I posted a Tribute Video however ev

I posted a Tribute Video however even though it was made with a lot of love, time and effort; it never really told the story of Daisy’s life, from the very beginning to the very end. I hope that maybe after you read this you/and the people who have a lot of negative things to say will have a better understanding of why it ended the way it did.



It all started when I was about to move into my own apartment by myself after living with a family of 9 kids and the parents. I knew I was going to need some companion because when you live with that many people and then go into an apartment without ANYONE, you are fore sure going to get lonely.

I decided to be proactive and find a dog that needed a good home. I am not one to search for a purebred, or a dog that is so cute and sweet that you know will get adopted. I really wanted to find a puppy/young dog that REALLY needed someone to love him/her. A dog that everyone knew was going to get passed by because it was so bad off.



About a couple months before my search,Daisy was going through her own "move as well". The story that was told to me was that at around 5 weeks of her life, when her eyes were just starting to open consistently, and start making those cute puppy noises, one day, a runner, who was doing her daily run one day, stumbled upon a big white fluffy cotton looking thing wrapped in barbwire. Turns out, that it was Daisy and her sibling that had washed ashore from the lake. The runner of course grabbed them both, Daisy was no more than 5-7 lbs. and her sibling would have been the same however she was so bloated from the water she weighed close to 20 lbs. By the time the runner got them both to the vet, the vet immediately suggested Daisy to be put down due to her injuries. But he said, when I said the words "put down" Daisy opened her eyes real big, saw the vet and her tail flopped a couple times for the very first time. He got this feeling that this was one of those dogs that had the will power to make it if given a chance. They started the debridement of all the dead skin/tissue and carefully started to remove the barb wire. It only took minutes before they realized they were going to have to put her under to do all the work needed to be done.The vet came to the conclusion that the jerk that had them since birth, didn’t want to take care of them, and instead of taking them to a local shelter, took it upon themselves to wrapped daisy and her sibling together in barbwire, and throw them into the water. With the current rather strong, they washed ashore within about 15-20 minutes or so, and because Daisy’s snout (mouth/nose) was facing out of the water she had a chance in making it. Her sibling however drowned.



She pulled through the surgery just fine, and started getting better each day. After she was well enough to be semi-released (released to a "recovery foster home") she was released there to continue her care. By 12 weeks she was a completely new dog. Her only “scar” that was notciable was that she was afraid of a certain type of man. Big, tall, thick men who were loud. It wasn't hard to figure out the type of person her original owner/abuser was. She was normal with everyone else in fact, she was more than normal; she was in love with everyone else.





When I saw pictures of Daisy for the first time there were scabs everywhere, open wounds, fleas, worms; pretty much anything you can imagine.But something struck me about her.AndI wanted to meet her when she was healed a little bit more. I figured that if I met her, and liked her, what I would do is get my place set up and unpacked before I brought her home. So I, along with the three youngest members of the family I was leaving behind decided to take a two hour drive up to where she was located just to see if she was ok with me and ok with kids.



I was super excited to get there, everything went great and I was approved to adopt her.I was mostly surprised at how normal she looked (I guess that right word would be healed). I told the woman that I wasn’t ready just yet to bring her home and it was going to take about a week before I could. She then informed me that Daisy still wasn't "cleared" for adoption by the vet. It ended up working perfectly. By the time I was unloaded and settled, she was ready for her forever home.



Once I brought daisy home to her new life she was a ball of joy. We played so much (I posted a few videos of that). We bonded very fast and she became my best friend. She went everywhere with me. The passenger seat of my car was Daisy’s seat. It was everything she needed. A bed, blanket, toy, bone, water, food. She also was very smart and caught onto rules and tricks quickly. She knew other people by name, as well. I would ask her if she wanted to go see “Aunt Betsy’ (my good friend that watched Daisy a lot, when I went out of town or was sick and had to go the hospital. If I knew I was going to come home I wouldn’t call but if there was a good possibility I that I was going to be admitted into the hospital from the er or if I was going to have to have to have an emergency surgery, Betsy was always willing and WANTING to have Daisy come over. She herself had dogs so Daisy ALWAYS had a blast over there) SO when I asked her if she wanted to go see Aunt Betsy and she would go get her harness and sit by the door. If I asked her if she wanted to see Aunt Cate and Chloe (Cate’s dog) who happened to live in the same apartment building as us, I would just open the door and Daisy would go exactly to that apartment. Cate and I were so close we just would walk into eachothers apartments without knocking. However, daisy would give it away brvausr she would get to the door and scratch to get in.



We went to the dog park quite regularly and that’s when I noticed she had whip-it (a very fast breed of dog) in her. She loved playing with everyone, and every dog. When I adopted two cats, Daisy was very loving and accepting of them. No growling or barking. When it was time to rest or go to bed, she was always with me. If we were napping on the couch she would come lay directly on top of me. If it were bed time, she would climb under covers and sleep there. Hopefully this gives you a very clear picture of the amazing dog daisy was.



About 2-3 years in I noticed that when Daisy went to the bathroom she would urinate fine, and then towards the end of her urinating, it would come out all blood. I went into the vet and they took an x-ray and also took a sample of her urine. It was very clear from her urine sample there was an infection of some sort, so I had to give her a medication twice a day. The initial reading on the x-ray showed that there were no tumors in her bladder so we just passed it off as an infection. A few weeks later, I got a call from the vet who told me that although there were no tumors in the bladder, they saw what appeared to be bone cancer in her back legs.



