It was, as far as I can ascertain,

It was, as far as I can ascertain, in September of the year 1811 that a post-chaise drew up before the door of Aswarby Hall, in the heart of Lincolnshire. The little boy who was the only passenger in the chaise, and who jumped out as soon as it had stopped, looked about him with the keenest curiosity during the short interval that elapsed between the ringing of the bell and the opening of the hall door. He saw a tall, square, red-brick house, built in the reign of Anne; a stone-pillared porch had been added in the purer classical style of 1790; the windows of the house were many, tall and narrow, with small panes and thick white woodwork. A pediment, pierced with a round window, crowned the front. There were wings to right and left, connected by curious glazed galleries, supported by colonnades, with the central block. These wings plainly contained the stables and offices of the house. Each was surmounted by an ornamental cupola with a gilded vane.

An evening light shone on the building, making the window-panes glow like so many fires. Away from the Hall in front stretched a flat park studded with oaks and fringed with firs, which stood out against the sky. The clock in the church-tower, buried in trees on the edge of the park, only its golden weather-cock catching the light, was striking six, and the sound came gently beating down the wind. It was altogether a pleasant impression, though tinged with the sort of melancholy appropriate to an evening in early autumn, that was conveyed to the mind of the boy who was standing in the porch waiting for the door to open to him.

The post-chaise had brought him from Warwickshire, where, some six months before, he had been left an orphan. Now, owing to the generous offer of his elderly cousin, Mr Abney, he had come to live at Aswarby. The offer was unexpected, because all who knew anything of Mr Abney looked upon him as a somewhat austere recluse, into whose steady-going household the advent of a small boy would import a new and, it seemed, incongruous element. The truth is that very little was known of Mr Abney’s pursuits or temper. The Professor of Greek at Cambridge had been heard to say that no one knew more of the religious beliefs of the later pagans than did the owner of Aswarby. Certainly his library contained all the then available books bearing on the Mysteries, the Orphic poems, the worship of Mithras, and the Neo–Platonists. In the marble-paved hall stood a fine group of Mithras slaying a bull, which had been imported from the Levant at great expense by the owner. He had contributed a description of it to the Gentleman’s Magazine , and he had written a remarkable series of articles in the Critical Museum on the superstitions of the Romans of the Lower Empire. He was looked upon, in fine, as a man wrapped up in his books, and it was a matter of great surprise among his neighbours that he should ever have heard of his orphan cousin, Stephen Elliott, much more that he should have volunteered to make him an inmate of Aswarby Hall.

Whatever may have been expected by his neighbours, it is certain that Mr Abney — the tall, the thin, the austere — seemed inclined to give his young cousin a kindly reception. The moment the front-door was opened he darted out of his study, rubbing his hands with delight.

‘How are you, my boy?— how are you? How old are you?’ said he —‘that is, you are not too much tired, I hope, by your journey to eat your supper?’

‘No, thank you, sir,’ said Master Elliott; ‘I am pretty well.’

‘That’s a good lad,’ said Mr Abney. ‘And how old are you, my boy?’

It seemed a little odd that he should have asked the question twice in the first two minutes of their acquaintance.

‘I’m twelve years old next birthday, sir,’ said Stephen.

‘And when is your birthday, my dear boy? Eleventh of September, eh? That’s well — that’s very well. Nearly a year hence, isn’t it? I like — ha, ha!— I like to get these things down in my book. Sure it’s twelve? Certain?’

‘Yes, quite sure, sir.’

‘Well, well! Take him to Mrs Bunch’s room, Parkes, and let him have his tea — supper — whatever it is.’

‘Yes, sir,’ answered the staid Mr Parkes; and conducted Stephen to the lower regions.

Mrs Bunch was the most comfortable and human person whom Stephen had as yet met at Aswarby. She made him completely at home; they were great friends in a quarter of an hour: and great friends they remained. Mrs Bunch had been born in the neighbourhood some fifty-five years before the date of Stephen’s arrival, and her residence at the Hall was of twenty years’ standing. Consequently, if anyone knew the ins and outs of the house and the district, Mrs Bunch knew them; and she was by no means disinclined to communicate her information.

Certainly there were plenty of things about the Hall and the Hall gardens which Stephen, who was of an adventurous and inquiring turn, was anxious to have explained to him. ‘Who built the temple at the end of the laurel walk? Who was the old man whose picture hung on the staircase, sitting at a table, with a skull under his hand?’ These and many similar points were cleared up by the resources of Mrs Bunch’s powerful intellect. There were others, however, of which the explanations furnished were less satisfactory.

One November evening Stephen was sitting by the fire in the housekeeper’s room reflecting on his surroundings.

‘Is Mr Abney a good man, and will he go to heaven?’ he suddenly asked, with the peculiar confidence which children possess in the ability of their elders to settle these questions, the decision of which is believed to be reserved for other tribunals.

‘Good?— bless the child!’ said Mrs Bunch. ‘Master’s as kind a soul as ever I see! Didn’t I never tell you of the little boy as he took in out of the street, as you may say, this seven years back? and the little girl, two years after I first come here?’

‘No. Do tell me all about them, Mrs Bunch — now, this minute!’

‘Well,’ said Mrs Bunch, ‘the little girl I don’t seem to recollect so much about. I know master brought her back with him from his walk one day, and give orders to Mrs Ellis, as was housekeeper then, as she should be took every care with. And the pore child hadn’t no one belonging to her — she telled me so her own self — and here she lived with us a matter of three weeks it might be; and then, whether she were somethink of a gipsy in her blood or what not, but one morning she out of her bed afore any of us had opened a eye, and neither track nor yet trace of her have I set eyes on since. Master was wonderful put about, and had all the ponds dragged; but it’s my belief she was had away by them gipsies, for there was singing round the house for as much as an hour the night she went, and Parkes, he declare as he heard them a-calling in the woods all that afternoon. Dear, dear! a hodd child she was, so silent in her ways and all, but I was wonderful taken up with her, so domesticated she was — surprising.’

‘And what about the little boy?’ said Stephen.

