SCULPTUREPottery passed into sculpt

SCULPTURE
Pottery passed into sculpture through baked clayโ€”terra-cotta reliefs and statuettes, toys, imitations of fruit, grapes, fishโ€”at last full-sized statues. Glazed terra cottaโ€”majolicaโ€”abounded in the ruins of Pompeii. Temple pediments and eaves were adorned with terra-cotta palmettes, acroteria, gargoyles, and reliefs. The Greeks laughed at these ornaments, and under the Empire they went out of fashion; Augustus was no friend of clay.

It was probably through his Attic taste that relief and sculpture attained in Rome an excellence comparable with the best Hellenistic work. For a generation the artists of Rome carved fountains, tombstones, arches, and altars with a refinement of feeling, a precision of execution, a quiet dignity of form, a measure of modeling and perspective, that rank Roman reliefs among the masterpieces of the worldโ€™s art. In 13 B.C. the Senate celebrated the return of Augustus from the pacification of Spain and Gaul by decreeing that an Ara Pacis Augustae, or โ€œAltar of the Augustan Peace,โ€ should be erected in the Field of Mars. This is the noblest of all the sculptural remains of Rome. Perhaps the monument owed its form to the altar at Pergamum, and its processional motif to the Parthenon frieze; the altar was raised on a platform in an enclosure whose surrounding walls were partly carved in marble relief; the extant pieces are slabs from these walls.V One slab represents Tellusโ€”Mother Earthโ€”with two children in her arms, corn and flowers growing beside her, and animals lying contentedly at her feet. These were the leading ideas of the Augustan reformation: the family restored to parentage, the nation to agriculture, the Empire to peace. The central figure is unsurpassed; indeed, in its union of mature motherhood and womanly beauty, tenderness, and grace, there is a soft perfection unmatched by the stately goddesses of the Parthenon. The frieze of the outer wall had a lower panel of acanthus scrolls, broad-petaled peonies and poppies, and rich clusters of ivy berries; this too is unequaled in its class. Another panel showed two processions moving in opposite directions to meet before the altar of the Goddess of Peace. In these groups are grave and quiet figures, probably of Augustus, Livia, and the imperial family, with nobles, priests, Vestal Virgins, and children. These last are engagingly real in their shy innocence. One is a baby toddling along with no taste for ceremony; another is a boy already proud of his years; another a little girl with a nosegay; another, after some mischief, is being gently admonished by his mother. Henceforth children would play a rising role in Italian art. But never again would Roman sculpture show such mastery of drapery, such natural and effective grouping, such modulations of light and shade. Here, as in Virgil, propaganda had found a perfect medium.

The only Roman rivals of these reliefs are the carvings on the arches raised for the entry of triumphing generals. The finest survivor is the Arch of Titus, begun by Vespasian and completed by Domitian to commemorate the capture of Jerusalem. One relief shows the burning city, its walls in ruins, its people wild with fear, its wealth looted by legionaries; another pictures Titus riding into Rome in his chariot amid soldiers, animals, magistrates, priests, and prisoners, followed by the holy candelabra of the Temple, and varied spoils of war. The artists here experimented bravely: they cut different figures to different levels, and distributed them on diverse planes; they chiseled the background to give an illusion of depth; and they painted the whole to convey additional shades of fullness and distance. The action was shown not in separate episodes but in continuity, as on the friezes of Mesopotamia and Egypt, and later on the columns of Trajan and Aurelius; so the sense of motion and life was better conveyed. The figures were not idealized and softened into a mood of Attic repose as in the Hellenistic Ara Pacis; they were taken from the flesh and the dirt, and carved in the earthy tradition of Italian realism and vitality. The subject was not perfect gods but living men.

It is this vigorous realism that distinguishes Roman sculpture from the Greek; but for this recurrent fidelity to their own bent the Romans would have added little to art. About 90 B.C.. a Greek from south Italy, Pasiteles, went to Rome, lived there for sixty years, did excellent work in silver, ivory, and gold, introduced silver mirrors, made skillful copies of Greek masterpieces, and wrote five volumes on the history of art; he was both the Vasari and the Cellini of his time. Another Greek, Arcesilaus, made for Caesar a famous statue of his distant relative, Venus Genetrix. Apollonius of Athens, probably in Rome, carved the powerful Torso Belvedere of the Vatican: a work conceived with moderation, proclaiming no bulging muscles, but showing a man in the fullness of healthy strength; we can only say of it that it is perfect so far as it goes. For a time the studios busied themselves giving Greek form to Italian gods, even to divine abstractions like Chance and Chastity. Presumably in this period and in Rome Glycon of Athens carved the Farnese Hercules. We cannot tell to what age or country the Apollo Belvedere belongs; perhaps it was a Roman copy of an original by Leochares of Athens. Every student knows how its calm beauty stirred Winckelmann to Uranian ecstasy.21 Juno received now two renowned embodiments: the porphyry Farnese Juno of the Naples Museum and the Ludovisi Juno of the Termeโ€”cold and stern, righteous and just; one begins to understand Joveโ€™s wanderings.

All these, and the graceful Perseus and Andromeda of the Capitoline Museum, were in the Greek style, idealized and generalized, and tiresomely divine. More arresting are the portrait busts that constitute a bronze-and-marble dictionary of Roman physiognomy from Pompey to Constantine. Some of these too are idealized, particularly the Julio-Claudian heads; but the old Etruscan realism, and the ever-present example of unflattering death masks, reconciled the Romans to being represented as ugly, provided they were shown as strong. So many of them bequeathed their effigies to public places that at times Rome seemed to belong less to the quick than to the dead. Some worthies could not bide their end, but erected themselves as statues before their death, until the jealous emperors, to make room for the living, forbade such premature immortality.

