- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
High above the city, on a tall colu
High above the city, on a tall column, stood the statue of the Happy Prince. He was gilded all over with thin leaves of fine gold, for eyes he had two bright sapphires, and a large red ruby glowed on his sword-hilt.
He was very much admired indeed. ‘He is as beautiful as a weathercock,’ remarked one of the Town Councilors who wished to gain a reputation for having artistic tastes; ‘only not quite so useful,’ he added, fearing lest people should think him unpractical, which he really was not.
‘Why can’t you be like the Happy Prince?’ asked a sensible mother of her little boy who was crying for the moon. ‘The Happy Prince never dreams of crying for anything.’
‘I am glad there is some one in the world who is quite happy,’ muttered a disappointed man as he gazed at the wonderful statue.
‘He looks just like an angel,’ said the Charity Children as they came out of the cathedral in their bright scarlet cloaks, and their clean white pinafores.
‘How do you know?’ said the Mathematical Master, ‘you have never seen one.’
‘Ah! but we have, in our dreams,’ answered the children; and the Mathematical Master frowned and looked very severe, for he did not approve of children dreaming.
One night there flew over the city a little Swallow. His friends had gone away to Egypt six weeks before, but he had stayed behind, for he was in love with the most beautiful Reed. He had met her early in the spring as he was flying down the river after a big yellow moth, and had been so attracted by her slender waist that he had stopped to talk to her.
‘Shall I love you?’ said the Swallow, who liked to come to the point at once, and the Reed made him a low bow. So he flew round and round her, touching the water with his wings, and making silver ripples. This was his courtship, and it lasted all through the summer.
‘It is a ridiculous attachment,’ twittered the other Swallows, ‘she has no money, and far too many relations;’ and indeed the river was quite full of Reeds. Then, when the autumn came, they all flew away.
After they had gone he felt lonely, and began to tire of his ladylove. ‘She has no conversation,’ he said, ‘and I am afraid that she is a coquette, for she is always flirting with the wind.’ And certainly, whenever the wind blew, the Reed made the most graceful curtsies. ‘I admit that she is domestic,’ he continued, ‘but I love travelling, and my wife, consequently, should love travelling also.’
‘Will you come away with me?’ he said finally to her; but the Reed shook her head, she was so attached to her home.
‘You have been trifling with me,’ he cried, ‘I am off to the Pyramids. Good-bye!’ and he flew away.
All day long he flew, and at nighttime he arrived at the city. ‘Where shall I put up?’ he said; ‘I hope the town has made preparations.’
Then he saw the statue on the tall column. ‘I will put up there,’ he cried; ‘it is a fine position with plenty of fresh air.’ So he alighted just between the feet of the Happy Prince.
‘I have a golden bedroom,’ he said softly to himself as he looked round, and he prepared to go to sleep; but just as he was putting his head under his wing a large drop of water fell on him. ‘What a curious thing!’ he cried, ‘there is not a single cloud in the sky, the stars are quite clear and bright, and yet it is raining. The climate in the north of Europe is really dreadful. The Reed used to like the rain, but that was merely her selfishness.’
Then another drop fell.
‘What is the use of a statue if it cannot keep the rain off?’ he said; ‘I must look for a good chimney-pot,’ and he determined to fly away.
But before he had opened his wings, a third drop fell, and he looked up, and saw – Ah! What did he see?
The eyes of the Happy Prince were filled with tears, and tears were running down his golden cheeks. His face was so beautiful in the moonlight that the little Swallow was filled with pity.
‘Who are you?’ he said.
‘I am the Happy Prince.’
‘Why are you weeping then?’ asked the Swallow; ‘you have quite drenched me.’
‘When I was alive and had a human heart,’ answered the statue, ‘I did not know what tears were, for I lived in the palace of Sans-Souci, where sorrow is not allowed to enter. In the daytime I played with my companions in the garden, and in the evening I led the dance in the Great Hall. Round the garden ran a very lofty wall, but I never cared to ask what lay beyond it, everything about me was so beautiful. My courtiers called me the Happy Prince, and happy indeed I was, if pleasure be happiness. So I lived, and so I died. And now that I am dead they have set me up here so high that I can see all the ugliness and all the misery of my city, and though my heart is made of lead yet I cannot choose but weep.’
‘What, is he not solid gold?’ said the Swallow to himself. He was too polite to make any personal remarks out loud.
‘Far away,’ continued the statue in a low musical voice, ‘far away in a little street there is a poor house. One of the windows is open, and through it I can see a woman seated at a table. Her face is thin and worn, and she has coarse, red hands, all pricked by the needle, for she is a seamstress. She is embroidering passionflowers on a satin gown for the loveliest of the Queen’s maids-of-honor to wear at the next Court-ball. In a bed in the corner of the room her little boy is lying ill. He has a fever, and is asking for oranges. His mother has nothing to give him but river water, so he is crying. Swallow, Swallow, little Swallow, will you not bring her the ruby out of my sword-hilt? My feet are fastened to this pedestal and I cannot move.’
‘I am waited for in Egypt,’ said the Swallow. ‘My friends are flying up and down the Nile, and talking to the large lotus-flowers. Soon they will go to sleep in the tomb of the great King. The King is there himself in his painted coffin. He is wrapped in yellow linen, and embalmed with spices. Round his neck is a chain of pale green jade, and his hands are like withered leaves.’
‘Swallow, Swallow, little Swallow,’ said the Prince, ‘will you not stay with me for one night, and be my messenger? The boy is so thirsty, and the mother so sad.’
‘I don’t think I like boys,’ answered the Swallow. ‘Last summer, when I was staying on the river, there were two rude boys, the miller’s sons, who were always throwing stones at me. They never hit me, of course; we swallows fly far too well for that, and besides, I come of a family famous for its agility; but still, it was a mark of disrespect.’
But the Happy Prince looked so sad that the little Swallow was sorry. ‘It is very cold here,’ he said; ‘but I will stay with you for one night, and be your messenger.’
‘Thank you, little Swallow,’ said the Prince.
So the Swallow picked out the great ruby from the Prince’s sword, and flew away with it in his beak over the roofs of the town.
He passed by the cathedral tower, where the white marble angels were sculptured. He passed by the palace and heard the sound of dancing. A beautiful girl came out on the balcony with her lover. ‘How wonderful the stars are,’ he said to her, and how wonderful is the power of love!’
‘I hope my dress will be ready in time for the State-ball,’ she answered; ‘I have ordered passion-flowers to be embroidered on it; but the seamstresses are so lazy.’
At last he came to the poor house and looked in. The boy was tossing feverishly on his bed, and the mother had fallen asleep, she was so tired. In he hopped, and laid the great ruby on the table beside the woman’s thimble. Then he flew gently round the bed, fanning the boy’s forehead with his wings. ‘How cool I feel,’ said the boy, ‘I must be getting better;’ and he sank into a delicious slumber.
Then the Swallow flew back to the Happy Prince, and told him what he had done. ‘It is curious,’ he remarked, ‘but I feel quite warm now, although it is so cold.’
‘That is because you have done a good action,’ said the Prince. And the little Swallow began to think, and then he fell asleep. Thinking always made him sleepy.
When day broke he flew down to the river and had a bath. ‘What a remarkable phenomenon,’ said the Professor of Ornithology as he was passing over the bridge. ‘A swallow in winter!’ And he wrote a long letter about it to the local newspaper. Every one quoted it, it was full of so many words that they could not understand.
‘To-night I go to Egypt,’ said the Swallow, and he was in high spirits at the prospect. He visited all the public monuments, and sat a long time on top of the church steeple. Wherever he went the Sparrows chirruped, and said to each other, ‘What a distinguished stranger!’ so he enjoyed himself very much.
When the moon rose he flew back to the Happy Prince. ‘Have you any commissions for Egypt?’ he cried; ‘I am just starting.’
‘Swallow, Swallow, little Swallow,’ said the Prince, ‘will you not stay with me one night longer?’