‘Ah, that pore boy!’ sighed Mrs Bunch. ‘He were a foreigner — Jevanny he called hisself — and he come a-tweaking his ‘urdy-gurdy round and about the drive one winter day, and master ‘ad him in that minute, and ast all about where he came from, and how old he was, and how he made his way, and where was his relatives, and all as kind as heart could wish. But it went the same way with him. They’re a hunruly lot, them foreign nations, I do suppose, and he was off one fine morning just the same as the girl. Why he went and what he done was our question for as much as a year after; for he never took his ‘urdy-gurdy, and there it lays on the shelf.’

The remainder of the evening was spent by Stephen in miscellaneous cross-examination of Mrs Bunch and in efforts to extract a tune from the hurdy-gurdy.

That night he had a curious dream. At the end of the passage at the top of the house, in which his bedroom was situated, there was an old disused bathroom. It was kept locked, but the upper half of the door was glazed, and, since the muslin curtains which used to hang there had long been gone, you could look in and see the lead-lined bath affixed to the wall on the right hand, with its head towards the window.

On the night of which I am speaking, Stephen Elliott found himself, as he thought, looking through the glazed door. The moon was shining through the window, and he was gazing at a figure which lay in the bath.

His description of what he saw reminds me of what I once beheld myself in the famous vaults of St Michan’s Church in Dublin, which possesses the horrid property of preserving corpses from decay for centuries. A figure inexpressibly thin and pathetic, of a dusty leaden colour, enveloped in a shroud-like garment, the thin lips crooked into a faint and dreadful smile, the hands pressed tightly over the region of the heart.

As he looked upon it, a distant, almost inaudible moan seemed to issue from its lips, and the arms began to stir. The terror of the sight forced Stephen backwards and he awoke to the fact that he was indeed standing on the cold boarded floor of the passage in the full light of the moon. With a courage which I do not think can be common among boys of his age, he went to the door of the bathroom to ascertain if the figure of his dreams were really there. It was not, and he went back to bed.

Mrs Bunch was much impressed next morning by his story, and went so far as to replace the muslin curtain over the glazed door of the bathroom. Mr Abney, moreover, to whom he confided his experiences at breakfast, was greatly interested and made notes of the matter in what he called ‘his book’.

The spring equinox was approaching, as Mr Abney frequently reminded his cousin, adding that this had been always considered by the ancients to be a critical time for the young: that Stephen would do well to take care of himself, and to shut his bedroom w