The greatest of the portrait busts is the so-named Head of Caesar, of black basalt, in Berlin. We do not know whom it represents; but the sparse hair and sharp chin, the thin and bony face, the heavy lines of weary thought, the resolution yielding to disillusionment, accord well with the traditional attribution. Only second to it is the colossal head of Caesar in Naples: here the wrinkles have set almost into bitterness, as if the giant had at last discovered that no mind is broad enough to understand, much less to rule, the world. Realistic to repulsiveness is the Pompey of the Ny Carlsberg Glyptotek in Copenhagen: all the brave triumphs of his youth forgotten in the dull obesity of a beaten man. Of Augustus we have half a hundred statues, many of them masterly: Augustus the boy (in the Vatican), serious, keen, nobleโ€”the finest portrait of an actual youth in any age; Augustus at thirty (in the British Museum)โ€”a bronze figure of burning determination, reminding us of Suetoniusโ€™ statement that the Emperor could quell a mutiny with a glance; Augustus the priest (in the Terme), a profound and pensive face emerging from a prison of drapery; and Augustus imperator, found in the ruins of Liviaโ€™s villa at Prima Porta, and now in the Vatican. The breastplate of this famous figure is covered with esoteric and distracting reliefs,VI the pose is stiff, the legs are too mighty for such an invalid; but the head has a quiet and self-confident power that reveals the hand and soul of a great artistโ€”who could not quite forget the Doryphoros of Polycleitus.

Livia herself was fortunate in the artist who made the head now in Copenhagen. The hair is stately, the bent Roman nose smacks of character, the eyes are thoughtful and tender, the lips pretty but firm; this is the woman who stood quietly behind Augustusโ€™ throne, overthrew all her rivals and enemies, and mastered everybody but her son. Tiberius too fared well; idealized though it is, the seated figure in the Lateran Museum is a chef-dโ€™oeuvre worthy of the hand that carved the diorite Chephren in Cairo. Claudius was not so lucky; surely the sculptor was making fun of him, or illustrating Senecaโ€™s Pumpkinification, when he carved him up as a worried Jupiter, fat and amiable and dumb. Nero tried hard to develop a sense of beauty, but his real passion was for fame and size; he saw no better function for Zenodotus, the Scopas of this age, than to consume his time in making a colossus of Nero as Apollo, 117 feet high.VII Hadrian had it removed to the foreground of the Flavian Amphitheater, which thence derived its name of Colosseum.22

With the honest Vespasian sculpture returned to reality. He let himself be represented frankly as a veritable plebeian, with coarse features, wrinkled brow, bald head, and enormous ears. Kinder is the bust in the Terme, showing a spirit harassed with affairs of state, or the businesslike face of the massive head in Naples. Titus comes down to us with a like cubical cranium and homely countenance; it is hard to think of this stout street vendor as the darling of mankind. Domitian had the good sense, in the realistic Flavian age, to have himself so hated in life that all his images were ordered destroyed after his death.

