One of the most renowned poets and

One of the most renowned poets and novelists in English literary history, Thomas Hardy was born in 1840 in the English village of Higher Bockhampton in the county of Dorset. He died in 1928 at Max Gate, a house he built for himself and his first wife, Emma Lavinia Gifford, in Dorchester, a few miles from his birthplace. Hardy’s youth was influenced by the musicality of his father, a stonemason and fiddler, and his mother, Jemima Hand Hardy, often described as the real guiding star of Hardy’s early life. Though he was an architectural apprentice in London, and spent time there each year until his late 70s, Dorset provided Hardy with material for his fiction and poetry. One of the poorest and most backward of the counties, rural life in Dorset had changed little in hundreds of years, which Hardy explored through the rustic characters in many of his novels. Strongly identifying himself and his work with Dorset, Hardy saw himself as a successor to the Dorset dialect poet William Barnes, who had been a friend and mentor. Moreover, Hardy called his novels the Wessex Novels, after one of the kingdoms of Anglo-Saxon Britain. He provided a map of the area, with the names of the villages and towns he coined to represent actual places.

But other features of southern England also influenced Hardy, especially as a poet. Stonehenge was only the most famous of the many remains of the past scattered throughout the English south. There Hardy could explore and contemplate Druid and Roman, ancient and medieval ruins, a fascination which also found expression in later poems like “The Shadow on the Stone.” Hardy’s interest in history also extended to the Napoleonic Wars, which he considered one of the great events of the historical past; Dorset tradition told of the fear of Bonaparte’s invasion of England. Hardy’s epic, poetical drama The Dynasts (1908) reflects a lifetime of involvement with this historical material, including interviews he conducted with elderly soldiers who had fought in the Napoleonic campaigns. Hardy also visited the field of the battle of Waterloo, where Napoleon’s forces were defeated.

Alive to the past, as a writer Hardy was also sensitive to the future; scores of younger authors, including William Butler Yeats, Siegfried Sassoon, and Virginia Woolf, visited him, and he discussed poetry with Ezra Pound. Furthermore, Hardy’s well-known war poems spoke eloquently against some of the horrors of his present, notably the Boer War and World War I. In such works as “Drummer Hodge” and “In Time of ‘The Breaking of Nations,” Hardy addressed the conflicts in visceral imagery, often using colloquial speech and the viewpoint of ordinary soldiers. His work had a profound influence on other war poets such as Rupert Brooke and Sassoon.

Hardy’s long career spanned the Victorian and the modern eras. He described himself in “In Tenebris II” as a poet “who holds that if way to the Better there be, it exacts a full look at the Worst” and during his nearly 88 years he lived through too many upheavals—including World War I—to have become optimistic with age. Nor did he seem by nature to be cheerful: much of the criticism around his work concerns its existentially bleak outlook, and, especially during Hardy’s own time, sexual themes. Incredibly prolific, Hardy wrote fourteen novels, three volumes of short stories, and several poems between the years 1871 and 1897. Hardy’s great novels, including Tess of the D’Urbervilles (1891) and Jude the Obscure (1895), were all published during this period. They both received negative reviews, which may have led Hardy to abandoning fiction to write poetry.

From 1898 until his death in 1928 Hardy published eight volumes of poetry; about one thousand poems were published in his lifetime. Moreover, between 1903 and 1908 Hardy published The Dynasts—a huge poetic drama in 3 parts, 19 acts, and 130 scenes. Using the Napoleonic wars to dramatize his evolving philosophy, Hardy also pioneered a new kind of verse. According to John Wain’s introduction to the 1965 St. Martin’s Press edition of the dramatic poem, in composing The Dynasts Hardy took “one of those sudden jumps which characterize the man of genius. ... He wrote his huge work in accordance with conventions of an art that had not yet been invented: the art of cinema.” The Dynasts, following this view, is “neither a poem, nor a play, nor a story. It is a shooting-script.” Though little read today, The Dynasts presents Hardy’s idea of “evolutionary meliorism,” the hope that human action could make life better. The length and scope of The Dynasts, which was published in three parts over five years, engendered varied, and sometimes bewildered, responses. But by 1908, with the publication of the third part, most reviewers were enthusiastic.

However, Hardy’s lyric poetry is by far his best known, and most widely read. Incredibly influential for poets such as Robert Frost, W.H. Auden, Philip Larkin, and Donald Hall, Hardy forged a modern style that nonetheless hewed closely to poetic convention and tradition. Innovative in his use of stanza and voice, Hardy’s poetry, like his fiction, is characterized by a pervasive fatalism. In the words of biographer Claire Tomalin, the poems illuminate “the contradictions always present in Hardy, between the vulnerable, doomstruck man and the serene inhabitant of the natural world.” Hardy’s lyrics are intimately and directly connected to his life: the great poems of 1912 to 1913 were written after the death of Emma on November 27, 1912. Some of these works are dated as early as December 1912, a month after her death, and others were composed in March of the following year, after Hardy had visited St. Juliot, Cornwall, where he first met Emma. Tomalin described Emma’s death as “the moment when Thomas Hardy became a great poet,” a view shared by other recent critics. Hardy’s Emma poems, Tomalin goes on to point out, are some the “finest and strangest celebrations of the dead in English poetry.” Hardy was notorious for his relationships with younger women throughout his life, and he married Florence Dugdale, a woman almost 40 years his junior, shortly after Emma’s death. Hardy’s Emma poems, then, according to Thomas Mallon in the New York Times, are “racked with guilt and wonder.” They are poems in which he attempts to come to terms with the loss of both his wife and his love for her, many years earlier.

