Soft candlelight shone through intr

Soft candlelight shone through intricately made paper lanterns and illuminated the area. Amidst the green grass and fragrant flowers sat two men facing each other, an arrangement of refined dishes placed between them.

Tang Feng barely spoke; his head was lowered and he was slowly savoring the taste of the food. The few times he did lift his head, instead of looking at the handsome Charles sitting across from him, he turned in the direction of the man-made lake. A few white swans were gathered at the shore, angling their necks to peck at the tender leaves on the trees scattered about.

“Tang! When you’re eating with me don’t go looking at stupid birds! Or are you implying that I’m not as attractive as those stupid birds in your eyes?” Charles suddenly exclaimed, revealing his dissatisfaction.

Tang Feng slowly withdrew his eyes from the lake. Instead of looking at Charles, he lowered his head again to take a sip of soup with his silver spoon. “Charles, if you want to be jealous of a few stupid birds, then I don’t mind.”

“Jealous? Hahaha! My dear Tang, you must be joking. It’s only polite to maintain eye contact with the person you’re having dinner with. This doesn’t have anything to do with jealousy.” Charles discovered that he suddenly had an appetite for swan meat.

“All right, I must be feeling too self-important today.” Tang Feng shrugged nonchalantly. He put down his spoon and picked up a glass of juice and turned to sit sideways to face the lake directly. He closed his eyes, pleasure apparent on his face. The breeze, soft and gentle like a mother’s hand, lightly brushed over his face.

Tang Feng had never met his biological mother. He also didn’t know why his parents had left him at the orphanage, but he thought that they most likely had their reasons and did not have a choice on the decision. He had always thought this way.

“Do you know? I’ve always been proud of myself and confident in my abilities.” Tang Feng smiled and leaned into the chair while crossing his legs. He looked at ease yet elegant.

Charles contemplated the other man’s delicate side profile that was as sharp as cut gems. He nodded and responded, “I can see that, but you deserve to act like this. After all, how can the man that I, Charles, took a liking to, not be as outstanding as you are?”

Charles’ words sounded like he was praising himself. Tang Feng’s lips twitched, his eyes falling once again on the swans that were now in the water. “Charles, you’re an arrogant pervert.”

“I have the wealth to be arrogant and being a pervert is just my nature. Just admit it my dear Tang, in truth, you actually like my type of pervert. You seem relaxed and at ease on the surface, but you can be overly serious at times. During those moments, you don’t seem like you’re twenty, but a senior citizen of forty years.” Charles lowered his voice and said quietly beside Tang Feng’s ear, “Only a pervert like me would be excited by something like that. Going back to something I’ve already mentioned, I think we make an extraordinary match.”

Tang Feng chuckled and titled his head to glance at Charles. He narrowed his eyes and spoke as if merely joking, “How do you know I’m not a forty-year-old senior citizen? Look, the past Tang Feng is completely different from the current me. That’s because he’d moved on when he fell into the ocean.”

“Haha, then what are you supposed to be right now? A deep-sea monster?” Charles burst into laughter.

Tang Feng nodded and replied, “Yup, that’s right. I’m a deep-sea monster that has taken over this man’s body to live in the human world. That’s why it’s best if you don’t get any closer to me, or I’ll suck all the vitality out of you. Moreover, I’m not actually forty, but four hundred years old. I was originally an old and ugly sea monster. Icky green moss covered my skin and I dripped slime everywhere.”

While speaking, Tang Feng morphed his expression into a sinister one. As an unparalleled actor, his acting skills were truly extraordinary. As his expression and the mood about him became increasingly wicked, it seemed like he really had been taken over by a monster. At that moment, he appeared very different from his normal indifferent self.

Charles was somewhat stunned at the sight. Just a moment before, Tang Feng had been relaxed and self-assured. However, in a split second, he had turned into an imposing, sinister man. But why did Charles find Tang Feng utterly handsome instead of being afraid or finding the act ridiculous?

“Today… I saw another side of you.” Charles furrowed his brows, looking a bit dejected. The man opposite of him had already returned to his normal state, holding a wine glass in his hand and appearing relaxed and comfortable.

“I feel utterly terrible right now!” Charles exclaimed and slapped himself on the leg.

