The Arts and Crafts movement was an

The Arts and Crafts movement was an international movement in the decorative and fine arts that began in Britain and flourished in Europe and North America between 1880 and 1910, emerging in Japan in the 1920s. It stood for traditional craftsmanship using simple forms, and often used medieval, romantic, or folk styles of decoration. It advocated economic and social reform and was essentially anti-industrial. It had a strong influence on the arts in Europe until it was displaced by Modernism in the 1930s, and its influence continued among craft makers, designers, and town planners long afterwards.

The term was first used by T. J. Cobden-Sanderson at a meeting of the Arts and Crafts Exhibition Society in 1887, although the principles and style on which it was based had been developing in England for at least twenty years. It was inspired by the ideas of architect Augustus Pugin (1812–1852), writer John Ruskin (1819–1900), and artist William Morris (1834–1896).

The movement developed earliest and most fully in the British Isles, and spread across the British Empire and to the rest of Europe and North America. It was largely a reaction against the perceived impoverished state of the decorative arts at the time and the conditions in which they were produced.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การเคลื่อนไหวศิลปะและหัตถกรรมเป็นการเคลื่อนไหวที่ต่างประเทศในการตกแต่งและศิลปะที่รุ่งเรืองในยุโรปและอเมริกาเหนือระหว่าง 1880-1910 เกิดใหม่ในญี่ปุ่นในปี 1920 และเริ่มในสหราชอาณาจักร มันยืนที่ฝีมือแบบดั้งเดิมที่ใช้ง่าย และมักจะใช้รูปแบบยุคกลาง โรแมนติก หรือพื้นบ้านของตกแต่ง มันสนับสนุนการปฏิรูปเศรษฐกิจ และสังคม และหลักป้องกันอุตสาหกรรม มันมีอิทธิพลจากศิลปะในยุโรปจนมีการพลัดถิ่นจากสมัยในช่วงทศวรรษ 1930 และอิทธิพลต่องานฝีมือ ออกแบบ และเมืองวางแผนนานหลังจากนั้นระยะเวลาใช้เป็นครั้งแรกโดย J. T. Cobden-Sanderson ที่ประชุมของสมาคมนิทรรศการศิลปะและงานฝีมือในปี 1887 แม้ว่าหลักการและรูปแบบที่เป็นพื้นฐานได้รับการพัฒนาในอังกฤษอย่างน้อยยี่สิบปี มันมาจากความคิดของสถาปนิก Augustus Pugin (1812 – 1852), John Ruskin (1819 – 1900), นักเขียน และศิลปินวิลเลียมมอร์ริส (1834 – 1896)การเคลื่อนไหวพัฒนาเร็วที่สุด และเต็มที่มากที่สุด ในเกาะอังกฤษ และแพร่กระจาย ทั่วจักรวรรดิอังกฤษ และส่วน ที่เหลือของยุโรปและอเมริกาเหนือ ส่วนใหญ่เป็นปฏิกิริยากับรัฐของศิลปะการตกแต่งยากรับรู้ในเวลาและเงื่อนไขซึ่งผลิตได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ศิลปะและหัตถกรรมการเคลื่อนไหวการเคลื่อนไหวระหว่างประเทศในศิลปะการตกแต่งและปรับที่เริ่มขึ้นในสหราชอาณาจักรและเจริญรุ่งเรืองในยุโรปและอเมริกาเหนือระหว่าง 1880 และ 1910 ที่เกิดขึ้นใหม่ในประเทศญี่ปุ่นในปี ค.ศ. 1920 มันยืนฝีมือแบบดั้งเดิมโดยใช้รูปแบบที่เรียบง่ายและมักจะนำมาใช้ในยุคโรแมนติกหรือรูปแบบพื้นบ้านของการตกแต่ง มันสนับสนุนการปฏิรูปทางเศรษฐกิจและสังคมและที่สำคัญก็คือการต่อต้านอุตสาหกรรม มันมีอิทธิพลต่อศิลปะในยุโรปจนกระทั่งมันถูกแทนที่ด้วยสมัยในช่วงทศวรรษที่ 1930 และอิทธิพลที่มีอย่างต่อเนื่องในหมู่ผู้ผลิตงานฝีมือนักออกแบบและนักวางแผนเมืองนานหลังจากนั้น.

คำที่ใช้ครั้งแรกโดย TJ Cobden-Sanderson ในที่ประชุมของ ศิลปะและสังคมนิทรรศการหัตถกรรมในปี 1887 แม้ว่าหลักการและรูปแบบที่มันเป็นไปตามที่ได้รับการพัฒนาในประเทศอังกฤษเป็นเวลาอย่างน้อยยี่สิบปี มันเป็นแรงบันดาลใจจากความคิดของสถาปนิกออกัสตัจิน (1812-1852) นักเขียนจอห์นรัสกิน (1819-1900) และศิลปินวิลเลียมมอร์ริส (1834-1896).

การเคลื่อนไหวเร็วและได้รับการพัฒนาอย่างเต็มที่มากที่สุดในเกาะอังกฤษและแผ่กระจายไปทั่ว จักรวรรดิอังกฤษและส่วนที่เหลือของทวีปยุโรปและทวีปอเมริกา มันเป็นส่วนใหญ่ปฏิกิริยาต่อต้านรัฐยากจนการรับรู้ของศิลปะการตกแต่งในเวลาและเงื่อนไขที่พวกเขากำลังผลิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ศิลปะและการเคลื่อนไหวเป็นขบวนการระหว่างประเทศในการตกแต่งและศิลปะที่เริ่มขึ้นในอังกฤษ และเจริญรุ่งเรืองในยุโรปและอเมริกาเหนือในช่วงปี 1880 และ 1910 ที่เกิดขึ้นใหม่ในญี่ปุ่นในช่วงปี ค.ศ. 1920 มันยืนสำหรับงานฝีมือแบบดั้งเดิมโดยใช้รูปแบบง่าย ๆและมักจะใช้ในยุคกลาง โรแมนติก หรือพื้นบ้าน รูปแบบของการตกแต่ง มันสนับสนุนการปฏิรูปเศรษฐกิจและสังคม และเป็นป้องกันอุตสาหกรรม มันมีอิทธิพลที่แข็งแกร่งในศิลปะในยุโรปจนกระทั่งถูกแทนที่ด้วยสมัยในช่วงทศวรรษที่ 1930 และอิทธิพลที่มีต่อในหมู่ผู้ผลิตงานฝีมือ , นักออกแบบและนักวางแผนเมืองนานหลังจากนั้นคำที่ถูกใช้ครั้งแรกโดย เจ. Cobden แซนเดอร์สัน ในที่ประชุมของสมาคมศิลปะและนิทรรศการศิลปะใน 1887 ถึงแม้ว่าหลักการและสไตล์ซึ่งมันขึ้นอยู่กับได้รับการพัฒนาในอังกฤษอย่างน้อยยี่สิบปี มันเป็นแรงบันดาลใจจากความคิดของสถาปนิกออกัสตัสพิวจิน ( 2355 ) 1852 ) , นักเขียนจอห์นรัสกิน ( 1819 – 1900 ) และศิลปินวิลเลียมมอร์ริส ( 1834 – 1896 )เคลื่อนไหวเร็วและพัฒนาอย่างเต็มที่ที่สุดในเกาะอังกฤษ และกระจายทั่วจักรวรรดิอังกฤษ และส่วนที่เหลือของยุโรปและอเมริกาเหนือ มันลดปฏิกิริยาต่อต้านการยากจนรัฐของศิลปะการตกแต่งในเวลา และเงื่อนไขที่พวกเขาผลิต