In this work, we evaluated the carb

In this work, we evaluated the carbonyl index, which is
a quantitative parameter that can be used to compare
the degree of oxidation of materials. Higher values of
the carbonyl index indicate more advanced degradation.
However, due to the difficulty of defining exposure time
and intensity in marine environments, we compared the
results with laboratory degradation tests, in which these
parameters were carefully controlled.
The degradation analysis in this work was carried out on
plastic samples from marine debris collected along the
coast of Hawai’i (see sections above). It should be noted
that there might be significant differences in the degree
of degradation between samples collected on the coast
and those collected directly from the sea, depending
upon the residence time of the objects in both environments
and weather conditions. There are indications that
the coast is a more aggressive environment with respect
to degradation than the open sea, especially when objects
are completely submerged in water. First, objects
lying on the coast show stronger build-up of heat due
to sun irradiation than objects floating in sea, which are
cooled by the water. As a result, objects on the coast may
reach significantly higher temperatures than the surrounding
air, resulting in an acceleration of light-induced
and thermo-oxidative degradation.
Further, all materials submerged in seawater invariably
undergo fouling. The initial stages of fouling result in the
formation of a biofilm on the surface and gradual enrichment
of the biofilm leads to a rich algal growth. Consequently,
the biofilm becomes opaque, which reduces the
light intensity reaching the object’s surface. Hence, the
rate of photo-degradation at sea appears to be partly
determined by the rate of fouling. Advanced stages of
fouling are characterized by the colonization by macrofoulants,
such as bryozoans, on the affected plastic surfaces.
The excess weight of the macrofoulant might cause the
colonized plastic object to become submerged. As the
ultraviolet portion of sunlight is strongly attenuated in
seawater, submerged plastics will show a slower rate of
photo-degradation. On the other hand, microbe-rich foulant
film tends to accelerate biodegradation.
Pegram & Andrady (1989) reported on tests, in which
samples of PP, PE, rubber and fishing nets were exposed
to different natural environmental conditions for one
year. They found that the most favourable environment
for degradation for all samples was in open air, while the
underwater conditions inhibited degradation due to the
cooling effect of samples exposed to seawater. Biofouling
of the sample surface leading to reduced light exposure
may also have decreased the rate of weathering.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในงานนี้ เราประเมินดัชนี carbonyl ซึ่งเป็นพารามิเตอร์ที่ใช้ในการเปรียบเทียบเชิงปริมาณระดับของการเกิดออกซิเดชันของวัสดุ ค่าที่สูงกว่าของดัชนี carbonyl ระบุลดขั้นสูงอย่างไรก็ตาม เนื่องจากความยากของการกำหนดเวลาเปิดรับแสงและความเข้มในสภาพแวดล้อมทางทะเล เราเปรียบเทียบการผลการทดสอบย่อยสลายที่ห้องปฏิบัติการ ในที่นี้พารามิเตอร์ที่ถูกควบคุมอย่างระมัดระวังการวิเคราะห์การลดในงานนี้ดำเนินการในเก็บรวบรวมตัวอย่างพลาสติกจากเศษทางทะเลตามชายฝั่งของฮาวาย (ดูข้าง) ควรสังเกตที่อาจแตกต่างกันในระดับสลายระหว่างตัวอย่างที่เก็บรวบรวมบนชายฝั่งและรวบรวมโดยตรงจากทะเล ขึ้นอยู่กับเมื่อเวลาพำนักของวัตถุทั้งสองระบบและสภาพอากาศ มีข้อบ่งชี้ที่ชายฝั่งเป็นสภาพแวดล้อมสูง ด้วยความเคารพยังลดกว่าทะเลเปิด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อวัตถุอย่างสมบูรณ์จะจมอยู่ในน้ำ แรก วัตถุนอนอยู่บนชายฝั่งสะสมตัวแสดงแข็งแกร่งความร้อนเนื่องจากการฉายรังสีอาทิตย์กว่าวัตถุที่ลอยในทะเล ซึ่งเป็นระบายความร้อนด้วยน้ำ เป็นผล