I drove out to Michigan State University (Best Vet School in the Mid-West) where they got a lot more tests and did a lot more studies. The main Vet came out and told me that it was true that Daisy not only had cancer in both back legs along with in her liver and one kidney. They told us we could amputate as well as try chemo, but that even with that it was less than 5% chance that she would recover. They suggested putting her down right then and there and I refused. They warned me that this was going to move quickly. She will begin have seizures, she would stop wanting to go out and stop wanting to play. She would stop eating and drinking, and that eventually she was going to be in excruciating pain.



However, when we got home, she wasn’t showing any symptoms and there was no reason to put down a dog that wasn’t in pain and going about her normal day the way she always did. She still ran fast at the dog park, still got excited to see people, ate like champ, and to be honest I thought they had it all wrong.



However, over a very short period of time all the symptoms started. She stopped eating. Her started having seizures and they were getting closer together and more intense. She couldn’t even get on the couch with me to cuddle. I knew then we were coming close to the end. She stopped drinking all together, and her pain began.



I thought back to when I was 16 my mom decided to put down our cat but said she couldn’t take him because it was too hard for her. I was the animal lover of the house; I would bring home animals and hide them in my room so I could nurse them to health or hide them inside during the winter so they weren't cold. My mom didn't think to ask me because she knew I would be the last person to do it. But, I mustered up the courage, took him in, handed him over, and left. I remember leaving that vet and just putting my head on the steering wheel and just started bawling. I wasn’t sure if that was the right thing to do, but at that time you couldn’t come back with your animal when they were getting put down. For years, it broke my heart remembering the time I just handed him over. Like returning merchandise, or as though he was getting his nails cut and I would be right back.



