Establishing indicators for sustain

Establishing indicators for sustainable agriculture measurement
are a combination of many ideas and interests of different stakeholders
(policy makers at the national or local levels, local people, community-based
organizations, the private sectors, government and non-government
organizations, scholars and experts, interest group, etc.) having different
views as to the priority of indicators. Many stakeholders have developed
different indicators that can fi nally be considered as a part of a more
comprehensive set of indicators for sustainable agriculture. Many researchers
have defi ned indicators of agricultural sustainability and some of them
are reviewed for this research work: Barbier (1987) put forward biological
productivity, enhancement of equity, genetic diversity, participation and
social justice as indicators for economic development of sustainability in
the nature to be relevant for the Third World. For example, in a rural setting,
increase in productivity of agro-ecosystem and its equal distribution
among people are considered as sustainable. Simon (1989) defi ned certain
performance indicators of agro-ecological systems based on his review of
sustainability and considered sustainability as the central focus for linking of
the physical environment to human activity of local in nature and further
to a political economy in wider sense. According to him an effective and
tenure system can refl ect social equity.
Brklacich et al. (1991) introduced certain indicators in assessing
sustainable food production system. They emphasized on the perspectives
of environmental accounting and carrying capacity. Environmental
accounting refers to agricultural productions’ biophysical limits, and
carrying capacity represents the supported maximum population level on a
continued basis. Viability of production and sustained yield’s perspectives
were drawn upon resources’ economic views, which basically refer
to output levels that are maintained on a continuous basis and also