Though frequently described as gloomy and bitter, Hardy’s poems pay attention to the transcendent possibilities of sound, line, and breath—the musical aspects of language. As Irving Howe noted in Thomas Hardy, any “critic can, and often does, see all that is wrong with Hardy’s poetry but whatever it was that makes for his strange greatness is hard to describe.” Hardy’s poetry, perhaps even more so than his novels, has found new audiences and appreciation as contemporary scholars and critics attempt to understand his work in the context of Modernism. But Hardy has always presented scholars and critics with a contradictory body of work; as Jean Brooks suggests in Thomas Hardy: The Poetic Structure, because Hardy’s “place in literature has always been controversial, constant reassessment is essential to keep the balance between modern and historical perspective.” Virginia Woolf, a visitor to Max Gate, noted some of Hardy’s enduring power as a writer: “Thus it is no mere transcript of life at a certain time and place that Hardy has given us. It is a vision of the world and of man’s lot as they revealed themselves to a powerful imagination, a profound and poetic genius, a gentle and humane soul.”

When Hardy died in 1928, his ashes were deposited in the Poets’ Corner of Westminster Abbey and his heart, having been removed before cremation, was interred in the graveyard at Stinsford Church where his parents, grandparents, and his first wife were buried.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หนึ่งกวีที่มีชื่อเสียงที่สุดและ novelists ในประวัติวรรณคดีอังกฤษ Thomas Hardy เกิดใน 1840 ในอังกฤษบ้านของสูง Bockhampton ในเขต Dorset เขาตายใน 1928 ที่ประตู Max บ้านเขาสร้างตัวเองและภรรยาของเขาครั้งแรก เอ็มมาเนีย Gifford ใน Dorchester กี่ไมล์จากสถานที่เกิดของเขา เยาวชนของ Hardy ได้รับอิทธิพลจาก musicality บิดา stonemason และพู้ทำเล่น และแม่ของเขา เครื่องมือ Hardy อธิบายมักจะเป็นจริงแนะนำดาวของ Hardy ช่วงชีวิต ว่าเขามีการฝึกงานสถาปัตยกรรมในลอนดอน และใช้เวลามีแต่ละปีจนเขาปลาย 70s, Dorset ให้ Hardy ด้วยวัสดุสำหรับนิยายและบทกวีของเขา หนึ่งจนที่สุด และย้อนหลังมากที่สุดของชีวิตชนบทในดอร์เซ็ท เขตมีการเปลี่ยนแปลงน้อยในร้อยปี ซึ่ง Hardy อุดมผ่านตัวชนบทในนิยายของเขา ขอระบุตนเองและงานของเขากับดอร์เซ็ท Hardy เห็นตัวเองเป็นการสืบดอร์เซ็ทภาษากวี William Barnes ที่ได้เพื่อนและที่ปรึกษา นอกจากนี้ Hardy เรียกนวนิยายของเขานวนิยายเวสเซกซ์ หลังจากที่อาณาจักรของแองโกล-แซ็กซอนสหราชอาณาจักรอย่างใดอย่างหนึ่ง เขาให้แผนที่ของพื้นที่ กับชื่อของหมู่บ้านและเมืองที่เขาเป็นถึงสถานจริงแต่คุณสมบัติอื่น ๆ ของประเทศอังกฤษยังมีอิทธิพลต่อ Hardy โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นกวี สโตนเฮนจ์ถูกเท่านั้นที่มีชื่อเสียงของยังคงอยู่มากมายในอดีตที่กระจายอยู่ทั่วทั้งภาคใต้ภาษาอังกฤษ มี Hardy สามารถสำรวจ และคิด Druid และโรมัน ยุคกลาง และสมัยโบราณซากปรักหัก พัง เสน่ห์ซึ่งพบนิพจน์ในบทกวีภายหลังเช่น "เงาบนหิน" สนใจของ Hardy ในประวัติยัง ขยายครา ซึ่งเขาถือว่าเหตุการณ์ในอดีตประวัติศาสตร์ ดีอย่างใดอย่างหนึ่ง ประเพณีดอร์เซ็ทบอกของความกลัวของการบุกรุกของโบนาปาร์ตแห่งอังกฤษ มหากาพย์ของ Hardy, poetical ละครเดอะ Dynasts (1908) สะท้อนให้เห็นถึงชีวิตที่เกี่ยวข้องกับวัสดุศาสตร์นี้ รวมทั้งสัมภาษณ์เขาดำเนินกับทหารผู้สูงอายุที่มีการต่อสู้กันในแคมเปญ Napoleonic Hardy ยังเข้าเยี่ยมชมการยุทธการวอเตอร์ลู ซึ่งกองทัพของนโปเลียนได้แพ้ในด้านชีวิตในอดีต เป็นนักเขียน Hardy ยังสำคัญอนาคต คะแนนของผู้เขียนอายุ William เยทส์ Siegfried Sassoon และเวอร์จิเนีย วูลฟ์ เยี่ยมชมเขา และเขากล่าวถึงบทกวี ด้วย Ezra ปอนด์ นอกจากนี้ บทกวีของ Hardy สงครามรู้จักพูด eloquently กับบางส่วนของความน่ากลัวของเขาปัจจุบัน ยวดโบสงครามและสงครามโลก ในงานดังกล่าวเป็นการ "ตีกลอง Hodge" และ "ในเวลา" ทำลายชาติ, " Hardy อยู่ความขัดแย้งในภาพอวัยวะภาย มักใช้พูดและมุมมองของทหารสามัญ งานของเขามีอิทธิพลอย่างลึกซึ้งในกวีสงครามอื่น ๆ เช่นบรูครูเพิร์ตและ Sassoonงานยาวของ Hardy มาวิคทอเรียนและช่วงพัก เขาอธิบายตัวเองใน "ใน II Tenebris" เป็นกวี "ที่ถือว่า ถ้าไปนั่นดีกว่า มัน exacts เต็มตาร้าย" และใน ระหว่างที่เขาเกือบ 88 ปีเขาอาศัยผ่าน upheavals มากเกินไป — รวมทั้งสงครามโลก — จะกลายเป็นในเชิงบวกกับอายุ ไม่ไม่เขาดูเหมือนตามธรรมชาติจะร่าเริง: มากวิจารณ์รอบทำงานของเขาเกี่ยวข้องกับการ existentially ระทม และ โดยเฉพาะอย่างยิ่งใน ช่วง เวลาของ Hardy เรื่องทางเพศ ลูกอย่างเหลือเชื่อ Hardy เขียนนิยายสิบสี่ สามไดรฟ์ข้อมูลเรื่องราวสั้น ๆ และบทกวีต่าง ๆ ระหว่างปี 1871 และ 1897 นวนิยายดีของ Hardy, Tess ของ D'Urbervilles (1891) และ Jude การบดบัง (ปีค.ศ. 1895 เพื่อ), ทั้งหมดเผยแพร่ในช่วงเวลานี้ พวกเขาทั้งสองได้รับลบรีวิว ที่อาจมี Hardy ละทิ้งนิยายเขียนบทกวีจาก 1898 จนตายใน 1928 Hardy เผยแพร่บทกวี แปดจำนวนมาก ประมาณหนึ่งพันบทกวีเผยชีวิต นอกจากนี้ 1903 และ 1908 Hardy เผยแพร่ Dynasts — เป็นละครบทกวีใหญ่ในส่วนที่ 3, 19 กิจการ และฉาก 130 ใช้ครา dramatize ปรัชญาของเขาพัฒนา Hardy ยังเป็นผู้บุกเบิกแบบใหม่ของข้อ ตามแนะนำจอห์น Wain ในปี 1965 รุ่นกดเซนต์มาร์ตินกลอนละคร ในการเขียน Dynasts Hardy แหล่ง "เหล่านั้นกระโดดอย่างฉับพลันซึ่งลักษณะของอัจฉริยะมนุษย์ ... เขาเขียนงานของเขาใหญ่กับแบบแผนศิลปะที่ยังไม่มีการคิดค้นใน: ศิลปะของภาพยนตร์ " Dynasts มุมมองนี้ ต่อไปนี้คือ "ไม่มี กลอน หรือการเล่น หรือเรื่อง การ มันเป็นการถ่ายภาพสคริปต์" แม้ เพียงเล็กน้อยอ่านวันนี้ Dynasts นำเสนอความคิดของ Hardy "วิวัฒนาการ meliorism ความหวังที่ว่า มนุษย์สามารถทำให้ชีวิตดีขึ้น ความยาวและขอบเขตของเดอะ Dynasts ซึ่งถูกเผยแพร่ในสามส่วนห้าปี engendered แตกต่างกัน และบางครั้ง bewildered การตอบสนอง แต่ โดย 1908 มีการเผยแพร่ส่วนสาม ผู้ตรวจทานส่วนใหญ่มีความกระตือรือร้นอย่างไรก็ตาม เพลงบทกวีของ Hardy โดยเขารู้จักกันดี และอ่านกันอย่างแพร่หลาย