Smallpox, which appeared epidemical

Smallpox, which appeared epidemically in a very malignant form during the Great Famine, is no longer an active infection. It was an acute viral disease which was generally transmitted by airborne droplets. The characteristics of smallpox were high fever, headache, pain in the back and muscles, and occasionally in children vomiting and convulsions. In the severest infections, extreme toxaemia and massive haemorrhaging into the skin, lungs and other organs could cause death very quickly. In most cases, the afflicted survived to experience the characteristic rash two to five days after onset. Shortly afterwards, the small pimples of the rash turned to pustules, the drying and crusting of which began on the eight or ninth day after the first eruptions. The scabs fell off three or four weeks after the commencement of the disease, leaving the victim invariably with a pocked and scarred face. Blindness was a possible consequence, as was infertility in males.
Infectious diseases, such as fever, dysentery and smallpox, terrified the poor, and with good reason. Such afflictions pauperised, when they did not kill, and reduced the most vulnerable and oppressed to squalid misery and despair. Fever had a devastating impact on the already precarious existence of the poor. Each attack, with the weakness it left behind, lasted about six weeks and, with successive family members being struck down, fever might persist in a poor man’s cabin for months on end. Convalescence was slow and tedious, often taking six weeks and more, by which time a wage-earner’s family could be reduced to absolute poverty. Illness drove the poor into the pawn shops or compelled them to sell their meagre possessions, a pig, a cow, their miserable household furniture, or reduced them to the ultimate degradation, begging in public.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Smallpox, which appeared epidemically in a very malignant form during the Great Famine, is no longer an active infection. It was an acute viral disease which was generally transmitted by airborne droplets. The characteristics of smallpox were high fever, headache, pain in the back and muscles, and occasionally in children vomiting and convulsions. In the severest infections, extreme toxaemia and massive haemorrhaging into the skin, lungs and other organs could cause death very quickly. In most cases, the afflicted survived to experience the characteristic rash two to five days after onset. Shortly afterwards, the small pimples of the rash turned to pustules, the drying and crusting of which began on the eight or ninth day after the first eruptions. The scabs fell off three or four weeks after the commencement of the disease, leaving the victim invariably with a pocked and scarred face. Blindness was a possible consequence, as was infertility in males.กลัวโรค ไข้ โรคบิด และไข้ ทรพิษ ยากจน และ มีเหตุผลที่ดี ความทุกข์ยากเช่น pauperised เมื่อพวกเขาไม่ฆ่า และลดความเสี่ยงมากที่สุด และถูกกดขี่พวกทุกข์และสิ้นหวัง ไข้มีผลกระทบทำลายล้างในการดำรงอยู่มั่นคงของคนจน แต่ละโจมตี นานหกสัปดาห์ ด้วยความอ่อนแอมันทิ้ง และ กับต่อสมาชิกในครอบครัวถูกหลงลง ไข้อาจยังคงมีอยู่ในห้องโดยสารของคนยากจนสำหรับเดือนสิ้นสุด พักฟื้นได้ช้า และมักจะเข้าหกสัปดาห์และเพิ่มเติม โดยที่มีค่าจ้างมีรายได้ของครอบครัวอาจจะลดลงให้ยากจน น่าเบื่อ เจ็บป่วยขับจนเป็นร้านค้าเบี้ย หรือบังคับให้ขายทรัพย์สินหลายกว่านี้ของพวกเขา วัว หมู เฟอร์นิเจอร์ครัวเรือนของตนเศร้าหมอง หรือลดลงนั้นการเสื่อมสภาพที่ดีที่สุด ขอทานในที่สาธารณะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฝีดาษซึ่งปรากฏ epidemically ในรูปแบบที่ร้ายแรงมากในช่วงความอดอยากเป็นไม่มีการติดเชื้อที่ใช้งาน มันเป็นโรคไวรัสเฉียบพลันซึ่งถูกส่งมาจากละอองในอากาศโดยทั่วไป ลักษณะของไข้ทรพิษเป็นไข้สูงปวดศีรษะปวดหลังและกล้ามเนื้อและบางครั้งในเด็กอาเจียนและชัก ในการติดเชื้อรุนแรง, toxaemia เลือดออกมากและขนาดใหญ่เข้าสู่ผิวปอดและอวัยวะอื่น ๆ อาจทำให้เสียชีวิตได้อย่างรวดเร็ว ในกรณีส่วนใหญ่ที่ทุกข์ใจรอดชีวิตจะได้สัมผัสกับลักษณะผื่น 2-5 วันหลังจากเริ่มมีอาการ หลังจากนั้นไม่นานสิวเล็ก ๆ ของผื่นตุ่มหนองหันไปที่การอบแห้งและซซึ่งเริ่มในวันที่แปดหรือเก้าหลังจากการระเบิดครั้งแรก สะเก็ดปิดลดลงสามหรือสี่สัปดาห์หลังจากเริ่มของโรคออกจากเหยื่ออย่างสม่ำเสมอด้วยใบหน้า pocked และรอยแผลเป็น ตาบอดเป็นผลที่เป็นไปได้เช่นภาวะมีบุตรยากในเพศชาย.
โรคติดเชื้อเช่นมีไข้และโรคบิดดาษกลัวคนยากจนและมีเหตุผลที่ดี ความทุกข์ยากดังกล่าว pauperised เมื่อพวกเขาไม่ได้ฆ่าและลดความเสี่ยงมากที่สุดและถูกกดขี่ความทุกข์ยากที่น่าสงสารและความสิ้นหวัง ไข้มีผลกระทบร้ายแรงต่อการดำรงอยู่ล่อแหลมอยู่แล้วของคนยากจน การโจมตีแต่ละครั้งมีความอ่อนแอมันทิ้งไว้ข้างหลังกินเวลาประมาณหกสัปดาห์และมีสมาชิกในครอบครัวเนื่องถูกตีลงไข้อาจจะยังคงมีอยู่ในห้องโดยสารเป็นคนยากจนสำหรับเดือนที่สิ้นสุด พักฟื้นได้ช้าและน่าเบื่อมักใช้หกสัปดาห์และอื่น ๆ ตามเวลาที่ครอบครัวค่าจ้างรายได้อาจจะลดลงไปยากจนแน่นอน เจ็บป่วยขับรถคนยากจนเข้าโรงรับจำนำหรือบังคับให้ขายทรัพย์สินของพวกเขาน้อย, หมู, วัว, เฟอร์นิเจอร์ของใช้ในครัวเรือนของพวกเขามีความสุขหรือลดลงพวกเขาเพื่อการย่อยสลายที่ดีที่สุดขอทานในที่สาธารณะ