‘I am waited for in Egypt,’ answered the Swallow. ‘To-morrow my friends will fly up to the Second Cataract. The river horse couches there among the bulrushes, and on a great granite throne sits the God Memnon. All night long he watches the stars, and when the morning star shines he utters one cry of joy, and then he is silent. At noon the yellow lions come down to the water’s edge to drink. They have eyes like green beryl, and their roar is louder than the roar of the cataract.’
‘Swallow, Swallow, little Swallow,’ said the prince, ‘far away across the city I see a young man in a garret. He is leaning over a desk covered with papers, and in a tumbler by his side there is a bunch of withered violets. His hair is brown and crisp, and his lips are red as a pomegranate, and he has large and dreamy eyes. He is trying to finish a play for the Director of the Theatre, but he is too cold to write any more. There is no fire in the grate, and hunger has made him faint.’
‘I will wait with you one night longer,’ said the Swall
He was very much admired indeed. ‘He is as beautiful as a weathercock,’ remarked one of the Town Councilors who wished to gain a reputation for having artistic tastes; ‘only not quite so useful,’ he added, fearing lest people should think him unpractical, which he really was not.
‘Why can’t you be like the Happy Prince?’ asked a sensible mother of her little boy who was crying for the moon. ‘The Happy Prince never dreams of crying for anything.’
‘I am glad there is some one in the world who is quite happy,’ muttered a disappointed man as he gazed at the wonderful statue.
‘He looks just like an angel,’ said the Charity Children as they came out of the cathedral in their bright scarlet cloaks, and their clean white pinafores.
‘How do you know?’ said the Mathematical Master, ‘you have never seen one.’
‘Ah! but we have, in our dreams,’ answered the children; and the Mathematical Master frowned and looked very severe, for he did not approve of children dreaming.
One night there flew over the city a little Swallow. His friends had gone away to Egypt six weeks before, but he had stayed behind, for he was in love with the most beautiful Reed. He had met her early in the spring as he was flying down the river after a big yellow moth, and had been so attracted by her slender waist that he had stopped to talk to her.
‘Shall I love you?’ said the Swallow, who liked to come to the point at once, and the Reed made him a low bow. So he flew round and round her, touching the water with his wings, and making silver ripples. This was his courtship, and it lasted all through the summer.
‘It is a ridiculous attachment,’ twittered the other Swallows, ‘she has no money, and far too many relations;’ and indeed the river was quite full of Reeds. Then, when the autumn came, they all flew away.
After they had gone he felt lonely, and began to tire of his ladylove. ‘She has no conversation,’ he said, ‘and I am afraid that she is a coquette, for she is always flirting with the wind.’ And certainly, whenever the wind blew, the Reed made the most graceful curtsies. ‘I admit that she is domestic,’ he continued, ‘but I love travelling, and my wife, consequently, should love travelling also.’
‘Will you come away with me?’ he said finally to her; but the Reed shook her head, she was so attached to her home.
‘You have been trifling with me,’ he cried, ‘I am off to the Pyramids. Good-bye!’ and he flew away.
All day long he flew, and at nighttime he arrived at the city. ‘Where shall I put up?’ he said; ‘I hope the town has made preparations.’
Then he saw the statue on the tall column. ‘I will put up there,’ he cried; ‘it is a fine position with plenty of fresh air.’ So he alighted just between the feet of the Happy Prince.
‘I have a golden bedroom,’ he said softly to himself as he looked round, and he prepared to go to sleep; but just as he was putting his head under his wing a large drop of water fell on him. ‘What a curious thing!’ he cried, ‘there is not a single cloud in the sky, the stars are quite clear and bright, and yet it is raining. The climate in the north of Europe is really dreadful. The Reed used to like the rain, but that was merely her selfishness.’
Then another drop fell.
‘What is the use of a statue if it cannot keep the rain off?’ he said; ‘I must look for a good chimney-pot,’ and he determined to fly away.
But before he had opened his wings, a third drop fell, and he looked up, and saw – Ah! What did he see?
The eyes of the Happy Prince were filled with tears, and tears were running down his golden cheeks. His face was so beautiful in the moonlight that the little Swallow was filled with pity.
‘Who are you?’ he said.
‘I am the Happy Prince.’
‘Why are you weeping then?’ asked the Swallow; ‘you have quite drenched me.’
‘When I was alive and had a human heart,’ answered the statue, ‘I did not know what tears were, for I lived in the palace of Sans-Souci, where sorrow is not allowed to enter. In the daytime I played with my companions in the garden, and in the evening I led the dance in the Great Hall. Round the garden ran a very lofty wall, but I never cared to ask what lay beyond it, everything about me was so beautiful. My courtiers called me the Happy Prince, and happy indeed I was, if pleasure be happiness. So I lived, and so I died. And now that I am dead they have set me up here so high that I can see all the ugliness and all the misery of my city, and though my heart is made of lead yet I cannot choose but weep.’
‘What, is he not solid gold?’ said the Swallow to himself. He was too polite to make any personal remarks out loud.
‘Far away,’ continued the statue in a low musical voice, ‘far away in a little street there is a poor house. One of the windows is open, and through it I can see a woman seated at a table. Her face is thin and worn, and she has coarse, red hands, all pricked by the needle, for she is a seamstress. She is embroidering passionflowers on a satin gown for the loveliest of the Queen’s maids-of-honor to wear at the next Court-ball. In a bed in the corner of the room her little boy is lying ill. He has a fever, and is asking for oranges. His mother has nothing to give him but river water, so he is crying. Swallow, Swallow, little Swallow, will you not bring her the ruby out of my sword-hilt? My feet are fastened to this pedestal and I cannot move.’
‘I am waited for in Egypt,’ said the Swallow. ‘My friends are flying up and down the Nile, and talking to the large lotus-flowers. Soon they will go to sleep in the tomb of the great King. The King is there himself in his painted coffin. He is wrapped in yellow linen, and embalmed with spices. Round his neck is a chain of pale green jade, and his hands are like withered leaves.’
‘Swallow, Swallow, little Swallow,’ said the Prince, ‘will you not stay with me for one night, and be my messenger? The boy is so thirsty, and the mother so sad.’
‘I don’t think I like boys,’ answered the Swallow. ‘Last summer, when I was staying on the river, there were two rude boys, the miller’s sons, who were always throwing stones at me. They never hit me, of course; we swallows fly far too well for that, and besides, I come of a family famous for its agility; but still, it was a mark of disrespect.’
But the Happy Prince looked so sad that the little Swallow was sorry. ‘It is very cold here,’ he said; ‘but I will stay with you for one night, and be your messenger.’
‘Thank you, little Swallow,’ said the Prince.
So the Swallow picked out the great ruby from the Prince’s sword, and flew away with it in his beak over the roofs of the town.
He passed by the cathedral tower, where the white marble angels were sculptured. He passed by the palace and heard the sound of dancing. A beautiful girl came out on the balcony with her lover. ‘How wonderful the stars are,’ he said to her, and how wonderful is the power of love!’
‘I hope my dress will be ready in time for the State-ball,’ she answered; ‘I have ordered passion-flowers to be embroidered on it; but the seamstresses are so lazy.’
At last he came to the poor house and looked in. The boy was tossing feverishly on his bed, and the mother had fallen asleep, she was so tired. In he hopped, and laid the great ruby on the table beside the woman’s thimble. Then he flew gently round the bed, fanning the boy’s forehead with his wings. ‘How cool I feel,’ said the boy, ‘I must be getting better;’ and he sank into a delicious slumber.
Then the Swallow flew back to the Happy Prince, and told him what he had done. ‘It is curious,’ he remarked, ‘but I feel quite warm now, although it is so cold.’
‘That is because you have done a good action,’ said the Prince. And the little Swallow began to think, and then he fell asleep. Thinking always made him sleepy.
When day broke he flew down to the river and had a bath. ‘What a remarkable phenomenon,’ said the Professor of Ornithology as he was passing over the bridge. ‘A swallow in winter!’ And he wrote a long letter about it to the local newspaper. Every one quoted it, it was full of so many words that they could not understand.
