There is always a delicate balance

There is always a delicate balance between one person's right to freedom of speech and another's right to protect their good name. It is often difficult to know which personal remarks are proper and which run afoul of defamation law. The term "defamation" is an all-encompassing term that covers any statement that hurts someone's reputation. If the statement is made in writing and published, the defamation is called "libel." If the hurtful statement is spoken, the statement is "slander." The government can't imprison someone for making a defamatory statement since it is not a crime. Instead, defamation is considered to be a civil wrong, or a tort. A person that has suffered a defamatory statement may sue the person that made the statement under defamation law. Defamation law, for as long as it has been in existence in the United States, has had to walk a fine line between the right to freedom of speech and the right of a person to avoid defamation. On one hand, people should be free to talk about their experiences in a truthful manner without fear of a lawsuit if they say something mean, but true, about someone else. On the other hand, people have a right to not have false statements made that will damage their reputation. Discourse is essential to a free society, and the more open and honest the discourse, the better for society. Elements of a Defamation Lawsuit Defamation law changes as you cross state borders, but there are normally some accepted standards that make laws similar no matter where you are. If you think that you have been the victim of some defamatory statement, whether slander or libel, then you will need to file a lawsuit in order to recover. Generally speaking, in order to win your lawsuit, you must show that: Someone made a statement; that statement was published; the statement caused you injury; the statement was false; and the statement did not fall into a privileged category. To get a better grasp of what you will need to do to win your defamation lawsuit, let's look at each element more closely. The Statement -- A "statement" needs to be spoken, written, or otherwise expressed in some manner. Because the spoken word often fades more quickly from memory, slander is often considered less harmful than libel. Publication -- For a statement to be published, a third party must have seen, heard or read the defamatory statement. A third party is someone apart from the person making the statement and the subject of the statement. Unlike the traditional meaning of the word "published," a defamatory statement does not need to be printed in a book. Rather, if the statement is heard over the television or seen scrawled on someone's door, it is considered to be published. Injury -- To succeed in a defamation lawsuit, the statement must be shown to have caused injury to the subject of the statement. This means that the statement must have hurt the reputation of the subject of the statement. As an example, a statement has caused injury if the subject of the statement lost work as a result of