“Remember to not select me for the next date.” Tang Feng nodded. He didn’t believe that the load of nonsense he had just told Charles would hold the man off. Of course, it would be best i

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อ่อนแสงเทียนส่องผ่านประณีตทำโคมกระดาษและ และพื้นที่ ท่ามกลางสนามหญ้าสีเขียวและหอมนั่งสองคนหันหน้าเข้าหากัน การจัดจานประณีตอยู่ระหว่างพวกเขาฮถังแทบไม่ได้พูด ศีรษะของเขาถูกลดลง และเขาได้ลิ้มรสรสชาติของอาหารอย่างช้า ๆ ไม่กี่ครั้งเขาไม่ยกศีรษะ แทนที่จะมองที่ชาร์ลส์หล่อที่นั่งตรงข้ามเขา เขาหันในทิศทางของมนุษย์ ซ่อนตัวอย่างขาวกี่ถูกรวบรวมที่ฝั่ง ปรับมุมคอนทราสต์ของคอจิกซื้อใบบนต้นที่เกลื่อนกลาด"ถัง เมื่อคุณรับประทานกับฉัน ไม่ไปดูนกโง่ หรือคุณกล่าวคืออยู่อาจว่า ฉันไม่สนใจเหล่านกโง่ในสายตาของคุณ" ชาร์ลส์ก็ exclaimed เผยให้เห็นความไม่พอใจของเขาถังฮออกดวงตาของเขาจากทะเลสาบอย่างช้า ๆ แทนที่จะมองที่ชาร์ลส์ เขาลดลงศีรษะของเขาอีกครั้งเพื่อนำของซุปช้อนเงินของเขา "ชาร์ลส์ ถ้าคุณต้องการที่จะอิจฉานกโง่กี่ แล้วฉันไม่ใส่ใจ""อิจฉา Hahaha ถังที่รักของฉัน คุณต้องล้อเล่น เฉพาะสุภาพเพื่อรักษาตากับคนที่คุณมีมื้อได้ นี้ไม่มีอะไรที่จะทำ ด้วยฝีมือ" ชาร์ลส์พบว่า เขาก็มีความอยากเนื้อหงส์"สิ่งที่ถูกต้อง ฉันต้องรู้สึกอย่างบ้าบิ่นเกินไปวันนี้" ถังฮ shrugged อย่างเมินเฉย เขาวางลงช้อนเขา และหยิบแก้วน้ำ และหันไปนั่งข้างหน้าทะเลสาบโดยตรง เขาปิดตาของเขา ความชัดเจนบนใบหน้าของเขา เบา ๆ นุ่มนวล และอ่อนโยนเช่นมือของแม่ สายลม แปรงบนใบหน้าของเขาถังฮไม่เคยได้พบมารดาของเขา ยังไม่ทราบเหตุผลพ่อมีเหลือเขาที่มูลนิธิสงเคราะห์เด็ก แต่เขาคิดว่า พวกเขาอาจมีเหตุผลของตน และไม่มีทางเลือกในการตัดสินใจ เขามีความคิดแบบนี้เสมอ"คุณรู้หรือไม่ ฉันมาตลอดความภาคภูมิใจในตนเอง และมั่นใจในความสามารถของฉัน" ถังฮยิ้ม และวางกระจกในเก้าอี้ขณะข้ามขาของเขา เขามองที่ง่ายแต่สง่างามชาร์ลส์ประสงค์โปรไฟล์ด้านที่ละเอียดอ่อนของมนุษย์ที่คมชัดตัดอัญมณี เขาพยักหน้า และ ตอบ "ฉันเห็นที่ แต่การทำเช่นนี้ ไรที่ผม ชาร์ลส์ เอาตาไป ไม่ดีคุณเป็นคน"ชาร์ลส์คำไพเราะเช่นเขาได้ยกย่องตัวเอง ริมฝีปาก Tang ฮ twitched ตาตกอีกครั้งบนซ่อนตัวอย่างที่ตอนนี้อยู่ในน้ำ "ชาร์ลส์ ได้ทางที่ผิดหยิ่ง""มีความมั่งคั่งจะหยิ่ง และเป็นทางที่ผิดเป็นเพียงธรรมชาติของฉัน เพียงแค่ยอมรับมันแทงฉันรัก จริง จริงใจของฉันชนิดของทางที่ผิด