Earth Overshoot Day เป็นวันที่จะแจ้

Earth Overshoot Day เป็นวันที่จะแจ้งให้ชาวโลกได้รับรู้ว่า ในปีหนึ่งๆเราได้ใช้ทรัพยากรและบริการจากระบบนิเวศจนถึงระดับที่โลกจะจัดหาและสร้างให้ได้ เรากำลังทำให้โลกเป็นหนี้สินและภาระมากขึ้น เพราะของเสีย น้ำเสีย ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์และอื่นๆ ที่ปล่อยออกมาจากระบบของมนุษย์นั้น เกินกว่าโลกจะสามารถจัดการเองได้ ซึ่ง Andrew Simms นักคิดและนักเขียนชาวอังกฤษเป็นคนแรกที่หยิบประเด็นนี้ขึ้นมาเขียนในหนังสือที่มีชื่อว่า Ecological Debt ที่พูดถึงความเกี่ยวเนื่องระหว่างสาเหตุต่างๆ ที่ทำให้เกิด Earth Overshoot Day
Earth Overshoot Day นั้นในแต่ละปีจะเกิดต่างกัน ซึ่งการคำนวณนั้นคือ สัดส่วนระหว่างทรัพยากรทางธรรมชาติและความสามารถในการกำจัดและดูดซับของเสียให้แก่มนุษย์ (World Biocapacity) กับความต้องการใช้ทรัพยากรของมนุษย์ (World Ecological Footprint) ในปีนั้นๆ แล้วนำมาหาจำนวนวันที่โลกจะประคับประคองเราไปได้ดังนี้

Earth Overshoot Day = (World Biocapacity / World Ecological Footprint) x 365

สิ่งที่หน้าตกใจคือ ด้วยอัตราการใช้ทรัพยากรแบบพวกเรานี้ ทำให้ Earth Overshoot Day นั้น กระเถิบร่นเข้ามาเรื่อยๆ เช่น ปี 1993 ประชากร ณ ขณะนั้นทรัพยากรจะหมดโควตาวันที่ 21 ตุลาคม แต่ปี 2003 เป็นวันที่ 22 กันยายน แสดงให้เห็นว่า Earth Overshoot Day นั้นเข้าใกล้มาเรื่อยๆ จากการใช้ทรัพยากรและการปล่อยของเสียออกมา แต่ยังพอมีความหวังในการเปลี่ยนแปลงอนาคต ด้วย4 ปัจจัยนี้คือ
1) การบริโภคทรัพยากร ความต้องการประหยัดเงิน ซื้อมาก ราคาต่อชิ้นยิ่งถูก ทำให้มีการซื้อข้าวของมากักไว้ภายในบ้าน และการซื้อ1 แถม 1 ทั้งๆที่ต้องการใช้เพียงชิ้นเดียว ของบางชนิดกว่าจะใช้ชิ้นแรกหมดชิ้นที่ 2 ก็หมดอายุแล้ว ซึ่งเป็นการผลาญทรัพยากรไปโดยไม่เกิดประโยชน์
2) ประสิทธิภาพของสิ่งของที่ถูกสร้างขึ้น หลายครั้งเราเลือกซื้อสิ่งของที่มีคุณภาพน้อยกว่า เพราะต้องการประหยัดเงินแต่หารู้ไม่ว่าทำให้ต้องซื้อสินค้าบ่อยกว่าเพราะประสิทธิภาพไม่เท่าของแท้ ถ้าซื้อของดีได้มาตรฐาน เราก็ไม่ต้องเสียทรัพยากรและพลังงานที่ใช้ในการผลิต บรรจุภัณฑ์พลาสติกที่หุ้มแบตเตอรี่ของปลอมเหล่านั้นจำนวนหลายชิ้น
3) จำนวนประชากร คนยิ่งมาก ความต้องการยิ่งมากตามไปด้วยเป็นเรื่องปกติ ประเทศไทยเองก็เคยเสียสมดุลในปี พ.ศ.2529 เมื่อกำลังของธรรมชาติไม่อาจรับมือการพัฒนาแบบเฉียบพลัน ทั้งที่อยู่อาศัยเพิ่มขึ้น ประชากรมากขึ้น กินและใช้มากขึ้นของเสียก็มากขึ้นตามไปด้วย แต่ป่าไม้และระบบนิเวศที่ช่วยรักษาโลกกลับลดลง
4) ความสามารถในการสร้างของธรรมชาติ มนุษย์ทำตัวเป็นผู้รับประโยชน์จากการสร้างสิ่งต่างๆ ตามธรรมชาติของโลกที่ไม่น่ารักซักเท่าไหร่ ลองนึกถึงว่ามีครัวผลิตอาหารให้เราวันละ 3 มื้อ กินเสร็จแล้วเราก็ส่งจานสกปรกและเศษอาหารกลับไปยังโรงครัว โดยไม่สนใจที่จะช่วยเหลือ หรือทำความสะอาด หนำซ้ำยังตั้งหน้าตั้งตาลดขนาดโรงครัวลงไปเรื่อยๆ เพื่อเอาพื้นที่ไปทำห้องน้ำ ห้องนั่งเล่น โรงรถ โดยที่ยังต้องการให้โรงครัวผลิตอาหารชั้นดี 3 มื้อ เหมือนเดิม เหมือนกับที่ธรรมชาติบนโลกถูกเบียดเบียนพื้นที่และรับผลกระทบจากการกระทำของมนุษย์ จนศักยภาพในการทำหน้าที่ลดลง