อย่างเหลือเชื่อมีอิทธิพลสำหรับกวี เช่นโรเบิร์ต Frost, W.H. Auden ฟิลิป Larkin โดนัลด์ฮอลล์ Hardy ปลอมสมัยที่กระนั้น hewed ประชุมบทกวีและประเพณีอย่างใกล้ชิด นวัตกรรมใหม่ในการใช้งานของเสียงและบทร้อยกรอง บทกวีของ Hardy เช่นนิยายของเขา เป็นลักษณะ fatalism ชุมชนที่แพร่หลาย คำพูดของชีวประวัติแคลร์ Tomalin บทกวีส่อง "กันก็มักจะอยู่ใน Hardy ระหว่างการเสี่ยง doomstruck คน inhabitant อันเงียบสงบของธรรมชาติของโลก" เนื้อเพลงของ Hardy โดยตรง และจึงเชื่อมต่อกับชีวิต: เขียนบทกวีมากของซาวน่าค.ศ. 1913 หลังจากการตายของเอ็มมาบน 27 พฤศจิกายน ซาวน่า บางส่วนของงานเหล่านี้จะลงเป็นช่วงต้นซาวน่าธันวาคม เดือนหลังความตายของเธอ และอื่น ๆ ที่ประกอบในเดือนมีนาคมของปีต่อไปนี้ หลังจาก Hardy ได้เยี่ยมชม St. Juliot คอร์นวอลล์ ที่เขาก่อนพบเอ็มม่า Tomalin กล่าวถึงการตายของเอ็มมาเป็น "ขณะเมื่อ Thomas Hardy เป็น กวีดี มุมมองที่ใช้ร่วมกัน โดยนักวิจารณ์อื่น ๆ ล่าสุด บทกวีของ Hardy เอ็มม่า Tomalin ไปสู่จุดออก มีที่ "ดีที่สุด และแปลกประหลาดฉลองของคนตายในบทกวีภาษาอังกฤษ" Hardy ได้ซึ่งความสัมพันธ์ของเขากับผู้หญิงอายุน้อยตลอดชีวิตของเขา และเขาแต่งงาน Dugdale ฟลอเรนซ์ ผู้หญิงเกือบ 40 ปีเขาจูเนียร์ หลังจากการตายของเอ็มมา บทกวีของ Hardy เอ็มม่า แล้ว ตาม Thomas Mallon ในเดอะนิวยอร์กไทมส์ มี "racked กับความผิด และสงสัย" พวกเขามีบทกวีที่เขาพยายามรอมชอมกับการสูญเสียทั้งภรรยาและความรักของเขาสำหรับเธอ หลายปีก่อนหน้านี้แม้อธิบายบ่อย ๆ ว่ามืดมน และขม บทกวีของ Hardy ใส่ไปดารเสียง บรรทัด และลมหายใจ — ด้านดนตรีของภาษา เป็นเวลากว่าฮาวไว้ใน Thomas Hardy ใด ๆ "สามารถวิจารณ์ และมักจะไม่ ดูทั้งหมดที่มีบทกวีของ Hardy ได้เป็นสิ่งที่ ทำให้เป็นการยากที่จะอธิบายความยิ่งใหญ่ของเขาแปลก" บทกวีของ Hardy บางทีแม้แต่ดังกว่านิยายของเขา ได้พบผู้ชมใหม่และซาบซึ้งเป็นนักปราชญ์ร่วมสมัยและนักวิจารณ์พยายามเข้าใจงานของเขาในสมัย แต่ Hardy ได้เสมอนำเสนอนักวิชาการและนักวิจารณ์ มีเนื้อความขัดแย้งของการทำงาน เป็นฌองบรู๊คส์แนะนำใน Thomas Hardy: บทกวีโครงสร้าง เพราะของ Hardy "ในวรรณกรรมได้เสมอแย้ง reassessment คงเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อรักษาความสมดุลระหว่างความทันสมัย และประวัติศาสตร์มุมมอง" เวอร์จิเนียวูลฟ์ เยือนประตูสูงสุด บันทึกของ Hardy ของยืนยงไฟฟ้าเป็นนักเขียน: "จึงไม่มีเสียงบรรยายเพียงชีวิตในบางเวลาและสถานที่ที่ Hardy ได้ให้เรา ได้วิสัยทัศน์ ของโลก และของมนุษย์มากเท่าที่พวกเขาเปิดเผยตัวเองจินตนาการมีประสิทธิภาพ อัจฉริยะอย่างลึกซึ้ง และบทกวี จิตใจที่อ่อนโยน และมนุษยธรรม"เมื่อ Hardy ตายใน 1928 ขี้เถ้าของเขาถูกฝากในกวีมุมของเวสต์มินสเตอร์แอบบีย์ และหัวใจของเขา ไม่ถูกลบออกก่อนเผาศพ ถูก interred ในสุสานที่คริสตจักร Stinsford ที่พ่อแม่ ปู่ย่าตายาย และภรรยาแรกถูกฝัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หนึ่งในกวีที่มีชื่อเสียงมากที่สุดและนักเขียนนวนิยายในประวัติศาสตร์วรรณกรรมภาษาอังกฤษโทมัสฮาร์ดี้เกิดในปี 1840 ในหมู่บ้านภาษาอังกฤษในระดับสูง Bockhampton ในเขตดอร์เซ็ เขาเสียชีวิตในปี 1928 