the statement. Falsity -- Defamation law will only consider statements defamatory if they are, in fact, false. A true statement, no matter how harmful, is not considered defamation. In addition, because of their nature, statements of opinion are not considered false because they are subjective to the speaker. Unprivileged -- Lastly, in order for a statement to be defamatory, it must be unprivileged. Lawmakers have decided that you cannot sue for defamation in certain instances when a statement is considered privileged. For example, when a witness testifies at trial and makes a statement that is both false and injurious, the witness will be immune to a lawsuit for defamation because the act of testifying at trial is privileged. Whether a statement is privileged or unprivileged is a policy decision that rests on the shoulders of lawmakers. The lawmakers must weigh the need to avoid defamation against the importance that the person making the statement have the free ability to say what they want. Witnesses on the stand at trial are a prime example. When a witness is giving his testimony, we, as a society, want to ensure that the witness gives a full account of everything without holding back for fear of saying something defamatory. Likewise, lawmakers themselves are immune from defamation suits resulting from statements made in legislative chamber or in official materials. Social Media and Defamation With the rise of social media, it’s now easier than ever to make a defamatory statement. That’s because social media services like Twitter and Facebook allow you to instantly “publish” a statement that can reach thousands of people. Whether it’s a disparaging blog post, Facebook status update, or YouTube video, online defamation is treated the same way as more traditional forms. That means you can be sued for any defamatory statements you post online. Higher Burdens for Defamation -- Public Officials and Figures Our government places a high priority on the public being allowed to speak their mind about elected officials as well as other public figures. People in the public eye get less protection from defamatory statements and face a higher burden when attempting to win a defamation lawsuit. When an official is criticized in a false and injurious way for something that relates to their behavior in office, the official must prove all of the above elements associated with normal defamation, and must also show that the statement was made with "actual malice." "Actual malice" was defined in a Supreme Court case decided in 1964, Hustler v. Falwell. In that case, the court held that certain statements that would otherwise be defamatory were protected by the First Amendment of the United States Constitution. The court reasoned that the United States society had a "profound national commitment to the principle that debate on public issues should be uninhibited, robust, and wide-open." This meant, according to the Court, that public officials could only win a defamation suit when the statement that was made was not an honest mistake and was in fact