In a developing economy, the public

In a developing economy, the public sector allocation will vary according to type
of service and infrastructure needs ([3]). Public services which register relatively
higher average access rates and are less dependent on a pre-existing infrastructure
grid can be envisaged to follow a more balanced diffusion process and be largely
pro-poor even in the absence of outright pro-poor policies, except if public authorities
pursue anti-egalitarian strategies. This pattern can be illustrated by primary
schools, which do not require substantial infrastructure investment in remote districts.
When they require instead substantial infrastructure and severely fall short of
universal coverage, public utilities expand more easily in and around districts which
are already partly endowed with the needed infrastructure (unless equalisation of
service provision is striven for as an urgent priority). In the medium term, service
improvements may turn out to remain skewed in favour of the non-poor, even though
social policies are not openly biased against the poor: maximising local service access
is less costly when delivery expansion is close to pre-existing infrastructure, where
residents exercise pressure for adequate service coverage and quality. Healthcare is
likely to follow this second pattern, with sparsely populated, poor districts often
benefiting marginally from public investment. For some public services, costly coping
mechanisms (e.g., water from trucks supplementing piped water supply; Walker
et al. [37]) are often the only option for many residents in areas with poor infrastructural
coverage. This typically concerns basic services such as telephone, water
and electricity, and is regarded by some authors as evidence against the rationale for
low user charges. In this view, rationing of excess demand might restrict subsidised
services to richer households, and can be redressed by adopting high user charges
coupled with discriminatory pricing (Thobani [33]; among counterarguments in recent
years, see Fredriksen [19]).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในการพัฒนาเศรษฐกิจ การปันส่วนภาครัฐจะแตกต่างกันตามชนิดของบริการและโครงสร้างความต้องการ ([3]) บริการสาธารณะที่ลงทะเบียนค่อนข้างสูงขึ้นเฉลี่ยอัตราการเข้าถึง และน้อยขึ้นอยู่กับโครงสร้างพื้นฐานที่มีอยู่ก่อนกับตารางสามารถน้าไปทำตามกระบวนการกระจายสมดุลยิ่งขึ้น และเป็นส่วนใหญ่จนมืออาชีพในการขาดนโยบายทันทีอาชีพยากจน ยกเว้นถ้ารัฐดำเนินกลยุทธ์ป้องกัน egalitarian รูปแบบนี้สามารถแสดงได้ โดยหลักโรงเรียน ที่ไม่ต้องลงทุนโครงสร้างพื้นฐานที่สำคัญในระยะไกลเมื่อพวกเขาต้องใช้แทนโครงสร้างพื้นฐานที่สำคัญ และรุนแรงตกกะร่องกะแร่งครอบคลุมสากล สาธารณูปโภคขยายเพิ่มเติมย่านซึ่งง่ายใน และใกล้เคียงแล้วบางส่วนต่าง มีโครงสร้างพื้นฐานจำเป็น (เว้นแต่ปรับความสมดุลของบริการเป็น striven