He couldn’t go to him, also couldn’

He couldn’t go to him, also couldn’t make a sound.

He could never chat together with Wen Mu Yan again.

Could only like this, secretly, silently, stand on the pavilion, from faraway, gazing lovingly at him.

His personal attendant asked him: “Your Majesty, will come again tomorrow?”

The young Monarch unable to shift his eyes from him, nodded his head slowly.

He wished that he could be like this for many years ahead.

-------

The Blind Concubine since then lived peacefully in that house.

He wasn’t aware for how long he had been living there. He only knew that the summer had passed. Autumn had gone by. The winter also had passed through. This was another beginning of the spring time in another year.

His face gradually regained the color of blood, his fingers also weren’t the same pale color as before.

He finally had some strength to live. Wanted to speak to someone. Or maybe held a little idle chat. However, there was only a dreadful stillness in the house.

There wasn’t the slightest bit of a human voice in the house.

He ever earnestly hoped, Xiao Bao and Yu Li could be together forever with him. Smelling the fragrance of the blossoming flowers. Listening to the sound of the insects. Basking in the sun during the day. At night, sitting under the starry sky. Randomly chatting about whatever. Staying together forever. Together for a very long long time in the future. Remaining as they were.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขาไม่ไปกับเขา ไม่สามารถทำเสียงได้เขาอาจไม่เคยสนทนาร่วมกับ Wen Mu ยันอีกสามารถเท่านั้นเช่นนี้ แอบ เงียบ ยืนบนศาลา จากไกล เฝ้ามองด้วยความรักเขาผู้ช่วยส่วนตัวของเขาถามเขา: "มหาบพิตร จะมาพรุ่งนี้อีก"พระมหากษัตริย์หนุ่มที่ไม่สามารถเปลี่ยนดวงตาของเขาจากเขา เลยต้องศีรษะของเขาอย่างช้า ๆเขาอยากว่า เขาอาจเป็นเช่นนี้หลายปีข้างหน้า------- นางสนมตาบอดตั้งแต่นั้นอาศัยอยู่อย่างสงบสุขในบ้านไม่ทราบสำหรับระยะเขาอาศัยมี เขารู้เพียงว่า ฤดูร้อนได้ผ่าน ฤดูใบไม้ร่วงก็หายไปโดย ฤดูหนาวยังได้ผ่านผ่าน นี้เป็นอีกจุดเริ่มต้นของฤดูใบไม้ผลิเวลาในอีกหนึ่งปีใบหน้าของเขาค่อย ๆ คืนสีเลือด นิ้วมือของเขายังไม่ได้สีเดียวกับสีซีดก่อนเขาก็มีความแข็งแรงบางอยู่ อยากพูดกับผู้อื่น หรืออาจจะจัดขึ้นเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่สนทนา อย่างไรก็ตาม ได้เท่าที่ ๖๐ dreadful ในบ้านไม่นิดของเสียงมนุษย์ในบ้านเขาเคยจริงจังหวังว่า เสี่ยวเปาและ Yu Li อาจอยู่ด้วยกันตลอดกับเขา กลิ่นหอมของดอกไม้บาน ฟังเสียงของแมลง ท่ามกลางแสงแดดในระหว่างวัน เวลากลางคืน นั่งใต้บนท้องฟ้า แบบสุ่มพูดคุยเกี่ยวกับสิ่ง อยู่ด้วยกันตลอดไป กันนานนานมากในอนาคต ที่เหลือเป็นพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขาไม่สามารถไปกับเขายังไม่สามารถทำให้เสียง. เขาไม่สามารถแชทกันได้ด้วยเหวินยันหมู่อีกครั้ง. สามารถเฉพาะเช่นนี้แอบเงียบยืนอยู่บนศาลาจากที่ห่างไกลจ้องด้วยความรักที่เขา. ของเขา ผู้เข้าร่วมประชุมส่วนบุคคลถามเขาว่า "พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของคุณจะมาอีกครั้งในวันพรุ่งนี้?" หนุ่มพระมหากษัตริย์ไม่สามารถที่จะเปลี่ยนดวงตาของเขาจากเขาพยักหน้าช้า. เขาหวังว่าเขาจะได้เป็นเช่นนี้มานานหลายปีข้างหน้า. ------ - คนตาบอดเมียน้อยตั้งแต่นั้นมาอาศัยอยู่อย่างสงบในบ้านหลังนั้น. เขาไม่ได้ตระหนักนานเท่าไหร่ที่เขาได้รับอยู่ที่นั่น เขาเท่านั้นที่รู้ว่าในช่วงฤดูร้อนที่ผ่านมา ฤดูใบไม้ร่วงได้หายไปโดย ฤดูหนาวยังได้ผ่าน นี่คือจุดเริ่มต้นของฤดูใบไม้ผลิในปีอื่นอีก. ใบหน้าของเขาค่อย ๆ ฟื้นสีของเลือดที่นิ้วมือของเขายังไม่ได้เป็นสีอ่อนเช่นเดียวกับก่อน. ในที่สุดเขาก็มีความแข็งแรงที่จะอยู่บางส่วน อยากจะพูดคุยกับใครสักคน หรืออาจจะจัดให้มีการแชทไม่ได้ใช้งานเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างไรก็ตามมีเพียงความเงียบสงบที่น่ากลัวในบ้าน. ไม่ได้มีนิดของเสียงมนุษย์ในบ้าน. ที่เขาเคยจริงจังหวังเสี่ยวเปาและ Yu Li อาจจะอยู่ด้วยกันตลอดกับเขา ดมกลิ่นหอมของดอกไม้บาน ฟังเสียงของแมลง อาบแดดในระหว่างวัน ในเวลากลางคืนนั่งอยู่ภายใต้ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว สุ่มพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่ พักอยู่ด้วยกันตลอดไป ร่วมกันเป็นเวลานานนานมากในอนาคต ที่เหลือเป็นพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขาไม่ได้ไปเขาก็ยังไม่ส่งเสียงเขาไม่เคยพูดคุยกันกับเหวินมู่เหยียนอีกครั้งได้แต่แบบนี้ แอบเงียบ ยืนบนศาลา จากไกล มองความรักที่เขาผู้ช่วยส่วนตัวของเขาถามเขา : " ฝ่าบาท จะมาใหม่พรุ่งนี้เหรอ "หนุ่มพระมหากษัตริย์ไม่สามารถเปลี่ยนสายตาจากเขา พยักหน้าช้าๆเขาหวังว่าเขาจะเป็นแบบนี้ หลายปีข้างหน้า-------คนตาบอด สนม ตั้งแต่นั้นมาอาศัยอยู่อย่างสงบสุขในบ้านหลังนั้นเขาไม่ได้ตระหนักถึงนานเขาได้อาศัยอยู่ที่นั่น เขารู้เพียงว่าฤดูร้อนที่ผ่านมา . ฤดูใบไม้ร่วงก็ผ่านพ้นไป ฤดูหนาวได้ผ่านไปแล้ว นี้เป็นอีกหนึ่งจุดเริ่มต้นของฤดูใบไม้ผลิในอีกปีใบหน้าของเขาค่อยๆฟื้นสีเลือด มือของเขายังไม่สีซีดเหมือนเมื่อก่อนในที่สุดเขาก็มีแรงอยู่ อยากจะพูดกับใครสักคน หรืออาจจะจัดเล็ก ๆน้อย ๆไม่ได้ใช้งานแชท อย่างไรก็ตาม มีเพียงความนิ่งน่ากลัวในบ้านไม่ได้มีนิดเดียวเสียงมนุษย์ในบ้านเขาเคยหวังเป็นเรื่องเป็นราว เสี่ยวเปา และยูอีก็อยู่ด้วยกันกับพระองค์ตลอดไป ได้กลิ่นหอมของดอกไม้ดอกไม้ ฟังเสียงของแมลง basking ในดวงอาทิตย์ในระหว่างวัน ตอนกลางคืน นั่งอยู่ภายใต้ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว . เพื่อสนทนาเกี่ยวกับอะไรก็ตาม อยู่ด้วยกันตลอดไป อยู่ด้วยกันนานนานต่อไปในอนาคต ส่วนที่เหลือเป็นพวกเขา