Edith Macefield died at home, just

Edith Macefield died at home, just the way she wanted.

The Ballard woman who captured hearts and admirers around the world when she stubbornly turned down $1 million to sell her home to make way for a commercial development died Sunday of pancreatic cancer. She was 86.

"I don't want to move. I don't need the money. Money doesn't mean anything," she told the Seattle P-I in October.

She continued living in the little old house in the 1400 block of Northwest 46th Street even after concrete walls rose around her, coming within a few feet of her kitchen window. Cranes towered over her roof. Macefield turned up the television or her favorite opera music a little louder and stayed put.

"I went through World War II, the noise doesn't bother me," she said in October. "They'll get it done someday."

Macefield's stubbornness was cheered by Ballard residents tired of watching the blue-collar neighborhood disappear under condominiums and trendy restaurants. Her story was picked up by the national news and spread around the world.

In the last year of her life, she forged an unlikely friendship with a kindred soul, Barry Martin, the senior superintendent on the construction project engulfing her home. They met when he started working at the site.

It started with an offer to drive her to the hairdresser, then a doctor's appointment. He made sure she had food, ran to get groceries for her, picked up prescriptions, cooked her dinner.

She had been ill off and on for the last year or so, recovering from a serious fall, and bouts of the flu. She was diagnosed with pancreatic cancer in April.

During her last days, Martin said he made sure that she was comfortable at home.

"She got to do it the way she wanted to do it," Martin said. "She had already made up her mind, and that's the way it was going to be."

He still wonders what drew him to the cranky, stubborn woman who seemed to do all she could to discourage friends or visitors.

"I think we were a lot alike. I am stubborn and so was she. We had some incredible arguments," Martin said. "She was amazingly smart."

It's unclear what will happen now to the tiny two-bedroom, two-story house built in 1900. Macefield said she doesn't have any relatives. Her only child, a son, died of meningitis at 13.

Martin isn't holding out much hope for the old house. It leans seriously to one side, he said. "I straighten the pictures every time I come over," he said.

"Eventually it will all go to progress."

Macefield planned her burial, picked out a casket and made it clear she didn't want a funeral or fuss or flowers. People can donate to the Humane Society, she told Martin last week.

With her attention to detail, it seems likely Macefield left a will, but in respect for Macefield's privacy, Martin doesn't want to talk about it, and isn't saying where she will be buried.

When Macefield's story first ran in the P-I, her home was swarmed by news reporters from around the country trying to get her to open her front door. Word of her death brought another crush of cameras to the street in front of her house.

Her aged blue car is still parked in front of the house, her collection of glass animals still lined up on the windowsills.

People remembering her said they were inspired by her spirit and spunk; by her choice to live simply in her small home, the way she wanted.

Others suggested that the lot where her home stands could be turned into a small memorial park, a pocket of green among the concrete.

Her life story is as intriguing and curious as the sight of the concrete parking garage rising around her home.

Some wonder at her stories, hinting at being a spy during World War II and touring with some of the most famous big bands of the day. She talked about attending teas and dances, once finding herself in conversation with Adolf Hitler.

Her friends never doubted a word.

Macefield said she was born in Oregon, and raised in Seattle and New Orleans, by her mother and two doting godfathers who shared their talents with her. One was a writer, the other sang and danced, and taught her French. She later learned German and several other languages, she said.

Macefield's stubborn streak led her to join the service while still in high school. She told her mother she was going to college. The young woman was already in England when officials figured out she wasn't 18 and threw her out of the service, she said.

But in love, she remained in England where she cared for war orphans. She returned to the U.S. to care for her mother until she died. She worked at Washington Dental Services, when its office was on Market Street in Ballard.

She loved opera, national politics, writing and old movies. She adored animals, and could be seen almost every day standing outside her front yard tossing out seeds for the birds.

"Once she told me it felt as if she had lived three lifetimes," Martin said. "It is interesting that one person could do so many things, then come to Ballard and live so quietly."

Edith Macefield died at home, just the way she wanted.

The Ballard woman who captured hearts and admirers around the world when she stubbornly turned down $1 million to sell her home to make way for a commercial development died Sunday of pancreatic cancer. She was 86.

"I don't want to move. I don't need the money. Money doesn't mean anything," she told the Seattle P-I in October.

She continued living in the little old house in the 1400 block of Northwest 46th Street even after concrete walls rose around her, coming within a few feet of her kitchen window. Cranes towered over her roof. Macefield turned up the television or her favorite opera music a little louder and stayed put.

"I went through World War II, the noise doesn't bother me," she said in October. "They'll get it done someday."

