Origins in the 1940s[edit]See also:

Origins in the 1940s[edit]
See also: Hipster (1940s subculture) and Hip (slang)

Hot jazz artist Harry Gibson (at the piano), coiner of the word hipster in the 1940s
The term was coined during the jazz age, when "hip" emerged as an adjective to describe aficionados of the growing scene.[11] Although the adjective's exact origins are disputed, some say it was a derivative of "hop", a slang term for opium, while others believe it comes from the West African word hipi, meaning "to open one's eyes".[11] Another argument suggests the term derives from the practice of lying on one's hip while smoking opium.[17] The ultimate meaning of "hip", attested as early as 1902, is "aware" or "in the know". Conversely, the antonym unhip connotes those who are unaware of their surroundings, also including those who are opposed to hipness.


Zoot-suited hipsters in the 1940s
Nevertheless, "hip" eventually acquired the common English suffix -ster (as in spinster and gangster), and "hipster" entered the language.[11] The first dictionary to list the word is the short glossary "For Characters Who Don't Dig Jive Talk", which was included with Harry Gibson's 1944 album, Boogie Woogie In Blue. The entry for "hipsters" defined them as "characters who like hot jazz".[18] It was not a complete glossary of jive, however, as it included only jive expressions that were found in the lyrics to his songs.

The same year, Cab Calloway published The New Cab Calloway's Hepster's Dictionary of Jive, which had no listing for "hipster", and because there was also a 1939 edition of Calloway's Hepster's (an obvious play on "Webster's") Dictionary, it appears that "hepster" pre-dates "hipster". The term used in African-American culture was originally spelled "hep," as in Cab Calloway's famous song (Hep Hep) The Jumpin' Jive recorded on July 17, 1939. 'Hep' is also used in Mezz Mezzrow essential account of underground jazz culture Really the Blues (published in 1946).

Initially, hipsters were usually middle-class white youths seeking to emulate the lifestyle of the largely black jazz musicians they followed.[11] In The Jazz Scene (1959), author Eric Hobsbawm (originally writing under the pen name Francis Newton) described hipster language—i.e., "jive-talk or hipster-talk"—as "an argot or cant designed to set the group apart from outsiders". This group crucially includes white jazz musicians such as Benny Goodman, Al Cohn, Gerry Mulligan, Stan Getz, Mezz Mezzrow, Barney Kessel, Doc Pomus, Bing Crosby, Frank Sinatra, Chet Baker, Gene Krupa who ought to be counted as some of the true original hipsters as they were instrumental in turning the white world onto jazz and its underground culture in the 1930s and 1940s.

The subculture rapidly expanded, and after World War II, a burgeoning literary scene grew up around it.[11] Jack Kerouac described 1940s hipsters as "rising and roaming America, bumming and hitchhiking everywhere [as] characters of a special spirituality".[19] Toward the beginning of his poem Howl, Allen Ginsberg mentioned "angelheaded hipsters burning for the ancient heavenly connection to the starry dynamo in the machinery of night". In his essay "The White Negro", Norman Mailer characterized hipsters as American existentialists, living a life surrounded by death—annihilated by atomic war or strangled by social conformity—and electing instead to "divorce [themselves] from society, to exist without roots, to set out on that uncharted journey into the rebellious imperatives of the self".[11]

1990s to present[edit]
Hipsters are the friends who sneer when you cop to liking Coldplay. They're the people who wear t-shirts silk-screened with quotes from movies you've never heard of and the only ones in America who still think Pabst Blue Ribbon is a good beer. They sport cowboy hats and berets and think Kanye West stole their sunglasses. Everything about them is exactingly constructed to give off the vibe that they just don't care.