‘To-night I go to Egypt,’ said the Swallow, and he was in high spirits at the prospect. He visited all the public monuments, and sat a long time on top of the church steeple. Wherever he went the Sparrows chirruped, and said to each other, ‘What a distinguished stranger!’ so he enjoyed himself very much.
When the moon rose he flew back to the Happy Prince. ‘Have you any commissions for Egypt?’ he cried; ‘I am just starting.’
‘Swallow, Swallow, little Swallow,’ said the Prince, ‘will you not stay with me one night longer?’
‘I am waited for in Egypt,’ answered the Swallow. ‘To-morrow my friends will fly up to the Second Cataract. The river horse couches there among the bulrushes, and on a great granite throne sits the God Memnon. All night long he watches the stars, and when the morning star shines he utters one cry of joy, and then he is silent. At noon the yellow lions come down to the water’s edge to drink. They have eyes like green beryl, and their roar is louder than the roar of the cataract.’
‘Swallow, Swallow, little Swallow,’ said the prince, ‘far away across the city I see a young man in a garret. He is leaning over a desk covered with papers, and in a tumbler by his side there is a bunch of withered violets. His hair is brown and crisp, and his lips are red as a pomegranate, and he has large and dreamy eyes. He is trying to finish a play for the Director of the Theatre, but he is too cold to write any more. There is no fire in the grate, and hunger has made him faint.’
‘I will wait with you one night longer,’ said the Swall
0/5000
เหนือเมือง คอลัมน์สูง ยืนรูปปั้นของเจ้ามีความสุข เขาได้ gilded ทั่ว ด้วยใบบางทองดี ในสายตา เขาเสมอสองสว่าง และ glowed เป็นทับทิมสีแดงขนาดใหญ่บนเขาดาบด้ามจับเขาถูกมากชื่นชมการแน่นอน 'เขาจะสวยงามที่ weathercock กล่าว Councilors เมืองที่ปรารถนาจะได้รับชื่อเสียงสำหรับคอศิลปะ หนึ่ง 'เท่านั้นไม่จึงค่อนข้างมีประโยชน์ เขาเพิ่ม กลัวเกรงว่าคนจะคิดว่า เขา unpractical ซึ่งจริง ๆ เขาไม่'ทำไมคุณไม่เหมือนเจ้าชายมีความสุข "ถามแม่ของเด็กน้อยของเธอเหมาะสมที่ได้ร้องไห้สำหรับดวงจันทร์ ' เจ้าชายมีความสุขไม่เคยฝันของร้องไห้สำหรับอะไรกัน ''ฉันดีใจที่มีคนในโลกที่มีความสุขมาก muttered ผิดหวังคนเขาจ้องที่รูปปั้นยอดเยี่ยม'เขาดูเหมือนเทวดา กล่าวว่า องค์กรการกุศลเด็กเป็นพวกเขามาจากมหาวิหารใน cloaks สีแดงสดใสของพวกเขา และ pinafores ของพวกเขาสีขาว'คุณรู้อย่างไร ' กล่าวว่า หลักทางคณิตศาสตร์, 'คุณไม่เคยเห็นหนึ่ง'' Ah แต่เรามี ในความฝันของเรา ตอบเด็ก และหลักคณิตศาสตร์ frowned และมองความรุนแรง สำหรับเขาไม่เห็นเด็กฝันมีเวลาเที่ยวบินผ่านเมืองสวอลโล่น้อย เพื่อนของเขาเดินทางไปสู่อียิปต์หกสัปดาห์ก่อน แต่เขาสะสมหลัง สำหรับเขารักกกสวย เขาได้พบเธอในช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิเป็นเขาไปลงแม่น้ำหลังจาก moth สีเหลืองตัวใหญ่ และมีการดึงดูดมาก โดยเธอเอวสเลนเดอร์ที่เขาหยุดพูดคุยกับเธอ"จะรักคุณหรือไม่ ' กล่าวว่า สวอลโล่ ผู้ที่ชอบมาจุดในครั้งเดียว และลิ้นที่ทำให้เขาก้มต่ำ ดังนั้น เขาบินรอบ และ รอบ เธอ สัมผัสน้ำปีกของเขา และการเงิน ripples นี้คือ courtship ของเขา และมันกินเวลาหัวใจฤดูร้อน'เป็นสิ่งที่แนบที่ไร้สาระ twittered Swallows อื่น ๆ 'เธอมีไม่เงิน และความสัมพันธ์มากเกินไป และแน่นอนแม่ก็ค่อนข้างเต็ม Reeds จากนั้น เมื่อฤดูใบไม้ร่วง พวกเขาทั้งหมดบินไปหลังจากพวกเขาแล้วเขารู้สึกโดดเดี่ยว และเริ่มที่จะล้าของเขา ladylove 'เธอไม่สนทนา เขากล่าว 'และผมกลัวว่า เธอจะ coquette สำหรับเธอเสมอเจ้าชู้กับลม' และแน่นอน เมื่อใดก็ ตามที่ลมพัด ลิ้นที่ทำ curtsies สง่างามมากที่สุด 'ข้าพเจ้ายอมรับว่า เธอเป็นภายในประเทศ เขา ต่อ 'แต่ฉันรักการเดินทาง และภรรยาของฉัน ดังนั้น ให้รักเดินทางยัง''จะมาไปกับฉันไหม' เขากล่าวว่า ในที่สุดเธอ แต่ลิ้นจับศีรษะของเธอ เธอให้แนบกับบ้านของเธอ'คุณได้รับเล็ก ๆ น้อย ๆ กับ เขาก็ร้อง, ' ผมจะมิด Good-bye !' และเขาบินไปตลอดทั้งวันเขาบิน และในยามค่ำคืน ที่เขามาที่เมือง 'ที่จะฉันทน ' เขากล่าว 'หวังเมืองได้ทำเตรียมไว้'จากนั้น เขาเห็นรูปปั้นบนคอลัมน์สูง 'ฉันจะทนมี เขาร้องเรียก 'จะเป็นตำแหน่งที่ดี มีอากาศบริสุทธิ์' ดังนั้น เขา alighted เพียงระหว่างเท้าของเจ้ามีความสุข'มีห้องนอนทอง เขาพูดเบา ๆ กับตัวเองเป็นเขาดูกลม และเขาเตรียมไปนอน แต่ เหมือนเขาถูกวางศีรษะของเขาภายใต้ปีกของเขาตกน้ำหยดขนาดใหญ่บนเขา 'สิ่งอยากรู้อยากเห็นสิ่ง ' ที่เขาร้อง, ' ไม่มีเมฆเดียวบนท้องฟ้า ดาวจะ ใสมาก และยัง มีฝนตก สภาพภูมิอากาศทางตอนเหนือของยุโรปคือ dreadful จริง ๆ ใช้ลิ้นที่ชอบฝน แต่ที่เป็นเพียงความเธอ 'แล้ว หล่นอื่นลดลง'คืออะไรการใช้รูปปั้นถ้าจะไม่ให้ฝนปิด ' เขากล่าว 'ฉันต้องหาหม้อปล่องไฟดี' และเขากำหนดบินหนีแต่ก่อนเขามีเปิดปีก ตกหล่นสาม และเขามองขึ้น และ เห็น-Ah เขาไม่เห็นอะไรสายตาของเจ้ามีความสุขเต็มไป ด้วยน้ำตา และน้ำตาก็ไหลลงแก้มเขาทอง หน้าสวยในแสงจันทร์ว่า สวอลโล่น้อยก็เต็มไป ด้วยสงสารได้"คุณเป็นใคร" เขากล่าวว่า'ฉันเป็นเจ้าชายมีความสุข''เหตุคุณร้องไห้แล้ว ' ถามสวอลโล่ 'คุณมีค่อนข้างขาวผม''เมื่อฉันมีชีวิตอยู่ และมีหัวใจมนุษย์ ตอบรูปปั้น, ' ผมไม่รู้ว่าน้ำตาได้ สำหรับฉันอาศัยอยู่ในพระราชวังของนอยซานส์ซูซิโฟร์ ที่ความเสียใจไม่อนุญาตให้ป้อน ในเวลากลางวัน ฉันเล่นกับสหายในสวนของฉัน และในตอนเย็น ฉันนำเต้นรำในห้องโถงใหญ่ รอบสวนวิ่งกำแพงสูงส่งมาก แต่ฉันไม่เคยดูแลถามสิ่งที่วางนอกเหนือจากนั้น ทุกอย่างเกี่ยวกับฉันสวยงามมาก Courtiers ของฉันเรียกฉันเจ้าความสุข และแน่นอนผม มีความสุข ถ้าความสุขเป็นความสุข ดังนั้น ผมอาศัยอยู่ และดังนั้น ฉันตาย และหลังจากที่ผมตาย จะได้ตั้งฉันนี่สูงที่สามารถเห็นน่าเกลียดทั้งหมดและความทุกข์ยากของฉัน และแม้ว่าหัวใจทำรอ แต่ฉันไม่เลือก แต่ร้อง '' อะไร ไม่เขาทองคำ?' กล่าวว่า สวอลโล่ตนเอง เขาสุภาพเกินไปต้องหมายเหตุส่วนบุคคลใด ๆ ออกเสียงต่อรูปปั้น 'ห่างไกล ในดนตรีเสียงต่ำ, ' ห่างถนนเล็กๆ มีบ้านยากจน หนึ่งในหน้าต่างที่เปิดอยู่ และถึงจะ สามารถเห็นผู้หญิงนั่งในตาราง ใบหน้าจะบาง และสวมใส่ และเธอมีสีแดง หยาบมือ หมด pricked โดยเข็ม เธอเป็นช่างเย็บ เธอคือถัก passionflowers ในชุดแพรใน loveliest ของราชินีแม่บ้าน--เกียรติยศสวมใส่ที่หน้าศาลลูก เตียงมุมห้อง ชายเธอจะนอนป่วย เขามีไข้ และขอให้ส้ม แม่ของเขามีอะไรให้เขาแต่แม่น้ำ ดังนั้นเขาจะร้องไห้ กลืน สวอลโล่ สวอลโล่น้อย จะคุณไม่นำเธอรูออกของฉันดาบด้ามจับ เท้าของฉันกับเชิงนี้ และไม่สามารถย้าย ''ผมกำลังรอในอียิปต์ กล่าวว่า สวอลโล่ ' เพื่อนบินขึ้นแม่น้ำไนล์ และพูดกับบัวใหญ่ดอกไม้ เร็ว ๆ นี้ พวกเขาจะไปนอนในหลุมฝังศพของพระเจ้าตากสินมหาราช พระมหากษัตริย์ได้มีเองในหีบศพของเขาทาสี เขาจะห่อผ้าสีเหลือง และ embalmed ด้วยเครื่องเทศ รอบคอของเขาเป็นห่วงโซ่ของหยกสีเขียวอ่อน และมือของเขาเช่น withered ใบไม้ ''สวอลโล่ สวอลโล่ สวอลโล่น้อย กล่าวว่า เจ้าชาย, ' จะคุณไม่อยู่กับฉันคืนหนึ่ง และเป็นร่อซู้ลของฉัน เด็กจะกระหายน้ำมาก และแม่เศร้าให้ ''อย่าคิดว่า ฉันชอบชาย ตอบสวอลโล่ ' ฤดูร้อนล่าสุด เมื่อฉันได้อยู่ในแม่น้ำ มีสองชายหยาบ บุตรของมิลเลอร์ ที่จะถูกขว้างปาหินที่ฉัน พวกเขาไม่เคยตีฉัน แน่นอน เรา swallows บินดีเกินไปสำหรับที่ และ นอกจาก มาของครอบครัวที่มีชื่อเสียงสำหรับความคล่องตัวของ แต่ยังคง มันเป็นเครื่องหมายของตุลาการ 'แต่เจ้าชายมีความสุขดูเศร้ามากว่า สวอลโล่น้อยถูกขอ 'จะมีอากาศหนาวมากที่นี่ เขากล่าวว่า 'แต่ฉันจะอยู่กับคุณคืนหนึ่ง และเป็นร่อซู้ลของ'ขอบคุณ สวอลโล่น้อย กล่าวว่า เจ้าชายดังนั้นสวอลโล่เบิกออกรูดีจากดาบของเจ้าชาย และบินไปกับมันในจะงอยปากของเขาเหนือหลังคาของเมืองเขาเดินผ่านหอวิหาร เทวดาหินอ่อนสีขาวโดดเด่นที่ เขาเดินผ่านวัง และได้ยินเสียงเต้นรำ สาวสวยออกมาบนระเบียงกับคนรักของเธอ 'วิธีที่ยอดเยี่ยมดาวใจ เขากล่าวกับเธอ และวิธีที่ยอดเยี่ยมคือพลังของความรัก!''ฉันหวังว่า ฉันแต่งตัวจะเสร็จในเวลารัฐบอล เธอตอบ "ฉันได้สั่งรักดอกไม้จะถูกปักบน แต่ seamstresses ที่ขี้เกียจมากขึ้น 'ในที่สุดเขามาบ้านไม่ดี และดู เด็กถูก tossing feverishly บนเตียง และแม่ได้ตกลงหลับ เธอให้เหนื่อย เขา hopped และวางทับทิมดีบนข้าง thimble ของผู้หญิง แล้ว เขาบินเบา ๆ รอบเตียง แฟนนิงหน้าผากของเด็กผู้ชาย มีปีก 'วิธีเย็นรู้สึก กล่าวว่า เด็กผู้ชาย 'ฉันต้องได้รับดีกว่า และเขาจมลงในสมที่อร่อยสุดสวอลโล่บินไปเจ้าชายมีความสุข แล้วบอกสิ่งที่เขาได้ทำ "ก็อยากรู้อยากเห็น เขากล่าว 'แต่รู้สึกอบอุ่นมากตอนนี้ แม้ว่ามันจะเย็นดังนั้น'"นั่นเป็น เพราะคุณได้ทำการดำเนินการดี กล่าวว่า เจ้าชาย สวอลโล่น้อยเริ่มที่จะคิด และเขาตกหลับแล้ว ความคิดที่จะทำให้เขาง่วงนอนเมื่อยากจนวันที่ เขาบินลงแม่น้ำ และมีน้ำ 'สิ่งโดดเด่นปรากฏการณ์ กล่าวว่า ศาสตราจารย์ Ornithology เป็นเขาถูกผ่านสะพาน 'แบบสวอลโล่ในฤดูหนาว' และเขาเขียนจดหมายยาวเกี่ยวกับหนังสือ ทุกคนทำการเสนอราคา มันเคยเต็มไปด้วยหลายคำที่พวกเขาไม่สามารถเข้าใจสวอลโล่กล่าวว่า 'การคืนไปอียิปต์ และเขาอยู่ในวิญญาณสูงที่โน้ม เขาเยี่ยมชมอนุสรณ์สถานที่สาธารณะ และนั่งเป็นเวลานานบน steeple คริสตจักร ไหนก็ได้เขา นกกระจอก chirruped และกล่าวกัน 'สิ่งที่ทั้งคนแปลกหน้า ' เพื่อให้เขาชอบตัวเองมากเมื่อดวงจันทร์กุหลาบ เขาบินไปเจ้าชายมีความสุข 'มีค่าคอมมิชชั่นใด ๆ สำหรับ' เขาร้องเรียก 'ฉันกำลังเพิ่งเริ่มต้น"เจ้าชาย 'จะคุณไม่อยู่กับฉันอีกหนึ่งคืน ' กล่าวว่า 'สวอลโล่ สวอลโล่ สวอลโล่น้อย'ผมกำลังรอในอียิปต์ ตอบสวอลโล่ ' เพื่อนจะบินถึงต้อสองการเหล่านั้น ม้าน้ำสวยมีการ bulrushes และ บนบัลลังก์หินแกรนิตดีอยู่ฟเมมนอนพระ ตลอดทั้งคืนที่เขานาฬิกาดาว และเมื่อส่องดาวเช้า เขา utters ร้องหนึ่งของความสุข แล้ว เขาจะเงียบ เที่ยง สิงโตสีเหลืองมาลงขอบน้ำดื่ม พวกเขามีตาเช่นแร่จำพวกหนึ่งสีเขียว และเสียงคำรามของพวกเขาดังกว่าเสียงคำรามของต้อ ''สวอลโล่ สวอลโล่ สวอลโล่น้อย กล่าวว่า เจ้าชาย, ' ไกลทั่วเมือง เห็นหนุ่มใน garret ยัง เขาจะเอียงมากกว่าโต๊ะมีกระดาษ และในจอกริมเขา มีพวงของ violets เหี่ยว ผมของเขาเป็นสีน้ำตาล และ คม และริมฝีปากของเขาเป็นสีแดงเป็นทับทิมเป็น และเขามีตาขนาดใหญ่ และฝัน เขาจะพยายามที่จะเสร็จสิ้นการเล่นสำหรับผู้อำนวยการโรงละคร แต่คงจะเย็นเกินไปที่จะเขียนต่อไป มีไม่มีไฟในการ grate และหิวได้ทำให้เขาหน้ามืดตามัว ''ฉันจะรอคุณคืนอีกต่อไป กล่าวว่า Swall
การแปล กรุณารอสักครู่..