Macefield's stubbornness was cheered by Ballard residents tired of watching the blue-collar neighborhood disappear under condominiums and trendy restaurants. Her story was picked up by the national news and spread around the world.

In the last year of her life, she forged an unlikely friendship with a kindred soul, Barry Martin, the senior superintendent on the construction project engulfing her home. They met when he started working at the site.

It started with an offer to drive her to the hairdresser, then a doctor's appointment. He made sure she had food, ran to get groceries for her, picked up prescriptions, cooked her dinner.

She had been ill off and on for the last year or so, recovering from a serious fall, and bouts of the flu. She was diagnosed with pancreatic cancer in April.

During her last days, Martin said he made sure that she was comfortable at home.

"She got to do it the way she wanted to do it," Martin said. "She had already made up her mind, and that's the way it was going to be."

He still wonders what drew him to the cranky, stubborn woman who seemed to do all she could to discourage friends or visitors.

"I think we were a lot alike. I am stubborn and so was she. We had some incredible arguments," Martin said. "She was amazingly smart."

It's unclear what will happen now to the tiny two-bedroom, two-story house built in 1900. Macefield said she doesn't have any relatives. Her only child, a son, died of meningitis at 13.

Martin isn't holding out much hope for the old house. It leans seriously to one side, he said. "I straighten the pictures every time I come over," he said.

"Eventually it will all go to progress."

Macefield planned her burial, picked out a casket and made it clear she didn't want a funeral or fuss or flowers. People can donate to the Humane Society, she told Martin last week.

With her attention to detail, it seems likely Macefield left a will, but in respect for Macefield's privacy, Martin doesn't want to talk about it, and isn't saying where she will be buried.

When Macefield's story first ran in the P-I, her home was swarmed by news reporters from around the country trying to get her to open her front door. Word of her death brought another crush of cameras to the street in front of her house.

Her aged blue car is still parked in front of the house, her collection of glass animals still lined up on the windowsills.

People remembering her said they were inspired by her spirit and spunk; by her choice to live simply in her small home, the way she wanted.

Others suggested that the lot where her home stands could be turned into a small memorial park, a pocket of green among the concrete.

Her life story is as intriguing and curious as the sight of the concrete parking garage rising around her home.

Some wonder at her stories, hinting at being a spy during World War II and touring with some of the most famous big bands of the day. She talked about attending teas and dances, once finding herself in conversation with Adolf Hitler.

Her friends never doubted a word.

Macefield said she was born in Oregon, and raised in Seattle and New Orleans, by her mother and two doting godfathers who shared their talents with her. One was a writer, the other sang and danced, and taught her French. She later learned German and several other languages, she said.

Macefield's stubborn streak led her to join the service while still in high school. She told her mother she was going to college. The young woman was already in England when officials figured out she wasn't 18 and threw her out of the service, she said.

But in love, she remained in England where she cared for war orphans. She returned to the U.S. to care for her mother until she died. She worked at Washington Dental Services, when its office was on Market Street in Ballard.

She loved opera, national politics, writing and old movies. She adored animals, and could be seen almost every day standing outside her front yard tossing out seeds for the birds.

"Once she told me it felt as if she had lived three lifetimes," Martin said. "It is interesting that one person could do so many things, then come to Ballard and live so quietly."

