The next morning, it seemed like Ji

The next morning, it seemed like Jiyong really was determined to carry on as if the events of last night had never happened. He flitted about Seunghyun with forced joviality, smiling sunnily as he poured Seunghyun a cup of coffee, but looking pointedly away any time Seunghyun tried to catch his eye. Seunghyun wrapped his hands around his mug, glum.
Jiyong spent the whole of breakfast laughing with the others. When Seungri had made a joking remark about their “relationship,” Jiyong’s smile had frozen on his face. “Don’t be silly, Maknae. You know that was all a joke.”
It made Seunghyun feel even worse, all these barriers Jiyong kept erecting. Especially since he felt helpless in the face of them. At this point, he wished he could just take it all back, to make it so last night really had never happened. As much as he wanted Jiyong, nothing was worth losing his best friend.
But this attempt of Jiyong’s to act normal wasn’t going to work because it felt anything but normal. So Seunghyun went to Jiyong’s room after breakfast hoping they could talk. Normally, he’d just let himself in, but he wasn’t sure if he was welcome to do that anymore so he gave the door a soft knock.
“Come in,” Jiyong called from the other side.
Seunghyun gently pushed the door open and then shut it again behind him. Jiyong was sitting at his desk with a pen poised over one of his notebooks. He didn’t look entirely happy to see him.
“Hey,” Seunghyun said, crossing the room with hesitant steps. He sank down onto Jiyong’s bed. “Can we talk?”
Jiyong’s face shuttered even further. He turned back toward his notebook, scribbling something onto the page. “About what?”
“You know what.”
Jiyong’s pen went still. “I thought we agreed nothing happened.”
“But it did happen. And I —”
Jiyong cut him off. “We were drunk, okay? That’s all. It happens.”
Seunghyun’s gut twisted. There was his answer. It hadn’t meant anything to Jiyong, nothing more than a mix of hormones and alcohol and Seunghyun’s convenient presence. “Okay,” Seunghyun said, helpless, and started to rise back up.
Jiyong sighed, setting down his pen. “Wait.” Seunghyun shifted back into his seat. Jiyong stared at him for a long time, worrying at his lip. He finally said, “I just don’t know how to act now.”
If they weren’t going to be more, then Seunghyun at least wanted them to keep going as they were. He shrugged. “Just act normal.”
Jiyong looked down and away. “I don’t want you to take anything the wrong way.”
That hurt. The confirmation that Jiyong didn’t want Seunghyun to read too much into anything between them. “I won’t,” Seunghyun said. “Promise.”
Jiyong shifted to face him better in his seat. He looked tiny in his chair, folded in on himself. “I like the way things are,” he said. “I like how close we are. I don’t want anything to change.”
The situation suddenly felt all too familiar, like when he was still chubby and in high school and friend-zoned by all the girls who wanted to let him down easy. “Yeah,” Seunghyun agreed, even though it hurt him. “Same here.”
It stung, how relieved Jiyong looked at his words. Jiyong’s lips pulled into a tentative smile as he rose up from his chair. He sat back down beside Seunghyun on the bed. It felt awkward even though they’d just agreed that it shouldn’t be. There was space between them where there’d never been space before.
Seunghyun couldn’t take it anymore. He slung a friendly arm around Jiyong’s shoulders and pulled him in. “Relax,” he said, jostling him a little. “We made out. So what? It was bound to happen, as much as we drink together. I won’t be weird if you won’t.”
The tension bled out of Jiyong, his body growing pliant in Seunghyun’s hold. He curled into him, pressing his face into the cup of Seunghyun’s shoulder. Relieved, Seunghyun tugged him closer.
Jiyong’s cheek relaxed against Seunghyun’s shoulder. “It’s just…you’re my best friend. I don’t want to lose that.”
“You won’t,” Seunghyun said, tucking his own feelings away.


They had schedules after that: filming, photoshoots, and appearances. It kept them busy over the next couple weeks, leaving them with little time of their own, and what time they did have was mainly spent at the dorm trying to catch up on sleep.
He and Jiyong slipped back into their old skins, the way they were before this whole fake boyfriend thing ever started, and if they didn’t joke as much or laugh as easily, well, Seunghyun figured it was only a matter of time. He didn’t press Jiyong for anything more, and Jiyong stopped trying to keep him at bay.
Seunghyun thought he was coping well until the night he went to Jiyong’s room and found him all dressed up for a night out.
“Where are you going?” he asked.
Jiyong finished clasping a thin chain around his neck. “Oh, I’m going clubbing with Soohyuk and some of his model friends.”
He was going out with Soohyuk? And Seunghyun wasn’t invited? “Will Joowon be there?”
“Yeah. We’re meeting him there.”
Seung

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เช้าวันถัดไป มันดูเหมือน Jiyong จริง ๆ กำหนดจะถือว่าไม่เคยเกิดเหตุการณ์ในคืนสุดท้าย เขา flitted เกี่ยวกับ Seunghyun กับบังคับโดยเนรมิต ยิ้ม sunnily เขาเท Seunghyun กาแฟ แต่กำลังวิจัยอยู่ตลอดเวลา Seunghyun พยายามจับตาของเขา Seunghyun รอบ ๆ มือของเขาของเขาแก้ว glumJiyong ใช้ทั้งเช้าหัวเราะกับคนอื่น ๆ เมื่อส่วนซึงรีได้ทำหมายเหตุหยอกล้อเกี่ยวกับ "ความสัมพันธ์" รอยยิ้มของ Jiyong มีแช่แข็งที่ใบหน้าของเขา "อย่าโง่ Maknae คุณรู้ว่า ที่ถูกเป็นเรื่องตลก"มันทำให้รู้สึกยิ่งแย่ลง Seunghyun อุปสรรคทั้งหมดเหล่านี้ Jiyong เก็บ erecting โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่เขารู้สึกกำพร้าในหน้านั้น ที่จุดนี้ เขาอยากเขาอาจเพียงแค่ใช้มันทั้งหมดกลับ ทำให้ คืนจริง ๆ ไม่เคยเกิด มากที่สุดเท่าที่เขาต้อง Jiyong อะไรคือมูลค่าการสูญเสียเพื่อนของเขาแต่ความพยายามนี้ของ Jiyong ทำหน้าที่ปกติไม่ได้ไปทำงาน เพราะรู้สึกอะไรแต่ปกติ ดังนั้น Seunghyun ไปห้องของ Jiyong หลังอาหารเช้าหวังว่า พวกเขาสามารถพูดคุย โดยปกติ เขาจะให้ตัวเองใน แต่ไม่แน่ใจว่าเขาได้ยินดีทำที่อีกต่อไปเพื่อให้เขาให้ประตูเคาะนุ่ม"มาใน Jiyong เรียกจากกันSeunghyun ค่อย ๆ ผลักประตูเปิด และปิดมันอีกครั้งหลังเขา Jiyong นั่งที่โต๊ะของเขา ด้วยปากกาทรงตัวผ่านโน้ตบุ๊กของเขาอย่างใดอย่างหนึ่ง เขาไม่ได้ดูมีความสุขทั้งหมดจะเห็นเขา"เฮ้ Seunghyun กล่าว ข้ามห้องตอนลังเล เขาจมลงบนเตียงของ Jiyong "สามารถเราพูดคุย"ใบหน้าของ Jiyong ที่แอลยิ่ง เขาหันกลับไปยังสมุดบันทึกของเขา เขียนหวัดบางสิ่งลงในเพจ "เกี่ยวกับอะไร""คุณรู้จักอะไร"ปากกาของ Jiyong ไปยัง "ผมคิดว่า เรายอมรับไม่มีอะไรเกิดขึ้น""แต่มันไม่ได้เกิดขึ้น และ — "Jiyong ตัดเขาออก "เราไม่เมา ล่ะ นั่นคือทั้งหมด มันเกิดขึ้น"ไส้ของ Seunghyun