High above the city, on a tall column, stood the statue of the Happy Prince. He was gilded all over with thin leaves of fine gold, for eyes he had two bright sapphires, and a large red ruby glowed on his sword-hilt.
He was very much admired indeed. ‘He is as beautiful as a weathercock,’ remarked one of the Town Councilors who wished to gain a reputation for having artistic tastes; ‘only not quite so useful,’ he added, fearing lest people should think him unpractical, which he really was not.
‘Why can’t you be like the Happy Prince?’ asked a sensible mother of her little boy who was crying for the moon. ‘The Happy Prince never dreams of crying for anything.’
‘I am glad there is some one in the world who is quite happy,’ muttered a disappointed man as he gazed at the wonderful statue.
‘He looks just like an angel,’ said the Charity Children as they came out of the cathedral in their bright scarlet cloaks, and their clean white pinafores.
‘How do you know?’ said the Mathematical Master, ‘you have never seen one.’
‘Ah! but we have, in our dreams,’ answered the children; and the Mathematical Master frowned and looked very severe, for he did not approve of children dreaming.
One night there flew over the city a little Swallow. His friends had gone away to Egypt six weeks before, but he had stayed behind, for he was in love with the most beautiful Reed. He had met her early in the spring as he was flying down the river after a big yellow moth, and had been so attracted by her slender waist that he had stopped to talk to her.
‘Shall I love you?’ said the Swallow, who liked to come to the point at once, and the Reed made him a low bow. So he flew round and round her, touching the water with his wings, and making silver ripples. This was his courtship, and it lasted all through the summer.
‘It is a ridiculous attachment,’ twittered the other Swallows, ‘she has no money, and far too many relations;’ and indeed the river was quite full of Reeds. Then, when the autumn came, they all flew away.
After they had gone he felt lonely, and began to tire of his ladylove. ‘She has no conversation,’ he said, ‘and I am afraid that she is a coquette, for she is always flirting with the wind.’ And certainly, whenever the wind blew, the Reed made the most graceful curtsies. ‘I admit that she is domestic,’ he continued, ‘but I love travelling, and my wife, consequently, should love travelling also.’
‘Will you come away with me?’ he said finally to her; but the Reed shook her head, she was so attached to her home.
‘You have been trifling with me,’ he cried, ‘I am off to the Pyramids. Good-bye!’ and he flew away.
All day long he flew, and at nighttime he arrived at the city. ‘Where shall I put up?’ he said; ‘I hope the town has made preparations.’
Then he saw the statue on the tall column. ‘I will put up there,’ he cried; ‘it is a fine position with plenty of fresh air.’ So he alighted just between the feet of the Happy Prince.
‘I have a golden bedroom,’ he said softly to himself as he looked round, and he prepared to go to sleep; but just as he was putting his head under his wing a large drop of water fell on him. ‘What a curious thing!’ he cried, ‘there is not a single cloud in the sky, the stars are quite clear and bright, and yet it is raining. The climate in the north of Europe is really dreadful. The Reed used to like the rain, but that was merely her selfishness.’
Then another drop fell.
‘What is the use of a statue if it cannot keep the rain off?’ he said; ‘I must look for a good chimney-pot,’ and he determined to fly away.
But before he had opened his wings, a third drop fell, and he looked up, and saw – Ah! What did he see?
The eyes of the Happy Prince were filled with tears, and tears were running down his golden cheeks. His face was so beautiful in the moonlight that the little Swallow was filled with pity.
‘Who are you?’ he said.
‘I am the Happy Prince.’
‘Why are you weeping then?’ asked the Swallow; ‘you have quite drenched me.’
‘When I was alive and had a human heart,’ answered the statue, ‘I did not know what tears were, for I lived in the palace of Sans-Souci, where sorrow is not allowed to enter. In the daytime I played with my companions in the garden, and in the evening I led the dance in the Great Hall. Round the garden ran a very lofty wall, but I never cared to ask what lay beyond it, everything about me was so beautiful. My courtiers called me the Happy Prince, and happy indeed I was, if pleasure be happiness. So I lived, and so I died. And now that I am dead they have set me up here so high that I can see all the ugliness and all the misery of my city, and though my heart is made of lead yet I cannot choose but weep.’
‘What, is he not solid gold?’ said the Swallow to himself. He was too polite to make any personal remarks out loud.
‘Far away,’ continued the statue in a low musical voice, ‘far away in a little street there is a poor house. One of the windows is open, and through it I can see a woman seated at a table. Her face is thin and worn, and she has coarse, red hands, all pricked by the needle, for she is a seamstress. She is embroidering passionflowers on a satin gown for the loveliest of the Queen’s maids-of-honor to wear at the next Court-ball. In a bed in the corner of the room her little boy is lying ill. He has a fever, and is asking for oranges. His mother has nothing to give him but river water, so he is crying. Swallow, Swallow, little Swallow, will you not bring her the ruby out of my sword-hilt? My feet are fastened to this pedestal and I cannot move.’
‘I am waited for in Egypt,’ said the Swallow. ‘My friends are flying up and down the Nile, and talking to the large lotus-flowers. Soon they will go to sleep in the tomb of the great King. The King is there himself in his painted coffin. He is wrapped in yellow linen, and embalmed with spices. Round his neck is a chain of pale green jade, and his hands are like withered leaves.’
‘Swallow, Swallow, little Swallow,’ said the Prince, ‘will you not stay with me for one night, and be my messenger? The boy is so thirsty, and the mother so sad.’
‘I don’t think I like boys,’ answered the Swallow. ‘Last summer, when I was staying on the river, there were two rude boys, the miller’s sons, who were always throwing stones at me. They never hit me, of course; we swallows fly far too well for that, and besides, I come of a family famous for its agility; but still, it was a mark of disrespect.’
But the Happy Prince looked so sad that the little Swallow was sorry. ‘It is very cold here,’ he said; ‘but I will stay with you for one night, and be your messenger.’
‘Thank you, little Swallow,’ said the Prince.
So the Swallow picked out the great ruby from the Prince’s sword, and flew away with it in his beak over the roofs of the town.
He passed by the cathedral tower, where the white marble angels were sculptured. He passed by the palace and heard the sound of dancing. A beautiful girl came out on the balcony with her lover. ‘How wonderful the stars are,’ he said to her, and how wonderful is the power of love!’