published with the actual intent to harm the public figure. According to the Court, actual malice only occurs when the person making the statement knew the statement was not true at the time he made it, or had reckless disregard for whether it was true or not. For other people that are in the public eye, but not public officials, the defamation laws are also different. These people, such as celebrities and movie stars, must also prove, in most situations, that the defamatory statements were made with actual malice. Freedom of speech is less meaningful when a statement is made about a private individual because the statement is probably not about a matter of public importance. As noted above, a private person has no need to show that the statement maker acted with actual malice in order to be victorious in their defamation lawsuit. - See more at: http://injury.findlaw.com/torts-and-personal-injuries/defamation-law-the-basics.html#sthash.jrWtLg75.dpuf

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เสมอมีความสมดุลระหว่างสิทธิเสรีภาพในการพูดของคนและของอื่นขวาเพื่อป้องกันชื่อดี มักจะเป็นเรื่องยากที่จะทราบหมายเหตุส่วนบุคคลใดจะเหมาะสมและที่วิ่งชนกฎหมายหมิ่นประมาท คำว่า "หมิ่นประมาท" เป็นคำครอบคลุมทั้งหมดที่ครอบคลุมทุกคำสั่งที่ชื่อเสียงของคนเจ็บ ถ้ายอดในการเขียน และเผยแพร่ การหมิ่นประมาทเรียกว่า "คดีหมิ่นประมาท" พูด hurtful คำสั่ง คำสั่งว่า "ป้ายสี" รัฐบาลไม่สามารถขังคนทำคำรังเกียจเนื่องจากมันไม่ใช่อาชญากรรม แทน หมิ่นประมาทถือว่าไม่ถูกต้องแพ่ง หรือการสูญ ผู้ที่ได้รับความเดือดร้อนคำรังเกียจอาจฟ้องผู้ที่ทำคำสั่งภายใต้กฎหมายหมิ่นประมาท กฎหมายหมิ่นประมาท เป็นนานที่จะได้รับในการดำรงอยู่ในประเทศสหรัฐอเมริกา ได้มีการเดินสายปรับระหว่างสิทธิเสรีภาพในการพูดและสิทธิของบุคคลเพื่อหลีกเลี่ยงการหมิ่นประมาท มือหนึ่ง คนจะสามารถพูดคุยเกี่ยวกับประสบการณ์ของตนอย่างสุจริตใจโดยที่ไม่กลัวคดีถ้าเขาพูดอะไรบางอย่างหมายถึง แต่จริง เกี่ยวกับบุคคลอื่น บนมืออื่น ๆ คนมีสิทธิที่จะไม่มีเท็จทำที่จะทำลายชื่อเสียงของพวกเขา วาทกรรมเป็นสิ่งสำคัญเพื่อ สังคมฟรี และยิ่งเปิด และซื่อสัตย์วาท สังคมไป องค์ประกอบของกฎหมายหมิ่นประมาทหมิ่นประมาทคดีเปลี่ยน เป็นคุณข้ามขอบรัฐ มีปกติมาตรฐานบางอย่างยอมรับที่ทำให้กฎหมายเหมือนคุณ ถ้าคุณคิดว่า คุณได้รับเหยื่อบางงบรังเกียจ ไม่ว่าใส่ร้ายป้ายสี หรือคดีหมิ่นประมาท แล้วคุณจะต้องไปศาลเพื่อกู้คืน โดยทั่วไป เพื่อให้ชนะคดีของคุณ คุณต้องแสดงที่: ผู้ทำคำสั่ง นั้นถูกตีพิมพ์ ยอดเกิดบาดเจ็บ ยอดเป็นเท็จ และงบไม่ได้จัดอยู่ในประเภทมีสิทธิ์ จะเข้าใจดีว่า คุณจะต้องทำเพื่อชนะคดีหมิ่นประมาทของ ลองดูที่องค์ประกอบแต่ละอย่างใกล้ชิดมากขึ้น ยอด - "คำสั่ง" ต้องพูด เขียน หรือมิฉะนั้นจะ แสดงในลักษณะบาง เพราะคำพูดมักจะค่อย ๆ ปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วจากหน่วยความจำ ใส่ร้ายป้ายสีมักจะถือว่าเป็นอันตรายน้อยกว่าคดีหมิ่นประมาท ประกาศ - สำหรับงบการเผยแพร่ บุคคลที่สามต้องได้เห็น ได้ยิน หรืออ่านงบรังเกียจ บุคคลสามเป็นคนจากผู้ทำคำสั่งและเรื่องของงบ ซึ่งแตกต่างจากความหมายดั้งเดิมของคำว่า "เผยแพร่" คำรังเกียจไม่ได้พิมพ์ในหนังสือ ค่อนข้าง ถ้ายอดได้ยินผ่านเครื่องรับโทรทัศน์ หรือเห็น scrawled ของประตู มันจะถือเป็นการเผยแพร่ บาดเจ็บ - สำเร็จในคดีหมิ่นประมาท ยอดต้องแสดงการเกิดการบาดเจ็บการงบ ซึ่งหมายความ ว่า คำสั่งต้องมีเจ็บชื่อเสียงเรื่องของงบ เป็นตัวอย่าง