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โลก Overshoot วันเป็นวันที่จะแจ้งให้ชาวโลกได้รับรู้ว่าในปีหนึ่งๆเราได้ใช้ทรัพยากรและบริการจากระบบนิเวศจนถึงระดับที่โลกจะจัดหาและสร้างให้ได้เรากำลังทำให้โลกเป็นหนี้สินและภาระมากขึ้นเพราะของเสียน้ำเสีย ที่ปล่อยออกมาจากระบบของมนุษย์นั้นเกินกว่าโลกจะสามารถจัดการเองได้ซึ่ง Andrew Simms นักคิดและนักเขียนชาวอังกฤษเป็นคนแรกที่หยิบประเด็นนี้ขึ้นมาเขียนในหนังสือที่มีชื่อว่าหนี้ระบบนิเวศ ที่ทำให้เกิดโลก Overshoot วัน
โลก Overshoot วันนั้นในแต่ละปีจะเกิดต่างกันซึ่งการคำนวณนั้นคือสัดส่วนระหว่างทรัพยากรทางธรรมชาติและความสามารถในการกำจัดและดูดซับของเสียให้แก่มนุษย์ (Biocapacity โลก) กับความต้องการใช้ทรัพยากรของมนุษย์ (โลกรอยระบบนิเวศ) แล้วนำมาหาจำนวนวันที่โลกจะประคับประคองเราไปได้ดังนี้