‘I hope my dress will be ready in time for the State-ball,’ she answered; ‘I have ordered passion-flowers to be embroidered on it; but the seamstresses are so lazy.’
At last he came to the poor house and looked in. The boy was tossing feverishly on his bed, and the mother had fallen asleep, she was so tired. In he hopped, and laid the great ruby on the table beside the woman’s thimble. Then he flew gently round the bed, fanning the boy’s forehead with his wings. ‘How cool I feel,’ said the boy, ‘I must be getting better;’ and he sank into a delicious slumber.
Then the Swallow flew back to the Happy Prince, and told him what he had done. ‘It is curious,’ he remarked, ‘but I feel quite warm now, although it is so cold.’
‘That is because you have done a good action,’ said the Prince. And the little Swallow began to think, and then he fell asleep. Thinking always made him sleepy.
When day broke he flew down to the river and had a bath. ‘What a remarkable phenomenon,’ said the Professor of Ornithology as he was passing over the bridge. ‘A swallow in winter!’ And he wrote a long letter about it to the local newspaper. Every one quoted it, it was full of so many words that they could not understand.
‘To-night I go to Egypt,’ said the Swallow, and he was in high spirits at the prospect. He visited all the public monuments, and sat a long time on top of the church steeple. Wherever he went the Sparrows chirruped, and said to each other, ‘What a distinguished stranger!’ so he enjoyed himself very much.
When the moon rose he flew back to the Happy Prince. ‘Have you any commissions for Egypt?’ he cried; ‘I am just starting.’
‘Swallow, Swallow, little Swallow,’ said the Prince, ‘will you not stay with me one night longer?’
‘I am waited for in Egypt,’ answered the Swallow. ‘To-morrow my friends will fly up to the Second Cataract. The river horse couches there among the bulrushes, and on a great granite throne sits the God Memnon. All night long he watches the stars, and when the morning star shines he utters one cry of joy, and then he is silent. At noon the yellow lions come down to the water’s edge to drink. They have eyes like green beryl, and their roar is louder than the roar of the cataract.’
‘Swallow, Swallow, little Swallow,’ said the prince, ‘far away across the city I see a young man in a garret. He is leaning over a desk covered with papers, and in a tumbler by his side there is a bunch of withered violets. His hair is brown and crisp, and his lips are red as a pomegranate, and he has large and dreamy eyes. He is trying to finish a play for the Director of the Theatre, but he is too cold to write any more. There is no fire in the grate, and hunger has made him faint.’
‘I will wait with you one night longer,’ said the Swall
He was very much admired indeed. ‘He is as beautiful as a weathercock,’ remarked one of the Town Councilors who wished to gain a reputation for having artistic tastes; ‘only not quite so useful,’ he added, fearing lest people should think him unpractical, which he really was not.
‘Why can’t you be like the Happy Prince?’ asked a sensible mother of her little boy who was crying for the moon. ‘The Happy Prince never dreams of crying for anything.’
‘I am glad there is some one in the world who is quite happy,’ muttered a disappointed man as he gazed at the wonderful statue.
‘He looks just like an angel,’ said the Charity Children as they came out of the cathedral in their bright scarlet cloaks, and their clean white pinafores.
‘How do you know?’ said the Mathematical Master, ‘you have never seen one.’
‘Ah! but we have, in our dreams,’ answered the children; and the Mathematical Master frowned and looked very severe, for he did not approve of children dreaming.
One night there flew over the city a little Swallow. His friends had gone away to Egypt six weeks before, but he had stayed behind, for he was in love with the most beautiful Reed. He had met her early in the spring as he was flying down the river after a big yellow moth, and had been so attracted by her slender waist that he had stopped to talk to her.
‘Shall I love you?’ said the Swallow, who liked to come to the point at once, and the Reed made him a low bow. So he flew round and round her, touching the water with his wings, and making silver ripples. This was his courtship, and it lasted all through the summer.
‘It is a ridiculous attachment,’ twittered the other Swallows, ‘she has no money, and far too many relations;’ and indeed the river was quite full of Reeds. Then, when the autumn came, they all flew away.
After they had gone he felt lonely, and began to tire of his ladylove. ‘She has no conversation,’ he said, ‘and I am afraid that she is a coquette, for she is always flirting with the wind.’ And certainly, whenever the wind blew, the Reed made the most graceful curtsies. ‘I admit that she is domestic,’ he continued, ‘but I love travelling, and my wife, consequently, should love travelling also.’
‘Will you come away with me?’ he said finally to her; but the Reed shook her head, she was so attached to her home.
‘You have been trifling with me,’ he cried, ‘I am off to the Pyramids. Good-bye!’ and he flew away.
All day long he flew, and at nighttime he arrived at the city. ‘Where shall I put up?’ he said; ‘I hope the town has made preparations.’
Then he saw the statue on the tall column. ‘I will put up there,’ he cried; ‘it is a fine position with plenty of fresh air.’ So he alighted just between the feet of the Happy Prince.
‘I have a golden bedroom,’ he said softly to himself as he looked round, and he prepared to go to sleep; but just as he was putting his head under his wing a large drop of water fell on him. ‘What a curious thing!’ he cried, ‘there is not a single cloud in the sky, the stars are quite clear and bright, and yet it is raining. The climate in the north of Europe is really dreadful. The Reed used to like the rain, but that was merely her selfishness.’
Then another drop fell.
‘What is the use of a statue if it cannot keep the rain off?’ he said; ‘I must look for a good chimney-pot,’ and he determined to fly away.
But before he had opened his wings, a third drop fell, and he looked up, and saw – Ah! What did he see?
The eyes of the Happy Prince were filled with tears, and tears were running down his golden cheeks. His face was so beautiful in the moonlight that the little Swallow was filled with pity.
‘Who are you?’ he said.
‘I am the Happy Prince.’
‘Why are you weeping then?’ asked the Swallow; ‘you have quite drenched me.’
‘When I was alive and had a human heart,’ answered the statue, ‘I did not know what tears were, for I lived in the palace of Sans-Souci, where sorrow is not allowed to enter. In the daytime I played with my companions in the garden, and in the evening I led the dance in the Great Hall. Round the garden ran a very lofty wall, but I never cared to ask what lay beyond it, everything about me was so beautiful. My courtiers called me the Happy Prince, and happy indeed I was, if pleasure be happiness. So I lived, and so I died. And now that I am dead they have set me up here so high that I can see all the ugliness and all the misery of my city, and though my heart is made of lead yet I cannot choose but weep.’
‘What, is he not solid gold?’ said the Swallow to himself. He was too polite to make any personal remarks out loud.
‘Far away,’ continued the statue in a low musical voice, ‘far away in a little street there is a poor house. One of the windows is open, and through it I can see a woman seated at a table. Her face is thin and worn, and she has coarse, red hands, all pricked by the needle, for she is a seamstress. She is embroidering passionflowers on a satin gown for the loveliest of the Queen’s maids-of-honor to wear at the next Court-ball. In a bed in the corner of the room her little boy is lying ill. He has a fever, and is asking for oranges. His mother has nothing to give him but river water, so he is crying. Swallow, Swallow, little Swallow, will you not bring her the ruby out of my sword-hilt? My feet are fastened to this pedestal and I cannot move.’
‘I am waited for in Egypt,’ said the Swallow. ‘My friends are flying up and down the Nile, and talking to the large lotus-flowers. Soon they will go to sleep in the tomb of the great King. The King is there himself in his painted coffin. He is wrapped in yellow linen, and embalmed with spices. Round his neck is a chain of pale green jade, and his hands are like withered leaves.’
‘Swallow, Swallow, little Swallow,’ said the Prince, ‘will you not stay with me for one night, and be my messenger? The boy is so thirsty, and the mother so sad.’
‘I don’t think I like boys,’ answered the Swallow. ‘Last summer, when I was staying on the river, there were two rude boys, the miller’s sons, who were always throwing stones at me. They never hit me, of course; we swallows fly far too well for that, and besides, I come of a family famous for its agility; but still, it was a mark of disrespect.’