แม็กซ์ที่ประตูบ้านเขาสร้างให้กับตัวเองและภรรยาคนแรกของเอ็มม่าลาวิเนีย Gifford ในไร่ไม่กี่ไมล์จากบ้านเกิดของเขา เยาวชนของฮาร์ดีได้รับอิทธิพลจากดนตรีของพ่อของเขา, ตึกและไวโอลินและแม่ของเขาเจไมมือฮาร์ดีมักจะอธิบายว่าดาวแนวทางที่แท้จริงของชีวิตในวัยเด็กของฮาร์ดี แม้ว่าเขาจะเป็นเด็กฝึกงานสถาปัตยกรรมในกรุงลอนดอนและใช้เวลาที่มีในแต่ละปีจนถึงช่วงปลายยุค 70 ของเขาให้ดอร์เซ็ทฮาร์ดี้ด้วยวัสดุสำหรับนวนิยายและบทกวีของเขา หนึ่งในที่ยากจนที่สุดและย้อนกลับมากที่สุดของมณฑลชีวิตในชนบทในดอร์เซ็มีการเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ น้อย ๆ ในหลายร้อยปีซึ่ง Hardy สำรวจผ่านตัวละครที่เรียบง่ายในหลายเล่ม ขอตั้งชื่อตัวเองและการทำงานของเขากับดอร์เซ็ทฮาร์ดี้เห็นว่าตัวเองเป็นทายาทที่กวีภาษาอร์เซ็ทวิลเลียมบาร์นส์ซึ่งเคยเป็นเพื่อนและที่ปรึกษา นอกจากนี้ฮาร์ดีที่เรียกว่านวนิยายของเขานวนิยายเวสหลังจากที่หนึ่งในอาณาจักรของแองโกลแซกซอนสหราชอาณาจักร เขาให้แผนที่ของพื้นที่ที่มีชื่อของหมู่บ้านและเมืองที่เขาประกาศเกียรติคุณให้เป็นตัวแทนของสถานที่ที่เกิดขึ้นจริง. แต่คุณสมบัติอื่น ๆ ของภาคใต้ของอังกฤษยังได้รับอิทธิพลฮาร์ดีโดยเฉพาะอย่างยิ่งในฐานะกวี โตนเฮนจ์เป็นเพียงที่มีชื่อเสียงที่สุดของซากจำนวนมากที่ผ่านมากระจายอยู่ทั่วอังกฤษตอนใต้ มีฮาร์ดีสามารถสำรวจและพิจารณาดรูอิดและโรมันซากปรักหักพังโบราณและยุคกลางเสน่ห์ที่ยังพบการแสดงออกในบทกวีในภายหลังเหมือน "เงาบนหิน." ที่น่าสนใจของฮาร์ดีในประวัติศาสตร์นอกจากนี้ยังขยายไปยังโปเลียนซึ่งเขาถือเป็นหนึ่งใน เหตุการณ์ที่ยิ่งใหญ่ของประวัติศาสตร์ที่ผ่านมา; ประเพณีดอร์เซ็บอกความกลัวของการบุกรุกของโบนาปาร์ของอังกฤษ ฮาร์ดีมหากาพย์ละครกวี dynasts (1908) สะท้อนให้เห็นถึงชีวิตของการมีส่วนร่วมด้วยวัสดุทางประวัติศาสตร์นี้รวมถึงการสัมภาษณ์เขาดำเนินการกับทหารผู้สูงอายุที่เคยต่อสู้ในแคมเปญจักรพรรดินโปเลียน ฮาร์ดีเยี่ยมด้านการต่อสู้ของวอเตอร์ที่กองกำลังของนโปเลียนพ่ายแพ้. ยังมีชีวิตอยู่เพื่อที่ผ่านมาในฐานะนักเขียนฮาร์ดี้ก็ยังมีความไวต่ออนาคต คะแนนของผู้เขียนที่อายุน้อยกว่ารวมทั้งวิลเลียมบัตเลอร์เยทส์ซิกฟรีด Sassoon และเวอร์จิเนียวูล์ฟ, ไปเยี่ยมเขาและเขากล่าวถึงบทกวีกับเอซร่าปอนด์ นอกจากนี้ฮาร์ดีที่รู้จักกันดีในบทกวีสงครามพูดฉะฉานกับบางส่วนของความน่าสะพรึงกลัวของปัจจุบันของเขาสะดุดตาสงครามโบเออร์และสงครามโลกครั้งที่หนึ่งในงานเช่น "กลองฮ็อดจ์" และ "In Time" เดอะทำลายของชาติ "ฮาร์ดี้รับการแก้ไข ความขัดแย้งในภาพอวัยวะภายในมักใช้คำพูดภาษาและมุมมองของทหารสามัญ ผลงานของเขามีอิทธิพลอย่างลึกซึ้งในสงครามกวีอื่น ๆ เช่นรูเพิร์ตบรู๊คและ Sassoon. อาชีพของฮาร์ดีทอดวิกตอเรียและยุคสมัยใหม่ เขาอธิบายตัวเองใน "ใน Tenebris ครั้งที่สอง" เป็นกวี "ที่ถือได้ว่าถ้าวิธีการที่ดีขึ้นจะมีก็ exacts ดูเต็มรูปแบบที่เลวร้ายที่สุด" และในช่วงเกือบ 88 ปีที่ผ่านมาเขาอาศัยอยู่ผ่านความวุ่นวายรวมทั้งมากเกินไปสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง -to ได้กลายเป็นในแง่ดีกับอายุ เขาก็ไม่ดูเหมือนโดยธรรมชาติจะเป็นร่าเริง: มากของการวิจารณ์รอบการทำงานของเขากังวลแนวโน้มเยือกเย็น