โลก Overshoot วัน = (Biocapacity โลก / โลกรอยเท้านิเวศน์) x 365

สิ่งที่หน้าตกใจคือด้วยอัตราการใช้ทรัพยากรแบบพวกเรานี้ทำให้โลก Overshoot วันนั้นกระเถิบร่นเข้ามาเรื่อย ๆ เช่นปี 1993 ประชากรณขณะนั้นทรัพยากรจะหมดโควตาวันที่ 21 ตุลาคมแต่ปี 2003 เป็นวันที่ 22 กันยายนแสดงให้เห็นว่า Overshoot วันนั้นเข้าใกล้มาเรื่อย ๆ จากการใช้ทรัพยากรและการปล่อยของเสียออกมาแต่ยังพอมีความหวังในการเปลี่ยนแปลงอนาคต ด้วย4 ปัจจัยนี้คือ
1) การบริโภคทรัพยากรความต้องการประหยัดเงินซื้อมากราคาต่อชิ้นยิ่งถูกทำให้มีการซื้อข้าวของมากักไว้ภายในบ้าน และการซื้อ1 แถม 1 ทั้งๆที่ต้องการใช้เพียงชิ้นเดียวของบางชนิดกว่าจะใช้ชิ้นแรกหมดชิ้นที่ 2 ซึ่งเป็นการผลาญทรัพยากรไปโดยไม่เกิดประโยชน์
2 เพราะต้องการประหยัดเงินแต่หารู้ไม่ว่าทำให้ต้องซื้อสินค้าบ่อยกว่าเพราะประสิทธิภาพไม่เท่าของแท้หลายครั้งเราเลือกซื้อสิ่งของที่มีคุณภาพน้อยกว่าประสิทธิภาพของสิ่งของที่ถูกสร้างขึ้น เราก็ไม่ต้องเสียทรัพยากรและพลังงานที่ใช้ในการผลิตบรรจุภัณฑ์พลาสติกที่หุ้มแบตเตอรี่ของปลอมเหล่านั้นจำนวนหลายชิ้น
3) จำนวนประชากรคนยิ่งมากความต้องการยิ่งมากตามไปด้วยเป็นเรื่องปกติประเทศไทยเองก็เคยเสียสมดุลในปีพ.ศ2529 เมื่อกำลังของธรรมชาติไม่อาจรับมือการพัฒนาแบบเฉียบพลันทั้งที่อยู่อาศัยเพิ่มขึ้นประชากรมากขึ้นกินและใช้มากขึ้นของเสียก็มากขึ้นตามไปด้วยแต่ป่าไม้และระบบนิเวศที่ช่วยรักษาโลกกลับลดลง
4 ความสามารถในการสร้างของธรรมชาติมนุษย์ทำตัวเป็นผู้รับประโยชน์จากการสร้างสิ่งต่าง ๆ ตามธรรมชาติของโลกที่ไม่น่ารักซักเท่าไหร่ลองนึกถึงว่ามีครัวผลิตอาหารให้เราวันละ 3 มื้อ โดยไม่สนใจที่จะช่วยเหลือหรือทำความสะอาดหนำซ้ำยังตั้งหน้าตั้งตาลดขนาดโรงครัวลงไปเรื่อย ๆ เพื่อเอาพื้นที่ไปทำห้องน้ำห้องนั่งเล่นโรงรถโดยที่ยังต้องการให้โรงครัวผลิตอาหารชั้นดี 3 มื้อเหมือนเดิม จนศักยภาพในการทำหน้าที่ลดลง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โลกแหกวัน เพราะของเสียน้ำเสียก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์และอื่น ๆ ที่ปล่อยออกมาจากระบบของมนุษย์นั้นเกินกว่าโลกจะสามารถจัดการเองได้ซึ่งแอนดรู Simms หนี้ในระบบนิเวศ ที่ทำให้เกิดโลกแหกวัน
โลกแหกวันนั้นในแต่ละปีจะเกิดต่างกันซึ่งการคำนวณนั้นคือ (World Biocapacity) (World รอยเท้าทางนิเวศ) ในปีนั้น ๆ แหกวัน = (World Biocapacity / โลกนิเวศวิทยารอยพระพุทธบาท) x 365 สิ่งที่หน้าตกใจคือ ทำให้โลกแหกวันนั้นกระเถิบร่นเข้ามาเรื่อย ๆ เช่นปี 1993 ประชากร ณ ขณะนั้นทรัพยากรจะหมดโควตาวันที่ 21 ตุลาคม แต่ปี 2003 เป็นวันที่ 22 กันยายนแสดงให้เห็นว่าโลกแหกวันนั้นเข้าใกล้มาเรื่อย ๆ ด้วย 4 ปัจจัยนี้คือ1) การบริโภคทรัพยากรความต้องการประหยัดเงินซื้อมากราคาต่อชิ้นยิ่งถูก และการซื้อ 1 แถม 1 ทั้งๆที่ต้องการใช้เพียงชิ้นเดียว 2 ก็หมดอายุแล้ว ถ้าซื้อของดีได้มาตรฐาน จำนวนประชากรคนยิ่งมาก ประเทศไทยเองก็เคยเสียสมดุลในปี พ.ศ. 2529 ทั้งที่อยู่อาศัยเพิ่มขึ้นประชากรมากขึ้น ความสามารถในการสร้างของธรรมชาติ 3 มื้อ โดยไม่สนใจที่จะช่วยเหลือหรือทำความสะอาด เพื่อเอาพื้นที่ไปทำห้องน้ำห้องนั่งเล่นโรงรถ 3 มื้อเหมือนเดิม จนศักยภาพในการทำหน้าที่ลดลง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โลกวันเป็นวันที่จะแจ้งให้ชาวโลกได้รับรู้ว่าเลยในปีหนึ่งๆเราได้ใช้ทรัพยากรและบริการจากระบบนิเวศจนถึงระดับที่โลกจะจัดหาและสร้างให้ได้เรากำลังทำให้โลกเป็นหนี้สินและภาระมากขึ้นเพราะของเสียน้ำเสียที่ปล่อยออกมาจากระบบของมนุษย์นั้นเกินกว่าโลกจะสามารถจัดการเองได้ซึ่งดรูว์ ซิมส์นักคิดและนักเขียนชาวอังกฤษเป็นคนแรกที่หยิบประเด็นนี้ขึ้นมาเขียนในหนังสือที่มีชื่อว่าหนี้นิเวศโลกวัน
ที่ทำให้เกิดเลยโลกวันนั้นในแต่ละปีจะเกิดต่างกันเลยซึ่งการคำนวณนั้นคือสัดส่วนระหว่างทรัพยากรทางธรรมชาติและความสามารถในการกำจัดและดูดซับของเสียให้แก่มนุษย์ ( โลก biocapacity ) กับความต้องการใช้ทรัพยากรของมนุษย์ ( โลกนิเวศวิทยาบาท )แล้วนำมาหาจำนวนวันที่โลกจะประคับประคองเราไปได้ดังนี้