บิด มีคำตอบของเขา มันไม่ได้หมายถึง อะไรเพื่อ Jiyong อะไรมากไปกว่าส่วนผสมของฮอร์โมน และแอลกอฮอล์ และของ Seunghyun สะดวก "เอาล่ะ Seunghyun ซม กล่าวว่า และเริ่มต้นเพิ่มขึ้นกลับมาJiyong sighed การตั้งลงปากกาของเขา "รอ" Seunghyun เลื่อนกลับไปยังที่นั่งของเขา Jiyong จ้องไปที่เขาเป็นเวลานาน กังวลที่ริมฝีปากของเขา เขาก็กล่าวว่า "ฉันเพียงไม่ทราบวิธีการดำเนินการขณะนี้"ถ้าพวกเขาไม่ได้ไปจะมากขึ้น แล้ว Seunghyun น้อยอยากให้เก็บไปเป็นพวกเขา เขา shrugged "ปกติทำหน้าที่เพียง"Jiyong มองลง และห่างออกไป "ฉันไม่ต้องคุณมีอะไรที่ผิดวิธี"ที่เจ็บ ยืนยันว่า Jiyong ไม่ต้อง Seunghyun อ่านมากเกินไปเป็นอะไรกัน "ฉันจะไม่ Seunghyun กล่าว "สัญญา"Jiyong เลื่อนหน้าเขาดีขึ้นในที่นั่งของเขา เขาดูเล็ก ๆ ในเก้าอี้ของเขา พับในในตัวเอง "ผมชอบเป็นสิ่ง เขากล่าวว่า "ผมชอบว่าเราเป็น ฉันไม่ต้องอะไรที่จะเปลี่ยน"The situation suddenly felt all too familiar, like when he was still chubby and in high school and friend-zoned by all the girls who wanted to let him down easy. “Yeah,” Seunghyun agreed, even though it hurt him. “Same here.”It stung, how relieved Jiyong looked at his words. Jiyong’s lips pulled into a tentative smile as he rose up from his chair. He sat back down beside Seunghyun on the bed. It felt awkward even though they’d just agreed that it shouldn’t be. There was space between them where there’d never been space before.Seunghyun couldn’t take it anymore. He slung a friendly arm around Jiyong’s shoulders and pulled him in. “Relax,” he said, jostling him a little. “We made out. So what? It was bound to happen, as much as we drink together. I won’t be weird if you won’t.”The tension bled out of Jiyong, his body growing pliant in Seunghyun’s hold. He curled into him, pressing his face into the cup of Seunghyun’s shoulder. Relieved, Seunghyun tugged him closer. Jiyong’s cheek relaxed against Seunghyun’s shoulder. “It’s just…you’re my best friend. I don’t want to lose that.”“You won’t,” Seunghyun said, tucking his own feelings away. They had schedules after that: filming, photoshoots, and appearances. It kept them busy over the next couple weeks, leaving them with little time of their own, and what time they did have was mainly spent at the dorm trying to catch up on sleep.He and Jiyong slipped back into their old skins, the way they were before this whole fake boyfriend thing ever started, and if they didn’t joke as much or laugh as easily, well, Seunghyun figured it was only a matter of time. He didn’t press Jiyong for anything more, and Jiyong stopped trying to keep him at bay.Seunghyun thought he was coping well until the night he went to Jiyong’s room and found him all dressed up for a night out.