existentially ของตนและโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาของตัวเองของฮาร์ดี, รูปแบบความสัมพันธ์ ที่อุดมสมบูรณ์อย่างไม่น่าเชื่อ Hardy เขียนสิบสี่นิยายสามเล่มของเรื่องสั้นและบทกวีหลายระหว่างปี 1871 และปี 1897 นวนิยายที่ดีของฮาร์ดีรวมทั้งอาจารย์ของ D'Urbervilles (1891) และจูดที่ชัดเจน (1895) ถูกตีพิมพ์ในช่วง ช่วงเวลานี้. พวกเขาทั้งสองได้รับการวิจารณ์เชิงลบซึ่งอาจจะนำไปทิ้ง Hardy นิยายเขียนบทกวี. จาก 1898 จนกระทั่งเขาเสียชีวิตในปี 1928 ฮาร์ดี้รับการตีพิมพ์แปดบทกวีเล่ม; เกี่ยวกับหนึ่งพันบทกวีตีพิมพ์ในชีวิตของเขา นอกจากนี้ระหว่าง 1903 และ 1908 ฮาร์ดี้รับการตีพิมพ์ dynasts-ละครบทกวีอย่างมากใน 3 ส่วนที่ 19 การกระทำและ 130 ฉาก การใช้สงครามนโปเลียนที่จะทำเป็นปรัชญาการพัฒนาของเขาฮาร์ดี้ยังเป็นหัวหอกเป็นชนิดใหม่ของบทกวี ตามที่จอห์นแนะนำไถไปที่ 1965 ฉบับที่เซนต์มาร์ตินกดของบทกวีที่น่าทึ่งในการแต่ง dynasts เอาฮาร์ดี "คนหนึ่งกระโดดอย่างฉับพลันเหล่านั้นซึ่งลักษณะของคนที่มีความสามารถพิเศษ ... เขาเขียนงานใหญ่ของเขาสอดคล้องกับการประชุมของศิลปะที่ได้รับยังไม่ได้คิดค้นศิลปะของภาพยนตร์เรื่อง "The dynasts ตามมุมมองนี้ก็คือ" ไม่มีบทกวีหรือเล่นหรือเรื่อง. มันคือการถ่ายภาพสคริปต์. "แม้ว่าจะอ่านเพียงเล็กน้อยในวันนี้ที่มีการจัด dynasts ความคิดของฮาร์ดีของ" meliorism วิวัฒนาการ "หวังว่าการกระทำของมนุษย์ที่จะทำให้ชีวิตที่ดีขึ้น ความยาวและขอบเขตของ dynasts ซึ่งได้รับการตีพิมพ์ในสามส่วนในช่วงห้าปีที่พรั่งพรูออกมาแตกต่างกันและสับสนในบางครั้งการตอบสนอง แต่ปี 1908 ด้วยการตีพิมพ์ของส่วนที่สามแสดงความคิดเห็นที่มีความกระตือรือร้นมากที่สุด. แต่บทกวีของฮาร์ดีคือไกลโดยที่รู้จักกันดีที่สุดของเขาและส่วนใหญ่อ่านอย่างกว้างขวาง อย่างไม่น่าเชื่อที่มีอิทธิพลสำหรับกวีเช่นโรเบิร์ตฟรอสต์ WH Auden ฟิลิปกิ้นและโดนัลด์ฮอลล์ฮาร์ปลอมรูปแบบที่ทันสมัยที่ยังคงสกัดอย่างใกล้ชิดกับการประชุมกวีและประเพณี นวัตกรรมใหม่ในการใช้งานของเขาในบทและเสียงบทกวีของฮาร์ดี, เหมือนนิยายของเขาโดดเด่นด้วยโชคชะตาที่แพร่หลาย ในคำพูดของผู้เขียนชีวประวัติของแคลร์ Tomalin ที่บทกวีสว่าง "ความขัดแย้งมักจะอยู่ในฮาร์ดีระหว่างความเสี่ยงที่คน doomstruck และที่อยู่อาศัยอันเงียบสงบของธรรมชาติของโลก." เนื้อเพลงของฮาร์ดีมีความใกล้ชิดและเชื่อมต่อโดยตรงกับชีวิตของเขา: บทกวีที่ดีของ 1912-1913 ถูกเขียนขึ้นหลังจากการตายของเอ็มม่าเมื่อวันที่ 27 พฤศจิกายน 1912 บางส่วนของผลงานเหล่านี้เป็นวันที่เป็นช่วงต้นเดือนธันวาคม 1912 หนึ่งเดือนหลังจากการตายของเธอและคนอื่น ๆ ที่ถูกแต่งขึ้นในเดือนมีนาคมของปีถัดไปหลังจากที่ฮาร์ดีเคยไปเยือนเซนต์ . Juliot คอร์นวอลล์ที่เขาพบกันครั้งแรกเอ็มม่า Tomalin อธิบายการตายของเอ็มม่าเป็น "ช่วงเวลาที่โทมัสฮาร์ดีกลายเป็นกวีที่ยิ่งใหญ่" มุมมองที่ใช้ร่วมกันโดยนักวิจารณ์ล่าสุดอื่น ๆ ฮาร์ดีบทกวีเอ็มม่า Tomalin ไปในการชี้ให้เห็นเป็นบางส่วน "การเฉลิมฉลองที่ดีที่สุดและแปลกประหลาดของคนตายในบทกวีภาษาอังกฤษ." ฮาร์ดี้ที่มีชื่อเสียงสำหรับความสัมพันธ์ของเขากับผู้หญิงอายุน้อยกว่าตลอดชีวิตของเขาและเขาแต่งงานกับฟลอเรนซ์ดักเดลผู้หญิงคนหนึ่งเกือบ 