Hansel and GretelJacob and Wilhelm

Hansel and Gretel

Jacob and Wilhelm Grimm

Next to a great forest there lived a poor woodcutter with his wife and his two children. The boy's name was Hansel and the girl's name was Gretel. He had but little to eat, and once, when a great famine came to the land, he could no longer provide even their daily bread.

One evening as he was lying in bed worrying about his problems, he sighed and said to his wife, "What is to become of us? How can we feed our children when we have nothing for ourselves?"

"Man, do you know what?" answered the woman. "Early tomorrow morning we will take the two children out into the thickest part of the woods, make a fire for them, and give each of them a little piece of bread, then leave them by themselves and go off to our work. They will not find their way back home, and we will be rid of them."

"No, woman," said the man. "I will not do that. How could I bring myself to abandon my own children alone in the woods? Wild animals would soon come and tear them to pieces."

"Oh, you fool," she said, "then all four of us will starve. All you can do is to plane the boards for our coffins." And she gave him no peace until he agreed.

"But I do feel sorry for the poor children," said the man.

The two children had not been able to fall asleep because of their hunger, and they heard what the stepmother had said to the father.

Gretel cried bitter tears and said to Hansel, "It is over with us!"

"Be quiet, Gretel," said Hansel, "and don't worry. I know what to do."

And as soon as the adults had fallen asleep, he got up, pulled on his jacket, opened the lower door, and crept outside. The moon was shining brightly, and the white pebbles in front of the house were glistening like silver coins. Hansel bent over and filled his jacket pockets with them, as many as would fit.

Then he went back into the house and said, "Don't worry, Gretel. Sleep well. God will not forsake us." Then he went back to bed.

At daybreak, even before sunrise, the woman came and woke the two children. "Get up, you lazybones. We are going into the woods to fetch wood." Then she gave each one a little piece of bread, saying, "Here is something for midday. Don't eat it any sooner, for you'll not get any more."

Gretel put the bread under her apron, because Hansel's pockets were full of stones. Then all together they set forth into the woods. After they had walked a little way, Hansel began stopping again and again and looking back toward the house.

The father said, "Hansel, why are you stopping and looking back? Pay attention now, and don't forget your legs."

"Oh, father," said Hansel, "I am looking at my white cat that is sitting on the roof and wants to say good-bye to me."

The woman said, "You fool, that isn't your cat. That's the morning sun shining on the chimney."

However, Hansel had not been looking at his cat but instead had been dropping the shiny pebbles from his pocket onto the path.

When they arrived in the middle of the woods, the father said, "You children gather some wood, and I will make a fire so you won't freeze."

Hansel and Gretel gathered together some twigs, a pile as high as a small mountain

The twigs were set afire, and when the flames were burning well, the woman said, "Lie down by the fire and rest. We will go into the woods to cut wood. When we are finished, we will come back and get you."

Hansel and Gretel sat by the fire. When midday came each one ate his little piece of bread. Because they could hear the blows of an ax, they thought that the father was nearby. However, it was not an ax. It was a branch that he had tied to a dead tree and that the wind was beating back and forth. After they had sat there a long time, their eyes grew weary and closed, and they fell sound sleep.

When they finally awoke, it was dark at night. Gretel began to cry and said, "How will we get out of woods?"

Hansel comforted her, "Wait a little until the moon comes up, and then we'll find the way."

After the full moon had come up, Hansel took his little sister by the hand. They followed the pebbles that glistened there like newly minted coins, showing them the way. They walked throughout the entire night, and as morning was breaking, they arrived at the father's house.

They knocked on the door, and when the woman opened it and saw that it was Hansel and Gretel, she said, "You wicked children, why did you sleep so long in the woods? We thought that you did not want to come back."

But the father was overjoyed when he saw his children once more, for he had not wanted to leave them alone.

Not long afterward there was once again great need everywhere, and one evening the children heard the mother say to the father, "We have again eaten up everything. We have only a half loaf of bread, and then the song will be over. We must get rid of the children. We will take them deeper into the woods, so they will not find their way out. Otherwise there will be no help for us."

The man was very disheartened, and he thought, "It would be better to share the last bit with the children."

But the woman would not listen to him, scolded him, and criticized him. He who says A must also say B, and because he had given in the first time, he had to do so the second time as well.