“Where are you going?” he asked.Jiyong finished clasping a thin chain around his neck. “Oh, I’m going clubbing with Soohyuk and some of his model friends.”He was going out with Soohyuk? And Seunghyun wasn’t invited? “Will Joowon be there?”“Yeah. We’re meeting him there.”Seung

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เช้าวันต่อมา ดูเหมือนจียงจริงๆ ตั้งใจที่จะทำราวกับว่าเหตุการณ์เมื่อคืนไม่เคยเกิดขึ้น เขา flitted เกี่ยวกับซึงฮยอนกับบังคับให้ความสนุกสนาน ยิ้ม sunnily เขาเทซึงฮยอนดื่มกาแฟ แต่มองอย่างชัดเจนไปตลอดเวลา ซึงฮยอนพยายามที่จะจับสายตาของเขา ซึงฮยอนห่อมือของเขารอบแก้วของเขาสิจียงใช้เวลาทั้งหมดของอาหารเช้า หัวเราะกับคนอื่น เมื่อซึงรีทำล้อเล่นข้อสังเกตเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขา " , " จียงยิ้มได้แช่แข็งบนใบหน้าของเขา " อย่าโง่น่า มัคเน่ คุณรู้ว่ามันเป็นเรื่องตลก "มันทำให้ซึงฮยอนรู้สึกด้อย ทั้งอุปสรรค จียงเอาแต่ตั้ง . โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากเขารู้สึกหมดหนทางในใบหน้าของพวกเขา ณจุดนี้ เขาหวังว่าเขาจะเอามันกลับมาทั้งหมด เพื่อให้มันเมื่อคืนจริงๆ ไม่เคยเกิดขึ้น มากเท่าที่เขาต้องการ จียง ไม่มีอะไรคุ้มค่ากับการสูญเสียเพื่อนรักของเขาแต่ความพยายามนี้ของจียงจะทำตัวไม่ค่อยปกติ ไปทำงาน เพราะมันรู้สึกอะไร แต่ปกติ ดังนั้นซึงฮยอนไปที่ห้องจียง หลังจากอาหารเช้าหวังว่าพวกเขาสามารถพูดคุยกันได้ ปกติเขาจะให้เขา แต่เขาไม่มั่นใจว่าเขายินดีที่จะทำอย่างนั้นแล้ว เขาก็เคาะประตูเบาๆ" เข้ามาได้ " จียงเรียกจากด้านอื่น ๆซึงฮยอนค่อยๆผลักประตูเปิดแล้วปิดอีกครั้ง หลังเขา จียงนั่งอยู่ที่โต๊ะของเขาด้วยปากกาทรงตัวเหนือหนึ่งในสมุดบันทึกของเขา เขาไม่ได้ดูทั้งหมดยินดีที่จะเห็นเขา" เฮ้ " ซึงฮยอนพูดข้ามห้องด้วยขั้นตอนที่ลังเล เขานอนลงบนเตียงของจียง . " เราคุยกันได้มั้ย "ใบหน้าของจียงก็ปิดตัวยิ่งขึ้น เขาหันกลับไปทางโน๊ตบุ๊คของเขา เขียนอะไรลงบนหน้า " เรื่องอะไรล่ะ "" คุณก็รู้ว่าอะไร " .