1.4 The economy of Bhutan is mainly

1.4 The economy of Bhutan is mainly based on Agriculture and Animal Husbandry. The total area under
cultivation is about nine lakh acres which constitutes about 9% of the total area. The livestock population
is estimated at 5.9 lakh. About 70% of the total area is under dense forests, full of un exploited wealth.
The main agricultural products are rice, wheat, buckwheat, barley, maize and potato. As for mineral
resources, deposits of dolomite, lime stone, copper, graphite, gypsum, coal and pyrites are presently being
explored and indications are that they exist in sizeable quantity.
1.5 Before the advent of planned development in Bhutan, the country's economy was characterized by
extreme degree of isolation. Infrastructural facilities were conspicuous by their absence. Modern means of
communication were completely lacking. There were no metalled roads, no motorized vehicles and no
electricity. There was no Postal or Tele-communication system connecting the country with the outside
world. Except for a few pockets here and there, all regions in Bhutan were self-sufficient in foodgrains, a
small surplus of foodgrains being exchanged for salt and other essential articles from neighbouring
countries. Every family had sufficient land, pigs, poultry and fruit trees which provided the varying
content of the diet. The social amenities like Education, Medical and Public Health were meagre. There
were 59 Primary Schools in the whole of Bhutan and no Junior or Higher Secondary School. There were
four hospitals and eleven dispensaries and only two hospitals were under qualified Doctors, the others
being manned by un-trained compounders. It was only towards the end of the fifties that Bhutan emerged
out of its traditional isolation and decided to develop the country's economy on modern lines.
Accordingly, the Royal Government of Bhutan, in consultation with the Planning Commission of India
took to the path of planned economic development.
1.6 The two Five Year Plans, formulated in consultation with the Planning Commission, India, were
launched in 1961 and 1966 respectively. These Plans were aimed at creating the basic infrastructural
facilities like roads, power, communication system, transport and suitable administrative set-up, besides
developing agriculture and animal husbandry. Against the approved outlay of Rs. 1,747 lakh under the
First Plan an expenditure of Rs. 1,072 lakh was incurred. The shortfall in expenditure was mainly under
the construction programmes. The expenditure during the Second Plan was Rs. 2,000 lakh. The entire
expenditure under these plans was financed by the Government of India in the form of a grant.