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

Edith Macefield died at home, just the way she wanted.The Ballard woman who captured hearts and admirers around the world when she stubbornly turned down $1 million to sell her home to make way for a commercial development died Sunday of pancreatic cancer. She was 86."I don't want to move. I don't need the money. Money doesn't mean anything," she told the Seattle P-I in October.She continued living in the little old house in the 1400 block of Northwest 46th Street even after concrete walls rose around her, coming within a few feet of her kitchen window. Cranes towered over her roof. Macefield turned up the television or her favorite opera music a little louder and stayed put."I went through World War II, the noise doesn't bother me," she said in October. "They'll get it done someday."Macefield's stubbornness was cheered by Ballard residents tired of watching the blue-collar neighborhood disappear under condominiums and trendy restaurants. Her story was picked up by the national news and spread around the world.In the last year of her life, she forged an unlikely friendship with a kindred soul, Barry Martin, the senior superintendent on the construction project engulfing her home. They met when he started working at the site.It started with an offer to drive her to the hairdresser, then a doctor's appointment. He made sure she had food, ran to get groceries for her, picked up prescriptions, cooked her dinner.She had been ill off and on for the last year or so, recovering from a serious fall, and bouts of the flu. She was diagnosed with pancreatic cancer in April.During her last days, Martin said he made sure that she was comfortable at home."She got to do it the way she wanted to do it," Martin said. "She had already made up her mind, and that's the way it was going to be."He still wonders what drew him to the cranky, stubborn woman who seemed to do all she could to discourage friends or visitors."I think we were a lot alike. I am stubborn and so was she. We had some incredible arguments," Martin said. "She was amazingly smart."It's unclear what will happen now to the tiny two-bedroom, two-story house built in 1900. Macefield said she doesn't have any relatives. Her only child, a son, died of meningitis at 13.Martin isn't holding out much hope for the old house. It leans seriously to one side, he said. "I straighten the pictures every time I come over," he said."Eventually it will all go to progress."Macefield planned her burial, picked out a casket and made it clear she didn't want a funeral or fuss or flowers. People can donate to the Humane Society, she told Martin last week.With her attention to detail, it seems likely Macefield left a will, but in respect for Macefield's privacy, Martin doesn't want to talk about it, and isn't saying where she will be buried.When Macefield's story first ran in the P-I, her home was swarmed by news reporters from around the country trying to get her to open her front door. Word of her death brought another crush of cameras to the street in front of her house.Her aged blue car is still parked in front of the house, her collection of glass animals still lined up on the windowsills.People remembering her said they were inspired by her spirit and spunk; by her choice to live simply in her small home, the way she wanted.Others suggested that the lot where her home stands could be turned into a small memorial park, a pocket of green among the concrete.Her life story is as intriguing and curious as the sight of the concrete parking garage rising around her home.Some wonder at her stories, hinting at being a spy during World War II and touring with some of the most famous big bands of the day. She talked about attending teas and dances, once finding herself in conversation with Adolf Hitler.Her friends never doubted a word.Macefield said she was born in Oregon, and raised in Seattle and New Orleans, by her mother and two doting godfathers who shared their talents with her. One was a writer, the other sang and danced, and taught her French. She later learned German and several other languages, she said.Macefield's stubborn streak led her to join the service while still in high school. She told her mother she was going to college. The young woman was already in England when officials figured out she wasn't 18 and threw her out of the service, she said.But in love, she remained in England where she cared for war orphans. She returned to the U.S. to care for her mother until she died. She worked at Washington Dental Services, when its office was on Market Street in Ballard.She loved opera, national politics, writing and old movies. She adored animals, and could be seen almost every day standing outside her front yard tossing out seeds for the birds."Once she told me it felt as if she had lived three lifetimes," Martin said. "It is interesting that one person could do so many things, then come to Ballard and live so quietly."