Ten years later I found myself in the same predicament. However, there was no way in hell I was letting them just take Daisy from me and have her put to sleep. NOPE, if they weren’t going to allow me in there, I was going to call everywhere I could no matter the distance and find a spot where I could be in the room, where I could hold her, and sing to her, and let my baby girl go to that rainbow bridge everyone talks about. And the only way she was going was in my arms hearing my voice. Daisy came into this world fighting for her life, in fear of everything and everyone until she got to know someone. I was her everything, I was her second chance, her home, her comfort; I was her Mom. And there was no way I was going to just hand her over like I did my family cat whenI was 16.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ลงวิดีโอส่วยอย่างไรก็ตามแม้ จะทำ ด้วยความรัก เวลา และความ พยายาม มันไม่เคยบอกเรื่องราวของชีวิตของเดซี่ จากเริ่มต้นถึงตอนสุดท้าย หวังว่าบางทีหลังจากที่คุณอ่านนี้คุณ / และคนที่มีค่าลบมากว่า จะ มีการเข้าใจของทำไมมันจบแบบมัน มันทั้งหมดเริ่มต้นเมื่อผมจะย้ายไปที่อพาร์ทเมนท์ของตัวเอง ด้วยตัวเองอาศัยอยู่กับครอบครัวของผู้ปกครองและเด็ก 9 ฉันรู้ว่า ฉันจะต้องเนียนบางได้เนื่องจาก เมื่อคุณอยู่กับที่หลายคนไปไม่มีใคร คุณ fore แน่นอน ไปรับเหงา ฉันตัดสินใจเชิงรุก และค้นหาสุนัขที่บ้านดีที่จำเป็น ฉันไม่หนึ่งเพื่อค้นหาพันธุ์ หรือสุนัขที่น่ารักและหวานว่าจะได้รับการรับรอง ผมอยากจะหาที่เป็นเด็กลูกสุนัขสุนัขที่จริง ๆ ต้องคนรักทราบถึงรายละเอียด สุนัขที่กำลังจะรับส่งเพราะมันเลวปิดเกือบทุก เกี่ยวกับเดือนคู่ก่อนที่จะค้นหาของฉัน เดซี่ถูกผ่านตนเอง "ย้ายเป็นอย่างดี" เรื่องที่บอกว่า ผม มีที่ประมาณ 5 สัปดาห์ของชีวิต เมื่อดวงตาของเธอเพิ่งเริ่มต้นเปิดอย่างสม่ำเสมอ และเริ่มทำเสียงที่ลูกสุนัขน่ารัก วันหนึ่ง วิ่ง ที่ไม่ทำวันหนึ่งงานของเธอทุกวัน stumbled เมื่อมีขนาดใหญ่สีขาวนุ่มฝ้ายมอง สิ่งห่อใน barbwire เปลี่ยน ก็เดซี่และพี่น้องของเธอที่มีล้างตายจากทะเลสาบ นักวิ่งที่แน่นอนคว้าพวกเขาทั้งสอง เดซี่มีไม่เกิน 5-7 หน่วยปอนด์ และพี่น้องของเธอจะได้รับเหมือนกันแต่เธอนั้นบวมจากน้ำเธอหนักใกล้กับ 20 ปอนด์ โดยเวลาที่วิ่งได้ทั้งเพื่อเรื่องน่ารู้ เรื่องน่ารู้แนะนำเดซี่จะใส่ลงเนื่องจากการบาดเจ็บของเธอทันที แต่เขากล่าวว่า เมื่อผมพูดคำว่า "วาง" เดซี่เปิดตาของเธอใหญ่จริง เห็นหางของเธอและเรื่องน่ารู้ที่ flopped คู่เวลาสำหรับครั้งแรก เขามีความรู้สึกนี้ว่า นี้เป็นหนึ่งในสุนัขเหล่านั้นที่มีอำนาจที่จะทำถ้าให้โอกาส พวกเขาเริ่ม debridement ของทั้งหมดตายผิวหนัง/เนื้อเยื่อ และเริ่มเอาปลาสายอย่างระมัดระวัง มันแพ้นาทีก่อนที่พวกเขารู้พวกเขาจะมีให้เธอภายใต้การทำงานทั้งหมดที่จำเป็นต้องทำ เรื่องน่ารู้มาถึงข้อสรุปว่า jerk ที่ได้กำหนดไว้ตั้งแต่เกิด ไม่ต้องการดูแล ของพวกเขา และแทนที่ จะทำให้การพักอาศัยภายใน เอาตามตัวเองตัดเดซี่และพี่น้องของเธออยู่ใน barbwire และโยนลงในน้ำ ปัจจุบันค่อนข้างแข็งแรง ล้างพวกเขาตายภายในประมาณ 15-20 นาทีหรือมากกว่านั้น และเนื่องจากถูกการหันของเดซี่ snout (ปาก/จมูก) จากน้ำ เธอมีโอกาสในการทำให้ พี่น้องของเธอจมอย่างไรก็ตาม เธอดึงไว้ตลอดการผ่าตัดเพียงปรับ และเริ่มต้นเริ่มดีขึ้นแต่ละวัน หลังจากที่เธอดีพอที่จะนำออกใช้กึ่ง (นำออกใช้การ "กู้คืนบ้างบ้าน") เธอปล่อยตัวมีการดูแลของเธอ สัปดาห์ที่ 12 เธอสุนัขใหม่ทั้งหมด "แผล" ของเธอเท่านั้นที่ถูกถูก notciable ว่า เธอกลัวคนบางชนิด คนใหญ่ สูง หนาที่มีเสียงดัง มันไม่ได้ยากที่จะทราบชนิดของบุคคลเจ้า ของ/abuser เธอเดิมถูก เธอปกติกับคนอื่นในความเป็นจริง เธอกว่าปกติ เธอรักกับคนอื่น เมื่อเห็นภาพของเดซี่มี scabs ทุกครั้งแรก เปิดบาดแผล fleas หนอน สวยมากสิ่งที่คุณสามารถจินตนาการ แต่สิ่งที่หลงฉันเกี่ยวกับเธอ AndI อยากพบกับเธอเมื่อเธอถูก healed เล็กน้อยบิตเพิ่มเติม คิดว่า ถ้าฉันได้พบเธอ ชอบเธอ สิ่งที่ฉันทำคือ ได้รับของฉันที่ตั้ง และแยกก่อนฉันมาบ้านของเธอ ดังนั้น พร้อมกับสมาชิกที่อายุน้อยที่สุดสามของฉันถูกทิ้งอยู่เบื้องหลังตัดสินใจที่จะใช้เวลาขับรถสองชั่วโมงถึงที่เธอไม่อยู่เพียงแค่ การดูถ้าเธอพูดกับฉันตกลงกับเด็ก ผมตื่นเต้นซูเปอร์เดิน ทุกอย่างก็ดี และฉันได้รับอนุมัติให้รับเธอ ผมส่วนใหญ่แปลกใจที่ว่าปกติเธอมอง (ผมเดาว่า จะ healed คำขวา) ฉันบอกว่า ผู้หญิงที่ ไม่ค่อยพร้อมแต่เพียงเพื่อให้บ้านของเธอ และมันกำลังจะเกี่ยวกับสัปดาห์ก่อนผม เธอแล้วแจ้งผมว่า เดซี่ยังไม่ "ล้าง" การยอมรับ โดยเรื่องน่ารู้ มันสิ้นสุดขึ้นการทำงานอย่างสมบูรณ์แบบ โดยเวลาฉันถูกยกเลิกการโหลด และชำระ เธอพร้อมสำหรับบ้านของเธอตลอดไป Once I brought daisy home to her new life she was a ball of joy. We played so much (I posted a few videos of that). We bonded very fast and she became my best friend. She went everywhere with me. The passenger seat of my car was Daisy’s seat. It was everything she needed. A bed, blanket, toy, bone, water, food. She also was very smart and caught onto rules and tricks quickly. She