Wei Ying was calm, “Why should I be

Wei Ying was calm, “Why should I be proud? What’s there to be proud about? I knew my dad was a good person. I knew that his character was noble. But I never thought of him as a good father!”

The children that Editor Wei had helped looked down silently. Some of them did not even dare to look Wei Ying in the eye. They had an indescribable feeling in their hearts.

A parent said, “We’re sorry!”

“Child, we are sorry!” another parent also began crying.

For their children, Father Wei had neglected his own daughter. They could no longer face this young woman.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หยิง Wei สงบ "ทำไมฉันควร จะภูมิใจได้อย่างไร มีอะไรเราภาคภูมิใจ ผมรู้ว่า พ่อของดิฉันเป็นคนดี ฉันรู้ว่า ตัวละครของเขาโนเบิล แต่ผมไม่เคยคิดว่า เขาเป็นพ่อดีเด็กที่ Wei แก้ไขได้ช่วยให้มองลงเบื้องหลัง บางคนไม่แม้แต่กล้าดู หยิง เว่ยในดวงตา พวกเขามีความรู้สึกที่ถ่ายทอดในหัวใจของพวกเขาผู้ปกครองกล่าวว่า "เราต้องขออภัยด้วย""เด็ก ขออภัย" ผู้ปกครองคนอื่นก็เริ่มร้องไห้ลูก พ่อ Wei ได้ละเลยลูกสาวของเขาเอง นอกจากนี้พวกเขาไม่สามารถเผชิญกับหญิงสาวคนนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Wei Ying สงบ "ทำไมฉันควรจะภาคภูมิใจ? มีอะไรที่จะมีความภาคภูมิใจเกี่ยวกับอะไร? ผมรู้ว่าพ่อของฉันเป็นคนดี ผมรู้ว่าตัวละครของเขาเป็นขุนนาง แต่ผมไม่เคยคิดว่าเขาเป็นพ่อที่ดี! "

เด็กที่แก้ไขเหว่ยได้ช่วยมองลงไปอย่างเงียบ ๆ บางส่วนของพวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะมอง Wei Ying ในตา พวกเขามีความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ในหัวใจของพวกเขา.

ผู้ปกครองกล่าวว่า "เราขออภัย!"

"เด็กเราจะขอโทษ!" ผู้ปกครองอีกก็เริ่มร้องไห้.

สำหรับเด็กของพวกเขา, พ่อเหว่ยได้ถูกทอดทิ้งลูกสาวของเขาเอง พวกเขาไม่สามารถที่จะเผชิญกับหญิงสาวคนนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Wei ยิ่งสงบ " ทำไมฉันควรจะภูมิใจมั้ย ? มีอะไรให้ภูมิใจ ? ฉันรู้ว่าพ่อฉันเป็นคนดี ฉันรู้ว่าตัวตนของเขาเลยด้วยซ้ำ แต่ผมไม่เคยคิดว่าเขาเป็นพ่อที่ดี "เด็กที่บรรณาธิการเว่ยช่วยมองลงไปอย่างเงียบๆ บางคนไม่กล้าแม้กระทั่งมองเว่ย ยิ่งในสายตาของ พวกเขามีความรู้สึกคลุมเครือในจิตใจของพวกเขาแม่บอกว่า " เราขอโทษ ! "" ลูกเราขอโทษ ! " แม่ก็เริ่มร้องไห้สำหรับเด็กของพวกเขา พ่อ เหว่ย ได้ละเลยลูกสาวตัวเอง พวกเขาอาจไม่หน้าหญิงสาวคนนี้