คำมีเกิดบาดเจ็บถ้าเรื่องงบสูญเสียงานจากคำสั่ง Falsity - กฎหมายหมิ่นประมาทจะเฉพาะพิจารณางบรังเกียจว่า มี ในความเป็นจริง false งบจริง ไม่เป็นอันตรายอย่างไร จะถือว่าหมิ่นประมาท นอกจากนี้ เนื่องจากธรรมชาติของพวกเขา งบเห็นเป็นเท็จเนื่องจากตามอัตวิสัยกับลำโพงที่ บริจาคเครื่องคอมพิวเตอร์ - สุดท้าย ตามลำดับสำหรับงบจะรังเกียจ มันต้องได้บริจาคเครื่องคอมพิวเตอร์ ร่างกฎหมายได้ตัดสินใจว่า คุณไม่สามารถฟ้องสำหรับการหมิ่นประมาทในบางกรณีเมื่อคำถือว่ามีสิทธิ์ ตัวอย่าง เมื่อพยาน testifies ที่ทดลอง และทำรายงานที่เป็นเท็จ และเปลือง พยานจะเป็นภูมิคุ้มกันคดีสำหรับการหมิ่นประมาทเนื่องจากทำให้คำให้ความที่ทดลองเป็นพิเศษ ว่า คำสั่งเป็นพิเศษ หรือจะบริจาคเครื่องคอมพิวเตอร์นโยบายการตัดสินใจที่อยู่บนไหล่ของร่างกฎหมาย ร่างกฎหมายต้องชั่งน้ำหนักต้องหมิ่นประมาทกับความสำคัญที่ว่า คนที่ทำยอดได้ฟรีสามารถพูดสิ่งที่พวกเขาต้องการหลีกเลี่ยง พยานบนขาตั้งที่ทดลองเป็นตัวอย่างสำคัญ เมื่อพยานให้พยานของเขา เรา สังคม ต้องการเพื่อให้แน่ใจว่า พยานให้การบัญชีทุกอย่างโดยไม่ต้องถือกลับ for fear of คำพูดบางอย่างรังเกียจ ในทำนองเดียวกัน ร่างกฎหมายตัวเองมีภูมิคุ้มกันจากชุดหมิ่นประมาทที่เกิดจากงบ ในสภาหอการค้าหรือวัสดุทาง สังคมสื่อและหมิ่นประมาทด้วยการเพิ่มขึ้นของสื่อทางสังคม คือตอนนี้ง่ายกว่าที่เคยเพื่อให้คำรังเกียจ นั่นเป็น เพราะบริการสังคมเช่น Twitter และ Facebook ให้คุณทันที "แถลง" ที่สามารถเข้าถึงพันคน ไม่ว่าจะเป็นการ disparaging บล็อกลงรายการ อัพเดตสถานะ Facebook หรือวิดีโอ YouTube หมิ่นประมาทออนไลน์ถูกปฏิบัติแบบเดียวกับรูปแบบดั้งเดิมมากขึ้น นั่นหมายความว่า คุณสามารถฟ้องสำหรับงบใดรังเกียจที่คุณลงรายการบัญชีออนไลน์ ภาระสูงสำหรับการหมิ่นประมาท - เจ้าหน้าที่สาธารณะและรัฐบาลของเรามีความสำคัญสูงในสาธารณะได้รับอนุญาตให้พูดใจเกี่ยวกับตัวเลขเลือกตั้งเจ้าหน้าที่กันตัวเลขสาธารณะ คนที่เข้าตาประชาชนได้ป้องกันน้อยงบรังเกียจและหน้าภาระสูงเมื่อพยายามที่จะชนะคดีหมิ่นประมาท อย่างเป็นทางถูกวิพากษ์วิจารณ์ในทางที่ผิด และเปลืองบางสิ่งบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับลักษณะการทำงานในสำนักงาน ทางการต้องพิสูจน์ทั้งหมดขององค์ประกอบข้างต้นที่เกี่ยวข้องกับหมิ่นประมาทปกติ และต้องแสดงว่า ยอดทำด้วย"จริงด้วย" "เจ็บแค้นจริง" กำหนดไว้ในกรณีศาลฎีกาตัดสินใจในปี 1964, Hustler v. Falwell ในกรณี ศาลที่แน่นอนอื่นจะรังเกียจถูกป้องกัน โดยการแก้ไขครั้งแรกของรัฐธรรมนูญสหรัฐอเมริกาจัด ศาล reasoned ว่า สังคมสหรัฐอเมริกามีการ "มั่นลึกซึ้งแห่งชาติหลักที่อภิปรายในประเด็นสาธารณะควรจะยิ่ง แข็งแกร่ง และ wide-open กัน" นี้หมายถึง ตามศาล ที่ สาธารณะเจ้าหน้าที่อาจเท่าชนะชุดหมิ่นประมาทเมื่องบที่ทำไม่ได้โดยสุจริต และในความเป็นจริงมีการเผยแพร่ มีเจตนาแท้จริงเป็นอันตรายต่อสาธารณะ ตามศาล เจ็บแค้นจริงเท่านั้นเกิดขึ้นเมื่อบุคคลทำยอดรู้ยอดไม่จริงในเวลาที่เขาทำมัน หรือมีไม่สนใจเสี่ยงสำหรับว่ามันจริง หรือไม่ คนอื่น ๆ ที่อยู่ในตาสาธารณะ แต่เจ้าหน้าที่ไม่สาธารณะ กฎหมายหมิ่นประมาทยังแตกต่างกัน คนเหล่านี้ เช่นดาราภาพยนตร์ดาว ต้องยังพิสูจน์ ในสถานการณ์ส่วนใหญ่ ว่า งบรังเกียจทำจริงด้วย เสรีภาพในการพูดมีความหมายน้อยเมื่อคำเกี่ยวกับส่วนตัวแต่ละตัว เพราะงบคงไม่เกี่ยวกับเรื่องของสาธารณะ ตามที่กล่าวข้างต้น บุคคลที่มีไม่จำเป็นต้องแสดงว่า ชงงบได้ปฏิบัติจริงด้วยเพื่อให้ชนะในคดีหมิ่นประมาทของพวกเขา -ดูเพิ่มเติมได้ที่: http://injury.findlaw.com/torts-and-personal-injuries/defamation-law-the-basics.html#sthash.jrWtLg75.dpuf