knew other people by name, as well. I would ask her if she wanted to go see “Aunt Betsy’ (my good friend that watched Daisy a lot, when I went out of town or was sick and had to go the hospital. If I knew I was going to come home I wouldn’t call but if there was a good possibility I that I was going to be admitted into the hospital from the er or if I was going to have to have to have an emergency surgery, Betsy was always willing and WANTING to have Daisy come over. She herself had dogs so Daisy ALWAYS had a blast over there) SO when I asked her if she wanted to go see Aunt Betsy and she would go get her harness and sit by the door. If I asked her if she wanted to see Aunt Cate and Chloe (Cate’s dog) who happened to live in the same apartment building as us, I would just open the door and Daisy would go exactly to that apartment. Cate and I were so close we just would walk into eachothers apartments without knocking. However, daisy would give it away brvausr she would get to the door and scratch to get in. We went to the dog park quite regularly and that’s when I noticed she had whip-it (a very fast breed of dog) in her. She loved playing with everyone, and every dog. When I adopted two cats, Daisy was very loving and accepting of them. No growling or barking. When it was time to rest or go to bed, she was always with me. If we were napping on the couch she would come lay directly on top of me. If it were bed time, she would climb under covers and sleep there. Hopefully this gives you a very clear picture of the amazing dog daisy was. About 2-3 years in I noticed that when Daisy went to the bathroom she would urinate fine, and then towards the end of her urinating, it would come out all blood. I went into the vet and they took an x-ray and also took a sample of her urine. It was very clear from her urine sample there was an infection of some sort, so I had to give her a medication twice a day. The initial reading on the x-ray showed that there were no tumors in her bladder so we just passed it off as an infection. A few weeks later, I got a call from the vet who told me that although there were no tumors in the bladder, they saw what appeared to be bone cancer in her back legs. ผมขับรถออกไปมหาวิทยาลัยมิชิแกน (ส่วนเรื่องน่ารู้โรงเรียนตะวันตกกลาง) ที่พวกเขาได้ทดสอบมากขึ้น และไม่ได้ศึกษามากขึ้น เรื่องน่ารู้หลักออกมา และบอกว่า มันเป็นจริงว่า เดซี่ไม่มีมะเร็งในขาหลังทั้งสองพร้อมของตับและไตหนึ่ง พวกเขาบอกเราเราสามารถตัด เป็นลอง chemo แต่ว่า แม้จะ มีที่ ก็น้อยกว่า 5% โอกาสที่เธอจะกู้คืน พวกเขาแนะนำให้เธอลงนั้น และฉันปฏิเสธ พวกเขาเตือนผมว่า นี้กำลังจะย้ายอย่างรวดเร็ว เธอจะเริ่มมีเส้น เธอจะหยุดอยากไปออก และหยุดอยากเล่น เธอจะหยุดกิน และดื่ม และว่า ในที่สุดเธอเป็นไปได้ใน excruciating ปวด อย่างไรก็ตาม เมื่อเรากลับมาถึงบ้าน เธอไม่แสดงอาการใด ๆ และมีเหตุผลลงเป็นสุนัขที่ไม่เจ็บปวดและจะเกี่ยวกับวันปกติของเธอ แบบเธอเสมอไม่ เธอยังคงวิ่งเร็วที่สวนสุนัข ยังมีตื่นเต้นดูคน กิน เช่นแชมป์ และจะซื่อสัตย์ฉันคิดว่า พวกเขาไม่ถูกต้องทั้งหมด อย่างไรก็ตาม ระยะเวลาสั้นมากเวลา อาการทั้งหมดเริ่มต้น เธอหยุดรับประทานอาหาร เธอเริ่มมีเส้น และจะมีการใกล้ชิดกัน และรุนแรงขึ้น เธอไม่สามารถแม้กระทั่งได้บนโซฟากับฉันโอบกอด ผมรู้ แล้วเรามาใกล้กับจุดสิ้นสุด เธอหยุดดื่มทั้งหมดด้วยกัน และความเจ็บปวดของเธอ คิดกลับไปเมื่อผม 16 หม่อมฉันตัดสินใจวางแมวของเรา แต่ว่า เธอไม่สามารถเอาเขาเพราะมันยากเกินไปสำหรับเธอ ผมรักสัตว์บ้าน ฉันจะนำสัตว์ที่บ้าน และซ่อนในห้องของฉันดังนั้นฉันสามารถนมแม่นมสุขภาพ หรือซ่อนอยู่ภายในระหว่างฤดูหนาวเพื่อให้พวกเขาไม่ได้เย็น หม่อมฉันไม่คิดว่า จะขอให้ฉัน เพราะเธอรู้ว่า ฉันจะเป็นคนสุดท้ายที่ แต่ ฉัน mustered ผู้ที่กล้าหาญ เขาใช้ใน เขามอบ และซ้าย จำเรื่องน่ารู้ที่ปล่อย และวางศีรษะ บนพวงมาลัย และเพียงแค่เริ่มต้น bawling ผมไม่แน่ใจว่าที่ถูกสิ่งที่ถูกต้อง แต่ในเวลานั้น คุณไม่สามารถกลับมากับสัตว์ของคุณเมื่อพวกเขาได้รับใส่ลง ปี มันยากจนหัวใจของฉันเวลาที่ฉันเพียงมอบให้เขาจดจำ ต้องส่งคืนสินค้า หรือว่าเขาคือการ ตัดเล็บของเขา และจะกลับมา สิบปีต่อมาพบตัวเองในสภาพเดียวกัน อย่างไรก็ตาม มีทางในนรกได้ให้พวกเขาเพียงใช้เดซี่จากฉัน และมีเธอย้ายไปนอน NOPE ถ้าพวกเขาไม่ได้จะช่วยให้ฉัน มี ฉันจะเรียกทุกสามารถไม่ไกล และค้นหาตำแหน่งที่ฉันสามารถในห้องพัก ที่ฉันสามารถเก็บ เธอร้องเพลงเพื่อเธอ และให้ทารกของฉันไปที่สะพานสายรุ้งที่ทุกคนเล่า และวิธีเดียวที่เธอกำลังอยู่ในแผ่นดินของฉันได้ยินเสียงของฉัน เดซี่มาต่อสู้เพื่อชีวิตของเธอ ในความกลัวทุกอย่างและทุกคนจนเธอได้รู้จักบุคคลในโลกนี้ ผมของเธอทุกอย่าง มีโอกาสที่สองของเธอ ในบ้าน ความสะดวก สบายของเธอ ฉันถูกแม่ของเธอ และมีวิธีผมไปมือเพียงเธอผ่านเหมือนค่ะ whenI แมวครอบครัวของฉันมี 16