Government of India also provided the services of most of the technical personnel.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1.4 เศรษฐกิจของภูฏานส่วนใหญ่ขึ้นกับการเกษตรและเลี้ยงสัตว์ พื้นที่ทั้งหมดภายใต้ประมาณ lakh ล้าซึ่งประมาณ 9% ของพื้นที่เพาะปลูกได้ ประชากรปศุสัตว์มีประเมินที่ 5.9 lakh ประมาณ 70% ของพื้นที่ทั้งหมดอยู่ภายใต้ป่าหนาแน่น เต็มรูปแบบของสหประชาชาติที่สามารถให้เลือกมากมายสินค้าเกษตรหลักเป็นข้าว ข้าวสาลี buckwheat ข้าวบาร์เลย์ ข้าวโพด และมันฝรั่ง สำหรับแร่ทรัพยากร ฝากของโดโลไมต์ หินปูน ทองแดง แกรไฟต์ ยิปซัม ถ่านหิน และ pyrites ปัจจุบันกำลังอุดม และบ่งชี้ได้ว่า พวกเขามีอยู่ในปริมาณสำหรับผู้พิการ1.5 ก่อนมายพัฒนาแผนในภูฏาน เศรษฐกิจของประเทศมีลักษณะแยกระดับมาก สิ่งอำนวยความสะดวกที่รัฐมนตรีถูกเป้า โดยขาดการ พาหนะที่ทันสมัยสื่อสารได้ขาดอย่างสมบูรณ์ มีถนนไม่มีทาง ไม่มีอุตสาหกรรมยานยนต์ และไม่ระบบไฟฟ้า มีไม่มีระบบไปรษณีย์หรือเมลสื่อสารเชื่อมต่อประเทศภายนอกโลก ยกเว้นกระเป๋ากี่มา ทุกภูมิภาคในประเทศภูฏานได้บางใน foodgrains การขนาดเล็กส่วนเกิน foodgrains แลกเกลือและบทความอื่น ๆ ที่จำเป็นจากประเทศเพื่อนบ้านประเทศ ทุกครอบครัวมีเพียงพอ สุกร สัตว์ปีก และที่ดินผลไม้ต้นไม้ซึ่งให้บริการแตกต่างกันไปเนื้อหาของอาหาร สิ่งอำนวยความสะดวกทางสังคมเช่นการศึกษา การแพทย์ และการสาธารณสุข meagre ได้ มีโรงเรียน 59 ในทั้งหมดของภูฏาน และจูเนียร์ หรือ มัธยมศึกษาสูงไม่ได้ มีโรงพยาบาล 4 และ 11 มาย และโรงพยาบาลสองอยู่ภายใต้การคุณสมบัติแพทย์ อื่น ๆการ manned โดย compounders ยังไม่ได้ผ่านการฝึกอบรม ก็เฉพาะในตอนท้ายของ fifties ที่ภูฏานเกิดออกแยกของดั้งเดิม และเลือกการพัฒนาเศรษฐกิจของประเทศบนบรรทัดที่ทันสมัยดังนั้น รอยัลรัฐบาลภูฏาน หารือกับการวางแผนค่าคอมมิชชั่นของอินเดียเอาเส้นทางของแผนพัฒนาเศรษฐกิจ1.6 ที่สองห้าปีแผน สูตรในการให้คำปรึกษาพร้อมวางแผนนาย อินเดีย ถูกเปิดใน 1961 และ 1966 ตามลำดับ แผนเหล่านี้ได้มุ่งสร้างพื้นฐานที่รัฐมนตรีสิ่งอำนวยความสะดวกเช่นถนน ไฟฟ้า ระบบสื่อสาร ขนส่ง และการตั้ง ค่าผู้ดูแลที่เหมาะสม นอกจากการพัฒนาเกษตรและสัตว์เลี้ยง กับใช้ outlay อนุมัติของ Rs 1,747 lakh ภายใต้การแผนแรกใช้จ่าย Rs. 1,072 lakh เกิดขึ้น จำนวนขาดในรายจ่ายเป็นส่วนใหญ่ภายใต้โครงการก่อสร้าง รายจ่ายในแผนสองถูก lakh อาร์เอส. 2000 ทั้งหมดรายจ่ายภายใต้แผนนี้ได้เงิน โดยรัฐบาลของอินเดียในรูปแบบของการให้รัฐบาลอินเดียยังให้บริการของบุคลากรด้านเทคนิค

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1.4 เศรษฐกิจของประเทศภูฏานเป็นไปตามหลักเกษตรและเลี้ยงสัตว์ พื้นที่ทั้งหมดอยู่ภายใต้การเพาะปลูกเป็นเรื่องเกี่ยวกับเก้าแสนไร่ซึ่งถือว่าประมาณ 9% ของพื้นที่ทั้งหมด
ประชากรปศุสัตว์อยู่ที่ประมาณ 5.9 แสน
ประมาณ 70% ของพื้นที่ทั้งหมดที่อยู่ภายใต้การป่าทึบเต็มรูปแบบของการยกเลิกการใช้ประโยชน์ความมั่งคั่ง.