But the Happy Prince looked so sad that the little Swallow was sorry. ‘It is very cold here,’ he said; ‘but I will stay with you for one night, and be your messenger.’
‘Thank you, little Swallow,’ said the Prince.
So the Swallow picked out the great ruby from the Prince’s sword, and flew away with it in his beak over the roofs of the town.
He passed by the cathedral tower, where the white marble angels were sculptured. He passed by the palace and heard the sound of dancing. A beautiful girl came out on the balcony with her lover. ‘How wonderful the stars are,’ he said to her, and how wonderful is the power of love!’
‘I hope my dress will be ready in time for the State-ball,’ she answered; ‘I have ordered passion-flowers to be embroidered on it; but the seamstresses are so lazy.’
At last he came to the poor house and looked in. The boy was tossing feverishly on his bed, and the mother had fallen asleep, she was so tired. In he hopped, and laid the great ruby on the table beside the woman’s thimble. Then he flew gently round the bed, fanning the boy’s forehead with his wings. ‘How cool I feel,’ said the boy, ‘I must be getting better;’ and he sank into a delicious slumber.
Then the Swallow flew back to the Happy Prince, and told him what he had done. ‘It is curious,’ he remarked, ‘but I feel quite warm now, although it is so cold.’
‘That is because you have done a good action,’ said the Prince. And the little Swallow began to think, and then he fell asleep. Thinking always made him sleepy.
When day broke he flew down to the river and had a bath. ‘What a remarkable phenomenon,’ said the Professor of Ornithology as he was passing over the bridge. ‘A swallow in winter!’ And he wrote a long letter about it to the local newspaper. Every one quoted it, it was full of so many words that they could not understand.
‘To-night I go to Egypt,’ said the Swallow, and he was in high spirits at the prospect. He visited all the public monuments, and sat a long time on top of the church steeple. Wherever he went the Sparrows chirruped, and said to each other, ‘What a distinguished stranger!’ so he enjoyed himself very much.
When the moon rose he flew back to the Happy Prince. ‘Have you any commissions for Egypt?’ he cried; ‘I am just starting.’
‘Swallow, Swallow, little Swallow,’ said the Prince, ‘will you not stay with me one night longer?’
‘I am waited for in Egypt,’ answered the Swallow. ‘To-morrow my friends will fly up to the Second Cataract. The river horse couches there among the bulrushes, and on a great granite throne sits the God Memnon. All night long he watches the stars, and when the morning star shines he utters one cry of joy, and then he is silent. At noon the yellow lions come down to the water’s edge to drink. They have eyes like green beryl, and their roar is louder than the roar of the cataract.’
‘Swallow, Swallow, little Swallow,’ said the prince, ‘far away across the city I see a young man in a garret. He is leaning over a desk covered with papers, and in a tumbler by his side there is a bunch of withered violets. His hair is brown and crisp, and his lips are red as a pomegranate, and he has large and dreamy eyes. He is trying to finish a play for the Director of the Theatre, but he is too cold to write any more. There is no fire in the grate, and hunger has made him faint.’
‘I will wait with you one night longer,’ said the Swall
การแปล กรุณารอสักครู่..
สูงเหนือเมือง บนเสาสูง ยืนรูปปั้นของเจ้าชายแสนสุข เขาปิดทองทั่วใบบางทอง ตาเขาสองสดใส ไพลิน และทับทิมสีแดงขนาดใหญ่เรืองแสงบนด้ามดาบของเขา .
เขามากชื่นชมจริงๆ ' เขาสวยเหมือนกังหันลม , ' ' หนึ่งในเมือง สมาชิกสภา ผู้ซึ่งต้องการได้รับชื่อเสียงที่มีรสนิยมศิลปะ' ไม่ได้เพื่อประโยชน์ ' เขาเสริมว่าเกรงว่าประชาชนควรคิดว่าเขาแพรคทิคัล ซึ่งเขาก็ไม่ได้ . . .
'why คุณไม่สามารถเป็นเหมือนเจ้าชายมีความสุข ' ถามแม่มีเหตุผลของลูกชายของเธอ ที่ร้องไห้เพื่อพระจันทร์ ' เจ้าชายมีความสุขไม่เคยฝันร้องไห้เลย '
" ดีใจที่เป็นหนึ่งในโลกที่ค่อนข้างมีความสุข' พึมพำคนผิดหวัง เพราะเขาจ้องมองรูปปั้นที่ยอดเยี่ยม .
เขาดูเหมือนเทวดาเลย ' การกุศลเด็กในขณะที่พวกเขาออกมาจากโบสถ์ใน cloaks ของพวกเขาสดใสสีแดงเข้มและสีขาวสะอาด pinafores .
' คุณรู้มั้ย ? ' อาจารย์คณิตศาสตร์ที่คุณไม่เคยเห็น 'ah '
! แต่เราก็มีความฝัน ' ' เด็กและอาจารย์คณิตศาสตร์ขมวดคิ้วและมองรุนแรงมาก เขาไม่อนุญาต เด็กฝัน
คืนหนึ่งมีบินไปเมืองกลืนกินเล็ก ๆน้อย ๆ เพื่อนๆของเขาได้หายไปไปยังอียิปต์ 6 สัปดาห์ก่อน แต่เขาอยู่ข้างหลัง เขาตกหลุมรักกับ รีด ที่สวยที่สุด เขาเจอเธอในช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิเป็นเขาบินลงแม่น้ำหลังใหญ่สีเหลือง ตัวมอดและ ได้ถูกดึงดูดโดยเอวอ้อนแอ้นของเธอ เขาหยุดคุยกับเธอ
'shall ผมรักคุณ ' กลืน , คนที่ชอบมาจุดพร้อมกัน และรีดให้เขาโค้งต่ำ ดังนั้นเขาจึงบินรอบๆ เธอ สัมผัสน้ำด้วยปีกของมันและทำให้ระลอกคลื่นสีเงิน นี้เป็นผู้หญิงของเขา และใช้เวลาตลอดฤดูร้อน .
มันเป็นความผูกพันธ์ที่น่าขันผู้ส่งเสียงแหลมเล็กนกนางแอ่น ' อื่น ๆ ' เธอไม่มีเงิน และไกลมาก สัมพันธ์ และแน่นอนน้ำค่อนข้างเต็มแล้ว . เมื่อฤดูใบไม้ร่วงมาถึง พวกเขาบินออกไป
หลังจากที่พวกเขาได้ไป เขารู้สึกเหงา และเริ่มเบื่อกับหญิงคนรักของเขา ' เธอไม่มีการสนทนา , ' เขากล่าวว่า ' ฉันว่าเธอเป็นแวมไพร์ เธอมักเจ้าชู้กับลม และแน่นอนเมื่อใดที่สายลมพัด รีดได้ curtsies ดีงามที่สุด ' ผมยอมรับว่าเธออยู่ในประเทศ " เขากล่าว " แต่ฉันรักการเดินทาง และภรรยาจึงควรรักการเดินทางยัง '
'will คุณหนีไปกับผม ' เขาบอกว่า ในที่สุดเธอได้ แต่ต้นอ้อส่ายหน้า เธอจึงแนบไปที่บ้านของเธอ เธอได้รับการล้อเล่นกับข้า
' เขาร้องขึ้น ' ฉันไปปิรามิด ลาก่อนและเขาก็บินหนีไป
ทั้งวันเขาบิน และในกลางคืนเขามาถึงที่เมือง ' ที่ผมจะใส่ขึ้น ' เขากล่าวว่า ' ฉันหวังว่าเมืองทำให้การเตรียม '
แล้วเขาก็เห็นรูปปั้นบนเสาสูง ' ผมจะวางมี ' เขาร้องขึ้น ' มันเป็นตำแหน่งที่ดีที่มีมากมายของอากาศที่สดชื่น . . . " เขาเปียกชุ่มอยู่ระหว่างเท้าของเจ้าชายมีความสุข .