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมโพสต์วิดีโอบรรณาการ แต่แม้ว่ามันจะถูกสร้างขึ้นมีจำนวนมากของความรัก, เวลาและความพยายาม; มันไม่เคยบอกจริงๆเรื่องราวของชีวิตของเดซี่จากจุดเริ่มต้นมากให้มากที่สุด ผมหวังว่าอาจจะหลังจากที่คุณอ่านนี้คุณ / และคนที่มีจำนวนมากของสิ่งที่เป็นลบที่จะพูดว่าจะมีความเข้าใจที่ดีขึ้นของเหตุผลที่มันจบลงทางมัน. มันทั้งหมดเริ่มต้นเมื่อผมกำลังจะย้ายเข้าไปอยู่ในอพาร์ทเม้นของตัวเองโดย ตัวเองหลังจากใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวของ 9 เด็กและผู้ปกครองที่ ผมรู้ว่าผมจะต้องสหายบางส่วนเพราะเมื่อคุณอยู่กับที่คนจำนวนมากและจากนั้นเข้าไปในอพาร์ทเม้นทุกคนโดยไม่ต้องคุณจะแน่ใจว่าก่อนจะได้รับเหงา. ฉันตัดสินใจที่จะเป็นเชิงรุกและหาสุนัขที่ต้องการบ้านที่ดี ฉันไม่ได้หนึ่งเพื่อค้นหาพันธุ์แท้หรือสุนัขที่น่ารักและหวานที่คุณรู้ว่าจะได้รับเป็นลูกบุญธรรม ผมต้องการที่จะหาลูกสุนัข / สุนัขหนุ่มสาวที่ต้องการใครสักคนจริงๆที่จะรักเขา / เธอ สุนัขที่ทุกคนรู้ว่ากำลังจะได้รับการส่งผ่านโดยเพราะมันเลวร้ายออก. เกี่ยวกับสองสามเดือนก่อนที่การค้นหาของฉันเดซี่กำลังจะผ่านเธอเอง "ย้ายเช่นกัน" เรื่องราวที่ถูกบอกให้ฉันคือการที่ในรอบ 5 สัปดาห์ที่ผ่านมาในชีวิตของเธอเมื่อดวงตาของเธอเป็นเพียงแค่การเริ่มต้นที่จะเปิดอย่างต่อเนื่องและเริ่มต้นสร้างเหล่านั้นเสียงลูกสุนัขน่ารักวันหนึ่งนักวิ่งที่ทำเธอวิ่งทุกวันวันหนึ่ง สะดุดเข้ากับผ้าฝ้ายปุยสีขาวขนาดใหญ่ที่กำลังมองหาสิ่งที่ห่อใน barbwire ปรากฎว่ามันเป็นเดซี่และพี่น้องของเธอที่พัดมาเกยฝั่งจากทะเลสาบ รองชนะเลิศอันดับที่แน่นอนคว้าพวกเขาทั้งสองเดซี่ได้ไม่เกิน 5-7 ปอนด์ และพี่น้องของเธอจะได้รับเหมือนกัน แต่เธอก็ป่องจากน้ำเพื่อให้เธอชั่งน้ำหนักใกล้เคียงกับ£ 20 ตามเวลาที่วิ่งได้พวกเขาทั้งสองไปหาสัตว์แพทย์ที่สัตว์แพทย์แนะนำทันทีเดซี่ที่จะใส่ลงเนื่องจากการบาดเจ็บของเธอ แต่เขากล่าวว่าเมื่อผมบอกว่าคำว่า "วางลง" เดซี่เปิดตาของเธอใหญ่จริงเห็นสัตว์แพทย์และหางของเธอล้มกี่ครั้งเป็นครั้งแรก เขามีความรู้สึกนี้ว่าเป็นหนึ่งในสุนัขที่มีอำนาจที่จะที่จะทำให้มันหากได้รับโอกาส พวกเขาเริ่มต้น debridement ของทุกเนื้อเยื่อผิวที่ตายแล้ว / และเริ่มอย่างระมัดระวังเพื่อเอาลวดขวากหนาม มันแค่ไม่กี่นาทีก่อนที่พวกเขาตระหนักว่าพวกเขาจะต้องทำให้เธอภายใต้การทำทุกงานที่จำเป็นในการเป็นสัตวแพทย์ done.The มาถึงข้อสรุปที่กระตุกที่มีพวกเขามาตั้งแต่เกิดไม่ได้ต้องการที่จะดูแลของพวกเขา และแทนที่จะพาพวกเขาไปที่พักพิงท้องถิ่นเอามันเมื่อตัวเองเพื่อห่อดอกเดซี่และพี่น้องของเธอร่วมกันใน barbwire และโยนพวกเขาลงไปในน้ำ กับปัจจุบันค่อนข้างแรงพวกเขาพัดมาเกยฝั่งภายในเวลาประมาณ 15-20 นาทีหรือมากกว่านั้นและเพราะจมูกของเดซี่ (ปาก / จมูก) กำลังเผชิญออกจากน้ำที่เธอได้มีโอกาสในการทำมัน แต่พี่น้องของเธอจมน้ำ. เธอดึงผ่านการผ่าตัดได้ดีและเริ่มเริ่มดีขึ้นในแต่ละวัน หลังจากที่เธอได้ดีพอที่จะเป็นกึ่งปล่อยออกมา (ปล่อยไป "กู้บ้านอุปถัมภ์") เธอได้รับการปล่อยตัวมีจะยังคงดูแลเธอ 12 สัปดาห์ที่ผ่านมาเธอเป็นสุนัขใหม่ที่สมบูรณ์ เธอเท่านั้น "แผลเป็น" ที่เป็น notciable คือการที่เธอกลัวบางประเภทของมนุษย์ บิ๊ก, สูงหนาคนที่เสียงดัง มันไม่ได้ยากที่จะคิดออกประเภทของบุคคลเจ้าของเดิมของเธอ / ทำร้ายเป็น เธอเป็นปกติกับคนอื่น ๆ ในความเป็นจริงเธอเป็นมากกว่าปกติ เธออยู่ในความรักกับคนอื่น ๆ . ตอนที่ผมเห็นภาพของเดซี่เป็นครั้งแรกมีสะเก็ดทุกแผลเปิดหมัดหนอน; อะไรที่สวยมากที่คุณสามารถ imagine.But สิ่งที่หลงฉันเกี่ยวกับ her.AndI อยากจะพบเธอเมื่อเธอได้รับการเยียวยานิด