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ได้ เท่าที่ผมสามารถตรวจ ในเดือนกันยายนปี 1811 ที่เก้าอี้ยาวหลังวาดก่อนประตู Aswarby ฮอลล์ ในลิงคอล์นเชอร์ ชายที่ถูกผู้โดยสารเฉพาะในแบบเก้าอี้ยาว และที่ไปออกทันทีที่มันหยุด มองเกี่ยวกับเขา ด้วยความอยากรู้ keenest ในระหว่างช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ผ่านไประหว่าง ringing ระฆังและเปิดประตูห้อง เขาเห็นสูง ขนาด สีแดงอิฐบ้าน สร้างในรัชสมัยของแอนน์ มีการเพิ่มระเบียง pillared หินในสไตล์คลาสสิก purer ดำรง หน้าต่างของบ้านถูกมาก สูง และ แคบ บานหน้าต่างขนาดเล็กและหนาขาวแสนอร่อย เป็น pediment, pierced มีหน้าต่างกลม มงกุฎด้านหน้า ปีกขวา และ ซ้าย การเชื่อมต่อ โดยเก็บเคลือบอยากรู้อยากเห็น โดยโคลอนเนดส์อ กับบล็อกกลางได้ ปีกเหล่านี้เถิดประกอบด้วยอสังหาริมและสำนักงานของบ้าน แต่ละถูก surmounted โดยคิวโพลาสวยงามกับ vane หอคำไฟเย็นเป็น shone อาคาร ทำบานหน้าต่างที่เรืองแสงเหมือนไฟมาก จากห้องโถงด้านหน้ายืดพาร์คแบน studded กับโอ๊ค และล้อมรอบไป ด้วยโรงแรมเฟอร์สล็อดจ์ ที่ยืนออกมาจากท้องฟ้า นาฬิกาในคริสตจักรทาวเวอร์ ฝังในต้นไม้ในสวน เฉพาะของอากาศปีระกาทองจับแสง โดดเด่น 6 และเสียงเบา ๆ มาเต้นลงลม ได้ทั้งหมดความน่าประทับใจ แต่แต่งแต้มสีสันให้กับการเรียงลำดับของความเศร้าโศกที่เหมาะสมกับความเย็นในช่วงฤดูใบไม้ร่วง ที่ถูกใช้จิตใจของเด็กผู้ชายที่ยืนในระเบียงรอประตูเปิดให้เขาเก้าอี้ยาวหลังได้นำเขาจากวอริคเชอร์ ที่ บางเดือนหกก่อน เขาได้รับจากไปเฟิน ตอนนี้ เพราะดิฉันของสูงอายุก. นาย Abney เขามาอยู่ที่ Aswarby ข้อเสนอไม่คาดคิด เพราะทุกคนรู้ว่าสิ่งที่นาย Abney มองพระองค์เป็น recluse ค่อนข้างน่ากลัว เป็นครัวเรือน steady-ไปมาของเด็กเล็ก ๆ จะนำเข้าใหม่ และ เหมือน องค์ประกอบ incongruous ความจริงก็คือ ที่น้อยมากที่รู้จักนาย Abney ชั้นหรืออารมณ์ ศาสตราจารย์กรีกที่เคมบริดจ์ได้รับได้ยินพูดว่า ไม่มีใครรู้มากกว่าความเชื่อทางศาสนาของชาติในภายหลังได้เจ้าของ Aswarby แน่นอนเขาไลบรารีประกอบด้วยเรืองลึกลับ บทกวี Orphic บูชา Mithras และนีโอ-Platonists ว่างแล้วทั้งหมดของหนังสือ ในห้องโถงปูหินอ่อนยืน Mithras สมวัว ซึ่งได้นำเข้ามาจากโทบุเลแวนท์ที่ค่าใช้จ่ายมาก โดยเจ้าของ กลุ่มดี เขาได้มีส่วนคำอธิบายของนิตยสารของสุภาพบุรุษ และเขาได้เขียนชุดที่โดดเด่นของบทความในพิพิธภัณฑ์สำคัญบน superstitions โรมของจักรวรรดิล่าง เขาได้ดูขึ้น ดี เป็นคนห่อในหนังสือของเขา และมันเป็นเรื่องของประทับใจระหว่างเพื่อนของเขาที่เขาควรเคยได้ได้ยินญาติของเขาสุดท้ายของย่อหน้า Stephen ต อื่น ๆ อีกมากมายที่เขาควรมี volunteered เพื่อให้เขามี inmate Aswarby ฮอลล์สิ่งอาจมีการคาดว่า โดยเพื่อนของเขา จึงแน่ใจว่านาย Abney — สูง ตัวบาง น่ากลัว – ดูเหมือนต้องให้ลูกพี่ลูกน้องสาวของเขารับกรุณา ในขณะที่เปิดประตูหน้าเขาพุ่งตัวตามจากการศึกษาของเขา ถูมือ ด้วยความยินดี' ซำบาย ผู้ชายของฉันหรือไม่ – สบาย วิธีเก่าคือคุณ?' กล่าวว่า เขาคือ 'คือ คุณจะไม่เหนื่อยมากเกินไป ฉันหวังว่า โดยการเดินทางกินซุปเปอร์ของคุณหรือไม่ ''ไม่ ขอบคุณ ที่รัก กล่าวว่า หลักต 'ฉันเป็นสวยดี'"นั่นเป็นลาดดี กล่าวว่า นาย Abney "และอายุมีคุณ ผู้ชายของฉัน"เหมือนคี่น้อยว่า เขาควรได้ถามคำถามสองครั้งในสองนาทีแรกของความใกล้ชิดของพวกเขา' ฉันอายุสิบสองปีถัดไปวันเกิด รัก กล่าวว่า Stephen' และเมื่อเป็นวันเกิดของคุณ ฉันรักเด็ก สิบเอ็ดกันยายน เอ๊ะ ก็ดี — ที่จะดีมาก เกือบปีดังนั้น ไม่มัน ชอบ — ฮา ฮา! — ฉันต้องการได้รับสิ่งเหล่านี้ลงในสมุดของฉัน แน่นอน มันคือ twelve บาง?'' ใช่ ค่อนข้างแน่ ใจ ที่รักกัน '' ดี ดี เขาไปห้องนางพวง คส์ และให้เขามีชาของเขา — ซุปเปอร์ — สิ่งนั้น '' ใช่ รัก ตอบคส์นาย staid และ Stephen ดำเนินการในภูมิภาคลดลงนางพวงเป็นคนสบายที่สุด และมนุษย์ที่ Stephen ก็เป็นไปตามที่ Aswarby เธอทำให้เขาอย่างสมบูรณ์ที่บ้าน พวกเพื่อนที่ดีในไตรมาสของชั่วโมง: เพื่อนดีที่พวกเขายังคงอยู่และ นางพวงมีการเกิดในไปห้าสิบห้าปีก่อนวันที่ของมาถึงของ Stephen และเธอพำนักที่หอประชุมมีตั้งยี่สิบปี ดังนั้น ถ้าใครรู้ลึกหนาบางและอินบ้านและอำเภอ นางพวงรู้ได้ และเธอไม่มีทางถูก disinclined เพื่อสื่อสารข้อมูลของเธอแน่นอนมีมากมายสิ่งที่เกี่ยวกับศาลาและศาลาสวนซึ่ง Stephen ที่มีการเปิดสอบถาม การผจญภัย กังวลได้อธิบายกับเขา ' ผู้สร้างวัดท้ายเดินลอเรล ใครเป็นคนที่มีรูปภาพแขวนบนทาง ตาราง กับกะโหลกศีรษะภายใต้มือของเขา?' เหล่านี้และหลายจุดเหมือนกันได้ถูกล้างค่าทรัพยากรของนางพวงมีสติปัญญา มีคนอื่น แต่ ซึ่งคำอธิบายที่ตกแต่งได้น่าพอใจน้อยหนึ่งพฤศจิกายนเย็น Stephen ถูกนั่ง โดยไฟในห้องของแม่บ้านที่บรรยากาศสภาพแวดล้อมของเขา'นาย Abney เป็นคนดีคนหนึ่ง และจะเขาไปสวรรค์ ' เขาก็ถาม มีความเชื่อมั่นเฉพาะเด็กที่มีในความสามารถของอาวุโสของพวกเขาเพื่อชำระคำถามเหล่านี้ เชื่อว่าการตัดสินใจที่ถูกจองสำหรับ tribunals อื่น ๆ' ดี? เช่นอวยพรเด็ก!' กล่าวว่า นางพวง ' หลักของชนิดเป็นจิตวิญญาณเคยเห็น ไม่ฉันไม่เคยบอกคุณชายกับเขาได้ในจากถนน เป็นคุณอาจพูดว่า นี้เจ็ดปี และ สาวน้อย สองปีหลังจากที่ฉันมาที่นี่? "' หมายเลข บอกฉันเกี่ยวกับพวกเขา นางพวง — ตอนนี้ นาทีนี้!''