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

อีดิ ธ Macefield เสียชีวิตที่บ้านเพียงวิธีที่เธอต้องการ. หญิงบัลลาร์ดที่จับหัวใจและชื่นชมทั่วโลกเมื่อเธอหันหัวชนฝาลง $ 1,000,000 ในการขายบ้านของเธอเพื่อให้วิธีการพัฒนาเชิงพาณิชย์เสียชีวิตวันอาทิตย์มะเร็งตับอ่อน เธอเป็นคนที่ 86. "ผมไม่ต้องการที่จะย้าย. ฉันไม่ต้องการเงิน. เงินไม่ได้หมายความว่าอะไร" เธอบอกซีแอตเติ PI ในเดือนตุลาคม. เธอยังคงอาศัยอยู่ในบ้านหลังเก่าเล็ก ๆ น้อย ๆ ในบล็อก 1400 ภาคตะวันตกเฉียงเหนือ 46 ถนนแม้หลังจากที่ผนังคอนกรีตเพิ่มขึ้นรอบ ๆ ตัวเธอมาภายในไม่กี่ฟุตจากหน้าต่างห้องครัวของเธอ รถเครนตั้งตระหง่านอยู่เหนือหลังคาของเธอ Macefield เปิดขึ้นโทรทัศน์หรือละครโอเปร่าที่เธอชื่นชอบเพลงดังน้อยและคงอยู่ที่เดิม. "ฉันเดินผ่านสงครามโลกครั้งที่สองเสียงไม่รำคาญฉัน" เธอกล่าวในเดือนตุลาคม "พวกเขาจะได้รับมันกระทำสักวันหนึ่ง." ความดื้อรั้น Macefield ได้รับกำลังใจจากประชาชนบัลลาร์ดเหนื่อยในการรับชมย่านคอปกสีฟ้าหายไปภายใต้คอนโดมีเนียมและร้านอาหารอินเทรนด์ เรื่องราวของเธอถูกหยิบขึ้นมาโดยข่าวแห่งชาติและแพร่กระจายไปทั่วโลก. ในปีที่ผ่านมาในชีวิตของเธอที่เธอปลอมมิตรภาพที่ไม่น่าที่มีจิตวิญญาณของญาติแบร์รี่มาร์ตินผู้อำนวยการอาวุโสในโครงการก่อสร้างท่วมบ้านของเธอ พวกเขาพบกันเมื่อตอนที่เขาเริ่มทำงานที่เว็บไซต์. มันเริ่มต้นด้วยข้อเสนอที่จะขับรถของเธอที่จะทำผมแล้วนัดพบแพทย์ เขาทำให้แน่ใจว่าเธอมีอาหารวิ่งไปที่ร้านขายของชำได้รับสำหรับเธอหยิบขึ้นมาใบสั่งยาสุกอาหารค่ำของเธอ. เธอได้รับการป่วยและปิดสำหรับปีที่ผ่านมาหรือเพื่อให้ฟื้นตัวจากการล่มสลายอย่างจริงจังและอุบาทว์ของโรคไข้หวัด เธอได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งตับอ่อนในเดือนเมษายน. ในช่วงวันสุดท้ายของเธอ, มาร์ตินกล่าวว่าเขาทำให้แน่ใจว่าเธอเป็นความสะดวกสบายที่บ้าน. "เธอได้ที่จะทำวิธีที่เธออยากจะทำมัน" มาร์ตินกล่าวว่า "เธอได้ทำขึ้นแล้วใจของเธอและนั่นคือวิธีที่มันเป็นไปได้." เขายังคงสงสัยว่าดึงเขาไปที่บ้าๆบอ ๆ ผู้หญิงปากแข็งที่ดูเหมือนจะทำทุกสิ่งที่เธอสามารถทำได้เพื่อกีดกันเพื่อนหรือผู้เข้าชม. "ผมคิดว่าเรา เป็นจำนวนมากเหมือนกัน. ผมปากแข็งและเพื่อเป็นเธอ. เรามีข้อโต้แย้งบางอย่างไม่น่าเชื่อ "มาร์ตินกล่าวว่า "เธอเป็นสมาร์ทน่าอัศจรรย์." มันไม่ชัดเจนว่าจะเกิดขึ้นในขณะนี้ที่จะเล็ก ๆ สองห้องนอน, บ้านสองชั้นที่สร้างขึ้นในปี 1900 Macefield บอกว่าเธอไม่ได้มีญาติ ๆ ลูกคนเดียวของเธอลูกชายเสียชีวิตจากเยื่อหุ้มสมองอักเสบที่ 13. มาร์ตินไม่ได้ถือออกหวังมากสำหรับบ้านเก่า มันอย่างจริงจังโน้มตัวไปข้างหนึ่งเขากล่าวว่า "ผมตรงภาพทุกครั้งที่ผมมามากกว่าทุกครั้ง" เขากล่าว. "ในที่สุดมันก็จะทั้งหมดไปถึงความคืบหน้า." Macefield วางแผนที่ฝังศพของเธอหยิบออกโลงศพและทำให้มันชัดเจนเธอไม่ต้องการงานศพหรือเอะอะหรือดอกไม้ ผู้คนสามารถบริจาคเพื่อมนุษยธรรมเธอบอกมาร์ตินเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว. ด้วยความสนใจของเธอในรายละเอียดมันดูเหมือนจะ Macefield ซ้าย แต่ในความเคารพต่อความเป็นส่วนตัว Macefield ของมาร์ตินไม่ต้องการที่จะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้และไม่ได้บอกว่า ที่เธอจะถูกฝังอยู่. เมื่อเรื่องราว Macefield เป็นครั้งแรกวิ่งเข้าไปใน PI บ้านของเธอถูกรุมโดยรายงานข่าวจากทั่วประเทศพยายามที่จะรับเธอที่จะเปิดประตูหน้าบ้านของเธอ คำพูดของการตายของเธอนำมาบดของกล้องอีกครั้งเพื่อให้ถนนหน้าบ้านของเธอ. รถสีฟ้าอายุของเธอยังคงจอดอยู่หน้าบ้านคอลเลกชันของเธอของสัตว์แก้วยังคงเรียงรายอยู่บน windowsills. คนจดจำเธอกล่าวว่าพวกเขาเป็นแรงบันดาลใจ ด้วยจิตวิญญาณและความกล้าหาญของเธอ; โดยเธอเลือกที่จะอยู่เพียงแค่ในบ้านเล็ก ๆ ของเธอในแบบที่เธอต้องการ. อื่น ๆ ชี้ให้เห็นว่าจำนวนมากที่บ้านยืนของเธออาจจะกลายเป็นสวนสาธารณะที่ระลึกขนาดเล็กกระเป๋าของสีเขียวในหมู่คอนกรีต. เรื่องราวชีวิตของเธอเป็นที่น่าสนใจและอยากรู้อยากเห็น เป็นสายตาของคอนกรีตที่จอดรถที่จอดรถเพิ่มขึ้นรอบ ๆ บ้านของเธอ. น่าแปลกใจที่เรื่องราวของเธอบางคนเค้าเป็นสายลับในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองและการท่องเที่ยวกับบางส่วนของวงใหญ่ที่มีชื่อเสียงมากที่สุดของวัน เธอพูดคุยเกี่ยวกับการเข้าร่วมชาและเต้นรำเมื่อหาตัวเองในการสนทนากับอดอล์ฟฮิตเลอร์. เพื่อนของเธอไม่เคยสงสัยคำว่า. Macefield บอกว่าเธอเกิดในโอเรกอนและเติบโตใน Seattle และ New Orleans, แม่และสองเจ้าพ่อทุ่มเทของพวกเขาที่ใช้ร่วมกันของเธอ ความสามารถกับเธอ หนึ่งเป็นนักเขียนอื่น ๆ ที่ร้องเพลงและเต้นและสอนภาษาฝรั่งเศสของเธอ หลังจากนั้นเธอได้เรียนรู้ภาษาเยอรมันและภาษาอื่น ๆ อีกหลายที่เธอบอกว่า. แนวปากแข็ง Macefield นำเธอไปเข้าร่วมบริการขณะที่ยังคงอยู่ในโรงเรียนมัธยม เธอบอกแม่ของเธอที่เธอกำลังจะไปเรียนวิทยาลัย หญิงสาวที่มีอยู่แล้วในประเทศอังกฤษเมื่อเจ้าหน้าที่คิดว่าเธอไม่ได้ 18 และโยนเธอออกจากการบริการที่เธอบอกว่า. แต่ในความรักของเธอยังคงอยู่ในประเทศอังกฤษที่เธอได้รับการดูแลเด็กกำพร้าสงคราม เธอกลับไปยังสหรัฐอเมริกาในการดูแลแม่ของเธอจนเธอเสียชีวิต เธอทำงานอยู่ที่กรุงวอชิงตันบริการทันตกรรมเมื่อสำนักงานอยู่บนถนนในตลาดบัลลาร์ด. เธอรักโอเปร่าการเมืองระดับชาติ, การเขียนและหนังเก่า เธอรักสัตว์และอาจจะเห็นเกือบทุกวันยืนอยู่ข้างนอกสนามหน้าบ้านของเธอโยนออกเมล็ดพันธุ์ของนก. "เมื่อเธอบอกฉันมันรู้สึกราวกับว่าเธอยังมีชีวิตอยู่สามยุคสมัย" มาร์ตินกล่าวว่า "มันเป็นเรื่องที่น่าสนใจที่คนคนหนึ่งจะทำหลายสิ่งหลายอย่างแล้วมาบัลลาร์ดและมีชีวิตอยู่อย่างเงียบ ๆ ".