ๆ หน่อย ๆ ฉันคิดว่าถ้าฉันได้พบกับเธอและเธอชอบสิ่งที่ฉันจะทำคือการได้รับสถานที่ของฉันตั้งค่าและแตกก่อนที่ผมจะมาที่บ้านของเธอ ดังนั้นผมจึงพร้อมด้วยสมาชิกสามคนสุดท้องของครอบครัวที่ฉันถูกทิ้งไว้ข้างหลังตัดสินใจที่จะใช้เวลาขับรถเพียงสองชั่วโมงถึงที่เธออยู่เพียงเพื่อดูว่าเธอก็ตกลงกับฉันและตกลงกับเด็ก. ผมก็สุดตื่นเต้นที่จะได้รับมี ทุกอย่างก็ที่ดีและฉันได้รับการอนุมัติจะนำมาใช้ her.I ส่วนใหญ่รู้สึกประหลาดใจที่วิธีการปกติที่เธอมอง (ผมเดาว่าคำที่เหมาะสมจะได้รับการเยียวยา) ผมบอกผู้หญิงคนนั้นที่ฉันยังไม่พร้อมเพียง แต่จะนำมาที่บ้านของเธอและมันก็จะใช้เวลาประมาณหนึ่งสัปดาห์ก่อนที่ผมจะทำได้ จากนั้นเธอก็แจ้งผมว่าเดซี่ยังคงไม่ได้ "เคลียร์" สำหรับการนำไปใช้โดยสัตว์แพทย์ มันจบลงด้วยการทำงานอย่างสมบูรณ์ โดยทุกครั้งที่ผมได้รับการยกเลิกการโหลดและตั้งรกรากอยู่ที่เธอพร้อมแล้วสำหรับการบ้านของเธอตลอดไป. เมื่อฉันมาที่บ้านดอกเดซี่ที่จะมีชีวิตใหม่ของเธอเธอเป็นลูกของความสุข เราเล่นมาก (ผมโพสต์วิดีโอไม่กี่ที่) เราถูกผูกมัดอย่างรวดเร็วและเธอก็กลายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน เธอไปทุกที่ที่มีฉัน ที่นั่งผู้โดยสารของรถของฉันเป็นที่นั่งของเดซี่ มันเป็นทุกอย่างที่เธอต้องการ เตียง, ผ้าห่ม, ของเล่น, กระดูก, น้ำ, อาหาร นอกจากนี้เธอยังเป็นสมาร์ทมากและจับบนกฎและเทคนิคได้อย่างรวดเร็ว เธอรู้ว่าคนอื่นตามชื่อเช่นกัน ผมจะถามเธอว่าเธออยากจะไปดูที่ "ป้าเบ็ตซี่ (เพื่อนที่ดีของฉันที่ดูเดซี่มากเมื่อฉันออกไปจากเมืองหรือป่วยและต้องไปโรงพยาบาล. ถ้าผมรู้ว่าผมกำลังจะมาที่บ้านผม จะไม่เรียก แต่ถ้ามีความเป็นไปได้ผมที่ดีที่ผมจะได้รับการยอมรับเข้าไปในโรงพยาบาลจากเอ้อหรือถ้าฉันเป็นไปได้ที่จะต้องมีการผ่าตัดฉุกเฉินเบ็ตซี่ก็ยินดีเสมอและต้องการที่จะมีเดซี่มา มากกว่า. เธอเองมีสุนัขเพื่อให้เดซี่เสมอมีระเบิดที่นั่น) ดังนั้นเมื่อผมถามเธอว่าเธออยากจะไปดูป้าเบ็ตซี่และเธอจะไปรับสายรัดของเธอและนั่งริมประตู ถ้าผมถามเธอว่าเธออยากจะเห็นป้าอ่อนและโคลอี้ (Cate ของสุนัข) ที่เกิดขึ้นจะอาศัยอยู่ในอพาร์ทเม้นอาคารเดียวกับเราผมก็จะเปิดประตูและเดซี่จะไปตรงกับที่อพาร์ทเม้น Cate และฉันอยู่ใกล้เราก็จะเดินเข้าไปในอพาร์ทเมน eachothers โดยไม่ต้องเคาะ แต่เดซี่จะให้มันไป brvausr เธอจะรับไปที่ประตูและรอยขีดข่วนที่จะได้รับใน. เราไปสวนสุนัขค่อนข้างสม่ำเสมอและที่ว่าเมื่อผมสังเกตเห็นว่าเธอมีแส้มัน (สายพันธุ์อย่างรวดเร็วของสุนัข) ในตัวเธอ เธอรักการเล่นกับทุกคนและสุนัขทุกคน เมื่อตอนที่ผมนำมาใช้แมวสองตัวเดซี่เป็นอย่างมากที่ความรักและการยอมรับของพวกเขา ไม่มีเห่าหรือคำราม เมื่อมันเป็นเวลาที่จะพักผ่อนหรือไปที่เตียงเธอก็เสมอกับฉัน ถ้าเราหลับอยู่บนโซฟาที่เธอจะมาวางตรงด้านบนของฉัน ถ้ามันถูกเวลานอนเธอจะปีนขึ้นไปภายใต้ครอบคลุมและการนอนหลับมี เราหวังว่านี้จะช่วยให้คุณได้ภาพที่ชัดเจนมากของเดซี่สุนัขที่น่าตื่นตาตื่นใจเป็น. เกี่ยวกับ 2-3 ปีที่ผ่านมาผมสังเกตเห็นว่าเมื่อเดซี่เดินไปที่ห้องน้ำเธอจะปัสสาวะที่ดีและจากนั้นในช่วงปลายปัสสาวะของเธอก็จะออกมาจากเลือด . ฉันเดินเข้าไปในสัตว์แพทย์และพวกเขาเอา x-ray และยังเอาตัวอย่างปัสสาวะของเธอ มันเป็นที่ชัดเจนมากจากตัวอย่างปัสสาวะของเธอมีการติดเชื้อบางจัดเรียงเพื่อให้ฉันมีให้เธอยาวันละสองครั้ง การอ่านครั้งแรกใน X-ray พบว่ามีเนื้องอกในกระเพาะปัสสาวะไม่มีเธอเพื่อให้เราก็ผ่านมันออกเป็นการติดเชื้อ ไม่กี่สัปดาห์ต่อมาผมได้รับโทรศัพท์จากสัตว์แพทย์ที่บอกว่าถึงแม้จะมีเนื้องอกในกระเพาะปัสสาวะที่พวกเขาได้เห็นสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นมะเร็งกระดูกขาหลังของเธอ. ผมขับรถออกไปมหาวิทยาลัยรัฐมิชิแกน (โรงเรียนสัตวแพทย์ที่ดีที่สุดใน กลางตะวันตก) ที่พวกเขาได้รับการทดสอบมากขึ้นและทำการศึกษามากขึ้น สัตว์แพทย์หลักออกมาและบอกว่ามันเป็นความจริงที่ว่าเดซี่ไม่เพียง แต่โรคมะเร็งในขาหลังทั้งสองพร้อมกับในตับและไตของเธอ พวกเขาบอกกับเราว่าเราจะตัดเช่นเดียวกับการพยายามที่คีโม แต่ที่แม้จะมีว่ามันเป็นโอกาสน้อยกว่า 5% ว่าเธอจะกู้คืน พวกเขาแนะนำวางเธอลงแล้วและมีสิทธิและฉันปฏิเสธ พวกเขาเตือนผมว่าเรื่องนี้กำลังจะย้ายได้อย่างรวดเร็ว เธอจะเริ่มมีอาการชักเธอจะหยุดความต้องการที่จะออกไปและหยุดที่ต้องการเล่น เธอจะหยุดกินและดื่มและในที่สุดเธอก็เป็นไปได้ในความเจ็บปวดระทมทุกข์. แต่เมื่อเรากลับมาถึงบ้านเธอก็ไม่ได้แสดงอาการใด ๆ และไม่มีเหตุผลที่จะใส่ลงสุนัขที่ไม่ได้อยู่ในความเจ็บปวดและไม่มี จะเกี่ยวกับวันปกติของเธอวิธีที่เธอมักจะทำ เธอยังคงวิ่งได้อย่างรวดเร็วที่สวนสาธารณะสุนัขยังคงมีความตื่นเต้นที่จะเห็นคนกินเหมือนแชมป์และจะซื่อสัตย์ฉันคิดว่าพวกเขามีมันผิดทั้งหมด. อย่างไรก็ตามในช่วงระยะเวลาอันสั้นของเวลาทั้งหมดที่มีอาการเริ่มต้น เธอหยุดกิน เธอเริ่มมีอาการชักและพวกเขาได้รับใกล้ชิดกันและรุนแรงมากขึ้น เธอไม่สามารถที่จะได้รับบนโซฟากับฉันจะกอด ผมรู้ว่าแล้วเรามาใกล้ถึงจุดสิ้นสุด เธอหยุดดื่มทั้งหมดเข้าด้วยกันและความเจ็บปวดของเธอเริ่ม. ฉันคิดว่ากลับไปเมื่อตอนที่ผมอายุ 16 แม่ของฉันตัดสินใจที่จะใส่ลงแมวของเรา แต่กล่าวว่าเธอไม่สามารถพาเขาเพราะมันเป็นเรื่องยากเกินไปสำหรับเธอ ผมเป็นคนรักสัตว์ของบ้าน; ฉันจะนำสัตว์บ้านและซ่อนไว้ในห้องของฉันดังนั้นฉันสามารถพยาบาลพวกเขาเพื่อสุขภาพหรือซ่อนไว้ภายในช่วงฤดูหนาวดังนั้นพวกเขาจึงไม่เย็น แม่ของฉันไม่ได้คิดที่จะถามฉันเพราะเธอรู้ว่าผมจะเป็นคนสุดท้ายที่จะทำมัน แต่ฉันรวบรวมความกล้าเอาเขาในการส่งเขาไปและทิ้ง ผมจำได้ว่าออกจากสัตว์แพทย์และเพียงแค่ใส่หัวของฉันบนพวงมาลัยและเพิ่งเริ่มตะโกน ผมก็ไม่แน่ใจว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่จะทำ แต่ในเวลาที่คุณไม่สามารถกลับมาพร้อมกับสัตว์เลี้ยงของคุณเมื่อพวกเขาได้รับการใส่ลง ปีที่ผ่านมามันยากจนหัวใจของฉันจำทุกครั้งที่ผมเพียงแค่มือเขามากกว่า เช่นเดียวกับสินค้าที่กลับมาหรือราวกับว่าเขาได้รับเล็บของเขาตัดและฉันจะมีสิทธิ์กลับ. สิบปีต่อมาผมพบว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน แต่มีวิธีในนรกผมก็ปล่อยให้พวกเขาใช้เวลาเพียงแค่เดซี่จากฉันและทำให้เธอหลับไปไม่มี NOPE ถ้าพวกเขาไม่ได้จะให้ฉันอยู่ในนั้นผมก็จะเรียกทุกที่ฉันไม่สามารถเรื่องระยะทางและหาจุดที่ผมอาจจะอยู่ในห้องพักที่ฉันสามารถถือของเธอและร้องเพลงกับเธอและ ปล่อยให้สาวลูกของฉันทุกคนไปที่สะพานสายรุ้งที่พูดเกี่ยวกับ และวิธีเดียวที่เธอจะอยู่ในอ้อมแขนของฉันได้ยินเสียงของฉัน เดซี่มาในโลกนี้การต่อสู้เพื่อชีวิตของเธอในความหวาดกลัวของทุกอย่างและทุกคนจนกระทั่งเธอได้รู้ว่ามีใครบางคน ผมเป็นทุกอย่างของเธอฉันเป็นโอกาสครั้งที่สองของเธอที่บ้านของเธอและความสะดวกสบายของเธอ ฉันเป็นแม่ของเธอ และไม่มีทางที่ผมจะไปเพียงแค่มือของเธอมากกว่าที่ฉันไม่ชอบแมวครอบครัวของฉัน whenI 16 ไม่มี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมโพสต์บรรณาการวิดีโอ อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่ามันถูกสร้างด้วยความรัก เวลาและความพยายาม มันไม่เคยบอกเรื่องราวชีวิตของเดซี่ ตั้งแต่ต้นจนถึงที่สุด ฉันหวังว่าหลังจากที่คุณอ่านนี้คุณ และ คน ที่ มี มากของสิ่งที่เป็นลบ จะพูด จะมีความเข้าใจที่ดีขึ้นของทำไมมันถึงจบลงแบบนั้น



