Chapter 423:Pieces of Memory“Li Xia

Chapter 423:Pieces of Memory

“Li Xiao Yao……”

As the morning sun shone lightly, I opened my eyes slowly, and saw a woman more beautiful than a dream. She rocked the cradle slowly, and stared at me with a happy smile at the corner of her mouth, “Quickly grow up so you can protect Mama……”

I turned my head to look, but only found myself lying in the cradle. I raised my young, tender and tiny hands with all my effort, wanting to touch the woman’s face. Yet, my hands were unable to stretch higher. Instead, I uttered in a squeaky voice.

“Mama, Mama……”

I widened my eyes, trying as hard as I could to to see her more clearly. Was this an illusion or reality?

Suddenly, the images disappeared and the gentle face of the woman disappeared, along with the scenery. A wide, desolate meadow then appeared. I was carrying a bag of broken long swords, and staggering as I walked through the field in the dark of night.

“Bang!”

A gunshot rang out, and flashes lit up the side of the mountain. Right in front of me, one of my teammates collapsed on the ground with a hole through his skull. Blood kept flowing out in a seemingly endless stream. His body twitched involuntarily, but his young soul had already withdrawn rapidly from his body.

“It’s an ambush! Find cover!” Someone shouted loudly.

With lightning speed, everyone dropped into the bushes. Yet, the sounds of gunfire on the mountain rang out incessantly. Every gunshot was accompanied by the loss of a life. I tumbled in the mud, and suddenly leapt up. With my top speed, I dashed towards the faraway forest. As bullets flew past my ears, I raised my hand, and flung the long sword I was grasping!

“Ah……”

With a groan one of the enemies was killed by my long sword. At this moment, I felt a burning sensation in my arm – I had been shot. I waved my fist and drove it towards the other direction. One by one, I slaughtered the enemy like a trapped beast that fought with a desperate determination. Yet, the sounds of gunfire did not stop. It was only until the end that the sounds finally died down, and the fertile field regained its calmness.

I returned with bloodstains all over me, only to see my buddies lying dead in a pool of blood. They had been aiming and searching for the ambush spot, yet all of them were killed as easily as oxen were slaughtered.

“Ahhhhhh…….”

My long sword dropped to the ground as I lifted my head and roared furiously. The lightning tore the earth, and heavy rain poured down. The icy cold rain pattered on my face; no one cared about my agony and pain, and no one understood the grief of losing a brother. I held Tian Tong’s corpse in my arms, and I felt his warmth disperse as sadness and rage filled my heart.

……

“Ah……”

I suddenly woke up. My whole body started trembling while the dreadful scene of Tian Tong’s body being shot several times to the point that it was almost mashed, danced through my mind. I clenched my fist, and sat up straight on the sickbed while uttering with a lump in my throat, “I……I……”

Beside me, a pretty little beauty sat there. As soon as she saw that I was awake, she immediately leapt into my arms and cried furiously. Yet, not a word was spoken.

My body also trembled. My mind was filled with pieces of my memories. The scenes that I had almost forgotten, or the scenes that I had never remembered, lingered. Until the moment I raised my hands to hug the girl in my arms, I didn’t realize that I had returned to reality. Wan Er couldn’t stop crying, and her tears rapidly wet my shoulder.

“Wan Er……”

I held her, and caressed her back softly, “I’m awake. It’s alright. It’s alright……”

Wan Er’s delicate shoulders quivered continuously as she spoke with tears in her eyes, “Do you know how long have you been unconscious? Three days, three whole days. Everyone thought you wouldn’t wake up again. Sniff. If you had left, we…… we……”

“Three days?”

I asked in surprise. Wan Er left my arms, and answered with red puffy eyes, “Yes……”

On the side, Shen Bing, wearing a white doctor’s uniform, also answered, “Yeah. For three whole days. We didn’t expect that this battle would injure you this badly. That…… that Ou Yang Chuan, who is he?”

