defines fever as ‘an elevationof bo

defines fever as ‘an elevation
of body temperature above the normal daily
variation’. To many nurses this can seem
rather vague and non-specific. In practice, it is
generally accepted that fever is characterised by
a body temperature of above 37.2°C (axillary),
37.5°C (oral), or 38°C (rectal and tympanic)
.
It is important to remember that a parent’s report of fever should always be taken
seriously regardless of whether the child
has a measurable fever on assessment.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กำหนดไข้เป็น ' ขึ้นอุณหภูมิร่างกายสูงกว่าวันปกติเปลี่ยนแปลง ' การพยาบาลมาก ซึ่งสามารถดูค่อนข้างคลุมเครือ และไม่เฉพาะเจาะจง ในทางปฏิบัติยอมรับโดยทั่วไปไข้ที่มีประสบการ์อุณหภูมิร่างกายของเหนือ 37.2 องศาเซลเซียส (รักแร้),37.5° C (ปาก), หรือ 38° C (ไส้ และ tympanic).สิ่งสำคัญคือต้องจำไว้ว่า ควรนำรายงานของหลักของไข้เสมออย่างจริงจังไม่ว่าเด็กมีไข้วัดประเมิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กำหนดไข้ขณะที่ความสูงของอุณหภูมิของร่างกายข้างต้นประจำวันตามปกติรูปแบบ' พยาบาลจำนวนมากนี้สามารถดูเหมือนค่อนข้างคลุมเครือและไม่เฉพาะเจาะจง ในทางปฏิบัติมันเป็นที่ยอมรับกันโดยทั่วไปว่ามีไข้เป็นลักษณะโดยอุณหภูมิของร่างกายข้างต้น37.2 ° C (รักแร้) 37.5 ° C (ปาก), หรือ 38 ° C (ทวารหนักและแก้วหู). มันเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องจำไว้ว่ารายงานของผู้ปกครอง ไข้ควรจะต้องดำเนินการอย่างจริงจังโดยไม่คำนึงว่าเด็กมีไข้วัดได้ประเมิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กําหนดไข้เป็น ' ยกระดับอุณหภูมิของร่างกายสูงกว่า

ปกติทุกวันการเปลี่ยนแปลง ' พยาบาลหลายนี้สามารถดู
ค่อนข้างคลุมเครือ และไม่เฉพาะเจาะจง . ในทางปฏิบัติมันเป็น
ยอมรับกันโดยทั่วไปว่าไข้ลักษณะ
ปรับอุณหภูมิร่างกายข้างต้น 37.2 องศา C ( รักแร้ )
37.5 ° C ( ปาก ) หรือ 38 ° C ( rectal และแก้วหู )
.
มันเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องจำไว้ว่าคนเป็นพ่อแม่ก็รายงานของไข้ควรถ่าย
จริงๆไม่ว่าเด็ก
มีไข้วัดในการประเมิน