วัตถุบนชายฝั่งอาจถึงอุณหภูมิสูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญกว่ารอบอากาศ เป็นผลในการเร่งความเร็วของแสงที่เกิดและเทอร์โมช่วยลดเพิ่มเติม วัสดุทั้งหมดจมอยู่ในน้ำทะเลคงเส้นคงวารับเหม็น ขั้นตอนแรกของเหม็นผลการการก่อตัวของ biofilm ในตกแต่งพื้นผิว และค่อย ๆของลูกค้าเป้าหมาย biofilm การสาหร่ายที่อุดมไปด้วย ดังนั้นใน biofilm จะทึบแสง ซึ่งช่วยลดการแสงความเข้มถึงพื้นผิวของวัตถุ ดังนั้น การอัตราการลดรูปที่ทะเลปรากฏ เป็นบางส่วนตามอัตราของเหม็น ขั้นตอนขั้นสูงของเหม็นมีลักษณะเป็นการล่าอาณานิคม โดย macrofoulantsเช่น bryozoans บนพื้นผิวพลาสติกที่ได้รับผลกระทบน้ำหนักส่วนเกินของ macrofoulant อาจทำให้เกิดการวัตถุพลาสติกยึดครองการเป็นจมอยู่ใต้น้ำ เป็นการขอมี attenuated ส่วนรังสีของแสงแดดในน้ำทะเล พลาสติกแช่ในน้ำจะแสดงอัตราช้าลงภาพถ่ายลด บนมืออื่น ๆ foulant ที่อุดมไปด้วยจุลชีพฟิล์มจะ เร่งการย่อยสลายทางชีวภาพPegram และ Andrady (1989) รายงานทดสอบ ที่ตัวอย่างของ PP, PE ยาง และตาข่ายตกปลาได้สัมผัสสภาพแวดล้อมธรรมชาติที่แตกต่างอย่างใดอย่างหนึ่งปี พวกเขาพบว่าสภาพแวดล้อมที่ดีที่สุดสำหรับย่อยสลายสำหรับตัวอย่างทั้งหมดใน ในขณะสภาพใต้น้ำยับยั้งการเสื่อมสภาพเนื่องจากการระบายความร้อนของตัวอย่างที่สัมผัสกับน้ำทะเล Biofoulingของพื้นผิวตัวอย่างที่นำไปสู่ลดการสัมผัสแสงนอกจากนี้ยังลดอัตราการผุกร่อน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในงานนี้เราประเมินดัชนีคาร์บอนิลซึ่งเป็นพารามิเตอร์เชิงปริมาณที่สามารถนำมาใช้ในการเปรียบเทียบระดับของการเกิดออกซิเดชันของวัสดุ ค่าที่สูงขึ้นของดัชนีนิลระบุการย่อยสลายที่สูงขึ้น. แต่เนื่องจากความยากลำบากของการกำหนดเวลาการเปิดรับแสงและความรุนแรงในสภาพแวดล้อมทางทะเลเราเปรียบเทียบผลกับการทดสอบการย่อยสลายทางห้องปฏิบัติการที่เหล่านี้พารามิเตอร์ถูกควบคุมอย่างระมัดระวัง. การวิเคราะห์การย่อยสลายในงานนี้ ได้รับการดำเนินการเกี่ยวกับตัวอย่างจากเศษพลาสติกที่เก็บรวบรวมทะเลตามแนวชายฝั่งของฮาวาย(ดูส่วนด้านบน) มันควรจะตั้งข้อสังเกตว่าอาจจะมีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในระดับของการย่อยสลายระหว่างกลุ่มตัวอย่างที่เก็บรวบรวมบนชายฝั่งและผู้ที่เก็บโดยตรงจากทะเลขึ้นอยู่กับเวลาที่อยู่อาศัยของวัตถุทั้งในสภาพแวดล้อมและสภาพอากาศ มีข้อบ่งชี้ที่มีชายฝั่งทะเลที่เป็นสภาพแวดล้อมที่ก้าวร้าวมากขึ้นด้วยความเคารพในการย่อยสลายมากกว่าทะเลเปิดโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อวัตถุที่จะจมอยู่ใต้น้ำในน้ำ ครั้งแรกที่วัตถุนอนอยู่บนชายฝั่งแสดงแข็งแกร่งสร้างขึ้นจากความร้อนที่เกิดจากการฉายรังสีดวงอาทิตย์กว่าวัตถุที่ลอยอยู่ในทะเลซึ่งมีการระบายความร้อนด้วยน้ำ เป็นผลให้วัตถุบนชายฝั่งอาจถึงอุณหภูมิที่สูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญกว่าโดยรอบอากาศที่มีผลในการเร่งความเร็วของแสงที่เกิดการย่อยสลายและเทอร์โมออกซิเดชัน. นอกจากนี้วัสดุทั้งหมดจมอยู่ใต้น้ำในน้ำทะเลอย่างสม่ำเสมอผ่านการเปรอะเปื้อน ขั้นตอนแรกของการเปรอะเปื้อนผลในการก่อตัวของไบโอฟิล์มบนพื้นผิวและการตกแต่งอย่างค่อยเป็นค่อยไปของไบโอฟิล์มจะนำไปสู่การเจริญเติบโตของสาหร่ายที่อุดมไปด้วย ดังนั้นไบโอฟิล์มกลายเป็นทึบแสงซึ่งจะช่วยลดความเข้มของแสงถึงพื้นผิวของวัตถุ ดังนั้นอัตราการย่อยสลายภาพในทะเลดูเหมือนจะเป็นส่วนหนึ่งที่กำหนดโดยอัตราการเปรอะเปื้อน ขั้นตอนขั้นสูงของการเปรอะเปื้อนที่โดดเด่นด้วยการล่าอาณานิคมโดย macrofoulants, เช่น bryozoans บนพื้นผิวพลาสติกได้รับผลกระทบ. น้ำหนักส่วนเกินของ macrofoulant อาจทำให้วัตถุพลาสติกอาณานิคมที่จะกลายเป็นจมอยู่ใต้น้ำ ในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งอัลตราไวโอเลตจากแสงแดดจางมั่นในน้ำทะเลพลาสติกจมอยู่ใต้น้ำจะแสดงอัตราที่ช้าลงของภาพการย่อยสลาย ในทางตรงกันข้าม, จุลินทรีย์ที่อุดมไปด้วย foulant ภาพยนตร์มีแนวโน้มที่จะเร่งการย่อยสลายทางชีวภาพ. Pegram และ Andrady (1989) รายงานเกี่ยวกับการทดสอบซึ่งในตัวอย่างPP, PE, มุ้งยางและการประมงได้สัมผัสกับสภาพสิ่งแวดล้อมที่แตกต่างกันตามธรรมชาติเป็นเวลาหนึ่งปี พวกเขาพบว่าสภาพแวดล้อมที่ดีที่สุดสำหรับการย่อยสลายตัวอย่างทั้งหมดได้ในที่โล่งในขณะที่สภาพใต้น้ำยับยั้งการเสื่อมสภาพเนื่องจากการผลเย็นของตัวอย่างสัมผัสกับน้ำทะเล biofouling ของพื้นผิวของตัวอย่างที่นำไปสู่การเปิดรับแสงที่ลดลงนอกจากนี้ยังอาจได้ลดลงอัตราการผุกร่อน