The children were still awake and had overheard the conversation. When the adults were asleep, Hansel got up again and wanted to gather pebbles as he had done before, but the woman had locked the door, and Hansel could not get out. But he comforted his little sister and said, "Don't cry, Gretel. Sleep well. God will help us."

Early the next morning the woman came and got the children from their beds. They received their little pieces of bread, even less than the last time. On the way to the woods, Hansel crumbled his piece in his pocket, then often stood still, and threw crumbs onto the ground.

"Hansel, why are you always stopping and looking around?" said his father. "Keep walking straight ahead."

"I can see my pigeon sitting on the roof. It wants to say good-bye to me."

"Fool," said the woman, "that isn't your pigeon. That's the morning sun shining on the chimney."

But little by little Hansel dropped all the crumbs onto the path. The woman took them deeper into the woods than they had ever been in their whole lifetime.

Once again a large fire was made, and the mother said, "Sit here, children. If you get tired you can sleep a little. We are going into the woods to cut wood. We will come and get you in the evening when we are finished."

When it was midday Gretel shared her bread with Hansel, who had scattered his piece along the path. Then they fell asleep, and evening passed, but no one came to get the poor children.

It was dark at night when they awoke, and Hansel comforted Gretel and said, "Wait, when the moon comes up I will be able to see the crumbs of bread that I scattered, and they will show us the way back home."

When the moon appeared they got up, but they could not find any crumbs, for the many thousands of birds that fly about in the woods and in the fields had pecked them up.

Hansel said to Gretel, "We will find our way," but they did not find it.

They walked through the entire night and the next day from morning until evening, but they did not find their way out of the woods. They were terribly hungry, for they had eaten only a few small berries that were growing on the ground. And because they were so tired that their legs would no longer carry them, they lay down under a tree and fell asleep. It was already the third morning since they had left the father's house. They started walking again, but managed only to go deeper and deeper into the woods. If help did not come soon, they would perish. At midday they saw a little snow-white bird sitting on a branch. It sang so beautifully that they stopped to listen. When it was finished it stretched its wings and flew in front of them. They followed it until they came to a little house. The bird sat on the roof, and when they came closer, they saw that the little house was built entirely from bread with a roof made of cake, and the windows were made of clear sugar.

"Let's help ourselves to a good meal," said Hansel. "I'll eat a piece of the roof, and Gretel, you eat from the window. That will be sweet."

Hansel reached up and broke off a little of the roof to see how it tasted, while Gretel stood next to the windowpanes and was nibbling at them. Then a gentle voice called out from inside:

Nibble, nibble, little mouse,
Who is nibbling at my house?

The children answered:
The wind, the wind,
The heavenly child.

They continued to eat, without being distracted. Hansel, who very much like the taste of the roof, tore down another large piece, and Gretel poked out an entire round windowpane. Suddenly the door opened, and a woman, as old as the hills and leaning on a crutch, came creeping out. Hansel and Gretel were so frightened that they dropped what they were holding in their hands.
But the old woman shook her head and said, "Oh, you dear children, who brought you here? Just come in and stay with me. No harm will come to you."

She took them by the hand and led them into her house. Then she served them a good meal: milk and pancakes with sugar, apples, and nuts. Afterward she made two nice beds for them, decked in white. Hansel and Gretel went to bed, thinking they were in heaven. But the old woman had only pretended to be friendly. She was a wicked witch who was lying in wait there for children. She had built her house of bread only in order to lure them to her, and if she captured one, she would kill him, cook him, and eat him; and for her that was a day to celebrate.

Witches have red eyes and cannot see very far, but they have a sense of smell like animals, and know when humans are approaching.

When Hansel and Gretel came near to her, she laughed wickedly and spoke scornfully, "Now I have them. They will not get away from me again."