I glanced at the bandage on my arm and shoulder and replied, “He is an existence that is equal to God, but don’t bother. In this world, there are not many people like this. However, I did not expect that such an unearthly professional would participate in earthly battles, and even become Wei Fan’s watchdog. This thing is getting more difficult….. “

Shen Bing agreed, “It is getting more and more difficult. Captain Wang has been overwrought. If you didn’t wake up, I think Captain Wang would’ve had a mental breakdown!”

“Pa!”

The door of the sick room was pushed open abruptly. Wang Xin rushed in with a few Guardian Team members. With a worried face, he came up, and hugged me while grinning excitedly, “Li Xiao Yao! Li Xiao Yao! You finally woke up. How do you feel coming back from the jaws of death?”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

423:Pieces บทความจำ"Li Xiao ยาว..."อาทิตย์ยามเช้าส่องเบา ๆ ฉันเปิดตาของฉันช้า และเห็นผู้หญิงสวยขึ้นกว่าความฝัน เธอโยกเปลช้า และจ้องมองที่ฉัน ด้วยรอยยิ้มที่มุมปากของเธอมีความสุข "รวดเร็วเติบโตขึ้นเพื่อให้คุณสามารถปกป้องแม่..."ฉันเปิดหัวดู แต่เพียง พบตัวเองนอนอยู่ในเปล ฉันยกมือหนุ่ม ชำระเงิน และเล็ก ๆ กับความพยายามของฉันทั้งหมด อยากสัมผัสใบหน้าของผู้หญิง ยัง มือไม่สามารถที่จะยืดสูงขึ้น แทน ฉันพูดในเสียงสุทธ์"มาม่า มาม่า..."ผม widened ดวงตา พยายามอย่างหนักสามารถไปเพื่อดูเธอชัดเจนยิ่งขึ้น มีเป็นภาพลวงตาหรือความจริงหรือไม่ทันใดนั้น ภาพหายไป และหาย ไปใบหน้าอ่อนโยนของผู้หญิง พร้อมทิวทัศน์ ทุ่งหญ้ากว้าง อ้างว้างปรากฏตัวแล้ว ผมพกถุงเสีย ดาบยาว และส่ายขณะที่ฉันเดินผ่านฟิลด์ในมืด"บาง"กระสุนปืนรังออก และกะพริบแสงด้านข้างของภูเขา อยู่หน้าฉัน เพื่อนร่วมทีมของฉันอย่างใดอย่างหนึ่งยุบอยู่บนพื้นดินที่มีรูผ่านกะโหลกศีรษะของเขา เลือดยังคงไหลออกมาในกระแสดูเหมือนจะสิ้นสุด ร่างกายของเขา twitched สถาน แต่วิญญาณของเขาหนุ่มได้ถอนเงินอย่างรวดเร็วจากร่างกายของเขา"มันเป็นการลอบโจมตี หาฝาครอบ" มีคนตะโกนเสียงดังด้วยความเร็วฟ้าผ่า ทุกคนหลุดเข้าไปในพุ่มไม้ ยัง เสียงของปืนบนภูเขารังออกประสิทธิภาพ กระสุนปืนทุกพร้อมกับการสูญเสียของชีวิต ผมร่วงลงในโคลน และก็หลุดค่า ด้วยความเร็วสูงสุดของฉัน ฉันเส้นประไปทางป่าห่างไกล กระสุนบินผ่านหูของฉัน ฉันยกมือ และโยนออกดาบยาวที่ฉันถูกโลภ"อา..."มีครวญเป็น ศัตรูอย่างใดอย่างหนึ่งถูกฆ่า ด้วยดาบยาวของฉัน ขณะนี้ ผมรู้สึกแสบแขนของฉัน – ฉันมีถ่าย ผมโบกกำปั้นของฉัน และขับรถไปเส้นทางอื่น หนึ่ง ฉันจะฆ่าศัตรูเช่นสัตว์ติดอยู่ที่ มีการกำหนดหมดหวัง ยัง เสียงของปืนก็ไม่หยุด มันก็เท่านั้นจนจบที่เสียงสุดท้ายตายลง และสนามอุดมงยนต์ความสงบฉันกลับมา bloodstains ทั่วฉัน เพียงเพื่อดูเพื่อนฉันนอนตายในสระของเลือด พวกเขามีเป้าหมาย และค้นหาจุดซุ่ม แต่พวกเขาทั้งหมดถูกฆ่าตายอย่างง่ายดายเป็นวัวถูกฆ่า"Ahhhhhh..."