Living in early 20th century Greenw

Living in early 20th century Greenwich Village are two young women artists, Sue and Johnsy (familiar for Joanna). They met in May, six months previously, and decided to share a studio apartment. Stalking their artist colony in November is "Mr. Pneumonia." The story begins as Johnsy, near death from pneumonia, lies in bed waiting for the last leaf of an ivy vine on the brick wall she spies through her window to fall.

"I’m tired of thinking," says Johnsy. "I want to turn loose my hold on everything, and go sailing down, down, just like one of those poor, tired leaves"(16). However, an unexpected hero arrives to save Johnsy. It’s not the brusque doctor who gives her only one in ten chances to survive, raising them to one in five if Sue can get her to hope for something important like a man, not her true desire to "paint the Bay of Naples some day" (14).

Mr. Behrman, an old man who lives in the apartment below Sue and Johnsy, who enjoys drinking, works sometimes as an artist’s model, and as yet has made no progress over the past 40 years on painting his own masterpiece, becomes in typical O. Henry fashion the hero. The evidence of his heroics are found the day before he dies from pneumonia: outside Johnsy’s window are a ladder, a lantern still lighted "some scattered brushes, and a palette with green and yellow colors mixed on it . . . it’s Behrman’s masterpiece--he painted it [a leaf] there the night that the last leaf fell"(19), Sue informs Johnsy.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่อาศัยอยู่ในต้นศตวรรษที่ 20 Greenwich Village เป็นสองหนุ่มศิลปินหญิงซูและ Johnsy (คุ้นเคยสำหรับเปียโน) พวกเขาพบกันในเดือนพฤษภาคมหกเดือนก่อนหน้านี้และตัดสินใจที่จะแบ่งปันพาร์ทเมนท์สตูดิโอ สะกดรอยตามอาณานิคมศิลปินของพวกเขาในเดือนพฤศจิกายนคือ "นายปอดบวม." เรื่องราวเริ่มต้นเป็น Johnsy ใกล้เสียชีวิตจากโรคปอดบวมอยู่ในเตียงรอให้ใบสุดท้ายของเถาไม้เลื้อยบนผนังอิฐเธอสายลับผ่านหน้าต่างของเธอจะลดลง. "ฉันเหนื่อยของความคิด" Johnsy กล่าวว่า "ผมต้องการที่จะเปิดหลวมถือของฉันในทุกอย่างและไปล่องเรือลงลดลงเช่นเดียวกับหนึ่งของคนยากจนเหล่านั้นใบเหนื่อย" (16) แต่พระเอกที่ไม่คาดคิดมาเพื่อบันทึก Johnsy มันไม่ได้เป็นหมอรีบที่จะช่วยให้เธอเพียงหนึ่งในสิบโอกาสที่จะอยู่รอดได้ยกให้พวกเขาเป็นหนึ่งในห้าถ้าฟ้องจะได้รับของเธอเพื่อหวังว่าสิ่งที่สำคัญเหมือนคนไม่ปรารถนาที่แท้จริงของเธอจะ "สีอ่าวเนเปิลส์บางวัน" (14). นาย เบอร์แมน, ชายชราคนหนึ่งที่อาศัยอยู่ในอพาร์ทเม้นด้านล่างซูและ Johnsy ที่สนุกกับการดื่มทำงานบางครั้งก็เป็นรูปแบบของศิลปินและยังมีความคืบหน้าไม่เกิน 40 ปีที่ผ่านมาในภาพวาดชิ้นเอกของเขาเองจะกลายเป็นในแบบฉบับเฮนรีทุม แฟชั่นพระเอก หลักฐานของความกล้าหาญของเขาจะพบว่าวันก่อนที่เขาจะเสียชีวิตจากโรคปอดบวม: นอกหน้าต่าง Johnsy เป็นบันได, โคมไฟยังสว่าง "บางแปรงกระจัดกระจายและจานสีที่มีสีเขียวและสีเหลืองผสมกับมันมันเป็นเบอร์แมนของ masterpiece--... เขาวาดมัน [ใบ] มีคืนที่ใบสุดท้ายที่ลดลง "(19), ซูแจ้ง Johnsy

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หมู่บ้านกรีนวิช ต้นศตวรรษที่ 20 มีหญิงสาว 2 คน ศิลปิน ซู และ johnsy ( คุ้นกับเปียโน ) พวกเขาเจอกันในเดือนพฤษภาคม หกเดือนก่อนหน้านี้และตัดสินใจที่จะแบ่งปันสตูดิโออพาร์ตเมนท์ ตามกลุ่มศิลปินของพวกเขาในเดือนพฤศจิกายน " นายปอดบวม " เรื่องราวเริ่มต้นที่ johnsy ใกล้เสียชีวิตจากปอดบวมอยู่ในเตียงรอใบสุดท้ายเป็นเถาไอวี่บนผนังอิฐ เธอเป็นสายลับผ่านหน้าต่างเธอตก

" ฉันเหนื่อยที่จะคิด กล่าวว่า johnsy ” ฉันต้องการเปลี่ยนหลวมของฉันถือทุกอย่างและไปแล่นลง เหมือนคนที่ไม่ดี ใบ เหนื่อย " ( 16 ) อย่างไรก็ตาม พระเอกไม่คาดคิดก็มาถึง เพื่อช่วย johnsy .มันก็ไม่ได้ไม่สุภาพหมอให้หนึ่งเดียวของเธอในโอกาสสิบเพื่อความอยู่รอด เพิ่ม ให้ หนึ่ง ใน ห้า ถ้าฟ้องจะได้รับเธอเพื่อหวังบางอย่างที่สำคัญ เช่น เป็นมนุษย์ ไม่ใช่ความปรารถนาที่แท้จริงของเธอ " สีอ่าวเนเปิลส์สักวัน " ( 14 )

นายแบร์เมิน เป็นคนแก่ที่อาศัยอยู่ในอพาร์ทเม้นท์ด้านล่าง ซู และ johnsy ที่ชอบดื่ม บางครั้งงานเป็นแบบศิลปินและยังทำให้ไม่มีความคืบหน้าตลอด 40 ปีในจิตรกรรมชิ้นเอกของตัวเองกลายเป็นในทั่วไปโอ. เฮนรีแฟชั่นพระเอก หลักฐานของความกล้าหาญของเขาถูกพบในวันก่อนที่เขาจะเสียชีวิตจากโรคปอดบวม : นอก johnsy หน้าต่างเป็นบันได โคมไฟยังส่องสว่าง " บางส่วนที่กระจัดกระจายแปรงและจานสีเขียวและสีเหลืองผสมอยู่ . . . . . . .มันเบร์มันเป็นผลงานชิ้นโบแดงของ เขาวาดมัน [ ใบไม้ ] มีคืนที่ใบสุดท้ายตก " ( 19 ) , ฟ้องแจ้ง johnsy .