ดี กล่าวว่า นางพวง, ' ลูกสาวฉันดูเหมือนระลึกมากเกี่ยวกับการ ฉันรู้หลักนำเธอกลับกับเขาจากเขาเดินวันหนึ่ง และให้สั่งให้นางเอลลิส เป็นแม่บ้านที่ถูก นั้น เธอควรจะเอาทุกดูแลด้วย และเด็กรูขุมขนไม่ได้หนึ่งของเธอคือ telled เธอฉันเพื่อตนเองตนเอง — และที่นี่เธออาศัยอยู่กับเราเรื่องของสัปดาห์ที่สามอาจ แล้ว ว่าเธอไม่ได้ somethink ของยิปซีเลือดของเธอหรืออะไร แต่เช้าวันหนึ่ง เธอออกเธอนอน afore เราได้เปิดตา และไม่ติดตาม หรือยัง ติดตามของเธอมีฉันตั้งตาบนตั้งแต่ หลักกำลังย้ายยอดเยี่ยม และมี ลากบ่อทั้งหมด แต่มันเป็นความเชื่อของฉันเธอไม่ได้ไป โดยพวกเขา gipsies ร้องเพลงรอบบ้านถึงชั่วโมงเธอคืน และคส์ เขาประกาศ ตามที่เขาได้ยินนั้นเป็นโทรศัพท์ในยามบ่ายที่ป่า เรียน เรียน เด็ก hodd เธอ เงียบดังนั้นในวิธีการของเธอและทั้งหมด แต่ผมสะดวกใช้ไปกับเธอ ดังนั้นบ้านเธอซึ่งน่าแปลกใจ '"และสิ่งที่เกี่ยวกับเด็กผู้ชาย" ว่า Stephen'Ah ที่รูขุมขนเด็ก ' ถอนหายใจนางพวง ' เขาถูกชาวต่างชาติ — Jevanny เขาเรียกว่า hisself — และมาเป็น-tweaking เขา ' urdy-gurdy รอบ และไดรฟ์หนึ่งหนาววัน และหลัก ' โฆษณาเขาว่านาที และ ast เกี่ยวกับที่เขามาจาก และอายุเขา และวิธีที่เขาทำทางของเขา และที่มีญาติ และทั้งหมดเป็นชนิดหัวใจอาจต้องการ แต่มันก็เหมือนกับเขา พวกเขากำลังมาก hunruly ไปต่างประเทศ ฉันคิดว่า และเขาก็ออกเที่ยวดีเพียงเช่นเดียวกับหญิงสาว ทำไมเขา และว่าเขาทำถูกเราถามถึงหนึ่งปีหลังจาก สำหรับเขาไม่เอาเขา ' urdy-gurdy และมีมันวางบนชั้น 'ส่วนเหลือของตอนเย็นถูกใช้ โดย Stephen cross-examination เบ็ดเตล็ดของนางพวง และ ในความพยายามที่จะแยกการปรับจาก hurdy-gurdyคืนนั้นเขามีความฝันอยากรู้อยากเห็น เมื่อสิ้นสุดเส้นทางที่ด้านบนของบ้าน ในห้องนอนของเขาตั้ง มีห้องน้ำ disused ใบเก่า ถูกเก็บล็อค แต่ครึ่งบนของประตูถูกเคลือบ และ ตั้งแต่ม่านมัสลินซึ่งใช้แขวนมีมานาน คุณสามารถค้นหา และดูน้ำเรียงรายรอที่ติดอยู่กับผนังด้านขวามือ ด้วยการมุ่งหน้าสู่หน้าต่างในคืนที่ฉันกำลังพูด Stephen ตพบตัวเอง ตามที่เขาคิดว่า มองผ่านประตูเคลือบ ดวงจันทร์ส่องผ่านหน้าต่าง และเขาเป็นคู่ที่มองที่ตัวเลขที่วางในห้องน้ำคำอธิบายของเขาสิ่งที่เขาเห็นนึกของฉันใดเมื่อ beheld เองใน vaults มีชื่อเสียงของโบสถ์เซนต์ Michan ในดับลิน ซึ่งมีคุณสมบัติของการรักษาศพจากผุศตวรรษ horrid รูป inexpressibly บาง และน่า สงสาร เป็นฝุ่น leaden สี ท่ามกลาง shroud เช่นเสื้อผ้า ริมฝีปากบางที่คดเป็นรอยยิ้มจาง ๆ และ dreadful มือกดแน่นเกินขอบเขตของห้องเขามองมัน คร่ำไกล inaudible เกือบดูเหมือนออกจากริมฝีปากของ และแขนเริ่มผัด ความหวาดกลัวของสายตาบังคับ Stephen ย้อนกลับ และเขาตื่นขึ้นมาในความเป็นจริงที่เขาจริง ๆ ยืนบนชั้น boarded เย็นของพาสในที่มีแสงของดวงจันทร์เต็ม ด้วยความกล้าหาญที่ไม่คิดว่า จะพบบ่อยในเด็กผู้ชายอายุของเขา เขาก็ไปประตูห้องน้ำตรวจถ้ามารูปของความฝันของเขาจริง ๆ ไม่ และเขาก็กลับไปนอนนางพวงค่ะประทับใจมาก โดยเรื่องราวของเขา และไปไกลเป็นแทนม่านมัสลินผ่านประตูห้องน้ำเคลือบ นาย Abney นอกจากนี้ ซึ่งเขาเปิดเผยประสบการณ์การเช้า ที่สนใจอย่างมาก และทำบันทึกย่อเรื่องในสิ่งที่เขาเรียก 'หนังสือของเขา'วิษุวัตสปริงถูกใกล้ เป็นนาย Abney บ่อย ๆ นึกถึงก. เพิ่มที่ นี้มีเสมอถือ โดยฟดิแอนเชียนส์เวลาสำคัญสำหรับหนุ่มสาว: ที่ Stephen จะทำดีดูแลตัวเอง และปิด w ห้องนอนของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นเท่าที่ผมสามารถตรวจสอบให้แน่ใจในเดือนกันยายนของปี 1811 ที่โพสต์เก้าอี้ดึงขึ้นก่อนที่ประตู Aswarby ฮอลล์ในหัวใจของลิงคอล์น เด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่เป็นผู้โดยสารเพียงคนเดียวในรถม้าและผู้ที่กระโดดออกมาเร็วที่สุดเท่าที่มันจะได้หยุดมองเกี่ยวกับเขาด้วยความอยากรู้ keenest ในระหว่างช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ผ่านไประหว่างเสียงของระฆังและการเปิดประตูห้องโถง เขาเห็นสูงตาราง, บ้านสีแดงอิฐที่สร้างขึ้นในรัชสมัยของแอนน์; ระเบียงหินเสาได้รับการเพิ่มเข้ามาในสไตล์คลาสสิกบริสุทธิ์ของ 1790; หน้าต่างของบ้านเป็นจำนวนมากสูงและแคบกับบานหน้าต่างที่มีขนาดเล็กและหนาไม้สีขาว จั่ว, เจาะหน้าต่างรอบปราบดาภิเษกด้านหน้า มีปีกไปทางขวาและซ้ายถูกเชื่อมต่อกันด้วยแกลเลอรี่เคลือบอยากรู้อยากเห็นการสนับสนุนจากเสากับบล็อกกลาง ปีกเหล่านี้ชัดถ้อยชัดคำมีคอกม้าและสำนักงานของบ้าน แต่ละคนได้กอปรด้วยโดมประดับด้วยใบพัดทอง. แสงยามเย็นส่องอาคารทำให้บานหน้าต่างเรืองแสงเช่นไฟไหม้จำนวนมาก