When the artist left the palace and roamed the streets he could give free play to the Italic imp of humorous truth. Some old man, surely less equipped with wisdom and d

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประติมากรรมเครื่องปั้นดินเผาผ่านเป็นประติมากรรมผ่านอบ clayโ€ "terra cotta reliefs และ statuettes ของเล่น เลียนแบบที่ผลิตของผลไม้ องุ่น fishโ€"ในที่สุดรูปปั้นขนาดใหญ่ เคลือบ terra cottaโ€ "majolicaโ€" abounded ในซากปรักหักพังของปอมเปอี วัด pediments และชายคาบ้านถูกประดับ ด้วย terra cotta palmettes, acroteria, gargoyles และ reliefs กรีกหัวเราะที่เครื่องประดับเหล่านี้ และภายใต้อาณาจักร พวกเขาออกไปจากแฟชั่น Augustus ดินเพื่อนไม่ได้มันก็คงผ่านถังห้องใต้หลังคาของเขาลิ้มรสนั้นบรรเทา และประติมากรรมบรรลุในโรมเป็นเลิศเทียบได้กับงานเฮเลนนิสติคส่วน ยุคหนึ่งศิลปินของโรมสลักน้ำพุ tombstones อาร์เชส และบูชา ด้วยความละเอียดลออของความรู้สึก ความแม่นยำของการดำเนินการ ศักดิ์ศรีเงียบของฟอร์ม การสร้างโมเดลและมุมมองที่วัด ที่จัดอันดับโรมัน reliefs ระหว่างผลงานมาสเตอร์พีซทำ worldโ€ s ศิลปะ ใน 13 บี วุฒิสภาการเฉลิมฉลองการกลับมาของ Augustus จากแบบของสเปนและกอล โดย decreeing ว่า Ara Pacis Augustae การเครดิต€แท่นบูชาสันติภาพ Augustan เครดิต€ควรเกร็งในฟิลด์ของดาวอังคาร นี่คือ noblest ของทั้งหมดยังคงรูปของโรม อาจเป็นอนุสาวรีย์ค้างรูปแบบบูชาที่ Pergamum และแปลนของ processional กับ frieze หน้าที่ แท่นบูชาขึ้นบนแพลตฟอร์มในตู้ที่มีกำแพงล้อมรอบมีบางส่วนแกะสลักในหินอ่อนบรรเทา ชิ้นยังมีแผ่นพื้นจากผนังเหล่านี้ พื้นหนึ่ง V แทน Tellusโ€ "แม่ Earthโ€"กับเด็กสองคนในแผ่นดินของเธอ ข้าวโพด และดอกไม้เติบโตข้างเธอ และสัตว์ที่นอน contentedly ที่เท้าของเธอ เป็นผู้นำความคิดของการปฏิรูป Augustan: ครอบครัวคืนค่า parentage ประเทศเพื่อเกษตร จักรวรรดิเพื่อความสงบสุข ตัวเลขกลางเป็นกำลัง แน่นอน ในสหภาพ ของมารดาผู้ใหญ่ และ womanly เจ็บ เกรซ ได้สมบูรณ์นุ่มไม่ตรงกัน โดย goddesses สูง ๆ ของปรินท์ Frieze ของผนังภายนอกมีแผงล่างเลื่อน acanthus, peonies กว้าง petaled และป๊อบปี้ และอุดมไปด้วยกลุ่มไอวี่ครบ เกินไปอยู่ใน unequaled แผงอื่นพบขบวนสองย้ายในทิศทางตรงข้ามกับก่อนบูชาเทพธิดาสันติภาพ ในกลุ่มเหล่านี้เป็นภัยเงียบตัวเลข และ คงของ Augustus ลิเวีย และ ครอบครัวอิมพีเรียล ขุนนาง พระสงฆ์ เทวราชา Vestal และเด็ก ล่าสุดได้แก่อนิจริงในความบริสุทธิ์ของพวกเขาขี้อาย หนึ่งคือเด็ก toddling กับรสชาติไม่พิธี อื่นเป็นเด็กผู้ชายแล้วภูมิใจของเขาปี อีกสาวน้อยกับ nosegay อื่น หลังเสียหายบางส่วน มีการเบา ๆ ตักเตือน โดยแม่ของเขา ต่อไปเด็กจะเล่นบทบาทเพิ่มขึ้นในอิตาลี แต่ครั้ง จะประติมากรรมโรมันแสดงเช่นต้นแบบของผ้าม่าน เช่นธรรมชาติ และมีประสิทธิภาพจัดกลุ่ม เช่น modulations ของแสงและเงา ที่นี่ ในเวอร์จิล โฆษณาชวนเชื่อได้พบสื่อที่สมบูรณ์แบบคู่แข่งเฉพาะโรมันของ reliefs เหล่านี้จะแกะสลักบนอาร์เชสยกสำหรับรายการของทหาร triumphing ผู้รอดชีวิตที่ดีที่สุดคือ การโค้งของไททัส เริ่ม โดย Vespasian และเสร็จสมบูรณ์ โดย Domitian เพื่อระลึกถึงการจับกุมของเยรูซาเล็ม บรรเทาหนึ่งแสดงเมืองเขียน กำแพงพัง คนป่า ด้วยความกลัว ความมั่งคั่ง โดย legionaries; looted ภาพอื่นขี่ไปโรมในรถรบของเขาท่ามกลางทหารไททัส สัตว์ magistrates พระสงฆ์ นัก โทษ ตาม candelabra ศักดิ์สิทธิ์ของวัด และริบของสงครามที่แตกต่างกัน ศิลปินที่นี่เบื้องอย่างกล้าหาญ: จะตัดตัวเลขที่แตกต่างกันกับระดับที่แตกต่าง และกระจายพวกเขาบนเครื่องบินหลากหลาย พวกเขาจารึกพื้นหลังให้เป็นภาพลวงตาของความลึก และพวกเขาวาดทั้งการถ่ายทอดเฉดสีเพิ่มเติมของความสำเร็จและระยะทาง การดำเนินการที่แสดง ในตอนแยกไม่ แต่ ในความต่อ เนื่อง ตาม friezes Mesopotamia