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีเสมอสมดุลระหว่างสิทธิของคนคนหนึ่งที่จะมีเสรีภาพในการพูดและสิทธิของผู้อื่นที่จะปกป้องชื่อดีของพวกเขา มันมักจะเป็นเรื่องยากที่จะรู้ว่าที่พูดส่วนบุคคลที่เหมาะสมและที่วิ่งปะทะกันของกฎหมายหมิ่นประมาท คำว่า "หมิ่นประมาท" เป็นคำที่ครอบคลุมทุกที่ครอบคลุมคำว่าเจ็บชื่อเสียงใด ๆ ของใครบางคน ถ้าคำสั่งที่จะทำในการเขียนและตีพิมพ์หมิ่นประมาทที่เรียกว่า "หมิ่นประมาท". ถ้าคำสั่งที่เป็นอันตรายจะพูดคำสั่งคือ "ใส่ร้าย". รัฐบาลไม่สามารถขังคนสำหรับการทำคำสั่งที่ทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงเพราะมันไม่ได้เป็นความผิดทางอาญา แต่หมิ่นประมาทถือว่าเป็นผิดทางแพ่งหรือละเมิด คนที่ได้รับความเดือดร้อนเป็นคำสั่งที่อาจฟ้องหมิ่นประมาทคนที่ทำคำสั่งตามกฎหมายหมิ่นประมาท กฎหมายหมิ่นประมาทได้นานเท่าที่จะได้รับในการดำรงอยู่ในประเทศสหรัฐอเมริกาได้มีการเดินเส้นแบ่งระหว่างสิทธิที่จะมีเสรีภาพในการพูดและสิทธิของบุคคลที่จะหลีกเลี่ยงการหมิ่นประมาท หนึ่งในมือทุกคนควรจะมีอิสระที่จะพูดคุยเกี่ยวกับประสบการณ์ของพวกเขาในลักษณะที่เป็นความจริงโดยไม่ต้องกลัวคดีถ้าพวกเขากล่าวว่าสิ่งที่หมายถึง แต่ความจริงเกี่ยวกับคนอื่น ในทางกลับกันคนมีสิทธิที่จะได้มีการเท็จทำที่จะเกิดความเสียหายชื่อเสียงของพวกเขา วาทกรรมเป็นสิ่งจำเป็นในสังคมเสรีและเปิดกว้างมากขึ้นและมีความซื่อสัตย์วาทกรรมที่ดีกว่าสำหรับสังคม องค์ประกอบของการเปลี่ยนแปลงกฎหมายหมิ่นประมาทคดีหมิ่นประมาทที่คุณข้ามพรมแดนรัฐ แต่มีบางอย่างที่ปกติมาตรฐานที่ยอมรับที่ทำให้กฎหมายที่คล้ายคลึงกันไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน ถ้าคุณคิดว่าคุณได้ตกเป็นเหยื่อของคำสั่งที่ทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงไม่ว่าจะใส่ร้ายหรือหมิ่นประมาทแล้วคุณจะต้องยื่นฟ้องเพื่อกู้ โดยทั่วไปเพื่อที่จะชนะคดีของคุณคุณต้องแสดงให้เห็นว่า: คนทำคำสั่ง; คำสั่งที่ได้รับการตีพิมพ์; คำสั่งที่ทำให้เกิดการบาดเจ็บที่คุณ; คำสั่งที่เป็นเท็จ และคำสั่งที่ไม่ตกอยู่ในหมวดหมู่ที่ได้รับการยกเว้น เพื่อให้ได้ความเข้าใจที่ดีขึ้นของสิ่งที่คุณจะต้องทำเพื่อชนะคดีหมิ่นประมาทของคุณให้ดูที่แต่ละองค์ประกอบอย่างใกล้ชิด งบ - เป็น "คำสั่ง" จะต้องมีการพูดเขียนหรือแสดงความเป็นอย่างอื่นในลักษณะที่บาง เพราะคำพูดมักจะจางหายไปอย่างรวดเร็วมากขึ้นจากความทรงจำใส่ร้ายมักจะคิดว่าเป็นอันตรายน้อยกว่าหมิ่นประมาท ที่ตีพิมพ์ - สำหรับคำสั่งที่จะได้รับการตีพิมพ์เป็นบุคคลที่สามต้องได้เห็นได้ยินหรืออ่านคำสั่งที่ทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง บุคคลที่สามเป็นคนที่แตกต่างจากคนที่ทำคำสั่งและเรื่องของคำสั่ง ซึ่งแตกต่างจากความหมายดั้งเดิมของคำว่า "ต​​ีพิมพ์" คำสั่งที่ทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงไม่จำเป็นต้องได้รับการตีพิมพ์ในหนังสือ แต่ถ้าคำสั่งที่จะได้ยินมากกว่าโทรทัศน์หรือเห็น scrawled บนประตูของใครบางคนก็ถือว่าได้รับการเผยแพร่ บาดเจ็บ - ประสบความสำเร็จในคดีหมิ่นประมาทคำสั่งจะต้องแสดงให้เห็นว่าได้ก่อให้เกิดการบาดเจ็บที่เรื่องของคำสั่ง ซึ่งหมายความว่าคำสั่งจะต้องมีการทำร้ายชื่อเสียงในเรื่องของคำสั่งที่ ตัวอย่างเช่นคำสั่งที่ได้ทำให้เกิดการบาดเจ็บถ้าเรื่องของคำสั่งที่หายไปทำงานเป็นผลมาจากคำสั่ง ความผิดพลาด - กฎหมายหมิ่นประมาทจะพิจารณาจากงบหมิ่นประมาทถ้าพวกเขาอยู่ในความเป็นจริงเป็นเท็จ คำสั่งที่แท้จริงไม่ว่าวิธีการที่เป็นอันตรายจะไม่ถือว่าหมิ่นประมาท นอกจากนี้เนื่องจากลักษณะของพวกเขางบของความคิดเห็นไม่ถือว่าเป็นเท็จเพราะพวกเขามีวิสัยกับลำโพง unprivileged - สุดท้ายเพื่อให้คำสั่งที่จะทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงนั้นจะต้องได้ด้อยโอกาส ฝ่ายนิติบัญญัติได้ตัดสินใจว่าคุณไม่สามารถฟ้องในข้อหาหมิ่นประมาทในบางกรณีเมื่อคำสั่งที่ได้รับการพิจารณาได้รับการยกเว้น ตัวอย่างเช่นเมื่อพยานเป็นพยานในการพิจารณาคดีและทำให้คำสั่งที่มีทั้งความเท็จและทำให้เกิดความเสียหายที่พยานจะเป็นภูมิคุ้มกันที่จะฟ้องในข้อหาหมิ่นประมาทเพราะการกระทำของการเบิกความในการพิจารณาคดีเป็นสิทธิพิเศษ ไม่ว่าจะเป็นคำสั่งที่ได้รับการยกเว้นเป็นหรือด้อยโอกาสคือการตัดสินใจนโยบายที่วางอยู่บนไหล่ของฝ่ายนิติบัญญัติ ฝ่ายนิติบัญญัติจะต้องชั่งน้ำหนักความต้องการที่จะหลีกเลี่ยงการหมิ่นประมาทความสำคัญที่บุคคลทำคำสั่งที่มีความสามารถมีอิสระที่จะพูดในสิ่งที่พวกเขาต้องการ พยานที่ยืนในการพิจารณาคดีเป็นตัวอย่างที่สำคัญ เมื่อพยานจะให้การเป็นพยานของเขาเราเป็นสังคมที่ต้องการให้แน่ใจว่าพยานให้บัญชีเต็มรูปแบบของทุกอย่างโดยไม่ต้องถือกลับเพราะกลัวว่าจะพูดอะไรบางอย่างทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง ในทำนองเดียวกันฝ่ายนิติบัญญัติมีภูมิคุ้มกันตัวเองจากชุดหมิ่นประมาทที่เกิดจากการทำงบในห้องกฎหมายหรือวัสดุอย่างเป็นทางการ สื่อสังคมและหมิ่นประมาทด้วยการเพิ่มขึ้นของสื่อทางสังคมก็ตอนนี้ง่ายกว่าที่เคยทำให้คำสั่งที่ทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง นั่นเป็นเพราะการให้บริการสื่อสังคมเช่น Twitter และ Facebook ช่วยให้คุณได้ทันที "เผยแพร่" คำสั่งที่สามารถเข้าถึงหลายพันคน ไม่ว่าจะเป็นโพสต์บล็อกให้ร้ายปรับปรุงสถานะ Facebook หรือวิดีโอ YouTube, หมิ่นประมาทออนไลน์จะได้รับการปฏิบัติเช่นเดียวกับรูปแบบดั้งเดิมมากขึ้น ซึ่งหมายความว่าคุณสามารถฟ้องหมิ่นประมาทงบใด ๆ ที่คุณโพสต์ออนไลน์ ภาระที่สูงขึ้นสำหรับการหมิ่นประมาท - เจ้าหน้าที่สาธารณสุขและตัวเลขรัฐบาลของเราเป็นสถานที่มีความสำคัญสูงในความเป็นอยู่ของประชาชนได้รับอนุญาตให้พูดความคิดของพวกเขาเกี่ยวกับการเลือกตั้งเช่นเดียวกับบุคคลสาธารณะอื่น ๆ คนที่อยู่ในสายตาของสาธารณชนได้รับการป้องกันน้อยลงจากงบหมิ่นประมาทและต้องเผชิญกับภาระที่สูงขึ้นเมื่อพยายามที่จะชนะคดีหมิ่นประมาท เมื่อมีการแข่งขันอย่างเป็นทางการได้รับการวิพากษ์วิจารณ์ในทางที่ผิดพลาดและเกิดความเสียหายบางสิ่งบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมของพวกเขาในสำนักงานอย่างเป็นทางการจะต้องพิสูจน์ทุกองค์ประกอบดังกล่าวข้างต้นที่เกี่ยวข้องกับการหมิ่นประมาทปกติและยังต้องแสดงให้เห็นว่าคำสั่งที่ถูกสร้างขึ้นมาด้วย "ความอาฆาตพยาบาทที่เกิดขึ้นจริง." "ความอาฆาตพยาบาทที่เกิดขึ้นจริง" ถูกกำหนดไว้ในกรณีที่ศาลฎีกาตัดสินใจในปี 1964 Hustler v. Falwell ในกรณีที่ศาลถือได้ว่างบบางอย่างที่มิฉะนั้นจะทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงได้รับการคุ้มครองโดยการแก้ไขของรัฐธรรมนูญของสหรัฐอเมริกา ศาลให้เหตุผลว่าสังคมสหรัฐอเมริกามี "ความมุ่งมั่นของชาติอย่างลึกซึ้งในหลักการว่าการอภิปรายในประเด็นที่ประชาชนควรจะไม่ถูกยับยั้งที่แข็งแกร่งและเปิดกว้าง." นั่นหมายความว่าตามที่ศาลเห็นว่าเจ้าหน้าที่ของรัฐเท่านั้นที่จะชนะชุดหมิ่นประมาทเมื่อคำสั่งที่ทำไม่ได้เป็นความผิดพลาดที่ซื่อสัตย์และในความเป็นจริงการตีพิมพ์ด้วยความตั้งใจจริงที่จะเป็นอันตรายต่อสาธารณชน ตามที่ศาลอาฆาตพยาบาทที่เกิดขึ้นจริงเกิดขึ้นเมื่อคนที่ทำคำสั่งที่รู้ว่าคำสั่งที่ไม่เป็นความจริงในเวลาที่เขาทำมันหรือมีปฏิเสธไม่ยั้งคิดในการไม่ว่าจะเป็นจริงหรือไม่ สำหรับคนอื่น ๆ ที่อยู่ในสายตาของสาธารณชน แต่ไม่ได้เจ้าหน้าที่ของรัฐกฎหมายหมิ่นประมาทยังแตกต่างกัน คนเหล่านี้เช่นคนดังและดาราหนังยังจะต้องพิสูจน์ในสถานการณ์ส่วนใหญ่ว่างบหมิ่นประมาทถูกสร้างขึ้นมาด้วยความอาฆาตพยาบาทที่เกิดขึ้นจริง เสรีภาพในการพูดมีความหมายน้อยลงเมื่อคำสั่งที่จะทำเกี่ยวกับเอกชนเพราะคำสั่งที่อาจจะไม่เกี่ยวกับเรื่องของความสำคัญของประชาชน ดังที่ระบุไว้ข้างต้นเป็นคนที่ส่วนตัวมีไม่จำเป็นต้องแสดงให้เห็นว่าผู้ผลิตคำสั่งที่ทำหน้าที่ด้วยความอาฆาตพยาบาทที่เกิดขึ้นจริงในการที่จะได้รับชัยชนะในคดีหมิ่นประมาทของพวกเขา - ดูเพิ่มเติมได้ที่:

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีเสมอความสมดุลที่ละเอียดอ่อนระหว่างสิทธิของบุคคลหนึ่งที่จะมีเสรีภาพในการพูดและคนอื่นที่จะปกป้องชื่อของพวกเขาดี มันมักจะเป็นเรื่องยากที่จะทราบว่าเป็นที่ส่วนบุคคลที่เหมาะสมและที่เรียกใช้บาดหมางกันของกฎหมายหมิ่นประมาท . คำว่า " หมิ่นประมาท " เป็นคำที่ครอบคลุมทั้งหมดครอบคลุมคำสั่งใด ๆที่ทำร้ายชื่อเสียงของผู้อื่น ถ้างบที่ทำในการเขียนและตีพิมพ์หมิ่นประมาท เรียกว่า " หมิ่นประมาท " ถ้างบน้อยใจพูด คําสั่งคือ " ใส่ร้าย " รัฐบาลไม่สามารถขังคนแถลงการณ์หมิ่น เนื่องจากไม่ได้เป็นอาชญากรรม แทน สี ถือว่าเป็นผิดแพ่งหรือละเมิด คนที่ได้รับข้อความหมิ่นอาจฟ้องคนที่ทำงบภายใต้กฎหมายหมิ่นประมาท . กฎหมายหมิ่นประมาทตราบเท่าที่มันได้รับในการมีชีวิตอยู่ในสหรัฐอเมริกา ได้มีการเดินเส้นบางๆระหว่างสิทธิเสรีภาพในการพูดและสิทธิของบุคคลเพื่อหลีกเลี่ยงการทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง หนึ่งในมือ ประชาชนควรมีอิสระที่จะพูดคุยเกี่ยวกับประสบการณ์ของพวกเขาในลักษณะที่เป็นจริงโดยไม่กลัวคดี ถ้าเขาพูดอะไรไม่ดี แต่ความจริง เรื่องคนอื่น บนมืออื่น ๆประชาชนมีสิทธิที่จะไม่ต้องอันเป็นเท็จทำให้จะทำลายชื่อเสียงของพวกเขา วาทกรรมสำคัญต่อสังคมเสรีและเปิดกว้างมากขึ้น และซื่อสัตย์ วาทกรรม ดีสำหรับสังคม องค์ประกอบของความผิดฐานหมิ่นประมาทฟ้องร้องหมิ่นประมาทกฎหมายการเปลี่ยนแปลงตามที่คุณข้ามพรมแดนรัฐ แต่โดยปกติจะมีบางมาตรฐานที่ได้รับการยอมรับให้กฎหมายเหมือนกันไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหนถ้าคุณคิดว่าคุณได้รับเหยื่อของบางข้อความหมิ่นประมาท ใส่ร้าย หรือหมิ่นประมาทหรือไม่ แล้วคุณจะต้องฟ้องเพื่อกู้คืน พูดโดยทั่วไปในเพื่อที่จะชนะคดีของคุณ คุณต้องแสดงให้เห็นว่า บางคนทําคําสั่ง ; ข้อความที่ถูกตีพิมพ์ ; งบทำให้คุณบาดเจ็บ ; ข้อความเป็นเท็จและงบไม่ตกอยู่ในประเภทที่เป็นสิทธิพิเศษ ได้รับความเข้าใจที่ดีของสิ่งที่คุณจะต้องทำเพื่อชนะคดีหมิ่นประมาทคุณ ลองดูที่แต่ละองค์ประกอบอย่างใกล้ชิดมากขึ้น ข้อความ . . . " คำพูด " ต้องพูด เขียน หรือแสดงออกในบางลักษณะ เพราะคำพูดที่มักจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว จากความจำ ใส่ร้ายถือว่าเป็นอันตรายน้อยกว่าการหมิ่นประมาทประกาศ . . . สำหรับงบที่จะเผยแพร่ บุคคลที่สามจะต้องได้เห็น ได้ยิน หรือ อ่านแถลงการณ์หมิ่น . บุคคลที่สามคือใคร นอกจากคนที่ทำให้ข้อความและหัวข้อของข้อความ ซึ่งแตกต่างจากความหมายดั้งเดิมของคำว่า " เผยแพร่ " แถลงการณ์หมิ่นไม่ต้องพิมพ์ในหนังสือ ค่อนข้างถ้าข้อความจะได้ยินผ่านโทรทัศน์ หรือเห็น scrawled บนประตูของผู้อื่น ก็ถือว่าถูกตีพิมพ์ การบาดเจ็บ -- ประสบความสำเร็จในการหมิ่นประมาทศาล งบ ต้องแสดงเหตุบาดเจ็บ เรื่องงบ ซึ่งหมายความ ว่า งบต้องทำร้ายชื่อเสียงของหัวข้อของข้อความ เป็นตัวอย่างงบมีสาเหตุมาจากการบาดเจ็บถ้าเรื่องงบหายไปทำงานผลของคําสั่ง การดำเนินงาน -- กฎหมายหมิ่นประมาทจะพิจารณางบหมิ่นประมาทถ้าพวกเขาอยู่ในความเป็นจริงที่เป็นเท็จ งบจริง ไม่ว่าวิธีการที่เป็นอันตราย ไม่ถือว่าเป็นการหมิ่นประมาท นอกจากนี้ เนื่องจากธรรมชาติของพวกเขา