ห่างจากฮอลล์ในด้านหน้ายืดแบนจอดเรียงรายด้วยต้นโอ๊กและรายล้อมไปด้วยต้นสนซึ่งยืนออกกับท้องฟ้า นาฬิกาในโบสถ์หอฝังอยู่ในต้นไม้บนขอบของอุทยานฯ เพียงสภาพอากาศไก่สีทองจับแสงได้โดดเด่นหกและเสียงมาเบา ๆ ตีลงลม มันเป็นไปโดยสิ้นเชิงความประทับใจที่น่าพอใจแม้ว่าจะแต่งแต้มด้วยการจัดเรียงของที่เหมาะสมเศร้าโศกถึงเย็นในต้นฤดูใบไม้ร่วงที่ได้รับการถ่ายทอดสู่ใจของเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ที่ระเบียงรอให้ประตูที่จะเปิดให้กับเขา. โพสต์เก้าอี้ ได้นำเขาจากริลล์ที่บางหกเดือนก่อนที่เขาถูกทิ้งเด็กกำพร้า ตอนนี้เนื่องจากความเอื้อเฟื้อของญาติผู้สูงอายุของเขานายดัดเขาได้มาอยู่ที่ Aswarby ข้อเสนอที่ไม่คาดคิดก็เพราะทุกคนที่รู้อะไรของนายดัดมองว่าเขาเป็นคนสันโดษเคร่งครัดค่อนข้างเป็นที่มีของใช้ในครัวเรือนจะคงการถือกำเนิดของเด็กเล็ก ๆ จะนำเข้าใหม่ ๆ และดูเหมือนองค์ประกอบไม่ลงรอยกัน ความจริงก็คือน้อยมากเป็นที่รู้จักในการแสวงหาความรู้ของนายดัดหรืออารมณ์ ศาสตราจารย์ของกรีกที่เคมบริดจ์ได้รับการได้ยินจะบอกว่าไม่มีใครรู้มากขึ้นของความเชื่อทางศาสนาของศาสนาในภายหลังกว่าเจ้าของ Aswarby แน่นอนว่าห้องสมุดของเขาที่มีอยู่ทั้งหมดหนังสือที่มีอยู่แล้วแบกบนลึกลับ, บทกวี Orphic บูชาของ Mithras และ Neo-Platonists ในห้องโถงหินอ่อนปูยืนอยู่ในกลุ่มที่ดีของ Mithras ฆ่าวัวซึ่งถูกนำเข้ามาจากลิแวนต์ที่ค่าใช้จ่ายที่ดีโดยเจ้าของ เขามีส่วนรายละเอียดของมันไปนิตยสารสุภาพบุรุษและเขาได้เขียนชุดที่โดดเด่นของบทความในพิพิธภัณฑ์ที่สำคัญเกี่ยวกับความเชื่อโชคลางของชาวโรมันของจักรวรรดิตอนล่าง เขาได้รับการมองว่าในดีเป็นคนห่อขึ้นในหนังสือของเขาและมันก็เป็นเรื่องของความประหลาดใจอย่างมากในหมู่เพื่อนบ้านของเขาว่าเขาควรจะเคยได้ยินญาติเด็กกำพร้าของเขาสตีเฟ่นเอลเลียตอื่น ๆ อีกมากมายที่เขาควรจะได้อาสาที่จะ . ทำให้เขาถูกกักกันของ Aswarby ฮอลล์ไม่ว่าอาจจะได้รับการคาดหวังจากเพื่อนบ้านของเขามันเป็นบางอย่างที่นายดัด - สูงบางเคร่งครัด - ดูเหมือนแนวโน้มที่จะให้ญาติสาวของเขาการต้อนรับที่กรุณา ขณะที่ด้านหน้าประตูถูกเปิดเขาพุ่งออกมาจากการศึกษาของเขาถูมือของเขาด้วยความดีใจ. 'คุณเป็นอย่างไรเด็กของฉัน - คุณเป็นอย่างไรบ้าง คุณอายุเท่าไหร่? ? กล่าวว่าเขา -'that คือคุณจะไม่เกินไปเหนื่อยมากผมหวังว่าจากการเดินทางของคุณที่จะกินอาหารมื้อเย็นของคุณ ' 'ไม่ขอขอบคุณครับ' โทเอลเลียตกล่าวว่า 'ฉัน. สวยดี' 'นั่นเป็นเด็กหนุ่มที่ดี' กล่าวว่านายดัด 'และวิธีการที่คุณอายุ, เด็กของฉัน?' มันดูเหมือนเล็กน้อยแปลกที่เขาควรจะได้ถามคำถามสองครั้งในสองนาทีแรกของความใกล้ชิดของพวกเขา. 'ฉันสิบสองปีวันเกิดต่อไปครับ' สตีเฟ่นกล่าว. ' และเมื่อเป็นวันเกิดของเด็กที่รักของฉันได้อย่างไร สิบเอ็ดของเดือนกันยายนใช่มั้ย? นั่นเป็นอย่างดี - ที่ดีมาก เกือบหนึ่งปีจึงไม่ได้หรือไม่ ฉันชอบ - ฮ่าฮ่า! - ผมชอบที่จะได้รับสิ่งเหล่านี้ลงในหนังสือของฉัน แน่นอนว่ามันเป็นสิบสอง? บาง? ' 'ใช่ค่อนข้างแน่ใจครับ.' 'ดีดี! พาเขาไปที่ห้องของนางพวงของปาร์กส์และให้เขามีชาของเขา - อาหารมื้อเย็น - สิ่งที่เป็น '. 'ใช่ครับ' ตอบสุขุมนายปาร์กส์; และดำเนินสตีเฟ่นในแต่ละพื้นที่ที่ต่ำกว่า. นางพวงเป็นคนที่สบายที่สุดและมนุษย์ซึ่งเป็นสตีเฟ่นได้พบ แต่ใน Aswarby เธอทำให้เขาสมบูรณ์ที่บ้าน; พวกเขาเป็นเพื่อนที่ดีในสี่ของชั่วโมงและเพื่อนที่ดีที่พวกเขายังคงอยู่ นางพวงเกิดมาในเขตบางห้าสิบห้าปีก่อนวันที่มาถึงสตีเฟ่นและที่อยู่อาศัยของเธอที่ฮอลล์เป็นที่ยืนยี่สิบปี ดังนั้นถ้าใครรู้ ins ลึกหนาบางของบ้านและย่านนางพวงรู้ว่าพวกเขา; และเธอก็ไม่ได้หมายความว่าอิดออดในการสื่อสารข้อมูลของเธอ. แน่นอนมีความอุดมสมบูรณ์ของสิ่งที่เกี่ยวกับฮอลล์และสวนฮอลล์ซึ่งสตีเฟ่นซึ่งเป็นของทางกลับกันการผจญภัยและการสอบถามเป็นความสุขที่จะได้อธิบายให้เขาฟัง 'ใครสร้างวัดในตอนท้ายของการเดินลอเรล? ใครเป็นคนเก่าที่มีภาพแขวนอยู่บนบันไดนั่งอยู่ที่โต๊ะมีกะโหลกศีรษะภายใต้มือของเขา? จุดที่คล้ายกันเหล่านี้และถูกเก็บขึ้นมาจากทรัพยากรของสติปัญญาที่มีประสิทธิภาพนางพวงของ มีคนอื่น ๆ แต่ที่คำอธิบายการตกแต่งที่น่าพอใจน้อย. เย็นวันหนึ่งพฤศจิกายนสตีเฟ่นกำลังนั่งอยู่ด้วยไฟในห้องแม่บ้านที่สะท้อนให้เห็นถึงสภาพแวดล้อมของเขา. 'เป็นนายดัดเป็นคนดีและเขาจะไปสวรรค์? เขาก็ถามว่ามีความเชื่อมั่นแปลกที่เด็กมีความสามารถในการสืบทอดมาจากบรรพบุรุษของพวกเขาในการชำระคำถามเหล่านี้การตัดสินใจของซึ่งเชื่อว่าจะได้รับการสงวนไว้สำหรับศาลอื่น ๆ . 