และอียิปต์ และในภายหลังคอลัมน์ทราจันและออเรเลียส ดังนั้น ความเคลื่อนไหวและชีวิตดีใช้ ตัวเลขถูก idealized และก่อเป็นอารมณ์ของห้องต่าง ๆ ตามใน Ara Pacis ที่เฮเลนนิสติค พวกเขาได้นำมาจากเนื้อและสิ่งสกปรก และแกะสลักในประเพณีของอิตาลีจริงและพลังพลัง เรื่องไม่ใช่พระเจ้าที่สมบูรณ์แบบแต่ชีวิตคนมีความสมจริงนี้คึกคักแยกโรมันประติมากรรมจากกรีก แต่สำหรับความชัดที่เกิดซ้ำนี้จะมีความโน้มเอียงของตนเอง ชาวโรมันจะเพิ่มน้อยศิลปะ ประมาณ 90 บี กรีกจากอิตาลีใต้ Pasiteles ไปโรม อาศัยอยู่ที่นั่นหกปี ได้งานทำเงิน งาช้าง และทองดี นำเงินกระจก ทำสำเนาผลงานมาสเตอร์พีซทำกรีก ฝีมือ และเขียนไดรฟ์ข้อมูลห้าประวัติศิลปะ เขาถูกการ Vasari และ Cellini เวลา ทำอีกกรีก Arcesilaus สำหรับซีซาร์รูปปั้นมีชื่อเสียงของเขาห่างไกลญาติ วีนัส Genetrix Apollonius ของเอเธนส์ คงในโรม สลักเบลเวแดร์แล้วประสิทธิภาพของวาติกัน: งานรู้สึกกับกลั่นกรอง ปิดไม่กล้ามเนื้อปูด แต่แสดงเป็นคนในความสำเร็จของความแข็งแรงมีสุขภาพดี เราบอกได้เพียงว่าว่า ความตราบใดที่มันไป เวลา สตูดิโอ busied เองให้ฟอร์มกรีกอิตาลีเทพเจ้า แม้แต่กับพระ abstractions เช่นโอกาสและความบริสุทธิ์ สันนิษฐานว่า ในเวลานี้ และ ใน Glycon เอเธนส์โรมแกะสลักเฮอร์คิวลีสฟาร์เนเซ เราไม่สามารถบอกอายุหรือประเทศอะไรอพอลโลเบลเวเดเรเป็นสมาชิก บางทีก็เป็นสำเนาต้นฉบับโดยเลโอคารีสเอเธนส์โรมัน ทุกนักเรียนรู้ว่าความสวยงามสงบกวน Winckelmann ถึง Uranian ecstasy.21 จูโน embodiments ตอนนี้สองแหล่งที่ได้รับ: porphyry จูโนฟาร์เนเซของพิพิธภัณฑ์เนเปิลส์และจูโน Ludovisi ของ€ Termeโ "เย็น และตรง ๆ ชอบธรรม และ เพียง หนึ่งเริ่มเข้าใจ Joveโ€ s wanderingsทั้งหมดเหล่า นี้ และสง่าเพอร์ซิอุส และอันโดรเมดาของพิพิธภัณฑ์พิพิธ มีสไตล์กรีก idealized และเมจแบบทั่วไป และพระเจ้า tiresomely การจับกุมเพิ่มเติมมี busts แนวตั้งที่เป็นพจนานุกรมบรอนซ์ และหินอ่อนของโหงวเฮ้งโรมันจากปอมปีย์ไปคอนสแตนติน เหล่านี้มากเกินไปจะ idealized โดยเฉพาะอย่างยิ่งหัวจูลิโอ-คลอเดียส แต่ที่จริงอีทรัสคันเก่า และ ever-present ตัวอย่างของรูปแบบการตาย unflattering กระทบยอดชาวโรมันให้การแสดงเป็นการน่าเกลียด ให้พวกเขาได้แสดงความแข็งแกร่ง ของพวกเขา bequeathed effigies ของสถานที่สาธารณะที่โรมดูเหมือนจะ เป็นของคนตายน้อยไปอย่างรวดเร็วกว่าครั้ง บาง worthies สามารถ bide สิ้นสุดของพวกเขา แต่เกร็งตัวเองเป็นรูปปั้นก่อนตายของพวกเขา จนกว่าอิจฉาจักรพรรดิห ทำห้องนั่งเล่น ข้อความเป็นอมตะเช่นก่อนวัยอันควรThe greatest of the portrait busts is the so-named Head of Caesar, of black basalt, in Berlin. We do not know whom it represents; but the sparse hair and sharp chin, the thin and bony face, the heavy lines of weary thought, the resolution yielding to disillusionment, accord well with the traditional attribution. Only second to it is the colossal head of Caesar in Naples: here the wrinkles have set almost into bitterness, as if the giant had at last discovered that no mind is broad enough to understand, much less to rule, the world. Realistic to repulsiveness is the Pompey of the Ny Carlsberg Glyptotek in Copenhagen: all the brave triumphs of his youth forgotten in the dull obesity of a beaten man. Of Augustus we have half a hundred statues, many of them masterly: Augustus the boy (in the Vatican), serious, keen, nobleโ€”the finest portrait of an actual youth in any age; Augustus at thirty (in the British Museum)โ€”a bronze figure of burning determination, reminding us of Suetoniusโ€™ statement that the Emperor could quell a mutiny with a glance; Augustus the priest (in the Terme), a