— Time, July 2009[11]
In early 2000, both The New York Times and Time Out New York ran profiles of Williamsburg, Brooklyn without using the term hipster. The Times referred to "bohemians"[20] and TONY to "arty East Village types".[21] By 2003, when The Hipster Handbook was published by Williamsburg resident Robert Lanham, the term had come into widespread use in relation to Williamsburg and similar neighborhoods. The Hipster Handbook described hipsters as young people with "mop-top haircuts, swinging retro pocketbooks, talking on cell phones, smoking European cigarettes... strutting in platform shoes with a biography of Che Guevara sticking out of their bags".[22] Lanham further describes hipsters: "You graduated from a liberal arts school whose football team hasn't won a game since the Reagan administration" and "you have one Republican friend who you always describe as being your 'one Republican friend.'"[11] One author dates the initial phase of the revival of the term from 1999 to 2003.[7]

A similar phenomenon occ

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กำเนิดในปี 1940 [แก้]ดู: ฮิปสเตอร์ (วัฒนธรรมย่อยปี 1940) และสะโพก (คำสแลง)ร้อน (ที่เปียโน), แจ๊สศิลปินกิบสันแฮร์รี่บัญญัติของฮิปสเตอร์ word ในปี 1940คำที่ถูกคิดขึ้นในช่วงยุคแจ๊ส เมื่อ "สะโพก" กลายเป็นคุณศัพท์เพื่ออธิบายผู้หลงใหลในฉากที่กำลังเติบโต [11] แม้ว่าคำคุณศัพท์ของที่แน่นอน มาจะมีข้อโต้แย้ง บางคนบอกว่า มันเป็นอนุพันธ์ของ "กระโดด" คำสแลงสำหรับฝิ่น ในขณะที่ผู้อื่นเชื่อว่า มาจาก hipi word แอฟริกาตะวันตก ความหมาย "เพื่อเปิดตา" [11 อาร์กิวเมนต์]แนะนำคำที่มาจากการปฏิบัติของการนอนอยู่บนสะโพกในขณะที่บุหรี่ฝิ่น [17] สุดยอดความหมายของ "ฮิป" ยึดเป็นช่วงต้นปี 1902 ได้ "ตระหนัก" หรือ "รู้" ในทางกลับกัน ตรงข้าม unhip connotes ผู้ที่ไม่รู้จักสภาพแวดล้อมของพวกเขา นอกจากนี้ยัง รวมถึงผู้ที่คัดค้าน hipnessกี๊ก Zoot เหมาะในปี 1940อย่างไรก็ตาม "ฮิป" ในที่สุดก็ได้มาต่อท้ายภาษาอังกฤษทั่วไป - ster (เหมือนใน spinster และนักเลง), และ "ฮิปสเตอร์" ป้อนภาษา [11]พจนานุกรมแรกจะแสดงรายการคำที่เป็นอภิธานศัพท์สั้น ๆ "สำหรับอักขระที่ไม่ขุด Jive พูดคุย" ที่มาพร้อมกับอัลบั้ม 1944 แฮร์รี่กิบสัน บูกี้ Woogie ในสีน้ำเงิน รายการสำหรับ "สีสัน" กำหนดพวกเขาเป็น "ตัวละครที่ชอบแจ๊สร้อน" [18] ก็ไม่สมบูรณ์อภิธานศัพท์ของ jive อย่างไรก็ตาม เป็นมันรวม เฉพาะพูดที่หลอกลวงนิพจน์ที่พบในเนื้อร้องเพลงของเขาปีเดียวกัน Cab Calloway Hepster ตัวใหม่ Cab Calloway ของพจนานุกรมของ Jive ซึ่งมีรายการสำหรับ "ฮิปสเตอร์" และ เพราะยังเป็นรุ่นปี 1939 ของ Calloway Hepster ของ (แบบเห็นได้ชัดเล่นบน "เว็บสเตอร์") พจนานุกรม ปรากฏว่า "hepster" วันก่อน "ฮิปสเตอร์" ไว้ คำที่ใช้ในวัฒนธรรมของชาวแอฟริกันอเมริกันถูกเดิมสะกด "ปไฟว์ ขณะที่ใน Cab Calloway มีชื่อเสียงเพลง Jive เดอะ Jumpin' (Hep ปไฟว์) บันทึกบน 17 กรกฎาคม 1939 'ปไฟว์' ยังใช้ใน Mezz Mezzrow