ผลิตภัณฑ์การเกษตรหลักคือข้าว, ข้าวสาลี, บัควีทข้าวบาร์เลย์ข้าวโพดและมันฝรั่ง ในฐานะที่เป็นแร่ทรัพยากรเงินฝากของโดโลไมต์หินมะนาว, ทองแดง, กราไฟท์, ยิปซั่ม, ถ่านหินและไรต์อยู่ในปัจจุบันได้รับการสำรวจและตัวชี้วัดที่พวกเขามีอยู่ในปริมาณที่ใหญ่มาก. 1.5 ก่อนการถือกำเนิดของการพัฒนาตามแผนในภูฏาน, เศรษฐกิจของประเทศก็มีลักษณะ โดยระดับที่รุนแรงของการแยก สิ่งอำนวยความสะดวกโครงสร้างพื้นฐานมีความชัดเจนโดยไม่มีของพวกเขา วิธีการที่ทันสมัยของการสื่อสารที่กำลังขาดแคลนอย่างสมบูรณ์ มีถนนที่ไม่ได้โรยไม่มีกลยานพาหนะและไม่มีไฟฟ้า ไม่มีไปรษณีย์หรือระบบ Tele-การสื่อสารเชื่อมต่อประเทศที่มีอยู่นอกโลก ยกเว้นกระเป๋าไม่กี่ที่นี่และมีทุกภูมิภาคในภูฏานมีความพอเพียงใน foodgrains เป็นส่วนเกินเล็กๆ ของ foodgrains การแลกเปลี่ยนเกลือและบทความอื่น ๆ ที่จำเป็นจากเพื่อนบ้านประเทศ ทุกคนในครอบครัวมีที่ดินเพียงพอสุกรสัตว์ปีกและไม้ผลที่แตกต่างกันให้เนื้อหาของอาหาร สิ่งอำนวยความสะดวกทางสังคมเช่นการศึกษา, การแพทย์และการสาธารณสุขมีน้อย มี59 เป็นโรงเรียนประถมศึกษาในภาพรวมของประเทศภูฏานและไม่มีจูเนียร์หรือโรงเรียนมัธยมศึกษาที่สูงขึ้น มีสี่สิบเอ็ดโรงพยาบาลและยาและมีเพียงสองโรงพยาบาลได้รับภายใต้การแพทย์ที่ผ่านการรับรองคนอื่น ๆ ได้รับการจัดการโดย compounders ยกเลิกการรับการฝึกอบรม มันเป็นเพียงในช่วงปลายยุคที่ภูฏานโผล่ออกมาจากการแยกแบบดั้งเดิมและตัดสินใจที่จะพัฒนาเศรษฐกิจของประเทศในสายที่ทันสมัย. ดังนั้นรัฐบาลของภูฏานในการปรึกษาหารือกับคณะกรรมการวางแผนของอินเดียเอาไปเส้นทางของการวางแผนการพัฒนาทางเศรษฐกิจ. 1.6 ทั้งสองแผนห้าปี, สูตรในการปรึกษาหารือกับคณะกรรมการวางแผนอินเดียได้รับการเปิดตัวในปี1961 และ 1966 ตามลำดับ แผนเหล่านี้ถูกมุ่งเป้าไปที่การสร้างโครงสร้างพื้นฐานพื้นฐานสิ่งอำนวยความสะดวกเช่นถนนไฟฟ้าระบบการสื่อสาร, การขนส่งและการบริหารจัดการการตั้งค่าที่เหมาะสมนอกจากนี้การพัฒนาการเกษตรและการเลี้ยงสัตว์ กับค่าใช้จ่ายที่ได้รับอนุมัติจากอาร์เอส 1747 แสนภายใต้แผนค่าใช้จ่ายครั้งแรกของอาร์เอส 1072 แสนถูกที่เกิดขึ้น ขาดแคลนในค่าใช้จ่ายส่วนใหญ่อยู่ภายใต้โปรแกรมการก่อสร้าง ค่าใช้จ่ายในช่วงแผนสองคืออาร์เอส 2000 แสน ทั้งค่าใช้จ่ายภายใต้แผนเหล่านี้ได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลอินเดียในรูปแบบของทุนที่. รัฐบาลอินเดียยังให้บริการส่วนใหญ่ของบุคลากรทางเทคนิคที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1.4 เศรษฐกิจของภูฏานส่วนใหญ่จะขึ้นอยู่กับการเกษตรและการเลี้ยงสัตว์ พื้นที่ทั้งหมดอยู่ภายใต้การเพาะปลูกประมาณเก้าแสนไร่
ซึ่งถือประมาณ 9 % ของพื้นที่ทั้งหมด ประชากรปศุสัตว์
ประมาณ 5.9 แสน . ประมาณ 70% ของพื้นที่ทั้งหมดอยู่ในป่าทึบ เต็มรูปแบบของสหประชาชาติเพื่อความมั่งคั่ง .
หลักผลิตภัณฑ์ทางการเกษตร ข้าว ข้าวสาลี ข้าวบาร์เลย์ ข้าวโพด และมันฝรั่ง buckwheat , .สำหรับทรัพยากรแร่
, เงินฝาก Dolomite หินปูน , ทองแดง , ตะกั่ว , ยิปซั่ม , ถ่านหินและไพไรตปัจจุบันถูก
สํารวจ และสังเกตได้ว่า พวกเขามีอยู่ในปริมาณมาก .
1.5 ก่อนการมาถึงของแผนพัฒนาในภูฏาน เศรษฐกิจของประเทศมีลักษณะ
ระดับรุนแรงของแยก สิ่งอำนวยความสะดวกโครงสร้างพื้นฐานถูกเด่นโดยการขาดงาน วิธีการที่ทันสมัยของ
การสื่อสารก็ขาด ไม่มีซึ่งทำด้วยโลหะ ถนน ไม่มีรถยนต์ ไม่มี
ไฟฟ้า ไม่มีไปรษณีย์หรือ Tele การสื่อสารเชื่อมต่อระบบประเทศกับโลกภายนอก

ยกเว้นกระเป๋าไม่กี่ที่นี่และมีพื้นที่ทั้งหมดในภูฏานมีพอเพียงใน foodgrains ,