'ดี - อวยพรเด็ก! นางพวงกล่าวว่า 'โทชนิดว่าเป็นดวงวิญญาณเช่นเคยผมเห็น! ไม่ฉันไม่เคยบอกคุณของเด็กชายตัวเล็ก ๆ ในขณะที่เขาใช้เวลาในการออกจากถนนในขณะที่คุณอาจจะพูดว่านี้เจ็ดปีที่ผ่านมา? และสาวน้อยสองปีหลังจากครั้งแรกที่ผมมาที่นี่? ' 'ฉบับที่ อย่าบอกฉันทุกอย่างเกี่ยวกับพวกเขานางพวง! - ตอนนี้นาทีนี้ ' 'ดี' กล่าวว่านางพวง 'สาวน้อยผมไม่ได้ดูเหมือนจะจำมากเกี่ยวกับ ฉันรู้ว่าโทพาเธอกลับมาพร้อมกับเขาจากการเดินของเขาวันหนึ่งและสั่งให้นางเอลลิสที่เป็นแม่บ้านแล้วขณะที่เธอควรจะดูแลทุกท่านด้วย และลูกของรูขุมขนไม่ได้ไม่มีใครที่อยู่ในประเภทของเธอ - เธอ telled ฉันเพื่อให้ตัวเองของเธอเอง - และที่นี่เธออาศัยอยู่กับเราเรื่องของสามสัปดาห์ก็อาจจะมี; และจากนั้นไม่ว่าเธอกำลัง somethink ของยิปซีในเลือดของเธอหรือสิ่งที่ไม่ได้ แต่ในเช้าวันหนึ่งเธอออกจากเตียงของเธอก่อนที่ใด ๆ ของเราได้เปิดตาและไม่ติดตามหรือยังร่องรอยของเธอมีฉันตั้งตาตั้งแต่ โทถูกนำยอดเยี่ยมเกี่ยวกับและมีบ่อทั้งหมดลาก; แต่มันก็เป็นความเชื่อของฉันเธอก็มีออกไปโดยพวกเขา gipsies สำหรับมีรอบการร้องเพลงได้รับการบ้านให้มากที่สุดเท่าชั่วโมงคืนที่เธอไปและปาร์กส์เขาประกาศในขณะที่เขาได้ยินพวกเขาเรียกในป่าทั้งหมดในบ่ายวันนั้น ที่รักที่รัก! เด็ก Hodd เธอเป็นดังนั้นเงียบในรูปแบบของเธอและทุกคน แต่ผมเป็นที่ยอดเยี่ยมนำขึ้นกับเธอโดดเด่นเพื่อให้เธอเป็น -. น่าแปลกใจ ' 'หรือไม่และสิ่งที่เกี่ยวกับเด็กน้อย' กล่าวว่าสตีเฟ่น. 'อารูขุมขนที่เด็ก! ถอนหายใจนางพวง 'เขาเป็นชาวต่างชาติ - Jevanny เขาเรียกว่า hisself - และเขามา-tweaking ของเขารอบ urdy คล้ายกีต้าร์และเกี่ยวกับไดรฟ์หนึ่งวันฤดูหนาวและโทโฆษณาเขาในนาทีนั้นและ AST ทั้งหมดเกี่ยวกับการที่เขามาจากและ วิธีการเดิมที่เขาเป็นและวิธีการที่เขาทำทางของเขาและที่เป็นญาติของเขาและสิ่งที่เป็นชนิดเป็นหัวใจอาจต้องการ แต่มันไปทางเดียวกันกับเขา พวกเขากำลังมาก hunruly, พวกเขาต่างประเทศผมไม่คิดว่าและเขาก็ออกในเช้าวันหนึ่งได้ดีเช่นเดียวกับหญิงสาว ทำไมเขาไปและสิ่งที่เขาทำคือคำถามของเราให้มากที่สุดเท่าปีหลังจาก; เพราะเขาไม่เคยเอา 'urdy คล้ายกีต้าร์และมีมันวางบนหิ้ง.' ของเขาที่เหลือของตอนเย็นถูกใช้โดยสตีเฟ่นในการตรวจสอบอื่น ๆ ข้ามของนางพวงและในความพยายามที่จะสกัดการปรับแต่งจากเครื่องดนตรีที่มีรูปร่างคล้ายกีต้าร์. นั่น กลางคืนเขามีความฝันอยากรู้อยากเห็น ในตอนท้ายของการเดินที่ด้านบนของบ้านซึ่งในห้องนอนของเขาที่ตั้งอยู่มีห้องน้ำร้างเก่า มันถูกล็อกไว้ แต่ครึ่งบนของประตูถูกเคลือบและตั้งแต่ม่านมัสลินที่ใช้แขวนมีได้รับการหายไปนานคุณอาจจะมองในและดูอาบน้ำนำเรียงรายติดอยู่กับผนังอยู่ทางขวามือ กับหัวที่มีต่อหน้าต่าง. ในคืนวันที่ฉันพูด, สตีเฟ่นเอลเลียตพบว่าตัวเองในขณะที่เขาคิดว่ามองผ่านประตูกระจก ดวงจันทร์ส่องแสงผ่านหน้าต่างและเขาก็จ้องมองร่างซึ่งวางอยู่ในห้องอาบน้ำ. คำอธิบายของเขาในสิ่งที่เขาเห็นทำให้ผมนึกถึงสิ่งที่ผมเคยทอดพระเนตรว่าตัวเองอยู่ในห้องใต้ดินที่มีชื่อเสียงของโบสถ์เซนต์ Michan ในดับลินซึ่งมีคุณสมบัติน่าเกลียดน่ากลัว สถานที่ให้บริการของการรักษาศพจากการสลายตัวมานานหลายศตวรรษ รูป inexpressibly บางและน่าสงสารของสีสีเทาฝุ่นห่อหุ้มในการตัดเย็บเสื้อผ้าห่อหุ้มเหมือนริมฝีปากบางคดเคี้ยวเป็นรอยยิ้มจาง ๆ และที่น่ากลัวมือกดให้แน่นทั่วภูมิภาคของหัวใจ. ขณะที่เขามองว่ามัน ห่างไกลครางไม่ได้ยินเกือบดูเหมือนจะออกจากปากของตนและแขนเริ่มที่จะกระตุ้น ความหวาดกลัวของสายตาบังคับสตีเฟ่นหลังและเขาตื่นขึ้นมาจากความจริงที่ว่าเขาเป็นจริงยืนอยู่บนพื้นขึ้นเย็นของทางเดินในที่มีแสงเต็มรูปแบบของดวงจันทร์ ด้วยความกล้าหาญซึ่งผมไม่คิดว่าอาจจะเป็นเรื่องธรรมดาในหมู่เด็กผู้ชายอายุของเขาเขาเดินไปที่ประตูของห้องน้ำเพื่อยืนยันถ้าร่างของความฝันของเขาอยู่ที่นั่นจริงๆ มันไม่ได้และเขาก็กลับไปที่เตียง. นางพวงรู้สึกประทับใจมากเช้าวันรุ่งขึ้นจากเรื่องราวของเขาและไปไกลถึงกับเปลี่ยนผ้าม่านมัสลินกว่าประตูกระจกของห้องน้ำ นายดัดยิ่งกว่านั้นซึ่งเขาปรับทุกข์ประสบการณ์ของเขาในเช้าก็ให้ความสนใจอย่างมากและทำบันทึกของเรื่องในสิ่งที่เขาเรียกว่า 'หนังสือของเขา'. วิษุวัตฤดูใบไม้ผลิถูกใกล้เป็นนายดัดบ่อยเตือนลูกพี่ลูกน้องของเขาเสริมว่านี้มี รับการพิจารณาเสมอโดยคนโบราณจะเป็นเวลาที่สำคัญสำหรับเด็ก: สตีเฟนที่จะทำอย่างไรดีที่จะดูแลตัวเองและจะปิดห้องนอนของเขากว้าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คือ เท่าที่ผมทราบในเดือนกันยายนของปี 1811 ที่โพสต์ยาวดึงขึ้นก่อนที่ประตู aswarby Hall ใจกลางรัฐฟลอริดา . เด็กผู้ชายตัวเล็กที่เป็นผู้โดยสารคนเดียวในรถม้า และใครกระโดดออกมาทันทีที่มันหยุดลงมองเขาด้วยความอยากรู้ keenest ในช่วงสั้น ๆที่ผ่านไประหว่างเสียงของระฆังและการเปิดของประตูห้องโถง เขาเห็นสูง , ตาราง , บ้านสีแดงอิฐ สร้างขึ้นในรัชสมัยของสมเด็จพระราชินีนาถแอนน์ ; หิน pillared ระเบียงได้รับการเพิ่มในบริสุทธิ์สไตล์คลาสสิกของ 1790 ; หน้าต่างของบ้าน เป็น มาก สูง และ แคบ กับบานหน้าต่างขนาดเล็กและไม้ขาว หนาจั่ว , เจาะกับรอบหน้าต่าง ขึ้นด้านหน้า มีปีกซ้ายและขวาเชื่อมต่อกันด้วยสงสัยเคลือบ , แกลลอรี่ , สนับสนุนโดย colonnades กับบล็อคกลาง ปีกเหล่านี้อย่างชัดเจน มีคอกม้าและสำนักงานในบ้าน แต่ละคือ surmounted โดยหลังคาทรงโดมประดับด้วยใบพัดทอง