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

ดิช เมซฟิลด์เสียชีวิตที่บ้าน เพียงวิธีที่เธอไหม

อยาก บัลลาร์ด ผู้หญิงที่ยึดหัวใจและชื่นชมทั่วโลกเมื่อเธอยืนกรานปฏิเสธ $ 1 ล้านขายบ้านเธอ เพื่อหลีกทางให้กับการพัฒนาเชิงพาณิชย์ตายวันอาทิตย์ของมะเร็งตับอ่อน เธอเป็นอะไร . .

" ฉัน ไม่ อยาก ย้าย ฉันไม่ต้องการเงิน เงินไม่มีความหมายอะไรเลย " เธอบอก ซี p-i รึเปล่า

ในเดือนตุลาคมเธอยังคงอาศัยอยู่ในบ้านหลังเก่าเล็ก ๆน้อย ๆในบล็อกของ Northwest ที่ 1400 ถนนแม้ผนังคอนกรีตเพิ่มขึ้นรอบ ๆของเธอมาภายในไม่กี่ฟุตของหน้าต่างห้องครัวของเธอ เครน towered กว่าหลังคาของเธอ macefield เปิดโทรทัศน์ หรือเธอชื่นชอบอุปรากรเพลงหน่อย อยู่รึเปล่า . .

" ฉันผ่านสงครามโลกครั้งที่สอง เสียงไม่รบกวนฉัน " เธอกล่าวว่าในเดือนตุลาคม .

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.