40 จูเนียร์ปีหลังจากการตายของเอ็มม่า ฮาร์ดีบทกวีเอ็มมาแล้วตามที่โทมัสมาลลอนในนิวยอร์กไทม์สเป็น "racked กับความรู้สึกผิดและสงสัย." พวกเขาเป็นบทกวีที่เขาพยายามที่จะมาถึงข้อตกลงกับการสูญเสียทั้งภรรยาของเขาและความรักที่เขามีต่อเธอหลาย ปีก่อน. แม้ว่าจะอธิบายบ่อยมืดมนและขมบทกวีของฮาร์ดีให้ความสนใจกับความเป็นไปได้พ้นเสียงสายและลมหายใจด้านดนตรีของภาษา ในฐานะที่เป็นเออร์วิงฮาวที่ระบุไว้ในโทมัสฮาร์ดีใด ๆ "นักวิจารณ์สามารถและมักจะไม่ให้ดูสิ่งที่ผิดปกติกับบทกวีของฮาร์ดี แต่สิ่งที่มันเป็นที่ทำให้ความยิ่งใหญ่แปลกของเขาเป็นเรื่องยากที่จะอธิบาย." บทกวีของฮาร์ดีบางทีอาจจะมากไปกว่าเขา นวนิยายได้พบผู้ชมใหม่และชื่นชมในฐานะนักวิชาการร่วมสมัยและนักวิจารณ์พยายามที่จะเข้าใจการทำงานของเขาในบริบทของสมัยใหม่ แต่ฮาร์ดี้ได้นำเสนอเสมอนักวิชาการและนักวิจารณ์ที่มีร่างกายขัดแย้งของการทำงาน; ฌองบรูคส์แสดงให้เห็นในโทมัสฮาร์ดี้: โครงสร้างบทกวีเพราะฮาร์ดี ". สถานที่ในวรรณคดีที่ได้รับเสมอขัดแย้งประเมินอย่างต่อเนื่องเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อรักษาความสมดุลระหว่างมุมมองที่ทันสมัยและประวัติศาสตร์" เวอร์จิเนียวูล์ฟผู้เข้าชมแม็กซ์เกตตั้งข้อสังเกตบางส่วนของ พลังงานที่ยั่งยืนของฮาร์ดีเป็นนักเขียน "ดังนั้นจึงไม่มีหลักฐานเพียงของชีวิตในเวลาที่แน่นอนและสถานที่ที่ฮาร์ดี้ได้ให้เรา มันเป็นวิสัยทัศน์ของโลกและจำนวนมากของคนที่พวกเขาเปิดเผยตัวเองเพื่อจินตนาการที่มีประสิทธิภาพเป็นอัจฉริยะที่ลึกซึ้งและบทกวีจิตใจที่อ่อนโยนและมีมนุษยธรรม. "เมื่อฮาร์เสียชีวิตในปี1928 ขี้เถ้าของเขาถูกฝากไว้ในมุมกวี of Westminster Abbey และหัวใจของเขาได้รับการถอดออกก่อนที่ศพถูกฝังอยู่ในสุสานที่คริสตจักร Stinsford ที่พ่อแม่ของเขาปู่ย่าตายายและภรรยาคนแรกของเขาถูกฝังอยู่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หนึ่งของกวีและนักเขียนที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในประวัติศาสตร์วรรณกรรมภาษาอังกฤษ Thomas Hardy เกิดใน 1840 ใน หมู่บ้านของ bockhampton สูงกว่าในเขตดอร์เซ็ต เขาเสียชีวิตใน ค.ศ. 1928 ที่แม็กซ์ ประตูบ้านที่เขาสร้างขึ้นสำหรับตัวเองและภรรยาคนแรกของเขา เอ็มม่า ลาวิเนียกิฟฟอร์ด ใน Dorchester , ไม่กี่ไมล์จากบ้านเกิดของเขา เยาวชน Hardy ก็เป็นอิทธิพลจากดนตรีของบิดาช่างหิน และไวโอลิน และแม่ของเขา มือฮาร์ดีเจมีน่า มักจะอธิบายเป็นดวงดาวของ Hardy ในช่วงต้นของชีวิต ถึงแม้ว่าเขาเคยฝึกงานสถาปัตยกรรมในลอนดอน และใช้เวลานั้นในแต่ละปีจนกว่า 70s ปลายของเขาไปให้บึกบึนด้วยวัสดุสำหรับนวนิยายและบทกวี หนึ่งในที่ยากจนที่สุดและมากที่สุดย้อนกลับของเขตชีวิตในชนบทใน Dorset มีการเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยในหลายร้อยปี ซึ่ง Hardy สำรวจผ่านตัวอักษรหลายแบบในนวนิยายของเขา ขอระบุตัวเองและการทำงานของเขากับดอร์เซต ฮาร์ดี้เห็นตัวเองเป็นทายาทของ Dorset ถิ่นกวีวิลเลียม บาร์นส์ ถูกเพื่อนและรุ่นพี่ นอกจากนี้ ฮาร์ดี เรียกว่าของเขานวนิยายที่เวสเซ็กซ์นวนิยายหลังจากที่หนึ่งในอาณาจักรของแองโกลแซ็กซอนอังกฤษ เขาให้แผนที่ของพื้นที่ที่มีชื่อของหมู่บ้านและเมืองที่เขาใช้เพื่อแสดงสถานที่จริง