คุณรู้สึกผ่อนคลาย และสบายใจบนพื้นผิว แต่คุณสามารถจริงจังมากเกินไปในบางครั้ง ในระหว่างช่วงเวลา คุณไม่เหมือนคุณ-20 แต่อายุสี่สิบปี" ชาร์ลส์ลดเสียงของเขา และกล่าวว่า เงียบ ๆ ข้างหู Tang ฮ "เท่านั้นเป็นทางที่ผิดเช่นฉันจะได้ตื่นเต้นบางอย่างเช่นนั้น กลับไปยังสิ่งที่ฉันได้กล่าวแล้ว ผมคิดเราทำให้การแข่งขันพิเศษฮถังเบา ๆ และชื่อว่าศีรษะของเขาการดูชาร์ลส์ เขาประชากรตาของเขาและพูดว่าเพียงการล้อเล่น "คุณ รู้ได้อย่างไรฉันไม่ได้เป็นพลเมืองอาวุโส 40 ปี ดู ฮถังจะแตกต่างจากปัจจุบันผ่านมาฉัน ที่เป็น เพราะเขาได้ย้ายบนเมื่อเขาตกลงไปในมหาสมุทร""ฮาฮา แล้วอะไรคุณควรจะอยู่หรือไม่ น้ำลึกมอนสเตอร์" ชาร์ลส์ออกมาเป็นเสียงหัวเราะถังฮพยักหน้า และตอบ ว่า "Yup ที่เหมาะสม ผมสัตว์ประหลาดในทะเลลึกที่ใช้ร่างกายของมนุษย์นี้จะอาศัยอยู่ในโลกมนุษย์ จึงเป็นที่ดีที่สุดถ้าคุณไม่ได้รับการใกล้ชิดกับฉัน หรือฉันจะดูดพลังจากคุณ นอกจากนี้ ฉันไม่สี่สิบจริง แต่สี่ร้อยปี ผมเดิมเป็นสัตว์ทะเลที่เก่าแก่ และน่าเกลียด Icky ตะไคร่สีเขียวปกคลุมผิวของฉัน และฉันหยดน้ำเมือกทุกที่"While speaking, Tang Feng morphed his expression into a sinister one. As an unparalleled actor, his acting skills were truly extraordinary. As his expression and the mood about him became increasingly wicked, it seemed like he really had been taken over by a monster. At that moment, he appeared very different from his normal indifferent self.Charles was somewhat stunned at the sight. Just a moment before, Tang Feng had been relaxed and self-assured. However, in a split second, he had turned into an imposing, sinister man. But why did Charles find Tang Feng utterly handsome instead of being afraid or finding the act ridiculous?“Today… I saw another side of you.” Charles furrowed his brows, looking a bit dejected. The man opposite of him had already returned to his normal state, holding a wine glass in his hand and appearing relaxed and comfortable.“I feel utterly terrible right now!” Charles exclaimed and slapped himself on the leg.“Remember to not select me for the next date.” Tang Feng nodded. He didn’t believe that the load of nonsense he had just told Charles would hold the man off. Of course, it would be best i