บัญชีสำคัญของแจ๊สวัฒนธรรมใต้ดินจริง ๆ Blues (เผยแพร่ในปี 1946)เริ่มแรก กี๊กถูกเยาวชนสีขาวชั้นกลางมักจะพยายามเลียนแบบวิถีชีวิตของนักดนตรีแจ๊สสีดำส่วนใหญ่ที่พวกเขาตามหา [11] ในฉากแจ๊ส (1959), ผู้เขียน Eric Hobsbawm (เดิมเขียนใต้ชื่อปากกาฟรานซิสนิวตัน) อธิบายฮิปสเตอร์ language—i.e. "jive-สนทนา หรือพูด คุยแบบฮิปสเตอร์" — เป็น "argot หรือลาดเทเพื่อตั้งกลุ่มนอกเหนือจากบุคคลภายนอก" กลุ่มนี้ยังมีนักดนตรีแจ๊สขาว Benny Goodman อัล Cohn, Gerry มัลลิแกน สแตนเก็ตส์ Mezz Mezzrow, Kessel บาร์นีย์ Doc Pomus ครอ สบี้ Bing แฟรงก์ซินาตรา เชษฐ์ Baker ครู ปายีนที่ควรจะนับเป็นของเหล่าฮิปสเตอร์เดิมจริงเนื่องจากเป็นเครื่องมือในการเปิดโลกสู่แจ๊สและวัฒนธรรมใต้ดินขาวในช่วงทศวรรษ 1930 และปี 1940วัฒนธรรมย่อยที่ขยายตัวอย่างรวดเร็ว และหลังจากสงครามโลก ฉากวรรณกรรมแทร็กซูเติบโตรอบ ๆ [11] แจ็ค Kerouac อธิบายกี๊กปี 1940 เป็น "เพิ่มขึ้น และอเมริกา bumming และหนาวเย็นรอนแรมเป็นอักขระของจิตวิญญาณเป็นพิเศษทุกการใช้งานข้ามเขต" [19] ไปทางส่วนต้นของบทกวีของเขาหอน อัลเลน Ginsberg กล่าวถึง "angelheaded กี๊กเขียนสำหรับเชื่อมต่อสวรรค์โบราณกับดวงดาวไดนาโมในเครื่องจักรของคืน" ในเจตจำนง "เดอะไวท์เนโกร" นอร์ลักษณะสีสันเป็นอเมริกัน existentialists ใช้ชีวิตท่ามกลางความตาย — กำจัด โดยสงครามปรมาณู หรือรัด โดยสอดคล้องสังคม — และเลือกแทนที่จะ "หย่า [เอง] จากสังคม การมีอยู่ โดยไม่มีราก การตั้งในการเดินทางไม่จดที่แผนที่ใน imperatives สำหรับของตัวเอง" [11]ปี 1990 ถึงปัจจุบัน [แก้]สีสันเป็นเพื่อนที่ sneer เมื่อคุณตำรวจกับโคลด์เพลย์ถูกใจ พวกเขาเป็นกลุ่มคนที่สวมเสื้อยืด silk-screened กับคำพูดจากภาพยนตร์ที่คุณไม่เคยได้ยินของและคนเดียวในอเมริกาที่ยัง คิด Pabst Blue Ribbon เป็นเบียร์ดี พวกเขากีฬาคาวบอยหมวกและสวมหมวกเบเรต์ และคิดคานเยเวสต์ขโมยแว่นกันแดดของพวกเขา นอกจากนี้ทุกอย่างเกี่ยวกับพวกเขา exactingly ถูกสร้างเพื่อให้บรรยากาศที่พวกเขาก็ไม่สนใจ— เวลา 2552 กรกฎาคม [11]ในช่วง 2000 นิวยอร์กและนิวยอร์กเวลาวิ่งของวิลเลียมสเบิร์ก บรู๊คลินโดยฮิปสเตอร์ระยะ เวลาที่เรียกว่า "เมี่" [20] และโทนี่ "อาร์ตตะวันออกหมู่บ้านชนิด" [21] โดย 2003 เมื่อคู่มือฮิปสเตอร์ที่ถูกเผยแพร่ โดยวิลเลียมสเบิร์กอาศัยโรเบิร์ต Lanham คำมาไปใช้อย่างแพร่หลายเกี่ยวกับวิลเลียมสเบิร์กและละแวกใกล้เคียงคล้ายคลึงกัน คู่มือฮิปสเตอร์อธิบายสีสันเป็นคนหนุ่มสาวกับ "ทรงผมด้านบนซับ ควง pocketbooks ย้อนยุค การพูดคุยบนโทรศัพท์มือถือ การสูบบุหรี่ของยุโรป...เดินวางมาดในแพลตฟอร์มรองเท้ากับชีวประวัติของเชเกติดจากกระเป๋าของพวกเขา" [22] Lanham เพิ่มเติมอธิบายถึงสีสัน: "คุณจบศึกษาจากโรงเรียนศิลปศาสตร์ฟุตบอลทีมยังไม่ชนะเกมตั้งแต่การดูแลเรแกน" และ "คุณมีเพื่อนสาธารณรัฐหนึ่งที่คุณมักจะอธิบายว่า เป็นเพื่อนของคุณ' หนึ่งพรรครีพับลิ กัน' " [11] ผู้เขียนหนึ่งวันขั้นตอนการเริ่มต้นของการฟื้นตัวของระยะจากปี 1999 ถึง 2003 [7]Occ ปรากฏการณ์คล้ายคลึงกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ต้นกำเนิดในปี 1940 [แก้ไข]
ดูเพิ่มเติม: Hipster (1940 วัฒนธรรม) และสะโพก (คำสแลง)