แต่คุณสมบัติอื่น ๆของภาคใต้ของประเทศอังกฤษได้รับอิทธิพล Hardy , โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นกวี สโตนเฮนจ์เป็นเพียงที่มีชื่อเสียงที่สุดของซากศพมากมายกระจัดกระจายไปทั่วใต้ผ่านภาษาอังกฤษมี Hardy สามารถสำรวจและพิจารณา Druid และโรมัน , ซากปรักหักพังโบราณและยุคกลาง , เสน่ห์ซึ่งยังพบการแสดงออกในบทกวีในภายหลังว่า " เงาในหิน ฮาร์ดี้สนใจในประวัติศาสตร์ยังขยายไปยังปรัชญา ปิ่นแก้ว ซึ่งเขาถือเป็นหนึ่งในกิจกรรมที่ยิ่งใหญ่ของประวัติศาสตร์ที่ผ่านมา ; ประเพณีไปบอก กลัว ของโบนาปาร์ตก็บุกอังกฤษ Hardy เป็นมหากาพย์บทละคร dynasts ( 1908 ) สะท้อนให้เห็นถึงชีวิตที่เกี่ยวข้องกับวัสดุทางประวัติศาสตร์นี้ รวมถึงการสัมภาษณ์เขาดำเนินการกับผู้สูงอายุ ทหาร ที่ได้ต่อสู้ในจักรพรรดินโปเลียนแคมเปญ ฮาร์ดี้ยังชมสนามของการต่อสู้ของวอเตอร์ลู ที่กองทัพนโปเลียนพ่ายแพ้

ยังมีชีวิตอยู่กับอดีต เป็นนักเขียน ฮาร์ดี้ยังไวต่ออนาคต คะแนนของน้องนักเขียนรวมทั้งวิลเลียมบัตเลอร์ Yeats ซีกฟรีด แซสซูน , และเวอร์จิเนีย วูล์ฟ , เยี่ยมชมเขา และเขากล่าวถึงบทกวีกับเอซร่าปอนด์ นอกจากนี้ ฮาร์ดี้รู้จักกันดีสงครามบทกวีพูดฉะฉาน กับบางส่วนของความน่ากลัวของปัจจุบันของเขา โดยเฉพาะสงครามโบเออร์และสงครามโลกครั้งที่ฉันในงาน เช่น " มือกลอง ฮอดจ์ " และ " เวลา " ทำลายชาติ " Hardy แก้ไขความขัดแย้งในจากภาพ ,มักจะใช้คำพูดแบบไม่เป็นทางการ และมุมมองของทหารธรรมดา ผลงานของเขาได้รับอิทธิพลลึกซึ้งในสงครามกวีอื่น ๆ เช่น รูเพิร์ตบรูค และ แซสซูน

Hardy นานอาชีพทอด Victorian และทันสมัยในยุค . เขาอธิบายว่าตัวเอง " ใน tenebris II " เป็นกวี " ที่ถือว่า ถ้าทางที่ดีกว่านั้นได้มัน exacts ดูเต็มที่เลวร้ายที่สุด " และในระหว่างที่เขาเกือบ 88 ปี เขาเคยผ่านการเปลี่ยนแปลงมากมายรวมทั้ง i-to สงครามโลก เป็น ดี ตามอายุ หรือว่า เขาดูเหมือนธรรมชาติจะร่าเริง : มากของการวิจารณ์รอบงานของเขาเกี่ยวกับ Outlook เยือกเย็นของสิ่งที่เป็นอยู่ และโดยเฉพาะอย่างยิ่งใน Hardy เองเวลา เรื่องธีม อย่างอุดมสมบูรณ์ Hardy เขียนนวนิยาย , ปีสามเล่มของเรื่องสั้น และบทกวีหลายระหว่างปี 2414 แล้ว 1897 นวนิยายทรหดมาก รวมทั้ง เทสของ d'urbervilles ( 1891 ) และ Jude ปิดบัง ( 1895 ) ถูกตีพิมพ์ในช่วงเวลานี้ พวกเขาทั้งคู่ได้รับความคิดเห็นในเชิงลบ ซึ่งอาจทำให้ยากที่จะทิ้งนิยายบทกวี

จาก 1898 จนกว่าจะตายของเขาในปี 1928 Hardy ตีพิมพ์แปดเล่มบทกวี ;ประมาณหนึ่งพันบทกวีถูกตีพิมพ์ในช่วงชีวิตของเขา นอกจากนี้ ระหว่างปี 1903 1908 ฮาร์ดีและเผยแพร่บทกวี ละคร dynasts-a ขนาดใหญ่ใน 3 ส่วน ทำ 19 , 130 ภาพ การทำให้เกินความเป็นจริงของเขาสงครามนโปเลียนเพื่อพัฒนาปรัชญา ฮาร์ดี้ยังบุกเบิกรูปแบบใหม่ของกลอน ตามที่จอห์น เวย์นก็แนะนำ 1965 เซนต์มาร์ตินกดรุ่นของบทกวีได้อย่างน่าทึ่งในการแต่ง dynasts Hardy เอา " หนึ่งในนั้นก็กระโดดซึ่งเป็นลักษณะชายอัจฉริยะ . . . . . . . เขาเขียนงานขนาดใหญ่ของเขาตามแบบแผนของศิลปะที่ยังไม่ได้คิดค้น : ศิลปะของภาพยนตร์ " dynasts ตามทัศนะนี้ คือ " หรือบทกวีหรือละคร หรือเรื่องราว มันคือการถ่ายภาพสคริปต์ . " แม้ว่าเล็กน้อยอ่านวันนี้