profound and pensive face emerging from a prison of drapery; and Augustus imperator, found in the ruins of Liviaโ€™s villa at Prima Porta, and now in the Vatican. The breastplate of this famous figure is covered with esoteric and distracting reliefs,VI the pose is stiff, the legs are too mighty for such an invalid; but the head has a quiet and self-confident power that reveals the hand and soul of a great artistโ€”who could not quite forget the Doryphoros of Polycleitus.Livia herself was fortunate in the artist who made the head now in Copenhagen. The hair is stately, the bent Roman nose smacks of character, the eyes are thoughtful and tender, the lips pretty but firm; this is the woman who stood quietly behind Augustusโ€™ throne, overthrew all her rivals and enemies, and mastered everybody but her son. Tiberius too fared well; idealized though it is, the seated figure in the Lateran Museum is a chef-dโ€™oeuvre worthy of the hand that carved the diorite Chephren in Cairo. Claudius was not so lucky; surely the sculptor was making fun of him, or illustrating Senecaโ€™s Pumpkinification, when he carved him up as a worried Jupiter, fat and amiable and dumb. Nero tried hard to develop a sense of beauty, but his real passion was for fame and size; he saw no better function for Zenodotus, the Scopas of this age, than to consume his time in making a colossus of Nero as Apollo, 117 feet high.VII Hadrian had it removed to the foreground of the Flavian Amphitheater, which thence derived its name of Colosseum.22With the honest Vespasian sculpture returned to reality. He let himself be represented frankly as a veritable plebeian, with coarse features, wrinkled brow, bald head, and enormous ears. Kinder is the bust in the Terme, showing a spirit harassed with affairs of state, or the businesslike face of the massive head in Naples. Titus comes down to us with a like cubical cranium and homely countenance; it is hard to think of this stout street vendor as the darling of mankind. Domitian had the good sense, in the realistic Flavian age, to have himself so hated in life that all his images were ordered destroyed after his death.When the artist left the palace and roamed the streets he could give free play to the Italic imp of humorous truth. Some old man, surely less equipped with wisdom and d

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประติมากรรมเครื่องปั้นดินเผาผ่านเข้าผ่านประติมากรรมดินเผาโ€ "สีสรรดินเผาและรูปปั้น, ของเล่น, เลียนแบบของผลไม้องุ่นปลาโ€" ที่รูปปั้นขนาดเต็มล่าสุด
เคลือบดินเผาโ€ "majolica โ€" ต่าง ๆ นานาในซากปรักหักพังของปอมเปอี pediments วัดและชายคาประดับด้วย palmettes ดินเผา, acroteria, กอบลินและสีสรร ชาวกรีกหัวเราะเยาะเครื่องประดับเหล่านี้และภายใต้จักรวรรดิที่พวกเขาออกไปจากแฟชั่น ออกัสเป็นเพื่อนของดินไม่มี. มันอาจจะเป็นรสชาติผ่านห้องใต้หลังคาของเขาว่าการบรรเทาและประติมากรรมบรรลุในกรุงโรมเป็นเลิศเปรียบได้กับการทำงานที่ดีที่สุดขนมผสมน้ำยา สำหรับรุ่นศิลปินแห่งกรุงโรมแกะสลักน้ำพุ, หลุมฝังศพโค้งและแท่นบูชาที่มีการปรับแต่งของความรู้สึก, ความแม่นยำของการดำเนินการที่เป็นศักดิ์ศรีที่เงียบสงบของรูปแบบตัวชี้วัดของการสร้างแบบจำลองและมุมมองที่อันดับสรรโรมันในหมู่ผลงานชิ้นเอกของโลก โ€ ?? ศิลปะ ใน 13 BC วุฒิสภามีการเฉลิมฉลองการกลับมาของออกัสตัจากความสงบของประเทศสเปนและกอลโดย decreeing ว่า Ara Pacis