จียงเป็นปากกาก็ยัง " ฉันคิดว่าเราตกลงกันแล้วซะอีก ไม่มีอะไรเกิดขึ้น "" แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว ผม - "จียงตัดเขาออก " เราเมา โอเค ? นั่นคือทั้งหมด มันเกิดอะไรขึ้น "ซึงฮยอนเป็นไส้บิด มีคำตอบของเขา มันไม่ได้มีความหมายอะไรกับจียง ไม่มีอะไรมากไปกว่า มีส่วนผสมของฮอร์โมน และแอลกอฮอล์ และซึงฮยอนก็สะดวกรวดเร็ว " โอเค " ซึงฮยอนพูด ทำอะไรไม่ถูก และเริ่มขึ้นกลับขึ้นจียงถอนหายใจ วางปากกาของเขา " เดี๋ยว . . " ซึงฮยอนขยับกลับเข้าไปในที่นั่งของเขา จียงมองหน้าเขานาน ห่วงที่ริมฝีปากของเขา ในที่สุดเขาก็กล่าวว่า " ผมก็ไม่รู้วิธีที่จะทำตอนนี้ถ้าพวกเขาไม่ได้ไปมากกว่านี้แล้ว ซึงฮยอนก็อยากให้ทำต่อไป ตามที่พวกเขา เขายักไหล่ . " แค่ทำตัวปกติจียงมองลงไป " ฉันไม่อยากให้คุณทำอะไรผิดวิธี "ที่บาดเจ็บ ยืนยันว่า จียงไม่อยากให้ซึงฮยอนอ่านมากเกินไปในเรื่องระหว่างพวกเขา " ฉันจะไม่ " ซึงฮยอนกล่าว " สัญญา "จียงเลื่อนหน้าเขาดีขึ้นในที่นั่งของเขา เขาดูเหมือนเล็ก ๆในเก้าอี้ของเขาพับเอง " ฉันชอบแบบนี้ " เขากล่าว " ฉันชอบที่เราสนิทกัน ฉันไม่ต้องการที่จะเปลี่ยน .สภาพสึกทั้งหมดเกินไปคุ้นเคย เหมือนตอนที่เขายังอ้วน และในโรงเรียนมัธยมและเพื่อนส่วน โดยสาวๆ ที่อยากจะให้เขาได้ง่ายขึ้น " ใช่ " ซึงฮยอนตกลง แม้ว่ามันจะทำร้ายเขา " เหมือนกัน "มันต่อย แล้วโล่งใจ จียงมองที่คำพูดของเขา ริมฝีปากของจียงเข้าไปยิ้มแน่นอน เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ของเขา เขานั่งข้างๆ ซึงฮยอนกลับลงบนเตียง มันรู้สึกกระอักกระอ่วนแม้ว่าพวกเขาจะเห็นว่ามันไม่ควร มีช่องว่างระหว่างพวกเขามีไม่เคยว่างแล้วซึงฮยอนไม่ได้ใช้มันอีกต่อไป เขาสะพายแขนรอบไหล่ของจียง เป็นมิตร และดึงเขาเข้ามา " ใจเย็น ๆ " เขาพูด ดันเขานิดหน่อย " เราทำออกมา ดังนั้นสิ่งที่ ? มันเป็นสิ่งที่ต้องเกิดขึ้น ตราบใดที่เราดื่มด้วยกัน ก็ไม่แปลกถ้าคุณจะไม่ "ภาวะเลือดออกของ จียง ร่างกายของเขาเติบโตอ่อนโยนในซึงฮยอนก็ถือ เขาโค้งลงเขา กดหน้าลงในถ้วยของซึงฮยอนก็ไหล่ โล่งใจ ซึงฮยอนดึงเขาเข้ามาใกล้จียงกับซึงฮยอนก็แก้มคลายไหล่ " ก็แค่ . . . . . . . นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ผมไม่อยากเสีย”" คุณจะไม่ " ซึงฮยอนกล่าวว่า , tucking ความรู้สึกของตัวเองออกไปพวกเขามีตารางหลังจากที่ : ถ่ายทำ , photoshoots และปรากฏ มันทำให้พวกเขายุ่งมากกว่าสองสามสัปดาห์ถัดไป การปล่อยให้พวกเขามีเวลาเล็ก ๆน้อย ๆของตัวเอง และสิ่งที่เวลาที่พวกเขาทำส่วนใหญ่ใช้ที่หอพยายามที่จะจับขึ้นนอนเขากับจียงเล็ดรอดกลับมาใส่ในถุงหนังเก่าของพวกเขาวิธีที่พวกเขาก่อนที่จะแกล้งแฟนที่เคยเริ่มต้น และถ้าพวกเขาไม่ได้ตลกมาก หรือ หัวเราะง่าย แต่ซึงฮยอนคิดว่ามันเป็นเพียงเรื่องของเวลา เขาไม่ได้กดจียงอีกแล้ว และจียงหยุดพยายามที่จะเก็บเขาไว้ที่อ่าวซึงฮยอนคิดว่าเขารับมือได้ดี จนกระทั่งคืนที่เขาไปที่ห้องของจียง และพบว่าเขาแต่งตัวสำหรับคืนออก" เธอจะไปไหน ? " เขาถามจียงแล้วกระชากโซ่บางรอบคอของเขา " อ๋อ ฉันไปคลับกับ Soohyuk และบางส่วนของรูปแบบของเขา ศุกร์