง " กับการก้าวย่างไปข้างหน้า แปลก ผมเดาว่าคุณอาจจะบอกว่า เต้น เดินมุ่งตรงมาที่ฉัน

ใจเขาอาจจะเมา ผมก็ปิดเท่าที่ฉันสามารถที่จะถนนเพื่อให้ส่วนใหญ่ของทางเท้าผ่านฉันไป ใกล้เขาได้ ยิ่งฉันตระหนักว่าอย่างเขาไป เขาตัวสูงมาก และสูงโย่ง และใส่เสื้อเก่า เขาเต้นใกล้ยัง จนทำให้ใบหน้าของเขา ดวงตาของเขาเบิกกว้างและป่า หัวเอียงไปเล็กน้อยมองไปที่ท้องฟ้า ปากของเขาก่อตั้งขึ้นในการ์ตูนอย่างเจ็บปวดที่กว้างของรอยยิ้ม ระหว่างดวงตาและรอยยิ้ม ฉันตัดสินใจที่จะข้ามถนน ก่อนที่เขาจะเต้นอีก

ฉันละสายตาจากเขา ข้ามถนนที่ว่างเปล่า เมื่อฉันไปถึงอีกฟาก ผมมองกลับมา . . . . . . . แล้วหยุดตายในเพลงของฉัน เขาหยุดเต้นแล้วยืนด้วยเท้าหนึ่งในถนนอย่างสมบูรณ์แบบสำหรับฉัน เขาหันมาทางฉัน แต่ยังคงมองฟ้า . รอยยิ้มกว้างยังคงบนริมฝีปากของเขา . . . . . .

ผมสมบูรณ์อย่างเต็มที่และประสาทเสียแบบนี้ ฉันเริ่มเดินอีกครั้ง แต่เก็บไว้ในสายตาผู้ชาย เขาไม่ย้าย เมื่อผมใส่ประมาณครึ่งปิดกั้นระหว่างเรา ผมหันหนีไปจากเขาสักครู่ดูทางเท้าด้านหน้าฉัน ถนนและทางเท้าข้างหน้าผมเลยยังคงหัวเสีย ผมมองกลับไปที่เขาเคยยืนอยู่ไปหาเขาแล้ว ในเวลานั้นที่ผมรู้สึกโล่งใจจนผมสังเกตเห็นเขา เขาข้ามถนน และตอนนี้เล็กน้อย หมอบลง ผมไม่สามารถบอกได้ เนื่องจากระยะทาง และเงา แต่ผมแน่ใจว่า เขากำลังเผชิญหน้ากับผม ผมดูห่างจากเขาไม่ถึงสิบวินาทีดังนั้นมันชัดเจนว่าเขาได้ย้ายเร็ว

ผมตกใจมากที่ฉันยืนอยู่ตรงนั้นสักพัก จ้องเขา แล้วเขาก็เริ่มเดินต่ออีกครั้ง เขาเอายักษ์ , เคล็ดลับที่พูดเกินจริงโทดก้าว ราวกับว่าเขาเป็นตัวการ์ตูนที่ชอบมาที่นี่ ยกเว้นเขาเคลื่อนไหวรวดเร็วมาก