โลกเลยวัน = ( โลก biocapacity / โลกนิเวศวิทยาบาท ) x 365

สิ่งที่หน้าตกใจคือด้วยอัตราการใช้ทรัพยากรแบบพวกเรานี้ทำให้โลกแบบวันนั้นกระเถิบร่นเข้ามาเรื่อยๆเช่น . 1993 ประชากรณขณะนั้นทรัพยากรจะหมดโควตาวันที่ 21 ตุลาคมแต่ปี 2003 เป็นวันที่ 22 กันยายนแสดงให้เห็นว่าเลยวันนั้นเข้าใกล้มาเรื่อยๆจากการใช้ทรัพยากรและการปล่อยของเสียออกมาแต่ยังพอมีความหวังในการเปลี่ยนแปลงอนาคตด้วยปัจจัยนี้คือ
41 ) การบริโภคทรัพยากรความต้องการประหยัดเงินซื้อมากราคาต่อชิ้นยิ่งถูกทำให้มีการซื้อข้าวของมากักไว้ภายในบ้านและการซื้อ 1 แถม 1 ทั้งๆที่ต้องการใช้เพียงชิ้นเดียวของบางชนิดกว่าจะใช้ชิ้นแรกหมดชิ้นที่ 2ซึ่งเป็นการผลาญทรัพยากรไปโดยไม่เกิดประโยชน์
2 ) ประสิทธิภาพของสิ่งของที่ถูกสร้างขึ้นหลายครั้งเราเลือกซื้อสิ่งของที่มีคุณภาพน้อยกว่าเพราะต้องการประหยัดเงินแต่หารู้ไม่ว่าทำให้ต้องซื้อสินค้าบ่อยกว่าเพราะประสิทธิภาพไม่เท่าของแท้เราก็ไม่ต้องเสียทรัพยากรและพลังงานที่ใช้ในการผลิตบรรจุภัณฑ์พลาสติกที่หุ้มแบตเตอรี่ของปลอมเหล่านั้นจำนวนหลายชิ้น
3 ) จำนวนประชากรคนยิ่งมากความต้องการยิ่งมากตามไปด้วยเป็นเรื่องปกติประเทศไทยเองก็เคยเสียสมดุลในปีพ . ศ .2529 เมื่อกำลังของธรรมชาติไม่อาจรับมือการพัฒนาแบบเฉียบพลันทั้งที่อยู่อาศัยเพิ่มขึ้นประชากรมากขึ้นกินและใช้มากขึ้นของเสียก็มากขึ้นตามไปด้วยแต่ป่าไม้และระบบนิเวศที่ช่วยรักษาโลกกลับลดลง
4 ) ความสามารถในการสร้างของธรรมชาติมนุษย์ทำตัวเป็นผู้รับประโยชน์จากการสร้างสิ่งต่างๆตามธรรมชาติของโลกที่ไม่น่ารักซักเท่าไหร่ลองนึกถึงว่ามีครัวผลิตอาหารให้เราวันละ 3 มื้อโดยไม่สนใจที่จะช่วยเหลือหรือทำความสะอาดหนำซ้ำยังตั้งหน้าตั้งตาลดขนาดโรงครัวลงไปเรื่อยๆเพื่อเอาพื้นที่ไปทำห้องน้ำห้องนั่งเล่นโรงรถโดยที่ยังต้องการให้โรงครัวผลิตอาหารชั้นดี 3 มื้อเหมือนเดิมจนศักยภาพในการทำหน้าที่ลดลง