ตอนเย็นแสงส่องสว่างในอาคารทำให้หน้าต่างบานหน้าต่างเรืองแสงที่ชอบไฟเยอะมาก ออกไปจากห้องโถงด้านหน้ายืดแบนปาร์ค studded กับ Oaks และฝอยกับ firs ซึ่งยืนออกกับท้องฟ้า นาฬิกาในหอคอยโบสถ์ ที่ฝังอยู่ในต้นไม้บนขอบของอุทยาน แต่อากาศสีทองของมันไก่จับแสง ก็ตื่นตาตื่นใจ หก และเสียงมาตีเบา ๆไปตามลม .มันเป็นทั้งความประทับใจรื่นรมย์ แต่แต่งแต้มด้วยการจัดเรียงของความเศร้าโศกที่เย็นในฤดูใบไม้ร่วงต้นที่ถูกถ่ายทอดไปยังจิตใจของเด็กชายที่ยืนอยู่หน้าบ้านรอให้ประตูเปิดให้เขา

กระทู้ Chaise นำเขาจากจังหวัดอะโอะโมะริ ที่ไหน บ้าง 6 เดือนก่อน เขาถูกทิ้งให้เด็กกำพร้า ตอนนี้เพราะการเสนอใจกว้างของญาติ พ่อแก่ นายรักษา เขาได้เข้ามาอยู่ aswarby . ข้อเสนอที่ไม่คาดคิด เพราะทุกคนที่รู้เรื่องของนายรักษามองดูเขาเป็นแม่หม้ายค่อนข้างเคร่งขรึม ซึ่งมั่นคงจะเป็นครัวเรือนการมาถึงของเด็กเล็กจะนำเข้าใหม่ และดูเหมือนว่าความไม่สอดคล้องกันขององค์ประกอบ ความจริงก็คือน้อยมากที่เป็นที่รู้จักกันหรืองานอดิเรกที่คุณรักษาอารมณ์ศาสตราจารย์แห่งกรีกที่เคมบริดจ์มีข่าวว่าไม่มีใครรู้มากกว่าของความเชื่อทางศาสนาของพวกนอกศาสนาต่อมากว่าเจ้าของ aswarby . แน่นอนห้องสมุดของเขาที่มีอยู่ทั้งหมดแล้ว พร้อมหนังสือเรืองเกี่ยวกับความลึกลับ , บทกวีเกี่ยวกับ Orpheus , นมัสการของ Mithras , และนีโอ - platonists . ในโถงหินอ่อน ปู อยู่กลุ่มดีของ Mithras ฆ่ากระทิงซึ่งถูกนำเข้าจากลิแวนต์ค่าใช้จ่ายมากโดยเจ้าของ เขาได้ส่งรายละเอียดให้กับสุภาพบุรุษนิตยสาร และเขาได้เขียนบทความในชุดที่โดดเด่นของพิพิธภัณฑ์ที่สำคัญในความเชื่อของชาวโรมันของจักรวรรดิลดลง เขามองดู ปกติเป็นผู้ชายห่อขึ้นในหนังสือของเขาและมันเป็นเรื่องประหลาดใจมากในหมู่เพื่อนบ้านของเขาว่า เขาเคยได้ยินญาติกำพร้าของเขาสตีเฟน เอลเลียต มากที่เขาควรจะได้อาสาที่จะทำให้เขาเป็นนักโทษของ aswarby ฮอลล์