Early the next morning, before they awoke, she g

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Hansel และ Gretelค็อบและวิลเฮล์ม Grimmถัดจากป่าดี มีอยู่ woodcutter ดีกับภรรยาและลูกที่สอง เด็กผู้ชายในชื่อ Hansel และ Gretel เป็นชื่อของหญิงสาว เขามีแต่กิน ครั้ง เมื่อเป็นทุพภิกขภัยมาสู่ดินแดน เขาอาจไม่ให้แม้แต่ขนมปังทุกวันของพวกเขาหนึ่งขณะที่เขากำลังนอนในเตียงที่กังวลเกี่ยวกับปัญหาของเขา เขาถอนหายใจ และกล่าวกับภรรยา คืออะไรเป็นของเรา วิธีสามารถเราเลี้ยงเด็กของเราเมื่อเรามีอะไรในตัวเรา""คน คุณรู้อะไร" ตอบผู้หญิง "พรุ่งนี้เช้าเราจะนำเด็ก 2 คนออกไปส่วนเซลล์ของป่า ทำไฟสำหรับพวกเขา และให้แต่ละชิ้นขนมปังเล็ก ๆ ทิ้งไว้เอง แล้วไปปิดการทำงานของเรา พวกเขาหาทางกลับบ้านของพวกเขา และเราจะกำจัดของพวกเขา""ไม่มี ผู้หญิง, " กล่าวว่า คน "จะไม่ทำเช่นนั้น วิธีสามารถฉันนำตัวเองละเลยเด็กของตัวเองคนเดียวในป่า สัตว์ป่าจะเร็วมา และฉีกออกเป็นชิ้น""โอ้ คุณหลอก เธอกล่าวว่า "แล้วทั้งหมดสี่เราจะอด ทั้งหมดที่คุณสามารถทำได้เครื่องบินบอร์ดสำหรับ coffins ของเรา" และเธอให้เขาไม่สบายจนเขาตกลง"แต่ฉันเสียใจสำหรับเด็กยากจน กล่าวว่า คนเด็ก 2 คนไม่เคยหลับเนื่องจากความหิวของพวกเขา และพวกเขาได้ยินแม่เลี้ยงที่มีพูดถึงพระบิดาGretel ร้องน้ำตาขม และ Hansel ว่า "มัน อยู่เหนือเรา""จะเงียบ Gretel, " กล่าวว่า Hansel, "และไม่ต้องกังวล ฉันรู้ว่าจะทำ"และเป็นผู้ใหญ่ได้ตกลงหลับ เขามีค่า ดึงบนเสื้อของเขา เปิดประตูล่าง และ crept นอก ดวงจันทร์ส่องแสงสดใส และก้อนกรวดสีขาวด้านหน้าบ้านได้อันดามันอย่างแท้จริงเช่นเหรียญ Hansel เงี้ยว และกรอกข้อมูลลงในกระเป๋าเสื้อของเขากับพวกเขา เป็นจำนวนมากเป็นจะพอดีแล้วเขาก็กลับไปบ้าน และกล่าว ว่า "เถอะ Gretel หลับสบาย พระเจ้าจะไม่สารภาพเรา" แล้วเขาก็กลับไปนอนที่เดย์เบรก แม้แต่ก่อนพระอาทิตย์ ผู้หญิงมา และตื่นเด็ก 2 คน "ลุกขึ้น คุณ lazybones เรากำลังเข้าไปในป่าเพื่อนำไม้" แล้ว เธอให้แต่ละชิ้นเล็ก ๆ ขนมปัง บอกว่า "นี่เป็นสิ่งสำหรับกลางวัน ไม่กินมันเร็วใด ๆ สำหรับคุณจะไม่ได้มี"Gretel ใส่ขนมปังภายใต้เธอเอี๊ยม เนื่องจากกระเป๋าของ Hansel เต็มไปด้วยหิน แล้ว ทั้งหมดพร้อมกันจะได้ไปเข้าป่า หลังจากที่ได้เดินทางเล็กน้อย Hansel เริ่มหยุดอีก และมองย้อนกลับไปที่บ้านบิดากล่าวว่า "Hansel ทำไมคุณหยุด และมองย้อนไปดู สนใจตอนนี้ และอย่าลืมคุณขา""โอ้ พ่อ กล่าวว่า Hansel "ฉันมองที่แมวฉันสีขาวที่นั่งอยู่บนหลังคา และต้องพูดลากับฉัน "พ่อ "คุณหลอก ที่ไม่ใช่แมวของคุณ ที่คือพระอาทิตย์ยามเช้าที่ส่องแสงบนปล่องไฟ"อย่างไรก็ตาม Hansel ได้ไม่ถูกมองในแมว แต่แทน ได้ถูกวางก้อนกรวดเงาจากกระเป๋าของเขาบนเส้นทางเมื่อพวกเขามาถึงกลางป่า บิดากล่าวว่า "คุณเด็กรวบรวมไม้บาง และฉันจะทำให้เกิดไฟไหม้ดังนั้นคุณจะตรึง"Hansel และ Gretel รวบรวมกันบางกิ่ง กองสูงเป็นภูเขาขนาดเล็กกิ่งสร้างลุกเป็นไฟ และเมื่อเปลวไฟได้เผาดี พ่อ "โกหกลงไฟและส่วนที่เหลือ เราจะเข้าป่าไปตัดไม้ เมื่อเราทำเสร็จแล้ว เราจะกลับมา และได้รับคุณ"Hansel และ Gretel เสาร์ ด้วยไฟ เมื่อตอนกลางวันมาละกินชิ้นขนมปังของเขาเล็กน้อย เนื่องจากพวกเขาสามารถได้ยินพัดของมีด พวกเขาคิดว่า พ่อใกล้เคียง อย่างไรก็ตาม ไม่มีด สาขาเขาก็เกี่ยวพันกับต้นไม้ตาย และลมถูกตีกลับมาได้ หลังจากพวกเขาได้นั่งนาน ตาโตอ่อนเปลี้ย และปิด แล้วก็ล้มลงนอนหลับสบายเมื่อพวกเขาสุดท้ายตื่นขึ้นมา มันเป็นสีเข้มในเวลากลางคืน Gretel เริ่มร้องไห้ และกล่าว ว่า "วิธีจะเราได้รับจากป่าหรือไม่"Hansel comforted เธอ "รอเพียงเล็กน้อยจน กระทั่งดวงจันทร์มา แล้ว เราจะหาทาง"หลังจากที่พระจันทร์เต็มดวงมาค่า Hansel เอาน้องน้อย ด้วยมือ พวกเขาตามก้อนกรวดที่มี glistened เช่นเหรียญใหม่แจนิส การแสดงออกทาง เดินตลอดทั้งคืน และเป็นเช้าถูกทำลาย พวกเขามาถึงที่บ้านของพ่อพวกเขากังวานประตู และเมื่อผู้หญิงเปิด และเห็นว่า เป็น Hansel และ Gretel กล่าว "คุณคน ชั่วเด็ก ทำไมไม่คุณนอนหลับนาน ในป่า เราคิดว่า คุณไม่ได้ไม่อยากกลับมา"แต่พ่อไม่ปลื้มเมื่อเขาเห็นลูกของเขาอีกครั้งหนึ่ง สำหรับเขาก็ไม่อยากปล่อยไว้ไม่นานหลังจากนั้นมีอีกมากต้องทุก และหนึ่งในตอนเย็นเด็ก ๆ ได้ยินแม่บอกให้พ่อ "เราอีกกินค่าทุกอย่าง เรามีเฉพาะครึ่งก้อนขนมปัง แล้ว เพลงจะสามารถผ่าน เราต้องกำจัดของเด็ก เราจะดำเนินการให้ลึกเข้าไปในป่า ดังนั้นพวกเขาจะไม่หาทางของพวกเขา มิฉะนั้น จะไม่ช่วยให้เรา"คนถูกมาก disheartened และเขาคิด ว่า "มันจะดีกว่าการใช้บิตสุดท้ายร่วมกับเด็กๆ"แต่ผู้หญิงจะไม่ฟังเขา scolded เขา และวิพากษ์วิจารณ์เขา ผู้ที่กล่าวว่า ต้องยังบอก B และเนื่องจากเขาได้รับในครั้งแรก เขาต้องทำครั้งที่สองเช่นเด็ก ๆ ก็ยังคงตื่น และมี overheard การสนทนา เมื่อผู้ใหญ่ได้หลับ Hansel ได้อีก และต้องการที่จะเก็บก้อนกรวดเขาทำก่อน แต่ผู้หญิงมีล็อคประตู และ Hansel ไม่สามารถดึงออก แต่เขา comforted น้องลิตเติ้ลกล่าวว่า "อย่า ร้องไห้ Gretel หลับสบาย พระเจ้าจะช่วยเรา"ช่วงเช้าวันถัดไปผู้หญิงมา และมีเด็กจากเตียงของพวกเขา ได้รับของชิ้นเล็ก ๆ ขนมปัง แม้แต่น้อยกว่าครั้ง ทางเข้าป่า Hansel ได้ขยี้ชิ้นในกระเป๋าของเขา ของเขามักจะพิฆาต แล้วโยนเศษบนพื้นดิน"Hansel ทำไมเป็นคุณจะหยุด และรอบคอบ" กล่าวว่า พ่อของเขา "ให้เดินตรงไป""ฉันสามารถเห็นนกพิราบของฉันนั่งอยู่บนหลังคา มันต้องพูดลากับฉัน"ผู้หญิง "ที่ไม่ใช่ของคุณนกพิราบกล่าวว่า "โง่ ที่คือพระอาทิตย์ยามเช้าที่ส่องแสงบนปล่องไฟ"แต่น้อย Hansel ทิ้งเศษทั้งหมดบนเส้นทาง ผู้หญิงถ่ายลึกเข้าไปในป่ามากกว่าที่พวกเขาเคยได้รับในชีวิตของพวกเขาทั้งหมดครั้งทำไฟไหม้ใหญ่ และแม่กล่าวว่า "นั่งนี่ เด็ก ถ้าคุณเหนื่อย คุณสามารถนอนหลับเล็กน้อย เรากำลังเข้าไปในป่าเพื่อตัดไม้ เราจะมา แล้วได้รับในตอนเย็นเมื่อเราทำเสร็จแล้ว"เมื่อตอนกลางวัน Gretel ร่วมขนมปังของเธอ Hansel