ศิลปินแจ๊สฮอตแฮร์รี่กิบสัน (เปียโน), ค้าของเถื่อนของ hipster คำในปี 1940
คำประกาศเกียรติคุณในช่วงอายุแจ๊สเมื่อ " สะโพก "โผล่ออกมาเป็นคำคุณศัพท์ที่จะอธิบายเป็นชีวิตจิตใจของฉากการเจริญเติบโต. [11] แม้ว่าคำคุณศัพท์ของต้นกำเนิดที่แน่นอนมีความไม่แน่นอนบางคนบอกว่ามันเป็นที่มาของ "กระโดด" ซึ่งเป็นศัพท์สแลงสำหรับฝิ่นขณะที่คนอื่นเชื่อว่ามันมาจากแอฟริกาตะวันตก HIPI คำความหมาย "ที่จะเปิดตาหนึ่งของ". [11] อีกประการหนึ่งก็แสดงให้เห็นคำที่เกิดขึ้นจากการปฏิบัติของการนอนอยู่บนสะโพกของคนในขณะที่ฝิ่นสูบบุหรี่. [17] ความหมายที่ดีที่สุดของ "สะโพก" มีส่วนร่วมเป็นช่วงต้นปี 1902 คือ "ตระหนัก" หรือ "ในรู้" ตรงกันข้าม unhip ตรงข้ามสื่อถึงผู้ที่ไม่ได้ตระหนักถึงสภาพแวดล้อมของพวกเขายังรวมถึงผู้ที่เป็นศัตรูกับ hipness.