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กำหนดตัวบ่งชี้สำหรับประเมินการเกษตรแบบยั่งยืนมีหลายหลายความคิดและความสนใจของเสียแตกต่างกัน(ผู้กำหนดนโยบายในประเทศ หรือท้องถิ่นระดับ ประชาชน ชุมชนองค์กร ภาคเอกชน รัฐบาล และเอกชน องค์กร นักวิชาการ และผู้เชี่ยว ชาญ ประโยชน์กลุ่ม ฯลฯ) มีแตกต่างกันมุมมองตามลำดับความสำคัญของตัวบ่งชี้ มีพัฒนาเสียมากตัวบ่งชี้ต่าง ๆ ที่สามารถ nally ไร้สายถือเป็นส่วนหนึ่งของมากขึ้นชุดครอบคลุมของตัวชี้วัดเพื่อการเกษตรอย่างยั่งยืน นักวิจัยมากมายมี defi โดยตัวชี้วัดความยั่งยืนทางการเกษตรและบางส่วนของพวกเขาตรวจสอบในงานวิจัยนี้: Barbier (1987) ย้ายไปข้างหน้าทางชีวภาพผลผลิต เพิ่มประสิทธิภาพของหุ้น ความหลากหลายทางพันธุกรรม การมีส่วนร่วม และความยุติธรรมทางสังคมเป็นตัวบ่งชี้สำหรับการพัฒนาเศรษฐกิจอย่างยั่งยืนในธรรมชาติจะเกี่ยวข้องกับโลกที่สาม ตัวอย่าง ในชนบทเพิ่มประสิทธิภาพของระบบนิเวศเกษตรและกระจายเท่านั้นคนจะพิจารณาได้อย่างยั่งยืน Defi Simon (1989) โดยเฉพาะตัวบ่งชี้ประสิทธิภาพของระบบเกษตรระบบนิเวศตามเขาทบทวนความยั่งยืนและความยั่งยืนเป็นเป็นโฟกัสกลางสำหรับการเชื่อมโยงของสภาพแวดล้อมทางกายภาพกิจกรรมมนุษย์ภายในธรรมชาติ และเพิ่มเติมเศรษฐกิจการเมืองในความรู้สึกกว้าง ตามเขามีประสิทธิภาพ และอายุงานระบบ refl ect ส่วนของสังคมได้ Brklacich และ al. (1991) แนะนำบางตัวบ่งชี้ในการประเมินระบบการผลิตอาหารอย่างยั่งยืน จะเน้นเกี่ยวกับมุมมองบัญชีสิ่งแวดล้อมและความจุ สิ่งแวดล้อมบัญชีหมายถึงการเกษตรผลิต biophysical จำกัด และความจุถึงระดับประชากรสนับสนุนสูงสุดในการพื้นฐานอย่างต่อเนื่อง ชีวิตของการผลิตและมุมมองของ sustained yieldถูกดึงตามของทรัพยากรเศรษฐกิจมุมมอง ซึ่งอ้างอิงโดยทั่วไประดับผลผลิตที่เก็บบนพื้นฐานอย่างต่อเนื่อง และยัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การสร้างตัวชี้วัดสำหรับการตรวจวัดการเกษตรแบบยั่งยืนที่มีการรวมกันของหลายความคิดและผลประโยชน์ของผู้มีส่วนได้เสียที่แตกต่างกัน(ผู้กำหนดนโยบายในระดับชาติหรือท้องถิ่นคนในท้องถิ่นชุมชนตามองค์กรภาคเอกชนภาครัฐและเอกชนองค์กรนักวิชาการและผู้เชี่ยวชาญกลุ่มที่น่าสนใจอื่น ๆ ) ที่แตกต่างกันมีมุมมองที่จะจัดลำดับความสำคัญของตัวชี้วัด ผู้มีส่วนได้เสียจำนวนมากได้มีการพัฒนาตัวชี้วัดที่แตกต่างกันที่สามารถไฟ Nally ถือได้ว่าเป็นส่วนหนึ่งของอีกชุดที่ครอบคลุมของตัวชี้วัดเพื่อการเกษตรที่ยั่งยืน นักวิจัยหลายคนมีตัวชี้วัดที่เน็ด Defi ของความยั่งยืนทางการเกษตรและบางส่วนของพวกเขาจะมีการทบทวนในการทำงานวิจัยในครั้งนี้: Barbier (1987) การประกวดราคาทางชีวภาพการผลิต, การเพิ่มประสิทธิภาพของผู้ถือหุ้นมีส่วนร่วมของความหลากหลายทางพันธุกรรมและความยุติธรรมทางสังคมเป็นตัวชี้วัดสำหรับการพัฒนาทางเศรษฐกิจของการพัฒนาอย่างยั่งยืนในธรรมชาติจะเกี่ยวข้องสำหรับประเทศโลกที่สาม ยกตัวอย่างเช่นในการตั้งค่าในชนบทเพิ่มขึ้นในการผลิตของระบบนิเวศเกษตรและการกระจายเท่ากับในหมู่คนที่ได้รับการพิจารณาเป็นอย่างยั่งยืน ไซมอน (1989) Defi เน็ดบางตัวชี้วัดประสิทธิภาพการทำงานของระบบนิเวศเกษตรขึ้นอยู่กับการทบทวนของการพัฒนาอย่างยั่งยืนและการพัฒนาอย่างยั่งยืนถือเป็นศูนย์กลางสำหรับการเชื่อมโยงของสภาพแวดล้อมทางกายภาพกิจกรรมของมนุษย์ของท้องถิ่นในธรรมชาติและต่อเศรษฐกิจการเมืองในความหมายที่กว้างขึ้น ตามเขาที่มีประสิทธิภาพและระบบสามารถดำรงตำแหน่ง refl ect ความเท่าเทียมทางสังคม. Brklacich et al, (1991) แนะนำตัวชี้วัดหนึ่งในการประเมินระบบการผลิตอาหารอย่างยั่งยืน พวกเขาเน้นมุมมองของการบัญชีสิ่งแวดล้อมและความสามารถในการดำเนินการ สิ่งแวดล้อมบัญชีหมายถึงผลผลิตภาคการเกษตรที่ 'ข้อ จำกัด ทางชีวภาพและความสามารถในการแสดงให้เห็นถึงการดำเนินการในระดับประชากรสูงสุดในการสนับสนุนอย่างต่อเนื่อง ศักยภาพของการผลิตและยั่งยืนมุมมองของผลผลิตถูกดึงเมื่อทรัพยากรมุมมองทางเศรษฐกิจซึ่งโดยทั่วไปหมายให้อยู่ในระดับการแสดงผลที่มีการบำรุงรักษาอย่างต่อเนื่องและ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การสร้างดัชนีสำหรับ
วัดเกษตรยั่งยืนมีการรวมกันของหลายความคิดและผลประโยชน์ของผู้มีส่วนได้เสียที่แตกต่างกัน
( นโยบายในระดับชาติ หรือระดับท้องถิ่น ท้องถิ่น ประชาชน องค์กรชุมชน
, เอกชน , ภาครัฐและเอกชน
องค์กร นักวิชาการ และผู้เชี่ยวชาญ กลุ่มสนใจ ฯลฯ ) มีมุมมองที่แตกต่างกัน
เป็นลําดับความสําคัญของตัวชี้วัดผู้มีส่วนได้ส่วนเสียจำนวนมากได้พัฒนา
ตัวบ่งชี้ต่าง ๆ ที่สามารถแนลลี่เป็นส่วนหนึ่งของมากกว่า
ชุดครอบคลุมของตัวชี้วัดเพื่อการเกษตรที่ยั่งยืน นักวิจัยหลาย
มีเดฟีเน็ดตัวความยั่งยืนทางการเกษตรและบางส่วนของพวกเขา
ดูสำหรับงานวิจัยนี้ : barbier ( 1987 ) ทำให้ผลผลิตทางชีวภาพ
ไปข้างหน้า , การเพิ่มทุน , ความหลากหลายทางพันธุกรรมการมีส่วนร่วมและ
ความยุติธรรมทางสังคมเป็นตัวบ่งชี้สำหรับการพัฒนาเศรษฐกิจใน
ธรรมชาติที่จะเกี่ยวข้องกับโลกที่สาม ยั่งยืน ตัวอย่างเช่นในการตั้งค่าชนบท
เพิ่มผลผลิตของระบบนิเวศเกษตรและเท่าเทียมกันกระจาย
ในหมู่ประชาชนถือว่าเป็นแบบยั่งยืน ไซมอน ( 1989 ) เดฟีเน็ดบางตัวบ่งชี้ประสิทธิภาพของระบบเกษตรนิเวศ

ตามความคิดเห็นของเขาความยั่งยืนและการพิจารณาความยั่งยืนเป็นศูนย์กลางการเชื่อมโยงของ
สภาพแวดล้อมทางกายภาพกับกิจกรรมของมนุษย์ในธรรมชาติและท้องถิ่นต่อไป
กับเศรษฐกิจการเมืองในความรู้สึกที่กว้างขึ้น ตามเขาที่มีประสิทธิภาพและระบบงานสามารถ refl ect

ส่วนสังคม brklacich et al . ( 1991 ) แนะนำบางตัวชี้วัดในการประเมิน
ระบบการผลิตอาหารที่ยั่งยืนพวกเขาเน้นมุมมอง
การบัญชีสิ่งแวดล้อมและแบกความจุ การบัญชีสิ่งแวดล้อม
หมายถึงการผลิตเกษตรกรรมวิทยาศาสตร์กายภาพชีวภาพ จำกัด และแสดงการสนับสนุน
แบกความจุสูงสุดของประชากรระดับบน
ต่อเนื่อง . ศักยภาพของการผลิตและการผลิตอย่างต่อเนื่องมุมมอง
วาดบนทรัพยากรทางเศรษฐกิจซึ่งโดยทั่วไปหมายถึง
มุมมองที่จะออกในระดับที่ดูแลบนพื้นฐานอย่างต่อเนื่อง และยัง