ที่ได้กระจายชิ้นส่วนของเขาไปตามเส้นทาง แล้ว ก็ล้มลงหลับ และเย็นผ่าน แต่ไม่มีใครมารับเด็กยากจนมันเป็นสีเข้มในเวลากลางคืนเมื่อพวกเขาตื่นขึ้นมา และ Hansel comforted Gretel และกล่าว ว่า "รอ เมื่อดวงจันทร์มาถึง จะเห็นเศษขนมปังที่ผมกระจาย และพวกเขาจะแสดงให้เราเห็นทางกลับบ้าน"เมื่อดวงจันทร์ปรากฏ พวกเขามีค่า แต่พวกเขาไม่พบเศษใด ๆ หลายพันนกที่บินเกี่ยวกับ ในป่า และ ในเขตที่ มี pecked นั้นขึ้นHansel กล่าวกับ Gretel "เราจะหาทางของเรา" แต่พวกเขาไม่พบเดินผ่านทั้งคืนและในวันถัดไปตั้งแต่เช้าจนเย็น แต่พวกเขาไม่พบทางออกจากป่า พวกหิวชะมัด สำหรับพวกเขาได้กินเพียงไม่กี่ขนาดเล็กครบที่ได้เติบโตบนพื้นดิน และ เพราะเหนื่อยดังนั้นที่ขาของพวกเขาจะไม่มีพวกเขา พวกเขาวางไว้ใต้ต้นไม้ และหลับ ได้แล้วในเช้าวันที่สามเนื่องจากพวกเขาได้ทิ้งบ้านของพ่อ พวกเขาเริ่มเดินอีกครั้ง แต่จัดการเฉพาะไปลึก และลึกเข้าไปในป่า ถ้าช่วยได้ไม่มาเร็ว ๆ นี้ พวกเขาจะพินาศ ในตอนกลางวัน จะเห็นเป็นนกขนาดเล็ก snow-white นั่งอยู่บนสาขา มันสังนั้นสวยงามที่ จะหยุดฟัง เมื่อมันเสร็จ มันยืดปีกของมัน และบินหน้าพวกเขา พวกเขาปฏิบัติตามนั้นจนกว่าพวกเขามาถึงบ้านน้อย นกนั่งบนดาดฟ้า และเมื่อพวกเขามาใกล้ชิด เห็นบ้านเล็ก ๆ ถูกสร้างขึ้นทั้งหมดจากขนมปัง มีหลังคาทำเค้ก และหน้าต่างทำน้ำตาลชัดเจน"ลองช่วยตัวเองให้อาหารดี กล่าวว่า Hansel "ฉันจะกินชิ้นส่วนของหลังคา และ Gretel คุณกินจากหน้าต่าง ที่จะได้หวาน"ถึงค่า hansel และหยุดลงน้อยของหลังคาเพื่อดูว่ามันลิ้มรส Gretel ยืนอยู่ windowpanes และ nibbling ที่มีการ แล้วเรียกเสียงเบา ๆ จากภายใน:ชั้นดี ชั้นดี เมาส์น้อยที่เป็น nibbling ที่บ้านของฉันเด็กตอบ:ลม ลมเด็กสวรรค์พวกเขายังคงกิน ไม่มีการฟุ้งซ่าน Hansel ที่มากชอบรสชาติของหลังคา ต่อลงอีกชิ้นใหญ่ และ Gretel poked ออก windowpane รอบตัวทั้งหมด ทันทีที่ประตูเปิด และหญิง เก่าที่เป็นภูเขาและลำในการ crutch มาเลื้อยออกมา Hansel และ Gretel ได้ดังนั้นกลัวว่า จะหลุดจะมีถือในมือของพวกเขาแต่หญิงชราจับศีรษะของเธอ และกล่าว ว่า "Oh คุณรักเด็ก มาที่นี่ เพียงเข้ามา และอยู่กับฉัน ไม่ทำร้ายจะมาหาคุณ"เธอถ่าย ด้วยมือ และนำพวกเขาเข้าไปในบ้าน แล้วเธอทำหน้าที่ให้อาหารดี: แพนเค้ก กับน้ำตาล แอปเปิ้ล ถั่วและนม หลังจากนั้นเธอทำเตียงดีสำหรับพวกเขา ประดับสีขาว Hansel และ Gretel ไปเตียง คิดพวกเขาในสวรรค์ แต่หญิงชรามี pretended จะเป็นมิตรเท่านั้น เธอเป็นแม่มดคนชั่วที่ถูกโกหก in รอมีเด็ก เธอได้สร้างบ้านขนมปังเพียงเพื่อล่อให้เธอ และถ้าเธอจับหนึ่ง เธอจะฆ่าเขา ปรุงอาหารเขา และกินเขา และสำหรับเธอซึ่งเป็นวันฉลองทวิทช์สมีตาสีแดง และไม่เห็นไกล แต่พวกเขามีความรู้สึกของกลิ่นเช่นสัตว์ และรู้เมื่อใกล้มนุษย์เมื่อ Hansel และ Gretel มาใกล้เธอ เธอหัวเราะร้ายกาจ และพูด scornfully, "ตอนนี้ฉันมีพวกเขา พวกเขาจะไม่ได้ไปจากฉันอีก"ช่วงถัดไปตอนเช้า ก่อนที่พวกเขาตื่นขึ้นมา เธอ g