hipsters สวมใส่เหมาะในปี 1940
อย่างไรก็ตาม "สะโพก" ในที่สุดก็จะกลายเป็นเรื่องธรรมดา -ster ต่อท้ายภาษาอังกฤษ (ในขณะที่สามีและนักเลง) และ "ทันสมัย" เข้าภาษา. [11] พจนานุกรมแรกที่รายการคำเป็นคำศัพท์สั้น "สำหรับตัวอักษรที่ไม่ขุดหลอกคุย" ซึ่งรวมกับแฮร์รี่กิ๊บสัน 1944 อัลบั้ม Boogie Woogie ในสีฟ้า รายการสำหรับ "hipsters" ที่กำหนดไว้ว่า "ตัวละครที่ชอบดนตรีแจ๊สร้อน". [18] มันไม่ได้เป็นคำศัพท์ที่สมบูรณ์แบบของการพูดที่หลอกลวง แต่เป็นมันรวมถึงมีเพียงการแสดงออกการพูดที่หลอกลวงที่พบในเนื้อเพลงเพลงของเขา.

ในปีเดียวกัน Cab Calloway ตีพิมพ์ใหม่ Cab Calloway พจนานุกรม Hepster ของหลอกซึ่งไม่มีรายชื่อสำหรับ "ทันสมัย "และเนื่องจากยังมีรุ่น 1939 ของ (เล่นที่เห็นได้ชัดใน Calloway ของ Hepster ของ" เว็บสเตอร์ ") พจนานุกรมก็ปรากฏว่า" hepster "ก่อนวันที่" ทันสมัย " คำที่ใช้ในวัฒนธรรมแอฟริกันอเมริกันสะกดเดิม "โรคตับอักเสบ" เป็นเพลงที่มีชื่อเสียง Cab Calloway ของ (Hep Hep) เดอะ Jumpin 'หลอกบันทึกไว้เมื่อวันที่ 17 กรกฏาคม 1939' แหวกแนว 'ยังใช้ในการ Mezz Mezzrow บัญชีที่สำคัญของดนตรีแจ๊สใต้ดิน วัฒนธรรมจริงๆบลูส์ (ตีพิมพ์ในปี 1946).

ในขั้นต้น hipsters ก็มักจะเป็นชนชั้นกลางเยาวชนสีขาวที่กำลังมองหาที่จะเลียนแบบการดำเนินชีวิตของนักดนตรีแจ๊สสีดำส่วนใหญ่ที่พวกเขาปฏิบัติตาม. [11] ในฉากแจ๊ส (1959) เขียน Eric Hobsbawm ( แต่เดิมเขียนภายใต้ชื่อปากกาฟรานซิสนิวตัน) อธิบายภาษาเช่น hipster "Jive พูดคุยหรือพูดคุย hipster" -as "ซึ่งเป็น argot หรือลาดเทออกแบบมาเพื่อตั้งกลุ่มนอกเหนือจาก คนนอก " กลุ่มนี้อย่างมากรวมถึงนักดนตรีแจ๊สสีขาวเช่นเบนนี่กู๊ดแมน, อัล Cohn เจอร์รี่มัลลิแกนสแตนเก็ตซ์ Mezz Mezzrow บาร์นีย์เคสเซลหมอ Pomus, Bing Crosby, Frank Sinatra, Chet Baker ยีน Krupa ที่ควรจะถูกนับเป็นบางส่วนของ hipsters ต้นฉบับจริงที่พวกเขาเป็นเครื่องมือในการเปลี่ยนโลกสีขาวลงบนแจ๊สและวัฒนธรรมใต้ดินใน 1930s และ 1940s.