สิ่งที่อาจจะคาดหวัง โดยเพื่อนบ้านของเขา มันเป็นบางอย่างที่คุณรักษา - สูง บาง , เคร่ง - ดูเหมือนเอียงให้ญาติสาวของเขารับด้วยนะคะทันทีที่ประตูถูกเปิดออก เขาเคลื่อนไหวออกจากการศึกษาของเขาถูมือของเขาด้วยความสุขใจ

' นาย ไอ้หนู ? - คุณเป็นอย่างไร ? คุณอายุเท่าไหร่ ? ' เขา - ที่เป็น คุณจะไม่เหนื่อยเกินไป ผมหวังว่า โดยการเดินทางไปกินข้าวเหรอ

' ' ขอบคุณมากครับ ' ' อาจารย์ Elliott ' ผมสวยด้วย "

ที่เป็นเด็กดี ' นายรักษา . แล้วเธออายุเท่าไหร่แล้ว พ่อหนุ่ม ? '

มันดูแปลกๆที่เขาควรจะถามคำถามสองครั้งใน 2 นาทีแรกของความใกล้ชิดของพวกเขา .

ฉันสิบสองปีต่อมาวันเกิดครับ ' สตีเฟน

และเมื่อวันเกิดของคุณที่รัก ? ที่สิบเอ็ดของเดือนกันยายน เอ๋ ? นั่น - นั่นเป็นอย่างดี เกือบปีจึงไม่ใช่เหรอ ฉันชอบ - ฮา ฮา ! - ฉันชอบที่จะได้รับสิ่งเหล่านี้ลงในหนังสือของฉัน แน่ใจนะว่ามันสิบสอง ?แน่ใจเหรอ ? '

" ไม่ค่อยแน่ใจครับ "

'well , ดี ! พาเขาไปที่ห้อง คุณนายพวงของ ปาร์ค และปล่อยให้เขาได้ของเขาชา - เย็น - อะไรก็ได้ '

" ครับ " ตอบ จิตคุณ ปาร์ค และดำเนินการ สตีเฟน ไปยังภูมิภาคล่าง

คุณนายพวงก็สะดวกสบายมากที่สุดและคนที่ีมีมนุษย์เป็นยังพบใน aswarby . เธอทำให้เขาสมบูรณ์ที่บ้านพวกเขาเป็นเพื่อนที่ดีในไตรมาสของชั่วโมงและเยี่ยมเพื่อนที่พวกเขายังคง นางพวงเกิดในพื้นที่ใกล้เคียงบางส่วน 55 ปี ก่อนวันที่ของสตีเฟ่นมาถึง และบ้านของเธอที่โถงของยี่สิบปียืน ดังนั้น ถ้าใครรู้ ins ลึกหนาบางของบ้านและเมือง , นางพวงรู้จักพวกเขา