" มีห้องนอนสีทองเขาพูดเบาๆกับตัวเอง เมื่อเขามองรอบและเขาเตรียมจะนอน แต่แค่เขาใส่หัวของเขาภายใต้ปีกของเขาหยดขนาดใหญ่ของน้ำตกเขา ' ' อะไรที่อยากรู้ ' เขาร้องขึ้น ' มีไม่เมฆในท้องฟ้า ดวงดาว ที่ค่อนข้างชัดเจน และสดใส และยัง ฝนตกแล้ว สภาพภูมิอากาศในภาคเหนือของยุโรปที่น่ากลัวจริงๆ กกชอบฝนแต่มันเป็นเพียงความเห็นแก่ตัวของเธอ . '
'what แล้ววางอื่นลดลง คือ การใช้รูปปั้นหากไม่สามารถให้ฝนออก ' เขากล่าวว่า ' ฉันต้องมองหาหม้อลมที่ดี และเขาตั้งใจจะบินไป
แต่ก่อนเขาได้เปิด ปีกของมัน หยดที่สาม ตกลงมา เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นทีอ่า เขาเห็นอะไร ?
สายตาของเจ้าชายมีความสุข เต็มไปด้วยน้ำตา
เขามากชื่นชมจริงๆ ' เขาสวยเหมือนกังหันลม , ' ' หนึ่งในเมือง สมาชิกสภา ผู้ซึ่งต้องการได้รับชื่อเสียงที่มีรสนิยมศิลปะ' ไม่ได้เพื่อประโยชน์ ' เขาเสริมว่าเกรงว่าประชาชนควรคิดว่าเขาแพรคทิคัล ซึ่งเขาก็ไม่ได้ . . .
'why คุณไม่สามารถเป็นเหมือนเจ้าชายมีความสุข ' ถามแม่มีเหตุผลของลูกชายของเธอ ที่ร้องไห้เพื่อพระจันทร์ ' เจ้าชายมีความสุขไม่เคยฝันร้องไห้เลย '
" ดีใจที่เป็นหนึ่งในโลกที่ค่อนข้างมีความสุข' พึมพำคนผิดหวัง เพราะเขาจ้องมองรูปปั้นที่ยอดเยี่ยม .
เขาดูเหมือนเทวดาเลย ' การกุศลเด็กในขณะที่พวกเขาออกมาจากโบสถ์ใน cloaks ของพวกเขาสดใสสีแดงเข้มและสีขาวสะอาด pinafores .
' คุณรู้มั้ย ? ' อาจารย์คณิตศาสตร์ที่คุณไม่เคยเห็น 'ah '
! แต่เราก็มีความฝัน ' ' เด็กและอาจารย์คณิตศาสตร์ขมวดคิ้วและมองรุนแรงมาก เขาไม่อนุญาต เด็กฝัน
คืนหนึ่งมีบินไปเมืองกลืนกินเล็ก ๆน้อย ๆ เพื่อนๆของเขาได้หายไปไปยังอียิปต์ 6 สัปดาห์ก่อน แต่เขาอยู่ข้างหลัง เขาตกหลุมรักกับ รีด ที่สวยที่สุด เขาเจอเธอในช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิเป็นเขาบินลงแม่น้ำหลังใหญ่สีเหลือง ตัวมอดและ ได้ถูกดึงดูดโดยเอวอ้อนแอ้นของเธอ เขาหยุดคุยกับเธอ
'shall ผมรักคุณ ' กลืน , คนที่ชอบมาจุดพร้อมกัน และรีดให้เขาโค้งต่ำ ดังนั้นเขาจึงบินรอบๆ เธอ สัมผัสน้ำด้วยปีกของมันและทำให้ระลอกคลื่นสีเงิน นี้เป็นผู้หญิงของเขา และใช้เวลาตลอดฤดูร้อน .
มันเป็นความผูกพันธ์ที่น่าขันผู้ส่งเสียงแหลมเล็กนกนางแอ่น ' อื่น ๆ ' เธอไม่มีเงิน และไกลมาก สัมพันธ์ และแน่นอนน้ำค่อนข้างเต็มแล้ว . เมื่อฤดูใบไม้ร่วงมาถึง พวกเขาบินออกไป
หลังจากที่พวกเขาได้ไป เขารู้สึกเหงา และเริ่มเบื่อกับหญิงคนรักของเขา ' เธอไม่มีการสนทนา , ' เขากล่าวว่า ' ฉันว่าเธอเป็นแวมไพร์ เธอมักเจ้าชู้กับลม และแน่นอนเมื่อใดที่สายลมพัด รีดได้ curtsies ดีงามที่สุด ' ผมยอมรับว่าเธออยู่ในประเทศ " เขากล่าว " แต่ฉันรักการเดินทาง และภรรยาจึงควรรักการเดินทางยัง '
'will คุณหนีไปกับผม ' เขาบอกว่า ในที่สุดเธอได้ แต่ต้นอ้อส่ายหน้า เธอจึงแนบไปที่บ้านของเธอ เธอได้รับการล้อเล่นกับข้า
' เขาร้องขึ้น ' ฉันไปปิรามิด ลาก่อนและเขาก็บินหนีไป
ทั้งวันเขาบิน และในกลางคืนเขามาถึงที่เมือง ' ที่ผมจะใส่ขึ้น ' เขากล่าวว่า ' ฉันหวังว่าเมืองทำให้การเตรียม '
แล้วเขาก็เห็นรูปปั้นบนเสาสูง ' ผมจะวางมี ' เขาร้องขึ้น ' มันเป็นตำแหน่งที่ดีที่มีมากมายของอากาศที่สดชื่น . . . " เขาเปียกชุ่มอยู่ระหว่างเท้าของเจ้าชายมีความสุข .
" มีห้องนอนสีทองเขาพูดเบาๆกับตัวเอง เมื่อเขามองรอบและเขาเตรียมจะนอน แต่แค่เขาใส่หัวของเขาภายใต้ปีกของเขาหยดขนาดใหญ่ของน้ำตกเขา ' ' อะไรที่อยากรู้ ' เขาร้องขึ้น ' มีไม่เมฆในท้องฟ้า ดวงดาว ที่ค่อนข้างชัดเจน และสดใส และยัง ฝนตกแล้ว สภาพภูมิอากาศในภาคเหนือของยุโรปที่น่ากลัวจริงๆ กกชอบฝนแต่มันเป็นเพียงความเห็นแก่ตัวของเธอ . '
'what แล้ววางอื่นลดลง คือ การใช้รูปปั้นหากไม่สามารถให้ฝนออก ' เขากล่าวว่า ' ฉันต้องมองหาหม้อลมที่ดี และเขาตั้งใจจะบินไป
แต่ก่อนเขาได้เปิด ปีกของมัน หยดที่สาม ตกลงมา เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นทีอ่า เขาเห็นอะไร ?
สายตาของเจ้าชายมีความสุข เต็มไปด้วยน้ำตา
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- In my family there are three people, my
- มันเป็นวันสำคัญ
- unique
- The boundary element method (BEM) is a r
- หลังจากที่รู้จักกับสิ่งประดิษฐ์ของฉันแล้
- ตัวอย่าง
- The nutritional value of meat products i
- ตัวอย่าง
- Target group
- Oic, I forced u for sex
- construction implementing.
- อายุ
- are often injured
- When you will free come to me
- เพื่อรอพี่สาวสอบเสร็จและกลับบ้านพร้อมกัน
- ได้รับการแต่งตั้งเป็นทูตของกระทรวงการท่อ
- ฉันจูบคุณ
- sux
- 消沉
- ฉันได้ใช้คอมพิวเตอร์ หรือโน้ตบุ๊คใช้ในกา
- ท้าวสุรนารี มีนามเดิมว่า "โม" (แปลว่า ให
- This song is being celebrated now is sha
- ฉันจะเข้าประเทศคุณได้ไหม
- dog cat