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Hansel และ Gretel

Jacob และ Wilhelm กริม

ต่อไปจะดีป่ายังมีคนจน คนตัดไม้กับภรรยาของเขาและสองเด็ก เด็กคนนี้ชื่อ คือชื่อของผู้หญิง Hansel และ Gretel . เขาได้แต่ไม่พอกิน และเมื่อเมื่อความอดอยากยิ่งใหญ่มาถึงแผ่นดิน เขาไม่สามารถให้ แม้แต่ขนมปังทุกวัน

เย็นวันหนึ่ง ขณะที่เขากำลังนอนอยู่บนเตียงกังวลเกี่ยวกับปัญหาเขาถอนหายใจและพูดกับภรรยาของเขาว่า " เกิดอะไรขึ้นกับเรา ทำไมเราเลี้ยงเด็กของเราเมื่อเราไม่มีอะไรให้ตัวเราเอง ?

" เพื่อน นายรู้อะไรมั้ย ? " ตอบหญิง” พรุ่งนี้เช้าเราจะพาเด็กทั้งสองเข้าไปในส่วนที่หนาที่สุดของป่าให้ไฟสำหรับพวกเขาและให้แต่ละของพวกเขาเป็นชิ้นเล็ก ๆของขนมปัง แล้วทิ้งให้ตัวเอง และไปทำงานของเราพวกเขาจะไม่หาทางกลับบ้านของพวกเขา และเราก็จะได้กำจัดของพวกเขา . "

" ไม่มีผู้หญิง " เขาพูด " ผมจะไม่ทำอย่างนั้น ข้าจะนำตัวเองให้ทิ้งลูกอยู่คนเดียวในป่า สัตว์ป่าจะมาเร็ว ๆ นี้ และฉีกพวกเขาเป็นชิ้นๆ "

" โอ้ เจ้าโง่ " เธอว่า " แล้วทั้งสี่คนจะอดตาย ทั้งหมดที่คุณทำได้คือเครื่องบินบอร์ดโลงศพของเรา" เธอให้เขาไม่สงบสุขจนเขาตกลง

" แต่ผมรู้สึกเสียใจกับเด็กยากจน " ชายผู้นั้นกล่าว

เด็กทั้งสองได้หลับไปเพราะความหิว และพวกเขาได้ยินสิ่งที่แม่เลี้ยงได้กล่าวกับพ่อ

เกรเทลร้องไห้น้ำตาขม และพูดกับแฮน " มันใหม่กับเรา !