Augustae หรือโ€ ?? แท่นบูชาของออกัสสันติภาพโ€ ?? ควรได้รับการสร้างขึ้นในสนามของดาวอังคาร นี่คือความสูงส่งของซากประติมากรรมของกรุงโรม บางทีอาจจะเป็นอนุสาวรีย์ที่ค้างชำระแบบฟอร์มไปยังแท่นบูชาที่มัมและบรรทัดฐานขบวนไปยังผนังวิหารพาร์เธนอน; แท่นบูชาถูกยกขึ้นบนแพลตฟอร์มในกรงที่มีผนังโดยรอบถูกแกะสลักส่วนหนึ่งในการบรรเทาหินอ่อน; ชิ้นที่ยังหลงเหลืออยู่เป็นแผ่นจากนี้ walls.V แผ่นหนึ่งแสดงให้เห็นถึงเทลลัสโ€ "แม่พระธรณีโ€" กับลูกสองคนอยู่ในอ้อมแขนของเธอข้าวโพดและปลูกดอกไม้ข้างของเธอและสัตว์นอนสมถะที่เท้าของเธอ เหล่านี้เป็นความคิดชั้นนำของการปฏิรูปออกัส: ครอบครัวบิดามารดากลับคืนสู่ประเทศเพื่อการเกษตรจักรวรรดิสันติภาพ ตัวตั้งตัวตีไม่มีที่เปรียบ; แน่นอนในสหภาพของแม่เป็นผู้ใหญ่และความงามของผู้หญิงอ่อนโยนและความสง่างามมีความสมบูรณ์แบบนุ่มตรงกันโดยเทพธิดายิ่งใหญ่ของวิหารพาร์เธนอน ที่ผนังด้านนอกของผนังมีแผงล่างของม้วนหยักดอกโบตั๋นกว้างอร่ามเรืองและดอกป๊อปปี้และกลุ่มที่อุดมไปด้วยไม้เลื้อยของผลเบอร์รี่; นี้ก็ไม่มีที่เปรียบในระดับเดียวกัน แผงแสดงให้เห็นอีกสองขบวนเคลื่อนไปในทิศทางตรงข้ามเพื่อให้ตรงหน้าแท่นบูชาของเทพธิดาแห่งสันติภาพ ในกลุ่มคนเหล่านี้เป็นตัวเลขที่หลุมฝังศพและเงียบสงบอาจจะเป็นของออกัสตั Livia และพระราชวงศ์ที่มีขุนนางพระสงฆ์บริสุทธิ์บริสุทธิ์และเด็ก ที่ผ่านมาเหล่านี้เป็นเสน่ห์ที่แท้จริงในความบริสุทธิ์ของพวกเขาขี้อาย หนึ่งคือทารก toddling พร้อมกับรสชาติที่สำหรับพิธีไม่มี อีกเป็นเด็กแล้วความภาคภูมิใจของปีที่ผ่านมา; อีกสาวน้อยที่มีช่อดอกไม้; อีกหลังจากที่เสียหายบางส่วนจะถูกตำหนิเบา ๆ โดยแม่ของเขา นับจากนี้ไปเด็กจะมีบทบาทเพิ่มขึ้นในศิลปะอิตาเลียน แต่ไม่เคยอีกครั้งจะแสดงประติมากรรมโรมันการเรียนรู้ดังกล่าวของผ้าม่าน, การจัดกลุ่มธรรมชาติและมีประสิทธิภาพเช่นการปรับดังกล่าวของแสงและเงา ที่นี่ในขณะที่เฝอโฆษณาชวนเชื่อได้พบสื่อที่สมบูรณ์แบบ. คู่แข่งเพียงอย่างเดียวของโรมันสรรเหล่านี้จะถูกแกะสลักบนซุ้มประตูที่เกิดขึ้นสำหรับการเข้ามาของนายพลกระหยิ่มยิ้มย่อง ผู้รอดชีวิตที่ดีที่สุดเป็นประตูชัยของติตัสเริ่ม Vespasian และเสร็จสมบูรณ์โดย Domitian เพื่อรำลึกถึงการจับตัวของเยรูซาเล็ม หนึ่งแสดงให้เห็นถึงความโล่งใจเมืองเผาไหม้ผนังในซากปรักหักพังคนป่าด้วยความกลัวและความมั่งคั่งปล้นโดยกองทหาร; อีกภาพ Titus ขี่เข้าไปในกรุงโรมในรถม้าท่ามกลางทหารสัตว์, ผู้พิพากษา, พระสงฆ์และนักโทษตามด้วยเชิงเทียนศักดิ์สิทธิ์ของพระวิหารและริบที่แตกต่างกันของสงคราม ศิลปินที่นี่ทดลองอย่างกล้าหาญที่พวกเขาตัดตัวเลขที่แตกต่างกันไปในระดับที่แตกต่างกันและกระจายพวกเขาบนเครื่องบินที่มีความหลากหลาย; พวกเขาสลักพื้นหลังเพื่อให้ภาพลวงตาของความลึก; และพวกเขาวาดทั้งการถ่ายทอดเฉดสีที่เพิ่มขึ้นของความแน่นและระยะทาง การกระทำที่ถูกนำมาแสดงไม่ได้อยู่ในตอนที่แยกจากกัน แต่ในความต่อเนื่องบนสลักเสลาของโสโปเตเมียและอียิปต์และต่อมาในคอลัมน์ของ Trajan และ Aurelius นั้น เพื่อให้ความรู้สึกของการเคลื่อนไหวและชีวิตนั้นเป็นสื่อที่ดีกว่า ตัวเลขไม่ได้เงียบสงบและชะลอตัวลงไปในอารมณ์ของการพักผ่อนในห้องใต้หลังคาเป็นขนมผสมน้ำยา Ara Pacis นั้น พวกเขาถูกนำมาจากเนื้อหนังและสิ่งสกปรกและแกะสลักในประเพณีดินของความสมจริงอิตาลีและความมีชีวิตชีวา เรื่องที่ไม่ได้เป็นพระเจ้าที่สมบูรณ์แบบ แต่คนที่อาศัยอยู่. มันเป็นความสมจริงนี้มีพลังที่แตกต่างประติมากรรมโรมันจากภาษากรีก; แต่สำหรับความจงรักภักดีกำเริบนี้เพื่องอของตัวเองชาวโรมันจะได้เพิ่มเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กับงานศิลปะ ประมาณ 90 ปีก่อนคริสตกาล กรีกจากทางใต้ของอิตาลี Pasiteles ไปยังกรุงโรม, อาศัยอยู่ที่นั่นหกสิบปีที่ผ่านมาได้ทำงานที่ยอดเยี่ยมในเงินงาช้างและทองคำแนะนำกระจกสีเงินทำสำเนาฝีมือชิ้นเอกของกรีกและเขียนเล่มห้าในประวัติศาสตร์ของศิลปะ; เขาเป็นทั้งวาซารีและเซลลินีของเวลาของเขา