รายงานความเห็นไม่ถือว่าผิด เพราะพวกเขาเป็นอัตนัยกับลำโพงunprivileged -- และเพื่อให้ข้อความที่จะให้มันต้อง unprivileged . ฝ่ายนิติบัญญัติได้ตัดสินใจว่า คุณไม่สามารถฟ้องร้องฐานหมิ่นประมาท ในบางกรณีเมื่องบถือเป็นสิทธิพิเศษ ตัวอย่างเช่น เมื่อพยานเบิกความในศาล และให้งบที่มีทั้งเท็จและเปลือง ,พยานจะเป็นภูมิคุ้มกันที่จะฟ้องฐานหมิ่นประมาท เนื่องจากการกระทำของจำเลยเป็นพยานพิเศษ ไม่ว่าจะเป็นคำสั่งพิเศษ หรือ unprivileged คือการตัดสินใจนโยบายที่วางอยู่บนไหล่ของฝ่ายนิติบัญญัติ การร่างกฎหมายต้องหนัก ต้องหลีกเลี่ยงการหมิ่นประมาทต่อบุคคลสำคัญที่ทำให้งบมีความสามารถอิสระที่จะพูดในสิ่งที่พวกเขาต้องการพยานให้การในคดีเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด เมื่อพยานให้ปากคำของเขา เราเป็นสังคม ต้องการให้แน่ใจว่า พยานให้บัญชีเต็มของทุกอย่างโดยไม่ปิดบัง เพราะกลัวพูดหมิ่นประมาท . อนึ่ง ร่างกฎหมายที่ตัวเองมีภูมิคุ้มกันจากการหมิ่นประมาทกับที่เกิดจากคำให้การในนิติบัญญัติ หรือในเอกสารอย่างเป็นทางการสื่อสังคมและหมิ่นประมาทด้วยการเพิ่มขึ้นของสื่อทางสังคม คือตอนนี้ง่ายกว่าที่เคยให้ปากคำหมิ่น . นั่นเป็นเพราะบริการสื่อสังคมเช่น Twitter และ Facebook ช่วยให้คุณทันที " เผยแพร่ " แถลงการณ์ที่สามารถเข้าถึงหลายพันคน ไม่ว่าจะเป็น ดูหมิ่นโพสต์บล็อก , การปรับปรุงสถานะ Facebook หรือ YouTube วิดีโอการหมิ่นประมาทออนไลน์ได้รับการปฏิบัติเช่นเดียวกับรูปแบบดั้งเดิมมากขึ้น นั่นหมายความว่าคุณสามารถฟ้องหมิ่นประมาทใด ๆงบที่คุณโพสต์ออนไลน์ สูงกว่าภาระฐานหมิ่นประมาท - เจ้าหน้าที่สาธารณะและตัวเลขของรัฐบาลของเราวางลำดับความสำคัญสูงในประชาชนได้รับอนุญาตที่จะพูดจิตใจของพวกเขาเกี่ยวกับการเลือกตั้ง ตลอดจนตัวเลขสาธารณะอื่น ๆผู้คนในสายตาประชาชนได้รับการคุ้มครองน้อยจากงบหมิ่นประมาทและใบหน้าภาระที่สูงขึ้นเมื่อคุณพยายามที่จะชนะการหมิ่นประมาทฟ้องร้อง เมื่อเจ้าหน้าที่ถูกวิพากษ์วิจารณ์ในทางที่ผิดและการกระทำบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมของพวกเขาในสำนักงาน เจ้าหน้าที่ต้องพิสูจน์ทุกองค์ประกอบข้างต้นเกี่ยวข้องกับการหมิ่นประมาทธรรมดาและยังต้องแสดงให้เห็นว่า มีงบให้กับ " ความจริง " จริง " มุ่งร้าย " ถูกกำหนดไว้ในกรณีศาลฎีกาตัดสินใน 1964 , นักธุรกิจ , ฟอลเวล . ในกรณีนี้ ศาลที่จัดขึ้นว่า บางข้อความที่มิฉะนั้นจะให้มีการป้องกันโดยการแก้ไขครั้งแรกของรัฐธรรมนูญของสหรัฐอเมริกาศาลให้เหตุผลว่าสหรัฐอเมริกาสังคมมี " ความมุ่งมั่นแห่งชาติอย่างยิ่งต่อหลักการที่การอภิปรายในประเด็นสาธารณะควร uninhibited ที่แข็งแกร่งและเปิดกว้าง " นี้มีความหมายตามศาลที่เจ้าหน้าที่รัฐอาจจะชนะฟ้องหมิ่นประมาทเมื่อข้อความที่ทำให้ไม่พลาดเที่ยงตรง และในความเป็นจริงถูกเผยแพร่ด้วยเจตนาจริงที่จะเป็นอันตรายต่อสาธารณะ ตามที่ศาลจริงการปองร้ายเท่านั้นเกิดขึ้นเมื่อบุคคลทำข้อความรู้งบไม่เป็นความจริงเวลาที่เขาทำกัน หรือสีม่วงสำหรับไม่ว่าจะเป็นจริงหรือไม่สำหรับคนอื่น ๆที่อยู่ในสายตาประชาชน แต่ไม่ใช่เจ้าหน้าที่กฎหมายหมิ่นประมาทที่แตกต่างกันไปด้วย คนเหล่านี้ เช่น คนดังและดารา ก็ยังต้องพิสูจน์ ในสถานการณ์ส่วนใหญ่ ว่าข้อความหมิ่นประมาทจริงให้กับความอาฆาตพยาบาทเสรีภาพในการพูดมีความหมายน้อยลงเมื่องบทำเกี่ยวกับเอกชน เพราะงบคงไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องของสาธารณะ ที่สําคัญ ดังที่กล่าวไว้ข้างต้น ส่วนตัวก็ไม่ต้องแสดงข้อความเครื่องทำความจริงเพื่อที่จะเป็นผู้ชนะในคดีหมิ่นประมาท . ดูเพิ่มเติมที่ : http://injury.findlaw .ดอทคอม / ละเมิดและการบาดเจ็บส่วนบุคคล / หมิ่นประมาทกฎหมายพื้นฐาน # sthash.jrwtlg75.dpuf HTML