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แสงเทียนส่องผ่านซอฟท์ทำประณีตโคมไฟกระดาษและสว่างพื้นที่ ท่ามกลางสีเขียวหญ้าและดอกมีกลิ่นหอมผู้ชายสองคนนั่งหันหน้าไปทางอื่น ๆ , การจัดเรียงของอาหารที่ได้จากการกลั่นอยู่ระหว่างพวกเขา. Tang ฮแทบจะไม่พูด; ศีรษะของเขาถูกลดระดับลงและเขาก็ค่อย ๆ savoring รสชาติของอาหาร ไม่กี่ครั้งเขาไม่ยกศีรษะของเขาแทนที่จะมองที่หล่อชาร์ลส์นั่งอยู่ตรงข้ามจากเขาเขาหันไปในทิศทางของทะเลสาบที่มนุษย์สร้างขึ้น หงส์ขาวสองสามคนรวมตัวกันที่ฝั่งตกปลาคอของพวกเขาที่จะโขกสับซื้อใบบนต้นไม้เกลื่อนกลาด. "ฉุน! เมื่อคุณกำลังรับประทานอาหารกับฉันไม่ได้ไปดูที่นกโง่! หรือคุณหมายความว่าฉันไม่ได้เป็นที่น่าสนใจเหล่านั้นนกโง่ในสายตาของคุณ? "ชาร์ลส์จู่ ๆ ก็อุทานออกมาเผยให้เห็นความไม่พอใจของเขา. Tang ฮช้าถอนตัวออกดวงตาของเขาจากทะเลสาบ แทนที่จะมองที่ชาร์ลส์เขาลดลงหัวของเขาอีกครั้งเพื่อจิบน้ำซุปด้วยช้อนเงินของเขา "ชาร์ลส์ถ้าคุณต้องการที่จะเป็นที่อิจฉาของนกโง่ไม่กี่แล้วฉันไม่คิด." "หึง? ฮ่า ๆ ๆ ๆ ! รักถังของฉันคุณจะต้องล้อเล่น มันสุภาพเดียวที่จะรักษาสายตากับคนที่คุณกำลังรับประทานอาหารค่ำกับ นี้ไม่ได้มีอะไรจะทำอย่างไรกับความหึงหวง. "ชาร์ลส์พบว่าเขาก็มีความอยากอาหารสำหรับเนื้อหงส์. " ทั้งหมดขวาฉันจะต้องได้รับความรู้สึกมากเกินไปด้วยตนเองที่สำคัญวันนี้. "Tang ฮยักไหล่อย่างเมินเฉย เขาใส่ลงช้อนของเขาและหยิบแก้วน้ำผลไม้และหันไปนั่งด้านข้างที่จะเผชิญกับทะเลสาบโดยตรง เขาปิดตาของเขามีความสุขที่เห็นได้ชัดบนใบหน้าของเขา สายลมอ่อนนุ่มและอ่อนโยนเหมือนมือของแม่แปรงเบา ๆ ให้ทั่วใบหน้าของเขา. Tang ฮไม่เคยพบแม่แท้ๆของเขา นอกจากนี้เขายังไม่ทราบว่าทำไมพ่อแม่ของเขาทิ้งเขาไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่เขาคิดว่าพวกเขามักมีเหตุผลของพวกเขาและไม่ได้มีทางเลือกในการตัดสินใจ เขามีความคิดแบบนี้เสมอ. "คุณรู้หรือไม่? ฉันได้รับเสมอภูมิใจในตัวเองและมีความมั่นใจในความสามารถของฉัน. "Tang ฮยิ้มและโน้มตัวลงไปในเก้าอี้ขณะที่ข้ามขาของเขา เขามองไปที่ความสะดวก แต่สง่างาม. ชาร์ลส์ไตร่ตรองรายละเอียดด้านข้างคนอื่น ๆ ที่ละเอียดอ่อนที่เป็นคมเป็นอัญมณีตัด เขาพยักหน้าและตอบว่า "ฉันจะเห็นว่า แต่คุณสมควรที่จะกระทำเช่นนี้ หลังจากที่ทุกวิธีสามารถคนที่ผมชาร์ลส์เอาความชื่นชอบที่จะไม่เป็นที่โดดเด่นเป็นคุณ? " คำพูดของชาร์ลส์ฟังเหมือนเขาได้รับการยกย่องตัวเอง ริมฝีปาก Tang ฮกระตุกตาของเขาลดลงอีกครั้งในหงส์ที่ตอนนี้อยู่ในน้ำ "ชาร์ลส์คุณเป็นโรคจิตหยิ่ง." "ผมมีความมั่งคั่งที่จะหยิ่งและเป็นในทางที่ผิดเป็นเพียงธรรมชาติของฉัน เพียงแค่ยอมรับมันรักรสในความเป็นจริงคุณชอบจริงชนิดของฉันของฉันในทางที่ผิด ดูเหมือนคุณผ่อนคลายและสบายใจบนพื้นผิว แต่คุณสามารถจะร้ายแรงมากเกินไปในบางครั้ง ในช่วงเวลาที่คุณดูเหมือนจะไม่เหมือนคุณยี่สิบ แต่พลเมืองอาวุโสสี่สิบปี. "ชาร์ลส์ลดลงเสียงของเขาและพูดเบา ๆ ข้างหูถังฮ" เฉพาะในทางที่ผิดเช่นฉันจะตื่นเต้นกับสิ่งที่ต้องการที่ จะกลับไปที่สิ่งที่ผมได้กล่าวแล้วผมคิดว่าเราจะทำให้การแข่งขันพิเศษ. " Tang ฮหัวเราะและบรรดาศักดิ์หัวของเขาไปอย่างรวดเร็วที่ชาร์ลส์ เขาหรี่ตาของเขาและพูดว่าถ้าแค่ล้อเล่น "คุณจะรู้ว่าฉันไม่ได้เป็นพลเมืองอาวุโสสี่สิบปี? ดูที่ผ่านมา Tang ฮสมบูรณ์แตกต่างจากฉันปัจจุบัน นั่นเป็นเพราะเขาต้องการย้ายไปเมื่อเขาล้มลงไปในมหาสมุทร. " " ฮ่า ๆ แล้วสิ่งที่คุณควรจะเป็นในตอนนี้? มอนสเตอร์ในทะเลลึก? "ชาร์ลส์ออกมาเป็นเสียงหัวเราะ. Tang ฮพยักหน้าและตอบว่า" ใช่ว่าเป็นสิทธิ ฉันมอนสเตอร์ในทะเลลึกที่ได้ดำเนินการไปทั่วร่างกายของผู้ชายคนนี้จะมีชีวิตอยู่ในโลกมนุษย์ นั่นเป็นเหตุผลที่จะดีที่สุดถ้าคุณไม่ได้รับการใด ๆ ที่ใกล้ชิดกับฉันหรือฉันจะดูดพลังทั้งหมดออกมาจากคุณ นอกจากนี้ฉันไม่จริงสี่สิบ แต่สี่ร้อยปี ผมเป็นคนเดิมเป็นสัตว์ทะเลที่เก่าแก่และน่าเกลียด มอสสีเขียวเหนอะปกคลุมผิวของฉันและฉันหยดเมือกทุกที่. " ในขณะที่พูดรสฮปรับเปลี่ยนการแสดงออกของเขาเป็นที่น่ากลัวอย่างใดอย่างหนึ่ง ในฐานะที่เป็นนักแสดงที่หาตัวจับยากทักษะการแสดงของเขาเป็นพิเศษอย่างแท้จริง การแสดงออกของเขาและอารมณ์เกี่ยวกับเขากลายเป็นคนชั่วร้ายมากขึ้นก็ลำบากเหมือนเขาจริงๆได้ถูกครอบงำโดยมอนสเตอร์ ในขณะที่เขาปรากฏตัวขึ้นมากแตกต่างจากตัวเองไม่แยแสเขาปกติ. ชาร์ลส์ค่อนข้างตะลึงที่เห็น รอสักครู่ก่อน Tang ฮได้รับการผ่อนคลายและความมั่นใจ อย่างไรก็ตามในแยกที่สองเขาได้กลายเป็นการจัดเก็บภาษีคนที่น่ากลัว แต่ทำไมชาร์ลส์พบถังฮหล่ออย่างเต็มที่แทนที่จะเป็นกลัวหรือหาการกระทำที่ไร้สาระ? "วันนี้ ... ผมเห็นด้านข้างของคุณอื่น." ชาร์ลส์ขมวดคิ้วของเขามองบิตไม่มีความสุข ตรงข้ามคนของเขากลับมาแล้วสภาพปกติของเขาถือแก้วไวน์ในมือของเขาและปรากฏผ่อนคลายและสะดวกสบาย. "ผมรู้สึกแย่อย่างเต็มที่ในขณะนี้!" ชาร์ลส์อุทานออกมาและตบหน้าตัวเองอยู่บนขา. "จำไม่เลือกฉัน สำหรับวันถัดไป. "Tang ฮพยักหน้า เขาไม่เชื่อว่าภาระของเรื่องไร้สาระเขามีเพียงแค่บอกว่าชาร์ลส์จะถือชายคนนั้นออก แน่นอนว่ามันจะเป็นผมที่ดีที่สุด