มันทั้งหมดเริ่มต้นเมื่อฉันกำลังจะย้ายเข้าไปในห้องของตัวเองด้วยตัวเองหลังจากใช้ชีวิตกับครอบครัวของเด็กและผู้ปกครอง ผมรู้ว่าผมจะต้องมีเพื่อน เพราะเมื่อคุณอยู่กับหลายๆ คน แล้วเข้าไปใน อพาร์ทเม้นโดยไม่ต้องให้คุณก่อนจะแน่ใจว่า จะเหงา

ผมตัดสินใจที่จะเป็นเชิงรุกและหาหมาต้องการบ้านที่ดีฉันไม่ใช่คนที่จะค้นหาเป็นพันธุ์แท้ หรือสุนัขที่น่ารักและหวานที่คุณรู้ว่าจะได้รับการรับรอง ฉันต้องการค้นหา puppy สุนัขว่าต้องการใครสักคนที่จะรักเขา / เธอ เป็นหมาที่ทุกคนรู้ จะได้ผ่านไปเพราะมันเลวออก



ประมาณสองสามเดือนก่อนการค้นหา เดซี่ จะผ่านไปเอง " เช่นกัน "เรื่องที่ได้บอกมา ว่า ในรอบ 5 สัปดาห์ในชีวิตของเธอ เมื่อตาของเธอกำลังจะเปิดเสมอ และเริ่มทำเสียงน่ารัก ลูกสุนัข วันหนึ่งวิ่ง ใครทำอะไรเธอทุกวัน วิ่งวันเดียว สะดุดใหญ่สีขาวปุยฝ้ายมองสิ่งที่ห่อใน barbwire . ปรากฏว่า มันคือดอกเดซี่ และน้องที่เกยตื้นจากทะเลสาบนักวิ่งแน่นอนคว้าทั้ง เดซี่ไม่เกิน 5-7 ปอนด์ และน้องจะได้รับเหมือนกันแต่เธอบวมจากน้ำเธอหนักเกือบ 20 ปอนด์ โดยเวลาที่วิ่งได้ทั้งสัตวแพทย์ , สัตวแพทย์ทันทีแนะนำเดซี่ที่จะใส่ลงเนื่องจากอาการบาดเจ็บของเธอ แต่เขาบอกว่า เมื่อฉันพูดว่า " วาง " เดซี่เปิดดวงตาที่แท้จริงของเธอใหญ่