I was in the second year of my univ

I was in the second year of my university and at that time I lost my laptop with some other necessary papers and the experience was so bitter that I still remember it. I was on my way to home from the university and I took a public bus to reach home. I had my bag with me that contained my laptop, charger, some music DVDs, a pen drive, 2 books and some other necessary papers. I lost the bag so the things that I had in my bag were also lost.

I remember that I had my bag with me and I had to stand inside the bus as there was no seat available. After an hour I left the bus and took a shared taxi. Finally I walked for a while to reach home and when I entered my room, I felt that the bag is missing. I got so tensed and get back to the street and tried to remember exactly where I lost the item. But I could not remember exactly where I lost my bag.

I felt so low and depressed that I could not sleep at night. Even though I knew that it was impossible to get the stuffs back, I tried hard to have those items back. I reported to the nearby police station, contacted with the bus authority but after 7-8 days I gave up all the hopes I had to get my items back. I felt like a child who lost his most important toys! The laptop was really important to me as it has lots of valuable study materials and other files. I felt so stupid that, I was blaming myself for the whole thing and rebuked me not to be more careful. Honestly, the whole experience and the feelings were pretty depressing.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมในปีสองของมหาวิทยาลัยของฉัน และที่ ฉันสูญเสียแล็ปท็อปของฉันบางเอกสารจำเป็นอื่น ๆ และประสบการณ์ก็ขมที่ฉันยังคงจดจำมัน ผมเดินทางมาบ้านจากมหาวิทยาลัย และผมเอารถไปถึงบ้าน ผมมีกระเป๋าของฉันกับฉันที่อยู่ในแล็ปท็อปของฉัน ที่ชาร์จ บางดีวีดีเพลง ไดรฟ์ปากกา 2 เล่ม และเอกสารอื่น ๆ บางอย่างที่จำเป็น ฉันสูญเสียถุงดังนั้นสิ่งที่ผมมีในกระเป๋าก็หายไปจำไว้ว่า มีกระเป๋ากับผม และผมต้องยืนในรถมีเป็นไม่มีที่นั่งว่าง หลังจากชั่วโมง ผมทิ้งรถ และเอารถ สุดท้ายผมเดินในขณะเดินทางไปถึงบ้าน และป้อนห้องของฉัน ฉันรู้สึกว่า กระเป๋าหาย ฉันมี tensed ดังนั้น และกลับไปที่ถนน และพยายามจำตรงที่หายสินค้า แต่ฉันจะจำไม่ได้ว่าที่ผมทำกระเป๋าหายผมรู้สึกหดหู่ว่า ฉันนอนไม่หลับตอนกลางคืน และต่ำ แม้ว่าฉันรู้ว่า มันเป็นไปไม่ได้ที่จะได้รับวัตถุดิบกลับมา ฉันพยายามเพื่อให้รายการเหล่านั้นกลับยาก ผมรายงานไปสถานีตำรวจใกล้เคียง ติดต่อกับรถบัส แต่หลัง จาก 7-8 วันฉันให้ค่าความหวังทั้งหมดที่ผมต้องกลับรายการของฉัน ผมรู้สึกเหมือนเด็กที่หายไปของเล่นของเขาสำคัญที่สุด แล็ปท็อปเป็นสิ่งสำคัญจริง ๆ ผมมีวัสดุการศึกษาที่มีคุณค่ามากมายและไฟล์อื่น ๆ ผมรู้สึกโง่มากที่ ฉันก็โทษตัวเองสำหรับสิ่งทั้งหมด และ rebuked ฉันไม่ได้ระวังมากขึ้น อย่างสุจริต