ศักดาขยายตัวอย่างรวดเร็วและหลังสงครามโลกครั้งที่สองที่กำลังบูมฉากวรรณกรรมเติบโตขึ้นมารอบ ๆ มัน. [11] แจ็ตอธิบาย hipsters ปี 1940 เป็น "ที่เพิ่มขึ้นและการโรมมิ่งอเมริกา bumming และรอนแรมทุก [เป็น] ตัวละครของจิตวิญญาณที่พิเศษ". [19] ไปยังจุดเริ่มต้นของเสียงหอนบทกวีของเขาที่แอลเลน Ginsberg กล่าวถึง "hipsters angelheaded การเผาไหม้สำหรับการเชื่อมต่อบนสวรรค์โบราณไดนาโมเต็มไปด้วยดวงดาวในเครื่องจักรของคืน" ในหนังสือ "The White นิโกร" นอร์แมน Mailer ลักษณะ hipsters เป็น Existentialists อเมริกันชีวิตที่ล้อมรอบด้วยความตายทำลายจากสงครามปรมาณูหรือรัดคอโดยสังคมตามมาตรฐานและการเลือกตั้งแทนเพื่อ "หย่าร้าง [ตัวเอง] จากสังคมที่จะอยู่โดยไม่มีราก เพื่อออกว่าการเดินทางแผนที่เข้ามาตอบสนองความดื้อรั้นของตัวเอง ". [11]

ปี 1990 ที่จะนำเสนอ [แก้ไข]
Hipsters เป็นเพื่อนที่หัวเราะเยาะเมื่อคุณตำรวจที่ชื่นชอบของโคลด์เพลย์ พวกเขากำลังคนที่สวมใส่เสื้อยืดผ้าไหมคัดกรองด้วยคำพูดจากภาพยนตร์ที่คุณไม่เคยได้ยินและคนเดียวในอเมริกาที่ยังคงคิดขวางริบบิ้นสีฟ้าเป็นเบียร์ที่ดี พวกเขาเล่นกีฬาหมวกคาวบอยและเบเร่ต์และคิดว่า Kanye West ขโมยแว่นตากันแดดของพวกเขา ทุกอย่างเกี่ยวกับพวกเขาถูกสร้าง exactingly ที่จะให้ออกกลิ่นอายที่ว่าพวกเขาไม่สนใจ.

- เวลากรกฎาคม 2009 [11]
ในช่วงต้นปี 2000 ทั้งเดอะนิวยอร์กไทม์สและนิวยอร์กไทม์เอาวิ่งโพรไฟล์ของวิลเลียมส์, บรุกโดยไม่ต้องใช้ hipster ระยะ ไทม์เรียกว่า "เมี่ยน" [20] และโทนี่ที่ "อาร์ตี้ East Village ประเภท". [21] 2003 โดยเมื่อ Hipster คู่มือถูกตีพิมพ์โดยวิลเลียมถิ่นที่โรเบิร์ตแลนระยะเข้ามาใช้อย่างแพร่หลายในความสัมพันธ์กับวิลเลียมส์และละแวกใกล้เคียงที่คล้ายกัน Hipster คู่มืออธิบาย hipsters เป็นคนหนุ่มสาวด้วย "ตัดผมซับด้านบนแกว่ง pocketbooks ย้อนยุค, การพูดคุยบนโทรศัพท์มือถือ, การสูบบุหรี่ยุโรป ... เดินวางมาดในรองเท้าแพลตฟอร์มกับชีวประวัติของเชเกบาราโผล่ออกมาจากกระเป๋าของพวกเขา". [22] แลนอธิบายเพิ่มเติม hipsters: "คุณจบการศึกษาจากโรงเรียนศิลปศาสตร์ที่มีทีมฟุตบอลไม่ได้รับรางวัลเกมตั้งแต่การบริหารของประธานาธิบดีเรแกน" และ [11 "คุณมีเพื่อนรีพับลิกันคนหนึ่งที่คุณมักจะอธิบายว่าเป็นของเพื่อนคนหนึ่งรีพับลิกัน. '" ] ผู้เขียนหนึ่งวันช่วงแรกของการฟื้นตัวของคำว่าจากปี 1999 ถึงปี 2003 [7]

OCC ปรากฏการณ์ที่คล้ายกัน