สำหรับเป็นมีความสำคัญเร่งด่วน) ในระยะปานกลาง บริการการปรับปรุงอาจเปิดออกไปยังคงเบ้แก่ไม่ใช่คนจน แม้ว่านโยบายทางสังคมอย่างเปิดเผยลำเอียงกับคนจน: เพิ่มการเข้าถึงบริการในท้องถิ่นไม่น้อยกว่าค่าใช้จ่ายเมื่อส่งขยายเป็นโครงสร้างพื้นฐานที่มีอยู่ก่อน ที่ประชาชนออกกำลังกายความดันเพียงพอที่ให้บริการและคุณภาพ เป็นน่าจะทำตามรูปแบบที่สองนี้ กับประชากร เขตมักไม่ดีรับประโยชน์เล็กน้อยจากการลงทุนสาธารณะ บริการสาธารณะบางอย่าง รับมือค่าใช้จ่ายกลไก (เช่น น้ำจากรถบรรทุกเสริมท่อน้ำ วอล์คเกอร์et al. [37]) มักตัวเท่านั้นสำหรับผู้อาศัยในพื้นที่ ด้วยจนโครงครอบคลุม นี้มักจะเกี่ยวข้องกับการบริการพื้นฐานเช่นโทรศัพท์ น้ำไฟฟ้า และถือเป็นหลักฐานกับเหตุผลสำหรับ โดยผู้เขียนบางคนค่าใช้จ่ายต่ำผู้ ในมุมมองนี้ ปันส่วนของอุปสงค์ส่วนเกินอาจจำกัดการอุดหนุนบริการไปยังครัวเรือนยิ่งขึ้น และสามารถชดใช้ โดยการนำค่าใช้จ่ายสูงของผู้ใช้ควบคู่ไปกับราคาก่อ (Thobani [33]; ใน หมู่ counterarguments ในปี ดู Fredriksen [19])

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในการพัฒนาเศรษฐกิจและการจัดสรรภาครัฐจะแตกต่างกันไปตามประเภท
ของการบริการและโครงสร้างพื้นฐานของความต้องการ ([3]) บริการสาธารณะที่ลงทะเบียนค่อนข้าง
อัตราการเข้าถึงเฉลี่ยที่สูงขึ้นและมีน้อยขึ้นอยู่กับที่มีอยู่ก่อนโครงสร้างพื้นฐานของ
ตารางสามารถวาดภาพที่จะปฏิบัติตามขั้นตอนการกระจายความสมดุลมากขึ้นและส่วนใหญ่
คนจนแม้กระทั่งในกรณีที่ไม่มีนโยบายทันทีคนจนยกเว้นถ้าประชาชน เจ้าหน้าที่
ไล่ตามกลยุทธ์การป้องกันคุ้ม รูปแบบนี้สามารถแสดงโดยหลัก
โรงเรียนซึ่งไม่จำเป็นต้องลงทุนโครงสร้างพื้นฐานที่สำคัญในเขตที่ห่างไกล.
เมื่อพวกเขาจำเป็นต้องมีโครงสร้างพื้นฐานที่สำคัญแทนอย่างรุนแรงและขาด
หลักประกันสุขภาพถ้วนสาธารณูปโภคขยายได้ง่ายขึ้นในและรอบ ๆ เขตซึ่ง
มีอยู่แล้วกอปรส่วนหนึ่งด้วย โครงสร้างพื้นฐานที่จำเป็น (ยกเว้นกรณีที่เท่าเทียมกันของ
การให้บริการจะฝ่าฟันเป็นลำดับความสำคัญเร่งด่วน) ในระยะกลาง, บริการ
การปรับปรุงจะเปิดออกจะยังคงเอียงในความโปรดปรานของที่ไม่ยากจนแม้ว่า
นโยบายทางสังคมไม่ได้ลำเอียงอย่างเปิดเผยกับคนยากจน: การเพิ่มท้องถิ่นเข้าถึงบริการ
เป็นค่าใช้จ่ายน้อยลงเมื่อการขยายตัวของการส่งมอบอยู่ใกล้กับที่มีอยู่ก่อนโครงสร้างพื้นฐาน ที่
อาศัยอยู่ในการออกกำลังกายความดันสำหรับพื้นที่ให้บริการอย่างเพียงพอและมีคุณภาพ สุขภาพเป็น
แนวโน้มที่จะเป็นไปตามรูปแบบที่สองนี้มีประชากรเบาบางเขตที่ยากจนมักจะ
ได้รับประโยชน์เล็กน้อยจากการลงทุนภาครัฐ สำหรับการบริการสาธารณะบางส่วนค่าใช้จ่ายในการเผชิญปัญหา
กลไก (เช่นน้ำจากรถบรรทุกเสริมประปาน้ำประปา; วอล์คเกอร์
, et al [37].) มักจะเป็นตัวเลือกสำหรับชาวบ้านจำนวนมากในพื้นที่ที่มีโครงสร้างพื้นฐานที่ยากจน
ความคุ้มครอง นี้มักจะเกี่ยวข้องกับการบริการขั้นพื้นฐานเช่นโทรศัพท์, น้ำ
และไฟฟ้าและการยกย่องจากนักเขียนบางคนเป็นหลักฐานกับเหตุผลสำหรับ
ค่าใช้จ่ายของผู้ใช้ในระดับต่ำ ในมุมมองนี้ปันส่วนของความต้องการส่วนเกินอาจ จำกัด การอุดหนุน
การบริการให้กับผู้ประกอบการที่ดียิ่งขึ้นและสามารถนำมาตกแต่งโดยการนำค่าใช้จ่ายของผู้ใช้สูง
ควบคู่ไปกับการกำหนดราคาการเลือกปฏิบัติ (Thobani [33] ในหมู่ counterarguments ในเร็ว ๆ
ปีที่ผ่านมาเห็น Fredriksen [19])