" เงียบๆ เกรเทล กล่าวว่า " เซล " และไม่ต้องกังวล ฉันรู้ว่าต้องทำยังไง

"และทันทีที่ผู้ใหญ่ได้หลับไปแล้ว เค้าลุกขึ้นดึงเสื้อของเขาเปิดประตูลงและคลานไปข้างนอก ดวงจันทร์ส่องแสงสว่าง และก้อนกรวดสีขาว ด้านหน้าบ้านมีวิบวับ เหมือนเหรียญเงิน แฮนโค้งงอมากกว่าและเต็มไปในกระเป๋าเสื้อของเขากับพวกเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะพอดี

แล้วเขาก็กลับเข้าไปในบ้าน และพูดว่า " ไม่ต้องห่วง เกรเทล หลับฝันดีนะพระเจ้าจะไม่ทอดทิ้งเรา . . . " แล้วเขาก็เดินกลับมาที่เตียง

ตอนรุ่งสางก่อนพระอาทิตย์ขึ้น ผู้หญิง มาทำให้เด็กทั้งสอง " . ลุกขึ้น คุณตัวขี้เกียจ เรากำลังจะเข้าไปในป่า เพื่อนำไม้ " แล้วเธอให้คนละ 1 ชิ้นเล็ก ๆของขนมปัง และพูดว่า " นี่คือสิ่งที่เที่ยงแล้ว ไม่กินมันให้เร็วกว่านี้ เพราะคุณจะไม่ได้รับใด ๆเพิ่มเติม . "

เกรเทล วางขนมปังไว้กันเปื้อนเพราะเซลกระเป๋าเต็มไปด้วยก้อนหิน แล้วทั้งหมดเข้าด้วยกันพวกเขาเริ่มออกเดินทางเข้าไปในป่า หลังจากที่พวกเขาเดินทางน้อย เซลเริ่มหยุดอีกครั้ง และอีกครั้ง และกลับไปสู่บ้าน

พ่อพูดว่า " แฮนเซล ทำไมคุณหยุดและมองกลับมา สนใจตอนนี้ และอย่าลืมขาของคุณ . "

" โอ้ พ่อกล่าวว่า " แฮนเซล" ผมกำลังมองไปที่แมวสีขาวที่ฉันนั่งอยู่บนหลังคาและต้องการบอกลาฉัน . "

ผู้หญิงกล่าวว่า " เจ้าโง่ นั่นไม่ใช่แมวของคุณ ที่เป็นแสงอาทิตย์ยามเช้าส่องแสงในปล่องไฟ "

แต่เซลก็ไม่ได้ดูแมวของเขา แต่แทนที่จะได้รับการวางก้อนกรวดเงาจากกระเป๋าของเขาบนเส้นทาง

เมื่อพวกเขามาถึงกลางป่า พ่อพูดว่า" เจ้าเด็กเก็บไม้ และ ฉัน จะ ให้ ไฟจะได้ไม่หนาว . . . "

Hansel และ Gretel ชุมนุมกันบ้าง กิ่งไม้ กองสูงเป็นภูเขาเล็กๆ

กิ่งตั้งลุกเป็นไฟ เมื่อเปลวไฟเผาไหม้ดี ผู้หญิงบอกว่า " นอนโดยไฟ และส่วนที่เหลือ เราจะเข้าไปในป่าเพื่อตัดไม้ เมื่อเราทำเสร็จแล้ว เราจะกลับมารับท่าน

"Hansel และ Gretel นั่งด้วยไฟ เมื่อเที่ยงมาแต่ละตัวกินขนมปังชิ้นเล็กๆ ของเขา เพราะพวกเขาได้ยินเสียงพัดของขวาน พวกเขาคิดว่าพ่ออยู่ใกล้ๆ ยังไงก็ ไม่ใช่ขวาน มันเป็นสาขาที่เขาผูกไว้กับต้นไม้ที่ตายแล้วและลมพัดเต้นไปมา หลังจากที่พวกเขาเคยนั่งอยู่ตรงนั้นเป็นเวลานาน ดวงตาเริ่มอ่อนล้าและปิดและพวกเขาลดลง

เสียงป