อีกกรีก Arcesilaus ทำสำหรับซีซาร์รูปปั้นที่มีชื่อเสียงของญาติห่าง ๆ ของเขาวีนัส Genetrix Apollonius เอเธนส์อาจจะอยู่ในกรุงโรมแกะสลักที่มีประสิทธิภาพ Belvedere ลำตัวของวาติกันทำงานรู้สึกกับการดูแลที่ประกาศไม่มีกล้ามเนื้อปูด แต่แสดงให้เห็นชายคนหนึ่งในความสมบูรณ์ของความแข็งแรงมีสุขภาพดีนั้น เราสามารถพูดได้ว่ามันว่ามันเป็นที่สมบูรณ์แบบเท่าที่มันจะไป สำหรับระยะเวลาที่สตูดิโอให้ง่วนรูปแบบกรีกเทพอิตาลีแม้พระเจ้านามธรรมเช่นโอกาสและความบริสุทธิ์ สันนิษฐานว่าในช่วงเวลานี้และในกรุงโรม Glycon เอเธนส์แกะสลักเซ่ดาว เราไม่สามารถบอกได้ว่าสิ่งที่อายุหรือประเทศ Belvedere อพอลโลเป็น; บางทีมันอาจจะเป็นสำเนาของโรมันเดิมโดยเลโอคารีสเอเธนส์ นักเรียนทุกคนรู้วิธีที่สงบงามของมันขยับไป Winckelmann Uranian ecstasy.21 จูโนได้รับตอนนี้สอง embodiments ที่มีชื่อเสียงคือ Porphyry เซ่จูโนของเนเปิลส์และพิพิธภัณฑ์ Ludovisi จูโนของแตร์เมโ€ "อากาศหนาวเย็นและท้ายชอบธรรมและเพียงแค่; หนึ่งเริ่มที่จะเข้าใจจูปิเตอร์โ€ ?? s wanderings. ทั้งหมดเหล่านี้และเซอุสที่สง่างามและ Andromeda ของพิพิธภัณฑ์ Capitoline อยู่ในสไตล์กรีกที่เงียบสงบและทั่วไปและพระเจ้าเบื่อหน่าย การจับกุมเพิ่มเติมประติมากรรมภาพที่เป็นสีบรอนซ์และหินอ่อนพจนานุกรมของโหงวเฮ้งจากโรมันปอมเปย์คอนสแตนติ บางส่วนของเหล่านี้มากเกินไปจะเงียบสงบโดยเฉพาะอย่างยิ่งหัว Julio-Claudian; แต่ความสมจริง Etruscan เก่าและตัวอย่างที่เคยนำเสนอของมาสก์ตายไม่ยกยอคืนดีชาวโรมันที่จะถูกแสดงเป็นที่น่าเกลียดให้พวกเขาแสดงให้เห็นเป็นที่แข็งแกร่ง ดังนั้นมากของพวกเขาพินัยกรรม effigies ของพวกเขาไปสถานที่สาธารณะในช่วงเวลาที่โรมดูเหมือนจะเป็นน้อยกว่าที่จะรวดเร็วกว่าที่จะให้คนตาย Worthies บางคนไม่สามารถรอการสิ้นสุดของพวกเขา แต่สร้างตัวเองเป็นรูปปั้นก่อนที่ความตายของพวกเขาจนจักรพรรดิอิจฉาเพื่อให้มีที่อยู่อาศัยที่ห้ามไม่ให้มีความเป็นอมตะเช่นก่อนวัยอันควร. ยิ่งใหญ่ที่สุดของประติมากรรมภาพเป็นหัวหน้าที่มีชื่อของซีซาร์ของ บะซอลต์สีดำในเบอร์ลิน เราไม่ทราบว่าคนที่มันหมายถึง; แต่ผมเบาบางและคางคมบาง ๆ ทั่วใบหน้าและกระดูกเส้นหนักของความคิดที่เหนื่อยล้าละเอียดยอมท้อแท้ที่สอดคล้องกันได้ดีกับการกำหนดลักษณะแบบดั้งเดิม เฉพาะที่สองที่จะเป็นหัวใหญ่โตของจักรพรรดิในเนเปิลส์: นี่ริ้วรอยได้ตั้งเกือบเข้าขมขื่นเช่นถ้ายักษ์ได้ในที่สุดพบว่าใจไม่กว้างพอที่จะเข้าใจมากน้อยที่จะครองโลก จริงเพื่อรังเกียจเป็นปอมเปย์ของ Ny Carlsberg Glyptotek ในโคเปนเฮเกน: ทุกชัยชนะที่กล้าหาญของวัยหนุ่มของเขาลืมในโรคอ้วนที่น่าเบื่อของคนพ่ายแพ้ ออกัสตัเรามีครึ่งร้อยรูปปั้นหลายคนเก่ง: ออกัสตัเด็ก (ในวาติกัน) ร้ายแรงแหลมขุนนางโ€ "ภาพที่ดีที่สุดของเด็กและเยาวชนที่เกิดขึ้นจริงในยุคใด ๆ ออกัสที่สามสิบ (ในบริติชมิวเซียม) โ€ "ร่างสีบรอนซ์จากการเผาไหม้ความมุ่งมั่นทำให้เรานึกถึงเนียสโ€ ?? คำสั่งที่จักรพรรดิสามารถปราบกบฏที่มีได้อย่างรวดเร็วนั้น ออกัสตัพระสงฆ์ (ใน Terme) ใบหน้าที่ลึกซึ้งและหม่นโผล่ออกมาจากคุกผ้านั้น และออกัสตันเรศวรพบในซากปรักหักพังของ Livia โ€ ?? s วิลล่าที่ Prima Porta และตอนนี้ในวาติกัน ทับทรวงของตัวเลขที่มีชื่อเสียงนี้ถูกปกคลุมไปด้วยสีสรรลึกลับและเสียสมาธิ VI ก่อให้เกิดเป็นแข็งขาอันยิ่งใหญ่เกินไปสำหรับการดังกล่าวไม่ถูกต้อง แต่หัวมีพลังเงียบสงบและมั่นใจตัวเองที่แสดงให้เห็นมือและจิตวิญญาณของศิลปินที่ดีโ€ "ที่ไม่สามารถค่อนข้างลืม Doryphoros ของ Polycleitus. Livia ตัวเองโชคดีในศิลปินที่ทำหัวในขณะนี้ในโคเปนเฮเกน ผมเป็นโอฬารจมูกงอโรมันรสชาติของตัวละครดวงตาที่มีความคิดและอ่อนโยนริมฝีปากสวย แต่ บริษัท ; นี้เป็นผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างหลังอย่างเงียบ ๆ ออกัสตัโ€ ?? บัลลังก์โสคู่แข่งของเธอและศัตรูและทุกคนเข้าใจ แต่ลูกชายของเธอ Tiberius อาการดีเกินไป; เงียบสงบแม้ว่ามันจะเป็นรูปนั่งอยู่ในพิพิธภัณฑ์ Lateran เป็นพ่อครัวงโ€ ?? ผลงานที่คุ้มค่าของมือที่แกะสลัก diorite Chephren ในกรุงไคโร คาร์ดินัลไม่โชคดีอย่างนั้น ประติมากรก็ถูกทำให้ความสนุกของเขาหรือแสดงเซเนกาโ€ ?? s Pumpkinification เมื่อเขาแกะสลักเขาขึ้นเป็นกังวลพฤหัสบดีไขมันและมีอัธยาศัยดีและเป็นใบ้ Nero พยายามอย่างหนักที่จะพัฒนาความรู้สึกของความงาม แต่ความรักที่แท้จริงของเขาคือการมีชื่อเสียงและขนาด; เขาเห็นว่าไม่มีฟังก์ชั่นที่ดีกว่าสำหรับ Zenodotus ที่ Scopas วัยนี้มากกว่าที่จะใช้เวลาของเขาในการทำยักษ์ใหญ่ของ Nero เป็นอพอลโล, 117 ฟุต high.VII เฮเดรียมีมันออกไปเบื้องหน้าของ Flavian Amphitheater ซึ่งนั่นมาจากชื่อของมัน ของ Colosseum.22 ด้วยประติมากรรม Vespasian ซื่อสัตย์กลับมาสู่ความเป็นจริง เขาปล่อยให้ตัวเองเป็นตัวแทนตรงไปตรงมาเป็นสามัญชนจริงด้วยคุณสมบัติหยาบคิ้วย่น, หัวล้านและหูมหาศาล เมตตาเป็นหน้าอกใน Terme ที่แสดงให้เห็นถึงจิตวิญญาณคุกคามกับกิจการของรัฐหรือใบหน้าที่กระฉับกระเฉงของหัวขนาดใหญ่ในเนเปิลส์ ติตัสลงมาให้เราด้วยเช่นกะโหลกสามมิติและสีหน้าเรียบง่าย; มันเป็นเรื่องยากที่จะคิดว่าถนนขายอ้วนนี้เป็นที่รักของมนุษย์ Domitian มีความรู้สึกที่ดีในยุคราชวงศ์มีเหตุผลที่จะมีตัวเองเพื่อให้เกลียดชังในชีวิตที่ทุกภาพของเขาถูกสั่งทำลายหลังจากการตายของเขา. เมื่อศิลปินซ้ายพระราชวังและท่องไปตามถนนเขาจะให้เล่นฟรีไปภูตผีปีศาจของตัวเอียง ความจริงอารมณ์ขัน บางคนเก่าก็ติดตั้งน้อยกว่าด้วยสติปัญญาและ d

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประติมากรรมเครื่องปั้นดินเผา
ผ่านเข้าผ่านโ€ " ประติมากรรมดินเผาดินเผานูน และ statuettes ของเล่นเลียนแบบผลไม้ , องุ่น , ปลาโ€ " ที่ล่าสุดเต็มรูปแบบขนาดรูปปั้น กระเบื้องเคลือบดินเผาโ€ " มาจอลิกาโ€ " abounded ในซากปรักหักพังของปอมเปอี เชิงชาย หน้าบันวิหารถูกประดับด้วยกระเบื้องเคลือบดินเผา palmettes acroteria gargoyles , , , และสีสรร กรีกหัวเราะเยาะเครื่องประดับเหล่านี้และภายใต้จักรวรรดิพวกเขาออกไปของแฟชั่น ; สิงหาคมไม่มีเพื่อนดิน

คงผ่านรสชาติห้องใต้หลังคาของเขาที่ชื้นและประติมากรรมบรรลุในกรุงโรมเป็นเลิศเทียบเท่ากับที่ดีที่สุดจากงาน สำหรับรุ่นศิลปินของกรุงโรมแกะสลักน้ำพุ , tombstones , โค้ง , และแท่นบูชากับความงดงามของความรู้สึก ความแม่นยำของการประหาร ความเงียบสงบของแบบฟอร์มการวัดของแบบและมุมมองที่ตำแหน่งโรมันนูนของชิ้นเอกของโลกโ€™ s ศิลปะ 13 . วุฒิสภา ฉลองการกลับมาของออกัสตัส จากความสงบแห่งสเปนและกอลโดย decreeing ว่าอาราปาคิส augustae หรือโ€œแท่นบูชาของออกัสตันสันติ โ€ควรจะสร้างขึ้นในฟิลด์ของดาวอังคาร นี่คือที่ทรงเกียรติที่สุดของทั้งหมดจะประติมากรรมของกรุงโรมบางทีอนุสาวรีย์ติดรูปแบบของแท่นบูชาที่เพอร์กามัม และแรงจูงใจที่จะวัชรากรบัว ? ; แท่นถูกยกขึ้นบนแพลตฟอร์มในตู้ที่ผนังโดยรอบถูกบางส่วนแกะสลักนูนหินอ่อน ; ชิ้นที่ยังเป็นแผ่นจากผนังพวกนี้ วีหนึ่งพื้นเป็นโ€เทลลัส " แผ่นดินแม่โ€ " กับเด็กสองคน ในอ้อมแขนของเธอ ข้าวโพด และปลูกดอกไม้ ข้างๆ เธอและสัตว์นอนสมถะที่เท้าของเธอ คนเหล่านี้นำความคิดของออกัสตันการปฏิรูป : ครอบครัวมาหาบิดามารดา , ประเทศการเกษตร จักรวรรดิเพื่อสันติภาพ รูปกลางคือใคร แน่นอน ในการดูแลของสหภาพของผู้ใหญ่และความงาม ความอ่อนโยน และงดงาม มีความนุ่มไม่ตรงกันโดยเทพธิดาภูมิฐานของ Parthenon .ผ้าสักหลาดของผนังด้านนอกมีแผงล่างของม้วนกว้างและหยักกลีบดอกไม้ดอกโบตั๋น , ป๊อบปี้ , และอุดมไปด้วยกลุ่มของไอวี่ เบอร์รี่ นี้ด้วย คือ ที่เป็นสุดยอดในรุ่น แผงควบคุมให้เคลื่อนที่ไปในทิศทางตรงข้ามกับขบวนพบแท่นบูชาของเทพธิดาแห่งสันติภาพ ในกลุ่มคนเหล่านี้มีตัวเลขที่หลุมศพและเงียบ อาจ ออกัสตัส ลิเวีย และราชวงศ์