ดาบยาวของฉันลดลงไปพื้นฉันยกหัว และคำรามอย่างดุเดือด ฟ้าผ่าฉีกโลก และฝนเทลง ฝนที่เย็นเป็นน้ำแข็ง pattered หน้า ไม่มีใครดูแลเกี่ยวกับการทรมานและความเจ็บปวดของฉัน และไม่มีใครเข้าใจความเศร้าโศกการสูญเสียพี่น้อง ผมจัดศพ Tian ทองอุ้ม และรู้สึกอบอุ่นเขากระจายเป็นความเศร้า และความเต็มใจ……“Ah……”I suddenly woke up. My whole body started trembling while the dreadful scene of Tian Tong’s body being shot several times to the point that it was almost mashed, danced through my mind. I clenched my fist, and sat up straight on the sickbed while uttering with a lump in my throat, “I……I……”Beside me, a pretty little beauty sat there. As soon as she saw that I was awake, she immediately leapt into my arms and cried furiously. Yet, not a word was spoken.My body also trembled. My mind was filled with pieces of my memories. The scenes that I had almost forgotten, or the scenes that I had never remembered, lingered. Until the moment I raised my hands to hug the girl in my arms, I didn’t realize that I had returned to reality. Wan Er couldn’t stop crying, and her tears rapidly wet my shoulder.“Wan Er……”I held her, and caressed her back softly, “I’m awake. It’s alright. It’s alright……”Wan Er’s delicate shoulders quivered continuously as she spoke with tears in her eyes, “Do you know how long have you been unconscious? Three days, three whole days. Everyone thought you wouldn’t wake up again. Sniff. If you had left, we…… we……”“Three days?”I asked in surprise. Wan Er left my arms, and answered with red puffy eyes, “Yes……”On the side, Shen Bing, wearing a white doctor’s uniform, also answered, “Yeah. For three whole days. We didn’t expect that this battle would injure you this badly. That…… that Ou Yang Chuan, who is he?”I glanced at the bandage on my arm and shoulder and replied, “He is an existence that is equal to God, but don’t bother. In this world, there are not many people like this. However, I did not expect that such an unearthly professional would participate in earthly battles, and even become Wei Fan’s watchdog. This thing is getting more difficult….. “Shen Bing agreed, “It is getting more and more difficult. Captain Wang has been overwrought. If you didn’t wake up, I think Captain Wang would’ve had a mental breakdown!”