ประสบการณ์และความรู้สึกตกต่ำสวย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมอยู่ในปีที่สองของมหาวิทยาลัยของฉันและในเวลาที่ฉันหายไปแล็ปท็อปของฉันกับเอกสารที่จำเป็นอื่น ๆ และประสบการณ์ในการเป็นขมเพื่อที่ฉันยังคงจำได้ ผมกำลังอยู่บนทางของฉันไปที่บ้านจากมหาวิทยาลัยและฉันเอารถโดยสารสาธารณะไปถึงบ้าน ฉันมีกระเป๋าของฉันกับฉันที่มีแล็ปท็อปของฉันชาร์จบางดีวีดีเพลงไดรฟ์ปากกา 2 หนังสือและเอกสารบางอย่างที่จำเป็นอื่น ๆ ฉันหายไปถุงดังนั้นสิ่งที่ฉันมีในกระเป๋าของฉันยังถูกกลืนหายไป. ผมจำได้ว่าผมมีกระเป๋าของฉันกับผมและผมต้องยืนอยู่ภายในรถบัสขณะที่มีที่นั่งไม่สามารถใช้ได้ หลังจากชั่วโมงผมออกจากรถบัสและเอารถแท็กซี่ที่ใช้ร่วมกัน ในที่สุดผมก็เดินในขณะที่ไปถึงบ้านและเมื่อผมเข้ามาในห้องของฉันฉันรู้สึกว่ากระเป๋าจะหายไป ผมจึงเกร็งและได้รับกลับไปที่ถนนและพยายามที่จะจำไว้ว่าที่ฉันหายไปที่รายการ แต่ผมจำไม่ได้ว่าที่ผมหายไปกระเป๋าของฉัน. ฉันรู้สึกแย่มาก ๆ และมีความสุขที่ฉันไม่สามารถนอนในเวลากลางคืน แม้ว่าฉันจะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะได้รับวัตถุดิบกลับมาผมพยายามอย่างหนักที่จะมีรายการเหล่านั้นกลับมา ฉันต้องไปรายงานตัวที่สถานีตำรวจที่อยู่ใกล้เคียงติดต่อกับผู้มีอำนาจรถบัส แต่หลังจาก 7-8 วันผมให้ความหวังทั้งหมดที่ฉันมีจะได้รับรายการของฉันกลับมา ฉันรู้สึกเหมือนเด็กที่หายไปของเล่นที่สำคัญที่สุดของเขา! แล็ปท็อปเป็นสิ่งสำคัญมากที่จะฉันเป็นมันมีจำนวนมากของวัสดุศึกษาที่มีคุณค่าและไฟล์อื่น ๆ ผมรู้สึกโง่มากที่ผมได้รับโทษตัวเองสำหรับสิ่งที่ทั้งห้ามไม่ให้ผมต้องระมัดระวังมากขึ้น สุจริตประสบการณ์ทั้งหมดและความรู้สึกได้ตกต่ำสวย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมอยู่ปี 2 ที่มหาวิทยาลัยของฉันและในเวลาที่ฉันหายไปแล็ปท็อปของฉันกับเอกสารบางอย่างที่จำเป็นอื่น ๆ และประสบการณ์ที่ได้มีรสขม ฉันยังคงจำมันได้ ฉันกำลังจะกลับจากมหาวิทยาลัย และผมขึ้นรถประจำทางไปถึงบ้าน ฉันมีกระเป๋าของฉันกับผมที่อยู่ในแล็ปท็อปของฉัน , ที่ชาร์จ , ดีวีดีเพลง , ไดรฟ์ปากกา , 2 หนังสือและเอกสารที่จำเป็นอื่น ๆ ฉันลืมกระเป๋า ดังนั้นสิ่งต่างๆ ที่ผมมีในกระเป๋าของฉันก็หายไปผมจำได้ว่าผมมีกระเป๋าของฉันกับฉันและฉันต้องยืนอยู่ในรถบัสที่ไม่มีที่นั่ง . ผ่านไป 1 ชั่วโมง ผมออกจากรถ และนั่งแท็กซี่ที่ใช้ร่วมกัน ในที่สุดฉันก็เดินไปสักพักจะถึงบ้านแล้ว และเมื่อผมเข้ามาในห้องของผม ผมรู้สึกว่ากระเป๋าหายไป ผมเครียดและกลับไปที่ถนนและพยายามที่จะจำสิ่งที่ฉันสูญเสียรายการ แต่ผมจำไม่ได้ว่ากระเป๋าหนูหายผมรู้สึกต่ำและหดหู่ที่ฉันนอนไม่หลับตอนกลางคืน ถึงแม้ว่าฉันจะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะได้รับอะไรกลับมา ฉันพยายามอย่างหนักที่จะมีรายการเหล่านั้นกลับมา ผมแจ้งไปที่สถานีตำรวจใกล้เคียง ติดต่อกับรถ ( แต่หลังจาก 7-8 วัน ผมให้ขึ้นความหวังทั้งหมดผมได้รับสินค้ากลับคืน ผมรู้สึกเหมือนเป็นเด็กที่สูญเสียของเล่นของเขา ที่สำคัญที่สุด แล็ปท็อปเป็นสำคัญสำหรับฉันจริง ๆมันมีหลายวัสดุการศึกษาที่มีคุณค่าและไฟล์อื่น ๆ ฉันรู้สึกงี่เง่านั่น ผมโทษตัวเองตลอด และห้ามไม่ให้ฉันต้องระวังให้มากกว่านี้ บอกตามตรง ทั้งประสบการณ์และความรู้สึกค่อนข้างหดหู่