“Pa!”The door of the sick room was pushed open abruptly. Wang Xin rushed in with a few Guardian Team members. With a worried face, he came up, and hugged me while grinning excitedly, “Li Xiao Yao! Li Xiao Yao! You finally woke up. How do you feel coming back from the jaws of death?”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 423: ชิ้นส่วนของหน่วยความจำ"หลี่เสี่ยวยาว ...... " ขณะที่ดวงอาทิตย์ตอนเช้าส่องเบา ๆ ผมลืมตาขึ้นอย่างช้าๆและเห็นผู้หญิงสวยกว่าฝัน เธอโยกเปลอย่างช้าๆและจ้องมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขที่มุมปากของเธอ "ได้อย่างรวดเร็วเติบโตขึ้นมาเพื่อให้คุณสามารถปกป้องแม่ ...... " ผมหันหัวของฉันที่จะมอง แต่ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่เพียงในเปล ผมยกหนุ่มอ่อนโยนของฉันและมือเล็ก ๆ กับความพยายามทั้งหมดของฉันต้องการที่จะสัมผัสใบหน้าของผู้หญิง แต่มือของฉันไม่สามารถที่จะยืดสูงขึ้น แต่ฉันพูดในเสียงส่งเสียงดังเอี้ย. "แม่แม่ ...... " ฉันเบิกตากว้างของฉันพยายามอย่างหนักเท่าที่ฉันสามารถที่จะเห็นเธอได้ชัดเจนยิ่งขึ้น เป็นอย่างนี้ภาพลวงตาหรือความจริง? ทันใดนั้นภาพที่หายไปและใบหน้าอ่อนโยนของผู้หญิงคนนั้นหายไปพร้อมกับฉาก กว้าง, ทุ่งหญ้ารกร้างก็ปรากฏตัวขึ้น ฉันกำลังถือถุงดาบยาวหักและส่ายที่ผมเดินผ่านทุ่งนาในที่มืดของคืน. "แบง!" ปืนดังออกมาและกระพริบไฟขึ้นด้านข้างของภูเขา ขวาในด้านหน้าของฉันซึ่งเป็นหนึ่งในเพื่อนร่วมทีมของผมทรุดตัวลงบนพื้นดินที่มีรูผ่านกะโหลกศีรษะของเขา เลือดไหลออกมาเก็บไว้ในกระแสดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด ร่างของเขากระตุกโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่จิตวิญญาณสาวของเขาต้องถอนตัวออกไปแล้วอย่างรวดเร็วจากร่างกายของเขา. "มันซุ่มโจมตี! ค้นหาปก! "ใครบางคนตะโกนเสียงดัง. ด้วยความเร็วฟ้าผ่าทุกคนลดลงในพุ่มไม้ แต่เสียงของปืนบนภูเขาที่ดังออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน กระสุนปืนทุกคนที่มาพร้อมกับการสูญเสียของชีวิต ผมร่วงลงในโคลนและก็กระโจนขึ้น ด้วยความเร็วสูงสุดของฉันฉันวิ่งไปทางป่าที่ห่างไกล ในฐานะที่เป็นกระสุนบินผ่านหูของฉันฉันยกมือของฉันและโยนดาบยาวผมก็โลภ! "อา ...... " ด้วยคร่ำครวญหนึ่งของศัตรูถูกฆ่าตายด้วยดาบยาวของฉัน ตอนนี้ผมรู้สึกว่ารู้สึกแสบร้อนที่แขนของฉัน - ฉันถูกยิง ฉันโบกมือกำปั้นของฉันและขับรถไปทางทิศทางอื่น ๆ หนึ่งโดยหนึ่งฉันฆ่าศัตรูเหมือนสัตว์ที่ถูกขังอยู่ที่ต่อสู้กับการกำหนดหมดหวัง แต่เสียงปืนก็ไม่ได้หยุด มันเป็นเพียงจนกว่าจะสิ้นสุดที่เสียงในที่สุดก็เสียชีวิตลงและสนามอุดมสมบูรณ์คืนความสงบของ. ผมกลับมาพร้อมกับคราบเลือดทั่วฉันเท่านั้นที่จะเห็นเพื่อนของฉันนอนตายในสระว่ายน้ำของเลือด พวกเขาได้รับการเล็งและค้นหาจุดซุ่มโจมตี แต่ทั้งหมดของพวกเขาถูกฆ่าตายได้อย่างง่ายดายเช่นวัวถูกฆ่า. "Ahhhhhh ...... ." ดาบยาวของฉันลดลงถึงพื้นดินเป็นผมยกหัวของฉันและคำรามคึก ฟ้าผ่าฉีกแผ่นดินและมีฝนตกหนักไหลรินลงมา ฝนเย็นฉ่ำ pattered บนใบหน้าของฉัน; ไม่มีใครดูแลเกี่ยวกับความทุกข์ทรมานและความเจ็บปวดของฉันและไม่มีใครเข้าใจความเศร้าโศกจากการสูญเสียพี่ชายที่ ผมจัดศพเทียนทองในอ้อมแขนของฉันและฉันก็รู้สึกถึงความอบอุ่นของเขาแยกย้ายกันไปเป็นความโศกเศร้าและความโกรธที่เต็มไปด้วยหัวใจของฉัน. ...... "อา ...... " ผมก็ตื่นขึ้นมา ร่างกายของฉันเริ่มสั่นในขณะที่ฉากที่น่ากลัวของร่างกายเทียนตองถูกยิงหลายครั้งไปยังจุดที่มันถูกบดเกือบเต้นผ่านใจของฉัน ฉัน clenched กำปั้นของฉันและลุกขึ้นนั่งบนเตียงคนไข้ตรงในขณะที่เปล่งเสียงที่มีก้อนเนื้อในลำคอของฉัน "ฉัน ...... ฉัน ...... " นอกจากนี้ผมความงามที่สวยน้อยนั่งอยู่ที่นั่น ทันทีที่เธอเห็นว่าฉันตื่นทันทีที่เธอกระโดดลงไปในอ้อมแขนของฉันและร้องไห้คึก แต่ไม่ได้เป็นคำพูด. ร่างกายของฉันยังสั่น ใจของฉันก็เต็มไปด้วยชิ้นส่วนของความทรงจำของฉัน ฉากที่ผมเกือบลืมหรือฉากที่ฉันไม่เคยจำอ้อยอิ่ง จนกว่าจะถึงช่วงเวลาที่ผมยกขึ้นมือของฉันจะกอดหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของฉันฉันไม่ได้รู้ว่าฉันได้กลับมาสู่ความเป็นจริง Wan Er ไม่สามารถหยุดร้องไห้และน้ำตาของเธออย่างรวดเร็วเปียกไหล่ของฉัน. "Wan เอ่อ ...... " ฉันถือของเธอและเธอกลับมาลูบเบา ๆ "ฉันตื่น ไม่เป็นไร. มันไม่เป็นไร ...... "ไหล่ที่ละเอียดอ่อนของWan Er สั่นอย่างต่อเนื่องในขณะที่เธอได้พูดคุยกับน้ำตาในดวงตาของเธอ" คุณรู้หรือไม่ว่านานแค่ไหนที่คุณได้รับหมดสติ? สามวันสามวันทั้ง ทุกคนคิดว่าคุณจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง สูดอากาศ หากคุณมีเหลือเรา ...... เรา ...... "" สามวัน? "ผมถามด้วยความประหลาดใจ Wan Er ซ้ายอ้อมแขนของฉันและตอบด้วยตาบวมแดง "ใช่ ...... " ในด้าน Shen ปิงสวมเครื่องแบบสีขาวของหมอยังตอบว่า "ใช่ สำหรับทั้งสามวัน เราไม่ได้คาดหวังว่าการต่อสู้ครั้งนี้จะทำร้ายคุณนี้ไม่ดี นั่น ...... ที่ Ou Yang ชวนเขาเป็นใคร? "ผมเหลือบมองไปที่แผลบนแขนของฉันและไหล่และตอบว่า" เขาเป็นคนที่มีชีวิตอยู่ที่เท่ากับพระเจ้า แต่ไม่รำคาญ ในโลกนี้มีไม่มากคนอย่างนี้ แต่ผมไม่ได้คาดหวังว่ามืออาชีพพิสดารจะมีส่วนร่วมในการต่อสู้ของโลกและยังเป็นสุนัขเฝ้าบ้าน Wei แฟน สิ่งนี้จะได้รับยากขึ้น ... .. "Shen ปิงที่ตกลงกันไว้" มันจะได้รับมากขึ้นและยาก กัปตันวังได้รับประณีต หากคุณไม่ได้ตื่นขึ้นมาผมคิดว่ากัปตันวังจะได้มีอาการทางจิต! "" พ่อ! "ประตูห้องผู้ป่วยที่ได้รับการผลักดันให้เปิดทันที วังซินรีบวิ่งไปในที่มีสมาชิกไม่กี่ทีมการ์เดียน ที่มีใบหน้าเป็นห่วงเขาขึ้นมาและกอดฉันในขณะที่ยิ้มอย่างตื่นเต้น "หลี่เสี่ยวยาว! Li Xiao Yao! สุดท้ายคุณตื่นขึ้นมา ที่คุณรู้สึกว่ากลับมาจากปากของการเสียชีวิตได้อย่างไร? "